Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Αν παρατηρήσεις, θα δείς πως οι χριστιανοί δεν έχουν χαρά- Νίτσε.

.

Δεν θυμάμαι που διάβασα πρόσφατα αυτή την ρήση, η οποία μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί είναι μια παρατήρηση που ενώ την έχεις αόριστα και σύ στο μυαλό σου δεν την έχεις συγκεκριμενοποιήσει με τόση σαφήνεια σε μία μόνο πρόταση.

Δεν θέλει δε και πολύ σκέψη για να αντιληφτείς γιατί συμβαίνει αυτό.

Άλλωστε το ίδιο πράγμα λέει με άλλα λόγια και η διαφήμιση των αθεϊστών στην Αγγλία: Πιθανώς δεν υπάρχει θεός γι΄ αυτό τώρα πάψτε να ανησυχείτε και απολαύστε την ζωή σας!

Οι χριστιανοί δεν ζουν για να απολαύσουν αυτή την ζωή με τα καλά της και τα κακά της αλλά ζουν για να απολαύσουν την υποθετική μετά θάνατον σε κάποιο παράδεισο.

Για τον λόγο αυτό η χριστιανική φιλολογία ασχολείται εκτενώς με ευσεβείς που τράβηξαν τα πάνδεινα για την πίστη τους καθώς τους πέταγαν σε καμίνια, σε αρένες με λιοντάρια ,ή τους έκοβαν χέρια και πόδια ,ή τους έβγαζαν τα μάτια και όλες αυτές τις φρικαλεότητες που περιγράφονται με πλήθος από σαδιστικές λεπτομέρειες στα μαρτυρολόγια.

Αλλά ακόμα και αν δεν βρισκόντουσαν αντιμέτωποι με κάποια αντίθετη στην θρησκεία τους εξουσία, οι πιο θρησκόληπτοι από αυτούς υπέβαλαν τον εαυτό τους σε απάνθρωπες καταστάσεις με ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, ζώντας πάνω σε κολώνες, τρώγοντας ακρίδες και όλες αυτές τις ιστορίες που έχουν αναχθεί από το ιερατείο τους σαν ηθικά πρότυπα ανθρώπων που η γήινη υπόσταση του αμαρτωλού σαρκίου τους δεν τους απασχολούσε, γιατί κουβαλώντας εκ γενετής το προπατορικό αμάρτημα έπρεπε να εξαγνίσουν το πνεύμα τους για την μετά θάνατο ζωή.

Αναπόφευκτα λοιπόν γι΄ αυτό όλοι αυτοί απεικονίζονται στις αγιογραφίες πάντα άκαμπτοι και αγέλαστοι.

Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό όταν είδα τις δημοσιευμένες φωτογραφίες του σκοτωμένου βιολόγου Λάμπρου Φούντα.

Οι φωτογραφίες, όπως γράφτηκε, είναι από τις περσινές θερινές διακοπές του, και σε αυτές βλέπεις ένα νέο άνθρωπο αγέλαστο, χωρίς το χαλάρωμα που έχει κανείς αυτές τις στιγμές της ξεγνοιασιάς ή έστω με το μηχανικό χαμόγελο που έχει κανείς όταν τον παίρνουν φωτογραφία και μάλιστα από κοντά .

Αντίθετα το βλέμμα του είναι διαπεραστικό και βλοσυρό όπως στην πρώτη φωτογραφία ,προφανώς φωτογραφία ταυτότητας, σαν να προσπαθεί να δει ,ποιος ξέρει τι, πέρα από την κάμερα.

Όπως και οι χριστιανοί έτσι φαίνεται και όσοι έχουν εμπλακεί με την τρομοκρατία δεν μπορούν να έχουν χαρά στην ζωή τους γιατί ο φαντασιακός κόσμος με τον οποίο ελπίζουν να αντικαταστήσουν αυτόν που ζούν είναι κάτι σαν την μετά θάνατον ζωή των χριστιανών.

Ύστερα πως μπορείς να έχεις χαρά στην ζωή σου όταν έχει διαποτίσει την ύπαρξη σου σε καθημερινή βάση το μίσος για οτιδήποτε και για οποιονδήποτε έχει σχέση με μικρές ή μεγάλες εξουσίες που όλοι μας αντιμετωπίζουμε αναπόφευκτα καθημερινά.

Το μίσος δε αυτό να σε οδηγεί να παίρνεις ένα περίστροφο στα χέρια και να πυροβολείς ένα άγνωστο σε σένα άνθρωπο απλά επειδή φοράει μια μισητή σε σένα στολή ή επειδή κατέχει μια θέση που θεωρείς ότι είναι εξουσιαστική .

Θυμάμαι ακόμα τώρα πως διαβάζοντας τις καλογραμμένες προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη υπήρχαν αρκετά σημεία που με έβρισκαν σύμφωνο σαν θεώρηση , αλλά το σημείο που διέγραφε αυτόματα και με αποτροπιασμό κάθε συμφωνία μου, ήταν όταν έφτανε στο δια ταύτα που έλεγε πήραμε το κουμπούρι και καθαρίσαμε τον τάδε.

Σκεπτόμουνα πως είναι δυνατόν ένα άτομο που έχει την ικανότητα και τις γνώσεις να γράφει μια ενδιαφέρουσα ανάλυση να καταλήγει στον ακραίο παραλογισμό να αποφασίζει και να εκτελεί μια απεχθή δολοφονία πιστεύοντας ότι έτσι θα συμβάλλει στην ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης.

Φαίνεται ότι η ιστορία δεν διδάσκει τους ανθρώπους.

Οι δύο μεγάλες επαναστάσεις που κατάφεραν να ανατρέψουν καταπιεστικά καθεστώτα κατέληξαν η μεν γαλλική στην τρομοκρατία του Ροβεσπιέρου η δε Ρωσική στην Σταλινική.

Ο Χρόνης Μίσσιος το έχει πει επιγραμματικά: Την επανάσταση την πρόδωσαν η βία και η εξουσία.

Η μονοδιάστατη αντίληψη των πραγμάτων που διακατέχει αυτά τα άτομα και η εμμονή στον ιδεατό σκοπό που έχουν βάλει σαν τελικό στόχο της ζωής τους δεν τους επιτρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι στην ζωή και στην δημοκρατία είναι θεμιτό αλλά και επιθυμητό να υπάρχουν και άλλες διαφορετικές απόψεις από την δική τους.

Μόνο οι θρησκείες διεκδικούν το αλάθητο του δόγματος ή και ανθρώπων ακόμα όπως ο Πάπας.

Πάντα είχα την απορία πως άτομα σαν τον Φούντα, άτομο προφανώς ικανό που σπούδασε χωρίς κανένα οικονομικό πρόβλημα, και έκανε μέχρι μεταπτυχιακές σπουδές, καταλήγουν αντί να ευρύνουν τους επιστημονικούς τους ορίζοντες να περιορίσουν τους στόχους της ζωής τους στην τρομοκρατία.

Ίσως μόνο μια ψυχαναλυτική προσέγγιση του θέματος να δίνει μια πιθανή εξήγηση.

Ο Φούντας όπως άλλωστε και οι αδελφοί Ξηροί, μεγάλωσαν μέσα σε ένα συντηρητικό χριστιανικό περιβάλλον που πιθανόν η χαρά δεν είχε θέση στην παρούσα πραγματικότητα αλλά είχε μετατεθεί σε κάποια άλλη μετά θάνατο ζωή ή ιδεατή κοινωνία.

Ο πατέρας των Ξηρών ήταν εκείνη η τραγική φιγούρα του παπά που τον βλέπαμε να κάθεται συντετριμμένος με την γυναίκα του στα σκαλάκια της Αστυνομίας με όλα του τα παιδιά να έχουν συλληφθεί πλέον σαν τρομοκράτες.

Ο Φούντας, άνθρωπος κλειστός όπως τον περιγράφουν, ήταν εγγονός ιερέα, γιος στρατιωτικού γιατρού, ανηψιός ΝΔκράτη βουλευτή, δηλαδή μεγαλωμένος και αυτός σε ένα άκρως συντηρητικό περίγυρο.

Μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε τελικά ποιές είναι αυτές οι ψυχικές διεργασίες που οδηγούν άτομα σαν τους Ξηρούς και τον Φούντα όχι μόνο να επαναστατούν στο συντηρητισμό της οικογένειας, όπως είναι και λογικό όταν αναπτύσσει κανείς την δική του προσωπικότητα, αλλά να φθάνουν στο άλλο άκρο την τρομοκρατία.

Ίσως αν μεγαλώνεις σε οικογένειες που τα δόγματα της θρησκείας είναι αδιαμφισβήτητα ,όταν επαναστατείς σε αυτά , να τα αντικαθιστάς με κάποια άλλα, με αποτέλεσμα να προσπαθείς να τα επιβάλλεις και συ με την βία στους άλλους ανθρώπους, γιατί έτσι έχεις δυστυχώς γαλουχηθεί.

Τελικά η δογματική προσήλωση του τρομοκράτη στο σκοπό του δεν διαφέρει από την δογματική προσήλωση του θρησκευόμενου στην δική του πίστη με αποτέλεσμα να δικαιώνουν τον Μπλέζ Πασκάλ που πίστευε πως:

Ποτέ οι άνθρωποι δεν κάνουν κακό τόσο απόλυτα και με τόση χαρά απ΄ όταν το κάνουν από θρησκευτικό φρόνημα.