Η ΑΜΑΛΙΑ ΕΦΥΓΕ, ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΖΕΙ.

Η Αμαλία έφυγε από κοντά μας.
Αυτό το βασανισμένο κορίτσι με την τόσο γενναία καρδιά έφυγε αφήνοντας μας σαν διαθήκη το τελευταίο της ποστ που παρά την τόσο προχωρημένη κατάσταση της είχε μια ατμόσφαιρα αισιοδοξίας που μόνο ένας μαχητής μπορεί να έχει.
Είχε το θάρρος να καταγγείλει επώνυμα όλο το σύστημα που της φέρθηκε απάνθρωπα ,αδιάφορα ,εκμεταλλευτικά αλλά είχε και την μεγαλοψυχία να αναγνωρίσει και πάλι επώνυμα όσους την βοήθησαν και της συμπαραστάθηκαν.
Μέσα στην ατυχία της να την χτυπήσει μια σπάνια κακοήθεια και σε πολύ νεαρή ηλικία είχε την τύχη να έχει δίπλα της την συμπαράσταση μιας ζεστής οικογένειας που έδωσε και αυτή μαζί της τον αγώνα.
Χωρίς να τους γνωρίζω φαίνεται από τα λόγια που έγραψαν στο μπλόγκ της, το μεγαλείο της ψυχής τους ακόμα και αυτές της ώρες που το κενό στο σπίτι τους ,όση και να είναι η συμπαράσταση τόσου κόσμου δεν μπορεί να γεμίσει με τίποτα.
Ο θάνατος της Αμαλίας ήταν άδικος όπως είναι ο θάνατος και κάθε νέου ανθρώπου πριν να ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής του.
Όμως από αυτό τον θάνατο γεννήθηκε κάτι πρωτόγνωρο και άγνωστο στην Ελληνική κοινωνία.
Μέσω του μπλογκ της ξύπνησαν χιλιάδες συνειδήσεις και δημιουργήθηκε ένα κίνημα από τα μπλογκ που από την οθόνη των υπολογιστών απέκτησε φωνή και η φωνή του έφτασε στο τύπο, την τηλεόραση και το ραδιόφωνο.
Αυτό το κίνημα είναι σαν χείμαρρος που μπορεί να είναι το έναυσμα να αλλάξουν πολλά από αυτά που κατήγγειλε η Αμαλία.
Δυστυχώς όμως μαζί με αυτό το κίνημα υπήρξε και όλη η παθογένεια που ενυπάρχει στην Ελληνική κοινωνία. Μικρόνοες με φασιστική νοοτροπία που δεν αποδέχονται διαφορετική γνώμη από την δική τους βρήκαν ευκαιρία εκεί που τόσος κόσμος κατέθετε τον σπαραγμό του και την συμπαράσταση του να χυδαιολογήσουν και να βριστούν και να βρίσουν.
Ευτυχώς αυτοί θα ξεχαστούν γρήγορα και στη μνήμη μας θα μείνει η προσφορά της Αμαλίας σε όλους μας.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε κορίτσι μου.