ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ

Από μικρό παιδί υπήρχε ένας μύθος που κάθε φορά που τον άκουγα μου γύρναγε τα άντερα. ¨Ήταν ο μύθος του τζίτζικα και του μέρμηγκα.
Είναι ευνόητο ότι ήμουν με το μέρος του τζίτζικα και ο μέρμηγκας μου ήταν ιδιαίτερα αντιπαθής .
Είχα ενθουσιαστεί όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει το ανέκδοτο που όταν έχει έρθει ο χειμώνας και ο μέρμηγκας έχοντας ξεκωλωθεί να μαζέψει τα εφόδια του χειμώνα περίμενε χαιρέκακα τον τζίτζικα να αρχίσει να δυστυχεί, αλλά αυτός του εμφανίστηκε με δύο γκόμενες αγκαλιά και του λέει :
Γείτονα εγώ τώρα πάω με τα κορίτσια στις Μπαχάμες για τον χειμώνα!
Οπότε με ένα στειλιάρι στα χέρια ο μέρμηγκας γύρναγε ρωτώντας :
Μήπως είδατε ένα μαλάκα που τον λένε Αίσωπο!
Η ψυχή μου λοιπόν ήταν με τον τζίτζικα αλλά ή άτιμη ή λογική μου έκοψε τα φτερά και έτσι δυστυχώς κατάντησα μέρμηγκας για όλη μου την ζωή.
Μόνο που δεν είμαι χαιρέκακος !
Αυτές τις σκέψεις τις κάνω στο τέλος κάθε καλοκαιριού, όταν ακόμη τα τζιτζίκια τραγουδούν ακόμη ανέμελα, και συ ετοιμάζεσαι να γυρίσεις στα ίδια και τα ίδια.