Κυρά Μαρία.

Είχα να την δω πολύ καιρό.
Ήταν ντυμένη στα καλά της που σε αυτή την ηλικία είναι πέραν της μόδας,διαχρονικά.
Καθόταν στο πρώτο κάθισμα της εκκλησίας και κοίταζε χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον,με απλανές βλέμμα τις ετοιμασίες για τον γάμο.
Ήταν η γιαγιά της νύφης και το σπίτι της πάντα φιλόξενο είχε γίνει εντευκτήριο της παρέας όταν είμαστε φοιτητές.
Πάντα είχε κάτι να μας φιλέψει και μπορούσαμε να κάτσουμε μέχρι αργά χωρίς να ενοχλείται .
Ήταν από κείνες τις γυναίκες με μικρασιατική καταγωγή που κατάφερναν να δίνουν στον άνδρα τους το αίσθημα ότι είναι η κολόνα του σπιτιού και συγχρόνως να συνεισφέρουν ουσιαστικά στα οικονομικά με την προσωπική τους εξωοικιακή εργασία σε γραφείο. Συγχρόνως πετύχαινε το σπίτι της να είναι στην εντέλεια και πάντα ανοικτό και φιλόξενο.
Μέσα στην ανακατωσούρα του γάμου δεν μπόρεσα να την χαιρετίσω αλλά είπα στη κόρη της ότι μου φάνηκε μια χαρά παρά την ηλικία της.
Ναι, μου είπε, σήμερα ήταν καλά και με αναγνώρισε, δεν χρειάστηκε να της πώ –Μαμά είμαι η κόρη σου.
Το βάρος στο στήθος μου έγινε κόμπος στο λαιμό.
Δεν θέλω να γράψω τίποτα άλλο.