ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΙΔΕΟΛΗΨΙΕΣ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ  υποσχέθηκε στους πάντες τα πάντα.

Διακήρυξε σε όλους του τόνους πως θα καταργήσει τα μνημόνια και την τρόικα, θα αναγκάσει τους Ευρωπαίους να αποδεχτούν όλες του τις απαιτήσεις για χρηματοδότηση της χώρας γιατί αλλιώς θα κάνουν κακό του κεφαλιού τους, θα καταργήσει την λιτότητα και τις απολύσεις και όλους τους νόμους των "μνημονιακών κυβερνήσεων", και βέβαια  τον ΕΜΦΙΑ,  και όλα αυτά χωρίς η χώρα να βγει από το ευρώ και επίσης βέβαια χωρίς να χρεοκοπήσει.

Πως μπορείς  όμως  να μην μιλάς για επικίνδυνες ιδεοληψίες όταν ακόμα και πρόσφατα ο Υπουργός Λαφαζάνης  πιστεύει πως: (οι υπογραμμίσεις και τα θαυμαστικά δικά μου)

Η Ελλάδα διαθέτει πολλούς εναλλακτικούς δρόµους(!!) και µπορεί να έχει προοπτική χωρίς τη χρηµατοδότηση από ΕΕ και ∆ΝΤ(!!) και χωρίς τη ρευστότητα που δίνει µε το σταγονόµετρο η ΕΚΤ προς τις τράπεζες. Η Ελλάδα µπορεί να αντιµετωπίσει το µαρτύριο της σταγόνας που µας υποβάλλουν ΕΕ και ∆ΝΤ και το οποίο πνίγει την οικονοµία και οδηγεί στην ασφυξία τα νοικοκυριά (πάλι καλά που το διαπιστώνει!). Αν η Ελλάδα µπορεί και έχει εναλλακτικές λύσεις, δεν ισχύει κάτι ανάλογο για την ΕΕ αλλά και το ∆ΝΤ( !!!!)µε τις ληστρικές πολιτικές τους. Τα προβλήµατα που θα αντιµετωπίσει µια ΕΕ, η οποία παραπαίει, από µια εναλλακτική προοδευτική Ελλάδα θα είναι πελώρια(!!!!!) και µπορεί να αποδειχθούν µη αντιµετωπίσιµα και ανυπέρβλητα.

( 1.79% η συνολική προσφορά της Ελλάδας στον προϋπολογισμό  ΕΕ (έσοδα) και 6,41% η συνεισφορά της στα έξοδα!)
Και βέβαια οι εναλλακτικοί δρόμοι  όταν η Ελλάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα πάψει να είναι αµερικανοατλαντικό οικόπεδο, γερµανικό φέουδο ή δορυφόρος του αµερικανο-ισραηλινού Μεσανατολικού άξονα , θα βρεθούν σε άλλες πλέρια δημοκρατικές χώρες!! ..όχι µόνο στη Ρωσία αλλά και στην Κίνα, τη Βραζιλία, τη Λατινική Αµερική, την Ινδία, τον Αραβικό κόσµο, τη ζώνη της Αφρικής και ασφαλώς στο χώρο της Μεσογειακής λεκάνης.(!!!!)

Το τραγικό είναι ότι ένα  36,3% του λαού πίστεψε ότι όλες αυτές οι απίθανες ιδεοληψίες μπορούν να γίνουν πραγματικότητα γιατί αλλιώς θα έπρεπε να αποδεχτεί ότι πρόκειται για σαφή εξαπάτηση με υποσχέσεις που εκ των πραγμάτων δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν.

Έτσι η περήφανη πολιτική της κυβέρνησης ξεκίνησε με το ότι δεν θέλουμε ολοκλήρωση της αξιολόγησης και παράταση της συμφωνίας και γι΄αυτό και ο Βαρουφάκης δήλωνε μεγαλοπρέπως ότι δεν θέλουμε τα 7,2 δις της δόσης γιατί λεφτά υπάρχουν!
Δεν πρόλαβε όμως ο αλέκτωρ να λαλήσει τρις και πήραμε χαμπάρι ότι λεφτά δεν υπάρχουν και γι΄αυτό το λόγο μετά θέλαμε και την παράταση και την δόση με μία "συμφωνία γέφυρα" αλλά χωρίς αξιολόγηση!

Βέβαια οι Ευρωπαίοι δεν μάσησαν και έτσι από την "συμφωνία γέφυρα" αρχίσαμε να αναζητάμε μια "ενδιάμεση συμφωνία"

Όμως μιας και πάλι δεν μάσησαν, μιας και τους κοροϊδεύαμε και δεν τους δίναμε τα στοιχεία που ζητούσαν να ελέγξουν,  αρχίσαμε να ζητάμε μια "μίνιμουμ συμφωνία", ο εστι μεθερμηνευόμενον, θα  σας δώσουμε εμείς ένα κωλόχαρτο με μερικά ανώδυνα μέτρα και εσείς θα μας ακουμπήσετε το χρήμα.
Είχε προηγηθεί βέβαια η ιδέα της "τμηματικής συμφωνίας" δηλαδή σας λέμε ότι θα πάρουμε ένα μέτρο και εσείς μας δίνετε τμηματικά τα χρήματα για να μην φτάσουμε να στραγγίξουμε όλα τα ταμεία.

Σε αυτό το σημείο φτάσαμε στην Ρίγα στην οποία οι Ευρωπαίοι δεν άντεξαν άλλο τον Βαρουφάκη να τους αναπτύσσει τις οικονομολογικές του απόψεις και θεωρίες, αντί να διαπραγματεύεται σοβαρά, και ζήτησαν να  συνεννοούνται με κάποιους ποιο αξιόπιστους.
Έτσι τελικά ξαναβρεθήκαμε να συζητάμε για "συμφωνία  πακέτο" δηλαδή αυτήν  που έλεγαν οι Ευρωπαίοι από την αρχή και επιβεβαίωσαν στην Ρίγα!

Φτάσανε δηλαδή να συζητάνε το επάρατο μαίηλ Χαρδούβελη ελαφρώς τροποποιημένο!
Έτσι όλες  οι ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκαν στην πράξη απραγματοποίητες.

Το μέτωπο που ευαγγελίζονταν των πτωχών χωρών του Νότου ενάντια στις χώρες του Βορρά όχι μόνο δεν σχηματίστηκε αλλά και όσες χώρες γνώρισαν και αυτές μνημόνια μας αντιμετώπισαν με εχθρότητα, ακόμα και η Κύπρος.
Το νέο ρεύμα της αριστεράς που θα έφερνε η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρώπη δεν εμφανίστηκε οι δε Podemos είναι σήμερα πλέον στην 4η θέση και ο Κάμερον σημείωσε εκλογικό θρίαμβο.

Από την Κίνα δεν πήραμε φράγκο και από την Ρωσία ,παρά τις υποκλίσεις του Λαφαζάνη, ούτε τα φρούτα μας καταφέραμε να πουλήσουμε ούτε προκαταβολή για τον σχεδιαζόμενο στο άδηλο μέλλον αγωγό πήραμε.
Ακόμα και τους Αμερικανούς που αρχικά ήσαν ευμενώς διακείμενοι για την χώρα μας, για τους δικούς τους βέβαια λόγους, αλλά και για τα 500 εκατ που μας περίσσευαν και  τα δώσαμε σε εταιρεία τους για την επισκευή των αρχαίων αεροπλάνων, καταφέραμε να τους βγάλουμε από τα ρούχα τους με το πρωταρχικής σημασίας θέμα για την κυβέρνηση της απελευθέρωσης του Ξηρού! 

Όταν στις 21 Φεβρουαρίου έγραφα για ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΩΝ φανταζόμουνα ότι η κυβέρνηση θα τηρήσει την υπογραφή της στο κείμενο της συμφωνίας που είχε αποδεχτεί στις 20 Φεβρουαρίου και δεν θα καταντήσει η χώρα να φτάσει στ πρόθυρα της χρεοκοπίας. (στο ποστ αυτό υπάρχουν τα κύρια σημεία της συμφωνίας)
Δεν είχα φανταστεί ότι με τις  επικίνδυνες ιδεοληψίες που κατατρύχουν τον ΣΥΡΙΖΑ θα φτάσουμε τον Μάιο έχοντας στεγνώσει το κράτος από χρήματα να συζητάμε για δημοψήφισμα ή εκλογές.

 (είναι εμπνευσμένη από ΤΟ ΤΡΑΓΙΚΟ ΝΑΥΑΓΙΟ ΤΗΣ ΜΕΔΟΥΣΑΣ

Δηλαδή να ρωτήσουμε τον λαό αν επιθυμεί να παραμείνει η χώρα στην Ευρώπη και στο Ευρώ βάσει των όσων ζητάνε οι Ευρωπαίοι  ή στην αντίθετη περίπτωση να αποχωρήσει από την Ευρώπη και να γυρίσει στην δραχμή.

Μα μόλις πριν 4 μήνες ο λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία ψήφισε κόμματα, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ,  που θέλουν την χώρα στην Ευρώπη και το Ευρώ.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει  να αναλάβει τις ευθύνες της υπογράφοντας μια συμφωνία που στην ουσία  θα καταρρίπτει όλες τις προεκλογικές της ιδεοληψίες και εξαγγελίες και τελικά θα θέτει την απορία στο λαό γιατί έγιναν οι πρόσφατες εκλογές;
Για να εκλέξουμε  ΤΟΝ ΠΑΚΗ ΜΩΡΕ; 

Ο Τάκης Καραγιάννης σε μια πρόταση έχει περιλάβει όλη την τραγικότητα  της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας:

Ποιον λυπάμαι; Τον κακόμοιρο 20άρη που έφαγε το παραμύθι για το «πρώτη φορά Αριστερά». Γιατί αν του έλεγε κάποιος το περασμένο καλοκαίρι, μετά τις Ευρωεκλογές, πως θα είχε υπουργό τον Καμμένο και Πρόεδρο της Δημοκρατίας -προτεινόμενο από τον ΣΥΡΙΖΑ- τον Παυλόπουλο, θα το σκεφτόταν να δηλώσει Αριστερός.

Σήμερα πλέον ήρθε η ώρα που ο πρωθυπουργός θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του.

Ήρθε δηλαδή στην ουσία ή ώρα, πριν η χώρα να βρεθεί στο χείλος του γκρεμού, που είναι πολύ κοντά, να αντιληφθεί πως πρέπει να εγκαταλείψει  τόσο τις δικές του ιδεοληψίες όσο και των περισσοτέρων συνεργατών του, γιατί πουθενά δεν έχει πλέον κανένα σύμμαχο και στο τέλος η αντοχή, η ανοχή  και οι υπομονές και των άλλων εξαντλούνται.

Ήρθε πλέον η ώρα ο Τσίπρας να καταφέρει να ξεπεράσει τις ιδεοληψίες που περιγράφει γλαφυρά  ο Νικόλας Σεβαστάκης στην LIFO

Στους χώρους όμως της δικής μας ριζοσπαστικής αριστεράς και της εθνοκεντρικής δεξιάς κυριαρχεί αδιατάρακτη η θρησκεία της αποφασισμένης βούλησης. Η ιδέα δηλαδή ότι όλα είναι αποφάσεις των κυβερνήσεων ή οικονομικών διευθυντηρίων που επηρεάζουν τα δημόσια πράγματα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αρκεί να δώσει κανείς μια διαφορετική εντολή στο «σύστημα» –και να έχει, βεβαίως, μαζί του και τον λαό– ώστε να αλλάξουν οι συσχετισμοί. Η παλιά, καλή ιδέα των Ιακωβίνων στη Γαλλική Επανάσταση, ότι μια χούφτα προδοτών και παράσιτων εμποδίζει ένα ολόκληρο έθνος να ζήσει ελεύθερα και ανεξάρτητα, έχει ξαναγίνει ο «μέσος» ριζοσπαστισμός που επιβραβεύτηκε στην κρίση. Απέναντι, λοιπόν, στις τεχνοκρατικές εμμονές της οικονομικής ορθοδοξίας προβάλλονται παρωχημένοι και άσφαιροι συνδυασμοί. Την ίδια στιγμή η εικόνα του έθνους-θύματος δεν επιτρέπει καμιά πραγματική συμφωνία με τους άλλους. Πώς να συνυπάρξεις ή να συνεργαστείς με κάποιον που τον έχεις ονοματίσει δυνάστη, εχθρό και «νεοαποικιοκρατική διοίκηση»; 

Τέλος η  παρακάτω ιστορική αναδρομή είναι χαρακτηριστική που μπορεί να οδηγηθεί μια χώρα όταν οι ηγέτες της επιμένουν στις ιδεοληψίες τους.

 Την έχει γράψει  ο Τάκης Λαζαρίδης στο ΒΗΜΑ της 3-5-2015.

Ύστερα από εντατικές διαπραγματεύσεις, τέλη 1955 – αρχές 1956, Μακάριος και Χάρντιγκ είχαν καταλήξει σε συμφωνία βάσει της οποίας η βρετανική κυβέρνηση αναγνώριζε το δικαίωμα του κυπριακού λαού για αυτοδιάθεση αλλά να αναβληθεί η άσκησή του για περίοδο επτά ετών και στο μεταξύ να δοθεί Σύνταγμα ευρείας αυτοκυβέρνησης με έλληνα πρωθυπουργό, εννέα έλληνες υπουργούς και μόνο έναν τούρκο υπουργό. Σύσσωμος ο κυπριακός λαός σε διαβουλεύσεις εκπροσώπων του με τον Μακάριο τάχθηκε υπέρ της αποδοχής του Συντάγματος, όπως υπέρ της αποδοχής συμφώνησαν Γρίβας – Μακάριος. Και ενώ όλοι περίμεναν την υπογραφή της συμφωνίας, επήλθε απροσδόκητα το ναυάγιο των διαπραγματεύσεων.

Τι ακριβώς συνέβη το βράδυ της 29.2.1956 στην τελευταία συνάντηση που είχε οριστεί προκειμένου να μπουν οι υπογραφές και στην οποία πήραν μέρος ο υπουργός Λ. Μπόιντ, ο κυβερνήτης Χάρντιγκ, ο Μακάριος και μερικοί άλλοι;

Στο βιβλίο του «Οι διαπραγματεύσεις Μακαρίου – Χάρντιγκ 1955-56» και στη σελ. 85 ο Ν. Κρανιδιώτης, στενός συνεργάτης του Μακαρίου, γράφει: «Ο Μακάριος πίστευε ότι στη συνάντηση εκείνη με τον Λ. Μπόιντ θα μπορούσε να βελτιώσει ακόμη περισσότερο τις βρετανικές προτάσεις. (…) Ο Λ. Μπόιντ αρνήθηκε να συζητήσει εκ νέου οποιοδήποτε θέμα, υπογράμμισε ότι δεν ήταν διατεθειμένος να μεταβάλει έστω και μια λέξη από την ανακοίνωση που μας διάβασε. (…) Ο Μακάριος με ένα βεβιασμένο χαμόγελο είπε ότι με λίγη καλή θέληση θα μπορούσαν ίσως να ρυθμιστούν τα εναπομείναντα τρία επίμαχα σημεία. Ο Λ. Μπόιντ τον κοίταξε αυστηρά χωρίς να απαντήσει. Μεσολάβησαν μερικά λεπτά αμήχανης σιωπής. Ύστερα ο βρετανός υπουργός σηκώθηκε απότομα από τη θέση του και ατενίζοντας παγερά τον Αρχιεπίσκοπο – αντί οποιουδήποτε άλλου χαιρετισμού – είπε προκλητικά: «Είθε ο Θεός να σώσει τον λαό σου»».
Φαίνεται όμως πως κι ο Θεός βαρέθηκε την ανικανότητα και την επιπολαιότητα της κυπριακής ηγεσίας και εγκατέλειψε την Κύπρο στη μαύρη της μοίρα…