ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΩΝ 25 ΧΡΟΝΩΝ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ. β΄μέρος.

Το πρώτο μέρος εδώ.

2012
The Act of Killing Η πράξη του φόνου (Joshua Oppenheimer) 
Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ με τους αληθινούς πρωταγωνιστές  των σφαγών το 1965-66 στην Ινδονησία, που αναπαριστούν υπερήφανοι το πως σκότωνα τους κομουνιστές.
 
 No   (Πάμπλο Λαρέν) 
Η δύναμη της διαφήμισης ακόμα και σε θέματα όπως η απελευθέρωση από μια δικτατορία σε μία ταινία που μέσα από όλη αυτή την διαφημιστική προετοιμασία μας δείχνει το τέλος μιας από τις στεγανότερες δικτατορίες των τελευταίων 10ετιων.
Καταπληκτικό το αρχικό διαφημιστικό για το αναψυκτικό Free που ουσιαστικά αποτελεί και την περίληψη της ταινίας!
 
2013
Tangerines Μανταρίνια ( Zaza Urushadze )
 Μια εξαιρετική, πραγματικά αριστουργηματική ταινία, που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι ο πόλεμος όταν παύει να είναι απρόσωπος αποκτά μια άλλη τελείως διαφορετική διάσταση.
 
La Vie d’ Adele-Η Ζωή της Αντέλ   (Abdellatif Kechiche) 
 Η επιτυχία της ταινίας είναι ότι ενώ δείχνει την πορεία μιας έφηβης στην συνειδητοποίηση της ομοφυλοφιλικής της ιδιαιτερότητας ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται ουσιαστικά στην ανάπτυξη ενός μεγάλου έρωτα που τον αποδέχεται ο θεατής άσχετα από το φύλο των ατόμων.
Τα συνεχή κοντινά πλάνα καταφέρνουν να δώσουν με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα των δύο εξαιρετικών πρωταγωνιστριών και οι ερωτικές σκηνές παρά την τολμηρότητα τους και την μεγάλη διάρκεια τους καταφέρνουν να μην ξεπέφτουν ούτε στιγμή στην ωμότητα του σκληρού πορνό.
 
Nebraska (Αλεξάντερ Πέιν) 
Αριστουργηματική ταινία που με απλότητα, χιούμορ, ανθρωπιά αλλά και ειλικρίνεια σκιαγραφεί τις σχέσεις πατέρα, μητέρας, γιών και συγγενών μέσα από μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που ταιριάζει τόσο στην περιοχή όσο και στους ανθρώπους που ζουν εκεί. Εξαιρετικοί οι βετεράνοι ηθοποιοί Μπρους Ντερν και Τζουν Σκουίμπ, 
 
 Ida  (Πάβελ Παβλικόφσκι) 
 Επιτέλους μια ταινία που μας θύμισε το υψηλό επίπεδο που έχει η Πολωνική κινηματογραφία. Εξαιρετική χρήση του ασπρόμαυρου φιλμ, κάδρα μοναδικής αισθητικής, άψογοι ηθοποιοί και σενάριο που διαβρώνει το συναίσθημα του θεατή και πετυχαίνει στο τέλος να καταλάβει κανείς τις επιλογές της ηρωίδας άσχετα αν αυτές δεν θα ήσαν ποτέ η δική του επιλογή. 
 
2014
Boyhood Μεγαλώνοντας (Richard Linklater) 
Με την εξαιρετική του τριλογία Before είχε ήδη πετύχει ο Λινκλέιτερ να ανήκει στους σκηνοθέτες που ξεχωρίζουν από τον σωρό. Με αυτήν την ταινία είναι ο μοναδικός πλέον που πέτυχε τον άθλο για 12 χρόνια να μαζεύει το ίδιο καστ για να αφηγηθεί μια οικογενειακή ιστορία που προφανώς εξελισσόταν καθώς μεγάλωναν οι ηθοποιοί του.
Η ταινία πετυχαίνει να μην διακρίνεις τις χρονικές διαφορές των λήψεων και κρατάει συνεχές το ενδιαφέρον του θεατή χωρίς να δραματοποιεί τις διαφορες καταστάσεις που προκύπτουν στην εξέλιξη της ιστορίας και παρά την μεγαλύτερη διάρκεια της.
 
The Grand Budapest Hotel Ξενοδοχείο Grand Budapest  (Γουές Άντερσον)
Μια ταινία με φαντασία, πρωτοτυπία, λεπτό χιούμορ και μοναδικό καστ ηθοποιών, στο οποίο ξεχωρίζει το πρωταγωνιστικό δίδυμο, και την οποία την απολαμβάνεις από την αρχή μέχρι το τέλος. 
 
Whiplash Χωρίς μέτρο   (Ντάμιεν Σαζέλ)
Η σύγκρουση δύο τελειομανών μουσικών που φτάνει στα άκρα, με δύο μοναδικούς ερμηνευτές, μας δείχνει την αποκρουστική εικόνα ενός με κάθε θυσία αγώνα για την καταξίωση σε μια συγκλονιστική ταινία στην οποία η μουσική ανταγωνίζεται την εικόνα.
 
Birdman. Birdman ή Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας ( Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου)
Ο Ιναρίτου με αυτή την ταινία πέτυχε να τοποθετήσει τον εαυτό του στους μεγάλους του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ένα καταπληκτικό παιχνίδι πραγματικότητας και φαντασίας με ένα καστ ηθοποιών τον ένα καλύτερο από τον άλλο, μια κάμερα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαν παρών στα δρώμενα και ένα τελείως πρωτότυπο σενάριο η ταινία επάξια διεκδικεί τα 9 Οσκαρ.
 
2015
Spotlight- Όλα στο φώς (Tom McCarthy)
Από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς που συνδυάζει εξαιρετικές ερμηνείες, ηθοποιών, ένα σωστά δομημένο σενάριο και την αποκάλυψη μιας πραγματικής ιστορίας που η καθολική εκκλησία δεν θα ήθελε να αποκτήσει τόσο ευρεία δημοσιότητα. 
 
Son of Saul  Ο Γιος του Σαούλ (Λάζλο Νέμες)
Μια συγκλονιστική ταινία που χωρίς να δείχνει την φρίκη πετυχαίνει να σου δίνει την αίσθηση της ενώ ταυτόχρονα ο πρωταγωνιστής της αγωνίζεται με κάθε τρόπο σύμφωνα με την δική του αντίληψη να διατηρήσει την ανθρώπινη υπόσταση του.
 
Inside Out Τα Μυαλά που Κουβαλάς  (Πιτ Ντόκτερ)  
Αριστουργηματικό κινούμενο σχέδιο της Pixar, το οποίο σχολιάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά με ξεκαρδιστικό σαρκασμό, βαθιά τρυφερότητα και ατελείωτες κινηματογραφικές ιδέες. Απλότητα και πολυδιάστατες αναφορές, κωμωδία χαρακτήρων, περιπέτεια αγωνίας και συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης συνδυάζονται με έναν απόλυτα πρωτότυπο και ευρηματικό τρόπο σε μια από τις κορυφαίες, μετρημένες στα δάχτυλα τού ενός χεριού στιγμές της animation ιστορίας.
Ευρηματική ταινία που απευθύνεται κυρίως σε εφήβους και ενήλικο κοινό που μόνο αυτό μπορεί να καταλάβει την όλη ιστορία η οποία βασίζεται στην λειτουργία του εγκεφάλου. 
 
2016
Arrival (Ντενί Βιλνέβ)
Από τις πιο σωστές ταινίες επιστημονικής φαντασίας που ΄χαρις στο σενάριο και την χαμηλών τόνων σκηνοθεσία της,δεν έχει ανάγκη και δεν καταφεύγει στον εντυπωσιασμό του θεατή με τερατόμορφους εξωγίηνους κτλ  
Από τις πιο σωστές ταινίες επιστημονικής φαντασίας που ΄χαρις στο σενάριο και την χαμηλών τόνων σκηνοθεσία της,δεν έχει ανάγκη και δεν καταφεύγει στον εντυπωσιασμό του θεατή με τερατόμορφους εξωγίηνους κτλ  
 
2018
Manbiki Kazoku / Shoplifters Κλέφτες Καταστημάτων ( Χιροκάζου Κορεέντα)
Η έννοια της οικογένειας που βασίζεται όχι στην κληρονομικότητα αλλά στην αγάπη των μελών της μεταξύ τους είναι το θέμα της εξαιρετικής αυτής ταινίας στην οποία η παραβατικότητα των περιθωριακών μελών της έρχεται σαν αυτονόητη ανάγκη για την επιβίωση τους 
 
2019
Gisaengchung / Parasite Παράσιτα (Μπονγκ Τζουν-χο)
Συγκλονιστική ταινία με αρκετό μαύρο χιούμορ και πρωτότυπο σενάριο σαφώς όμως κατώτερη του αριστουργήματος Κλέφτες καταστημάτων.
 
Portrait de la Jeune Fille en Feu Το Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται  (Σελίν Σιαμά)
Η ταινία θα ήταν ένα αριστούργημα από κάθε άποψη, αν έπεφτε στα χέρια ενός καλού μοντέρ και την συντόμευε στο δεύτερο μέρος της.
 
 Joker (Τοντ Φίλιπς)
 O σκηνοθέτης χάρις στην καταπληκτική ερμηνεία του Φίνιξ το εμπνευσμένο σενάριο και την μουσική επένδυση, κατάφεραν ένα χάρτινο ήρωα των κόμικ να τον καταστήσουν υπαρκτό πρόσωπο επεξηγώντας και τις αιτίες που τον οδήγησαν να μεταβληθεί σε εκπρόσωπο του κακού. 
 
Marriage Story Ιστορία Γάμου (Νόα Μπόμπακ)
Συγκλονιστική απεικόνιση της διαδικασίας για ένα διαζύγιο σε ένα γάμο που υπάρχει και ένα παιδί, με ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών που όλοι τους έχουν μπει πραγματικά στο πετσί του ρόλου τους. 
 
Once Upon a Time... in Hollywood  Κάποτε στο Χόλιγουντ 
 (Κουέντιν Ταραντίνο) 
Ο Ταραντίνο πέτυχε με αυτή την ταινία να μας δώσει με υποδόριο χιούμορ, μια εκ των έσω εικόνα του Χόλυγουντ χρησιμοποιώντας μια γνωστή ιστορία ως καμβά, κατασκευάζοντας όμως μια γνήσια κινηματογραφική μυθοπλασία στην οποία η βία εμφανίζεται απρόοπτα στην ανατροπή. Θαυμάσια η μουσική επένδυση με επιτυχίες της δεκαετίας του 60.  
 
2020
Κβο Βάντις, Άιντα; Quo Vadis, Aida?  (Τζασμίλα Ζμπάνιτς)
Συγκλονιστική ταινία από την εποχή της κατάληψης της Στρεμπένιτσα από τους Σέρβους και την απαράδεκτη αδράνεια της διεθνούς δυναμης να αντισταθεί στην γενοκτονία των Βοσνίων μέσα ααπό την προσωπική ιστορία μιας διερμηνέως τους.
 
Digger   (Τζώρτζης Γρηγοράκης )
Μια ταινία άψογη τόσο από σκηνοθετικής πλευράς και φωτογραφίας όσο και από πλευράς ηθοποιών που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες διεθνείς ταινίες.
 
2021
L'Événement / Happening. Το Γεγονός (Οντρέ Ντιγουάν)
Αριστουργηματική ταινία που βασίζεται σε υπαρκτή κατάσταση τότε στην Ευρώπη, με την απαγόρευση των εκτρώσεων, που δυστυχώς υφίσταται ακόμα σε ένα βαθμό στην Ιταλία και την Πολωνία. Η Οντρέ Ντιγουάν κατάφερε χωρίς δραματικές εξάρσεις να δώσει στην ταινία χάρις και στην ερμηνεία της Αναμαρία Βαρτολομέι ατμόσφαιρα σασπένς που μόνο σε θρίλερ βλέπουμε.
 
2023
Anatomie d Une Chute / Anatomy of a Fall Ανατομία μιας πτώσης (Ζιστίν Τριέ)  
Χάρις στους εξαιρετικούς πρωταγωνιστές αλλά και στο καταπληκτικό σενάριο της η ταινία αυτή σε σχέση με την πλοκή της θυμίζει Χιτσκοκ και όσον αφορά τις σχέσεις του ζευγαριού ταινίες του Μπέργκμαν. Ίσως η καλύτερη ταινία του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου φέτος.
 
Killers of the Flower Moon  Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού   (Μάρτιν Σκορτσέζε) 
Σχεδόν σε 3 ½ ώρες, ο Σκορτσέζε με βασικούς πρωταγωνιστές τον εξαιρετικό Ρόμπερτ Ντε Νίρο αλλά και τον ισάξιο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, καταφέρνει σε μια ταινία να μας δώσει την εικόνα μιας Αμερικής που το χρήμα αποκτημένο με κάθε τρόπο αποτελεί το βασικό συστατικό για την εκπλήρωση του Αμερικανικού ονείρου, μαζί με την εικόνα μιας αναπτυσσόμενης επαρχιακής πόλης με ουσιαστική έλλειψη νόμου, αλλά και τη εικόνα της έναρξης επιβολής του νόμου από το κράτος με την δημιουργία του FBI. Όλα αυτά γίνονται ταυτόχρονα με την ανάπτυξη μιας προσωπικής ιστορίας που τα συνδέει. Θα έλεγα ότι αν ο Τζων Φόρντ με τις ταινίες του δημιούργησε τον μύθο για την κατάκτηση της Δύσης, ο Σκορτέζε με αυτή την ταινία κατάφερε να τον αποδημήσει, καθώς ανέδειξε την ύπαρξη μιας υπάρχουσας και κληρονομικά διατηρούμενης βίας στην αμερικανική κοινωνία που δεν έχει καμία μυθική διάσταση. Το ιδιοφυές τέλος της ταινίας, στο οποίο εμφανίζεται και ο ίδιος, αποτελεί ένα εκπληκτικό εύρημα που αποδεικνύει πως η βία αυτή γίνεται τελικά ανώδυνη και αποδεκτή όταν μεταβάλλεται σε θέαμα και ακρόαμα.
 
Kuolleet Lehdet / Fallen Leaves  Πεσμένα Φύλλα  (Άκι Καουρισμάκι)
Ο Καουρισμάκι κατάφερε με αυτή την ταινία του να αποδείξει πως ένα απλό και συνηθισμένο θέμα στα χέρια ενός ικανού μέτρ μπορεί να γίνει ένα κινηματογραφικό αριστούργημα χάρις στον επιδέξιο συνδυασμό εικόνας, μουσικής και ηθοποιών που με την έκφραση των προσώπων τους, παρά με τον διάλογο, μπορούν να μας μεταδώσουν πλήρως τα συναισθήματα τους.
 
Das Lehrerzimmer/The Teachers Lounge Στο Γραφείο Καθηγητών 
 (Ίλκερ Τσαλτάκ)
Συγκλονιστική ταινία με πρωτότυπο θέμα και εξέλιξη σαν θρίλερ, καθώς η αλήθεια δεν οδηγεί πάντα στην κάθαρση με την δικαίωση του θύματος
 
2024
Conclave Κονκλάβιο ( Έντουαρντ Μπέργκερ)
Ο Μπέργκερ κατάφερε χάρις στην σκηνοθετική του ικανότητα και τον συγκλονιστικό Ρειφ Φάινς, να δημιουργήσει ατμόσφαιρα θρίλερ σε μια καθαρά εκκλησιαστική διαδικασία, που κορυφώνεται με ένα απρόσμενο τέλος που του δίνει ταυτόχρονα και την ευκαιρία για ένα ηθικοπλαστικό δίδαγμα!
 
 Anora   (Σον Μπέικερ) 
Ο σκηνοθέτης με πρωτότυπο τρόπο κεντάει την εξέλιξη της ιστορίας του με σκηνές ερωτικές, βίας, κωμικές, δραματικές και συναισθηματικές, κάνοντας  ταυτόχρονα και μια έμμεση κριτική αντιμετώπιση του αμερικανικού ονείρου όταν άτομο του περιθώριού αποκτά σχέση με  άτομο ολιγαρχικής οικογένειας. Η αναπόφευκτη σύγκρουση που επέρχεται μέχρι την τελική λύση, κρατάει συνεχές το ενδιαφέρον του θεατή παρά την μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
 
 

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΩΝ 25 ΧΡΟΝΩΝ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ. α΄μέρος.

 

Ήδη το ¼ του αιώνα που ζούμε έχει περάσει. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε μια πολύ μεγάλη κινηματογραφική παραγωγή που είχε σαν αποτέλεσμα να δούμε σημαντικές ταινίες που σίγουρα αρκετές από αυτές θα αναφέρονται τα επόμενα χρόνια σε κινηματογραφικές αναδρομές όπως αυτές που μέχρι σήμερα ανήκουν δικαιωματικά στην ιστορία αυτής της τέχνης. Προσπάθησα λοιπόν με καθαρά προσωπικά κριτήρια να φτιάξω μια λίστα με τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας 25τιας χωρίς να κάνω αξιολογική ταξινόμηση .
Εξυπακούεται ότι είναι ταινίες που έχουν προβληθεί στην χώρα μας και τις έχω δει, κάνοντας και ένα σύντομο σχολιασμό για την καθεμιά. Ξεχώρισα 64 ταινίες και τις παραθέτω με την χρονική σειρά που προβλήθηκαν αναφέροντας πρώτα τον ξένο τίτλο της ταινίας και μετά τον ελληνικό. Το ενδιαφέρον είναι ότι μόνο 4 σκηνοθέτες έχουν από δύο ταινίες σε αυτή την λίστα. Είναι ο Μάρτιν Σκορτσέζε με τις ταινίες του  Departed και  Killers of the Flower Moon, ο Κουέντιν Ταραντίνο με το Κill Bill Vol 1 και το  Once Upon a Time... in Hollywood ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ Βefore sunset) και  Boyhood και ο Ανγκ Λι με τις ταινίες του Crouching Tiger, Hidden Dragon και Brokeback Mountain 
 
2000
in the mood for love,Ερωτική Επιθυμία (Γουόνγκ Καρ Βάι)
Κινηματογραφικό αριστούργημα  που προσφέρει αισθητική απόλαυση τόσο με τις εικόνες του όσο και με την μουσική του. 
 
Memento  Μεμέντο  (Christopher Nolan) 
Η ταινία που γνωρίσαμε  τον Νόλαν με αυτήν την άκρως πρωτότυπη ταινία νουάρ.
 
Crouching Tiger, Hidden Dragon-Τίγρης και Δράκος (Ang Lee,) 
Εξαιρετικές χορογραφίες με εικόνες μοναδικής αισθητικής, μια ταινία έξω από όλα τα συνηθισμένα που θα αποτελέσει μέτρο σύγκρισης για αντίστοιχες στο μέλλον.
 
Gladiator, Ο Μονομάχος ( Ρίντλεϊ Σκοτ)
Από τις καλύτερες ταινίες σε αυτό το είδος και αυτή που ανέδειξε ως πρωταγωνιστή τον Ράσελ Κρόου. 
 
2001
Moulin Rouge! (Baz Luhrmann, ) 
Εξαιρετικής αισθητικής και με πλήθος σκηνοθετικών ευρημάτων μιούζικαλ που ανανεώνει πλήρως το είδος και του δίνει μια νέα τελείως διάσταση.
 
Mulholland Drive, Οδός Μαλχόλαντ  (Ντέιβιντ Λιντς)  
Η ταινία είναι από αυτές που δεν τις βλέπεις με τα συνήθη κριτήρια των άλλων γιατί απευθύνεται κυρίως στην λογική και την αισθητική που έχουμε στα όνειρα μας. Η ταινία απαιτεί ο θεατής να αφήσει ελεύθερη την φαντασία του πέρα από τις συμβάσεις της πραγματικότητας. Όσοι μπορούν να το κάνουν προφανώς και θα μπορέσουν να απολαύσουν αυτό το αριστούργημα που μας χάρισε ο Λίντς4
 
Amélie, Le Fabuleux Destin d' Amelie Poulain Αμελί (Jean-Pierre Jeunet, 2001)
Μια από τις αριστουργηματικότερες ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου που με το ονειρικό περιβάλλον που δημιουργεί και την χαριτωμένη πρωταγωνίστρια του σε κάνει να μην θέλεις να τελειώσει ποτέ.
 
The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring, Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού (Πίτερ Τζάκσον)
Το πρώτο μέρος της εξαιρετικής αυτής τριλογίας.
 
2002
The Pianist, Ο Πιανίστας (Roman Polanski) 
Μια από τις καλύτερες ταινίες του Πολάνσκι με ένα πρωταγωνιστή που δείχνει να είναι κομμένος και ραμμένος για αυτό τον ρόλο.

25th Hour, 25^η ώρα (Spike Lee)  
Ένας εξαιρετικός Έντουαρντ Νόρτον σε μια, με μοναδικά  δοσμένο τρόπο, συγκλονιστική ταινία υπαρξιακής αναζήτησης.
 
Cidade de Deus, Η πόλη του θεού   (Fernando Meirelles, Kátia Lund)
Μια φωτογραφική μηχανή δίνει την δυνατότητα σε ένα παιδί να ξεφύγει από την άθλια πραγματικότητα μιας φαβέλας του Ρίο ντε Τζανέιρο.
 
Talk to Her-Hable con ella, Μίλα της  (Pedro Almodóvar) 
Με μοναδική ευαισθησία  ο Αλμοδόβαρ ξεδιπλώνει το παρελθόν των αφηγητών του  από τους μονολόγους τους χωρίς αντίλογο μιας και οι γυναίκες στις οποίες απευθύνονται βρίσκονται σε κώμα.
 
2003
Κill Bill Vol 1(Ταραντίνο)
  Όπως και η συνέχεια του  το 2004, αποτελούν ένα θεαματικότατο πάτσγουορκ αναφορών σε κινηματογραφικές ιστορίες εκδίκησης και σε κινέζικες ταινίες καράτε, γιαπωνέζικες περιπέτειες εποχής, manga αλλά και γουέστερν σπαγγέτι με την Ούμα Θέρμαν στον σημαντικότερο ρόλο της καριέρας της/
 
Oldboy (Park Chan-wook) 
Σκηνοθεσία και φωτογραφία εξαιρετική, ταινία συγγενής με το kill Bill πολύ καλοί ηθοποιοί αλλά στο σύνολο απωθητική. 
 
Finding Nemo-Ψάχνοντας τον Νέμο(Andrew Stanton)  
Ευρηματικό, αστείο και τρυφερό καρτούν που οριοθετεί με την ποιότητα του μια νέα εποχή σε αυτού του είδους τις ταινίες.
 
Spring, Summer, Fall, Winter…and Spring-Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας ...και Άνοιξη (Kim Ki-duk, ) 
Πανέμορφη εικαστικά και αισθητικά ταινία που δίνει μια άλλη διάσταση στην κινηματογραφική απόλαυση.
 
Dogville  (Λαρς Φον Τρίερ )
Από τις ταινίες που ξεπερνούν τα συνήθη και δημιουργούν νέους δρόμους στην κινηματογραφική τέχνη και μένουν στην ιστορία της.
 
2004
Eternal Sunshine of the Spotless Mind.  H  αιώνια Λιακάδα ενός Φωτεινού Μυαλού. (Michel Gondry)
Σε σενάριο του Τσάρλι Κάουφμαν του οποίου ο εγκέφαλος και οι απίθανες (παρ)ενέργειές του αποτελούν μόνιμη πηγή έμπνευσης του ο Τζίμ Κάρεϋ μας δίνει τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του.
 
Βefore sunset, Πριν το Ηλιοβασίλεμα ( Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ)  
Εξαιρετική ταινία , με τους 2 πρωταγωνιστές και τον σκηνοθέτη να έχουν δουλέψει μαζί το σενάριο, με αποτέλεσμα να βλέπεις το συναισθηματικό παιχνίδι 2 πρώην εραστών να εκτυλίσσεται στον πραγματικό χρόνο της ταινίας ξεκινώντας από την αμηχανία να ξαναφουντώνει ενα ξεχασμένο αίσθημα. 
 
Fahrenheit 9/11, Φαρενάιτ 9/11 ( Μάικλ Μουρ) 
Σπάνια ένα σαφώς στρατευμένο ντοκυμαντέρ ασχολείται με το θέμα του διαθέτοντας χιούμορ ώστε να μην γίνεται μπροσούρα. 
 
2005
Brokeback Mountain,  Το Μυστικό του Brokeback Mountain (Ανγκ Λι)
Είναι η πρώτη ταινία ευρείας διανομής που μιλάει για ανδρική ομοφυλοφιλία αν και ως ταινία είναι σαφώς υπερτιμημένη λόγω του θέματος, με καλές .όμως ερμηνείες, σωστό ρυθμό και φωτογραφία.
 
Match Point ( Γούντι Άλλεν )
Ένας τελείως διαφορετικός Γούντι Aλλεν και όμως στο βάθος ίδιος! Η υπόγεια περιπαικτική ματιά του σε ένα κοινωνικό δράμα ,με στοιχεία από κλασσικά λογοτεχνικά έργα, απάνω στην απληστεία, τον αμοραλισμό, το πάθος, αλλά κυρίως την σημασία της τύχης στη ζωή!
Όπως πάντα στις ταινίες του Αλλεν, εκτός από την Γιόχανσον και τον Ρις Μάιερς όλο το κάστ ήταν εξαιρετικό.
Όπως πάντα στις ταινίες του Αλλεν, εκτός από την Γιόχανσον και τον Ρις Μάιερς όλο το κάστ ήταν εξαιρετικό.
 
2006
Departed, Ο Πληροφοριοδότης  (Martin Scorsese) 
Ταινία με ενδιαφέρουσα υπόθεση χωρίς να είναι πρωτότυπη αλλά ΄που κρατάει συνεχώς το ενδιαφέρον. Εξαιρετικές ερμηνείες και απ΄τους 3 πρωταγωνιστές.
Ο Νίκολσον μοναδικός στον ρόλο του αλλά ο ΝτιΚάπριο κάνει την καλύτερη μέχρι τώρα εμφανιση του.
 
The Lives of Others- Das Leben den Anderen-Η ζωή των άλλων
 (Florian Henckel von Donnersmarck) 
Ταινία που καταφέρνει με σχεδόν ντοκυμαντερίστικο τρόπο να δίνει την αλλοίωση είτε καλή είτε κακή των ανθρώπινων σχέσεων εξ αιτίας ενός απάνθρωπου και εκφοβιστικού καθεστώτος.
Η εικόνα του πρωταγωνιστή που δεν έχει προσωπική ζωή και μεταστρέφεται με την παρακολούθηση των άλλων θα μείνει για καιρό στη μνήμη μας. Πρώτη  ταινία ενός μεγάλου σκηνοθέτη. 
 
Pan’s Labyrinth-El laberinto del Fauno, Ο Λαβύρινθος του Πάνα- (Guillermo Del Toro) 
Έξυπνο και πρωτότυπο πάντρεμα πραγματικότητας και φαντασίας σε μία ταινία που έχει μια ξεχωριστή γοητεία. 
 
Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan (Larry Charles)
Πανέξυπνη σουρεαλιστική σάτιρα της Αμερικής αλλά και του Καζακστάν με χιούμορ που θυμίζει αδελφούς Μαρξ και Μόντυ Πάιθον. Δεν αφήνει τίποτα χωρίς να το σατιρίσει δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι το γύρισε συνεργείο από το Καζακστάν! 
 
Children of Men-Τα παιδιά των ανθρώπων(Alfonso Cuarón) 
Η ταινία μου θύμισε μιά παλιά του Ρομέρο με ζόμπι. Εάν αποδεχόσουν την σύμβαση της ύπαρξης των ζόμπι από κει και πέρα η ταινία ήταν τελείως ρεαλιστική με τις συμμορίες να σπάνε τα σουπεμέρκετ και να αδιαφορούν για τα ζόμπι. Το ίδιο και εδώ .Εάν δεχθείς την σύμβαση ότι οι άνθρωποι δεν κάνουν παιδιά η ταινία δείχνει ένα ζοφερό μεν αλλά αληθοφανές μέλλον.
Μπορεί η εξέλιξη της ιστορίας να είναι η αναμενόμενη αλλά η κίνηση της κάμερας στο χέρι σε παρασύρει σαν να βρίσκεσαι και σύ εκεί. Ο Μ.Κέην φτιάχνει μια εξαιρετική φιγούρα και ο Ουεν τον πιο πετυχημένο ρόλο του. Εξαιρετική η επιλογή των χώρων και των σκηνικών.
Μιά ταινία που θα αποκτήσει την θέση της στην ιστορία του κινηματογράφου. 
 
2007
No Country for Old Men.

Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους                                                  
(Joel and Ethan Coen ) 
 Εξαιρετική ταινία με ένα μοναδικό σενάριο που δεν κάνει καμιά παραχώρηση σε ένα κλασσικά συμβατικό και αναμενόμενο από το κοινό τέλος.
Το κακό ,εδώ ο Μπαντέμ, είναι απόλυτο και πανίσχυρο, υπακούει δε σε ένα δικό του κώδικα αξιών που ξεπερνάει την συνήθη προσπάθεια για την απόκτηση των χρημάτων.
Από την άλλη μεριά οι «καλοί» είναι ο άπληστος περιθωριακός Μπρόλιν που πολεμάει μέχρι θανάτου για να κρατήσει τα λεφτά που του έτυχαν και αποτελούν την μοναδική ευκαιρία της ζωής του και ο ξεπερασμένος από την εποχή του σερίφης που οι περιστάσεις τον υπερβαίνουν.
Οι αδελφοί Κοέν με μοναδική μαεστρία κρατούν το ενδιαφέρον συνεχές και με το μοναδικό καστ που έχουν ,καταφέρνουν χάρις και στο διαβρωτικό και υποδόριο χιούμορ τους να δώσουν υπόσταση στους τρείς βασικούς ρόλους .
Η καλύτερη ταινία της χρονιάς μέχρι στιγμής. 
Το κακό ,εδώ ο Μπαντέμ, είναι απόλυτο και πανίσχυρο, υπακούει δε σε ένα δικό του κώδικα αξιών που ξεπερνάει την συνήθη προσπάθεια για την απόκτηση των χρημάτων.
Από την άλλη μεριά οι «καλοί» είναι ο άπληστος περιθωριακός Μπρόλιν που πολεμάει μέχρι θανάτου για να κρατήσει τα λεφτά που του έτυχαν και αποτελούν την μοναδική ευκαιρία της ζωής του και ο ξεπερασμένος από την εποχή του σερίφης που οι περιστάσεις τον υπερβαίνουν.
Οι αδελφοί Κοέν με μοναδική μαεστρία κρατούν το ενδιαφέρον συνεχές και με το μοναδικό καστ που έχουν ,καταφέρνουν χάρις και στο διαβρωτικό και υποδόριο χιούμορ τους να δώσουν υπόσταση στους τρείς βασικούς ρόλους .
Η καλύτερη ταινία της χρονιάς μέχρι στιγμής. 
 
There Will Be Blood-Θα χυθεί αίμα(Paul Thomas Anderson) 
Το αμερικανικό όνειρο της κατάκτησης του πλούτου με καθε μέσον και χωρίς ενδοιασμούς από ένα πετρελαιά και ένα παπά.
Μοναδική ερμηνεία του Ντε Λούις που πλάθει ένα πρόσωπο απόλυτα πιστευτό αλλά το θέμα της ταινίας ιδίως με αυτό το είδος της αμερικανικής θρησκοληψίας δεν αγγίζει εύκολα το ελληνικό κοινό. 
 
Persepolis  (Μαρζάν Σατραπί ) 
Σκίτσο απλό αλλά εξαιρετικής αισθητικής, ιστορία ανθρώπινη δοσμένη έτσι που σου δημιουργείται η αίσθηση ότι βλέπεις κανονικούς ηθοποιούς, ταινία τελείως έξω από τις συνήθεις με κινούμενα σχέδια, με δύο λόγια ένα αριστούργημα. 
 
2009
The Secret in Their Eyes- El Secreto De Sus Ojos Το Μυστικό στα Μάτια της (Juan José Campanella, 2009) 
Εξαιρετική ταινία που το παρόν καθορίζεται από το παρελθόν σε ένα πρωτότυπο σενάριο με ανατροπές και με σκηνοθετική αντίληψη με προσωπική άποψη.
 
2011
 
Jodaeiye Nader Az Simin / A Separation, Ένας Χωρισμός  (Ασγκάρ Φαραντί)
Μια εξαιρετική ταινία με ένα ιδιοφυές σενάριο που δίνει μια πραγματική εικόνα των ανθρώπων όταν έρχονται αντιμέτωποι οι ηθικές τους αξίες, με την αλήθεια, τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, το συμφέρον τους και το πολιτισμικό τους περιβάλλον. Εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς μεγάλους και μικρούς. 
 
The Artist (Michel Hazanavicius)
Μια ταινία που περικλείει όλη την ιστορία και την μυθολογία του κινηματογράφου και που πρόκειται να καταταγεί σίγουρα στα φιλμ που μένουν στην ιστορία αυτής της τέχνης.
Μια απλή και αναμενόμενη ιστορία αντίστοιχη με τις Διπλοπενιές του Σκαλενάκη που χρησιμοποιεί όλα τα κλασσικά κινηματογραφικά κλισέ, χάρις στην ιδιοφυή σκηνοθεσία, την εξαιρετική μουσική, τα σκηνικά, τους φωτισμούς και τους χαρισματικούς πρωταγωνιστές καταφέρνει να δημιουργήσει στους θεατές εκείνη την ευφορία που σου δημιουργούν τα πραγματικά έργα τέχνης.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση
 
 

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ

Τον Μάρτιο 2022 είχα γράψει το ποστ ΟΙ ΠΕΡΙΕΡΓΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΩΝ ΤΟΥ ΠΟΥΤΙΝ στο οποίο αναγράφονται πως πέθαναν πολλοί από αυτούς που είχαν εναντιωθεί στον  Πούτιν. Όμως οι θάνατοι αντιφρονούντων, στον δικτατορικό τρόπο διακυβέρνησης της χώρας τους από αυτόν, δεν σταμάτησαν και έτσι όπως διαβάζω εδώ από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία μέχρι σήμερα, υπολογίζεται ότι έχουν χάσει τη ζωή τους περί τα 60 μέλη της ρωσικής οικονομικής ελίτ, καθώς και μέλη των οικογενειών τους. Όλοι τους πέθαναν υπό μυστηριώδεις συνθήκες οι οποίες ονομάστηκαν «αυτοκτονίες». Πλέον, το πιο επικίνδυνο μέρος στη Ρωσία, είναι τα μπαλκόνια...
Το άρθρο λοιπόν του Protagon team  Η σκοτεινή λίστα των επιφανών νεκρών της Ρωσίας νομίζω πως αποτελεί την αναγκαία προσθήκη στο προηγούμενο ποστ μου για να έχει κανείς μια πλήρη εικόνα για το τι γίνεται σήμερα στην Ρωσία και γι αυτό και το παραθέτω ολόκληρο.

«Το πιο επικίνδυνο μέρος για έναν Ρώσο; Δεν είναι ένα χαράκωμα στο μέτωπο του Ντονμπάς, αλλά ένα παράθυρο στον δεύτερο όροφο μιας πολυκατοικίας στη Μόσχα…». Το σαρκαστικό χιούμορ της σοβιετικής εποχής είναι εκ νέου δημοφιλές στη Ρωσία υπό το πρίσμα μιας σειράς «αυτοκτονιών» που έχουν αναφερθεί από τότε που ο Βλαντίμιρ Πούτιν διέταξε την εισβολή στην Ουκρανία.

Το τελευταίο όνομα στη μακάβρια λίστα των ελίτ θανάτων από τον Φεβρουάριο του 2022 έως σήμερα είναι εκείνο του πρώην υπουργού Μεταφορών της Ρωσίας Ρόμαν Σταροβόιτ. Επίσημα αναφέρθηκε ότι αυτοκτόνησε λίγες ώρες μετά από την αποπομπή του από τον ρώσο πρόεδρο. Το Κρεμλίνο κοινοποίησε μια εντολή που υπέγραψε ο Πούτιν για την απομάκρυνση του από τη θέση του υπουργού Μεταφορών το πρωί της Δευτέρας, λίγο πριν δημοσιοποιηθεί η είδηση του θανάτου του. Ωστόσο ρωσικά μέσα ενημέρωσης, περιλαμβανομένου και του Forbes Russia, μετέδωσαν ότι ο πρώην υπουργός μπορεί να ήταν νεκρός ήδη από το βράδυ της Παρασκευής. Ο 53χρονος πολιτικός δεν έπεσε στο κενό από κάποιο παράθυρο αλλά εντοπίστηκε νεκρός μέσα στο αυτοκίνητό του σε ένα πάρκο σε προάστιο της Μόσχας, με θανατηφόρο τραύμα από πυροβόλο όπλο. Μυστήριο καλύπτει τον θάνατο μιας σειράς (γίνεται λόγος για περισσότερους από εξήντα) επιφανών προσώπων, αρκετά από οποία πήδηξαν από κάποιο παράθυρο, αφήνοντας την τελευταία τους πνοή «στην άσφαλτο της ρωσικής πρωτεύουσας», όπως γράφει σε κείμενό του ο Τζανλούκα ντι Φέο της La Repubblica, σημειώνοντας πως σχεδόν όλα τα θύματα είχαν κάποια σχέση με την πετρελαϊκή  βιομηχανία, «την πηγή νόμιμου και παράνομου πλουτισμού στη Ρωσία του Πούτιν».

Πριν από τέσσερις ημέρες, ο Αντρέι Μπαντάλοφ, αντιπρόεδρος της πετρελαϊκής εταιρείας Transneft, που έχει το μονοπώλιο των πετρελαιαγωγών της Ρωσίας, έπεσε στο κενό από το πολυτελές διαμέρισμά του σε ένα πολυώροφο κτίριο στα περίχωρα της Μόσχας. Η σύζυγός του και οι κόρες του ήταν στο σπίτι όταν αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του: ο αυτόχειρας ήταν 62 ετών και φέρεται να αντιμετώπιζε καρδιακά προβλήματα. Εκπρόσωπος της Transneft επιβεβαίωσε τον θάνατό του, δίχως να σχολιάσει τις συνθήκες, υπογραμμίζοντας, όμως, πως η θητεία του Μπαντάλοφ συνέπεσε με μια «δύσκολη και αγχωτική περίοδο» που σημαδεύτηκε από τις δυτικές κυρώσεις. 

Η Transneft διαχειρίζεται 70 χιλιάδες χιλιόμετρα αγωγών πετρελαίου, μεταφέροντας ενέργεια εντός και εκτός της χώρας, αλλά σύμφωνα με μια καταγγελία του Αλεξέι Ναβάλνι (ο θάνατος του οποίου επίσης εξακολουθεί να περιβάλλεται από πυκνό μυστήριο) συσσώρευε επίσης «μαύρα κεφάλαια» ύψους πολλών δισεκατομμυρίων. Επικαλούμενο αστυνομική πηγή, το κρατικό ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων TASS ανέφερε πως ο Μπαντάλοφ αυτοκτόνησε, έχοντας αφήσει, μάλιστα, πίσω του ένα σημείωμα. Ως αυτοκτονία αντιμετωπίζουν τον θάνατό του και οι ρωσικές Αρχές. 

Ο πρώτος που έπεσε από το παράθυρο, τον Σεπτέμβριο του 2022 ήταν ο 67χρονος Ραβίλ Μαγκάνοφ, πρόεδρος της κραταιής Lukoil. Εκείνη την περίοδο νοσηλευόταν στο Κεντρικό Νοσοκομείο της Διοικητικής Διεύθυνσης του Προέδρου της Ρωσικής Ομοσπονδίας, γνωστό και ως Νοσοκομείο του Κρεμλίνου, γεγονός ενδεικτικό του κύρους που είχε ο ρώσος ολιγάρχης. Σύμφωνα με κάποιες πηγές, υποβαλλόταν σε θεραπεία μετά από καρδιακή προσβολή ενώ είχε αναφερθεί επίσης πως έπασχε από κατάθλιψη. Ωστόσο όλοι θυμούνται την δημόσια εναντίωσή του στην εισβολή στην Ουκρανία και την ελπίδα του να τερματιστεί γρήγορα «αυτή η τραγωδία», όπως την είχε χαρακτηρίσει. 

Λίγους μήνες νωρίτερα, τον Απρίλιο του 2022, ο Βλάντισλαβ Αβάγιεφ, 51 ετών, πρώην αντιπρόεδρος της Gazprombank, της τράπεζας του ενεργειακού κολοσσού, βρέθηκε νεκρός μαζί με τη σύζυγό του και την 13χρονη κόρη τους. Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή επρόκειτο για δολοφονία – αυτοκτονία. Όμως ένας πρώην στενός συνεργάτης του που κατάφερε να καταφύγει στην Ουκρανία δεν το πιστεύει, υποστηρίζοντας πως «γνώριζε κάτι που τον είχε φέρει σε επικίνδυνη θέση». 

Την επόμενη μέρα, η ισπανική αστυνομία ανακάλυψε τις σορούς του 55χρονου Σεργκέι Προτοσένια, πρώην αντιπροέδρου της Νovatek, της συζύγου και της κόρης τους σε μια βίλα στην Καταλονία: ο ολιγάρχης εντοπίστηκε απαγχονισμένος ενώ η σύζυγός και η θυγατέρα τους κατακρεουργημένες στα κρεβάτια τους. Η Novatek είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος παραγωγός φυσικού αερίου της Ρωσίας, μετά την Gazprom. 

Αίσθηση είχε προκαλέσει και ο θάνατος του 43χρονου Αλεξάντρ Σουμπότιν, κορυφαίου διευθυντικού στελέχους της Lukoil, ο οποίος βρέθηκε νεκρός σε μια κωμόπολη στα πέριξ της Μόσχας, στο υπόγειο ενός σαμάνου, στον οποίο είχε καταφύγει για να τον βοηθήσει να συνέλθει μετά από υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ και ναρκωτικών, σύμφωνα, τουλάχιστον, με τη μαρτυρία του σαμάνου. Εκτός από τους ολιγάρχες του πετρελαίου, υπάρχει και μια άλλη ομάδα υψηλού κινδύνου: οι υψηλά ιστάμενοι του στρατιωτικού κατεστημένου και τα μεγαλοστελέχη της πολεμικής βιομηχανίας της Ρωσίας. Μάλιστα οι συγκεκριμένοι δεν κινδυνεύουν μόνο να χάσουν τη ζωή τους κάτω από μυστηριώδεις συνθήκες, υπάρχει επίσης «η δαμόκλειος σπάθη», όπως γράφει χαρακτηριστικά η Repubblica, της κατηγορίας για διαφθορά, η οποία οδηγεί κατευθείαν σε στρατόπεδα και αποικίες καταναγκαστικής εργασίας. Την Δευτέρα συνελήφθη ο Βίκτορ Στριγκούνοφ, πρώην ανώτατος αξιωματικός της ρωσικής Εθνοφρουράς, ως ύποπτος για δωροληψία και κατάχρηση εξουσίας. Και πριν από πέντε ημέρες, ο Τιμούρ Ιβάνοφ, πρώην υφυπουργός Αμυνας της Ρωσίας, καταδικάστηκε σε κάθειρξη 13 ετών και μεταφέρθηκε σε σωφρονιστική αποικία κάπου στη Σιβηρία. «Στη Ρωσία, η διαφθορά ανέκαθεν ήταν ένα ευρέως ανεκτό αμάρτημα και οι κατηγορίες ήταν πάντα ένα εργαλείο για ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Αλλά όταν υπάρχει ένας πόλεμος σε εξέλιξη, οι δωροληψίες καθίστανται ασυγχώρητες», καταλήγει η La Repubblica.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ 2015: Ο ΤΣΙΠΡΑΣ ΚΑΙ Η ΜΕΘΗ ΤΟΥ ΒΥΘΟΥ Άρθρο του Ηλία Κανέλλη

Μια σοβαρή και πλήρης ανάλυση για το πως φτάσαμε στο δημοψήφισμα του 2015 είναι αυτή που δημοσίευσε ο Ηλίας Κανέλλης  
Διαβάζοντας  σήμερα, στην επέτειο των 10 ετών από το ανεκδιήγητο εκείνο δημοψήφισμα τα όσα έγιναν τότε από μια ανίκανη κυβέρνηση ατόμων με άγνοια της πραγματικότητας  και ιδεοληψίες, σκέπτομαι ότι η χώρα θα μπορούσε να βρεθεί εκτός Ευρώπης  αν ο Τσίπρας στο χείλος του γκρεμού δεν έκανε την περίφημη εκείνη kolotumba καθιερώνοντας διεθνώς και το όρο.
Νομίζω ότι αξίζει να  διαβάσει κανείς ολόκληρο το άρθρο με προσοχή.
Οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Στις 18 Ιουνίου 2015, η Ελλάδα βρισκόταν επί ξυρού ακμής. Λίγους μήνες μετά την άνοδο στην εξουσία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η πολιτική του «σκισίματος των μνημονίων», η λεγόμενη διαπραγμάτευση του Γιάνη Βαρουφάκη με τους εταίρους, πελαγοδρομούσε. Και η Τράπεζα της Ελλάδος (δηλαδή ο κατηραμένος όφις Γιάννης Στουρνάρας) είχε υποβάλει στην τότε Πρόεδρο της Βουλής Ζωή Κωνσταντοπούλου και στο υπουργικό συμβούλιο την Έκθεση για τη Νομισματική Πολιτική 2014-15. Η Έκθεση υπολόγιζε τα πολύ άσχημα στοιχεία της οικονομίας τους τελευταίους μήνες. Ενδεικτικά, είχαν υπάρξει εκροές καταθέσεων 45 δισ. ευρώ από τον Δεκέμβριο του 2014 μέχρι τα τέλη Ιουνίου του 2015 – από την ανακοίνωση των εκλογών μέχρι το διάστημα πριν ανακοινωθεί το δημοψήφισμα. Η Εκθεση της ΤτΕ έλεγε ότι «η αποτυχία στις διαπραγματεύσεις θα είναι η αρχή μιας επώδυνης πορείας που θα οδηγήσει αρχικά σε πτώχευση και τελικά στην έξοδο της χώρας από τη ζώνη του ευρώ και –πιθανότατα– από την ΕΕ». Εκανε λόγο για οξύτατη συναλλαγματική κρίση που θα εκτίνασσε τον πληθωρισμό και προειδοποιούσε για βαθιά ύφεση, μείωση εισοδημάτων και γενική κατάρρευση. Αλλά φωνή βοώντος. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου επέστρεψε την Έκθεση στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος ως απαράδεκτη, ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας με τον υπουργό Οικονομικών, Γιάνη Βαρουφάκη, πήγαν το τυχοδιωκτικό παιχνίδι μέχρι το τέλος ώσπου, με την εξαγγελία του τελικά ανόητου δημοψηφίσματος, η Ελλάδα έφτασε στο χείλος του γκρεμού. Γιατί ήταν τυχοδιωκτικό το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015; Επειδή ήταν μια μπλόφα: ο Τσίπρας πιθανολογούσε ότι μπορούσε να πείσει τους εταίρους να κάνουν ένα οριζόντιο κούρεμα του ελληνικού χρέους χωρίς ανταλλάγματα, από τον φόβο ότι πιθανό Grexit θα δημιουργούσε συνολικότερα προβλήματα στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Είχε απόλυτο λάθος. 

 Για πολλούς στην Ευρώπη, πιθανή έξοδος της Ελλάδας θα ήταν το ζωντανό παράδειγμα προς αποφυγή. Μια ερειπιώδης χώρα που οι Ευρωπαίοι θα μπορούσαν να τη δείχνουν ως παράδειγμα εθνικής αφροσύνης – και ιδίως η Γερμανία, που επιδίωκε το οικονομικό πρότυπο της Ευρώπης να συμβαδίζει με τον προτεσταντικού εξαγνισμό και, κυρίως, με τον οικονομικό ορθολογισμό. Ο πρόλογος όσων μπορούσαν να συμβούν ήρθε με το σχεδόν αυτόματο κλείσιμο των τραπεζών, έπειτα από την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος, τα capital controls και τους συνωστισμούς στα ΑΤΜ για το εξηντάρι το επιούσιον. Η απειλή μιας χώρας χωρίς πόρους, απομονωμένης από την Ευρώπη αλλά και από τον υπόλοιπο κόσμο, ήταν μια πρόγευση όσων θα μπορούσαν να μας είχαν συμβεί. Αλλά κι αυτή η διασάλευση της κανονικότητας δεν ήταν αρκετή να αποτρέψει την επικράτηση του «Όχι». Η πλειονότητα των ψηφοφόρων είχε προσβληθεί από την αρρώστια των δυτών σε μεγάλα βάθη: τη μέθη του βυθού. Λίγο πριν χάσουν την επαφή τους με το περιβάλλον και πεθάνουν από ασφυξία, οι δύτες σε μεγάλα βάθη αισθάνονται μια ανεξήγητη ευφορία. Αντίστοιχη ευφορία κυριαρχούσε στο κοινωνικό σώμα που αδυνατούσε να σκεφτεί λογικά τις ενδεχόμενες συνέπειες. Τι θα συνέβαινε αν η χώρα έβγαινε από την Ευρώπη; Μοιάζει με μυθιστόρημα τύπου «what if…», αλλά προκύπτει λογικά. Η Ελλάδα θα αναγκαζόταν να τυπώσει νόμισμα, θα έμπαινε δηλαδή σε έναν πληθωριστικό κυκεώνα, που θα εξανέμιζε τις περιουσίες όσων ζούσαν εντός των γεωγραφικών ορίων της – και θα ευνοούσε όσους μπορούσαν να διακινούν ευρώ, το οποίο θα πουλιόταν στη μαύρη αγορά. Στο failed state που θα είχε δημιουργηθεί, ο Τσίπρας μπορούσε να επικρατήσει μόνο με αυταρχική λύση. Με δεδομένο το κλίμα εχθροπάθειας που είχε καλλιεργηθεί τα προηγούμενα χρόνια, η αυταρχική διακυβέρνηση θα συμπληρωνόταν με βίαιους διωγμούς όσων θεωρήθηκαν εχθροί της Αριστεράς το προηγούμενο διάστημα, εκείνων που δεν θα είχαν καταφέρει να φύγουν εκτός της χώρας – και μαζί όσων είχαν προσωπικές διαφορές με πρόσωπα που θα στήριζαν (και θα στήριζε) το νέο καθεστώς. Επιπλέον, μια χώρα αδύναμη και σπαρασσόμενη, θα ήταν ο εύκολος στόχος του αναθεωρητισμού στις διεθνείς σχέσεις μας – με ευνόητες προστριβές. Προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι περιθώρια αντίδρασης θα είχε ένα αποκομμένο και υπό διάλυση κράτος στην υβριδική επίθεση της Τουρκίας στα βόρεια σύνορά μας και, ακόμα χειρότερα, πώς θα μπορούσε να είχε αντιδράσει μια απομονωμένη και σπαρασσόμενη Ελλάδα στην πανδημία του κορονοϊού. Αλλά ευτυχώς δεν χρειάστηκε να ζήσουμε αυτές τις αρνητικές πιθανότητες.

 Η νίκη του «Όχι» με ποσοστό 62,5% στο δημοψήφισμα έδειξε στον Τσίπρα τα όριά του. Και τον γέμισε φόβο. Την ώρα που στην Ελλάδα και στον πλανήτη όλοι είχαν αρχίσει να σκέπτονται τις επιπτώσεις ενός τόσο κατηγορηματικού και τόσο δεσμευτικού, όπως φάνταζε, αποτελέσματος, ο πρωθυπουργός της Αριστεράς έψαχνε τρόπους να ακυρώσει τη λαϊκή βούληση στην οποία ο ίδιος είχε προστρέξει. Οι μαρτυρίες για τη στάση του στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, την επόμενη ημέρα, μιλούν για έναν πανικόβλητο πολιτικό, έτοιμο να υπογράψει ό,τι θα του πρότεινε η καγκελάριος Μέρκελ. Και αυτό έκανε.

Η έξοδος αυτή ήταν μόνο μία: η αποκήρυξη του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και η αποδοχή των όρων των δανειστών και εταίρων, η εγκατάλειψη δηλαδή της πολιτικής των διαπραγματεύσεων, η αποκήρυξη του Βαρουφάκη και, ασφαλώς, ο ενταφιασμός των συνθημάτων ότι θα έσκιζε τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο. Ο επαναστάτης που θα άλλαζε την Ευρώπη έκανε την κωλοτούμπα, τη μόνη επιλογή που θα του επέτρεπε να αναστείλει το πολιτικό του τέλος.   Και τελικά, στις εκλογές που ακολούθησαν, τον Σεπτέμβριο του 2015, κατάφερε να επιβιώσει, κοροϊδεύοντας ακόμα μια φορά τους πολίτες, αυτή τη φορά εμφανιζόμενος ως αντιμνημονιακός που εφάρμοζε το εξαιτίας των δικών του εμμονών τρίτο μνημόνιο! Και η περίοδος αυτή είχε μεγάλο τίμημα για τη χώρα: κυρίως τη στασιμοχρεοκοπία, την αντιπαραγωγική φορολόγηση των παραγωγικών τάξεων που δεν μπορούσαν να αποκρύψουν εισοδήματα, την προσπάθεια φαλκίδευσης δημοκρατικών θεσμών (Δικαιοσύνη, Τύπος), την υποκρισία και τα ψέματα, αλλά και τον κυνισμό και τη συγκάλυψη μετά την τραγωδία στο Μάτι. Η ήττα του, το 2019, ήταν το αποτέλεσμα της βαθμιαίας αποκάλυψης της απάτης του.  Ο Τσίπρας άφησε πίσω του συντρίμμια. Εχθροπάθεια, διχασμό, μια οργουελική νέα ομιλία και έναν διάχυτο αντισυστημικό χυλό, διψασμένο για εξουσία άνευ όρων. Επιπλέον, αδιαφόρησε για πολιτικές συναινέσεις και, αντί να αναλάβει την ευθύνη των πράξεών του, εκ των υστέρων προσπαθεί να σβήσει τις συνέπειές τους. Δεν θα μας λείψει.  Δέκα χρόνια μετά, η χώρα βρίσκεται μακριά από εκείνες τις εφιαλτικές ημέρες – αλλά δεν έχει απαλλαγεί ούτε από τους λαϊκιστές ούτε γύρισε οριστικά σελίδα στις πολιτικές παθογένειες που προετοίμασαν τη χρεοκοπία. Η προσπάθεια εκμετάλλευσης του τρομερού δυστυχήματος των Τεμπών από όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα οποία επιδίωξαν να επωφεληθούν από μια πιθανή αποσταθεροποίηση, δείχνει πόσο ευάλωτη κοινωνία είμαστε. Η απαισιοδοξία μεγαλώνει αν δει κανείς τις πτυχές του σκανδάλου με τις ευρωπαϊκές αγροτικές επιδοτήσεις, που ήδη προκάλεσε κυβερνητική κρίση: αν δει, κυρίως, ότι μεγάλο τμήμα του πολιτικού προσωπικού συνεχίζει να αντιμετωπίζει τους πολίτες ως πελάτες στη λεηλασία όποιων πόρων μπορούν να λεηλατηθούν – εν προκειμένω, ευρωπαϊκών. Οι πολιτικοί που εξακολουθούν να πασχίζουν για την ευρωπαϊκή κανονικότητα είναι λίγοι και, όσο περνάει ο καιρός, όλο και πιο τρωτοί.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΟΠΕΚΕΠΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ

Όλοι γνωρίζουν σήμερα για το σκάνδαλο με τις  επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ  για βοσκοτόπους  σε κτηνοτρόφους που δήλωναν εκτάσεις σε μακρινές περιοχές, δημόσιες εκτάσεις, δάση, ρέματα ή ακόμη και σε βραχώδεις πλαγιές.
Η ιστορία αυτή ξεκίνησε όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να παρέχει τις άμεσες κτηνοτροφικές οικονομικές ενισχύσεις στην κτηνοτροφία με βάση την έκταση του χρησιμοποιούμενου βοσκοτόπου και όχι με βάση τον αριθμό των ζώων.
Η αρχή έγινε το 2005, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησε από τα κράτη-μέλη την ψηφιακή αποτύπωση των βοσκήσιμων εκτάσεων, εισάγοντας έναν ενιαίο, αλλά ακατάλληλο για τα μεσογειακά δεδομένα, ορισμό «βοσκοτόπου». Το ελληνικό τοπίο, με τις θαμνώδεις και ξυλώδεις εκτάσεις, αποκλείστηκε από τον επιλέξιμο χάρτη, καθώς δεν πληρούσε τις απαιτήσεις καθώς  δεν είχε ομοιότητα με τα πρότυπα της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.

Έτσι θεσπίστηκε το 2014 από τον τότε υπουργό Γιώργο Καρασμάνη η πατέντα της «Τεχνικής λύσης». Στόχος της ήταν να διευκολυνθούν οι κτηνοτρόφοι που έχαναν επιδοτήσεις λόγω περιοριστικού ορισμού των βοσκοτόπων από την Κομισιόν. μέσω της ΚΥΑ 873/55993.
Επρόκειτο  για μια προσωρινή μεθοδολογία, που υποκαθιστούσε το ελλιπές κτηματολόγιο και την απουσία κυρωμένων δασικών χαρτών, κατανέμοντας βοσκοτόπια εικονικά, χωρίς σύνδεση με την πραγματική γεωγραφία της εκμετάλλευσης, η οποία  όμως  από προσωρινή έγινε μόνιμη.
Με απλά λόγια, τα ζώα μπορούσαν να έβοσκαν στην Κρήτη, αλλά δηλώνονταν βοσκοτόπια στην Μακεδονία! 
Η «Τεχνική λύση»  εφαρμόστηκε από το 2015 με υπουργική απόφαση του Λαφαζάνη και προέβλεπε «τυχόν απόθεμα βοσκοτόπων το οποίο εντοπίζεται στη νησιωτική Ελλάδα και την Κρήτη δεν μπορεί να κατανεμηθεί σε κτηνοτρόφους που έχουν την έδρα της εκμετάλλευσής τους είτε σε άλλο νησί είτε σε χωρική ενότητα της ηπειρωτικής Ελλάδας».
Το 2017, ο Κανονισμός OMNIBUS (2017/2393) «νομιμοποίησε» στην πράξη αυτή τη στρέβλωση. Αναγνώρισε τις παραδοσιακές βοσκήσιμες εκτάσεις του Νότου, αλλά ταυτόχρονα επέτρεψε την επιδότηση ακόμη και φυσικών προσώπων που δεν διέθεταν ζώα, εφόσον δήλωναν την ιδιοκτησία ή τη χρήση βοσκοτόπων. Η θεσμική αυθαιρεσία πλέον είχε ευρωπαϊκή κάλυψη.

Έτσι μια παράλογη διάταξη που έλυνε όμως το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί, από την εξίσου παράλογη απόφαση της Κομισιόν,  κατάφεραν να την εκμεταλλευτούν οι επιτήδειοι στο έπακρο. 
Το 2019 επί υπουργίας Βορίδη με σχετική απόφαση του διατηρείται το καθεστώς της «Τεχνικής λύσης»  και  γιγαντώνεται το σκάνδαλο των βοσκοτόπων και έτσι σε 12.947 αιτούντες από την Κρήτη δίδονται παρανόμως 107.439 στρέμματα σε δυτική Μακεδονία, Πελοπόννησο, Κάρπαθο, Κω και Ρόδο.
Στις 19 Νοεμβρίου 2019 νέος πρόεδρος του ΟΠΕΚΕΠΕ ορίστηκε ο κ. Γρηγόρης Βάρρας, ο οποίος κίνησε διαδικασίες ουσιαστικών ελέγχων, αλλά απομακρύνθηκε από τα καθήκοντά του υποβάλλοντας παραίτηση στις 10-11-2020 επί υπουργίας Μάκη Βορίδη, χωρίς να προλάβει να κάνει κατανομή του εθνικού αποθέματος στους κτηνοτρόφους.
Σημειώνεται ότι οι αναφορές του καθηγητή Βάρρα στις εισαγγελικές αρχές, βασίστηκαν στους ελέγχους που είχε κάνει η τότε προϊσταμένη της Διεύθυνσης Εσωτερικού Ελέγχου του ΟΠΕΚΕΠΕ, Παρασκευή Τυχεροπούλου.

Η Παρασκευή  Τυχεροπούλου έκανε έλεγχο σε αιτήσεις ενισχύσεων για βοσκοτόπια, ο οποίος οδήγησε σε μπλοκάρισμα 3.500 υπόπτων αιτήσεων προκειμένου να τις ελέγξει και να στείλει τις πρώτες 3 στους εισαγγελείς. Ο διοικητής που υπέγραψε το μπλοκάρισμα έφυγε από την θέση του με συνοπτικές. Η Τυχεροπούλου έγινε εμπειρογνώμονας στην έρευνα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας ήταν ο βασικός μάρτυρας στην πρώτη σχετική υπόθεση. Λίγες μέρες μετά την πρώτη καταδίκη, η υπάλληλος που «ξεκλείδωσε» το σκάνδαλο απομακρύνθηκε αιφνιδιαστικά και βίαια ως «υπηρεσιακά ανεπαρκής» από τον ΟΠΕΚΕΠΕ που, αντί να της στήσει άγαλμα, της άσκησε αγωγή. Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έχει ζητήσει εδώ και ένα χρόνο την απόσπαση της και το έγγραφο παραμένει ανυπόγραφο από τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης,
Από δω και πέρα  η εξέλιξη του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ μέχρι τις παραιτήσεις των υπουργών είναι γνωστή και τελικά επιβεβαιώνεται η παροιμία που λέει ότι «ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται» αν και εδώ χρειάστηκαν μερικά χρόνια ακόμη.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
 

Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΤΑΝ ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΑΣ

Ο Φλωρίδης  στην Βουλή κατήγγειλε τον τρόπο  υπεράσπισης της Κωνσταντοπούλου του "βιαστή με την τυρόπιτα",  με αποτέλεσμα την 7ετή ψυχική και οικονομική ταλαιπωρία των θυμάτων του.
Υπήρξαν όμως και μερικοί που αντέτειναν ότι ένας δικηγόρος οφείλει να υπερασπιστεί με τον καλύτερο, για τον κατηγορούμενο τρόπο, ακόμη και τον πιο ειδεχθή κακοποιό.
Την άποψη αυτή είχε υπερασπιστεί στο παρελθόν και ο αείμνηστος πρώην Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και διατελέσας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ  Τάκης Παππάς.

Η άποψη αυτή είναι απόλυτα σωστή, αλλά τι γίνεται όταν ο δικηγόρος είναι ταυτόχρονα και πολιτικός και τα εγκλήματα που έχει εκτελέσει αυτός που υπερασπίζεται ως δικηγόρος του, είναι από αυτά που αγωνίζεται να μην γίνονται και όταν γίνονται να τιμωρούνται αυστηρά; 

Η Νίκη Λυμπεράκη στο άρθρο της  Οι πελάτες που χαλάνε την βιτρίνα πιστεύω πως θέτει το θέμα στην σωστή του βάση με όσα γράφει γι΄αυτό και μεταφέρω εδώ όλο το άρθρο της. 

Οι υποσημειώσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Αλίμονο αν οι πολιτικοί κρίνονται μόνο για όσα λένε. Οσοι διεκδικούν ψήφο οφείλουν να διάγουν βίο διαφανή. Ετσι δεν λέμε; Δεν αρκεί να διακηρύσσουν αρχές, πρέπει η ζωή τους να ευθυγραμμίζεται με αυτές. Γι’ αυτό άλλωστε οι πολίτες δικαιούνται να γνωρίζουν και πτυχές της ιδιωτικής τους ζωής. Μας ενδιαφέρει, για παράδειγμα, αν ένας βουλευτής είναι βίαιος, αν πίνει ή αν τζογάρει. Αν είναι οικονομικά αφερέγγυος ή συστηματικά ψεύτης. Μας αφορά αντίστοιχα και το πώς επιλέγουν να κάνουν τη δουλειά τους οι πολιτευτές, ιδίως σε επαγγέλματα που ακουμπούν τον πυρήνα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος που δημόσια καταγγέλλει εισπρακτικές, funds και πλειστηριασμούς, στο γραφείο του να συνεργάζεται μαζί τους; Δεν είναι λογικό να μας ενδιαφέρει αν ένας βουλευτής ή υπουργός έχει επιλέξει να αναλάβει υποθέσεις που ζημίωσαν σημαντικά το Δημόσιο και τους φορολογουμένους; Δεν είναι παράνομο, αλλά ο πολίτης δικαιούται να το γνωρίζει και να καταλήξει αν υπάρχει ασυνέπεια λόγων και έργων πριν πάει στην κάλπη.
Περισσότερους από 80 δικηγόρους αριθμεί η παρούσα Βουλή. Το πώς επιλέγουν να σταθούν επαγγελματικά είναι άσχετο με το ποιόν τους; Η συζήτηση δεν είναι καινούργια. Την επανέφερε όμως ο υπουργός Δικαιοσύνης με όσα επέλεξε, με αμφιλεγόμενο ύφος, να πει στη Βουλή. Η ιστορία είναι γνωστή. Ο θύτης νάρκωνε γυναίκες με τυρόπιτες για να τις βιάσει.

Πριν από τρία χρόνια είχα αναζητήσει τη Νάταλι Κάρνιφ, ένα από τα θύματα του βιαστή με την τυρόπιτα. Δέχθηκε να μου μιλήσει δημόσια, με το πρόσωπο και το όνομά της, για να διηγηθεί την τεράστια ταλαιπωρία που διαδέχθηκε το άγριο έγκλημα. Η συνέντευξη μεταδόθηκε από τη «Μεγάλη Εικόνα» στο Mega. Η Νάταλι μίλησε για τη δίκη με τις διαρκείς αναβολές για διάφορους λόγους. Από την απουσία μεταφραστή ως τη συνήγορο του βιαστή της. «Είναι δύσκολο να φανταστείς πώς μια γυναίκα υπερασπίστηκε κάποιον σαν αυτόν» μου είπε.
Το επιχείρημα ότι «ο κάθε κατηγορούμενος δικαιούται υπεράσπιση» είναι σωστό. Ωστόσο κανείς δεν υποχρεώνει κάθε δικηγόρο να την προσφέρει. Πολλοί επιλέγουν να μη χειρίζονται υποθέσεις συγκεκριμένης υφής: ναρκωτικά, παιδική κακοποίηση, σεξουαλικά εγκλήματα.
Και πάντως, όχι. Δεν υποχρέωσε κανείς την κυρία Κωνσταντοπούλου να αναλάβει τον κατηγορούμενο για τους βιασμούς. Και, ακόμα περισσότερο, ουδείς την υποχρέωσε να ασκήσει την υπεράσπιση με τον τρόπο που το έκανε. Ηταν επιλογή της, ακριβώς όσο και η απόφαση να αναλάβει την οικογένεια του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ή την κυρία Καρυστιανού.
Μπορεί λοιπόν κάποιος με το ένα του καπέλο να υπερασπίζεται έναν κατά συρροήν βιαστή και με το άλλο να κραδαίνει το λάβαρο της μάχης κατά του σεξισμού, της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας; Προφανώς και μπορεί, και η κυρία Κωνσταντοπούλου είναι ζωντανό παράδειγμα. Εκείνο που δεν μπορεί όμως είναι να αξιώνει να μην κρίνεται για αυτό από τους πολίτες.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΟΙ ΠΑΝΟΥΡΓΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ του Χρήστου Χωμενίδη.

Είναι συγκλονιστικό το κείμενο που δημοσίευσε το ΣΚ στα ΝΕΑ ο Χρήστος Χωμενίδης με τίτλο ΠΑΝΟΥΡΓΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ, γιατί χαρακτηρίζει εύστοχα όχι μόνο την σημερινή απαράδεκτη ποιότητα αυτών που κυβερνούν αλλά  και την παθητική αποδοχή της εξουσίας τους από τους ανθρώπους.
 
Πάρε τον έναν, χτύπα τον άλλον… Από όσους πρωταγωνιστούν στην παγκόσμια σκηνή ενώ ο πλανήτης πυρπολείται, υπάρχει ένας -ένας έστω- που θα στεκόσουν στο πλευρό του; Που θα τον διάλεγες για ηγέτη σου;
Ο κοινωνιοπαθής Τραμπ, σε γεροντικό παραλήρημα μεγαλείου, να επιτίθεται εντός των συνόρων του σε θεσμούς και αξίες, να απειλεί τις βάσεις και τις εγγυήσεις του αμερικάνικου πολιτεύματος; Να κορδώνεται συνάμα ως ο ειρηνοποιός της οικουμένης ενώ οι πρωτοβουλίες του -ανιστόρητες, φανφαρόνικες, φαιδρές- ρίχνουν λάδι στη φωτιά;
Ο διεφθαρμένος Νετανιάχου που είδε τον πόλεμο ως σανίδα της προσωπικής του σωτηρίας και σκότωσε εν ψυχρώ κάθε προοπτική ειρηνικής συνύπαρξης στην περιοχή; Που εξαπολύοντας τέτοια φρίκη στη Γάζα, αμαύρωσε διεθνώς το Ισραήλ, το καταδίκασε να επιβιώνει σε βάθος δύο γενεών με το δάκτυλο στη σκανδάλη;
Τα καθάρματα της Χαμάς; Οι Αγιατολάδες του Ιράν; Το σκοταδιστικό Ισλάμ, που θέλει τους πιστούς του αναλώσιμους, πρόθυμους να ανατιναχθούν για τον Αλλάχ; Που στερεί από τις γυναίκες στοιχειώδεις ελευθερίες; Και όποιον είναι αλλιώτικος τον λιώνει;
Ο Πούτιν μήπως, το παγωμένο αίμα, ο καγκεμπίτης με τις αυτοκρατορικές ονειρώξεις;
Ή ο μουλωχτός Σι Τζι Πινγκ; Πήγαινε στην Κίνα να φρίξεις. Δώδεκα ώρες δουλειά, έξι μέρες την εβδομάδα, αδιάκοπη παρακολούθηση των πάντων από τις κρατικές κάμερες, απόλυτη λογοκρισία, μια ελίτ επηρμένη κι ένας λαός υποταγμένος, που φτύνει τον κόρφο του επειδή έχει τα στοιχειώδη, ίσως και κάτι παραπάνω. Έτσι επιτυγχάνονται τα οικονομικά θαύματα.
Μονάχα ο Ζελένσκι διασώζεται. Του κλήρωσε να υπερασπιστεί την εθνική ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση της Ουκρανίας. Και το έκανε παλικαρίσια. Μπορεί να έχει χίλια στραβά μα ούτε παραδόθηκε ούτε δραπέτευσε. Αρκεί αυτό, στους καιρούς μας, για να του υποκλιθούμε.
Ποιοί να του υποκλιθούμε; Εμείς. Οι οπαδοί της ανοιχτής κοινωνίας, οι ένθερμοι υπερασπιστές των δικαιωμάτων του πολίτη. Που ομνύουμε στον αυτοπροσδιορισμό του καθενός, αγκαλιάζουμε τις διαφορετικότητες, πιστεύουμε στη συμπερίληψη.
Πόσοι είμαστε εμείς; Μια ισχνή μειονότητα. Σύμφωνα με ανεξάρτητους οργανισμούς, το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που ζει σε φιλελεύθερες δημοκρατίες κυμαίνεται από 6% έως 15%. Αποτελούμε την πρωτοπορία; Δίνουμε ελπίδα στους καταπιεσμένους του πλανήτη, παράδειγμα για να ξεσηκωθούν και να ανατρέψουν τα στυγνά καθεστώτα; Έχουμε υπαρξιακή ανάγκη να το πιστεύουμε.
Και αν συνιστούμε απλώς μια παραξενιά; Όσο διασταλτικά κι αν την ορίσουμε, η δημοκρατία κατά τον ρου της ιστορίας στάθηκε η εξαίρεση. Δισεκατομμύρια άνθρωποι έζησαν και πέθαναν ως υπήκοοι, καθόλου λίγοι ως δούλοι. Ουδαμώς συμμετείχαν στη διακυβέρνηση, πότε δεν άκουσαν για λαϊκή νομιμοποίηση της εξουσίας, για καθολική ισχύ των νόμων, για κοινωνική δικαιοσύνη. Τους μαστίγωναν και σταυροκοπιόνταν. Εάν ο βίος τους ήταν τόσο αβίωτος, θα εξεγείρονταν. Δεν θα άφηναν κανέναν να τους κάτσει στο σβέρκο. Παρατηρούμε αντιθέτως ότι συχνά την επανάσταση διαδέχεται μια καινούργια εκδοχή τυραννίας.
Ρωτάω και ανατριχιάζω. Μήπως ο άνθρωπος τρέμει όσο τίποτα την ευθύνη του εαυτού του; Και ανακουφίζεται όταν την αναλαμβάνει κάποιος χαρισματικός ηγέτης στο όνομα του έθνους ή του Θεού ακόμα καλύτερα; Σκεφθείτε μόνο τι βασανιστικά διλήμματα -μέχρι και τραγωδίες- γεννάει η ελεύθερη επιλογή ερωτικού συντρόφου. Πόσο πιο ασφαλείς μέσα στην πλήξη τους αισθάνονταν όσοι μικροπαντρεύονταν με προικοσύμφωνο και είχαν τα στέφανα στο εικονοστάσι. Κάποιοι μαράζωναν, έσκαγαν κυριολεκτικά σε τέτοιους γάμους. Μα οι συντριπτικά περισσότεροι πορεύονταν, ψιλοαγκομαχώντας που και που. Η ευτυχία άλλωστε -πόσω μάλλον η σεξουαλική ηδονή- είναι αίτημα νεωτερικό.
Διεκδικούμε μαχητικά την χειραφέτηση. Μα νοσταλγούμε σαν παράδεισο τη βρεφική μας ηλικία, όταν άλλοι αποφάσιζαν για εμάς. Ναρκισσευόμαστε να μιλάμε για τον Άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο. Για την Ανθρωπιά… Ξεχνώντας ότι είμαστε μια βελτιωμένη απλώς εκδοχή χιμπατζή, με κατά 98,8% όμοιο γονιδίωμα. Ένας άτριχος, πανούργος, φονικός συχνά πίθηκος που επί 290.000 χρόνια ζούσε σε αγέλες, υπό την αρχηγία του πιο δυναμικού.
Έχουμε πάρα πολύ ακόμα δρόμο να διανύσουμε. Εάν δεν αυτοκαταστραφούμε στην επόμενη στροφή.-
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.