Δεν συνηθίζω να δημοσιεύω ένα ποστ μου ξανά, αλλά αυτή την φορά θα το κάνω με ένα που έχω δημοσιεύσει πάνω από 3 χρόνια με τίτλο ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΧΑΡΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ.
To post αυτό μου το θύμισε μια καταπληκτική φράση του αρχιτέκτονα-πολεοδόμου Γ. Κανδύλη με την οποία έδωσε τον πιο περιεκτικό ορισμό του τοπίου .
«Τοπίο είναι το φως, το χρώμα, ο ήχος και καμιά φορά η μυρωδιά».
Ακριβώς ο συνδυασμός αυτών των παραπάνω στοιχείων, φώς, χρώμα, ήχοι, μυρουδιές, πολύ πριν να έχω διαβάσει τον ορισμό του Κανδύλη, με έκαναν να ξεχωρίσω τα τοπία που περιγράφω πιο κάτω στο ποστ.
Όταν ταξιδεύω μου αρέσει να παίρνω φωτογραφίες και βίντεο από τα μέρη που επισκέπτομαι.Μετά την επιστροφή μου με τις φωτογραφίες και τα βίντεο ξανακάνω πολλές φορές το ταξίδι στο μυαλό μου και έχω διαπιστώσει ότι αν δεν τα είχα πάρει πολλά μέρη με την συχνή εναλλαγή των τοπίων και των εντυπώσεων δεν θα είχαν μείνει στη μνήμη μου.
Υπάρχουν όμως 3 μέρη στον κόσμο, και ένα στην Ελλάδα, που πιστεύω ότι καμία φωτογραφία και κανένα βίντεο δεν μπορούν να αποδώσουν και να υποκαταστήσουν την εικόνα που έχει δημιουργηθεί στο μυαλό σου από την φυσική σου παρουσία εκεί.
Είναι τέτοια η μαγεία που δημιουργεί ο χώρος ,είναι τέτοια η εναλλαγή των χρωμάτων ,είναι οι μυρουδιές ,η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας είναι τέλος η τόση ομορφιά γύρω σου που έχεις την αίσθηση ότι δεν μπορείς να την χορτάσεις και όλα αυτά μαζί εντυπώνονται στο μυαλό για όλη σου την ζωή.
Η πρώτη λοιπόν εικόνα είναι από το Μάτσου-Πίτσου στο Περού.Είναι η μόνη πολιτεία των Ίνκας που δεν κατέστρεψαν, γιατί δεν την βρήκαν ,οι Ισπανοί χαμένη όπως είναι μέσα στον Αμαζόνιο στην κορυφή ενός βουνού.Σε περιμένει ,ανοχύρωτη να την περπατήσεις με ένα πυκνό καταπράσινο δάσος γύρω σου, με μία αίσθηση ότι βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά. Οι τεράστιοι ακανόνιστοι ογκόλιθοι των κτισμάτων με τους οποίους είναι χτισμένη η πολιτεία ,τοποθετημένοι με τόση μαεστρία ώστε να μην υπάρχει ούτε χαραμάδα ανάμεσα τους , σου δημιουργούν την εντύπωση ότι οι κάτοικοι εκεί είχαν κάποια υπερφυσική ικανότητα. (Είχα την τύχη να το επισκεφτώ πριν 22 χρόνια όταν ελάχιστοι επισκέπτες έφταναν εκεί, όπως φαίνεται και στην φωτογραφία μου, γιατί όπως είδα σε ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ με τα ατελείωτα πλήθη που το κατακλύζουν σήμερα, πολύ αμφιβάλλω αν θα είχα την ίδια αίσθηση)
Η δεύτερη εικόνα είναι από το Ταζ-Μαχάλ στην Ινδία.Μπορεί να έχει δει κανείς φωτογραφίες του από πριν αλλά όταν φτάσεις να το έχεις μπροστά σου έχεις την εντύπωση ότι αυτό το κομψοτέχνημα αιωρείται στο χώρο έτσι σοφά που είναι τοποθετημένο σε ύψωμα μπροστά από ένα ποταμό πίσω του. Έχοντας φτάσει απόγευμα ,με το φως του ήλιου να έχει αποκτήσει εκείνη την χαρακτηριστική ζεστασιά ,με μία ατμόσφαιρα την οποία αισθάνεσαι σαν να τυλίγει το σώμα σου ,μαζί με τις μυρουδιές της Ινδίας, έχεις την αίσθηση ότι ο χώρος αυτός δεν είναι πραγματικός αλλά μαγικός.
Η τρίτη τέλος εικόνα είναι από την έρημο του Ουάντι Ραμ της Ιορδανίας εκεί που έδρασε ο Λόρενς της Αραβίας.Πηγαίνοντας με μία μάλλον αρνητική διάθεση για το τι μπορούμε να δούμε σε μία έρημο, βρέθηκα με ένα τζιπ να διασχίζουμε μια έρημο που ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσε να έχει τόση ομορφιά.Τα χρώματα γύρω μου στους βράχους ,στην άμμο, στην ατμόσφαιρα εναλλάσσονταν με ένα τρόπο που μόνο ένα καλειδοσκόπιο μπορεί να κάνει. Ο ίδιος όγκος βράχων αποκτούσε άλλη εικόνα καθώς περνούσες μπροστά του και άλλαζε η οπτική σου γωνία και ο φωτισμός.
Τέλος η καλύτερη και ωραιότερη εικόνα είναι από την Ελλάδα.
Έχοντας μόλις πάρει το πτυχίο μας και χαλαροί μετά την αγωνία των εξετάσεων, δύο ζευγάρια συμφοιτητών είχαμε πάει για ξεκούραση στη Νιο.
Περνώντας ανέμελα τις πρώτες μέρες, είχαμε αρχίσει να έχουμε την αγωνία ποια θα είναι η πορεία μας από και πέρα στη ζωή και στις σχέσεις μας.Οι μέρες της φοιτητικής ζωής είχαν τελειώσει και μαζί είχαν τελειώσει και οι διακοπές μας στη Νιο και πήραμε το καράβι για την Σαντορίνη να φάμε εκεί τα τελευταία μας λεφτά πριν να γυρίσουμε.
Η ανατολή μας πέτυχε αγκαλιασμένους στο κατάστρωμα να φτάνουμε στην Σαντορίνη ή οποία άρχισε να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα.Ο ήλιος φώτιζε σιγά σιγά αυτό το τόσο άγριο αλλά μοναδικό και πανέμορφο τοπίο λες και ήθελε να μας δώσει ένα μήνυμα ότι η ζωή είναι μπροστά μας ,να την ανατέλλει, και είναι όμορφη η ρουφιάνα όσα τσαλίμια κι’ αν μας παίζει.
Από τότε το ηλιοβασίλεμα στην Σαντορίνη όσο όμορφο και αν είναι δεν μπορεί να σβήσει από την μνήμη μου την εικόνα αυτή.Παρά το ότι και τότε είχα φωτογραφική μηχανή μαζί μου η ομορφιά αυτή μπροστά μου δεν με άφησε ούτε καν να σκεφτώ ότι μπορείς να αποθανατίσεις τέτοιες στιγμές που εικόνα και συναίσθημα γίνονται ένα.
Μεταξύ των διαφόρων σχολίων του ποστ μια παλιά διαδικτυακή φίλη η pwlina ,που ελπίζω να με διαβάζει ακόμα, μου έθεσε ένα γνήσια γυναικείο ερώτημα:
Ξέρω ότι η ζωή επιφύλασσε για αυτόν τον νέο ένα λαμπρό μέλλον με σοφία και πληρότητα...τουλάχιστον απ'όσο μπορείς να ψυχογραφήσεις έναν άνθρωπο εδώ μέσα....τι έγινε όμως με το κορίτσι της ιστορίας?η ρομαντική μου πλευρά και η επιτηδευμένη αφέλεια της ηλικίας μου, μου λένε ότι σε συντροφεύει ακόμα αυτή η φοιτητριούλα...είναι αλήθεια?
Αναγκαστικά λοιπόν της απάντησα:
Μεταξύ των διαφόρων σχολίων του ποστ μια παλιά διαδικτυακή φίλη η pwlina ,που ελπίζω να με διαβάζει ακόμα, μου έθεσε ένα γνήσια γυναικείο ερώτημα:
Ξέρω ότι η ζωή επιφύλασσε για αυτόν τον νέο ένα λαμπρό μέλλον με σοφία και πληρότητα...τουλάχιστον απ'όσο μπορείς να ψυχογραφήσεις έναν άνθρωπο εδώ μέσα....τι έγινε όμως με το κορίτσι της ιστορίας?η ρομαντική μου πλευρά και η επιτηδευμένη αφέλεια της ηλικίας μου, μου λένε ότι σε συντροφεύει ακόμα αυτή η φοιτητριούλα...είναι αλήθεια?
Αναγκαστικά λοιπόν της απάντησα:
Οι δύο λοιπόν πτυχιούχοι, οι οποίοι συγκέντρωναν όλα τα χαρίσματα που περιγράφω μετριοφρόνως στο προφίλ μου, μετά μία 2τια περίπου παντρεύτηκαν τις δύο νέες οι οποίες συγκαταλεγόντουσαν στις 10 καλύτερες συμφοιτήτριές τους πνευματικώς και σωματικώς,( με διαβάζει τι περιμένετε να γράψω !),πτυχιούχες πλέον και αυτές, και τα 2 ζευγάρια αφού έγιναν κουμπάροι (κανένα δεν τον λένε Πανάγο!*) απέκτησαν συνολικώς 3 άλλες εξαιρετικές νέες, ακόμη καλύτερες πνευματικώς και σωματικώς από τις μανάδες τους οι οποίες …....Ε άμα συνεχίσω θα γίνει σαν ιστορία του Μαρκές!!Και τους 2 μας συντροφεύουν ακόμα, βρήκανε τα κελεπούρια και θα τα αφήσουνε; :)))
,
,
*Για όσους έχουν βραχεία μνήμη ο"Πανάγος" ήταν ο Π. Αναγνωστόπουλος , το πολιτικό «alter ego» του κ. Ψωμιάδη από τα στελέχη της ΝΔ στην Θεσσαλονίκη που έγινε γνωστός με το δίκτυο των κουμπάρων στον Βορρά.
*Για όσους έχουν βραχεία μνήμη ο"Πανάγος" ήταν ο Π. Αναγνωστόπουλος , το πολιτικό «alter ego» του κ. Ψωμιάδη από τα στελέχη της ΝΔ στην Θεσσαλονίκη που έγινε γνωστός με το δίκτυο των κουμπάρων στον Βορρά.
Αναρωτιέμαι αν ο κύριος Κανδύλης θα συμφωνούσε με την πρόσθεση του ότι το τοπίο είναι το φως, το χρώμα, ο ήχος, καμιά φορά η μυρωδιά, και ο παρατηρητής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν εννοώ το κλασσικό, ότι από το τοπίο σε ένα ζωγραφικό πίνακα λείπει η εικόνα του ζωγράφου που το ζωγραφίζει, ούτε φιλοσοφώ με το αν ένα δέντρο που πέφτει στο δάσος κάνει θόρυβο όταν δεν είναι κανείς εκεί να το ακούσει.
Αλλά είναι εμφανές από την εντύπωση, το δέος και την αγάπη που βρίσκεται στις περιγραφές σου των εικόνων σου, ότι τα τρία τοπία των φωτογραφιών σου, διαλεγμένα για την κορυφή όλων των τοπίων την εμπειρία των οποίων καταχώρησες στην φωτογραφική σου μνήμη, έκαναν σε εσένα την εντύπωση που έκαναν, για τους λόγους οι οποίοι έγιναν συνειδητοί, επειδή την στιγμή εκείνη, στο χώρο και χρόνο εκείνο, το τοπίο βρισκόταν σε απόλυτη αρμονία με την ψυχή σου και την καρδιά σου.
Αρμονία η οποία, όπως φαίνεται, ακόμα διατηρείται ζωντανή διαχρονικά στο τέταρτο τοπίο το οποίο καμιά φωτογραφία δεν θα μπορούσε να του αποδώσει τα δίκαια.
Εξαιρετικές φωτογραφίες από μέρη που τελικά κρύβουν συμβολισμούς. Τροφή για σκέψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα
ΥΓ Η φωτογραφία από Ελλάδα είναι εντυπωμένη μέσα μας. Γι αυτό και δεν χρειάζεται εικόνα.
Αθεόφοβε μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήδεν έχω πάει ποτέ στη Σαντορίνη. Με το ποστ σου αυτό με παροτρύνεις να το κάνω.
Και με τι υπέροχο τρόπο δένεις την τρυφεράδα με το χιούμορ! Είσαι μάστορας σ' αυτό βρε Μπαγάσα!