ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΣΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

 Το Πάσχα και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας είναι από τα αγαπημένα θέματα των ζωγράφων.

Ας δούμε αρχικά 3 πίνακες του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου Δομήνικου Θεοτοκόπουλου την πρώτη  με τον Χριστό να μεταφέρει τον σταυρό (1580) και στην συνέχεια δύο μοναδικές  απεικονίσεις της Ανάστασης (1595). Το ίδιο θέμα έχουν και οι πίνακες του Κωσταντίνου Παρθένη (1917)  και του Ουμβέρτου Αργυρού (1932).

Σχετικοί με την Μεγάλη Παρασκευή είναι ο θαυμάσιος πίνακας του Λύτρα ,Άνθη Επιταφίου (1901)  και δύο πίνακες του Θεόδωρου Ράλλη του 1885 και του 1893.

Τα Πασχαλινά Αυγά έδωσαν την έμπνευση να ασχοληθούν με αυτά στον Νικηφόρο Λύτρα (το ωόν του Πάσχα 1874-5) στον Απόστολο Γεραλή (Τα αυγά της Λαμπρής 1938)  και στον Χρήστο Γαρουφαλή (Πασχαλινά αυγά)

Άφησα για το τέλος τις δύο απόλυτα ζωντανές απεικονίσεις του Πάσχα από τον Θεόφιλο (1870-1934).

Αλλά το Πάσχα δεν μπορούσε να μην δώσει την έμπνευση  τόσο στον Πικάσο ( Η σταύρωση 1930) τον Νταλί στον εκπληκτικό Εσταυρωμένο του (1951) όσο και στον Μάρκ Σαγκάλ (Πάσχα 1968)
 Ενδιαφέρον δε έχουν και δύο πίνακες των Caspar David Friedrich και Maurice Denis με θέμα το πασχαλινό Πρωινό του 1835 και του 1831αντίστοιχα, όπως και η πρωινή προσευχή του Πάσχα του Mykola Pymonenko 1891.

Οι επόμενοι πίνακες έχουν ως θέμα το Πάσχα και  τη προετοιμασία του και βέβαια την συνήθεια του τσουγκρίσματος των αυγών,αλλά και τα ίδια τα αυγά σε προέχουσα θέση.

Εκ των άνω προς τα κάτω:
Πάσχα – Βλαντιμίρ Γιέγκοβιτς Μακόφσκι – 1914
Πάσχα – Ιλλιάριον Πριανισνίκιοφ – 1885
Πάσχα – Μιχαήλ Μόκοφ – 1842
Προετοιμασία για το Πάσχα – Μιχαήλ Γερμασέβ
Παιδιά τσουγκρίζουν πασχαλιάτικα αυγά Sever Burada
Παιδιά κυλούν πασχαλιάτικα αυγά – Νικολάι Κοσέλεφ – 1855
Πάσχα – Αύγουστος Γιάκομεττι – 1932
Προετοιμασία για το Πάσχα- Miloradovitch-Sergey-1910
Πάσχα – Stanislav Zhukovsky – 1912
Πασχαλιάτικο φαγητό Constantin Stahi 1916
Πασχαλιάτικο τραπέζι Nikolay Bogdanov-Belsky

ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

Μερικά παλαιότερα κείμενα σχετικά με το Πάσχα.

ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΘΕΟΣΕΒΟΥΜΕΝΟΥ ΑΜΝΟΥ
ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΜΕΖΕΔΑΚΙΑ ΠΡΙΝ ΤΟ 4ο ΜΝΗΜΟΝΙΟ
ΜΕΡΙΚΑ ΔΥΣΠΕΠΤΑ ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΜΕΖΕΔΑΚΙΑ
ΠΩΣ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ ΑΜΝΩΝ
H ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΙΑ ΜΕ ΤΟ «ΑΓΙΟ» ΦΩΣ

Ο ΝΟΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΡΦΥ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΝΙ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

ΠΑΣΧΑΛΙΝΑ ΜΕΖΕΔΑΚΙΑ!

ΕΑΝ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΤΟ ΝΑ ΜΕΤΑΛΑΒΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΠΛΗ ΥΠΟΘΕΣΗ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΟ ΚΗΡΥΓΜΑ  

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Β΄Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ 21Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967. Η ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

Όπως έγραψα στο προηγούμενο ποστ η χούντα αφού συγκρότησε  αριστίνδην σύνοδο με 8 μητροπολίτες των παρεκκλησιαστικών οργανώσεων, εξέλεξε ως αρχιεπίσκοπο τον Ιερώνυμο Κοτσώνη. Μεταξύ των 8 ήταν και ο Πρεβέζης Στυλιανός, που είχε υπηρετήσει σαν ιερέας στην Μακρόνησο μαζί με τον Ιωαννίδη και το 1979 έγινε γνωστός στο Πανελλήνιο με την δημοσίευση στην ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ φωτογραφίας του με γυμνή γυναίκα σε θέση «ιππαστί»! Ταυτόχρονα σε μαγνητοταινία ακουγόταν να κάνει τηλεφωνικό σεξ με την παντρεμένη ερωμένη του και μετά από ένα πλήθος βρομόλογων…αυτοϊκανοποιούνταν με δυνατές κραυγές. Ο Κολλλάτος  έκανε την υπόθεση αυτή το γνωστό θεατρικό και κινηματογραφικό έργο.

Το κωμικοτραγικό δε είναι πως με το υπ΄ αριθμ. πρωτ. 4688/1744/14.11.1967  υπηρεσιακό  έγγραφο της «Αριστίνδην» Συνόδου  προς την Εισαγγελία Αθηνών –αναγνωρίζεται πως τα μέλη της  «επελέγησαν παρά της Εθνικής Κυβερνήσεως»!
Για την εκλογή του αρχιεπισκόπου η χούντα προέβλεπε η εκλογή να γίνει με το τριαδικό σύστημα, δηλαδή εκλέγονται 3 υποψήφιοι για την θέση του αρχιεπίσκοπου  και από αυτούς η κυβέρνηση επιλέγει τον ένα! Για να σιγουρευτούν μάλιστα για την εκλογή  του Ιερώνυμου ο Παπαδόπουλος και ο Παττακός είχαν πάει την μέρα της εκλογής στην Αρχιεπισκοπή και τόνισαν στον Προεδρεύοντα μητροπολίτη  Άγιε Πρόεδρε, προχωρήσατε αδιστάκτως εις εκλογήν Ιερωνύμου». Αυτό μου θύμισε το έγγραφο που είχε σταλεί επί δικτατορίας Μεταξά σε μια κοινότητα το οποίο έγραφε: Εντέλλεστε όπως διοργανώσετε αυθόρμητον λαϊκήν υποδοχήν!
Ο Ιερώνυμος και η Χούντα φρόντισαν αμέσως μετά την «εκλογή» του με την Συντακτική Πράξη Δ΄/1967,να μην μπορεί κανείς να προσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας κατά παρανόμων πράξεων της Διοίκησης, περιλαμβάνοντας  εκτός από τους δημοσίους υπαλλήλους , δικαστικούς κ.α. και τους εκκλησιαστικούς λειτουργούς παντός ιερατικού βαθμού.
Έφτιαξε δε και δύο έκτακτα ιεροδικεία για τα οποία με νόμο δεν επιτρεπόταν κανένα ένδικο μέσο για τις αποφάσεις τους.
Με αυτά μπόρεσε να διώξει όσους μητροπολίτες και ιερείς ήσαν ένοχοι για διάφορα αδικήματα, αλλά και άλλους απόλυτα αθώους, με την κατηγορία ότι έχουν απολέσει την  «έξωθεν καλή μαρτυρία και το απαραίτητο κύρος». Με  πρόταση δε του υπουργού Παιδείας και την σύμφωνη γνώμη της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου το υπουργικό Συμβούλιο θα μπορούσε να υποχρεώσει τους  μητροπολίτες που είχαν «χάσει» την «έξωθεν καλήν μαρτυρίαν», να κλειστούν σε μοναστήρια.

Δύο μητροπολίτες μεταξύ των οποίων και ο παραιτηθείς αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος ,καταδικάστηκαν σε έκπτωση από τον θρόνο τους, ενώ άλλοι  εξαναγκάστηκαν σε παραίτηση με την απειλή πως «Ή αποχωρείς ‘‘οικειοθελώς’’ ή θα καταδικαστείς για ατιμωτικά παραπτώματα!».
Ο Ιάκωβος μάλιστα είχε αρνηθεί προηγουμένως να παραιτηθεί όταν του το ζήτησε καλώντας τον στο Πεντάγωνο ο Γρηγόριος Σπαντιδάκης, τότε αντιπρόεδρος της Χούντας.Για να ξεκαθαρίσει δε την Ιερά Σύνοδο από ανεπιθύμητους μητροπολίτες με την Συντακτική Πράξη  ΛΣΤ΄/28.9.1968 θέσπισε την απομάκρυνση των μητροπολιτών που είχαν συμπληρώσει «τεσσαρακονταετίαν εν τη ιερωσύνη και τριακονταετίαν εν τω βαθμώ του Επισκόπου».

Μπορεί δε από το 1949 ο Ιερώνυμος να ήταν πρωθιερέας των Ανακτόρων, τα οποία και τον βοήθησαν στην εκλογή του, αλλά δεν ήταν και αφελής να ακολουθήσει τον Κωνσταντίνο στο εξωτερικό μετά το ανόητο και αφελές κίνημα του, παρά το γεγονός ότι αυτός τον περίμενε στην Καβάλα να φύγει μαζί του.

Γι΄αυτό και πολύ σωστά ο Τατσόπουλος χαρακτήρισε την Εκκλησία ως «κυβερνητική»

Εκτός των διαφόρων Μητροπολιτών που σε κάθε ευκαιρία εκθείαζαν την Χούντα, το πιο χαρακτηριστικό του εμετικού γλειψίματος της, είναι αυτό που είπε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Λεωνίδας, για την γυναίκα του Παπαδόπουλου Δέσποινα πως  «Δύο Δέσποινας έχομεν. Μίαν εις τους ουρανούς, την Παναγίαν, και άλλην εις την γην, την κυρίαν Προέδρου !

Ο δε Σάμου και Ικαρίας Παντελεήμων Χρυσοφάκης ευχήθηκε στον Παπαδόπουλο το αμίμητο “ζήθι έτη μαθουσάλεια” ! Η ανταμειβή του ήταν η προαγωγή του στην πιο προσοδοφόρα μητρόπολη Θεσσαλονίκης.
Τέλος  ο Τρίκκης και Σταγών (Τρικάλων) Διονύσιος Χαραλάμπους μέχρι το τέλος της ζωής του περηφανευόταν ότι αυτός ήταν που έστειλε στον Παπαδόπουλο το πρώτο συγχαρητήριο τηλεγράφημα “επί τη επικρατήσει της Επαναστάσεως”.
Τον Μαρτίου 1969, σε πανηγυρική συνεδρίαση της Ιεραρχίας στη μητρόπολη Αθηνών ο Παπαδόπουλος παρέδωσε στον Ιερώνυμο το νέο Καταστατικό Χάρτη μέσα σε κόκκινο δερμάτινο κάλυμμα. 
Σε αυτόν καθοριζόταν πως η Διαρκής Ιερά Σύνοδος θα εκλέγεται από την Ιεραρχία  και όχι κατ΄ίσο αριθμό από τις μητροπόλεις της αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος και τις Μητροπόλεις των «Νέων Χωρών»
Αυτό, μαζί με την παράνομη Αριστίδην Σύνοδο υπονόμευαν τα δικαιώματα του Πατριάρχη στις Νέες Χώρες και ερχόντουσαν  σε αντίθεση με τον Πατριαρχικό Τόμο του 1850 και την Πατριαρχική Πράξη του 1928, δύο κείμενα που καθόριζαν τις σχέσεις της Εκκλησίας της Ελλάδος με το Φανάρι.

Την απόφαση αυτή προσβάλουν στο Συμβούλιο Επικρατείας δύο σκληροπυρηνικοί Μητροπολίτες των «Νέων Χωρών», οι Φλωρίνης Αυγουστίνος  Καντιώτης  και Ελευθερουπόλεως Αμβρόσιος και αυτό κρίνει άκυρες οι αποφάσεις της συνόδου της Ιεραρχίας της 28^ης Νοεμβρίου 1972 ως προς τη συγκρότηση της διορισμένης ΔΙΣ. Επίσης με νέα του απόφαση μετά από νέα προσφυγή 6 μητροπολιτών επιβεβαιώνει την προηγούμενη απόφαση του. Αυτή είναι και η αρχή του τέλους της παντοκρατορίας του Ιερώνυμου.
Στις 25 Νοεμβρίου 1973  νέα Χούντα υπό τον Ιωαννίδη αναλαμβάνει την εξουσία και την νέα ηγεσία ως προέδρου του  Γκιζίκη και του ανδρείκελου Ανδρουτσόπουλου ως πρωθυπουργού , αγνοώντας τον Ιερώνυμο, ορκίζεται από τον συνοδικό Μητροπολίτη Ιωαννίνων Σεραφείμ Τίκα.

Έτσι ο Ιερώνυμος υποχρεώνεται, εκ των πραγμάτων, να υποβάλλει στις 15 Δεκεμβρίου 1973  την παραίτησή του στη Δ.Ι.Σ και η οποία γίνεται δεκτή.Στις 9 Ιανουαρίου 1974 εκδίδεται η Συντακτική Πράξη 3 και με αυτήν  χαρακτηριζόταν  αντικανονική η εκλογή του Ιερώνυμου και των προσκείμενων σε αυτόν μητροπολιτών . 
Ακόμη οριζόταν  ότι το νέο αρχιεπίσκοπο θα εξέλεγε Σύνοδος στην οποία δεν θα είχαν δικαίωμα συμμετοχής οι μητροπολίτες που αναδείχθηκαν από Σύνοδο στην οποία προήδρευε ο Ιερώνυμος.
Στις 12 Ιανουαρίου 1974, 28 μητροπολίτες που είχαν εκλεγεί προ της Δικτατορίας, συνέρχονται  κι εκλέγουν το «τριπρόσωπο» για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο με αυτονόητη την επιλογή από τον Ιωαννίδη του Σεραφείμ ο οποίος έγινε ο  μακροβιότερος αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας της Ελλάδος στη διάρκεια του 20^ου αιώνα και αυτός που όρκισε τους περισσότερους Προέδρους της Δημοκρατίας ( έξι, με τον Γκιζίκη) και πρωθυπουργούς από το χουντικό Ανδρουτσόπουλο μέχρι και τον  Κώστα Σημίτη.
Έπρεπε να φτάσουμε στην 10ετια του 90, οπότε με τον θάνατο των απομακρυνθέντων τον καιρό της χούντας μητροπολιτών που είχαν προσφύγει κατά των διαφόρων παράνομων αποφάσεων της εποχής Ιερώνυμου, να σταματήσει η κρίση που υπήρχε όλα αυτά τα χρόνια στην ιεραρχία.
Ο Ιερώνυμος αποσύρθηκε  στη γενέτειρά του, τα Υστέρνια Τήνου και πέθανε στις 15 Νοεμβρίου 1988.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Α΄Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ 21Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967. Η ΕΚΛΟΓΗ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

 Μπορεί να πέρασαν 54 χρόνια από την αποφράδα μέρα που έγινε δικτατορία στην Ελλάδα, όμως στην μνήμη όσων  ζούσαν εκείνα τα χρόνια η μέρα αυτή θα μείνει ανεξίτηλα γραμμένη σε αυτήν.

Στο τέλος αυτής της ανάρτησης μπορεί να δει κανείς τα διάφορα ποστ που κατά καιρούς έχω γράψει σχετικά με την χούντα και τα χρόνια που μας είχε κάτσει στον σβέρκο. Κοιτάζοντας τα διαπίστωσα πως δεν έχω γράψει μέχρι τώρα κάποιο ποστ για το ποια ήταν η στάση της ελληνικής εκκλησίας όταν έγινε η χούντα.

Την ημέρα του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967, Αρχιεπίσκοπος ήταν ο Χρυσόστομος.
Είχε εκλεγεί παμψηφεί μετά τον εξαναγκασμό του προηγουμένου αρχιεπισκόπου Ιάκωβου σε παραίτηση. Η εκλογή του Ιάκωβου, ενός αξιόλογου ιεράρχη, είχε προκαλέσει μεγάλη αναταραχή τόσο στην εκκλησία όσο και στον κόσμο καθώς είχαν κυκλοφορήσει φήμες και δημοσιεύματα, που υπονοούσαν ότι ο Ιάκωβος ήταν ομοφυλόφιλος.

Για την εκλογή του Ιακώβου υπήρχαν αντιδράσεις τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αντιπολίτευση, κυκλοφορούσαν δε διάφορα σενάρια, που ήθελαν την κυβέρνηση να προβαίνει σε σύσταση αριστίνδην δωδεκαμελούς Συνόδου, η οποία θα εξέλεγε Αρχιεπίσκοπο τον πρωθιερέα των Ανακτόρων Αρχιμανδρίτη Ιερώνυμο Κοτσώνη.

Ήδη λοιπόν από το 1962 ο  Ιερώνυμος Α΄(1905- 1988), που  ήταν Καθηγητής του Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης και ταυτόχρονα και από το 1949, Πρωθιερέας των Ανακτόρων και άνθρωπος της παραεκκλησιαστικής οργάνωσης «Ζωή», είχε βάλει στόχο την εκλογή του ως Αρχιεπισκόπου.
Το πρώτο κλιμάκιο λοιπόν της «κυβέρνησης» των πραξικοπηματιών το όρκισε στις 21 Απριλίου,ο αρχιμανδρίτης τότε Ιερώνυμος Κοτσώνης.
Τους υπόλοιπους «υπουργούς» τους όρκισε ο αρχιεπίσκοπος, μία μέρα μετά.
Την ίδια μέρα η Διαρκής Ιερά Σύνοδος με ΟΜΟΦΩΝΗ απόφασή των μελών της ( τόσο αυτών της πλειοψηφίας που είχαν συγκρουσθεί με τις κυβερνήσεις των αποστατών όσο και της μειοψηφίας που είχαν σχέσεις με το παλάτι, τις παραεκκλησιαστικές οργανώσεις και το Στρατό) έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα στους πραξικοπηματίες.
Όταν έγινε η Χούντα ο Χρυσόστομος ήταν 86 ετών και οι Δικτάτορες έβαλαν σαν πρωταρχικό τους στόχο την αντικατάσταση του με τον Ιερώνυμο.
Στο ποστ μου ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 -ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ γράφω σχετικά με τον εξευτελιστικό τρόπο που ο Ιερώνυμος την έστηνε κάθε πρωί στην είσοδο της πολυκατοικίας μας για πετύχει την ώρα που έφευγε από αυτήν τον πρώτο υπουργό Παιδείας και θρησκευμάτων της Χούντας με τον οποίο είχαμε την «τιμή» να συγκατοικούμε!
Αντιγράφω από την Βικιπαιδεία το πώς σχεδιάστηκε η απομάκρυνση του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Β΄.
Συγκεκριμένα τη Μεγάλη Παρασκευή, 28 Απριλίου 1967, κατά την περιφορά του Επιταφίου, ο Χρυσόστομος πιέστηκε να επιβιβαστεί σε αυτοκίνητο που τον μετέφερε στο σπίτι του. Λίγο αργότερα, κάποιοι που ισχυρίστηκαν ότι είναι γιατροί, συνοδευόμενοι από νοσοκόμες και αστυνομικούς, τον επισκέφτηκαν και του ζήτησαν να ετοιμαστεί για εισαγωγή στο νοσοκομείο. Παρά τη σθεναρή άρνησή του και τη διαβεβαίωση του προσωπικού του γιατρού, Δημητρίου Καπνιά, ότι δεν είχε πρόβλημα υγείας, οι αυτόκλητοι επισκέπτες αρνήθηκαν να αποχωρήσουν χωρίς τον Χρυσόστομο, μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου, οπότε τον ανάγκασαν να τους ακολουθήσει στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού. Ωστόσο -και παρά τις πιέσεις- ο Χρυσόστομος αρνήθηκε να παραιτηθεί και εξαναγκάστηκε να παραμείνει στο νοσοκομείο του Ερυθρού Σταυρού για περισσότερο από ένα μήνα, χωρίς να είναι ασθενής. Στις 6 Μαΐου, αξιωματούχος των Ανακτόρων τού παρέδωσε δύο παραλλαγές επιστολής παραίτησης, για να διαλέξει ποια θα υπογράψει.. Σε επιστολή του προς τον τότε βασιλιά, ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος δήλωνε την πλήρη άρνησή του να παραιτηθεί, 
«…αρνούμαι διαρρήδην να γίνω παραβάτης θείων προσταγμάτων διότι θα είμαι ρίψασπις και προδότης και επίορκος, και υπό τοιαύτας συνθήκας δε θα θελήσω ποτέ [...] να καλύψω εξ αισχύνης το πρόσωπό μου.
Στην επιστολή του προς τον Κωνσταντίνο ο Χρυσόστομος δεχόταν να παραιτηθεί μόνο σε μια περίπτωση: αν τον διαδεχόταν ο αρχιεπίσκοπος και πρόεδρος της Κύπρου Μακάριος, με την παράλληλη επίλυση του Κυπριακού προβλήματος. Και εξηγούσε ότι «…αν διά ταύτης θα ευοδωθώσι σταθερώς τα επί της περιμαχήτου Κύπρου δικαιώματα του Έθνους ημών , δηλαδή αν δια της μεταθέσεως εις την αρχιεπισκοπήν Αθηνών  του ήδη Αρχιεπισκόπου Κύπρου βεβαιωθή και κατορθωθή η οριστική λύσις του εθνικωτάτου τούτου ζητήματος».
Εν τω μεταξύ  νομοθετήθηκε όριο ηλικίας και κηρύχθηκε, ζώντος του Αρχιεπισκόπου, ο θρόνος εν χηρεία και έτσι εξελέγη νέος Αρχιεπίσκοπος από Αριστίνδην-αντικανονική βέβαια Σύνοδο ο Ιερώνυμος Κοτσώνης.

Γράφει σχετικά ο Πέτρος Τατσόπουλος:
Πιο κοντά στην αλήθεια θα βρεθούμε εάν χαρακτηρίσουμε την Εκκλησία ως «κυβερνητική». Με ελάχιστες ατομικές τιμητικές εξαιρέσεις, η Εκκλησία υπηρετούσε πιστά όποιον κατείχε την εξουσία, είτε καίσαρας της ανατολικής ρωμαϊκής (βυζαντινής) αυτοκρατορίας ήταν, είτε σουλτάνος της οθωμανικής, είτε ελέω Θεού κι αργότερα συνταγματικός έλληνας μονάρχης, είτε γερμανός γκαουλάιτερ· ακόμη και στις εαμοκρατούμενες περιοχές κατά την περίοδο της Κατοχής υπήρχαν παπάδες που δεν δίσταζαν να ζωστούν τα φυσεκλίκια και να φωτογραφηθούν καμαρωτοί δίπλα στους μαυροσκούφηδες του Αρη Βελουχιώτη. Ολα κι όλα. Για τα πάντα μπορείς να μεμφθείς τους ρασοφόρους μας, εκτός από έλλειψη πνεύματος προσαρμογής.
Το στερεότυπο για τη στενή σχέση της ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας με τη δεξιά πλευρά του πολιτικού φάσματος εδραιώθηκε στα χρόνια της επτάχρονης δικτατορίας.

 Οι παλαιότεροι θυμούνται τα χαρωπά ενσταντανέ του τότε αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμου με τους απριλιανούς συνταγματάρχες, τον ροδομάγουλο Χριστόδουλο, νεαρό γενικό γραμματέα της Ιεράς Συνόδου επί χούντας, τόσο μελετηρό και προκομμένο που δεν πήρε χαμπάρι το Πολυτεχνείο, καθώς και τον παλιό αντάρτη του Ναπολέοντα Ζέρβα, τον αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, που με την ίδια ανεπιτήδευτη χάρη και αμεροληψία όρκιζε τόσο τα ανδρείκελα του αόρατου ταξίαρχου Δημητρίου Ιωαννίδη όσο και την πρώτη μεταπολιτευτική κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή…

ΤΟ Β΄ΜΕΡΟΣ

Β΄Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ 21Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967. Η ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΙ Η ΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ

 
ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1967 -ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
ΕΙΧΕ ΛΑΪΚΗ ΒΑΣΗ Η ΧΟΥΝΤΑ;
Η ΗΘΕΛΗΜΕΝΗ ΚΑΙ ΑΘΕΛΗΤΗ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ 21ης ΑΠΡΙΛΙΟΥ.
ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ...
ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕ Η ΧΟΥΝΤΑ
Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ, ΤΟ ΛΑΧΕΙΟ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ ΠΟΥ ΞΕΣΚΟΝΙΣΑΝ (;) ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ.
ΟΙ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ ΕΚΤΟΠΙΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΤΖΙΑ...
ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΤΗΝ ΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ (21-4-1967) 
ΟΙ ΒΙΛΑΡΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΜΙΑ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΗ ΔΥΣΦΗΜΙΣΗ ΟΤΑΝ Ο ΑΡΗΣ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗΣ ΗΤΑΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ..

Τον Αύγουστο 1931 στην εξουσία ήταν η κυβέρνηση του Βενιζέλου και υπουργός Δικαιοσύνης ήταν ο Νικόλαος Αβραάμ.(1888-1954).Διετέλεσε ως υπουργός Δικαιοσύνης από τις 22 Δεκεμβρίου 1930 έως τις 16 Ιανουαρίου 1931. 
Αυτόν τον μήνα οι αντιπολιτευόμενες τον Βενιζέλο εφημερίδες Καθημερινή, Ελεύθερος άνθρωπος και Βραδυνή άρχισαν να πετάνε ανώνυμες σπόντες που αφορούσαν τον υπουργό Δικαιοσύνης.
Η φήμη έλεγε πως ο Αβραάμ και ο βουλευτής Αιγίνης Χατζής, μαζί με δύο ναύτες είχαν συλληφθεί σε κεντράκι στην Αγία Παρασκευή και πως οι χωροφύλακες τους συνέλαβαν και τους  χαστούκισαν, αλλά αναγκάστηκαν όταν διαπίστωσαν ποιοι είναι  να τους αφήσουν ελεύθερους.

Το παραπάνω άρθρο της ΒΡΑΔΥΝΗΣ είναι χαρακτηριστικό των γραφομένων στις αντιπολιτευόμενες εφημερίδες, καθώς περιέχει και αποσπάσματα από τα αναγραφόμενα σε αυτές.
Την ίδια όμως μέρα βγήκε ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ και έγραψε ποιες είναι οι φήμες εναντίον του Αβραάμ και του βουλευτή Χατζή. Δημοσιογράφος του στα κείμενα αυτά ήταν ο Α. Κλάρας ο μετέπειτα Άρης Βελουχιώτης.
Είναι χαρακτηριστικά τα αποσπάσματα από την ειδησεογραφία,εκτός της πρώτης σελίδας, των μέσα σελίδων της εφημερίδας της 11 και 12 Αυγούστου.

Μετά από αυτό το δημοσίευμα, όπως ήταν αναμενόμενο, ο υπουργός Δικαιοσύνης Ν. Αβραάμ υπέβαλλε μήνυση κατά του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και της ΒΡΑΔΥΝΗΣ την επόμενη μέρα. Οι άλλες αστικές εφημερίδες δεν συνέχισαν την αντιπολιτευτική τους  πολιτική για το θέμα.

Βάσει του τότε νόμου απαγορεύονταν η δημοσίευση κάθε είδησης για τη υπόθεση μετά από την υποβολή μήνυσης. Επειδή ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ δεν σταμάτησε και στις 14 Αυγούστου δημοσίευσε και το παρακάτω σκίτσο δικάστηκε στις 31 Αυγούστου και καταδικάστηκε με αποτέλεσμα να κλείσει και από την 1^η Σεπτεμβρίου να κυκλοφορεί ως ΝΕΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ.

Ο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ καταδικάστηκε και στην δίκη που έγινε στις 8-9-1931 για τα όσα είχε γράψει για τον Αβραάμ.
Ο Α. Κλάρας δεν θεωρήθηκε ως αξιόπιστος μάρτυς λόγω της καταδίκης του το 1929 σε 20 μέρες φυλακή για κλοπή.
Στο φύλλο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ της 9-9-1931 υπάρχει και η δήλωση του σχετικά με το παρελθόν του πριν να γίνει κομμουνιστής.

Στις 21 Σεπτεμβρίου έγινε η δίκη κατά της δεύτερης εφημερίδας που είχε μηνύσει ο Αβραάμ της ΒΡΑΔΥΝΗΣ. Μετά την αποδοχή από τον διευθυντή της ότι εκ των υστέρων διαπίστωσε πως η είδηση ήταν ανακριβής ζητώντας συγνώμη, της επιδικάστηκε μια ποινή 7000 δρχ

Η ιστορία αυτή δεν ανέκοψε την πολιτική σταδιοδρομία του Αβραάμ.

Έτσι επανεξελέγη βουλευτής Πειραιώς το 1932 και το 1933 και Πειραιώς και Νήσων το 1936 με το κόμμα των Φιλελευθέρων και το 1946 με το Κόμμα των Βενιζελικών Φιλελευθέρων. Το 1944 έλαβε  μέρος στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου ως Υπουργός Δικαιοσύνης από τις 23 Οκτωβρίου 1944 έως τις 3 Ιανουαρίου 1945. Το 1947 ως Υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας σημείωσε πολύ μεγάλη επιτυχία στην ανασυγκρότηση της Ελληνικής Εμπορικής Ναυτιλίας επί κυβερνήσεως Δημητρίου Μαξίμου και από εκεί είναι και φωτογραφία από γεύμα προς τιμήν του στις 10 Ιανουαρίου 1947.

Απέτυχε να εκλεγεί στις εκλογές της 5^ης Μαρτίου 1950 οπότε επέστρεψε στην δικηγορία μέχρι τον θάνατο του, στις 9 Ιανουαρίου 1954 σε ηλικία μόλις 65 ετών. 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΤΟ ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟ, ΟΙ ΖΕΪΜΠΕΚΟΙ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΟΣ ΛΑΪΚΟΣ ΜΑΣ ΗΡΩΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ

 

Σε μια από τις σπουδαιότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου την Ευδοκία του Αλέξη Δαμιανού, ο πρωταγωνιστής χορεύει το καταπληκτικό ζεϊμπέκικο που έγραψε ο αλησμόνητος Μάνος Λοΐζος.
Ο χορός αυτός  σήμερα έχει ενσωματωθεί πλέον στην διασκέδαση των νεοελλήνων σε όλη την χώρα, από την εποχή που ήρθαν εδώ οι πρόσφυγες από την Μικρά Ασία, ιδίως σε όσους έρχονται στο τσακίρ κέφι.
Εθιμοτυπικά, αν και σήμερα πολλές γυναίκες σηκώνονται για να το χορέψουν, είναι ανδρικός χορός και συνήθως ο χορευτής θέλει να είναι μόνος του στην πίστα.  
Είναι γνωστή η ιστορία με το φονικό του Κοεμτζή επειδή στην «παραγγελιά» του αδελφού του σηκώθηκαν και άλλοι να χορέψουν, γεγονός που οδήγησε τον Διονύση Σαββόπουλο να γράψει το συγκλονιστικό -μακρύ ζεϊμπέκικο για το Νίκο-
Το “ζεϊμπέκικο” προέρχεται από την τουρκική λέξη zeybek. Οι Ζεϊμπέκηδες ήταν εξισλαμισμένοι Έλληνες, μέλη άτακτων ή παραστρατιωτικών ομάδων της οθωμανικής αυτοκρατορίας χωρίς να αφήσουν επιβιώματα, στις αρχές του 20ού αιώνα, μέσα στο πολυεθνικό χαρμάνι της.
Ο Θάνος Βελούδιος, είναι ο δημιουργός της λανθασμένης ελληνοκεντρικής άποψης γιατί  θεωρεί πως : η λέξη «Ζεϊμπέκος», παράγεται από τη φρυγική λέξη «Ζεϋ» από το «Ζευς», και το «βέκος», την επίσης φρυγική λέξη για τη μπουκιά ή το ψωμί. 
Ο Κοσμάς Σκαβάντζος θεωρεί ότι το ζεϊμπέκικο  δεν έχει τούρκικη αλλά αρχαία θρακική καταγωγή. 
Και ο Γιάννης Τσαρούχης σε μια συνομιλία του με τον ρεμπέτη Τάκη Μπίνη είπε: “Ορισμένοι έχουν τη γνώμη ότι ο ζεϊμπέκικος χορός είναι τούρκικος. Μέγα λάθος. {…} Οι Ζεϊμπέκηδες ήταν Έλληνες, Μακεδόνες και Θρακιώτες, που ακολούθησαν τον Μέγα Αλέξανδρο στην εκστρατεία του στην Ασία και μετά το θάνατό του εγκαταστάθηκαν στα παράλια της Μαύρης Θάλασσας και δημιούργησαν αυτόν τον πολεμικό χορό, που ονόμασαν ζεϊμπέκικο. 
Με το θέμα έχει ασχοληθεί εκτενώς ο Θωμάς Κοροβίνης στο βιβλίο του «Οι Ζεϊμπέκοι της Μικράς Ασίας» (εκδόσεις ΑΓΡΑ)
Σύμφωνα με τον συγγραφέα «οι Ζεϊμπέκοι ήταν ένα κοινωνικό μόρφωμα που διαμορφώθηκε στην κεντροδυτική Μικρά Ασία με κέντρο τις αρχαίες Τράλλεις (Αϊδίνιο), με πλούσια πολιτιστική και κοινωνική δράση και σημαντικότερα χαρακτηριστικά την απαίτηση για αυτονομία, τη διατήρηση των προνομίων τους την έντονη αντιεξουσιαστική δράση εναντίον της οθωμανικής αυταρχικότητας. Για πολλούς αιώνες παρουσιάζονται στην ιστορία ως πολιτιστικοί φορείς του φαινομένου του ζεϊμπέκικου (χορού και τραγουδιού) εκπροσωπώντας πιθανόν μια παμπάλαια συνήθεια των κατοίκων της περιοχής του κεντροδυτικού Αιγαίου (Σμύρνη, Εφεσος, Αϊδίνιο) να αποτίουν φόρο τιμής στους χθόνιους θεούς και τη μάνα γη με εκδηλώσεις διονυσιακής λατρείας.
Ο ζεϊμπέκικος υφίσταται σε μια πρωτογενή προγενέστερη μορφή του σ’ αυτές τις περιοχές στην αρχαιότητα, παρουσιάζεται με πιο οργανωμένη δομή στις παραπάνω περιοχές από τον 16ο ώς τον 20ό αιώνα στις οποίες είναι και ο κυρίαρχος χορός και μεταφέρεται μέσω της προσφυγιάς στον νεοελληνικό χώρο όπου από την τρίτη δεκαετία περασμένου αιώνα μέχρι και σήμερα σταδιακά κυριαρχεί εκτοπίζοντας ή παραμερίζοντας άλλους λαϊκούς χορούς ενώ επιβάλλεται ως κυρίαρχος λαϊκός ανδρικός χορός στον αστικό χώρο σε πανελλήνια κλίμακα».
Στη μελέτη του ο συγγραφέας εξηγεί ότι οι Ζεϊμπέκοι ήταν «πιθανός καρπός επιμειξίας Θρακών μεταναστών και κατοίκων της Φρυγίας. Ανέπτυξαν ληστρική -και συχνά επαναστατική- δράση κι έγιναν γνωστοί ως οι σημαντικότεροι εκφραστές της κοινωνικής ληστείας στην Ανατολία. Ορκισμένοι εχθροί της οθωμανικής εξουσίας, σκοπό τους είχαν την αποκατάσταση της κοινωνικής αδικίας. Επίσης απέκτησαν θρυλική φήμη που οφείλεται στην ντομπροσύνη και τη γοητεία τους. Οι ενδυμασίες, τα τραγούδια και ο χορός τους τροφοδότησαν λογοτεχνία, μουσική, ζωγραφική, κινηματογράφο, θέατρο και τη φωτογραφία.
Στις παρακάτω φωτογραφίες μερικοί χαρακτηριστικοί Ζεϊμπέκοι.

Το ζεϊμπέκικο είναι χαρακτηριστικό δείγμα της ανάμειξης των πολιτισμών μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας όπως χαρακτηριστικά έχω γράψει στο ποστ μου  ΤΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ;
Πάντως ο τρόπος που χορεύεται στην Τουρκία το ζεϊμπέκικο είναι τελείως διαφορετικός από τον δικό μας, όπως μπορεί να δει κανείς στο παρακάτω βίντεο από γαμήλιο γλέντι.

Ο πιο γνωστός Ζεϊμπέκης  που έχει μείνει στην ιστορία είναι ο  Τσακιτζής Μεχμέτ Εφές (1872–1911) καπετάνιος των Ζεϊμπέκων της περιοχής του Αϊδινίου (Εφές του Αϊδινίου), με φήμη λαϊκού ήρωα στα τέλη του 19ου-αρχές του 20ου αιώνα.

Ο Τσακιτζής είχε περάσει και στην ελληνική λαϊκή ψυχή σαν ηρωική μορφή με αποτέλεσμα την 10ετια του 50 η ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ να δημοσιεύει για χρόνια σε συνέχειες  περιπέτειες του.
Επίσης ήταν τόσο δημοφιλής που οι περιπέτειες του κυκλοφορούσαν και σε μικρά τεύχη.

Το 1960 μάλιστα ο Κώστας Ανδρίτσος γύρισε με πρωταγωνιστή τον Μπάρκουλη  την ταινία "ΤΣΑΚΙΤΖΗΣ. Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΦΤΩΧΩΝ"

Το ίδιο είχε γίνει επίσης και στην λαϊκή μουσική. Η Ρόζα Εσκενάζι έχει τραγουδήσει τον Τσακιτζή, όπως και ο Παντελής Πολιτάκης .
Επίσης ο Βαγγέλης Περπινιάδης και ο Στράτος Διονυσίου σε μουσική Μπάμπη Μπακάλη.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.