ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΧΑΡΑΣΣΟΝΤΑΙ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ

Όταν ταξιδεύω μου αρέσει να παίρνω φωτογραφίες και βίντεο από τα μέρη που επισκέπτομαι.
Μετά την επιστροφή μου με τις φωτογραφίες και τα βίντεο ξανακάνω πολλές φορές το ταξίδι στο μυαλό μου και έχω διαπιστώσει ότι αν δεν τα είχα πάρει πολλά μέρη με την συχνή εναλλαγή των τοπίων και των εντυπώσεων δεν θα είχαν μείνει στη μνήμη μου.
Υπάρχουν όμως 3 μέρη στον κόσμο, και ένα στην Ελλάδα, που πιστεύω ότι καμία φωτογραφία και κανένα βίντεο δεν μπορούν να αποδώσουν και να υποκαταστήσουν την εικόνα που έχει δημιουργηθεί στο μυαλό σου από την φυσική σου παρουσία εκεί.Είναι τέτοια η μαγεία που δημιουργεί ο χώρος ,είναι τέτοια η εναλλαγή των χρωμάτων ,είναι οι μυρουδιές ,η θερμοκρασία της ατμόσφαιρας είναι τέλος η τόση ομορφιά γύρω σου που έχεις την αίσθηση ότι δεν μπορείς να την χορτάσεις και όλα αυτά μαζί εντυπώνονται στο μυαλό για όλη σου την ζωή.

Η πρώτη λοιπόν εικόνα είναι από το Μάτσου-Πίτσου στο Περού.
Είναι η μόνη πολιτεία των Ίνκας που δεν κατέστρεψαν, γιατί δεν την βρήκαν ,οι Ισπανοί χαμένη όπως είναι μέσα στον Αμαζόνιο στην κορυφή ενός βουνού.
Σε περιμένει ,ανοχύρωτη να την περπατήσεις με ένα πυκνό καταπράσινο δάσος γύρω σου, με μία αίσθηση ότι βρίσκεσαι στη μέση του πουθενά.Οι τεράστιοι ακανόνιστοι ογκόλιθοι των κτισμάτων με τους οποίους είναι χτισμένη η πολιτεία ,τοποθετημένοι με τόση μαεστρία ώστε να μην υπάρχει ούτε χαραμάδα ανάμεσα τους , σου δημιουργούν την εντύπωση ότι οι κάτοικοι εκεί είχαν κάποια υπερφυσική ικανότητα.


Η δεύτερη εικόνα είναι από το Ταζ-Μαχάλ στην Ινδία.
Μπορεί να έχει δει κανείς φωτογραφίες του από πριν αλλά όταν φτάσεις να το έχεις μπροστά σου έχεις την εντύπωση ότι αυτό το κομψοτέχνημα αιωρείται στο χώρο έτσι σοφά που είναι τοποθετημένο σε ύψωμα μπροστά από ένα ποταμό πίσω του.Έχοντας φτάσει απόγευμα ,με το φως του ήλιου να έχει αποκτήσει εκείνη την χαρακτηριστική ζεστασιά ,με μία ατμόσφαιρα την οποία αισθάνεσαι σαν να τυλίγει το σώμα σου ,μαζί με τις μυρουδιές της Ινδίας, έχεις την αίσθηση ότι ο χώρος αυτός δεν είναι πραγματικός αλλά μαγικός.


Η τρίτη τέλος εικόνα είναι από την έρημο του Ουάντι Ραμ της Ιορδανίας εκεί που έδρασε ο Λόρενς της Αραβίας.
Πηγαίνοντας με μία μάλλον αρνητική διάθεση για το τι μπορούμε να δούμε σε μία έρημο, βρέθηκα με ένα τζιπ να διασχίζουμε μια έρημο που ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσε να έχει τόση ομορφιά.
Τα χρώματα γύρω μου στους βράχους ,στην άμμο, στην ατμόσφαιρα εναλλάσσονταν με ένα τρόπο που μόνο ένα καλειδοσκόπιο μπορεί να κάνει.Ο ίδιος όγκος βράχων αποκτούσε άλλη εικόνα καθώς περνούσες μπροστά του και άλλαζε η οπτική σου γωνία και ο φωτισμός.

Τέλος η καλύτερη και ωραιότερη εικόνα είναι από την Ελλάδα.
Έχοντας μόλις πάρει το πτυχίο μας και χαλαροί μετά την αγωνία των εξετάσεων δύο ζευγάρια συμφοιτητών είχαμε πάει για ξεκούραση στη Νιο.
Περνώντας ανέμελα τις πρώτες μέρες, είχαμε αρχίσει να έχουμε την αγωνία ποια θα είναι η πορεία μας από και πέρα στη ζωή και στις σχέσεις μας.
Οι μέρες της φοιτητικής ζωής είχαν τελειώσει και μαζί είχαν τελειώσει και οι διακοπές μας στη Νιο και πήραμε το καράβι για την Σαντορίνη να φάμε εκεί τα τελευταία μας λεφτά πριν να γυρίσουμε.
Η ανατολή μας πέτυχε αγκαλιασμένους στο κατάστρωμα να φτάνουμε στην Σαντορίνη ή οποία άρχισε να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα.
Ο ήλιος φώτιζε σιγά σιγά αυτό το τόσο άγριο αλλά μοναδικό και πανέμορφο τοπίο λες και ήθελε να μας δώσει ένα μήνυμα ότι η ζωή είναι μπροστά μας ,να την ανατέλλει, και είναι όμορφη η ρουφιάνα όσα τσαλίμια κι’ αν μας παίζει.
Από τότε το ηλιοβασίλεμα στην Σαντορίνη όσο όμορφο και αν είναι δεν μπορεί να σβήσει από την μνήμη μου την εικόνα αυτή.
Παρά το ότι και τότε είχα φωτογραφική μηχανή μαζί μου η ομορφιά αυτή μπροστά μου δεν με άφησε ούτε καν να σκεφτώ ότι μπορείς να αποθανατίσεις τέτοιες στιγμές που εικόνα και συναίσθημα γίνονται ένα.