ΤΑ ΠΤΩΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΝΑΤΟΜΕΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΣΚΕΛΕΤΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΣΟΥ !

Στην τελευταία γελοιογραφία που δημοσίευσε στην ΑΥΓΗ ο Μέντης Μποσταντζόγλου τον Ιούλιο 1966, σατιρίζει  την απεργία των λεωφορείων που είχε προκαλέσει τότε μεγάλη ταλαιπωρία στο επιβατικό κοινό.

Την γελοιογραφία αυτή την δημοσίευσε ο Νίκος Σαραντάκος και στα σχόλια που επακολούθησαν ο συχνός εκεί σχολιαστής Γς  δημοσίευσε μια φωτογραφία του από το ιδιαίτερα αξιόλογο μπλογκ του Cactos στην οποία εμφανίζονται πίσω από το πτώμα του Ανατομείου τρεις φοιτητές της Ιατρικής του 1970 με τις απαραίτητες γραβάτες τους.

Η φωτογραφία αυτή μου θύμισε ότι αντίστοιχες φωτογραφίες του πατέρα μου και δική μου είχα δημοσιεύσει πριν 6 χρόνια στο ποστ μου  ΠΤΩΜΑΤΟΛΕΙΨΑΝΟΛΟΓΙΑ….

 Χάρις σε αυτές τις φωτογραφίες μου ήρθαν ξανά στο μυαλό εκείνα τα χρόνια που σαν νεαροί φοιτητές είχαμε την πρώτη επαφή με το νεκρό ανθρώπινο σώμα, το οποίο βέβαια είχε προηγουμένως υποστεί ειδική προετοιμασία ώστε να μην αλλοιώνεται και να μπορεί να το ανατάμει κανείς για μέρες ξεκινώντας από .το δέρμα προς τα έσω.

Την διαδικασία αυτή την έχει ζωγραφίσει σε δύο πίνακες του ο Ρέμπραντ .Τους  πίνακες αυτούς μπορεί να δει κανείς στο ποστ μου ΑΠΟ ΤΗΝ BARBARA ΣΤΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ ΤΟΥ ΡΕΜΠΡΑΝΤ

Βέβαια θα ήταν προτιμότερο αντί να κόβει κανείς  πτώματα να γινόταν ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΟ ΜΑΘΗΜΑ ΑΝΑΤΟΜΙΑΣ ΜΕ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΕΣ ΓΥΜΝΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ !

Λόγω του μικρού αριθμού των πτωμάτων στο ανατομείο σε κάθε τραπέζι γινόταν κατά διαστήματα αλλαγή αυτών που δούλευαν στο κάτω μέρος με αυτούς που δούλευαν στο επάνω.

Εκτός όμως από το πτώμα ήταν αναγκαίο να έχει ο κάθε φοιτητής και ένα σκελετό για να μαθαίνει την οστεολογία.

Για να τον αποκτήσεις, ή θα έπρεπε να στον δώσει κάποιος παλιότερος, ή θα έπρεπε να τρέχεις στα νεκροταφεία να παρακαλάς τους νεκροθάφτες για να σου βρουν κάποιον από τα αζήτητα και να είναι βέβαια σε καλή κατάσταση και καθαρός.

Δεν μπορώ να θυμηθώ πλέον που και πως είχα καταφέρει να αποκτήσω ένα ολόκληρο σκελετό σε αρίστη κατάσταση, μάλλον από νέο άτομο γιατί τόσο οι σπόνδυλοι όσο και οι αρθρώσεις ήσαν χωρίς φθορές ενώ  διέθετε σχεδόν και ολόκληρη την οδοντοστοιχία του. 

Αυθόρμητα δε καθώς μου φαινόταν ότι ανήκε σε άνδρα, είχα βαφτίσει τον σκελετό Μήτσο και καθώς το κρανίο για ένα χρόνο βρισκόταν επάνω στο γραφείο μου στο δωμάτιο μου, πριν να κοιμηθώ το βράδυ του έλεγα και καληνύχτα! 

Η μέλλουσα κ. Αθεόφοβου, παρά τις προσπάθειες που είχε κάνει, είχε εξασφαλίσει μεν ένα κρανίο, από κάποιο παλιότερο φοιτητή, αλλά δεν είχε κανένα άλλο οστούν  από τον υπόλοιπο σκελετό.

Ως γνήσιος λοιπόν ερωτευμένος ιππότης έκατσα μια μέρα και χώρισα τα οστά του σκελετού μου στα δύο. Κράτησα τα μισά για μένα και τα υπόλοιπα τα έβαλα σε μία χάρτινη σακούλα για να τα δώσω στην συμφοιτήτρια μου.

Διαβάζοντας κανείς τον παραπάνω πίνακα μπορεί να καταλάβει ότι έστω και αν ήταν μισός ο σκελετός, ήταν μεγάλος ο αριθμός από κόκαλα μέσα στην σακούλα.

Είχαμε δώσει ραντεβού στην αφετηρία των λεωφορείων για το Γουδί στην οδό Ακαδημίας.

Μόλις την είδα περιχαρής της έδωσα την σακούλα με το πολύτιμο υλικό αλλά εκείνη κάπου στραβοπάτησε, της έπεσε από τα χέρια και το πεζοδρόμιο με τον δρόμο γέμισαν με κοκάλες, όπως πχ το βραχιόνιο, η κνήμη κτλ αλλά και κοκαλάκια από σπονδύλους μέχρι οστάρια από χέρια και πόδια.

Επακολούθησαν  σκηνές απείρου κάλλους!

Εμείς να προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κόκαλα από κάτω, μια γριά μόλις τα είδε κόντεψε να λιποθυμήσει, κάτι κυράτσες άρχισαν να σταυροκοπιούνται  με μανία και μερικοί συμφοιτητές που περίμεναν και αυτοί στην στάση να γελάνε με το θέαμα.

Τελικά όταν ξεμπερδέψαμε με την ανατομία  μου επεστράφησαν τα κόκαλα και  ο Μήτσος άρτιος  πάλι  ξαναμπήκε στο ξύλινο κουτί του. Βέβαια με προθυμία θα τον έδινα αν κάποιος άλλος φοιτητής μου τον ζητούσε, αλλά δεν εμφανίστηκε κανένας.

Τελικά  είπα πως θα απαλλαγώ από αυτόν όταν η κόρη μου ως φοιτήτρια  έκανε και αυτή ανατομία.

Αλλά όπως και η μάνα της μόλις πέρασε το μάθημα μου έφερε πίσω το κουτί με τον Μήτσο, οπότε και αυτός ξανατοποθετήθηκε  στην αποθήκη μου.

Φαίνεται δε ότι λόγω των στενών οικογενειακών δεσμών που είχε αποκτήσει μαζί μας ο Μήτσος μας είχε συμπαθήσει και ακόμα και από την αποθήκη μας φάνηκε χρήσιμος.

Πηγαίνοντας μια μέρα στην αποθήκη βρήκα την πόρτα ανοικτή αλλά ανοικτό επίσης και το κουτί με τον Μήτσο!

Μπορώ να φανταστώ την τρομάρα που θα πήρε ο διαρρηκτής μόλις άνοιξε το κουτί και είδε μέσα σε αυτό να του χαμογελάει το κρανίο του Μήτσου με τα αστραφτερά δοντάκια του και με όλα τα υπόλοιπα κοκάλα του από κάτω!