ΕΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΤΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΤΙ ΕΣΤΙ ΝΟΜΟΣ

  Πριν από λίγες μέρες διάβασα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ ένα μικρό άρθρο με τίτλο Τι εστί νόμος; με την υπογραφή Απόστολος Διαμαντής. Επειδή το όνομα αυτό μου ήταν παντελώς άγνωστο είδα στο τέλος του άρθρου να γράφει Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου επεξήγηση που βέβαια δεν μου ξεκαθάριζε τι σχέση έχει με αυτό ο υπογράφων το άρθρο , είναι καθηγητής σε αυτό ή ένας απλός κλητήρας;

Έτσι πήγα στο site του Πανεπιστημίου και τελικά βρήκα το όνομα του στο τμήμα Ιστορίας  Αρχαιολογίας και Διαχείρισης Πολιτισμικών Αγαθών που εδρεύει στην Καλαμάτα. 

Βέβαια   δεν ανήκει στους  πανεπιστημιακούς του τμήματος   αλλά έχει σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου ωρισμένου χρόνου, βάσει του  Π.Δ. 407/1980 μαζί με άλλους 31. 

Οπότε εύλογα  υπογράφει ως Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου αφήνοντας με ταπεινότητα στην διακριτική ευχέρεια του καθενός να καταλάβει ότι θέλει.

 Τώρα πως γίνεται το τμήμα αυτό να έχει 32 Διδάσκοντες του Π.Δ. 407/1980, όταν το ίδιο το διάταγμα καθορίζει σαφώς πως: Οι ανωτέρω, των οποίων ο αριθμός δεν  δύναται να υπερβή το σύνολον των πάσης βαθμίδος θέσεων καθηγητών του Ιδρύματος, όταν οι πανεπιστημιακοί του τμήματος είναι 19, είναι από τα συνήθη παράδοξα της ελληνικής πραγματικότητας .

Δεν θα με απασχολούσε ο συγγραφέας αυτός αν όσα γράφει στο άρθρο του δεν ήσαν εξωφρενικά και πρόκληση προς την κοινή λογική.

Φαίνεται όμως ότι πιστεύει πως γράφοντας διάφορα προκλητικά κείμενα  θα εντυπωσιάσει το πόπολο, χρησιμοποιώντας ιδιάζουσα μάλιστα γλώσσα και έτσι πολύ σωστά ο Σαραντάκος γράφει : τουριστική φαίνεται να είναι η σχέση του κ. Δ. με τη γλώσσα, μερικά φανταχτερά κουρελάκια θέλει κι αυτός να μοστράρει, θαρραλέα και περιποιημένα βεβαίως.

Ο ίδιος σχολιάζει απολαυστικά ένα παλιότερο κείμενο του Δ. στο οποίο μεταξύ άλλων γράφει ότι ο Πολύδωρας θα έπρεπε να είναι μόνιμος υπουργός  επειδή μιλάει σωστά ελληνικά (!!) και πως όταν μιλάει  «γεμίζει η αίθουσα με θαρραλέα απαρέμφατα και μετοχές» και βέβαια θεωρεί πως τα παιδιά θα μάθαιναν καλύτερα γράμματα εάν έπεφτε και  «καμιά σφαλιάρα ξανάστροφη, βεβαίως βεβαίως».

Ας δούμε όμως τι γράφει στο άρθρο του με τον αντίστοιχο δικό μου σχολιασμό.

Τι εστί νόμος;

Του ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΔΙΑΜΑΝΤΗ*

Η κ.Διαμαντοπούλου, με ιταμό στιλ, απαίτησε από βουλευτή του ΚΚΕ να ανακαλέσει, όταν αυτός ζήτησε να μην εφαρμοστεί ο νόμος για τα ΑΕΙ! Κάθε βουλευτής όμως έχει αναφαίρετο δικαίωμα λόγου και δεν ανακαλεί παρά μόνον όταν τεθεί προσωπικό θέμα. Οταν μάλιστα υπουργός ζητεί από βουλευτή να ανακαλέσει μια πολιτική του θέση, τότε έχουμε ωμή εκδήλωση αντικοινοβουλευτισμού.

Προφανώς είναι άκρως κοινοβουλευτικό και πολιτική θέση, βουλευτής στην Βουλή να λέει ότι νόμος που μόλις ψηφίστηκε από τα 2/3 της βουλής δεν θα εφαρμοστεί γιατί το 1/3 δεν συμφωνεί!

Ο υπουργός πρέπει να σέβεται απόλυτα το βουλευτικό αξίωμα, στο οποίο οφείλει την υπουργική του θέση και το οποίο στις δημοκρατίες προηγείται παντός άλλου αξιώματος.

 Η κ. Διαμαντοπούλου μάς έδειξε μιαν αποκρουστική αντικοινοβουλευτική εικόνα, που παρόμοιά της μπορούμε να δούμε μόνον σε καθεστώτα συνταγματικής μοναρχίας.

Προφανώς βέβαια δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι υπάρχουν και εξωκοινοβουλευτικοί υπουργοί.

 Παρά το ότι επίσης διδάσκει σε τμήμα ιστορίας επίσης φαίνεται ότι δεν έχει πάρει χαμπάρι πως συνταγματική μοναρχία έχουν σήμερα το Βέλγιο, η Δανία, το Ηνωμένο Βασίλειο,το Μονακό, οι Κάτω Χώρες, η Ισπανία κτλ όποτε εκεί  μπορούμε να δούμε παρόμοιες προφανώς αντικοινοβουλευτικές εικόνες κατά Δ.

 Eπιστρέψαμε έτσι στις προνεωτερικές εποχές, τότε που οι νόμοι του κράτους ήταν ασυζητητί εφαρμόσιμοι. Στα μοναρχικά μεσαιωνικά καθεστώτα. Όμως από τον 13ο αιώνα, στις χώρες του δυτικού κόσμου, για να εφαρμοστεί ένας νόμος θα πρέπει να είναι δίκαιος

Ευτυχώς που διδάσκει σε  τμήμα ιστορίας και έτσι μαθαίνουν οι φοιτητές για τους δίκαιους νόμους του δυτικού κόσμου  με τους οποίους δικάστηκε μετά τον 13ο αιώνα πχ το 1600 ο Τζορντάνο Μπρούνο ή το  1633 ο Γαλιλαίος και ένα σωρό άλλοι αφανείς από την Ιερά εξέταση.
 Επίσης  για τους δίκαιους νόμους που εφάρμοζε ο Ερρίκος Η όπως το Buggery Act, που καταδίκαζε τους ομοφυλόφιλους στην αγχόνη, και το Witchcraft Act, που καταδίκαζε στην πυρά τις υποτιθέμενες μάγισσες όταν δεν αποκεφάλιζε συζύγους (Άννα Μπολέιν, Αικατερίνη Χάουαρντ) ή καγκελάριους (Τόμας Μούρ,Τόμς Κρόμγουελ).
Επίσης για τους δίκαιους νόμους που εφάρμοζαν οι δυτικοί αποικιοκράτες στους ιθαγενείς  όπως και για  τα πλήθη των άσημων ανθρώπων σε όλο τον δυτικό κόσμο από τον 13ο αιώνα  που τους ένιωσαν στο πετσί τους ουσιαστικά μέχρι τις μέρες μας με τους Ναζί, τα φασιστικά καθεστώτα, ή τους φυλετικούς νόμους στην Αμερική με αποκορύφωμα την "νομιμότητα" ακόμα και σήμερα του Γκουαντάναμο!

 και επιπλέον να εκφράζει το καθεστώς του κοινωνικού συμβολαίου μεταξύ κράτους και λαού, να συμφωνούν οι πολίτες και πρωτίστως αυτοί τους οποίους ο νόμος αφορά -εν προκειμένω οι πρυτάνεις, οι καθηγητές, οι φοιτητές και εν τέλει ο λαός.

Δηλαδή δεν υπάρχουν δικαστήρια ή το συμβούλιο της Επικρατείας που μπορούν κρίνουν την συνταγματικότητα ενός νόμου  αλλά οι νόμοι μπορούν να εφαρμοστούν μόνο αν τύχουν της εγκρίσεως του κ. Διαμαντή και του ΚΚΕ !

Επίσης πρέπει να συμφωνούν βέβαια και εκείνοι που τους αφορούν!
 Δηλαδή πχ οι φοροφυγάδες για τους νόμους για την φοροδιαφυγή, οι λαθρομετανάστες για τους νόμους για την λαθρομετανάστευση, οι οδηγοί για τις παραβάσεις του ΚΟΚ κτλ. 
Οι καθηγητές και οι φοιτητές του Πανεπιστημίου  δεν είναι μια ξεκομμένη ή αυτόνομη οντότητα από το κοινωνικό σύνολο που εκπροσωπείται  στη βουλή, αυτό δε το κοινωνικό  σύνολο στην ολότητα του πληρώνει για να μπορέσει να λειτουργήσει  το πανεπιστήμιο οπότε είναι εύλογο και ευνόητο πως έχει λόγο στους κανόνες  της λειτουργίας του εφ΄ όσον δεν  θίγεται το αυτοδιοίκητο και η ελευθερία του λόγου και της διδασκαλίας σε αυτό.

Οι νόμοι του Κοινοβουλίου δεν είναι σουλτανικά φιρμάνια. Έχουν ως προϋπόθεση την κοινωνική νομιμοποίηση. Την απόλυτη εξουσία στις δημοκρατίες -μετά τη Γαλλική και την Αμερικανική Επανάσταση- δεν την έχουν οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και τα κοινοβούλια, αλλά ο λαός. Η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία υπάρχουν μόνον εφόσον έχουν τη λαϊκή έγκριση.

Αυτή ακριβώς  η λαϊκή έγκριση μήπως παρέχεται στο κοινοβούλιο από τον λαό; Μήπως ακριβώς αυτό πέτυχαν η Γαλλική και η Αμερικανική Επανάσταση; 
Εκτός αν  ο Δ. προτείνει  να καταργήσουμε το κοινοβούλιο και να αποφασίζουν λαϊκές συγκεντρώσεις στις πλατείες !

Εάν ένα κοινοβούλιο ψηφίσει νόμο με τον οποίο ο λαός δεν συμφωνεί, τότε αυτός ο νόμος δεν πρέπει να εφαρμοστεί. Αυτό λέει ρητά ακόμη και η διακήρυξη της αμερικανικής ανεξαρτησίας από τον 18ο αώνα, αλλά και η σύγχρονη πολιτική φιλοσοφία, η οποία, με επικεφαλής τον κορυφαίο σήμερα Αμερικανό φιλόσοφο Τζον Ρολς, θέτει το ζήτημα της αναγκαιότητας του δίκαιου χαρακτήρα ενός νόμου, πέραν των τυπικών προϋποθέσεων έκδοσής του από το κοινοβούλιο.

Η συμφωνία ή διαφωνία του λαού πόθεν τεκμαίρεται;
 Από το εάν ο νόμος είναι αρεστός στο ΚΚΕ ή στον Διαμαντή ή στο αν διαφωνεί μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα που την αφορά ο νόμος;

Για να γίνει όμως ευρύτερα αντιληπτή η ευρυμάθεια του συγγραφέα και pour épater le bourgeois πετάει και ολίγο Τζόν Ρολς.

Έχει πουθενά όμως γράψει ο Τζον Ρόλς, μιας και ο κ.Δ έχει εντρυφήσει στα γραπτά του, ότι αν μια κοινωνική ομάδα δεν συμφωνεί με ένα νόμο δεν τον εφαρμόζει;

Αντίθετα το κριτήριο του Rawls σε ότι αφορά την αποδεκτή χρήση της πολιτικής εξουσίας σε μια δημοκρατία είναι η φιλελεύθερη αρχή της νομιμότητας.
 Όπως γράφει: Η άσκηση της πολιτικής εξουσίας από την πλευρά μας είναι ορθή μόνον όταν ασκείται σύμφωνα με ένα σύνταγμα, τα θεμελιώδη στοιχεία του οποίου καλούνται ευλόγως να υποστηρίξουν όλοι οι πολίτες ως ελεύθεροι και ίσοι, δεδομένου ότι πρόκειται για αρχές και ιδανικά αποδεκτά από την κοινή ανθρώπινη λογική τους. 

 Η φιλελεύθερη αρχή της νομιμότητας εμπεριέχει το πρόβλημα της νομιμότητας: πως μπορεί οποιοδήποτε σύνολο βασικών νόμων να επιβληθεί νόμιμα σε ένα πλουραλιστικό σώμα πολιτών. Η λύση του Rawls στο πρόβλημα αυτό ξεκινά από την ελπίδα ότι πολλοί από τους πολίτες μιας δημοκρατικής κοινωνίας θα αποδειχθούν έλλογοι.

      Υπάρχει μόνο μία πηγή θεμελιωδών ιδεών που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως κεντρικό σημείο αναφοράς για όλους τους έλλογους πολίτες μιας φιλελεύθερης κοινωνίας, ήτοι η δημόσια πολιτική κουλτούρα της κοινωνίας.
 Η δημόσια πολιτική κουλτούρα μιας δημοκρατικής κοινωνίας, σύμφωνα με τον Rawls, «αποτελείται από τους πολιτικούς θεσμούς ενός συνταγματικού καθεστώτος και τις δημόσιες παραδόσεις που αφορούν την ερμηνεία τους (συμπεριλαμβανομένου του δικαστικού σώματος), καθώς και ιστορικά κείμενα και έγγραφα που είναι γνωστά σε όλους» 

Θα είχε πλάκα πάντως να έβλεπε κανείς που θα βρισκόταν ο κ.Δ  στην Αμερική, εάν δεν εφάρμοζε ένα νόμο ψηφισμένο από το κοινοβούλιο ισχυριζόμενος ότι ο λαός δεν συμφωνεί γιατί κατά την άποψη του έρχεται σε αντίθεση με την διακήρυξη της αμερικανικής ανεξαρτησίας !

Δεν φτάνει να είναι νόμος. Πρέπει να είναι και δίκαιος. Είναι νόμος επειδή είναι δίκαιος και δεν είναι δίκαιος επειδή απλώς είναι νόμος.

Το αν όμως είναι δίκαιος ένας νόμος δεν το κρίνει η κυβέρνηση ούτε καν το κοινοβούλιο, αλλά οι πολίτες στους οποίους απευθύνεται. Ολα αυτά προφανώς δεν τα έχει υπ' όψιν της η κ. Διαμαντοπούλου, όταν εκτοξεύει απειλές άλλων εποχών εναντίον των κομμουνιστών βουλευτών.

Πολύ σωστά τα αναγραφόμενα περί νόμων αλλά βεβαίως το δίκαιο ενός νόμου δεν το κρίνουν οι πολίτες αλλά στις ευνομούμενες πολιτείες η δικαιοσύνη που μπορεί, όπως επανειλημμένα έχει κάνει, να θεωρήσει ένα νόμο, ως αντισυνταγματικό.  

Ελπίζω πως οι φοιτητές του τμήματος δεν μαθαίνουν για τους νόμους από αντίστοιχες διδασκαλίες του πάλαι ποτέ θαυμαστή της ρητορικής Πολύδωρα και νυν θαυμαστή του δόγματος Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη. 

Ευτυχώς δεν είμαι οπαδός της χειροδικίας εναντίον οποιοδήποτε ανθρώπου, αν και μερικές φορές διαβάζοντας διάφορα κείμενα μου έρχεται η σκέψη πως ίσως θα έκανε καλό στους συγγραφείς του  η σύσταση  του κ. Διαμαντή να τους έπεφτε καμιά σφαλιάρα ξανάστροφη, βεβαίως βεβαίως .

* Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου