ΛΙΘΟΒΟΛΕΙΣΤΕ ΟΣΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΘΕΝΕΣ!

Αρκετά συχνά διαβάζουμε για λιθοβολισμούς γυναικών σε μουσουλμανικές χώρες όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Ιράν, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Σαουδική Αραβία, την Σομαλία, την Υεμένη ή σε επαρχίες του Πακιστάν.

Εάν λοιπόν σας δώσουν να διαβάσετε το παρακάτω απόσπασμα:

Εάν όμως η κατηγορία του συζύγου είναι αληθής και όντως δεν ευρεθή παρθένος η νεάνις, θα οδηγήσουν την γυναίκα αυτήν εις την θύραν της οικίας του πατρός της και θα την θανατώσουν δια λιθοβολισμού

και σας ρωτήσουν από πού είναι, είμαι σίγουρος πως οι περισσότεροι θα πουν από το Κοράνι.

Και όμως! Δεν υπάρχει αναφορά του λιθοβολισμού στο Κοράνι.! Για τις γυναίκες που διαπράττουν μοιχεία το ιερό βιβλίο των μουσουλμάνων προβλέπει «σκληρή μεταχείριση» και όχι αυτό που κατά τη Διεθνή Αμνηστία συνιστά «τη χειρότερη μορφή βασανιστηρίου».

Το απόσπασμα είναι από βιβλίο της Αγίας Γραφής το Δευτερονόμιο κεφ ΚΒ εδαφ12-21.
Στο παρακάτω σχήμα μπορεί να δείτε σε συντομία τι προβλέπει η Βίβλος σε περίπτωση βιασμού στο κεφάλαιο 22 του Δευτερονομίου. 

Ο λιθοβολισμός δε στην Αγία Γραφή αποτελεί επίσης και αποτελεσματικό και παιδαγωγικό τρόπο υπακοής στους γονείς του, για κάθε ανυπάκουο γιό,  που είναι: 

 πεισματώδης και απειθής· δεν υπακούει στη φωνή μας· είναι λαίμαργος και μέθυσος· τότε, ο πατέρας του και η μητέρα του θα τον πιάσουν, και θα τον φέρουν έξω στους πρεσβύτερους της πόλης του, και στην πύλη τού τόπου του· και όλοι οι άνθρωποι της πόλης του θα τον λιθοβολήσουν με πέτρες, και θα πεθάνει. (Δευτερονόμιον 21: 18-21)

Όλα αυτά τα απαράδεκτα για την εποχή μας εδάφια της Παλαιάς Διαθήκης θα μπορούσαν να τα έχουν εξοβελίσει από την Αγία Γραφή οι ασχολούμενοι με αυτήν χρησιμοποιώντας μάλιστα την Καινή Διαθήκη!

Σε αυτήν υπάρχει η περίφημη σκηνή που θέτουν στον Χριστό το ερώτημα τι πρέπει να κάνουν στην μοιχαλίδα  όταν στον νόμον μας ο Μωϋσής διέταξε να λιθοβολούνται αυταί αι γυναίκες και αυτούς τους απάντησε με το πασίγνωστο  “ο αναμάρτητος από σας ας ρίψη πρώτος λίθον επάνω της” που ενώ αποτρέπει μεν, δεν καταργεί τον λιθοβολισμό ως ποινή τιμωρίας. (Κατά  Ιωάννην  8:4-7)

Με ένα λογισμικό που κατηγοριοποίησε λέξεις που απαντώνται στο Κοράνι, την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη,  με βάση  οκτώ συναισθήματα: Χαρά, Αναμονή, Θυμός, Αηδία, Θλίψη, Έκπληξη, Φόβος/Aγχος, διαπιστώθηκε πως η Βίβλος συγκέντρωσε υψηλότερο σκορ στον «Θυμό» και χαμηλότερο σκορ στη «Χαρά» – σε σχέση πάντα με το Κοράνι. Η Παλαιά Διαθήκη αποδείχτηκε αρκετά πιο βίαιη από την Καινή Διαθήκη.

Από τα 3 βιβλία, το περιεχόμενο της Παλαιάς Διαθήκης φαίνεται να είναι το πιο βίαιο. Οι δολοφονίες και η καταστροφή αναφέρονται λίγο περισσότερο στην Καινή Διαθήκη (2,8%) σε σχέση με το Κοράνι (2,1%). Η Παλαιά Διαθήκη όμως προηγείται εμφανώς -σχεδόν με διπλάσια ποσοστά σε σχέση με το Κοράνι- όσον αφορά στις αναφορές σε καταστροφές και δολοφονίες με ποσοστό 5,3%.

Οι διάφορες αλληλομισούμενες χριστιανικές εκκλησίες μπορεί να σκοτώνονται για τις τελετουργικές διαφορές που έχουν η μια από την άλλη,  ομονοούν όμως  όλες, στην αποδοχή του παραπάνω, αλλά και πλήθους άλλων απαράδεκτων για την σημερινή εποχή συστάσεων, συμπεριφορών  και προτροπών που υπάρχουν στην Αγία Γραφή αντί να καθίσουν και να ξεκαθαρίσουν από αυτήν ένα πλήθος από φρικαλεότητες που περιέχει.

Αφού δε μας εξηγήσουν πως:

Ο Κύριος είπε καθαρά: «ουκ ήλθον καταλύσαι, τον νόμον ή τους προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι, αλλά πληρώσαι» (Ματθ. Ε' 17).

Δεν ήλθα να καταλύσω τον ηθικό νόμο του Μωϋσή ή την ηθική διδασκαλία των προφητών. Ήρθα να τα συμπληρώσω και να τα παραδώσω τέλεια.

προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα:

Σε ζητήματα πίστεως και ηθικής πρέπει να επικαλούμεθα το φως της αποκαλύψεως της Π. Διαθήκης, χωρίς όμως να παραπέμπουμε αδιακρίτως στα σχετικά χωρία της και να τα συσχετίζουμε αδιακρίτως προς τα παράλληλα χωρία της Κ. Διαθήκης. Διαφορετικά οδηγούμεθα σε παρερμηνείες και σε νόθευση του πνεύματος της χριστιανικής διδασκαλίας.

Όλες οι χριστιανικές εκκλησίες αποφεύγουν για ευνόητους λόγους να αναφέρονται στις φρικαλεότητες της Αγίας Γραφής και έτσι η πλειονότητα των χριστιανών έχει την πεποίθηση πως η Βίβλος είναι ένα βιβλίο που διδάσκει την αγάπη. Το παρακάτω πείραμα που έκαναν δυο τηλεοπτικοί παρουσιαστές στην Ολλανδία το απέδειξε με τον καλύτερο τρόπο.

Πήραν μια Βίβλο και υπογράμμισαν κομμάτια της τα οποία ακούγονται φριχτά, όπως για το ότι η θέση της γυναίκας είναι να υπακούει τον άνδρα, ότι η γυναίκα απαγορεύεται να διδάσκει, η αγάπη μεταξύ δύο ανδρών είναι σατανική και οι άνδρες πρέπει να πεθάνουν, ότι αν πιάσεις έναν να κλέβει πρέπει να του κόψεις το χέρι κ.λπ. Οι δημοσιογράφοι σκέπασαν το εξώφυλλο της Βίβλου – έβαλαν του Κορανίου. Βγήκαν στον δρόμο και ρώτησαν ολλανδούς πολίτες, όλων των ηλικιών, τη γνώμη τους για αυτά τα αποσπάσματα. Όλοι, ανεξαιρέτως, τα βρήκαν φριχτά, σκοταδιστικά, και ότι δεν έχουν θέση στη σύγχρονη ζωή. Όταν τους είπαν δε ότι είναι από το Κοράνι και τους ρώτησαν τη διαφορά μεταξύ Κορανίου και Βίβλου, όλοι είπαν ότι η Βίβλος δεν έχει καμία σχέση με τη βία, ότι δεν μιλά υποτιμητικά για τις γυναίκες, ότι έχει μεγαλύτερη κατανόηση και είναι πιο ανοιχτή.

ΜΕΡΙΚΑ  ΑΚΟΜΑ ΠΟΣΤ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΊΚΕΣ

ΠΟΝΗΡΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

Η ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 

ΟΙ ΟΡΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

ΟΥΣΤ ΘΕΟΜΠΑΙΧΤΕΣ !

ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΣΛΑΜΙΚΗ

Μπουαλέμ Σανσάλ: Ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΜΟΣ

ΒΙΑ ΚΑΙ ΙΣΛΑΜ

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΟΥ ISIS

ΟΙ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΤΖΙΜΕΡΟΣ

ΕΝΑ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΟΥ ΚΑΡΓΑΚΟΥ

Για τον  πρόσφατα εκλιπόντα   ιστορικό, φιλόλογο και δοκιμιογράφο Σαράντο Καργάκο έχουν γραφτεί αυτές τις μέρες πολλά και ενδιαφέροντα άρθρα σε εφημερίδες και στο ιντερνέτ.

Προσωπικά το μόνο βιβλίο του που έχω διαβάσει είναι το ΛΙΒΥΗ ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΧΑΜΕΝΟ «ΣΙΛΦΙΟ» ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΥΡΗΝΗ (Εκδόσεις Ι. Σιδέρης - Αθήνα 2009) μόλις γύρισα από το ταξίδι μου σε αυτήν την χώρα, δύο χρόνια μετά από αυτόν και χρησιμοποίησα αρκετές πληροφορίες από αυτό το βιβλίο, για να γράψω τα παρακάτω σχετικά ποστ

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΩΡΑ ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ

2.-Η ΛΙΒΥΗ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ Η ΤΡΙΠΟΛΗ ΜΕ ΤΑ ΑΞΙΟΘΕΑΤΑ ΤΗΣ

3.-LEPTIS MAGNA- Η ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΣΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΜΟ

4.-Η ΣΑΜΠΡΑΘΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΜΟΡΦΙΕΣ ΤΗΣ

5.-ΓΚΑΝΤΑΜΕΣ, ΜΙΑ ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

6.-ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ ΚΑΙ ΑΠΟΛΛΩΝΙΑ ,ΤΑ ΛΙΜΑΝΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΗΝΑΪΚΗΣ
7.- ΟΛΒΙΑ - Ο ΣΥΝΔΕΤΙΚΟΣ ΚΡΙΚΟΣ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑΣ-ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ
8-ΚΥΡΗΝΗ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ

9-  ΚΥΡΗΝΗ, Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ -β΄ μέρος

Η ΛΙΒΥΗ ΣΗΜΕΡΑ

Δεν ξέρω αν το  κείμενο του, που μεταφέρω στην συνέχεια, που από καιρό είχα φυλάξει στο αρχείο μου, είναι από τα αντιπροσωπευτικότερα της γραφής του, αλλά αυτό που μπορώ να πω είναι ότι διακρίνεται για την οξυδερκή, αν και ιδιαίτερα σκληρή και σαρκαστική αντιμετώπιση των νέων, έχοντας βέβαια σε πολλά από αυτά που γράφει απόλυτο δίκιο. Έχω τονίσει μάλιστα με έντονα γράμματα μερικές από τις πικρές αλήθειες που γράφει.

Είχε δημοσιευτεί την 1-11-2004 στο περιοδικό Ευθύνη. 
Είναι εντυπωσιακό από  μία μεριά πως, μετά από 15 χρόνια από τότε που γράφτηκε, παραμένει επίκαιρο, αλλά από την άλλη, είναι τραγική η διαπίστωση πως μετά από όλα αυτά τα χρόνια τίποτε δεν άλλαξε.

Κηφηνείον “Η ωραία Ελλάς”

Ακούω ότι το μεγαλύτερο σήμερα πρόβλημα των νέων μας είναι η ανεργία. Διαφωνώ. Εδώ και τριάντα χρόνια είναι η ... εργασία. Ο νέος δε φοβάται την αναδουλιά, φοβάται τη δουλειά. Μια οικογενειακή αντίληψη, ότι δουλειά είναι ό,τι δεν λερώνει, επεκτάθηκε και στο νεοσουσουδιστικό σχολείο με ευθύνη των κομμάτων, που για λόγους ψηφοθηρίας απεδύθησαν σε μια χυδαία πολιτική παιδοκολακείας, η οποία μετά τη δικτατορία εξέθρεψε και διαμόρφωσε δύο γενιές «κουλοχέρηδων»...παιδιών δηλαδή που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους -πέρα από τη μούντζα- για καμμιά εργασία από αυτές που ονομάζονται χειρωνακτικές, επειδή -τάχα- είναι ταπεινωτικές. Κι ας βρίσκεται μέσα στη λέξη «χειρώναξ», σαν δεύτερο συνθετικό το «άναξ» που κάνει τον δουλευτή, τον άνα­κτα χειρών, βασιλιά στο χώρο του, βασιλιά στο σπιτικό του, νοικοκύρη δηλαδή, λέξη άλλοτε ιερή που ποδοπατήθηκε κι αυτή μες στην ασυναρτησία μιας πολιτικής που έδειχνε αριστερά και πήγαινε δεξιά και τούμπαλιν.
Γι ' αυτό τουμπάραμε...
Κάποτε, ακόμη κι από τις στήλες του περιοδικού αυτού, που δεν είναι πολιτικό με την ευτελισμένη έννοια του όρου, έγραφα πως η ανεργία στον τόπον μας είναι επιλεκτική, ότι δουλειές υπάρχουν αλλά ότι δεν υπάρχουν χέρια να τις δουλέψουν. Κι έπρεπε να κατακλυσθεί ο τόπος από 1,5 εκατομμύριο λαθρομετανάστες, για να αποδειχθεί ότι στην Ελλάδα υπήρχε δουλειά πολλή αλλ ' όχι διάθεση για δουλειά. Τα παιδιά -τα μεγάλα θύματα αυτής της ιστορίας- είχαν γαλουχηθεί με τη νοοτροπία του «White color workers». Έτσι σήμερα το πιο φτηνό εργατικό και υπαλληλικό δυναμικό είναι οι πτυχιούχοι, που ζητούν εργασία ακό­μη και στον ΟΤΕ ως έκτακτοι τηλεφωνητές, προσκομίζοντας στα πιστοποιητικά προσόντων ακόμη και διδακτορικά! Γέμισε ο τόπος πανεπιστήμια, σχολές επί σχολών, επιστημονι­κούς κλάδους αόριστους, ομιχλώδεις και ασαφείς, απροσδιορίστου αποστολής και χρησιμότητας. Πτυχία-φτερά στον άνεμο σαν τις ελπίδες των γονιών, που πιστεύουν ότι τα παιδιά και μόνον με τα «ντοκτορά» θα βρουν δουλειά. Έτσι παράγονται επιστήμονες που είναι δεκαθλητές του τίποτα, ικανοί μόνον για το δημόσιο ή για υπάλληλοι κάποιας πολυεθνικής.
Παρ ' όλο που γέμισε η χώρα μας τεχνικές σχολές (τι ΤΕΛ, τι ΤΕΙ, τι ΙΕΚ!) οι πιο άτεχνοι νέοι είναι οι νέοι της Ελλάδος. Παίρνουν πτυχίο τεχνικής σχολής και δεν έχουν πιάσει κατσαβίδι οι πιο πολλοί. Δεν ξέρουν να διορθώσουν μια βλάβη στο αυτοκίνητό τους, στο ραδιόφωνο ή στο τηλέφωνό τους. Είναι άχεροι, ουσιαστικά χωρίς χέρια. Τώρα με τα ηλεκτρονικά ξέχασαν να γράφουν, ξέχασαν να διαβάζουν, εκτός φυσικά από «μηνύματα» του αφόρητου «κινητού» τους.
Τούτη η παιδεία, που όχι μόνο παιδεία δεν είναι αλλ ' ούτε καν εκπαίδευση, αφού δεν καλλιεργεί καμμιά δεξιότητα, εκτός από την ραθυμία, την αναβλητικότητα και το φόβο της δουλειάς, όχι μόνο δεν καλλιεργεί τον νέο εσωτερικά αλλά τον πετρώνει δημιουργικά σαν τα παιδιά της Νιόβης. Τα κάνει άχρηστα τα παιδιά για παραγωγική εργασία, γιατί ο θεσμός της παπαγαλίας και η νοοτροπία της ήσσονος προσπάθειας, με το πρόσχημα να μην τα κουράσομε, τους αφαιρεί την αυτενέργεια, την πρωτοβουλία, τη φαντασία και την πρωτοτυπία. Το σχολείο, αντί να μαθαίνει τα παιδιά πως να μαθαίνουν, τα νεκρώνει πνευματικά. Δεν τα μαθαίνει πως να σκέπτονται αλλά με τι να σκέπτονται. Έτσι τα κάνει πτυχιούχους βλάκες. Βάζει όρια στον ορίζοντα της σκέψης και των ενδιαφερόντων. Τα χαμηλοποιεί. Τα κάνει να βλέπουν σαν τα σκαθάρια κοντά, κι όχι να θρώσκουν άνω, να έχουν έφεση για κάτι πιο πέρα, πιο τρανό και πιο μεγάλο.
Το έμβλημα πια του ελληνικού σχολείου δεν είναι η γλαύξ, είναι ο παπαγάλος, ο μαθητής-βλάξ που καταπίνει σελίδες σαν χάπια και που θεωρεί ως σωστό ό,τι γράφει το σχολικό. Και το λεγόμενο «σχολικό» είναι συνήθως αισχρό και ως λόγος και ως περιεχόμενο.
Και τολμώ να λέγω αισχρό, διότι πρωτίστως το «Αναγνωστικό» που πρέπει να είναι ευαγ­γέλιο πνευματικό ειδικά στο Δημοτικό, αντί να καλλιεργεί την αγάπη για τη δουλειά, καλ­λιεργεί την απέχθεια. Που πια, όπως παλιά, ο έρωτας για την αγροτική, τη βουκολική και τη θαλασσινή ζωή; Ο ναύτης δεν είναι πρότυπο ζωής. Πρότυπο ζωής είναι ο «χαρτογιακάς». Όσο κι αν ήσαν κάπως ρομαντικά τα παλιά «Αναγνωστικά», καλλιεργούσαν τον έρωτα για τη δουλειά. Ακούω πως δεν πάει καλά η οικονομία. Μα πως να πάει, όταν με τη ναυτι­λία που προσφέρει το 5,6% του ΑΕΠ ασχολείται μόνο το 1% των Ελλήνων; (Με τον αγροτικό τομέα που προσφέρει το 6,6% του ΑΕΠ ασχο­λείται το 14,5% του πληθυσμού). Διερωτώμαι, τί είδους ναυτικός λαός είμαστε, όταν αποστρεφόμαστε την θάλασσα και στα ελληνικά καράβια κυριαρχούν Φιλιππινέζοι, Αλβανοί και μελαψοί κάθε αποχρώσεως; Το σχολείο καλλιεργεί τον έρωτα για την τεμπελιά, όχι για δουλειά. Τα πανεπιστήμια και οι ποικιλώνυ­μες σχολές επαυξάνουν τον έρωτα αυτό. Πράγματα που μπορούν να διδαχθούν εντός εξαμήνου -και μάλιστα σε σεμιναριακού τύπου μαθήματα- απαιτούν τετραετία! Βγαίνουν τα παιδιά από τις σχολές και δικαίως ζητούν εργασία με βάση τα «προσόντα» τους, αλλά τέτοιες εργασίες που ζητούν τέτοια προσόντα δεν υπάρχουν. Αν δεν απατώμαι, υπάρχουν δύο σχολές θεατρολογίας -πέρα από τις ιδιωτικές θεατρικές σχολές- που προσφέρουν άνω των 300 πτυχίων το έτος. Που θα βρουν δου­λειά τα παιδιά αυτά;
Αν όμως το σχολείο από το Δημοτικό καλλιεργούσε την τόλμη, την αυτενέργεια, βρά­βευε την πρωτοβουλία, την ανάληψη ευθυνών, την αγάπη για την οποιαδήποτε δουλειά ακό­μη και του πλανόδιου γαλατά, θα είχαμε κάνει την Ελλάδα Ελδοράδο, όπως έγινε Ελδοράδο για τους εργατικούς Αλβανούς, Βουλγάρους, Πολωνούς, Γεωργιανούς, Αιγυπτίους αλιείς, Πακιστανούς και Ουκρανούς.
Σήμερα αυτοί είναι η εργατική κι αύριο η επιχειρηματική τάξη της Ελλάδος. Κι οι Έλληνες, αφήνοντας την πατρώα γη στα χέ­ρια των Αλβανών που την δουλεύουν, την πατρώα θάλασσα στα χέρια των Αιγυπτίων που την ψαρεύουν, θα μεταβληθούν σε νομάδες της Ευρώπης ή των ΗΠΑ ή θα τρέχουν για δουλειά στην Αλβανία που ξεπερνά σε νόμιμη και παράνομη επιχειρηματική δραστηριότητα όλες τις χώρες της Βαλκανικής. Γέμισαν τα Τίρανα ουρανοξύστες, κτήρια γιγάντια, κακόγουστα μεν, σύγχρονα δε. Περίπου 100 ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν στην πρωτεύουσα της χώρας των αετών.
Εμείς αφήσαμε αδιαπαιδαγώγητη την εργατική και την αγροτική τάξη. Στην πρώτη περάσαμε σαν ιδεολογία-θεολογία το σύνθημα «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη» και υποχρεώσαμε πλήθος επιχειρήσεις να κλείσουν ή να μεταφερθούν άλλου. Μετά διαφθείραμε τους αγρότες με παροχές χωρίς υποχρεώσεις και τους δημιουργήσαμε νοοτροπία μαχαραγιά. Γέμισε η επαρχία με «Κέντρα Πολιτισμού», όπου «μπαγιαντέρες» κάθε λογής και φυλής άναβαν πούρο με φωτιά πεντοχίλιαρου! Το μπουκάλι με το ουΐσκυ βαπτίστηκε ... αγροτι­κό! Τώρα, όμως, που έρχονται τα «εξ εσπερίας νέφη» χτυπάμε το κεφάλι μας. Και που να φθά­σουν τα «εξ Ανατολής» σαν εισέλθει η Τουρ­κία στην Ευρωπαϊκή Ένωση! Θα γίνει η Ελλάς vallis flentium (=κοιλάς κλαυθμώνων) και θα κινείται quasi osculaturium inter flentium et dolorum (=σαν εκκρεμές μεταξύ θλίψεως και οδύνης).
Δεν είμαι υπέρ μιας παιδείας που θα υπο­τάσσεται στην οικονομία. Θεωρώ ολέθριο να χαράσσεται μια εκπαιδευτική πολιτική με κρι­τήρια οικονομικής αναγκαιότητας. Θεωρώ ολέθρια όμως και την παιδεία που εθίζει τα παιδιά στην οκνηρία, που τα κουράζει με την παπαγαλία και το βάρος αχρήστων μαθημά­των. Το μεγαλύτερο κεφάλαιο της χώρας είναι τα κεφάλια των παιδιών της. Τούτη η παιδεία αποκεφαλίζει τα παιδιά. Τα κάνει ικανά να μην κάνουν τίποτε. Ούτε να βλαστημήσουν. Ακόμη και η αισχρολογία τους περιορίζεται στη λέξη που τα κάνει συνονόματα. Αν τους πεις βρισιά της περασμένης 20ετίας θα νομί­σουν ότι μιλάς αρχαία Ελληνικά!
Είναι θλιβερή η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα, παρουσίαζε χθες και θα παρουσιάζει κι αύριο η ελληνική κοινωνία: να υπάρχουν άνθρωποι άνω των 65 ετών, άνω των 70 ετών, που, ενώ έχουν συνταξιοδοτηθεί, εργάζονται νυχθημερόν, για να συντηρούν τα παιδιά τους μέχρι να τελειώσουν τις ατελείωτες σπουδές τους, τα παιδιά που λιώνουν τα νιάτα τους στα «κηφηνεία», που πάνε σπίτι τους να κοιμηθούν την ώρα που οι Αλβανοί πάνε για δουλειά, θα μου πείτε, τί δουλειά; Οποιαδήποτε δουλειά, αρκεί να είναι τίμια. Όταν μικροί -ακόμη στο Δημοτικό- μαθαίναμε απέξω τον Τυρταίο (ποιος τολμά σήμερα να διδάξει Τυρταίο;) δεν τον μαθαίναμε για να γίνουμε πολε­μοχαρείς αλλά για να νοιώθουμε ντροπή, όταν στην μάχη της ζωής, στην πρώτη γραμμή είναι οι παλαιότεροι, οι «γεραιοί» και οι νέοι κρύβο­νται πίσω από τη σκιά τους. «Αισχρόν γαρ δη τούτο... κείσθαι πρόσθε νέων άνδρα παλαιότερον».
Σήμερα, βέβαια, οι χειρωνακτικές εργασίες ελέγχονται σχεδόν κατ ' αποκλειστικότητα από ξένους. Στις οικοδομές μιλούν αλβανικά, στα χωράφια πακιστανικά. Σε λίγο οι χειρωνακτικές επιχειρήσεις θα περάσουν στα χέρια των Κινέζων που κατασκευάζουν ήδη το μεγαλύτερο μέρος των τουριστικών ειδών που θυμίζουν... Ελλάδα. Ακόμη και τις σημαίες μας στην Κίνα τις φτιάχνουν! Κι εμείς; Εμείς, όπως πάντα, φτιάχνουμε τα τρία κακά της μοίρας μας. «Φτιάχνουμε» τη ζωή μας στην τηλοψία, που δίνει τα μοντέρνα πρότυπα οκνηρίας στη νεολαία, ποθούμε μια χρυσίζουσα ζωή σαν αυτήν που προσφέρει το «γυαλί», αγοράζουμε πολυτελή αυτοκίνητα με δόσεις, κάνουμε διακοπές με «διακοποδάνεια», εορτάζουμε με «εορτοδάνεια» και πεθαίνουμε με «πεθανοδάνεια». Έλεγε ο Φωκίων, που πλήρωσε τέσσερεις δραχμές τη δεύτερη δόση του κωνείου που χρειαζόταν για να «απέλθει», πως στην Αθήνα δεν μπορεί ούτε δωρεάν να πεθάνει κανείς. Έπρεπε να ζούσε τώρα...
Λυπάμαι που θα το πω, αλλά πρέπει να το πω: το σχολείο, οι σχολές και τα ΜΜΕ σακάτε­ψαν και σακατεύουν τη νεολαία, γιατί μιλούν συνεχώς για τα δικαιώματά της -δικαιώματα στην τεμπελιά- και ποτέ για υποχρεώσεις, ποτέ για χρέος, ποτέ για καθήκον. Το καθήκον έγινε άγνωστη λέξη.

ΜΟΡΑΛΗΣ-Η ΑΝΑΔΡΟΜΙΚΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΟΥ

Πολλοί από όσους  κυκλοφορούν στην Αθήνα και δεν έχουν ιδιαίτερες σχέσεις με την τέχνη, δεν συνειδητοποιούν πως συχνά ο οπτικός τους ορίζοντας, έστω και άθελα τους, ομορφαίνει καθώς βλέπουν μπροστά τους έργα ενός από τους σημαντικότερους ζωγράφους της χώρας μας του Γιάννη Μόραλη, όπως πχ τα έργα του στην πλαϊνή όψη του Χίλτον ή στον σταθμό του μετρό στο Πανεπιστήμιο.

Ο Γιάννης Μόραλης γεννήθηκε το 1916, στην Άρτα. Σπούδασε, από το 1931 έως το 1936, ζωγραφική και χαρακτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ), στη συνέχεια στη Ρώμη και στο Παρίσι (1937-40), ενώ στην ΑΣΚΤ διετέλεσε καθηγητής από το 1947 έως το 1982. Όπως γράφω στο ποστ μου ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΤΣΑΡΟΥΧΗ ΘΥΜΑ ΣΕΜΝΟΤΥΦΙΑΣ το 1949 μαζί με την δεύτερη γυναίκα του συμμετέχει στην ομάδα ΑΡΜΟΣ που συγκεντρώνει τους σημαντικότερους καλλιτέχνες εκείνης της εποχής.

 Έλαβε μέρος σε πολλές εκθέσεις και συνεργαζόταν σταθερά με τις εκδόσεις Ίκαρος, και ιδιαίτερα στις ποιητικές συλλογές του Ελύτη, αλλά και του Σεφέρη. Το 1958 παρουσίασε έργα του, στην Biennale της Βενετίας. Πέθανε στις 20 Δεκεμβρίου 2009.

Στο Μουσείο Μπενάκη της Πειραιώς υπάρχει μια εξαιρετική αναδρομική έκθεση 400 έργων του από την 10ετια του 1930 μέχρι αυτήν του 2000 από την Εθνική Πινακοθήκη, το Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, την Γκαλερί Ζουμπουλάκη και το ίδιο το μουσείο.

Πριν μερικές μέρες ξεκινήσαμε ένα πρωί Τετάρτης με την γυναίκα μου να δούμε την έκθεση και όταν μετά κάπου μια ώρα, λόγω κυκλοφοριακής συμφόρησης, φτάσαμε εκεί διαπιστώσαμε ότι το μουσείο είναι ανοικτό μόνο Πέμπτη  & Κυριακή, 10:00 -18:00, Παρασκευή & Σάββατο 10:00 – 22:00. Ο επιμένων όμως νικά και έτσι το περασμένο Σάββατο καταφέραμε με την κόρη μου αυτή τη φορά, να την δούμε.

Ευτυχώς η έκθεση έχει παραταθεί μέχρι τις 10 Φεβρουαρίου λόγω της μεγάλης προσέλευσης κόσμου . Το παρακάτω βίντεο προβάλλεται σε ειδικό χώρο μέσα στην έκθεση.

Στην συνέχεια  υπάρχουν μερικές από τις φωτογραφίες από πίνακες ζωγραφικής που τράβηξα στην έκθεση, γράφοντας το όνομα του έργου σε όσα το θυμόμουν, ή σε όσα βρήκα στο βιβλίο ΜΟΡΑΛΗΣ των Εκδόσεων ΑΔΑΜ (1993)

                                                      Κεφαλή γριάς, 1936

 Ο Ζωγράφος και ο φίλος του ζωγράφος Νίκος Νικολάου, Ρώμη 1937

                                                                         Γυμνό 1947

 Δύο φίλες 1946. Είναι νεαρές γλύπτριες: η Μπούμπα Λυμπεράκη, που έμελλε να γίνει η δεύτερη γυναίκα του Μόραλη, και η Ναταλία Μελά (με το κόκκινο φόρεμα) Ανήκει  στους πίνακες που εμπνέονται από την παράδοση του Φαγιούμ και τα πορτρέτα της Αναγέννησης.

                                           Ο Ζωγράφος με την γυναίκα του 1942-3

 Έγκυος γυναίκα 1948. Είναι η σύζυγός του Αγλαΐα Λυμπεράκη, έργο που ο Μόραλης είχε στο εργαστήριό του για πολλά χρόνια. Όταν τον ρωτούσαν για το μήλο που κρατάει στο χέρι της και τι συμβολίζει, τους απαντούσε :Εγώ το έβαλα εκεί για τη σύνθεση.

                           Καθισμένη μορφή1952-  Μορφή 1952- Μορφή 1951

                                        Αναπόληση 1959- Επιτύμβια σύνθεση 1958

                                                    Εδωδιμοπωλείο, Αίγινα 1950

                                                Επιτύμβια σύνθεση Γ 1958-63

                                                            Αύγουστος 1971

                                                          Κλασσική Αθήνα

                                                          Ρωμαϊκή Αθήνα 

Αποτελούν 2 από τα 5 μέρη μιας ζωοφόρου που είχε ζωγραφίσει για το σπίτι του Δοξιάδη με θέμα την Αθήνα.(Κλασσική, Ρωμαϊκή, Βυζαντινή, Νεοκλασσική και Σύγχρονη). Στην επόμενη φωτογραφία η σύνθεση στο διαμέρισμα. 

                                                            Ζευγάρι 1963

                                                     

                                                        Αύγουστος 1971

                                                           Ερωτικό 1986

                                                                 Καν καν

Το κορίτσι που ζωγραφίζει. δίπτυχο 1971 Η έμπνευση του ήταν μια συμφοιτήτρια του. Επίτηδες το πόδι της δεν συνεχίζει στην ίδια γραμμή για να ξεχωρίζει το δίπτυχο.

Στο 0:18΄του βίντεο εξηγεί γιατί έβαλε το κόκκινο μολύβι στο χέρι της.

                                                         Γεώργιος Μαύρος

                                                                     Ταπισερί

Μια ενδιαφέρουσα εργασία, από την οποία πήρα και τις φωτογραφίες για την σύνθεση του Αθήνα, αφορά την ενασχόληση του Από την ζωγραφική στην Αρχιτεκτονική  

ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΟΥ 2018 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΡ.

Μετά από την ΑΝΑΣΚΟΠΗΣΗ ΤΟΥ 2018 ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΓΕΛΟΙΟΓΡΑΦΙΕΣ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΧΑΝΤΖΟΠΟΥΛΟΥ που  έχω κάνει καθώς τελείωνε το 2018, σκέφτηκα πως θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον μια αντίστοιχη με τις γελοιογραφίες του άλλου μεγάλου σκιτσογράφου μας του ΚΥΡ. Τον ΚΥΡ τον παρακολουθώ ανελλιπώς από την εποχή της ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗΣ και της ΕΚΛΟΓΗΣ την δεκαετία του 60. Ήδη πριν 2 ½ χρόνια είχα δημοσιεύσει στο ποστ  ΤΟ ΞΥΛΟ ΕΞΗΛΘΕ ΕΚ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΟΥ- Ο ΚΥΡ ΣΑΤΙΡΙΖΕΙ ΠΡΙΝ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟ ΞΥΛΟ ΒΓΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ !  την 5σελιδη σάτιρα του με, όπως συνήθιζε τότε, συνδυασμό σκίτσου και κειμένου.

Κοιτάζοντας ξανά τις καθημερινές γελοιογραφίες του ΚΥΡ του 2018  είχα μεγάλη δυσκολία να διαλέξω τις πιο αντιπροσωπευτικές από αυτές γιατί οι περισσότερες ήσαν εξαιρετικές.

Τελικά με μεγάλη δυσκολία κατάφερα να διαλέξω για κάθε μήνα 4, τις πιο αντιπροσωπευτικές των γεγονότων που έγιναν εκείνο τον μήνα.

Απολαύστε τις!

  ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 

ΜΑΡΤΙΟΣ

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

ΜΑΙΟΣ

ΙΟΥΝΙΟΣ

ΙΟΥΛΙΟΣ

ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ

ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ

ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ

ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ