Γκουρμεδιά
είναι σύμφωνα με το slang. gr, το ψαγμένο μεζεκλίκι που δεν περιορίζεται ντε και καλά στις
λεπτές κι ανέραστες γεύσεις των κατά Ζουράρι εκλεκτοφάγων. Αποτελεί τον κοινό τόπο εστίασης των ντελικατέσεν με
τους ντερλικατέσεν.
Επίσης βλέπω μερικές φορές διαφημίσεις για διάφορα γκατζετάκια που η χρήση τους μου είναι επίσης άγνωστη.
Εκεί δε που οι γνώσεις μου είναι ανεκδιήγητες είναι όταν διαβάζω για διάφορα μαγειρικά κατασκευάσματα με παντελώς άγνωστα γκουρμέ συστατικά και συνδυασμούς.
Έτσι λοιπόν έμεινα με την απορία αν τρώγονται όλα αυτά που διάβασα σε μια συνέντευξη με το μενού Gastronomy Journey to Greece με 95 ευρώ, προφανώς για δύο, που έφαγαν η δημοσιογράφος Δ. Μαρίνου με την σεφ Μ. Νικολαΐδη . (Το μενού υπάρχει στην έντυπη δημοσίευση της συνέντευξης , στα ΝΕΑ 23-25 Δεκεμβρίου)
Με περιέργεια αρχικά διάβασα το πλήρως ακατανόητο για μένα Καλωσόρισμα Amuse Bouse.
Επειδή όμως με έτρωγε η περιέργεια το γκούγκλισα και διάβασα ότι είναι: μια μπουκιά, η οποία μπορεί να προσφερθεί σε πιάτο, σε κουταλάκι παρουσίασης, σε ένα μικρό φλυτζάνι, σε stick ή με πολλούς ακόμα τρόπους. Το νόημα είναι να μπορέσει ο σεφ να δείξει την φιλοσοφία και την τεχνική του εστιατορίου σε μία μικρή μπουκιά.
Ακολούθησε ένα, φρικαλέο για μένα πιάτο με ψιλοκομμένο ωμό κρέας από μοσχάρι, το ταρτάρ γιαουρτουλού , το οποίο, για να αποκτήσει φαίνεται γεύση είχε σάλτσα τομάτα, ψητό σκόρδο, μπριός μπαχαρικών και πρόβιο γιαούρτι. Οι πτωχές γενικότερα γνώσεις μου στην γαλλική κουζίνα είχαν εμπλουτιστεί όταν είχα βρεθεί στην Γαλλία που έτρωγα στο πρωινό μπριός που είναι πεντανόστιμα αφράτα ψωμάκια αλλά δεν έμαθα ποτέ τι στο διάολο είναι τα μπριός μπαχαρικών.
Στην συνέχεια τους έφεραν κοτόσουπα από οργανικό(;) κοτόπουλο που εκτός από το λεμόνι είχε κρέμα κρόκου και μαντί (;) και κονσομέ πουλερικών (;). Προφανώς το κατασκεύασμα αυτό μάλλον δεν θα έχει πολλή σχέση με την κλασσική κοτόσουπα της μανούλας μας όταν είμαστε κρυωμένοι.
Στα κυρίως πιάτα, η γλώσσα που έφαγαν ήταν με τηγανητό τραχανά(!) διανθισμένη εκτός από μπρόκολο με γκρέιπφρουτ, σαλάμι Λευκάδας, ταραμά και beurre blanc μυδιών.
Επειδή πάντα, με τα φτωχά γαλλικά μου, το βούτυρο blanc πάντα το ήξερα, κοίταξα μήπως το beurre blanc είναι σε αντιδιαστολή με κάποιο άγνωστο μου beurre noir . Τελικά έμαθα πως το Beurre blanc είναι μια ζεστή γαλακτωματοποιημένη σάλτσα βουτύρου φτιαγμένη με αναγωγή ξιδιού ή / και λευκού κρασιού και γκρίζων κρεμμυδιών στα οποία, μαλακωμένο, ολόκληρο το βούτυρο χτυπάται έξω από τη φωτιά για να αποφευχθεί ο διαχωρισμός.
Μπορεί για μένα βέβαια η πανδαισία της νοστιμιάς να είναι το αρνάκι στο φούρνο με πατάτες, αλλά εδώ το αρνί συνδυαζόταν με σπανάκι (φρίκη!), μανιτάρι, κατσικίσιο τυρί και σάλτσα με μαύρη τρούφα!
Το επιδόρπιο ήταν μηλόπιτα που περιείχε και μεταξύ των άλλων και σίκαλη και ντακουάζ μήλου(;) και chutney μήλο κανέλα (;)
Επίσης υπήρχαν και Mignardise στο τέλος αυτής της γαστριμαχικής πανδαισίας .
Επειδή όλα τα παραπάνω μου είχαν καθίσει στον λαιμό, έψαξα να δω τι είναι Mignardise και αυτά ευτυχώς με έκαναν και τα κατάπια εύκολα. Δεν είναι τίποτα άλλο από μικρά γλυκά ,μπουκίτσες, που σερβίρονται ή προσφέρονται έπειτα από ένα γεύμα.
Δεν ξέρω αν οι δυο συνομιλήτριες έφυγαν χορτάτες και ευχαριστημένες μετά το γεύμα τους, που εμένα μου θύμισε μια αντίστοιχη πριν πολλά χρόνια γκουρμέ εμπειρία στο Εδιμβούργο, όταν μας φιλοξενούσαν οι κουμπάροι μας εκεί.
Γυρνώντας στο σπίτι νηστικοί ,αμέσως τηγανίσαμε αυγά και πατάτες και έτσι με πλήρως ικανοποιημένο τον στόμαχο πέσαμε για ύπνο!
Μετά από χρόνια όταν ξαναβρέθηκα μόνος μου στο Εδιμβούργο και καθώς είχα την προηγούμενη γκουρμέ εμπειρία, όταν έκατσα να φάω σε ένα ρεστοράν παρήγγειλα ένα πιάτο ποικιλίας που το έλεγαν 4 Scottish delights.
Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε ο αρχαίος Έλληνας ποιητής που είχε πει : το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού! Και τα 4 ήταν τελείως άνοστα!
Πάντως η σεφ Μ. Νικολαΐδη μπήκε μέσα στην καρδιά μου όταν δήλωσε στην συνέντευξή της ότι η καρδιά της ανήκει στα απλά φαγητά που όλοι φτιάχνουν καθημερινά στο σπίτι τους. «Εγώ είμαι παϊδάκι, τζατζίκι, πατάτα. Εκεί είμαι, αλλά μου αρέσει πολύ να δοκιμάζω διαφορετικές γεύσεις, να βγαίνω σε καλά εστιατόρια και να βλέπω το κάτι παραπάνω. Είμαι βέβαια του παραδοσιακού, του δικού μας, του ελληνικού.
Γι΄αυτό και μόλις διάβασα την συνέντευξη πήρα την σύζυγο και πήγαμε στα Καλύβια και απολαύσαμε εξαιρετικά παϊδάκια με πατάτες τηγανιτές και χωριάτικη σαλάτα!
Επίσης βλέπω μερικές φορές διαφημίσεις για διάφορα γκατζετάκια που η χρήση τους μου είναι επίσης άγνωστη.
Εκεί δε που οι γνώσεις μου είναι ανεκδιήγητες είναι όταν διαβάζω για διάφορα μαγειρικά κατασκευάσματα με παντελώς άγνωστα γκουρμέ συστατικά και συνδυασμούς.
Έτσι λοιπόν έμεινα με την απορία αν τρώγονται όλα αυτά που διάβασα σε μια συνέντευξη με το μενού Gastronomy Journey to Greece με 95 ευρώ, προφανώς για δύο, που έφαγαν η δημοσιογράφος Δ. Μαρίνου με την σεφ Μ. Νικολαΐδη . (Το μενού υπάρχει στην έντυπη δημοσίευση της συνέντευξης , στα ΝΕΑ 23-25 Δεκεμβρίου)
Με περιέργεια αρχικά διάβασα το πλήρως ακατανόητο για μένα Καλωσόρισμα Amuse Bouse.
Επειδή όμως με έτρωγε η περιέργεια το γκούγκλισα και διάβασα ότι είναι: μια μπουκιά, η οποία μπορεί να προσφερθεί σε πιάτο, σε κουταλάκι παρουσίασης, σε ένα μικρό φλυτζάνι, σε stick ή με πολλούς ακόμα τρόπους. Το νόημα είναι να μπορέσει ο σεφ να δείξει την φιλοσοφία και την τεχνική του εστιατορίου σε μία μικρή μπουκιά.
Ακολούθησε ένα, φρικαλέο για μένα πιάτο με ψιλοκομμένο ωμό κρέας από μοσχάρι, το ταρτάρ γιαουρτουλού , το οποίο, για να αποκτήσει φαίνεται γεύση είχε σάλτσα τομάτα, ψητό σκόρδο, μπριός μπαχαρικών και πρόβιο γιαούρτι. Οι πτωχές γενικότερα γνώσεις μου στην γαλλική κουζίνα είχαν εμπλουτιστεί όταν είχα βρεθεί στην Γαλλία που έτρωγα στο πρωινό μπριός που είναι πεντανόστιμα αφράτα ψωμάκια αλλά δεν έμαθα ποτέ τι στο διάολο είναι τα μπριός μπαχαρικών.
Στην συνέχεια τους έφεραν κοτόσουπα από οργανικό(;) κοτόπουλο που εκτός από το λεμόνι είχε κρέμα κρόκου και μαντί (;) και κονσομέ πουλερικών (;). Προφανώς το κατασκεύασμα αυτό μάλλον δεν θα έχει πολλή σχέση με την κλασσική κοτόσουπα της μανούλας μας όταν είμαστε κρυωμένοι.
Στα κυρίως πιάτα, η γλώσσα που έφαγαν ήταν με τηγανητό τραχανά(!) διανθισμένη εκτός από μπρόκολο με γκρέιπφρουτ, σαλάμι Λευκάδας, ταραμά και beurre blanc μυδιών.
Επειδή πάντα, με τα φτωχά γαλλικά μου, το βούτυρο blanc πάντα το ήξερα, κοίταξα μήπως το beurre blanc είναι σε αντιδιαστολή με κάποιο άγνωστο μου beurre noir . Τελικά έμαθα πως το Beurre blanc είναι μια ζεστή γαλακτωματοποιημένη σάλτσα βουτύρου φτιαγμένη με αναγωγή ξιδιού ή / και λευκού κρασιού και γκρίζων κρεμμυδιών στα οποία, μαλακωμένο, ολόκληρο το βούτυρο χτυπάται έξω από τη φωτιά για να αποφευχθεί ο διαχωρισμός.
Μπορεί για μένα βέβαια η πανδαισία της νοστιμιάς να είναι το αρνάκι στο φούρνο με πατάτες, αλλά εδώ το αρνί συνδυαζόταν με σπανάκι (φρίκη!), μανιτάρι, κατσικίσιο τυρί και σάλτσα με μαύρη τρούφα!
Το επιδόρπιο ήταν μηλόπιτα που περιείχε και μεταξύ των άλλων και σίκαλη και ντακουάζ μήλου(;) και chutney μήλο κανέλα (;)
Επίσης υπήρχαν και Mignardise στο τέλος αυτής της γαστριμαχικής πανδαισίας .
Επειδή όλα τα παραπάνω μου είχαν καθίσει στον λαιμό, έψαξα να δω τι είναι Mignardise και αυτά ευτυχώς με έκαναν και τα κατάπια εύκολα. Δεν είναι τίποτα άλλο από μικρά γλυκά ,μπουκίτσες, που σερβίρονται ή προσφέρονται έπειτα από ένα γεύμα.
Δεν ξέρω αν οι δυο συνομιλήτριες έφυγαν χορτάτες και ευχαριστημένες μετά το γεύμα τους, που εμένα μου θύμισε μια αντίστοιχη πριν πολλά χρόνια γκουρμέ εμπειρία στο Εδιμβούργο, όταν μας φιλοξενούσαν οι κουμπάροι μας εκεί.
Γυρνώντας στο σπίτι νηστικοί ,αμέσως τηγανίσαμε αυγά και πατάτες και έτσι με πλήρως ικανοποιημένο τον στόμαχο πέσαμε για ύπνο!
Μετά από χρόνια όταν ξαναβρέθηκα μόνος μου στο Εδιμβούργο και καθώς είχα την προηγούμενη γκουρμέ εμπειρία, όταν έκατσα να φάω σε ένα ρεστοράν παρήγγειλα ένα πιάτο ποικιλίας που το έλεγαν 4 Scottish delights.
Δυστυχώς επιβεβαιώθηκε ο αρχαίος Έλληνας ποιητής που είχε πει : το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού! Και τα 4 ήταν τελείως άνοστα!
Πάντως η σεφ Μ. Νικολαΐδη μπήκε μέσα στην καρδιά μου όταν δήλωσε στην συνέντευξή της ότι η καρδιά της ανήκει στα απλά φαγητά που όλοι φτιάχνουν καθημερινά στο σπίτι τους. «Εγώ είμαι παϊδάκι, τζατζίκι, πατάτα. Εκεί είμαι, αλλά μου αρέσει πολύ να δοκιμάζω διαφορετικές γεύσεις, να βγαίνω σε καλά εστιατόρια και να βλέπω το κάτι παραπάνω. Είμαι βέβαια του παραδοσιακού, του δικού μας, του ελληνικού.
Γι΄αυτό και μόλις διάβασα την συνέντευξη πήρα την σύζυγο και πήγαμε στα Καλύβια και απολαύσαμε εξαιρετικά παϊδάκια με πατάτες τηγανιτές και χωριάτικη σαλάτα!
.jpg)
Eπίσης Αθεόφοβε. Γιάννης Στουπής
ΑπάντησηΔιαγραφή