28 ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΥΠΟΚΛΟΠΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΟΥΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ

 

Οι τηλεφωνικές παρακολουθήσεις στην Ελλάδα έχουν παρελθόν, παρόν και φοβάμαι και μέλλον.
Τα ερωτήματα λοιπόν που έχει όποιος είναι αποστασιοποιημένος από πολιτικά κόμματα για τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις είναι τα εξής:

-Ο Ανδρουλάκης είναι ο μόνος  πολιτικός αρχηγός που επισήμως αναφέρθηκε ότι νομίμως παρακολουθούταν. Τότε γιατί ο Μητσοτάκης είπε ότι αν το ήξερε δεν θα το επέτρεπε; Θα παρανομούσε;

-Ποιος έδωσε  την εντολή παρακολούθησης του;

-Γιατί ο ίδιος δεν ενημερώνεται για τον λόγο που διατάχτηκε αυτή η παρακολούθηση, για να την καταγγείλει, εφ΄όσον την θεωρεί απαράδεκτη;

-Έχει σχέση αυτή η παρακολούθηση με την παρακολούθηση που προφανώς έγινε της Καϊλή;

-Γιατί μεταξύ των τόσων σημαντικών και ασήμαντων ονομάτων που έχουν αναφερθεί πως παρακολουθούνται δεν υπάρχει το όνομα του Τσίπρα ή και άλλων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ;

-Αν οι παρακολουθήσεις γίνονται από την κυβέρνηση, τους ενδιαφέρει μόνο ο Ανδρουλάκης, που δεν είναι στο κοινοβούλιο και δεν τους ενδιαφέρει η αξιωματική αντιπολίτευση;

-Το απόρρητο για τις παρακολουθήσεις ισχύει άραγε ανάλογα με το ποιος είναι στην κυβέρνηση γιατί ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε το απόρρητο έγγραφο που του δόθηκε από τον κ. Ράμμο, ενώ όταν ήταν αυτός στην κυβέρνηση η τότε υπουργός κ. Γεροβασίλη ισχυρίστηκε ότι ισχύει το απόρρητο σε επερώτηση του ΚΚΕ για τις παρακολουθήσεις των τηλεφώνων του;

-Γιατί επί ΣΥΡΙΖΑ εκεί που έπρεπε 2 εισαγγελείς να υπογράψουν για παρακολούθηση ατόμου τροποποιήθηκε να χρειάζεται μόνο ένας;

-Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ λίγο πριν τις εκλογές έκανε τις υποκλοπές τηλεφώνων από κακούργημα πλημμέλημα;

-Μήπως αυτό έγινε για να παραγραφεί, όπως και έγινε, το αδίκημα των παρακολουθήσεων του ΚΚΕ και των άλλων τότε υποκλοπών;

-Πόσο ΕΘΝΙΚΗ Υπηρεσία Πληροφοριών είναι μια διάτρητη υπηρεσία από την οποία διαρρέουν απόρρητες λίστες με ονόματα ατόμων που παρακολουθούν, σε δημοσιογράφους;

-Πως εξηγείται η ίδια η ΕΥΠ να παρακολουθεί την ηγεσία της; Από ποιους δόθηκε αυτή η εντολή;

-Όταν ο κ.Τσίπρας έδωσε στον κ.Ράμμο το ερώτημα του εάν συγκεκριμένα ονόματα ήταν υπό παρακολούθηση, μήπως αυτός έπρεπε να την δώσει στον εισαγγελέα να διερευνήσει με ποιόν τρόπο και από ποιο αυτονομημένο κέντρο στην ΕΥΠ είχε αυτά τα ονόματα;

-Ο κ. Ράμμος διορίστηκε μεν επί ΣΥΡΙΖΑ αλλά συμφώνησε στην επιλογή του και η ΝΔ. Πως τώρα τον στοχοποιεί η ΝΔ όταν επί ΣΥΡΙΖΑ ο ίδιος είχε διαμαρτυρηθεί για τα όσα συνέβαιναν τότε στην Δικαιοσύνη και είχε μάλιστα παραιτηθεί και από την Ένωση Δικαστών την περίοδο εκείνη, που κάποιοι άλλοι δικαστές που δεν ήταν αρεστοί στην κυβέρνηση έβλεπαν την ιδιωτική τους αλληλογραφία στον τότε φιλοκυβερνητικό Τύπο;

-Επίσης πως ο εισηγητής της ΝΔ Μαρκόπουλος  χαρακτήρισε τον κ. Ράμμο ως 5^η φάλαγγα του ΣΥΡΙΖΑ, όταν   στην ακρόασή του στη Βουλή και στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας όταν  παρουσίασε τα πεπραγμένα της Αρχής τη διετία 2017 και 2018, ανέφερε ότι οι επικοινωνίες στην Ελλάδα είναι διάτρητες και ότι η Αρχή δεν ήταν καν σε θέση να υπολογίσει πόσα συστήματα παράνομων παρακολουθήσεων υπήρχαν στη χώρα;

-Ακόμη όταν στον απολογισμό του 2018 είχε ενημερώσει για την μεγάλη αύξηση που είχε σημειωθεί στις παρακολουθήσεις από την κυβέρνηση Τσίπρα με 11.113 διατάξεις άρσης απορρήτου αντί των 7.182 που είχαν διαταχθεί το 2017;

-Γιατί ο Τσίπρας απέφυγε να απαντήσει με ένα Ναι ή Όχι στην ερώτηση του Μητσοτάκη αν  είχε ονόματα ο φάκελος που του δόθηκε από τον Ράμμο;

-Μπορεί ο δικός του φάκελος να είχε ονόματα ενώ των άλλων να μην έχουν;

-Τελικά θα μάθουμε ποτέ ποιος ήταν ο νόμιμος, όπως ειπώθηκε, λόγος παρακολούθησης των ανωτάτων αξιωματικών;

-Έχει βάση η υπόνοια που έχει εκφραστεί ότι διατάχτηκε η μεν  παρακολούθησή τους με πρόσχημα λόγους εθνικής ασφάλειας, αλλά στην πραγματικότητα για να αναζητηθούν  στοιχεία που να τους καθιστούν ομήρους πιθανών εκβιασμών;

-Μπορεί κάποιος στοιχειωδώς νοήμων να θεωρεί πως οι ανώτατοι αξιωματικοί της χώρας θα συζητούσαν από τηλεφώνου απόρρητα θέματα που άπτονται της εθνικής ασφάλειας χωρίς να υποπτεύονται ότι μπορεί να τον παρακολουθούν για πολλούς λόγους αρκετές ξένες μυστικές υπηρεσίες;

-Μήπως οι  διαρροές παρακολουθήσεων έχουν ως στόχο την  διάρρηξη της εμπιστοσύνης μεταξύ στελεχών της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού και μεταξύ πολιτικής και στρατιωτικής ηγεσίας;

-Γι΄αυτό μήπως τον λόγο οι λίστες Βαξεβάνη δεν περιέχουν αντιπολιτευόμενους υπό παρακολούθηση;

-Δεν θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τον Μητσοτάκη αντί να παρακολουθεί τον Δένδια, τον Χατζηδάκη ή τον Φλώρο να παρακολουθεί τον Τσίπρα και επιχειρηματίες που στηρίζουν και χρηματοδοτούν τον ΣΥΡΙΖΑ;

-Μήπως από τα  ονόματα που έχουν δημοσιοποιηθεί  πως παρακολουθούνταν κατά  διαστήματα αποκαλύπτουν και αυτούς που έκαναν τις παρακολουθήσεις;

Ποιος έχει συμφέρον να παρακολουθεί έναν ηθοποιό ένα στέλεχος μιας εταιρείας πληροφορικής και δυο τρεις επιχειρηματίες;

Μήπως κάποιοι ανταγωνιστές ή κάποια εξαπατημένη( ος) σύζυγος;

 -Είχε δίκιο η αρμόδια για την ΕΥΠ  εισαγγελέας Βασιλική Βλάχου, όταν ρωτήθηκε από βουλευτή, εάν η ΕΥΠ μπορεί να παρακολουθήσει όποιον θέλει, μετά από δική της έγκριση, και φέρεται να απάντησε: "θα παρακολουθούσα και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας αν πήγαινε να πουλήσει την πατρίδα" ;

 -Μήπως αυτή την άποψη την δικαιώνει η αποκάλυψη, προφανώς μετά από παρακολουθήσεις, των δωροδοκιών της Καϊλή και των λοιπών αξιωματούχων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου;

 -Τέλος  με την σημερινή εξέλιξη της τεχνολογίας υπάρχουν άραγε ακόμη αφελείς που να πιστεύουν ότι μπορούν να μιλούν στο τηλέφωνο χωρίς κάποιος ενδιαφερόμενος, πιθανώς στην άλλη άκρη του κόσμου, να μπορεί να τους ακούει;

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

Η ΑΠΕΙΚΟΝΙΣΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ

Την πρωτοχρονιά ο εκλεκτός φίλος Νίκος Σαραντάκος δημοσίευσε στον ιστότοπο του Οι λέξεις έχουν την δική τους ιστορία, την παραπάνω γελοιογραφία του 1953 του μεγάλου μας σκιτσογράφου Φωκίωνα Δημητριάδη.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση σε αυτήν είναι ότι ο Δημητριάδης κατάφερνε με λίγες γραμμές να αποδίδει πλήρως τα πρόσωπα που εμφάνιζε στις γελοιογραφίες του, με αποτέλεσμα ακόμη και σήμερα, έστω και κοντά 70 χρόνια μετά,τα περισσότερα να μας είναι αναγνωρίσιμα.
Στην δημοσίευση αλλά και στον σχολιασμό που επακολούθησε, ήταν δυνατόν να ταυτοποιηθούν  10 από τους 17 απεικονιζόμενους,  οι εξής:
 Κανελλόπουλος, Παπάγος, Παπαληγούρας, Μαρκεζίνης, Γ.Παπανδρέου, Πλαστήρας,Τσαλδάρης(; ),Τουρκοβασίλης, Στεφανόπουλος(;),Σ. Βενιζέλος, Καρτάλης γεγονός που ερμηνεύεται από την μοναδική ικανότητα του σκιτσογράφου να καθιστά με το σκίτσο του αναγνωρίσιμο τον γελοιογραφούμενο.
Από εκείνη την εποχή αυτός που έχει πετύχει να απεικονίζει σε πολυπρόσωπες γελοιογραφίες τους πολιτικούς μας ώστε να είναι άμεσα αναγνωρίσιμοι, είναι ο σύγχρονος Χρήστος Παπανίκος.
 

Αυτοί που βέβαια είναι εύκολα αναγνωρίσιμοι  σε λιτά με λίγες γραμμές σκίτσα, ήταν και είναι, οι πολιτικοί αρχηγοί και οι αρχηγοί κρατών.

Τις περισσότερες φορές οι γελοιογράφοι τονίζουν υπέρμετρα μερικά από τα χαρακτηριστικά του γελοιογραφούμενου πολιτικού είτε με μεγάλη μύτη, είτε με μεγάλα αυτιά, είτε με μεγάλα χείλια κτλ 

Υπάρχουν όμως και γελοιογράφοι που αντί να προσπαθήσουν να απεικονίσουν γελοιογραφικά τα πρόσωπα της επικαιρότητας δίνουν μεγαλύτερη σημασία στο θέμα της επικαιρότητας που υπάρχει εκείνη την εποχή.

Υπάρχουν επίσης και γελοιογράφοι οι οποίοι έχουν αναπτύξει ένα τελείως προσωπικό τρόπο στις γελοιογραφίες τους.
Ο αείμνηστος Μποστ με τα ανορθόγραφα και σουρεαλιστικά κείμενα του, έπαιζε πολλές φορές τις ανάλογα με την ορθογραφία έννοιες των λέξεων, παραμένει μοναδικός και αξεπέραστος.

Πιο σύγχρονος ο  Δημήτρης Χαντζόπουλος,  είναι ο μόνος τέλος που έχει αναπτύξει ένα ξεχωριστό και εξαιρετικό τρόπο να αποδίδει τα διάφορα πολιτικά πρόσωπα με μεγάλη επιτυχία απεικονίζοντας τα μαύρα,  και επιτυγχάνοντας να είναι αναγνωρίσιμα με μόνο το περίγραμμα του προσώπου τους.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ-ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΑΥΛΙΑ

Έχω γράψει αρκετές φορές στο παρελθόν, όταν διάβαζα πολλούς να διαφωνούν με δηλώσεις τους, ιδίως πολιτικές, πως μακάρι να είχαμε στην Ελλάδα μερικούς ακόμα σαν τον Χατζηδάκι, τον Θεοδωράκη και τον Σαββόπουλο και ας έλεγαν αυτοί ότι τους κατέβει!
Από αυτούς τους 3 μεγάλους τους δυο τους χάσαμε δυστυχώς, αλλά ευτυχώς υπάρχει και μεγαλουργεί ακόμα μαζί μας ο Διονύσης Σαββόπουλος για τον οποίο  πριν 6 χρόνια είχα γράψει το ποστ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ-ΜΙΑ ΖΩΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ!

Σε αυτό μπορεί να δει κανείς και όλα τα πόστ που έχω γράψει παλιότερα για τον σπουδαίο αυτόν τραγουδοποιό! 
Όταν λοιπόν διάβασα πως θα εμφανιστεί τον Δεκέμβριο στο Μέγαρο, έσπευσα να κλείσω εισιτήρια, αλλά δυστυχώς, άλλοι ίσως πιο φανατικοί θαυμαστές του από μένα είχαν σπεύσει και ήδη η συναυλία ήταν sold out! Προφανώς όμως, επειδή η ζήτηση ήταν επιτακτική ,το Μέγαρο εξήγγειλε και δεύτερη συναυλία για την επόμενη μέρα, οπότε πανευτυχής πρόλαβα και έκλεισα εισιτήρια και σε καλές θέσεις!
Όμως βάσκανος μοίρα συμμάχησε με τον κόβιτ με αποτέλεσμα να νοσήσει ο Σαββόπουλος και οι  2 συναυλίες να αναβληθούν.
Επιτέλους γερός ακμαίος και δυνατός ο Σαββόπουλος εμφανίστηκε στις 14 και 15 Ιανουαρίου στο Μέγαρο, αντί για την μικρότερη αίθουσα Χ.Τριάντη που ήταν αρχικά προγραμματισμένη η συναυλία, στην κατάμεστη και μεγαλύτερη κατά 200 θέσεις αίθουσα Χ.Λαμπράκης .

Αυτή την φορά μας μάγευσε με ένα γοητευτικό 3ωρο ταξίδι από την πόλη που τον γέννησε, μέχρι την Αθήνα που τον ανέδειξε, με τίτλο «Γεννήθηκα στην Σαλονίκη». Το ξεχωριστό όμως που είχε αυτή η βραδιά ήταν ότι η σκηνή ήταν σε όλη την έκταση της κατειλημμένη από την τεράστια  Εθνική Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ, με την Χορωδία του Δήμου Αθηναίων στο βάθος. Δύο από σημαντικότερους συνθέτες και ενορχηστρωτές  της νεότερης γενιάς ο Αντώνης Σουσάμογλου και ο Λάζαρος Τσαβδαρίδης, όπως είπε ο Σαββόπουλος, είχαν την όρεξη να ανασυνθέσουν τρόπον τινά και να μεταγράψουν σε συμφωνική μορφή τις μουσικές από γνωστά τραγούδια του.
Έτσι στην αρχή η συμφωνική ορχήστρα με μαέστρο  τον Μίλτο Λογιάδη έπαιξε ένα μεγάλο ποτ πουρί από επιτυχίες του Σαββόπουλου, με αποτέλεσμα κατάπληκτοι, καθώς ο στίχος δεν καπέλωνε το μουσικό μέρος, να συνειδητοποιήσουμε ότι η μουσική των τραγουδιών του μπορεί να ακούγεται χωρίς κανένα πρόβλημα αυτόνομη και να ευφραίνει με το άκουσμα της την ψυχή μας.
Στην συνέχεια στο πρώτο μέρος ο Σαββόπουλος ξεκινώντας με τον Σταύρο και κυρ Σταύρο και αφέντη τσουτσουλομύτη τραγούδησε μεγάλες επιτυχίες του με την συνοδεία της ορχήστρας και της χορωδίας, αλλά ταυτόχρονα, με την μοναδική του ικανότητα να αφηγείται ,διηγήθηκε ενδιάμεσα ιστορίες από την ζωή του, ιστορίες  που στην ουσία  είναι όλη η σύγχρονη ιστορία από το 1960 μέχρι τις μέρες μας.
Στο δεύτερο μέρος εμφανίστηκε μαζί με δύο νέους καλλιτέχνες τον Φώτη Σιώτα και την Κατερίνα Πολέμη οι οποίοι είτε εναλλάξ είτε μαζί του τραγούδησαν μερικά από τα πιο δύσκολα και όχι τόσο γνωστά στο ευρύ κοινό τραγούδια του.
Την συναυλία την έκλεισε μόνος του παίζοντας με την κιθάρα του και με την συνοδεία μόνο ενός πιάνου και ενός  βιολιού την Συνεφούλα, καταχειροκροτούμενος για ώρα, από όλους εμάς όρθιους στην αίθουσα.

Μπορεί να είμαι προκατειλημμένος μετά από τόσα χρόνια καθώς ο Σαββόπουλος αποτελεί για μένα ακρογωνιαίο λίθο της μουσικής μας, αλλά αυτή η συναυλία πιστεύω πως θα μείνει στην μουσική ιστορία της χώρας μας και επειδή την μαγνητοσκοπούσαν ελπίζω πως και όσοι δεν μπόρεσαν να παρευρεθούν θα μπορέσουν αργότερα να την δουν.   

Θα κλείσω με ένα απόσπασμα από το συγκλονιστικό κείμενο που έγραψε η Πέπη Ραγκούση στα ΝΕΑ(17-1-2023) από την συναυλία: :…παρατηρώντας το κοινό του Σαββόπουλου- διότι περί αυτού πρόκειται- σκεφτόμουν ότι όλους  εμάς που ήμασταν εκεί κι όλους του άλλους που θα ήθελαν να είναι μαζί μας, μας ενώνει η αγάπη μας για τον Διονύση. Καμία ιδεολογία, καμία συστράτευση, κανένα κομματικό αφήγημα. Ο Σαββόπουλος είναι από μόνος του μια ιδεολογία, ένας τρόπος να κοιτάς την ζωή και, κυρίως, τον εαυτό σου. Εκεί ακριβώς έγκειται και η μοναδικότητα του. Και η δυναμική μοναχικότητα του επίσης. Έχουμε πολλούς υπέροχους συνθέτες, είμαστε τυχεροί. Μόνο που τα τραγούδια των περισσοτέρων, αν δεν υπήρχαν αυτοί, κάποιοι άλλοι θα μπορούσαν να τα έχουν γράψει. Τα τραγούδια του Σαββόπουλου αν δεν υπήρχε αυτός, ουδείς άλλος θα μπορούσε να τα γράψει. Ίσως ούτε και να τα τραγουδήσει. Αδυνατώ να σκεφτώ κάποιον που θα μπορούσε να αποδώσει τον σπαραγμό και την  περηφάνεια εκείνου του «Κώστας,  Κώστας, Μανώλης, Πέτρος …από τον «Τσάμικο» σαν σήμαντρο που κτυπά κατάμονο.
Και σε ένα άλλο σημείο του εξαιρετικού άρθρου της γράφει:
Πάνε πολλά χρόνια που εκείνο το «….στριφογυρίζω μια σημαιούλα μεσ΄το κρύο» το έχω αφομοιώσει έτσι ώστε με παραπέμπει σε κάτι δικές μου εφιαλτικές ώρες που με τράβαγαν στις παρελάσεις. Δεν ήξερα τι ακριβώς με έκανε να δυσανασχετώ μέχρι που ήρθε ο αυτός ο στίχος και έκανε την  εικόνα ουσία.
Μια μικρή ιδέα από την συναυλία μπορεί να πάρει κανείς από τα παρακάτω βίντεο

Η πρόβα του Διονύση Σαββόπουλου με τη Συμφωνική Ορχήστρα της ΕΡΤ λίγο πριν από τις συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής

Επίσης ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο έχει γράψει ο Δημήτρης Παπαδόπουλος με τίτλο, Πήγα στη συναυλία του Διονύση Σαββόπουλου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
Μεταφέρω από αυτό μια παράγραφο που με άγγιξε ιδιαίτερα:
«Έγινε κατολίσθηση και 'πεσε κάνας βράχος;». Μας τραγούδησε όλα όσα θέλαμε; Προφανώς όχι, δεν χωρούν τα τραγούδια σε μια νύχτα, δεν χωράνε τα αισθήματα. Όμως έφυγα πλήρης, σας είπα, σχώρεσα και συγχωρέθηκα. Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου. Στου «’60 τους εκδρομείς» τραγούδησε: εβδομήντα εννιά ετών, με μπλοκ επιταγών, χωρίς κανένα αντίκρισμα εξόν» κι αμέσως μετά έσκυψε να μας ευχαριστήσει. Εκείνος εμάς. 
 
Τα σχόλια μεταδίδονται μετά από έγκριση.
 

ΓΙΑΤΙ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ

Θυμάμαι το 1986 όταν βρέθηκα στην Βενετία και κάτσαμε να φάμε σε ένα εστιατόριο κοντά στην Πλατεία του Αγίου Μάρκου, το γκαρσόνι που ήρθε να μας εξυπηρετήσει δεν ήξερε ούτε λέξη αγγλικά για να μας πει για τα φαγητά που είχε.
Βέβαια αμέσως κατάλαβε πως είμαστε Έλληνες και πριν να συνεχίσουμε την συνεννόηση με χειρονομίες και με τα ιταλικά που ήξερα από τις ιταλικές ταινίες, έφυγε και επέστρεψε λέγοντας A Grechi, molto aqua, molto pane, φέρνοντας μια καράφα νερό και μπόλικο ψωμί!  
Σκέφτηκα τότε, πριν 36 χρόνια δηλαδή, ότι ευτυχώς στην Ελλάδα, ακόμα και σε μικρά μέρη της επαρχίας, οποιοσδήποτε ξένος δεν πρόκειται να έχει πρόβλημα στο να συνεννοηθεί, έστω και με σπασμένα αγγλικά σε όποιο κατάστημα βρεθεί.
Σήμερα τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα, γιατί ιδίως οι νεότεροι γνωρίζουν πολύ καλύτερα αγγλικά.
Ήδη το 2001 η τότε επίτροπος  ΄Αννα Διαμαντοπούλου, με συνέντευξή της στην Καθημερινή της Κυριακής, είχε κάνει την πρόταση να καθιερωθεί η αγγλική σαν δεύτερη εθνική γλώσσα λέγοντας ότι «οι Έλληνες δεν θα πάθουν τίποτε αν μάθουν να μιλούν το ίδιο καλά με τα ελληνικά και τα αγγλικά». Να προσθέσω και εγώ, όπως και οι Κύπριοι δεν έχουν πάθει τίποτα!
Έκτοτε δεν τόλμησε να το ξαναπεί γιατί έπεσαν όλοι να την φάνε!
Από την Αρχιεπισκοπή Αθηνών που σε ανακοίνωση του γραφείου Τύπου της έλεγε : «Η ελληνική γλώσσα είναι στοιχείο της ιδιοπροσωπείας των Ελλήνων και δεν είναι δυνατόν να εκχωρηθεί τμήμα αυτής», θεωρώντας επίσης ότι μαθαίνοντας αγγλικά  :η Ελληνική γλώσσα περιθωριοποιείται και τελικά θα αφανιστεί, εν ονόματι κάποιων πρακτικών ωφελημάτων», μέχρι τον κυβερνητικό εκπρόσωπο Χρήστο Πρωτοπαπά και τον βουλευτή  της ΝΔ Νικήτα Κακλαμάνη που μας ενημερώνει ότι: υπάρχει σε εξέλιξη η πρωτοβουλία Βάσκων Ευρωβουλευτών για την καθιέρωση της Ελληνικής γλώσσας ως επισήμου της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης»!
Προφανώς η μυθολογία αυτή είναι αντίστοιχη με την μυθολογία ότι για μια ψήφο δεν καθιερώθηκαν τα Ελληνικά σαν επίσημη γλώσσα στις ΗΠΑ!
Όλοι οι μετανάστες από την Αγγλία, Ιρλανδία, Γερμανία κτλ θα μάθαιναν να γράφουν και να μιλούν Ελληνικά!
Και έτσι βέβαια δεν θα γινόμαστε ρεζίλι στην συνομιλία Τσίπρα-Κλίντον γιατί ο Κλίντον θα μίλαγε ελληνικά και ο Τσίπρας θα του απαντούσε άνετα με εύστοχα επιχειρήματα, αντί να χασκογελάει αμήχανος!

Γράφει σχετικά ο Νίκος Δήμου :
Το πρόβλημα με τον διάλογο στην Ελλάδα είναι πως στο 90% των περιπτώσεων αρχίζει ή (συνήθως) τελειώνει, μέσα σε απόλυτη αντιπαράθεση. Είμαστε η χώρα του δογματικού διχασμού. Σε αυτή την περίπτωση ο διάλογος γίνεται αδιέξοδος και αυτοακυρώνεται.
Το δεύτερο πρόβλημα μετά την έλλειψη χώρου και ζυγισμένου διαλόγου, είναι το εύρος της ανάπτυξης. Μία μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα δεν μπορεί μόνη της να συντηρήσει την ανταλλαγή απόψεων. Η Αγορά έχει πια μεγαλώσει, είναι
παγκόσμια. Γράφουμε και μιλάμε μία γλώσσα που είναι άγνωστη στο 999 τοις χιλίοις. Και ο Σωκράτης, αν ζούσε σήμερα, δεν θα είχε ακροατήριο. Η φωνή των Ελλήνων συγγραφέων, των Ελλήνων διανοουμένων δεν περνάει τα σύνορα της χώρας.
Ας υποθέσουμε πως ο Τhomas Piketty ήταν Έλληνας και έγραφε Ελληνικά. Πόσες πιθανότητες είχε το πασίγνωστο τώρα βιβλίο του («Το κεφάλαιο στον 20ο αιώνα») να μεταφραζόταν και να εξαπλωνόταν σε όλες της χώρες του κόσμου; Ο διάσημος Γιουβάλ Νώε Χαράρι, προέρχεται από μία μικρή χώρα, αλλά γράφει Αγγλικά. (προσθήκη δική μου: είναι ισραηλινός)
 Έτσι έγινε οικουμενικός διανοούμενος. 

Πριν από αρκετά χρόνια η Ολλανδία πήρε μία τολμηρή απόφαση. Να ανακηρύξει δύο «εθνικές γλώσσες» με ίσα δικαιώματα. Την παραδοσιακή (πανδύσκολη) φλαμανδό-ολλανδική και την Αγγλική και να σπάσει έτσι την γλωσσική απομόνωση της χώρας. (Ήδη οι περισσότεροι Ολλανδοί μιλούσαν και έγραφαν Αγγλικά). Κάποιος (νομίζω πως ήταν η κυρία Διαμαντοπούλου) τόλμησε να προτείνει κάτι το ανάλογο για την Ελλάδα. Θύελλα! Σώπασε αμέσως (δεν θυμάμαι αν ζήτησε και …συγγνώμη).
Δεν παύει όμως να ισχύει ο κανόνας ότι μία χώρα γλωσσικά απομονωμένη δεν έχει ελπίδες να συμμετέχει στον παγκόσμιο διάλογο. Η Αγορά έχει μεγαλώσει πάρα πολύ. Και οι τοπικοί διάλογοι μοιάζουν με το κουτσομπολιό της γειτονιάς.
Αν ρωτήσετε έναν μορφωμένο Ευρωπαίο: «Ποιος φιλόσοφος έχει ασχοληθεί με την φιλοσοφία της επικοινωνίας;» θα απαντήσει σίγουρα: Ο Habermas. Και θα έχει δίκιο, έστω κι αν δέκα χρόνια πριν από τον σημαντικό Γερμανό, ένας Έλληνας είχε γράψει τρία μικρά βιβλία επάνω στο ίδιο θέμα.
Κι αν ρωτήσετε ένα μορφωμένο Αμερικανό (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι!) ποιος ιστορικός της φιλοσοφίας έγραψε πρόσφατα ένα βιβλίο με τίτλο «Ο Έλληνας Βούδας» θα σας απαντήσει: ο καθηγητής Christopher Beckwith στις εκδόσεις του Princeton. Έστω και αν, τριάντα ένα χρόνια πριν από τον Beckwith, ένας Έλληνας είχε εκδώσει ένα βιβλίο με τον ίδιο τίτλο και το ίδιο θέμα.
(Είναι δύσκολο να αποδείξει κανείς ότι ο Beckwith αντέγραψε το βιβλίο. Πραγματεύεται βέβαια το ίδιο θέμα, αλλά με άλλη σειρά και άλλα λόγια. Όταν ρωτήθηκε, δήλωσε άγνοια, άλλωστε δεν ήξερε Ελληνικά).
Τώρα, αν το αρχικό βιβλίο είχε γραφτεί και τυπωθεί στα Αγγλικά… Περιέργως, το ίδιο ισχύει και για άλλα κείμενα – δικά μου και άλλων Ελλήνων.
Πώς θα ξεπεράσουμε το φράγμα της (ένδοξης) γλώσσας μας, για να συμμετέχουμε στον διεθνή διάλογο;
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΩΣ ΚΑΤΑΛΗΞΑΜΕ ΣΤΟ ΗΘΙΚΟ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Πριν 16 χρόνια, τότε που ήταν αρκετά ισχυρό το αίσθημα ότι υφίσταται ηθικό πλεονέκτημα στην αριστερά,  εξέφραζα το ερώτημα ΠΟΙΑ ΚΑΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΡΑΓΕ Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ; 
Ήδη όμως μετά από 7 μήνες διακυβέρνησης από την αριστερά, δημοσίευσα το ποστ ΤΟ ΑΠΟΛΕΣΘΕΝ ΗΘΙΚΟ ΠΛΕΟΝΕΚΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ όπως και μετά από δύο χρόνια που ήταν στην εξουσία το ποστ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΠΡΟΣΓΕΙΩΣΗ.

Στην δε άκρα αριστερά η γελοιοποίηση του «ηθικού πλεονεκτήματος» γίνεται προφανής αν δει κανείς πως αντιμετωπίζουν το ίδιο γεγονός σε διάφορες εποχές και ανάλογα με την τότε ιδεολογική γραμμή του κόμματος!( Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ 1821 ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ)
Έκτοτε και άλλοι έχουν δυστυχώς διαπιστώσει πως δεν υφίσταται πλέον το περίφημο και πολυδιαφημισμένο από την αριστερά «ηθικό της πλεονέκτημα». 

Χαρακτηριστικά αναφέρω το άρθρο του Ανδρέα Δρυμιώτη Το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς  και το άρθρο του Θανάση Κ. Το…”Ηθικό Πλεονέκτημα” και η Δυστοπία της Τοξικής Αριστεράς
Πρόσφατα ο Κώστας Κούρκουλος δημοσίευσε το άρθρο Το ηθικό μειονέκτημα της Αριστεράς στο οποίο με ιδιαίτερα αναλυτικό τρόπο επεξηγεί γιατί έχει γίνει αυτό.
Το δημοσιεύω ολόκληρο και οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

«Στους νικητές αρκεί η νίκη», ψέλλιζε ο Σπύρος Μαρκεζίνης, βλέποντας τους νικητές του εμφυλίου, τυφλωμένους από το μίσος, να κανιβαλίζουν πάνω στους ηττημένους και να τους μετατρέπουν σε μάρτυρες. Διότι αυτός ήξερε πολύ καλά πως, σε μία θρησκευόμενη χώρα στην οποία η εκκλησία γιορτάζει ολόκληρο πάνθεον αγιοποιημένων μαρτύρων, οι μάρτυρες θα ήταν τελικά οι ηθικοί νικητές.
Και πράγματι, επιτελέστηκε ακόμη μία «πανουργία» της ιστορίας. Αφού, λόγω της στάσης των νικητών, οι ηττημένοι αγιοποιήθηκαν. Και ως άγιοι της ιστορίας, την «έγραψαν» κι από πάνω. Έτσι, η ήττα στο πεδίο της μάχης μετατράπηκε σε ιδεολογικό και ηθικό θρίαμβο των ηττημένων. Βεβαίως, στην ιδεολογική και ηθική κυριαρχία της Αριστεράς έπαιξε σημαντικό ρόλο και η ποιότητα των νικητών. Και δεν εννοούμε μόνον τον εσμό των δωσιλόγων και μαυραγοριτών, οι οποίοι ήταν δευτερεύουσα αριθμητικά ομάδα, αλλά κυρίως τη λούμπεν φιλοβασιλική παράταξη.
Και όπως ήταν φυσικό, ως προϊόν της ηθικής κυριαρχίας της Αριστεράς προέκυψε και το αντίστοιχο ιδεολόγημα: ήταν το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς. Το οποίο, μετά και την αδιάκριτη προληπτική δίωξη των αριστερών από τη χούντα, εγκαταστάθηκε στη συλλογική μας συνείδηση και έκτοτε την υπερκαθορίζει. Δεν είναι τυχαίο ότι, όποιος εμφανίζεται ως ιδιοκτήτης του «ηθικού πλεονεκτήματος», κατέκτησε και το δικαίωμα να ορίζει ως υπέρτατος κριτής κεντρικές μας «σημασίες», όπως: ποιος είναι «με το λαό», ποιος είναι «εχθρός του λαού» κ.ο.κ. Και όχι μόνον, αλλά απένειμε στον εαυτό του και την εξουσία να απαγορεύει την κριτική στις πράξεις του και στις διακηρύξεις του, αφού οι άγιοι δεν κρίνονται.

Η περίπτωση του ΚΚΕ, το οποίο εμφανίζεται ως απώτερος ιδιοκτήτης του «ηθικού πλεονεκτήματος», είναι εφιαλτική. Διότι, με την εκμετάλλευσή του, απέκτησε την ασυλία να ενοχοποιεί και να απαγορεύει κάθε κριτική για τις πράξεις και τις διακηρύξεις του. Και όχι μόνον, αλλά πέτυχε να επιβάλει ακόμη και στους αντιπάλους του να ονομάζουν «συνέπεια» την εκ μέρους του παρανοϊκή εμμονή σε ό,τι διαψεύστηκε και «αγωνιστική συμπεριφορά» οποιαδήποτε πράξη δολιοφθοράς επιχειρεί κατά της οικονομίας της χώρας!
Ανακύπτει όμως το ερώτημα: είναι πραγματικό το «ηθικό πλεονέκτημα» που απονεμήθηκε στην Αριστερά ή πρόκειται για φαντασίωση; Το πρώτο που πρέπει να εκκαθαριστεί, είναι τι όρισε η σταλινική Αριστερά ως ηθική. Η απάντηση είναι γνωστή: την ταύτιση με αυτό που ονόμασε «σκοπούς της ιστορίας». Οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο από την εκ μέρους της κατάκτηση της εξουσίας, με όλα τα μέσα, στο όνομα μιας συγκεκριμένης «κοινωνικής τάξης». Την οποία «κοινωνική τάξη» μας διαβεβαιώνει ότι εκπροσωπεί, χωρίς όμως ποτέ να επιδείξει τη σχετική «εξουσιοδότηση». Που πάει να πει πως τόσο οι  «σκοποί της ιστορίας», όσο και η εκ μέρους της «εκπροσώπηση» συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης είναι μία φαντασίωση της σταλινικής Αριστεράς. Όπου, ως μοναδική «απόδειξη» για τη βασιμότητα της φαντασίωσής της, επικαλείται την ίδια τη φαντασίωσή της!
 

Συνεχίζοντας, ό,τι υπηρετεί το «σκοπό της ιστορίας», δηλαδή την κατάκτηση της εξουσίας από την Αριστερά, είναι η εκπλήρωση της ανώτατης ηθικής. Γι’ αυτό, ακόμη και τα εγκλήματα –αν υπηρετούν τον συγκεκριμένο σκοπό– ονομάζονται «ηθική».
Έτσι, «ηθική» ήταν τα σαρανταπεντάρια της 17 Νοέμβρη, διότι σκότωναν για να «επιταχύνουν» την πραγμάτωση των «σκοπών της ιστορίας». Δεν είναι τυχαίο ότι ο Κουφοντίνας στο βιβλίο του μιλάει συνεχώς για την «αίσθηση της   ιστορίας», την οποία δήθεν διαθέτει. Και όχι μόνον, αλλά ως «μυημένος» λαμβάνει και μηνύματα από το μέλλον, αφού –όπως λέει– αφουγκράζεται τη «βουή της ιστορίας». Με άλλα λόγια,  δηλώνει ότι «ακούει φωνές» από το μέλλον. Είναι οι «φωνές» που θεωρεί ότι του δίνουν το δικαίωμα στη ζωή και στο θάνατο των άλλων.  

«Ηθική» είναι, επίσης, η μεγαλύτερη επιχείρηση εξαπάτησης που γνωρίσαμε ποτέ, η οποία εξαπολύθηκε από τη σημερινή νεοσταλινική Αριστερά. Και είναι «ηθική» επειδή υπηρετεί την άνοδο αλλά και τη διατήρησή της στην εξουσία.  Δεν είναι τυχαίο ότι η «ηθική» αυτή επέτρεψε τα πάντα. Έτσι, είδαμε να αλλάζει το νόημα των λέξεων, προκειμένου να καταργηθεί η διαφορά αλήθειας – ψέματος. Μέχρι τέτοιου σημείου μάλιστα ώστε να μετατρέπεται στα χέρια τους η γλώσσα από όργανο επικοινωνίας σε εργαλείο τεχνητής πρόκλησης αντανακλαστικών. Να εκπίπτει δηλαδή σε «παυλωφική γλώσσα». Το χειρότερο όμως ήταν ότι, για πρώτη φορά στην ιστορία μας, το ψέμα που εκφέρεται από αυτούς, δεν είναι ψέμα, αλλά ο «θρίαμβος της αλήθειας», αφού υπηρετεί τη μοναδική «αλήθεια» που είναι η εξουσία της Αριστεράς. Και δεν έχει τελειωμό η έκπτωση. Διότι, για να επιβληθούν οι παραλογισμοί αυτοί, καταργήθηκαν και οι κανόνες της λογικής. Έτσι, σε ό,τι λέγεται, δεν υπάρχουν πια προκείμενες και συμπέρασμα, όπως «ανόητα» δίδασκε ο Αριστοτέλης, αλλά μόνον συμπέρασμα. Το οποίο ορίζουν και επιβάλλουν αυθαίρετα αυτοί, με την εξουσία του «ηθικού πλεονεκτήματος». Γι’ αυτό άλλωστε, προσπαθούν να δημιουργήσουν μία κοινωνία απ’ όπου θα έχουν εξοριστεί ακόμη και οι ερωτήσεις.

Η ταύτιση όμως της ηθικής με τους «σκοπούς της ιστορίας», δηλαδή με μια εξωτική ηθική, συνεπάγεται την κατάργηση της ηθικής των ανθρώπων, δηλαδή της ίδιας της ηθικής. Έτσι «καταργήθηκαν» ως μικροαστικές αγκυλώσεις που εμποδίζουν την εκπλήρωση των σκοπών της ιστορίας όλοι οι κανόνες της ανθρώπινης ηθικής. Μέχρι τέτοιου σημείου μάλιστα, ώστε ανήχθη σε καθήκον ακόμη και η συγκάλυψη σεξουαλικών εγκλημάτων κατά γυναικών, με την απλή μετονομασία της σε «πολιτική ωριμότητα»! (Δεν θα επιδοθούμε σε απαρίθμηση παρεκτροπών, διότι  δεν υπάρχει πτυχή ή κανόνας της ανθρώπινης ηθικής που δεν παραβιάστηκε).
Και όλα αυτά διότι, καθηλωμένοι στα Ζητήματα λενινισμού του Στάλιν, δεν έμαθαν ποτέ το προφανές: ότι μόνον οι άνθρωποι έχουν σκοπούς.

 Και ότι οι σκοποί των ανθρώπων, οι αξίες τους και οι σημασίες τους είναι αποκλειστικά δικές τους δημιουργίες. Άρα, ως δημιουργοί των σκοπών τους, είναι αυτοί που τους θέτουν. Αντίθετα, η ιστορία δεν έχει σκοπούς. Η ιστορία δεν σκέφτεται, δεν σχεδιάζει, δεν συνωμοτεί. Άλλωστε, αναφέρεται στο τελεσίδικο παρελθόν. Γι’ αυτό ακριβώς «η ιστορία δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι πράξεις των ανθρώπων, που επιδιώκουν τους δικούς τους σκοπούς» (Κ. Μαρξ – Φ. Ένγκελς, Η Αγία Οικογένεια). Και επειδή ακριβώς δεν υπάρχουν σκοποί της ιστορίας, «δεν υπάρχει επιστήμη των μελλόντων και των ενδεχομένων». Γι’ αυτό και ζητούμενο πάντοτε είναι η ικανότητα να καταλαβαίνει κάποιος μέσα στο «χάος των γεγονότων και των πληροφοριών […] περί τίνος πρόκειται», όπως επισήμαινε ο Κορνήλιος Καστοριάδης.
Ώσπου η ύπαρξη σκοπών της ιστορίας αποδείχτηκε αυταπάτη. Δεν ήταν όμως αυταπάτη αλλά πραγματικότητα, η δολοφονία της ηθικής, η οποία διαπράχθηκε χάριν της αυταπάτης. Έτσι, μετά την αποκάλυψη της αυταπάτης, έμειναν και χωρίς αυταπάτες και χωρίς ηθική. Κι αυτό τους «έλυσε τα χέρια». Και τους επιτρέπει πλέον να ενεργούν με μοναδικό «προσόν» την έλλειψη κάθε ηθικής αναστολής, ως τυπικοί κυνικοί της εξουσίας. Με άλλα λόγια, το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς εξέπεσε σε ηθικό μειονέκτημα.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση. 

OI 200 ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ROLLING STONE

To σημαντικότερο περιοδικό μουσικής, το Rolling Stone, το 2008 δημοσίευσε για πρώτη φορά τη λίστα με τους 100 καλύτερους τραγουδιστές και όπως γράφει για να την καταρτίσουν χρησιμοποίησαν   μια περίτεχνη διαδικασία ψηφοφορίας που περιλάμβανε τη συμβολή γνωστών μουσικών. Τα αποτελέσματα στράφηκαν προς την κλασική ροκ και τραγουδιστές από τη δεκαετία του '60 και του '70.
Τώρα 14 χρόνια μετά, συντάχθηκε από το προσωπικό και τους βασικούς συντελεστές του, μια νέα λίστα με 200 τραγουδιστές στους οποίους συμπεριλήφθηκαν και μη αγγλόφωνοι, των τελευταίων 100 ετών ποπ μουσικής.
Τονίζουν δε πως είναι η λίστα των Μεγαλύτερων Τραγουδιστών και όχι η Λίστα των Καλύτερων Φωνών, αναφέροντας χαρακτηριστικά τον Ozzy Osbourne πως δεν έχει αυτό που οι περισσότεροι άνθρωποι θα αποκαλούσαν καλή φωνή!
Σε όλες τις περιπτώσεις, αυτό που είχε μεγαλύτερη σημασία για το περιοδικό ήταν η πρωτοτυπία, η επιρροή, το βάθος του καταλόγου ενός καλλιτέχνη και το εύρος της μουσικής του κληρονομιάς.
Από τους 200  της λίστας  γνωρίζω τους 121 και αυτοί βρίσκονται στην λίστα που δημοσιεύω. Από αυτούς έχω  ακούσει έστω και ένα δικό τους τραγούδι. Οι 30 που είναι με κόκκινα γράμματα είναι τραγουδιστές που μου αρέσουν ιδιαίτερα και έχω δικούς τους δίσκους και CD.
Για τις μουσικές μου προτιμήσεις έχω γράψει το 2008 το ποστ  ΜΙΑ ΜΟΥΣΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ
Το νούμερο μετά το όνομα του τραγουδιστή είναι η θέση που κατείχε στην προηγούμενη λίστα του 2008, εφ΄όσον βέβαια βρισκόταν σε αυτήν.
Το βελάκι μετά το όνομα δείχνει αν έχει ανέβει/κατέβει στην φετινή σε σχέση με την παλιότερη.
Κάτω από ορισμένα ονόματα υπάρχουν σχετικά με αυτούς κείμενα που έχω δημοσιεύσει εδώ, στο παρελθόν.
Παρά το γεγονός ότι η νέα λίστα είναι διπλάσια από αυτήν του 2008, υπάρχουν κατά την γνώμη μου απαράδεκτες παραλείψεις σημαντικών τραγουδιστών που σε αυτήν δεν έχει περιληφθεί.
Αναφέρω χαρακτηριστικά με την θέση που βρίσκονταν το 2008:
 97 Joe Cocker, 96 B.B. King, 95 Patti LaBelle, 93 Annie Lennox, 90 The Everly Brothers, 87 Don Henley, 86 Art Garfunkel, 82 Tom Waits, 81 John Lee Hooker, 80 Frankie Valli, 78 Sly Stone,70 Gregg Allman, 67 Jerry Lee Lewis, 57 Eric Burdon, 47 Jim Morrison, 43 George Jones, 33 Steve Winwood, 20 Smokey Robinson
 Για τον Jerry Lee Lewis έχω γράψει το ποστ: Η ΤΑΡΑΧΩΔΗΣ ΖΩΗ ΤΟΥ JERRY LEE LEWIS
Επίσης βρίσκω τραγική παράλειψη να είναι εκτός και στις δύο λίστες, ο Ben E. King, o Fats Domino o Tim Backley , (ενώ βρίσκεται και στις 2 λίστες ο σημαντικά  κατώτερος γιός του Jeff Buckley) και  o Bo Diddley για τον οποίο έχω γράψει το: BO DIDDLEY –Ο ORIGINATOR ΠΕΘΑΝΕ, Η ΜΟΥΣΙΚΗ ΤΟΥ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ
Τέλος επίσης λείπει και ο μεγάλος της folk μουσικής Pete Seeger για τον οποίο έχω γράψει τα παρακάτω ποστ: ΑΥΤΗ Η ΧΩΡΑ ΦΤΙΑΧΤΗΚΕ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ  και  ΜΟΝΟ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΜΠΟΡΕΣΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΟΝ ΠΗΤ ΣΙΝΓΚΕΡ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΙΘΑΡΑ ΤΟΥ.
 
 ΟΙ 121 ΑΠΟ ΤΗΝ ΛΙΣΤΑ ΤΩΝ 200
 
189 Joan Baez

188 Fela Kuti

187 Bonnie Raitt ↓                  50

185 Alicia Keys

183 Solomon Burke ↓              89
       SOLOMON BURKE
        SOLOMON BURKE-BLUES BROTHERS- ΘΡΙΑΜΒΟΣ !!
        ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΕ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ    ΠΙΑ ΜΑΖΙ ΜΑΣ

177 Iggy Pop ↓                       75

175 Lana Del Rey

174 Buddy Holly ↓                  48

173 Marianne Faithfull

171 Odetta

168 Debbie Harry

166 Morrissey↓                       92

163 Bobby “Blue” Bland↓         44

162 Françoise Hardy

161 Brenda Lee

160 Mercedes Sosa

159 Mississippi John Hurt

154 Dion ↓                             63

151 Martha Reeves

150 Bryan Ferry

149 Wanda Jackson

147 Barbra Streisand

146 Ruth Brown

145 PJ Harvey

140 Bono ↓                            32

138 Merle Haggard ↓              77

133 Neil Young ↓                    37

132 Loretta Lynn

131 Jeff Buckley ↓                 39

124 Robert Johnson

122 Donna Summer

121 Jackie Wilson ↓               26

120 Charlie Rich

118 John Fogerty ↓               72

117 Patti Smith↓                   83

116 Chet Baker

114 Chrissie Hynde

112 Ozzy Osbourne

109 Roger Daltrey↓               61

108 Caetano Veloso

107 Lou Reed ↓                    62

104 Aaron Neville

103 Leonard Cohen

102 Taylor Swift

101 Gladys Knight ↓              51

100 Elton John ↓                   38

99 Clyde McPhatter

98 Bob Marley ↓                   19

96 Chuck Berry↓                   41
      Ο ΤΣΑΚ ΜΠΕΡΙ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΔΑ

93 Stevie Nicks

92 Anita Baker

88 Jimmie Rodgers

87 Diana Ross

86 Michael Jackson

85 Johnny Cash ↓                 21

83 Amy Winehouse

81 João Gilberto

79 Emmylou Harris

78 Janis Joplin ↓                   28

77 Bruce Springsteen           36

76 Wilson Pickett ↓               68

74 Patti LaBelle↑                  95

72 Muddy Waters↓                53

7Roy Orbison ↑                     13

69 Youssou N’Dour

68 Rihanna

65 Minnie Riperton

64 Björk ↓                             60

63 Robert Plant ↓                   15

62 George Michael

61 Umm Kulthum

59 Howlin’ Wolf ↓                    30

58 Lady Gaga

57 Brian Wilson ↓                    52

56 Barry White
55 Tina Turner ↓                     17

54 Willie Nelson  ↑                   88

53 Miriam Makeba

52 Mick Jagger ↓                     16

50 Joni Mitchell ↓                     42

49 Rod Stewart ↑                     59

47 Linda Ronstadt

46 Mavis Staples ↑                   56

45 Ella Fitzgerald

44 James Brown ↓                   10

41 Etta James ↓                       22

39 Louis Armstrong
      Ο ΛΟΥΙΣ ΑΡΜΣΤΡΟΓΚ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

38 Curtis Mayfield ↑                 40

37 Van Morrison ↓                   24

35 Dusty Springfield  ↔           35

33 Bessie Smith

32 David Bowie ↓                     23

31 Luther Vandross ↑               54

30 Hank Williams ↓                  27

29 Chaka Khan

28 Mahalia Jackson ↓               25

27 Dolly Parton ↑                     73
      ΕΝΑ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

26 Paul McCartney ↓                11

23 Smokey Robinson

22 Adele

21 Nina Simone ↑                    29

20 Marvin Gaye ↓                      6

19 Frank Sinatra

18 Celia Cruz

17 Elvis Presley ↓                      3

16 Prince ↑                              30

15 Bob Dylan↓                          7
      H PATTY SMITH ΜΕ ΕΜΦΑΝΕΣ ΤΡΑΚ ΠΑΡΕΛΑΒΕ ΤΟ ΝΟΜΠΕΛ ΤΟΥ BOB DYLAN

14 Freddie Mercury  ↑               18

13 Patsy Cline↑                         46

12 John Lennon ↓                       5

11 Little Richard ↓                    12
      ΤΟ TUTTI FRUTTI, Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΡΟΚ

10 Al Green

9 Otis Redding  ↓                        8

 

8 Beyoncé

7 Stevie Wonder ↑                      9

6 Ray Charles ↓                          2

5 Mariah Carey ↑                      79

4 Billie Holiday

3 Sam Cooke ↓                          4

2 Whitney Houston ↑                34

1 Aretha Franklin  ↔                  1
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά έγκριση.