Διεθνής Αμνηστία: Περί γενοκτονίας και αντιεβραϊκής μεροληψίας

Η πάντα καλά ενημερωμένη Σώτη Τριανταφύλλου μας πληροφορεί για την συζητήσιμη στάση που τηρεί η Διεθνής Αμνηστία σχετικά με τους Εβραϊκό κράτος και την φιλοϊσλαμιστικές της θέσεις σε πολλές περιπτώσεις.
Οι υποσημειώσεις στο κείμενο με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Eνώ περιμέναμε, ματαίως, την αντίδραση της Διεθνούς Αμνηστίας στη σύλληψη του Αλγερινού συγγραφέα Μπουαλέμ Σανσάλ, ( έχω γράψει γι΄αυτόν το ποστ μου Μπουαλέμ Σανσάλ: Ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ)    το ελληνικό τμήμα της ΜΚΟ εξέδωσε έκκληση κατά της «γενοκτονίας» που διαπράττουν οι Ισραηλινοί στη Γάζα επικρίνοντας την ελληνική κυβέρνηση για τη φιλοϊσραηλινή της στάση. Η ανακοίνωση δεν περιλαμβάνει καμιά αναφορά στην επίθεση της Χαμάς, ούτε βεβαίως στην αντίληψη της παλαιστινιακής οργάνωσης για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» για τα οποία αγωνίζεται η Διεθνής Αμνηστία. Πράγμα που επιβεβαιώνει για μια ακόμα φορά τους ισχυρισμούς για τη μεροληψία της οργάνωσης, η οποία κατά καιρούς κατηγορεί, π.χ., τις ΗΠΑ για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά τηρεί σιωπή για την κατάσταση στην Κούβα, στη Β. Κορέα, στο Πακιστάν ή στη Σαουδική Αραβία. Η οργάνωση έχει επιμείνει στο ζήτημα των κρατητηρίων του Γκουαντάναμο («το σύγχρονο γκουλάγκ»), αλλά, όπως και το Human Rights Watch και άλλες συναφείς οργανώσεις, δεν πολυνοιάζεται για τους Ταλιμπάν ή για τους Ιρανούς μουλάδες· μάλιστα, μερικοί ακτιβιστές έχουν αναγνωρίσει τη λεγόμενη «αμυντική τζιχάντ», την «υπεράσπιση της θρησκείας» ως ανθρώπινο δικαίωμα.

Αν και στο εσωτερικό της Αμνηστίας υπάρχουν φωνές που καταδικάζουν τη Χαμάς, έχουν εξασθενήσει· κυρίως μετά τις κατηγορίες του Norman Finkelstein το 2015 για υποχωρήσεις στο εβραϊκό λόμπι. Ο Finkelstein, ένας από τους πιο φανατικούς κριτικούς της ισραηλινής πολιτικής και συγγραφέας του βιβλίου «Η βιομηχανία του Ολοκαυτώματος», έχει επηρεάσει τις θέσεις της Αμνηστίας. Δεν είναι ο μόνος: το 2010, ο Frank Johansson, επικεφαλής του φινλανδικού τμήματος, αποκάλεσε το Ισραήλ nilkkimaa, κράτος-απατεώνα, λέγοντας ότι παραβιάζει επανειλημμένως το διεθνές δίκαιο κι ότι είναι «μοναδικό» σ’ αυτόν τον τομέα «μολονότι κάποιοι Ρώσοι αξιωματούχοι θα μπορούσαν να περιγραφούν με τους ίδιους όρους». Παρόμοια στάση με τον Johansson κρατούσε ο Kristyan Benedict, στέλεχος του βρετανικού παραρτήματος, ο οποίος το 2012 ανήρτησε στο Twitter αντιεβραϊκά ανέκδοτα. Στη συνέχεια, στη Γενική Συνέλευση της Διεθνούς Αμνηστίας το 2015, οι μισοί εκπρόσωποι καταψήφισαν μια πρόταση για εκστρατεία εναντίον του αντισημιτισμού, ενώ η εκστρατεία εναντίον της «ισλαμοφοβίας» αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής τής οργάνωσης.

 Πιο πρόσφατα, στις 11 Μαρτίου 2022, ο Paul O’Brien, διευθυντής της Διεθνούς Αμνηστίας των ΗΠΑ δήλωσε: «Είμαστε αντίθετοι στην ιδέα […] ότι το Ισραήλ πρέπει να διατηρηθεί ως κράτος […] η Αμνηστία δεν έχει πολιτικές απόψεις για κανένα ζήτημα, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος του κράτους του Ισραήλ να επιβιώσει». Πώς εξηγούνται τέτοιες απόψεις; Εξηγούνται μέσω των δεσμών της Διεθνούς Αμνηστίας με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και με ένα δίκτυο οργανώσεων, θεσμών και «πολιτιστικών» ομάδων που προωθούν αντισιωνισμό, αντισημιτισμό και αντιδυτισμό. Τον Αύγουστο του 2015, οι Times ανέφεραν ότι η Yasmin Hussein, τότε επικεφαλής του τμήματος «θρησκείας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων» είχε «αδήλωτους ιδιωτικούς δεσμούς με άτομα που φέρονται ότι ήταν βασικοί παράγοντες σε μυστικά διεθνή δίκτυα ισλαμιστών, συμπεριλαμβανομένων των Αδελφών Μουσουλμάνων και της Χαμάς». Μαζί με τον σύζυγό της, Wael Musabeh, η Hussein φαίνεται πως είχε δοσοληψίες με την οικογένεια al-Qazzaz, μέλη της οποίας ήταν αξιωματούχοι της κυβέρνησης του Μοχάμεντ Μόρσι και της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Το 2021 η Αμνηστία ανακοίνωσε ότι δεν θα θεωρούσε πια τον Αλεξέι Ναβάλνι πολιτικό κρατούμενο εξαιτίας των σχολίων του για τους μετανάστες το 2007 και το 2008. Εκπρόσωπος της οργάνωσης είπε ότι οι δηλώσεις του Ναβάλνι, ο οποίος προτού συλληφθεί είχε πέσει θύμα δηλητηρίασης από κατασκόπους του Πούτιν, «θα μπορούσαν να υποκινήσουν διακρίσεις, βία ή εχθρότητα […] η ρητορική μίσους δεν συμβιβάζεται με την ετικέτα “κρατούμενος συνείδησης”». Αυτή η στάση της Αμνηστίας συνδέθηκε με λογαριασμούς στο Twitter που πιθανώς προέρχονταν από τρολ του Πούτιν σε μια συντονισμένη εκστρατεία απαξίωσης του Ναβάλνι. Στη συνέχεια, διάφορες δηλώσεις και εκθέσεις της Αμνηστίας έδειχναν ίσες αποστάσεις στη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση, κάνοντας λόγο για «κακομεταχείριση των αμάχων» εκ μέρους των Ουκρανών.Υπάρχει σίγουρα δυσκολία συλλογής πληροφοριών κι εξάλλου η οργάνωση αποτελείται από ανθρώπους με διαφορετικό βλέμμα στα πράγματα –και συχνά με ελλιπείς γνώσεις σε πολλά από αυτά. Όμως, η συλλογιστική της Αμνηστίας έχει ένα θεμελιώδες ελάττωμα: καθώς βασίζεται στον πολιτιστικό σχετικισμό, όσα θεωρεί παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Δύση τα εξετάζει με επιείκεια στον υπόλοιπο κόσμο. Γι’ αυτό, εγκλήματα όπως η κλειτοριδεκτομή, ή περιορισμοί όπως η μπούρκα, η νιχάμπ, η χιτζάμπ και τα τοιαύτα δεν την απασχολούν. Τίθεται εξάλλου ένα περίπλοκο ζήτημα πολιτικών πιέσεων και χρηματοδοτήσεων: αν και θεωρητικά υπάρχει διαφάνεια σχετικά με τους χρηματοδότες, τόσο η Αμνηστία όσο και το Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχουν επικριθεί διότι δέχονται δωρεές από Σαουδάραβες και Καταριανούς κι ότι στο εσωτερικό τους γίνονται σοβαρές ατασθαλίες. Δεν έχω τρόπο να επιβεβαιώσω αυτούς τους ισχυρισμούς, ξέρω όμως ότι πολλοί ακτιβιστές της Αμνηστίας και του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων χρησιμοποιούν αδόκιμες ερευνητικές μεθόδους κι ότι αξιολογούν τι συνιστά παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τι όχι μέσω των δογμάτων της woke κουλτούρας. Εξαιτίας είτε δεσμεύσεων, είτε ιδεοληψιών, αυτές οι οργανώσεις δεν αντιλαμβάνονται τις απειλές που προέρχονται από τον ισλαμικό εξτρεμισμό: μέσω της αριστερής ιδεολογίας τείνουν να θεωρούν τις επικρίσεις εναντίον της Χεζμπολά, της Χαμάς, της Αλ-Κάιντα κτλ ως «επικίνδυνη απόσπαση της προσοχής από τον πραγματικό αγώνα». Έτσι, εστιάζουν στον ρατσισμό, στην ισλαμοφοβία, (σχετικά με αυτήν στο ποστ μου Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΛΑΜΟΦΟΒΙΑ) στον αποικιοκρατικό λόγο και στην ομοφοβία, αλλά αδιαφορούν για τη μισογυνία, για τον αντιεβραϊσμό

(απεκαλύφθη ότι ένα στέλεχος του Παρατηρητηρίου, ονόματι Marc Garlasco, διατηρούσε συλλογή ναζιστικών αντικειμένων τα οποία έμοιαζε να καμαρώνει) και για τον αυταρχισμό των φιλοαριστερών καθεστώτων της «Ανατολής» και του παγκόσμιου Νότου. Γενικά, η Αμνηστία τείνει να μεταβιβάζει ευθύνες από τους θύτες στα θύματα, να κολακεύει πολιτιστικά υπανάπτυκτες χώρες, και να συναγελάζεται με ισλαμικές οργανώσεις (όπως π.χ. το GAGE). Αναρωτιέμαι αν ήρθε ο καιρός να αναγνωριστεί η Αμνηστία και άλλες τέτοιες ΜΚΟ ως φορείς παραπληροφόρησης και προπαγάνδας – ή αν δεν έχει έρθει ακόμα.

(Σχετικά με την σχέση αριστεράς και ισλαμιστών έχει γράψει η Σώτη Τριανταφύλλου πρόσφατα  άρθρο, που έχω μεταφέρει στο  Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ. )
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΗΜΙΤΗ ΚΑΙ ΟΙ ΧΥΔΑΙΟΛΟΓΟΙ

 Μετά  τον θάνατο του Τράγκα και την αποκάλυψη της τεράστιας περιουσίας που είχε αποκτήσει με θεωρίες συνομωσίας, συκοφαντίες, ψέματα και διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ο χυδαίος συρφετός ακροδεξιών και ακροαριστερών που τον θεωρούσε γκουρού του, απογοητεύτηκε για λίγο, αλλά βρήκε σύντομα  στέγη στο κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου για τον οποίο το 2019 είχα αναρωτηθεί   ΤΙ IQ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΊΣ ΓΙΑ ΝΑ ΨΗΦΙΣΕΙ ΤΟΝ ΚΥΡΙΑΚΟ ΒΕΛΟΠΟΥΛΟ; 

Όμως ο φαλακρός πωλητής αλοιφών για την φαλάκρα, μαζί με τις επιστολές του Χριστού παρά τα όσα εξέμεσε για τον Σημίτη αυτές τις μέρες, υποσκελίστηκε από το νέο φρούτο, την Λατινοπούλου η οποία χωρίς φαλάκρα και με την γοητεία της νέας και όμορφης γυναίκας είπε, μεταξύ άλλων, προς άφατη ικανοποίηση αυτού του συρφετού που στήνει ευήκοον ούς  σε κάθε χυδαιότητα,  πως «η Τουρκία έπρεπε να πενθεί και όχι η Ελλάδα με τον θάνατο του Σημίτη».

Η Έλενα Ακρίτα επίσης, θέλοντας να μειώσει τον θανόντα, αφού αρχικά σχολίασε ότι για τα Τέμπη και το ναυάγιο στην Πύλο το πένθος ήταν 3μερο ενώ για τον Σημίτη 4ημερο (!), πρόβλεψε  ότι η κηδεία του δεν θα έχει την λαοθάλασσα που συγκεντρώθηκε στην κηδεία του Παλαμά (μέσα στην κατοχή!),  του Λαμπράκη, του  Παναγούλη, του Ανδρέα, του  Σεφέρη της Αλίκης, της Μελίνας του Καζαντζίδη.

Οπότε με σαρκασμό έγραψε η Πέπη Ραγκούση: Αυτό, αλήθεια, με τις sold out κηδείες δεν το είχα σκεφτεί και, αν το πάμε έτσι, ένα από τα καλύτερα sold out των τελευταίων δεκαετιών ήταν το κατευόδιο του Παντελή Παντελίδη που είχε και μεγάλη μουσική υποστήριξη.

Όπως γράφει ο Μάνος Βουλαρίνος σε αντίθεση με τους επαίνους που συνήθως δεν προσφέρονται για συμπεράσματα (συχνά επιβάλλονται από τους καλούς τρόπους), μπορούμε να καταλάβουμε πολλά για την πορεία ενός πολιτικού, παρατηρώντας ποιοι είναι και κυρίως τι εκπροσωπούν αυτοί που του επιτίθενται, ακόμη και μετά θάνατον. Και έχει δίκιο!
Η χολή και η χυδαιότητες που γράφτηκαν και ακούστηκαν αυτές τις μέρες, με άταφο ακόμα τον πρώην πρωθυπουργό, ήταν απίστευτές.
Είχα γράψει  τα παραπάνω όταν διάβασα το άρθρο του Κώστα Γιαννακίδη στο οποίο αναλύει πως επισημαίνοντας τις χυδαιότητες που έγραψαν ή είπαν διάφοροι τελικά δυστυχώς τους βγάζουμε από την αφάνεια και τους διαφημίζουμε.

Και επεξηγεί γράφοντας πως ( οι υποσημειώσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου) :
Η Άννα Διαμαντοπούλου συνέπλευσε με τον Άδωνι Γεωργιάδη,  σχολιάζοντας την Αφροδίτη Λατινοπούλου και τις δηλώσεις της για τον Κώστα Σημίτη. Ήταν μία ωραία επάλειψη βουτύρου πάνω στο ψωμί της Λατινοπούλου. Διότι όταν η κυρία προσβάλλει τη μνήμη ενός άταφου νεκρού, γνωρίζει ότι εκφράζει τα ταπεινότερα των ενστίκτων που διακατέχουν μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Δείτε τι γράφτηκε στα social για τον Σημίτη. Και ακούστε τι είπε η Λατινοπούλου. Και μετά αναρωτηθείτε ποια μάζεψε περισσότερους πόντους.
Η Διαμαντοπούλου πήρε μαζί της τους λογικούς. Η Λατινοπούλου εξέφρασε το επαρχιακό καφενείο. Όμως στην κάλπη οι ψήφοι δεν γράφουν από πού προέρχονται. Και όσο οι συστημικοί καταφέρονται κατά της Λατινοπούλου, τόσο εκείνη προσθέτει στο σανό, με το οποίο ταϊζει το κοινό της, το παραμύθι της καταδίωξης από τα συμφέροντα.
Διότι τι είναι η Λατινοπούλου; Με τον κίνδυνο να μου αποδώσουν μομφή περί σεξισμού, θα πω ότι είναι μία ευπαρουσίαστη κιβωτός των πλέον αντιδραστικών στοιχείων της ελληνικής κοινωνίας.
Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας: η ωραία εμφάνιση της κυρίας Λατινοπούλου ευνοεί τη μετάδοση του μηνύματος της. Και η ίδια πατάει επάνω στα νέα ήθη που εισήγαγε στη δημόσια σφαίρα η περίοδος της κρίσης. Η ωμότητα, ο κυνισμός και η κοινή χυδαιότητα έχουν πλέον νομιμοποιηθεί ως στοιχεία στην εκφορά πολιτικού λόγου. Δεν χρειάζεται να τηρούνται ούτε τα προσχήματα αν αυτό που λες αντιστοιχεί στο χυλό των social media και στη χυδαιότητα που συχνά εμποτίζει το θυμικό μεγάλων λαϊκών στρωμάτων.
Όταν η Λατινοπούλου χυδαιολογεί πάνω από τον άταφο Σημίτη, έχει κατά νου δύο πράγματα: πρώτον ότι θα εκφράσει ένα κομμάτι της κοινωνίας και δεύτερον ότι θα αποκτήσει το δικαίωμα να εμφανιστεί ως στόχος του κατεστημένου.  Η συνταγή έχει τα ίδια συστατικά με εκείνα που χρησιμοποίησε η Χρυσή Αυγή, απλώς έχει μετριαστεί η ένταση. Ξενοφοβία, φτιασιδωμένος ρατσισμός, απόρριψη του διαφορετικού με επίκληση στην παράδοση και την εθνική ομοιογένεια και μία σχεδόν χουλιγκανίστικη προσέγγιση επί των εθνικών θεμάτων. Σχεδόν αυτά που θα ακούσεις μέσα σε ένα ταξί με την εικόνα του Παϊσιου να πηγαίνει πέρα-δώθε κρεμασμένη από τον καθρέφτη.
«Αυτή είναι η Ελλάδα», όπως έλεγε και ο μακαρίτης ο Σημίτης και η Αφροδίτη Λατινοπούλου το έχει καταλάβει πολύ καλά. Δεν είναι τυχαίο ότι τις τελευταίες μέρες κατάπιε επικοινωνιακά τον Βελόπουλο. Το μόνο, λοιπόν, που της πρέπει, είναι να την αγνοήσεις. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ρεκλάμα για την ίδια από τις δηλώσεις του Γεωργιάδη και της Διαμαντοπούλου, ειδικά όταν ζούμε σε μία χώρα όπου πολλοί ετεροπροσδιορίζονται πολιτικά βάσει της αντιπάθειας για τους απέναντι. Και, φυσικά, αυτή η δωρεάν ρεκλάμα αναπαράγεται με την πρώτη ευκαιρία από τα κανάλια. Σιγά μη χάσουν την ευκαιρία. Πολιτικά η Λατινοπούλου είναι ένα μηδενικό που κάνει νούμερα.
 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΩΣΤΑ ΣΗΜΙΤΗ

Με τον θάνατο του Κώστα Σημίτη εξέλιπε πια και ο τελευταίος από τους μεγάλους πρωθυπουργούς της μεταπολίτευσης.
Αντί διάφορων τετριμμένων λόγων, μεταφέρω εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Μίμη Ανδρουλάκη Ποιος το ξέρει, ποιος το ξέρει; (Πατάκης 2024) που μέσα σε μία παράγραφο μας δίνει μια ολοκληρωμένη εικόνα της προσωπικότητας του  εκλιπόντος πρωθυπουργού.
Ο Σημίτης είναι σοβαρός άνθρωπος κάτι που δεν είναι δεδομένο στην πολιτική. Βιώνει διαφορετικούς κόσμους. Συνομιλεί με διανοούμενους όπως ο Κ. Τσουκαλάς, ο Ν.Μουζέλης ,ο Β.Ράπανος, ο Γ. Παπαδημητρίου, ο Γ. Βέλτσος. Ο αριστερός Κωνσταντίνος Τσουκαλάς έγραψε ένα διθύραμβο για τη  εκλογή Σημίτη «Εγκαινιάζει μια νέα εποχή στην ιστορία της Ελλάδας» Δεν ξέχασε την πολιτική διαθήκη του Νίκου Πουλαντζά για την στρατηγική συνεργασία ανανεωτικής Αριστεράς με το ΠΑΣΟΚ. Θα πρέπει βέβαια να είσαι Μπέκετ ή Ιονέσκο για να φανταστείς έναν διάλογο του ορθολογιστή Σημίτη με τον σουρεαλισμό και ποιητικό μεταμοντερνισμό  του Βέλτσου. Τα ωραιότερα ανέκδοτα ως προς την άγνοια του Σημίτη για τις αλήτικες όψεις της ζωής τα αφηγείται ο Βασίλης Ράπανος. Ο Σημίτης στον κομματικό κόσμο και υπόκοσμο θυμίζει τον καλό σεμνό μαθητή που οι αλητήριοι συμμαθητές του τραβολογούν με το στανιό στο μπουρδέλο για την ερωτική του μύηση. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΣΧΟΛΙΟ

 

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ

O κατάλογος όλων των ποστ από τον Μάιο 2006 μέχρι τον Ιούλιο 2007 (1-186) υπάρχει εδώ
Από τον Ιούλιο του 2007 μέχρι τον Φεβρουάριο του 2008 (187-256) υπάρχουν εδώ
Από τον Φεβρουάριο του 2008 μέχρι τον Ιούλιο του 2008 (257-299) υπάρχουν εδώ
Από τον Ιούλιο 3008 μέχρι τον Ιούνιο 2009 (300-385) υπάρχουν εδώ
Από τον Ιούλιο 2009 μέχρι τον Δεκέμβριο 2010 (386-522) υπάρχουν εδώ
Από τον Ιανουάριο 2011 μέχρι  τον  Ιούλιο 2011(523-578)  υπάρχουν εδώ
Από τον Ιούλιο  2011 μέχρι  τον Οκτώβριο 2013 (579-777) υπάρχουν εδώ.
Από τον Οκτώβριο 2013 μέχρι τον Σεπτέμβριο  2014 (778- 862) υπάρχουν εδώ
Από τον Σεπτέμβριο 2014 μέχρι τον Φεβρουάριο 2016 (863-1000) υπάρχουν εδώ
Από τον Φεβρουάριο 2016 μέχρι τον Φεβρουάριο 2019(1001-1321) υπάρχουν εδώ
Από τον Φεβρουάριο 2019 μέχρι τον Ιούνιο 2020(1322-1455) υπάρχουν εδώ
Από τον Ιούνιο 2020 μέχρι τον Δεκέμβριο 2020 (1456-1500) υπάρχουν εδώ
Από τον Δεκέμβριο 2020 μέχρι τον Απρίλιο 2022(1501-1621) υπάρχουν εδώ.
Από τον Απρίλιο 2022 μέχρι τον Ιούνιο 2023 (1622-1726) υπάρχουν εδώ
Από τον Ιούνιο 2023 μέχρι τον Απρίλιο 2024 (1727-1802) υπάρχουν εδώ

1803-ΑΡΘΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 21η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967 ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ 17-4
1804-ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΕΠΕΒΑΛΑΝ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ 21-4
1805-Ο ΠΡΩΤΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ 25-4
1806-ΘΑ ΣΩΘΕΙ ΤΕΛΙΚΑ Η ΘΕΣΣΑΛΙΑ; 29-4
1807-ΔΙΠΛΗ ΓΙΟΡΤΗ  3-5  
1808-ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ;  8-5
1809-ΔΟΞΑΣΤΙΚΟΝ ΓΙΑ ΤΑ SMARTPHONE !  12-5
1810-ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ 17-5
1811-ΤΑ ΦΥΚΙΑ ΜΑΣ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΑΡΑ ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ  21-5
1812- ΦΥΛΑΚΕΣ ΣΕ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Α΄ Φυλακές Γκαρμπολά. 25-5
1813-ΦΥΛΑΚΕΣ ΣΕ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Β΄ Φυλακές Τριγγέτα  29-5
1814-Η ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΑ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ PISA 2-6
1815-ΜΗΠΩΣ ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ ΠΡΕΠΕΙ ΠΡΩΤΑΡΧΙΚΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ Η ΕΥΡΩΠΗ; 6-6
1816-Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΩΣ ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΤΕΧΝΗΣ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΩΝ ΣΧΕΤΙΚΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ ! 10-6
1817-ΟΙ 4 ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΦΥΛΕΣ  14-6
1818-ΚΕΡΔΙΖΕΙ Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ; 18-6
1819-ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΣΕ ΒΙΒΛΙΟ 22-6
1820-ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΓΕΡΟ ΓΙΟ ΠΡΟΣΕΞΕ ΤΙ ΤΡΩΣ!  27-6
 1821-Ο ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ ΚΑΛΟΓΕΡΙΣΤΙΚΟΣ ΜΙΣΟΓΥΝΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ 1-7
1822-ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ; 5-7
1823-ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ α΄μέρος  9-7
1824-ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΒΓΑΖΕΙΣ (ΤΖ)ΑΚΡΗ..  13-7 1825-ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ β΄μέρος 17-7
1826-Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΛΑΜΟΦΟΒΙΑ 21-7
1827-ΠΟΙΟΙ ΠΛΗΡΩΘΗΚΑΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΚΕΥΩΡΙΑ ΤΗΣ NOVARTIS;  25-7
1828-ΑΞΕΧΑΣΤΕΣ ΣΚΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΈΣ ΤΑΙΝΊΕΣ γ΄μέρος  29-7
1829-ΒΡΩΜΑ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΟΝΕΩΝ  2-8
1830-ΕΝΑΣ ΔΙΘΥΡΑΜΒΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ   6-8  
1831-  ΑΞΙΟΛΟΓΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ 10-8
1832- ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ ΜΠΛΟΓΚ ΣΤΟΝ ΕΟΡΤΑΣΜΟ ΤΟΥ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ !  14-8 
1833-ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ. Η ΘΛΙΒΕΡΗ ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ ΜΙΑΣ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΟΜΕΝΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ  18-8
1834-ΜΙΑ ΓΑΜΗΛΙΑ ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΜΕΙΝΕΙ ΑΞΕΧΑΣΤΗ!  22-8    
1835-Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ WOKE CULTURE 26-8
1836-ΠΩΣ ΑΠΟ ΕΝΑ ΣΧΟΛΙΟ ΚΑΤΑΛΗΓΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΗ!  30-8 
1837-Η ΑΓΡΑΜΜΜΑΤΟΣΥΝΗ ΚΑΙ Η ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑ ΟΔΗΓΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΓΙΟΣΥΝΗ  3-9
1838- ΠΩΣ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ΓΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ  8-9
1839-ΦΥΓΕ ΜΕ ΦΟΡΑ ΑΡΧΗΓΕ!  12-9
1840-ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΥΣΕ ΓΙΑ ΤΟ "ΙΛΙΟΝ ΤΡΩΑΣ" ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ;  16-9
1841-ΚΑΣΣΕΛΑΚΙΟΝ ΑΓΟΣ⁎  20-9
1842-ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΜΟΔΑ revised  24-9 
1843-ΜΕΡΙΚΑ MEMES ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΜΑΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ !   30-9
1844-ΤΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΜΟΥΣΕΙΑ ΜΕ ΑΓΑΛΜΑΤΑ  2-10
1845-ΤΟ ΚΟΣΤΟΣ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ  7-10
1846-ΣΑΤΙΡΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ ΣΤΟ ΣΟΥΝΙΟ ΕΜΠΝΕΥΣΜΕΝΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΙΒΑΝ ΝΤΕΝΙΣΟΒΙΤΣ  11-10
1847-Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ 15-10  
1848-ΟΔΗΓΟΣ ΑΠΟΦΥΓΗΣ ΑΝΕΠΙΘΥΜΗΤΩΝ ΑΝΔΡΩΝ 19-10
1849-ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΗ ΜΕ ΟΣΤΟ !  23-10
1850-ΓΙΑΤΙ ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ ΣΤΙΣ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΑΝΤΙ ΣΤΙΣ 12.  27-10
1851-ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ ΤΩΝ ΣΚΕΥΩΡΩΝ ΤΗΣ ΝΟΒΑΡΤΙΣ!  31-10
1852-ΜΠΟΡΕΙ Η ΧΥΔΑΙΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ Ο ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΝΑ ΕΚΛΕΞΟΥΝ ΠΡΟΕΔΡΟ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ;  4-11
1853-ΜΙΑ ΕΞΗΓΗΣΗ ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ Ο ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ  8-11  
 1854-ΚΛΑΣΣΙΚΕΣ ΑΤΑΚΕΣ ΠΟΥ ΛΕΝΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΜΑΝΕΣ.  12-11
1855-Ο Μ@L@#@Σ ΚΑΙ Ο ΦΑΣΙΣΤΑΣ του Χρήστου Χωμενίδη  16-11
1856-ΑΝΔΡΑΣ ΝΤΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΝΥΦΙΚΟ ΠΡΟΣ ΠΩΛΗΣΗ !  20-11
1857-Δεν πάει έτσι, ρε κουμπάρε… του Πάνου Κολιόπουλου.  24-11
1858-ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΕΝΟ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ ΤΟ ΚΚΕ ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΧΟΛΟΝΤΟΜΟΡ  28-11
1859-ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ ΘΕΩΡΗΘΗΚΑΝ ΩΣ «ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΥΨΙΣΤΟΥ»  2-12
1860-Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΓΡΗΓΟΡΟΠΟΥΛΟΥ ΜΕΤΑ 16 ΧΡΟΝΙΑ  6-12
1861-ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ  9-12
1862-ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΡΙΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ.  14-12
1863-ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΑΠΟ ΤΟ VARIETY  18-12
1864-Η «ΙΔΙΟΡΥΘΜΗ ΑΓΑΠΗ» ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ  24-12
1865-ΠΩΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΓΙΝΕ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ 28-12
 2025
1866-Η ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΤΟΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΣΘΙΑ ΤΟΥ! 1-1
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση
 

Η ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΕΡΙΤΟΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΚΡΟΠΟΣΘΙΑ ΤΟΥ!

Την Πρωτοχρονιά εορτάζουμε εκτός από τον Άγιο Βασίλειο και την Περιτομή του Χριστού. Την περιτομή αναφέρει μόνο ο Ευαγγελιστής Λουκάς  ημερολογιακά, δηλαδή την 8η ημέρα από γεννήσεως, σύμφωνα με τον σχετικό εβραϊκό νόμο χωρίς όμως να προσδιορίσει ούτε τον τόπο, ούτε ποιος έκανε την περιτομή, ούτε το μέσον που χρησιμοποιήθηκε, που αποτελούν ιδιαίτερα σημαντικά στοιχεία στη ζωή ενός Ιουδαίου, αφού τότε ονοματίζεται και ακολουθεί σχετική επί τούτου εορτή. Μνεία για τέτοια εορτή που ν΄ ακολούθησε της περιτομής του μικρού Ιησού δεν απαντάται σε κανένα ιερό κείμενο αλλά το πρόβλημα αυτό το παρακάμπτει η Εκκλησιαστική Ιστορία του Μελετίου Αθηνών με την απλούστευση "αλλ' ούτε ήτο χρεία και ανάγκη να γράψωσι, καθότι η τούτων γνώσις ουδέν παρέχει όφελος εις την σωτηρίαν ημών"!
Στις διάφορες εκκλησίες του κόσμου υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός κειμηλίων του Χριστού. Από την Ιερά Λόγχη (του εκατόνταρχου Λογγίνου) μέχρι το Ακάνθινο Στεφάνι, τα Ιερά Καρφιά της Σταύρωσης και το Τίμιο Ξύλο (καλά από αυτό υπάρχουν δάση ολόκληρα!),  η ζώνη, τα σανδάλια και ο χιτώνας του Χριστού, ακόμα και τμήματα από τα σπάργανα του Θείου Βρέφους, το αλφαβητάριο του Ιησού, τα Τίμια Δώρα των Μάγων στην  Μονή Αγίου Παύλου στο Άγιο Όρος, σπάργανα του Θείου Βρέφους, τα «Άχραντα Πάθη», τμήμα δηλαδή από τη χλαμύδα του Ιησού στην Μονή Παμμεγίστων Ταξιαρχών στο Αίγιο Αχαΐας. Δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει από αυτά το αίμα του Χριστού, γίνεται δε λιτάνευση του Αγίου Αίματος  στη βελγική Μπριζ, αλλά  επίσης το Άχραντο Αίμα του Ιησού βρίσκεται στην Εκκλησία Santa Maria Gloriosa dei Frari της Βενετίας,  ανακατεμένο με το μύρο που τον μύρωσε η Μαρία η Μαγδαληνή, στον δε  Άγιο Μάρκο υπάρχει επίσης αίμα του σε Τίμιο Ξύλο όπως επίσης και  στην Γαλλία στην εκκλησία Neuvy-Saint-Sépulchre. (λεπτομερέστερα εδώ)
Βέβαια δεν θα μπορούσε να υστερεί σε σχέση με  τους καθολικούς η Μονή Βατοπεδίου και έτσι στο μεγάλο τμήμα του τιμίου ξύλου που φυλάσσεται στη Σταυροθήκη Τιμίου Ξύλου, (στην φωτογραφία) περιγράφεται σε παλαιότερους καταλόγους πως μέσα στα φατνώματα της σταυροθήκης υπάρχουν λείψανα από τα μαλλιά αλλά και τα σπάργανα (φασκιές) του Χριστού, καθώς και το αίμα του!  

Όταν λοιπόν υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα από τον Χριστό δεν θα μπορούσε να λείπει από αυτά και η ακροποσθία ή ακροβυστία του από την περιτομή του!
 Η παλαιότερη αναφορά στην Ιερή Ακροποσθία χρονολογείται από την εποχή του Καρλομάγνου, γύρω στο 800 μ.Χ. Σύμφωνα με τον ίδιο, η Ιερή Ακροποσθία παραδόθηκε στον Καρλομάγνο από έναν άγγελο, ο οποίος κατόπιν την εμπιστεύτηκε στον πάπα Λέοντα Γ’, όταν εκείνος έχρισε τον Καρλομάγνο αυτοκράτορα. (Ίσως ο μοναδικός θρόνος που αποκτήθηκε με μια τόσο απλή συναλλαγή!)

Όπως κατανοεί κανείς, όταν υπάρχουν πιστοί που προσκυνούν τις πλαστικά πέδιλα και το κάστανο του Παΐσιου, η ακροποσθία αποτελεί κορυφαίο κειμήλιο και για τον λόγο αυτό πάνω από 21 ρωμαιοκαθολικές εκκλησίες αντιδικούσαν στο παρελθόν  ότι την είχαν  στην κατοχή τους, μέχρι που ο Πάπας Κλήμης Ζ’(1478 – 1534) αναγκάστηκε να δηλώσει πως μόνο μία είναι αυθεντική.

Δυστυχώς κατά περίεργο τρόπο όλες οι σκευοθήκες με τις  Ιερές Ακροποσθίες  του Μεσαίωνα έχουν σήμερα εξαφανιστεί, προφανώς για να μην βρεθεί κανένας άπιστος και ζητήσει ραδιοχρονομέτρηση, όπως έγινε με την Σινδόνη του Τορίνου που έχει τα σημάδια από το σώμα του Χριστού από την αποκαθήλωση του, μόνο που αποδείχτηκε επιστημονικά ότι η σινδόνη έχει κατασκευαστεί το 1290-1390 !
Επειδή όμως πολλοί έχουν την περιέργεια τι έγινε τελικά η ακροβυστία του Χριστού ο Αναστάσιος ο Σιναΐτης και ο Θεοφύλακτος Βουλγαρίας έδωσαν μια απόλυτα λογική και βασισμένη σε όλη την θρησκευτική θαυματοποιία απάντηση :
Την είχε φυλάξει η Παναγία και όταν  αναστήθηκε ο Κύριος την πήρε μαζί του!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΩΣ Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΓΙΝΕ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

Λόγω των ημερών θεώρησα ενδιαφέρον να αναδημοσιεύσω εδώ ένα απόσπασμα από το βιβλίο ΙΗΣΟΥΣ ΤΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΙΣΤΕΥΑΝ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΝΑΖΩΡΑΙΟΥ (2022 εκδόσεις Δαιδάλεος  του Αμερικανού καθηγητού Αρχαίας Ιστορίας στο Κολούμπια  Richard Carrier (1969-) Στο βιβλίο του αυτό, μετά από ενδελεχή και πολυετή μελέτη των απαρχών του χριστιανισμού, θέτει υπό κρίση την αξιοπιστία των γεγονότων που περιγράφονται στην Καινή Διαθήκη.
Ένα σχετικό ποστ μου με το θέμα είναι Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
Στο κείμενο προσέθεσα στα πρόσωπα που αναφέρονται, το πότε γεννήθηκαν και πότε πέθαναν. Στις παραπομπές υπάρχουν τα λινκ που οδηγούν στις βιογραφίες τους. Οι υπογραμμίσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Μεταξύ των δεκαετιών του 30 και του 70 μ.Χ. μερικά από τα χριστιανικά εκκλησιάσματα βαθμιαία μυθοποίησαν το αφήγημα για τον ουράνιο Κύριο Ιησού, με τον ίδιο τρόπο που το έκαναν και άλλες μυστηριακές λατρείες για τους δικούς τους θεούς, ώσπου τελικά τον παρουσίασαν ρητορικά και συμβολικά με απροκάλυπτα ιστορικά αφηγήματα, και στη διάρκεια της ίδιας χρονικής περιόδου, το μεγαλύτερο μέρος της πιο εσωτεριστικής αλήθειας κρατήθηκε μυστικό για τα ανώτερα επίπεδα της μύησης. Ακριβώς στα μέσα αυτής της διαδικασίας ο Ιουδαϊκός Πόλεμος του 66-70 μ.Χ ¹. κατέστρεψε την αρχική εκκλησία της Ιερουσαλήμ, αφήνοντάς μας χωρίς ενδείξεις ότι κάποιος από τους πρώτους Αποστόλους διασώθηκε κι έζησε και μετά τον πόλεμο αυτό. Προηγουμένως, βέβαια, οι διώξεις από τις ιουδαϊκές Αρχές και οι λιμοί σε ολόκληρη την αυτοκρατορία (και, αν όντως έτσι συνέβη, οι διώξεις του Νέρωνα το 64, που αφάνισαν την εκκλησία της Ρώμης) επιδείνωσαν τα πράγματα, προκαλώντας έτσι τριακονταετή σκοταδισμό στην Ιστορία της εκκλησίας, από τη δεκαετία του 60 ως τη δεκαετία του 90, δηλαδή μία ολόκληρη γενιά κατά την οποία δεν έχουμε ιδέα για το τι συνέβη ή ποιος καθοδηγούσε τις εξελίξεις.
 
Η μαύρη τρύπα της ιστορίας του Χριστιανισμού
Στην πραγματικότητα, αυτός ο εκκλησιαστικός μεσαίωνας μάλλον διήρκεσε πενήντα χρόνια, από τη δεκαετία του 60 ως τη δεκαετία του 110 μ.Χ., αν η Α’ Επιστολή Κλήμεντος (;-98μΧ) ² γράφτηκε στη δεκαετία του 60 και όχι του 90 μ.Χ., όπως εγώ και πολλοί άλλοι μελετητές πιστεύουμε ότι σαφώς τότε γράφτηκε. Έτσι, δεν υπάρχει κανένα στοιχείο για οτιδήποτε συνέβη, μέχρι τα γραπτά του Ιγνάτιου (περ. 50 - μεταξύ 98-117) ³ ή του Παπιά (περ. 60/70 - 140 ή 161 ή 163 ή 165) ⁴, που και οι δυο τους μπορεί να συνέγραψαν οποτεδήποτε μεταξύ των δεκαετιών του 110 και του 140 μ.Χ. Κι είναι μέσα στο διάστημα αυτού του πρώιμου «μεσαίωνα» της χριστιανικής Ιστορίας που όπως φαίνεται συντάχθηκαν τα Κανονικά Ευαγγέλια, από άγνωστους συγγραφείς.
Και είναι στην ίδια περίοδο που τουλάχιστον μία χριστιανική αίρεση άρχισε να προωθεί τους μύθους που προβάλλουν ως αλήθειες αυτά τα Ευαγγέλια, κι έτσι ξεκίνησε η πίστη (ή για λόγους που βόλευαν) ότι ο Ιησούς ήταν άνθρωπος γεννημένος στη γη, κι αυτή η ιδέα διανθίστηκε κι έγινε κήρυγμα. Ήταν αναμενόμενο να γίνει έτσι · διότι το να έχεις έναν ιστορικό ιδρυτή που η παρουσία του μάλιστα να τεκμηριώνεται μέσω ελεγχόμενων ντοκουμέντων είναι σοβαρό πλεονέκτημα.
Το αποτέλεσμα ήταν ότι αυτή η αίρεση της ιστορικοποίησης του Ιησού απέκτησε με τον καιρό πολιτική και κοινωνική επιρροή, αυτοανακηρύχθηκε «ορθόδοξη» καταγγέλλοντας όλους τους υπόλοιπους ως «αιρετικούς», και φρόντισε να διασώσει μόνο όσα κείμενα συμφωνούσαν με τις θέσεις της ενώ πλαστογράφησε κι άλλαξε αμέτρητα κείμενα ώστε να τη στηρίζουν – κι αυτό το ξέρουμε καλά ότι συνέβη. Έτσι, σχεδόν όλα τα στοιχεία για τις πρώτες χριστιανικές αιρέσεις και τις πεποιθήσεις τους είτε χάθηκαν είτε παραποιήθηκαν · ακόμη και τα στοιχεία για το τι ακριβώς συνέβη κατά τη διάρκεια του δεύτερου μισού του πρώτου αιώνα και τη μετάβαση από τον Χριστιανισμό του Παύλου στην «ορθοδοξία» του δεύτερου αιώνα έχουν εντελώς εξαφανιστεί και είναι πλέον απρόσιτα σε εμάς.
 
Από έναν ουράνιο μεσσία σε έναν ενσαρκωμένο θεό
Οι Επιστολές του Παύλου επιβεβαιώνουν την υπόθεση ότι ο Χριστιανισμός ξεκίνησε από οραματισμούς (που κάποιοι τους βίωσαν ή ισχυρίστηκαν ότι τους βίωσαν) και από καινούριες ερμηνείες των αρχαίων γραφών, κι αυτό δεν είναι μια αφελής σκέψη αλλά μια άποψη με την οποία συμφωνούν πολλοί μελετητές. Η ιδέα ενός «επουράνιου σωτήρα» επιβεβαιώνεται από ντοκουμέντα όπως το Αναβατικόν Ησαΐου ⁵ και διαθέτει προηγούμενα θεολογικά δείγματα όπως η αλληλουχία του θανάτου και της ανάστασης του Οσίριδος, μια ιδέα μάλιστα που έχει βρεθεί ακόμη και στα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας.
Ο «ευημερισμός» των μη ιστορικών θεών-ανθρώπων, με την τοποθέτησή τους εντός των ιστορικών πλαισίων, ήταν συνηθισμένη πρακτική κατά την αρχαιότητα, μια άποψη που ονομάστηκε έτσι από τον αρχαίο φιλόσοφο Ευήμερο ⁶ που έκανε το ίδιο με τους θεούς Δία και Κρόνο (αν και αυτός το έκανε για διαφορετικούς λόγους από εκείνους για τους οποίους αργότερα η θεωρία αυτή έγινε πολύ δημοφιλής πρακτική). Το ότι τα αρχαία κείμενα μπορούσαν να ασκούν συμβολική και αλληγορική επιρροή αποτελεί ευρύτατα αποδεκτή άποψη στις κλασικές και θεολογικές σπουδές, υποστηρίζεται αρκετά στην κοινωνιολογία των θρησκειών και εφαρμόστηκε ως κοινή πρακτική στις αρχαίες αποκρυφιστικές λατρείες και στον Ιουδαϊσμό. Κι ο Χριστιανισμός ενσωμάτωσε τα κεντρικά χαρακτηριστικά των αρχαίων αποκρυφιστικών λατρειών. Και το γεγονός ότι τέτοιου είδους «μυστήρια» κρατούνταν κρυφά και αποκαλύπτονταν μόνο στους μυημένους, οι οποίοι ορκίζονταν να μην τα φανερώσουν, αποτελεί πασίγνωστη πρακτική των αρχαίων θρησκειών.
Τα υπόλοιπα είναι απλώς αναντίρρητα γεγονότα: οι Επιστολές αποτέλεσαν μια διαρκή ενόχληση για τα καινούρια δόγματα · τα καταστροφικά γεγονότα της δεκαετίας του 60 όντως συνέβησαν · η σιωπή της εκκλησίας είναι απόλυτη από εκεί και μετά και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 90 ή και δεκαετίες μετά · μια μεταγενέστερη ιστορικιστική αίρεση όντως απέκτησε μεγάλη ισχύ και όντως αποφάσισε ποια κείμενα θα διασωθούν και όντως ανασκεύασε και ανακατεύτηκε με διάφορα κείμενα, κατασκευάζοντας ακόμη και ολόκληρες πλαστογραφήσεις για τον ίδιο σκοπό – κι όλα αυτά όχι σαν αποτέλεσμα κάποιας οργανωμένης συνωμοσίας, αλλά συνέβησαν απλώς και μόνο από ανεξάρτητους συγγραφείς και επιμελητές που συμμερίζονταν τις ίδιες ιδέες και είχαν τα ίδια κίνητρα.
Το μόνο στοιχείο από τη βασική μυθικιστική θεωρία την οποία μόλις ανέπτυξα και που είναι ακόμη πιο θεαματικό (τουλάχιστον από πρώτη ματιά) είναι η ιδέα ότι η μετάβαση από έναν μυστικιστικό επουράνιο σωτήρα σε έναν δημόσιο, ιστορικό άνθρωπο άρχισε και ολοκληρώθηκε μέσα σε μόλις δύο γενιές και δίχως καμία επίσημη καταγραφή ότι έγινε αυτή η μετάβαση. Όμως ξέρουμε ήδη επακριβώς ότι μια τέτοια μετάβαση έγινε – στην ιστορικότητα της ανάστασης. Επομένως δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι αυτή η μετάβαση δεν έγινε, πολύ δε περισσότερο ότι δεν θα μπορούσε να γίνει. Για την περίπτωση της ανάστασης, έγινε. Οπότε για ποιο λόγο δεν θα μπορούσε να γίνει και για την υπόλοιπη θρησκεία;
Οι αναπάντεχες ιστορικές αναταράξεις που προκάλεσαν μια μεγάλης κλίμακας αναστάτωση της εκκλησίας, έδωσαν ξεκάθαρα την ευκαιρία να υπάρξουν καταιγιστικές εξελίξεις στη διαμόρφωση του δόγματος (όπως ακριβώς το είδαμε να γίνεται με την ιστορικότητα της ανάστασης), ενώ η πλήρης αποσιώπηση των στοιχείων κατά την επακόλουθη περίοδο εμποδίζει κάθε ισχυρισμό ότι η «αποσιώπηση» αυτή σημαίνει πως δεν υπήρξε μετάβαση από τον μύθο στον θρύλο. Το γεγονός ότι αυτή η μετάβαση δεν καταγράφηκε οφείλεται απλά στο ότι τίποτε δεν καταγραφόταν. Και δεν μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η σιωπή των αρχείων σημαίνει πως δεν υπήρξε τέτοια μετάβαση.
 
Η οργανωμένη εκκλησία αναλαμβάνει δράση
Ως το 110 μ.Χ. οι περισσότεροι ενήλικες που είχαν προφτάσει να διαβάσουν την πρώτη έκδοση του Ευαγγελίου του Μάρκου ⁷ πιθανότατα είχαν πεθάνει. Επίσης, οι αρχικοί αυτόπτες μάρτυρες και ιδρυτές είχαν από καιρό πεθάνει. Στην πραγματικότητα, θα είχαν πεθάνει προτού καν ο Μάρκος γράψει το Ευαγγέλιό του – εξάλλου δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι ζούσε κάποιος από τους Αποστόλους μετά το 70 μ.Χ. Κι όπως αποκαλύπτει ο Πλίνιος (ο πρεσβύτερος 23-79μΧ) ⁸ με την επιστολή του, οι μυημένοι Χριστιανοί ήταν ελάχιστοι και διάσπαρτοι · οι περισσότεροι είχαν εγκαταλείψει τη θρησκεία μαζικά. Κι αυτό συνέβη σε μια μυστηριακή θρησκεία με μυστικά δόγματα, τα οποία ευκολότατα θα μπορούσαν να τροποποιηθούν χωρίς να το καταλάβει ή να το αποδείξει κανείς.
Ας σκεφτούμε λοιπόν τούτο. Αν εμφανιζόταν κάποιος που θα προωθούσε τα Ευαγγέλια ως ιστορικά ντοκουμέντα, ποιος θα μπορούσε να αποδείξει ότι δεν ήταν έτσι, τότε; Οι μάρτυρες ήταν από καιρό νεκροί. Όποιος ήξερε τι γινόταν θα διαψευδόταν από ψεύτες που ισχυρίζονταν ότι εκείνοι ήξεραν – ποιος θα μπορούσε να διακρίνει την αλήθεια; Η επουράνια θεωρία θα ανακηρυσσόταν αίρεση και θα καταδικαζόταν, κι οι πιστοί θα καλούνταν να απομονώσουν όποιον υποστήριζε το αντίθετο, ως συνεργό του Διαβόλου… ακριβώς όπως έκαναν ο Ιγνάτιος και ο συγγραφέας της Β’ Επιστολής Πέτρου ⁹. Στο κάτω-κάτω, ποιος θα μπορούσε τότε να αποδείξει ότι το δόγμα του επουράνιου θεού ήταν το αυθεντικό, ακόμη κι αν έτσι ήταν; Αν δεν καταγραφόταν τίποτε, αν όλα παρέμεναν μυστήριο που μεταδιδόταν μόνο από στόμα σε στόμα στους μυημένους, τότε δεν θα υπήρχε καμία απόδειξη ότι αυτά που τους έλεγαν, άρα και αυτά που διδάσκονταν, ήταν η αλήθεια. Κι αν είχαν καταγραφεί όλα, πάλι, ποιος θα μπορούσε να αποδείξει ότι αυτά δεν ήταν τα χαλκευμένα; Έχοντας μπροστά τους τα αντιφατικά αντίγραφα του Αναβατικού του Ησαΐα και του κατά Ματθαίο Ευαγγελίου, ποιοι θα μπορούσαν να αποδείξουν ποιο γράφτηκε πρώτο; Πώς θα μπορούσε να αποδειχθεί ποιο από τα δύο διέσωσε τα δόγματα πριν από τον Ιουδαϊκό Πόλεμο;
Όποιος αμφισβητούσε τους ιστορικιστές θα μπορούσε να κατηγορηθεί ως αιρετικός. Κανείς δεν μπορούσε να ξέρει την αλήθεια. Από εκεί και πέρα, ήταν ξεκάθαρα θέμα πολιτικής το ποια εκδοχή της εκκλησιαστικής ιστορίας θα κέρδιζε την αναγνώριση. Δεν επρόκειτο για κάτι που θα κρινόταν με βάση τις αποδείξεις. Κι εν πάση περιπτώσει, ποτέ δεν θα μάθουμε τι διαμείφθηκε. Όπως διαγράφηκαν όλα τα σχετικά με την ανάσταση, έτσι θα μπορούσαν να έχουν διαγραφεί και όλα τα σχετικά με την ιστορικότητα. Μάλιστα, και για τις δύο περιπτώσεις θα αρκούσε να διαγραφούν τα ίδια ακριβώς ντοκουμέντα και μαρτυρίες!
Αν εκείνη την εποχή υπήρξε κάποιος που «γνώριζε» (παρά το γεγονός ότι ήταν αδύνατο να γνωρίζει) ότι στην πραγματικότητα η θρησκεία ξεκίνησε από εσωτερικούς οραματισμούς κι ότι τα παράλογα αφηγήματα των Ευαγγελίων με τους αγγέλους να κατέρχονται σε άδειους τάφους και με τα δείπνα και τις συναντήσεις με τον αναστημένο Ιησού ήταν όλα εφευρέσεις, πώς θα μπορούσαμε εμείς να γνωρίζουμε την ύπαρξή του; Οτιδήποτε αντίθετο ειπώθηκε ή γράφτηκε το εξαφάνισαν. Πουθενά δεν σώζεται κάτι τέτοιο ούτε υπάρχει παραπομπή, αναφορά ή προσδιορισμός. Κι αν ήταν τόσο εύκολο να κατασκευαστεί ένας αναστημένος Ιησούς που συναντιέται και συντρώγει, κι αυτό πουθενά δεν διαψεύδεται σε κάποιο από τα διασωθέντα κείμενα, αλλά γίνεται απολύτως αποδεκτό από την εκκλησία που επέζησε στη συνέχεια, γιατί τότε να μην ακολουθηθεί η ίδια ακριβώς διαδικασία που το ίδιο εύκολα θα κατασκεύαζε έναν Ιησού που συναντιέται και συντρώγει με ανθρώπους, συνολικά; Τι θα εμπόδιζε κάτι τέτοιο από το να μη διαψευστεί ποτέ, σε κανένα από τα διασωθέντα αρχεία, και εντέλει να επιβληθεί στο σύνολο της εκκλησίας; Το να κατασκευάσεις την ιστορία ενός δείπνου με κάποιον που έχει πεθάνει δεν είναι ευκολότερο από το να κατασκευάσεις την ιστορία ενός δείπνου με κάποιον που δεν έχει πεθάνει. Έτσι, αν η πρώτη πετυχαίνει -και πέτυχε- το ίδιο εύκολα μπορεί να πετύχει και η δεύτερη. Δεν απομένει λοιπόν τίποτε περισσότερο να εξηγήσουμε.
 
Εδώ υπάρχει μια ενδιαφέρουσα συζήτηση στην εκπομπή του Πέτρου Τατσόπουλου, με καλεσμένο τον συγγραφέα/δημοσιογράφο Μηνά Παπαγεωργίου και αφορμή το βιβλίο του δρ. Richard Carrier.

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
 
1-Πρώτος Ιουδαϊκός Πόλεμος
 
2- Κλήμεντος προς Κορινθίους Α
 
3- Ιγνάτιος Αντιοχείας
 
4-Παπίας Ιεραπόλεως  Περιλαμβάνεται στους Αποστολικούς Πατέρες, αυτούς δηλαδή που έζησαν στην πρώτη εποχή μετά τους Αποστόλους, παρ' όλο που ο ίδιος ομολογεί ότι δεν είχε γνωρίσει προσωπικά κανέναν από τους Αποστόλους
 
5-Το “Αναβατικόν Ησαΐου” είναι ένα αρκετά εκτενές κείμενο 11 κεφαλαίων και συνολικά 296 στίχων. Δεν είναι ακριβώς γνωστό πότε γράφτηκε και υπολογίζεται μεταξύ του τέλους του 1ου αιώνα και του δευτέρου μισού του 2ου αιώνα.
 
6-Ευήμερος ο Μεσσήνιος (311-298 π.Χ.).
 
7-Θεωρείται το αρχαιότερο των τεσσάρων Ευαγγελίων.
Για τον χρόνο συγγραφής του Ευαγγελίου οι απόψεις κινούνται μεταξύ του 48-52 μ.Χ. (δηλ. η καταγραφή του τοποθετείται μετά την Αποστολική Σύνοδο και μέχρι το τέλος της δεύτερης περιοδείας του Παύλου) και του 65 μ.Χ. (αν γίνει δεκτή η άποψη ότι έχει σκοπό να ενθαρρύνει την πίστη των χριστιανών σε καιρό διωγμού και ίσως γράφτηκε κατά το διωγμό του Νέρωνα, περί το 65 μ.Χ.)
 
8-Πλίνιος ο Πρεσβύτερος

9-Η Β' Επιστολή Πέτρου είναι μία από τις επτά Καθολικές επιστολές της Καινής Διαθήκης. Όσοι δέχονται τη γνησιότητά της την τοποθετούν στη δεκαετία του 60 μ.Χ. και πριν το θάνατο του Πέτρου το 67 μ.Χ. Οι υποστηρικτές του ψευδώνυμου χαρακτήρα της την τοποθετούν στα τέλη του 1ου αιώνα μ.Χ. και μετά την επιστολή του Ιούδα ή από τις αρχές έως τα μέσα του 2ου αιώνα μ.Χ.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

Η «ΙΔΙΟΡΥΘΜΗ ΑΓΑΠΗ» ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ ΤΟΥ

Όταν είδα αυτή την φωτογραφία θυμήθηκα αμέσως τον καταπληκτικό George Carlin που μιλώντας για την θρησκεία αναπτύσσει με μοναδικό τρόπο πως ενώ σε στέλνει ο θεός στη  κόλαση αν παραβείς τις εντολές του, αλλά παρ΄όλα αυτά και αφού σε έχει στείλει, «σε αγαπάει»!

Το να πας στην κόλαση ή στον παράδεισο μετά θάνατον είναι κάτι που αφορά όσους πιστεύουν στην ύπαρξη τους, ενώ οι δυστυχείς άπιστοι βασιζόμενοι στον ορθολογισμό τους γνωρίζουν ότι με τον θάνατο τους  τελειώνουν τα πάντα.
Κόλαση όμως υπάρχει και είναι πραγματική, στην ζωή πολλών ανθρώπων όταν τους τυχαίνουν ανίατες ασθένειες, απώλειες παιδιών ή αγαπημένων τους ανθρώπων, ατυχήματα, πόλεμοι κτλ 
Σε αυτές λοιπόν τις περιπτώσεις άντε να πείσεις όλους αυτούς ότι ο θεός τους αγαπάει! Την εξήγηση στην δύσκολη αυτή αντίφαση έχουν αναλάβει εργολαβικά οι αυτοδιορισθέντες επί γης εκπρόσωποι του εις τα ουράνια εγκατεστημένου θεού.
Έτσι λοιπόν βλέπουμε μνημειώδη κείμενα σαν αυτό της φωτογραφίας. Την φωτογραφία την δημοσίευσε ο Δημήτρης Αλικάκος, ο γνωστός δημοσιογράφος συγγραφέας του βιβλίου  Λύτρωση: Περί του Αγίου φωτός (Εκκρεμές 2019) με το οποίο αποκάλυψε την απάτη σχετικά με αυτό όπως γράφω στο H ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΙΑ ΜΕ ΤΟ «ΑΓΙΟ» ΦΩΣ
Ο Αλικάκος διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο της εικόνας  έγραψε στο ΦΒ:
Καθότι δύσπιστος, είπα να ψάξω εάν αυτά τα (φρικτά) λόγια τα έχει πει όντως ο Άγιος Παΐσιος. Η έρευνα με οδήγησε στα 4 βιβλία που φέρεται να έχει γράψει ο Άγιος Παΐσιος και έχει εκδώσει το “Ιερόν Ησυχαστήριον «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης” καθώς και άλλα βιβλία που έχει εκδώσει η ίδια Μονή (εκεί είναι και ο τάφος του) με λόγια του Αγίου που συνέλεξαν οι μοναχές που τον γνώρισαν.
Σε αυτά, η επίμαχη φράση που φαίνεται στη φωτογραφία (η οποία είναι πραγματική, τραβηγμένη στο παρεκκλήσι των Αγίων Παΐσιου και Πορφυρίου κάτω από το Ναό του Αγ. Ελευθέριου - Αχαρνών), δεν υπάρχει αυτούσια. Όμως σε ένα από τα βιβλία αυτά, που εκδόθηκε «με την ευλογία του Ποιμενάρχου μας, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Κασσανδρείας κ. Νικοδήμου», υπό τον τίτλο “Οικογενειακή ζωή - Λόγοι Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, δ’ τόμος”, διαβάζουμε τις ακόλουθες (φρικτές) απαντήσεις του Αγίου Παΐσιου σε ερωτήσεις μοναχής της Μονής:
– Γέροντα, γιατί ο Θεός επιτρέπει να πεθαίνουν τόσοι νέοι άνθρωποι;
– Κανείς δεν έχει κάνει συμφωνία με τον Θεό πότε θα πεθάνη. Ο Θεός τον κάθε άνθρωπο τον παίρνει στην καλύτερη στιγμή της ζωής του, με έναν ειδικό τρόπο, για να σώση την ψυχή του. Εάν δη ότι κάποιος θα γίνη καλύτερος, τον αφήνει να ζήση. Εάν δη όμως ότι θα γίνη χειρότερος, τον παίρνει, για να τον σώση. Μερικούς πάλι που έχουν αμαρτωλή ζωή, αλλά έχουν την διάθεση να κάνουν το καλό, τους παίρνει κοντά Του, πριν προλάβουν να το κάνουν, επειδή ξέρει ότι θα έκαναν το καλό, μόλις τους δινόταν η ευκαιρία. Είναι δηλαδή σαν να τους λέη: «Μήν κουράζεσθε· αρκεί η καλή διάθεση που έχετε». Άλλον, επειδή είναι πολύ καλός, τον διαλέγει και τον παίρνει κοντά Του, γιατί ο Παράδεισος χρειάζεται μπουμπούκια.
(και τώρα πάρτε βαθιά ανάσα)
– Γέροντα, μια μητέρα είναι απαρηγόρητη, γιατί το παιδί της πηγαίνοντας στη δουλειά σκοτώθηκε σε τροχαίο.
– Πές της: «Από κακότητα χτύπησε ο οδηγός το παιδί σου; Όχι. Εσύ, για να σκοτωθή το έστειλες στην δουλειά; Όχι. Να πής λοιπόν ʺδόξα Σοι ο Θεόςʺ, γιατί μπορεί να γινόταν ένα αλητάκι και ο Θεός το πήρε στην κατάλληλη ώρα. Τώρα είναι ασφαλισμένο στον Ουρανό. Τί κλαίς; […]
Αν τυχόν όμως ο Θεός δη ότι το παιδί θα παραστρατήση, ότι πηγαίνει στην καταστροφή και δεν υπάρχει άλλος τρόπος να σωθή, το παίρνει με αυτόν τον τρόπο. Επιτρέπει λ.χ. έναν μεθυσμένο να το χτυπήση με το αυτοκίνητο και να το σκοτώση, και έτσι το παίρνει κοντά Του. Αν υπήρχε περίπτωση να γίνη καλύτερο, θα έφερνε ένα εμπόδιο να αποφύγη το ατύχημα. Μετά ξεμεθάει και αυτός που χτύπησε το παιδί, έρχεται σε συναίσθηση και σε όλη του την ζωή τον πειράζει η συνείδησή του. «Εγκλημάτησα», λέει, και παρακαλεί συνέχεια τον Θεό να τον συγχωρήση. Σώζεται και αυτός. Η μάνα πάλι με τον πόνο της συμμαζεύεται, σκέφτεται τον θάνατο και ετοιμάζεται για την άλλη ζωή, οπότε σώζεται και αυτή. (Πηγή: σ. 143-4-5 https://derkamerad.com/.../ceacceb3ceb9cebfcf82... )
Συμπέρασμα:
1. Το επίμαχο (φρικτό) απόσπασμα δεν υπάρχει αυτούσιο. Υπάρχουν όμως αποσπάσματα από (ακόμα πιο φρικτά) λόγια του Παΐσιου ("με την ευλογία του Μητροπολίτη") που παραπέμπουν στο ΙΔΙΟ νόημα.
2. Ο μεθυσμένος οδηγός που σκότωσε το παιδί σου ΣΩΖΕΤΑΙ, καθότι μετάνιωσε και «ο θεός τον συγχωρεί». Η μάνα σώζεται γιατί πονάει. Το (σκοτωμένο) παιδί σου, ΣΩΖΕΤΑΙ κι αυτό γιατί ο θεός έκρινε ότι αν ζούσε «μπορεί να γινόταν αλητάκι». «Να πής λοιπόν (στη χαροκαμένη μάνα) δόξα Σοι ο Θεός»
ΟΛΟΙ λοιπόν σώζονται.
Εμάς ποιος θα μας σώσει από την τυραννία της εξωφρενικής βλακείας και του παραλογισμού;
Μεταφέροντας την δημοσίευση του Αλικάκου ο Πέτρος Τατσόπουλος γράφει στο ΦΒ για τους  ΙΕΡΟΚΗΡΥΚΕΣ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ:
 Τη διετία 2023-2024 που έκανα έρευνα για το "Παιδί του Διαβόλου" είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με αναρίθμητα μισανθρωπικά κείμενα "Πατέρων" και "Αγίων" της "Θρησκείας της Αγάπης", όπως και κάθε άλλης Θρησκείας -μόνο ένα μικρό μέρος από αυτά συμπεριέλαβα στο βιβλίο μου, κυρίως επειδή δεν ήθελα να το μετατρέψω σε ογκώδες εγχειρίδιο απάνθρωπης ρητορικής του μίσους. Το συμπέρασμά μου όμως είναι αντίστοιχο με του Δημήτρη Αλικάκου σε αυτήν την αποκαλυπτική ανάρτησή του. Εν ολίγοις, καμία Θρησκεία δεν κηρύττει την Αγάπη ως Αυτοσκοπό. Κάθε Θρησκεία, όποτε βρίσκεται στην άβολη θέση να συμφιλιώσει την "Αγάπη του Θεού" με τις αβάσταχτα οδυνηρές καταστάσεις που βιώνουν κάποιοι άνθρωποι -όπως την απώλεια του παιδιού τους-, δεν διστάζει να υιοθετήσει την πλέον ανάλγητη και παρανοϊκή εξήγηση. Ενίοτε δεν θα συναντήσετε πιο σαδιστικά καθάρματα -στις αντιλήψεις τουλάχιστον- από ορισμένους "Ιεροκήρυκες της Αγάπης".

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΑΠΟ ΤΟ VARIETY

Κατά καιρούς έχω δημοσιεύσει μερικές λίστες με τις 100 καλύτερες παγκοσμίως ταινίες από την αρχή  του κινηματογράφου μέχρι τις μέρες μας.
Οι λίστες αυτές έχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους, ανάλογα από την χώρα προέλευσης τους αλλά και από το ποιοι είναι αυτοί που τις κατάρτισαν. Αρκετές μάλιστα διακρίνονται από γνήσιο σωβινισμό και τον μεγαλύτερο εμφανίζει η λίστα από το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου, που από τις 100 καλύτερες οι 98 είναι παραγωγές του Χόλιγουντ ! Ακόμα και οι δύο «ξένες» ταινίες είναι και αυτές αγγλόφωνες και είναι Ο Λόρενς της Αραβίας και η  Γέφυρα του Ποταμού Κβάι. σε σκηνοθεσία Ντέιβιντ Λιν.
Μια από τις παλαιότερες από τις λίστες που έχω δημοσιεύσει με ταινίες μέχρι το 2002, είναι από το σημαντικότερο ίσως κινηματογραφικό περιοδικό του κόσμου, το περιοδικό Les Cahiers du Cinema. Η λίστα με  ΤΑ 100 ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ LES CAHIERS DU CINEMA  συντάχθηκε από  76 σκηνοθέτες , κριτικούς και κορυφαία στελέχη του γαλλικού κινηματογράφου 

ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ EMPIRE  είναι μια λίστα που δημοσίευσε το έγκριτο αγγλικό κινηματογραφικό περιοδικό Empire και που δημιουργήθηκε από ψήφους όχι μόνο των έμπειρων συντακτών του, αλλά και την ψήφο των πολυάριθμων αναγνωστών του ανά τον κόσμο. Αναπόφευκτα εδώ, μικρή μειοψηφία αποτελούν οι μη αγγλόφωνες ταινίες και υπάρχουν σχεδόν όλα τα μπλογκμπάστερς, ενώ λείπουν πολλά από τα κλασσικά αριστουργήματα όπως πχ το Θωρηκτό Ποτέμκιν, οι ταινίες του Τσάπλιν, του Φελίνι ή του Μπέργκμαν αλλά και άλλων μεγάλων σκηνοθετών.

Σαφώς τελείως διαφορετική είναι η επίσης βρετανική λίστα με τις ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ SIGHT & SOUND που συνέταξαν 1639 κριτικοί και 480 σκηνοθέτες απ΄όλο τον κόσμο. Η λίστα εμφανίζει την πρωτοτυπία να έχει στην πρώτη θέση ως καλύτερη ταινία στην ιστορία του κινηματογράφου (!) την ταινία  Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles της εικονοκλάστριας Σαντάλ Άκερμαν. Μία ταινία διαρκείας 3 ωρών και 20 λεπτών που, στην εποχή της το 1975, είχε περάσει και δικαιολογημένα, απαρατήρητη. Την είδα μετά την δημοσίευση της λίστας και έγραψα:

Με έξυπνο τρόπο η σκηνοθέτις της ταινίας αξιοποίησε τα 120.000 $ που της είχε δώσει η κυβέρνηση για την ταινία, και εκμεταλλεύτηκε το φεμινιστικό κίνημα για την προσωπική προβολή χρησιμοποιώντας γι αυτό μόνο γυναίκες στο γύρισμα της ταινίας. Η ταινία είναι μια εξαντλητική και ξεχειλωμένη σε 202 λεπτά επανάληψη της καθημερινής ρουτίνας μιας γυναίκας. Όλα τα παραπάνω, μαζί με μερικά ενδιαφέροντα πλάνα της ταινίας, που θα έλεγα πως έχουν ηδονοβλεπτική γοητεία, εντυπωσίασαν τους διάφορους κινηματογραφικούς κριτικούς που ενθουσιάζονται από ότι ξεφεύγει από το σύνηθες και έφτασαν να την κατατάξουν ως την καλύτερη ταινία όλων των εποχών! 2/5

Η σημερινή λίστα είναι από το αμερικανικό Variety, που όπως γράφει το Αθηνόραμα, είναι ένα από τα πιο έγκριτα κινηματογραφικά μέσα της υφηλίου. Από τα παλαιότερα έντυπα που καλύπτουν την 7η τέχνη, τόσο σε επίπεδο κριτικών, όσο και στην κάλυψη του box office, το Variety παραμένει μέχρι σήμερα στα κορυφαία κινηματογραφικά περιοδικά σε κυκλοφορία. Επειδή μερικές ταινίες προβλήθηκαν με αρκετά διαφορετικό τίτλο από τον αρχικό τους, προτίμησα να βάλω αυτόν στην αρχή. Στην λίστα περιλαμβάνονται 23  μη αγγλόφωνες ταινίες και μόνο 4 από την εποχή του βωβού.  Με κόκκινα γράμματα είναι οι ταινίες που έχω δει. 4 ταινίες  δεν έχουν προβληθεί στην χώρα μας σε κανονική προβολή. Πάντως η λίστα αυτή θεωρώ προσωπικά πως έχει αρκετή ισορροπία μεταξύ των προτιμήσεων των κινηματογραφικών κριτικών και του κοινού.

100. The Graduate Ο Πρωτάρης (Μάικ Νίκολς, 1967)
99. 12 Angry Men Οι Δώδεκα Ένορκοι (Σίντνεϊ Λιούμετ, 1957)
98. Mujeres al borde de un ataque de nervios Γυναίκες στα Πρόθυρα Νευρικής Κρίσης (Πέδρο Αλμοδόβαρ, 1988)
97. Alien (Ρίντλεϊ Σκοτ, 1979)
96. A Hard Day’s Night (Ρίτσαρντ Λέστερ, 1964)
95. Toy Story (Τζόν Λάσιτερ, 1995)
94. Bridesmaids Φιλενάδες (Πολ Φέιγκ, 2011)
93. Le Samouraï Ο Δολοφόνος με Αγγελικό Πρόσωπο (Ζαν Πιέρ Μελβίλ, 1967)
92. Pink Flamingos (Τζον Γουότερς, 1972)
91. Scener ur Ett Aktenskap Σκηνές από Ένα Γάμο (Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, 1974)
90. The Shining Η Λάμψη (Στάνλεϊ Κιούμπρικ, 1980)

89. Belle de Jour Η Ωραία της Ημέρας (Λουίς Μπουνιουέλ, 1967)
88. Malcolm X (Σπάικ Λι, 1992)
87. The Sound of Music Η Μελωδία της Ευτυχίας (Ρόμπερτ Γουάιζ, 1965)
86. Close-Up (Αμπάς Κιαροστάμι, 1990)
85. Natural Born Killers Γεννημένοι Δολοφόνοι (Όλιβερ Στόουν, 1994)
84. El Laberinto del Fauno  Ο Λαβύρινθος του Πάνα (Γκιγιέρμο ντελ Τόρο, 2006)
83. Kramer Vs. Kramer Κράμερ εναντίον Κράμερ (Ρόμπερτ Μπέντον, 1979)
82. Gisaengchung / Parasite Παράσιτα (Μπονγκ Τζουν-χο, 2019)
81. The Dark Knight Ο Σκοτεινός Ιππότης (Κρίστοφερ Νόλαν, 2008)
80. Pixote (Έκτορ Μπαμπένκο, 1980)

79. Waiting for Guffman (Κρίστοφερ Γκεστ, 1996)  ΑΠΑΙΧΤΗ 78. Jeanne Dielman, 23, quai du Commerce, 1080 Bruxelles (Σαντάλ Άκερμαν, 1975)
77. Goldfinger Τζέιμς Μποντ: Πράκτωρ 007 Εναντίον Χρυσοδάκτυλου (Γκάι Χάμιλτον, 1964)
76. The Tree of Life Το Δέντρο της Ζωής (Τέρενς Μάλικ, 2011)
75. Boogie Nights (Πολ Τόμας Άντερσον, 1997)
74. My Neighbor Totoro (Χαγιάο Μιγιαζάκι, 1988)
73. Intolerance Μισαλλοδοξία (Ντ. Γ. Γκρίφιθ, 1916)
72. Breaking the Waves Δαμάζοντας τα Κύματα (Λαρς φον Τρίερ, 1996)
71. My Best Friend's Wedding Ο Γάμος του Καλύτερού μου Φίλου (Π. Τζ. Χόγκαν, 1997)
70. 12 Years a Slave 12 Χρόνια Σκλάβος (Στιβ ΜακΚούιν, 2013)

69. Beau Travail (Κλερ Ντενί, 1999)              ΑΠΑΙΧΤΗ
68. King Kong (Μίριαν Σ. Κούπερ & Έρνεστ Μπ. Σκοντσακ, 1933)
67. Ladri di biciclette‎‎ Κλέφτης Ποδηλάτων (Βιτόριο ντε Σίκα, 1948)
66. Paris Is Burning (Τζένι Λίβινγκστον, 1990)
65. A Man Escaped (Ρομπέρ Μπρεσόν, 1956)
64. Carrie Κάρι, Έκρηξη Οργής (Μπράιαν ντε Πάλμα, 1976)
63.  Bambi Μπάμπι (Ντέιβιντ Χάντλστον, 1942)
62. Dazed and Confused (Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, 1993)
61. The Passion of Joan of Arc (Καρλ Θέοντορ Ντράγιερ, 1928)
60. Moulin Rouge (Μπαζ Λούρμαν, 2001)

59. Vagabond (Ανιές Βαρντά, 1985)                   ΑΠΑΙΧΤΗ
58. E.T. the Extra-Terrestrial Ε.Τ. Ο Εξωγήινος (Στίβεν Σπίλμπεργκ, 1982)
57. Brokeback Mountain  Το Μυστικό του Brokeback Mountain (Ανγκ Λι, 2005)
56. Rosemary's Baby Το Μωρό της Ρόζμαρι (Ρομάν Πολάνσκι, 1968)
55. Pather Panchali Το Τραγούδι του Δρόμου (Σατγιαζίτ Ράι, 1955)
54. Mad Max 2: Εκδικητής Πέρα από το Νόμο (Τζορτζ Μίλερ, 1982)
53. In the Mood for Love Ερωτική Επιθυμία (Γουόνγκ Καρ-Βάι, 2000)
52. The General Ο Στρατηγός (Μπάστερ Κίτον & Κλάιντ Μπρούκμαν, 1926)
51. Apocalypse Now‎‎ Αποκάλυψη Τώρα (Φράνσις Φορντ Κόπολα, 1979)
50. A Bout de Souffle Με Κομμένη την Ανάσα (Ζαν-Λικ Γκοντάρ, 1960)

49. The Texas Chain Saw Massacre Ο Σχιζοφρενής Δολοφόνος με το Πριόνι (Τόμπι Χούπερ, 1974)
48. The Piano Μαθήματα Πιάνου (Τζέιν Κάμπιον, 1993)
47. Mean Streets Κακόφημοι Δρόμοι (Μάρτιν Σκορσέζε, 1973)
46. Notorious (Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1946)
45. Titanic Τιτανικός (Τζέιμς Κάμερον, 1997)
44. L' Avventura Η Περιπέτεια (Μικελάντζελο Αντονιόνι, 1960)
43. Shoah (Κλοντ Λανζμάν, 1985)                   ΑΠΑΙΧΤΗ
42. Moonlight (Μπάρι Τζένκινς, 2016)
41. The Wild Bunch‎‎ Άγρια Συμμορία (Σαμ Πέκινπα, 1969)
40. Fargo (Τζόελ & Ίθαν Κοέν, 1996)

39. Some Like it Hot Μερικοί το Προτιμούν Καυτό (Μπίλι Γουάιλντερ, 1959)
38.  Laurence of Arabia Ο Λόρενς της Αραβίας (Ντέιβιντ Λιν, 1962)
37. Annie Hall Νευρικός Εραστής (Γούντι Άλεν, 1977)
36. on the waterfront Το Λιμάνι της Αγωνίας (Ελία Καζάν, 1954)
35. Silence of the Lambs Η Σιωπή των Αμνών (Τζόναθαν Ντέμι, 1991)
34. Stagecoach Η Άμαξα της Αγωνίας (Τζον Φορντ, 1939)
33. 8½ (Φεντερίκο Φελίνι, 1963)
32. Vertigo‎‎ Δεσμώτης του Ιλίγγου (Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1958)
31. Network Το Δίκτυο (Σίντνεϊ Λιούμετ, 1976)
30. Star Wars: Episode V - The Empire Strikes Back Ο Πόλεμος των Άστρων: Επεισόδιο 5 - Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται (Έρβιν Κέσνερ, 1980)

29. Double Indemnity Διπλή Ταυτότητα (Μπίλι Γουάιλντερ, 1944)
28. City Lights fΤα Φώτα της Πόλης (Τσάρλι Τσάπλιν, 1931)
27. Bonnie and Clyde Μπόνι και Κλάιντ (Άρθουρ Πεν, 1967)
26. Les Quatre Cents Coups Τα 400 Χτυπήματα (Φρανσουά Τριφό, 1959)
25. Bringing Up Baby Η Γυναίκα με τη Λεοπάρδαλη (Χάουαρντ Χοκς, 1938)
24. Tokyo Story (Γιασουζίρο Όζου, 1953)
23. The Apartment Η Γκαρσονιέρα (Μπίλι Γουάιλντερ, 1960)
22. Chinatown (Ρομάν Πολάνσκι, 1974)
21. Gone with the Wind Όσα Παίρνει ο Άνεμος (Βίκτορ Φλέμινγκ, 1939)
20. Blue Velvet Μπλε Βελούδο (Ντέιβιντ Λιντς, 1986)

19. The Godfather Part II Ο Νονός 2 (Φράνσις Φορντ Κόπολα, 1974)
18. Persona Περσόνα (Ίνγκμαρ Μπέργκμαν, 1966)
17. Nashville Νάσβιλ (Ρόμπερτ Όλτμαν, 1975)
16. Casablanca  Καζαμπλάνκα (Μάικλ Κέρτιζ, 1942)
15. Sunrise: A Song of Two Humans Η Αυγή (Φ. Β. Μουρνάου, 1927)
14. Do the Right Thing Κάνε το Σωστό (Σπάικ Λι, 1989)
13. La Règle du Jeu Οι Κανόνες του Παιχνιδιού (Ζαν Ρενουάρ, 1939)
12. Goodfellas Τα Καλά Παιδιά (Μάρτιν Σκορσέζε, 1990)
11. Singing in the Rain Τραγουδώντας στη Βροχή (Στάνλεϊ Ντόνεν & Τζιν Κέλι, 1952)

10. Saving Private Ryan Η Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν (Στίβεν Σπίλμπεργκ, 1998)
9. All About Eve Όλα για την Εύα (Τζόζεφ Μάνκιεβιτς, 1950)
8. It's a Wonderful Life Μια Υπέροχη Ζωή (Φρανκ Κάπρα, 1946) 
7. 2001: A Space Odyssey 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος (Στάνλεϊ Κιούμπρικ, 1968)
6. schichinin no samurai Οι Επτά Σαμουράι (Ακίρα Κουροσάβα, 1954) 
5. Pulp Fiction (Κουέντιν Ταραντίνο, 1994)
4. Citizen Kane‎‎ Ο Πολίτης Κέιν (Όρσον Γουέλς, 1941)
3. The Godfather Ο Νονός (Φράνσις Φορντ Κόπολα, 1972)
2. The Wizard of Oz Ο Μάγος του Οζ (Βίκτορ Φλέμινγκ, 1939)
1. Psycho Ψυχώ (Άλφρεντ Χίτσκοκ, 1960)

 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.