ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΑ ΘΕΑΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΚΡΟΑΜΑΤΑ

Όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και φέτος, μου δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσω μερικές ενδιαφέρουσες συναυλίες και παραστάσεις, όλες στο Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου στο ανοικτό θέατρο που διαθέτει, με φόντο στο βάθος ένα αναπαλαιωμένο βιομηχανικό χώρο που αποτελεί κόσμημα για την περιοχή.

Η πρώτη συναυλία που συγκέντρωσε και το νεανικώτερο ακροατήριο ήταν του Αλκίνοου Ιωαννίδη. Τραγούδησε τραγούδια από τον τελευταίο του δίσκο, με τίτλο «Νερο-ποντή» αλλά και παλιότερα δικά του, σε πολύ πιο ελεύθερη ενορχήστρωση ,που πιστεύω ότι σημαντικό ρόλο θα έπαιξε σε αυτήν, ο εξαιρετικός στο πιάνο και τα πλήκτρα Σταύρος Λάντσιας χωρίς όμως να θέλω να υποβαθμίσω τον ρόλο των υπολοίπων μουσικών όπως του Γιώργου Καλούδη (βιολοντσέλο, κρητική λύρα) και του Μιχάλη Καπηλίδη (τύμπανα) .
Το λέω αυτό γιατί στον ίδιο χώρο ο Λάντσιας με τον Κιουρτσόγλου πέρυσι συνόδευαν τον Σαββόπουλο σε γνωστά του τραγούδια με τελείως καινούργιες και πρωτότυπες ενορχηστρώσεις που κατέληξαν τελικά στον τελευταίο του δίσκο τον Πυρήνα.
Είχα ξαναδεί τον Αλκίνοο πριν μερικά χρόνια ζωντανά στο θεατράκι της Αιξωνής και διαπίστωσα την σημαντική του εξέλιξη στην προσωπική του πορεία στην μουσική αλλά και στην επαφή του με το κοινό.

Η δεύτερη συναυλία θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω σαν μυσταγωγία.
Δύο από τις σημαντικότερες φωνές της Ελλάδας, αναλλοίωτες από τον χρόνο, η Μαρία Φαραντούρη και ο Μανώλης Μητσιάς, μαζί στην σκηνή, μας χάρισαν ανεπανάληπτες στιγμές ψυχικής ευφορίας.

Οφείλω να παραδεχτώ ότι η συμβολή του ζεύγους Αθεόφοβου ,που μαζί με όλο το κατάμεστο θέατρο τραγουδούσε έξω καρδιά μαζί τους, ήταν σημαντική στην επιτυχία της συναυλίας.
Μπορείς όμως να μην τραγουδήσεις δακρύζοντας, μόλις έχει καεί η Αττική, όταν ακούς την Φαραντούρη να τραγουδάει -Κοιμήσου Περσεφόνη στην αγκαλιά της γης στου κόσμου το μπαλκόνι ποτέ μην ξαναβγείς.. ή τον Μητσιά να συνεχίζει με το -εδώ είναι Αττική φαιό νταμάρι. κι εγώ ένα πεδίο βολής φτηνό. που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι ... και μετά να σε καθηλώνει με τον Γιάννη τον φονιά που η ευαισθησία του Γκάτσου με την μουσική του Χατζηδάκι όταν φτάνει στην στροφή που λέει

Μονάχα το Φροσί

με δάκρυ θαλασσί

στα μάτια τα μεγάλα

τού φίλησε βουβά

τα χέρια τ' ακριβά

και βγήκε από τη σάλα.

σε κάνει να συμπάσχεις ζωντανεύοντας μπροστά σου αυτήν την εικόνα ;

Έπίσης και οι δύο θεατρικές παραστάσεις που είδαμε μας ικανοποίησαν
Η πρώτη παράσταση ήταν «Ο κουρέας της Σεβίλης» του Μπομαρσέ ,με το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης σε σκηνοθεσία Θανάση Θεολόγη.
Η κλασσική αυτή κωμωδία μετατράπηκε σε μουσική, με τραγούδια σε στίχους του Γιάννη Καλατζόπουλου και μουσική Γιούρι Στούπελ .
Ο Γιώργος Παρτσαλάκης ήταν απολαυστικός στον ρόλο του υπηρέτη Φίγκαρο συνεπικουρούμενος από τον Τάσο Παλαντζίδη στον ρόλο του γεροξεκούτη, τσιφούτη, γιατρού Μπάρτολο.
Δροσερή η παρουσία της χαριτωμένης Θάλειας Προκοπίου στο ρόλο της Ροζίνας και επαρκής ο Νίκος Δαδινόπουλος στον ρόλο του κόμη Αλμαβίβα.
Η άλλη παράσταση ήταν η Μήδεια σε σκηνοθεσία του Πέτρου Φιλιππίδη από τον θίασο της Κάτιας Δανδουλάκη.
Είναι η τρίτη παράσταση του έργου του Μπόστ που έχω δει.

Την πρώτη φορά το 1993 ,ζώντος του Μπόστ (1918-1995), είχε ανέβει σε μια κλασσική πια παράσταση στο θέατρο Στοά από τον Θανάση Παπαγεωργίου και τη Λήδα Πρωτοψάλτη ,παράσταση που την επανέλαβαν το 2003.
Στην παράσταση αυτή το ανατρεπτικό και παράλογο κείμενο του Μποστ παρουσιάστηκε από τους πρωταγωνιστές με σοβαρότητα οπότε το κωμικό προέκυπτε από την αναντιστοιχία λόγου και ηθοποιίας επιτυγχάνοντας αυτό που ήθελε και ο ίδιος ο συγγραφέας δηλαδή “οι θεατές περισσότερο να χαμογελάνε και λιγότερο να χαχανίζουν”.

Η δεύτερη παράσταση ήταν το 2007 στο θέατρο των Βράχων με σκηνοθεσία του Φασουλή και Μήδεια την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, τροφό τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη, και καλόγρια την Ζέτα Μακρυπούλια η οποία πιστεύω ότι με αυτό τον ρόλο έδειξε και τις ικανότητες που διαθέτει.

Η σημερινή παράσταση, όπως και του Φασουλή, ακολούθησε περισσότερο μια πιο επιθεωρησιακή αντίληψη για το έργο διανθίζοντας το με σύγχρονες εύστοχες αναφορές στο ύφος του Μπόστ .
Ο Μποστ ,βέβαια δεν επαναλαμβάνεται ,όπως εύστοχα παρατηρεί και ο Γιάννης Βαρβέρης ο οποίος όμως δεν διστάζει και αυτός να ξεκινήσει την κριτική του για το έργο με το παρακάτω πόνημα:

Με ρίμας ωμοιοκαταλίκτους

και ιδέας εβελίκτους

εις το θέατρον Παπάγου

είδον έργον ενώς μάγου

της ελινικής μας γλώσης

που δεν σέβετε τας πτόσεις,

έργων με πολί κοφταιρόν λεπίδι

και σκοινοθέτην τον Φιλιππίδη.

Από του Βόλου τα παλάτια

η Δανδουλάκη βγένει η Κάτηα

ως Ηροΐς, ως Μίδια

που πολλά την ζώνουν φίδια

πως ο Ιάσον είναι μηχός.

Όθεν, τα τέκνα της σφάζη δηστηχώς

αφού ακονίση τας μαχέρας

ως γνίσιον εβριπίδηον τέρας.

Διάλημα, φεφ, δεν ήχε διά τοστ

που θα΄κανε ρίμα κε με των Μποστ.

Και σε αυτή την παράσταση η μουσική ήταν του Γ. Στούπελ ο οποίος έχει την ικανότητα να προσαρμόζει επιτυχώς την μουσική του ανάλογα με το έργο, πετυχαίνοντας επίσης η εμφάνιση των χορικών να προκαλεί την θυμηδία του κοινούμε την μουσική υπόκρουση που την συνοδεύει.
Ο θίασος. ήταν όλος ανδρικός, με τροφό εδώ τον Γιώργο Γαλίτη που πέτυχε με το στυλιζαρισμένο ύφος του να δώσει ξεχωριστή διάσταση στον ρόλο του.

Εκείνος πάντως που είναι ένα γνήσιο και πηγαίο κωμικό ταλέντο που επικοινωνεί άμεσα το κοινό. όπως φάνηκε και από το χειροκρότημα ,είναι ο Θ. Τσαλταμπάσης στο ρόλο της καλόγριας .
Άφησα για το τέλος την Κ. Δανδουλάκη που για να είμαι ειλικρινής δεν ανήκα στους θαυμαστές της.

Όμως εδώ κατάφερε να δώσει μια αρχοντική και μοναδική Μήδεια που με σοβαρότητα αλλά και χάρη κινείται και εκφωνεί το σουρεαλιστικό λόγο του Μπόστ και προκαλεί το αυθόρμητο γέλιο χωρίς αυτό να προκαλείται από τα συνήθη τερτίπια των κωμικών ηθοποιών.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Κριτική για το έργο δημοσιεύτηκε και στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 5-9-09

Πάντως η καλύτερη παράσταση ,που είδα γράφοντας αυτό το κείμενο, ήταν στην τηλεόραση όταν είδα τον κουρασμένο από την απραξία Καραμανλή ,να παίζει το έργο «Εμπρός στον δρόμο που άνοιξε ο Μανώλης» και να τραγουδά περιχαρής φεύγοντας από του Μαξίμου μιας και γλύτωσε από τα ζόρια της εξουσίας,την μεγάλη λαϊκή επιτυχία «Όχι θα κάτσω να σκάσω»

object width="425" height="344">