Η ΣΟΦΙΑ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ-ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΠΟΥ ΞΕΘΥΜΑΝΑΝ

Όταν δεν βρίσκεστε πλέον στους πρώτους σας έρωτες με το έτερον σας ήμισυ και το βλέπετε καλοθρεμμένο και χορτάτο να ροχαλίζει μακαρίως δίπλα σας ίσως να αναρωτιέστε πως μπορούσατε κάποτε να περνάτε ατελείωτες ώρες  μαζί του με κρύο ή ζέστη ή ακόμα και με βροχή σε απίθανα ερημικά μέρη ανταλλάσοντας διάφορα σαχλά ερωτόλογα που μόνο η σκέψη τους σήμερα σας δημιουργεί ρίγη φρίκης.

Αν τύχει δε, σε κάποια ρομαντική σας έξαρση ,να θελήσετε να πάτε και να ξαναβρεθείτε σε κάποια παλιά σας στέκια όπου όταν είσαστε φουλ ερωτευμένοι είχατε ξεροσταλιάσει για ώρες ανταλλάσοντας ασπασμούς αγγέλων προς τα άστρα, πιθανόν να διαπιστώσετε με κατάπληξη πως τώρα πια η ώρα δεν περνάει με τίποτα!

Το παγκάκι σας φαίνεται σκληρό, το κρύο τσουχτερό, το έτερον ήμισυ δεν χωράει πλέον  στην αγκαλιά σας, σας ενοχλεί και το τζατζίκι που έχει φάει προηγουμένως στο σουβλάκι και σκέπτεστε  αν θα προλάβετε τον αγώνα, ή το τούρκικο στην τηλεόραση οπότε με πλήρη ομοφωνία γυρνάτε στο σπιτάκι σας και με ανακούφιση φοράτε τις πυτζάμες σας και στήνεστε στην τηλεόραση !   

Όλα τα παραπάνω μου ήρθαν στο μυαλό, όσο και αν φαίνεται περίεργο, διαβάζοντας ποίηση!

Διαβάζοντας το βιβλίο  Η Χαμηλή Φωνή, Τα Λυρικά μιας Περασμένης Εποχής σε παλιούς Ρυθμούς -Μια Προσωπική Ανθολογία του Μανόλη Αναγνωστάκη-Νεφέλη  (1990) βρέθηκα σε ένα εξαιρετικό ποίημα της Σοφίας Μαυροειδή-Παπαδάκη  που λέει ακριβώς τα ίδια όχι με σατυρικό αλλά με ποιητικό τρόπο.

Απολαύστε το ποίημα Στο Φάληρο από την συλλογή  Ώρες Αγάπης, Φλάμμα 1934

Η πλήξη ψες μας είχε ξαναφέρει
στο Φάληρο, σε κάποιαν αμμουδιά,
ερωτικό μας άλλοτε λημέρι.
Πιο πέρα, μέσ’ στην έρημη βραδυά,

πιασμένα τρυφερά, χέρι με χέρι,
δυο ερωτεμένα εκάθονταν παιδιά.
Μα εμάς του κάκου ζήταγε η καρδιά
παλιές χαρές στη θύμηση να φέρει.

Κι’ ως άρχιξε η ψυχρούλα να πληθαίνει
-«τι θέμε, μούπες, δω, τέτοιον καιρό»,
κι’ εφύγαμε κι’ οι δυο μετανοιωμένοι.

Έκανε, αλήθεια, κρύο τσουχτερό
Στ’ ακροθαλάσσι τη βραδυάν εκείνη.
Μα το ζευγάρι τάλλο είχε απομείνει...

Την Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη (1898-1977) δεν είχα την τύχη να την γνωρίσω αλλά προσωπικά αισθάνομαι ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη για την αγάπη στα γράμματα αλλά και  τις αρχές που είχε εμφυσήσει στην μάνα μου που την είχε καθηγήτρια.

Η Παπαδάκη, εκπαιδευτικός, ποιήτρια, πεζογράφος και δοκιμιογράφος ,που για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι αυτή που είχε γράψει το 1944 τον ύμνο του ΕΛΑΣ,  γνώρισε στην μητέρα μου  την Γαλάτεια Καζαντζάκη, και την Έλλη Αλεξίου.

 Την Έλλη Αλεξίου  είχα την τύχη να την γνωρίσω προσωπικά και εγώ λίγο πριν πεθάνει και σχετικά έχω γράψει  εδώ .

 Μάρκος Αυγέρης, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη, Έλλη Αλεξίου. 1927.

Βάσος Δασκαλάκης, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Έλλη Αλεξίου. Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη. 1927.