ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΟΣ, ΔΕΝ ΦΟΡΑΩ ΜΑΣΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΩ ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΛΕΝΕ ΚΟΒΗΛΙΘΙΟ!

Βεβαίως και δεν πιστεύουμε την προπαγάνδα για τον κορονοϊό, όπως δεν πιστεύουμε και στην προπαγάνδα για τον καύσωνα, ούτε πως υπάρχει πανδημία και θα πάμε και όσους γάμους μας καλέσουν!

Επειδή δε ξέρουμε το πόσο επικίνδυνο είναι να μας μεταδώσουν τον ιό με το διαβολικό σύστημα G5, θα το εξουδετερώσουμε και αν τυχόν αρρωστήσουμε δεν θα πέσουμε στα χέρια του Τσιόδρα, αλλά θα ακούσουμε την σωστή συμβουλή του Βουλαρίνου!

Όσο για μάσκα δεν μπορούν να με υποχρεώσουν με τίποτα να την φορέσω γιατί δεν είμαι ανθρωπάκι που του στερούν την ελευθερία! 

 

Μελετώντας δε καθημερινά για ώρες στο facebook τις σωστές πληροφορίες από τα σωστά σάιτς για τον κορονοϊό, στην πραγματικότητα έχω γίνει πλέον τέλειος επιστήμων λοιμωξιολόγος!

Ένα σίγουρο δε και ασφαλές  μέρος που δεν υπάρχει κορονοϊός είναι οι εκκλησίες.

Ένα δε από τα μη προβλέψιμα αποτελέσματα στο μέλλον, για όσους φορούν μάσκα σήμερα είναι και αυτό!

Και βέβαια οι ψαγμένοι ξέρουν όλα τα σχετικά με το  G5 και που ύπουλα κρύβεται αυτό.

Άνθρωποι είμαστε όμως και μπορεί να έχουμε ξεχάσει την μάσκα μας! Όμως πάντα  υπάρχουν λύσεις γι΄αυτό!

Μόλις δε υπογράψει ο Κικίλιας την υπεύθυνη δήλωση της αγωνίστριας Ραχήλ τότε μπορούμε και μείς να φορέσουμε αξιοπρεπείς μάσκες και στην ανάγκη δε ακόμα και να παντρευτούμε!  

 

ΤΑ ΕΥΤΥΧΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ! του ΕΜΜ.ΡΟΪΔΗ

Τα Σκαλαθύρματα είναι μια συλλογή από περιπαιχτικά κείμενα του Εμμανουήλ Ροΐδη  τα οποία μοιάζουν με ρητορικές ασκήσεις και στα οποία αναπτύσσει με τον γνωστό γλαφυρό του τρόπο και με άφθονο χιούμορ μια παράδοξη ιδέα.

Μεταξύ αυτών ξεχωρίζουν  ΤΑ ΕΥΤΥΧΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ, στο οποίο αναπτύσσει την παραδοξότητα του πόσο ευτυχής είναι κανείς όταν αρρωσταίνει γιατί είναι περισσότερα αυτά που κερδίζεις όταν αρρωσταίνεις από αυτά που χάνεις!

Δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ στις 11-1-1898.

Απολαύστε το!

Η ΜΕΤΑΤΡΟΠΗ ΣΕ ΤΖΑΜΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΣΟΦΙΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Το σημαντικό αυτό άρθρο είναι γραμμένο από ένα Τούρκο Ιστορικό, που χάρις στην επιστημονική του κατάρτιση, μπορεί να βλέπει τα πράγματα στις πραγματικές τους διαστάσεις, χωρίς να υπεισέρχεται στις απόψεις του κανένα εθνικιστικό στοιχείο.

Ο Altuğ Taner Akçam (1953-) Είναι Τούρκος ιστορικός και κοινωνιολόγος και από τους πρώτους που μίλησε για την γενοκτονία των Αρμενίων.

Ως φοιτητής είχε συλληφθεί σε φοιτητική διαμαρτυρία κατά της εισβολής στην Κύπρο και μετά φυλακίστηκε γιατί συμμετείχε σε εφημερίδα που εστίαζε στο Κουρδικό πρόβλημα.

Δραπέτευσε από την φυλακή και κατέφυγε στην Γερμανία όπου και του χορηγήθηκε  και η υπηκοότητα και έτσι μπόρεσε να αναδειχθεί ακαδημαϊκά ως επισκέπτης αναπληρωτής Καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα.  

Φέτος ο Μακρόν  τον τίμησε με το  μετάλλιο για το θάρρος και αφοσίωση να καταγγείλει την άρνηση της γενοκτονίας από την Τουρκία.

Το παρακάτω κείμενο δημοσιεύτηκε στην διαδικτυακή εφημερίδα Ahval με τον τίτλο Η δοκιμασία του πολιτισμού της Τουρκίας

Το κείμενο είναι ακριβής μετάφραση από την δημοσίευση.

Σε κείμενο που κυκλοφορεί στο ιντερνέτ έχουν γίνει μερικές ανύπαρκτες στο αρχικό κείμενο προσθήκες.

 Οι υπογραμμίσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.    

.

“Στην πραγματικότητα το μόνο πράγμα που έπρεπε να πει κανείς για την υπόθεση  της Αγίας Σοφίας είναι “ανάρμοστο” και “ντροπή”. Σκέπτομαι, όμως, ότι οι συνομιλητές μου δεν διαθέτουν την πολιτιστική λεπτότητα να αντιληφθούν το νόημα αυτών των λέξεων.

Για χάρη τους, θα ήταν καλύτερα να το διατυπώσουμε με ευθύ τρόπο ώστε να μπορούν  να το καταλάβουν πιο εύκολα: ότι έγινε σχετικά με την Αγία Σοφία είναι μια σαφής παράσταση βαρβαρότητας.

Είναι μια διακήρυξη της «έλλειψης πολιτισμού στην Τουρκία και καταστροφικότητας», σε όλο τον κόσμο.

Αλλά γιατί, θα ρωτήσει κανείς.

 Επειδή με αυτό το βήμα που έκαναν δήλωσαν σε όλο τον κόσμο ότι “όσο κι αν ζούμε στον 21ο αιώνα διατηρούμε τη νοοτροπία που είχαμε το  1453. Εμείς ακόμα και στον 21ο αιώνα δεν έχουμε την αγωνία να προστατεύσουμε μια παγκόσμια κληρονομιά της ανθρωπότητας”.

Δεν έχουμε αποθέματα πολιτισμού για να πάμε πάρα πέρα την πολιτιστική κληρονομιά που μας κληροδότησαν.

Δεν έχουμε τίποτα να συνεισφέρουμε στους πολιτιστικούς θησαυρούς της ανθρωπότητας.

Εμείς δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε μια νέα πολιτισμική αξία.

Μπορούμε μόνο να την κατακτήσουμε, να την χαλάσουμε, να την γκρεμίσουμε και να την καταστρέψουμε.

Αυτό και έγινε. Εδώ και τώρα τον 21^ο αιώνα , η Αγία Σοφία, ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία του ανθρώπινου πολιτισμού «κατακτήθηκε» ξανά και ξανάγινε τζαμί, όπως και το 1453.

Αυτό που έγινε είναι μια πολιτισμική καταστροφή.

Αναρωτιέται κανείς:

Μήπως αυτός ο συνεταιρισμός  Ερντογάν και  Μπαχτσελί¹ θα καταλάβει τώρα τα αίτια της εξαιρετικά αρνητικής εικόνας που επικρατεί στον κόσμο για την Τουρκία και τους Τούρκους;

Ο Ρώσος διανοούμενος του 19ου αιώνα Nikolay Denilevski² έκανε μια διάκριση  των ανθρώπινων κοινωνιών σε αυτές που είναι  «δημιουργοί πολιτισμού » κι εκείνες που είναι «καταστροφείς του πολιτισμού»

Απαριθμεί με χρονολογική σειρά τις 10 που δημιούργησαν μοναδικούς πολιτισμούς: Αιγύπτιοι, Κινέζοι, Ασσύριοι, Βαβυλώνιοι, Φοίνικες, Κελντανί³, Ινδοί, Πέρσες, Έλληνες, Ρωμαίοι, Άραβες, Ευρωπαίοι και συνεχίζει:

Παράλληλα με αυτούς τους θετικούς πολιτισμούς υπήρξαν και μερικοί, όπως οι Ούννοι, οι Μογγόλοι και οι Τούρκοι που έλαμψαν κατά διαστήματα και μετά έσβησαν και χάθηκαν. Όλοι αυτοί εκπλήρωσαν το καταστροφικό τους καθήκον, συνέβαλαν στο θάνατο θνησιγενών πολιτισμών και αφού διασκόρπισαν τα απομεινάρια τους επιστρέφουν στην ασημαντότητά τους και χάνονται. Αυτούς μπορούμε να τους χαρακτηρίσουμε αρνητικούς παράγοντες της Ιστορίας.

Σε όλη την Δύση και όχι μόνο μεταξύ των διανοουμένων είναι ατελείωτα τα όσα έχουν ειπωθεί  για τον πολιτιστικό βανδαλισμό των Τούρκων.

 “Οι Τούρκοι ποδοπατούν σε κάθε βήμα που κάνουν στην Βαλκανική Χερσόνησο τα έργα πολιτισμού χιλιάδων χρόνων”.

” Ο Τούρκος όπου βρει δένδρο θα το κόψει”.

 “Οι Τούρκοι εξαφάνισαν παντού πολιτισμούς και δεν προστάτευσαν ποτέ αυτά που βρέθηκαν στην ιδιοκτησία τους “.

“Δεν είναι με κανένα τρόπο πολιτισμένος λαός και δεν κατάφερε να σταθεί αντάξια στο επίπεδο πολιτισμού των εδαφών που κατέκτησε”.

“Δεν καρπίζει τίποτα στο έδαφος που πάτησε το πόδι Οθωμανού”.

“Ξεράθηκαν και δεν φυτρώνουν ούτε χορτάρια εκεί που πάτησαν Οθωμανοί”.

«Οι Οθωμανοί δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να καίνε , να ρημάζουν, να καταστρέφουν τα μέρη που κατέκτησαν.»

Σε ορισμένες πηγές μάλιστα αναφέρεται ότι η καταστροφική μανία και η αναλγησία των Τούρκων δεν στρέφεται μόνο έναντι των ξένων.

 Οι Τούρκοι αξιωματούχοι «πνίγουν και σκοτώνουν βάρβαρα τους δικούς τους ανθρώπους όταν αισθανθούν την παραμικρή υποψία.»⁴

Αν επρόκειτο να επαναλάβουμε αυτά τα λόγια σήμερα, θα μπορούσαν ο Ερντογάν και ο Μπαχτσέλι να αντιταχθούν λογικά;

Δεν υπάρχει κανένας που να μην έχει οδηγηθεί σε σιωπή από φόβο , που δεν έχει συνθλιβεί από το καταπιεστικό βάρος του κράτους. Η πολιτιστική κληρονομιά που υπάρχει σε αυτά τα εδάφη, και πέρα από αυτό, η ίδια η φύση, έχουν μοιραστεί και οι δύο το μερίδιο αυτής της καταστροφής.

Τα πράγματα που έκαναν και κάνουν είναι το αποτέλεσμα μιας ανεξέλεγκτης άσκησης εξουσίας και  μιας αδηφάγου διάθεσης για καταστροφή.

Η κολεγιά Ερντογάν-Μπαχτσελί (και εύκολα μπορούμε να προσθέσουμε το πατριωτικό κόμμα (VP) του Ντογκού Περιντσέκ⁵) αντιπροσωπεύουν αυτή την παράδοση καταστροφής που εξόντωσε την Ανατολία, και  η οποία όχι μόνο απέλασε και εκκαθάρισε ολόκληρους λαούς, αλλά επίσης κατέστρεψε την πολιτιστική τους κληρονομιά και προσπάθησε να σβήσει όλα τα ίχνη τους.

Σήμερα, ο τουρκικός βανδαλισμός, η τουρκική καταστροφικότητα κατέχει τα ηνία της εξουσίας ως συνασπισμός Ερντογάν-Μπαχτσελί-Περίνσεκ.

Κάθε Τούρκος πρέπει επομένως να καταλάβει ότι αντίθετα σε αυτόν τον άξονα, στον πυρήνα του, είναι η διεξαγωγή πολέμου για τον πολιτισμό.

Η φυλάκιση από το καθεστώτος του πλούσιου φιλάνθρωπου Osman Kavala⁶, ο οποίος ως ιδρυτής του Ιδρύματος για τον Ανατολικό Πολιτισμό, που σκοπό έχει  να διατηρήσει την πολιτιστική κληρονομιά και τον πολιτισμό αυτών των εδαφών, είναι ίσως το πιο οδυνηρό παράδειγμα του αγώνα.

Αυτό που διακυβεύεται εδώ δεν είναι τίποτα λιγότερο από το αν η Τουρκία θα αντέξει τη δοκιμασία του πολιτισμού.

Στο τέλος, ο πολιτισμός θα θριαμβεύσει. αλλά όσοι του αντιτίθενται μάλλον όχι…

 1-Ντεβλέτ Μπαχτσελί(1948-) Πρόεδρος του Κόμματος Εθνικιστικών Κινήσεων (MHP) Συνεργάτης του Ερντογάν από τις εκλογές του 2018.

2-Nikolay Yakovlevich Danilevsky(1822-1885) Ρώσος Φυσιοδίφης, οικονομολόγος εθνολόγος φιλόσοφος ιστορικός και ιδεολόγος του πανσλαβισμού.

3-Κελντανί, στα τούρκικα οι Χαλδαίοι.

4-Επεξήγηση του συγγραφέα πως: Οι δηλώσεις σχετικά με τους Τούρκους στο κείμενο προέρχονται από τα έργα των Doğan Avcıoğlu, Türklerin Tarihi, Volume I και Onur Bilge Kula, Alman Kültüründe Türk İmgesi III.

5-Doğu Perinçek (1942-)  ηγέτης του δεξιού εθνικιστικού κόμματος Βατάν

6-Osman Kavala (1957 Παρίσι--) ιδρυτή του Ιδρύματος για τον Πολιτισμό της Ανατολίας. Πολιτικός κρατούμενος από 2017.

1

ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ

Διάβασα ότι το 1901 ανατέθηκε στον Σακελλαρίδη να ανεβάσει σε Αθηναϊκή Σκηνή, ένα γνωστό μουσικό έργο της εποχής, τη γαλλική οπερέτα «Ματμαζέλ Νιτού» (στα Ελληνικά αποδίδεται ως δεσποινίς μη μου άπτου) όπου σημείωσε τεράστια επιτυχία. 

To παραπάνω κείμενο μου θύμισε πως πριν αρκετό καιρό είχα μαζέψει, με σκοπό να γράψω σχετικά, πίνακες γνωστών ζωγράφων με θέμα το Μη μου άπτου.

Το Μη μου άπτου λατ. (Noli me tangere= μη με αγγίζεις) είναι χριστιανική έκφραση από την Καινή Διαθήκη που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη (20.17)

Είναι η στιγμή που η Μαρία Μαγδαληνή αντικρίζει τον Χριστό μετά την Ανάσταση του. Η εξήγηση, κατά τους ορθόδοξους θεολόγους. είναι ότι πριν την Σταύρωση επειδή ήταν άνθρωπος μπορούσε να τον αγγίζει (ίσως και να κάνει παιδί μαζί του κατά τον Νταν Μπράουν στον Κώδικα Ντα Βίντσι!) αλλά μετά την ανάσταση του μπορεί  να τον προσεγγίζει  μόνο μέσω της πίστης της σε αυτόν.

Τώρα γιατί δεν είπε το ίδιο στον Θωμά που δεν πίστευε στην Ανάσταση του αν δεν άγγιζε με τα χέρια του και τα σημάδια της σταύρωσης, αφήνω τους θεολόγους να το εξηγήσουν και προτιμώ να ασχοληθώ πρώτα με το που συναντάμε το- Μη μου άπτου- και κυρίως με τους ζωγράφους της αναγέννησης που απεικόνισαν το θέμα αυτό σε περίφημους πίνακες. 

Ως μη μου άπτου ονομάζεται επίσης ένα φυτό που αντιδρά στο άγγιγμα η
“Ντροπαλή Μιμόζα” (Mimosa Pudica)

Επίσης στα νεοελληνικά γράμματα εκτός από τα Χαϊκού της Ζωής Σαβίνα με αυτό τον τίτλο κυκλοφορεί το βιβλίο της Κίρκης Κεφαλέα ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ! Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΜΑΓΔΑΛΗΝΗΣ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΙΗΣΗ.

Στον ελληνικό κινηματογράφο υπάρχει με αυτόν τον τίτλο η κωμωδία του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΙΑΤΖΟΥΖΑΚΗ του 1996.

Στην ορθόδοξη αγιογραφία υπάρχουν πολλές απεικονίσεις του Μη μου άπτου.

Χαρακτηριστική είναι διαφορά μεταξύ ορθόδοξης εικονογράφησης με την απεικόνιση του Μη μου άπτου στην Δύση.

Αυτό οφείλεται στα θεολογικά κείμενα των Δυτικών αλλά και στην 33η ομιλία του Πάπα της Ρώμης Γρηγορίου Α΄ του γνωστού ως Άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος, του 6ου αιώνα και της τότε ενιαίας εκκλησίας, στα οποία  η Μαγδαληνή ταυτίζεται µε την αμαρτωλή γυναίκα που άλειψε τα πόδια του Κυρίου µε μύρο. Έτσι, ο Χριστός στις παραστάσεις που είναι επηρεασμένες από τη δυτική θεολογία, αποφεύγει τη Μαγδαληνή προκειμένου να µη μολυνθεί και στρέφει το σώμα του προς την αντίθετη κατεύθυνση ενώ στρέφει το κεφάλι του προς αυτήν.

Αυτό είναι εμφανές από τους πρώτους που απεικόνισαν το θέμα όπως  ο Φρα Αντζέλικο στη μονή Αγίου Μάρκου στη Φλωρεντία (1437).

Αλλά και τον επόμενο αιώνα οι μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Τισιάνος (περ. 1511-15),πίνακας στην  Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου, ο Καραβάτζιο (1514) στην ίδια πινακοθήκη, ο Κορέτζο (1525) πίνακας στο Πράντο, ο Χάνς Χολμπάιν ο νεώτερος (1524),ο οποίος ενδιάμεσα από τον Χριστό και την Μαγδαληνή βάζει τον Πέτρο και τον Ιωάννη να φεύγουν από τον τάφο, αλλά και ο Ρέμπραντ το 1638 εμφανίζουν τον Χριστό να προσπαθεί να μην μολυνθεί από την Μαγδαληνή. (αμφότεροι στην Βρετ.Βασιλική Συλλογή)

Υπάρχουν όμως και πίνακες στους οποίους η Μαγδαληνή δεν αντιμετωπίζεται ως μολυσμένη όπως ο πίνακας του Φρα Μπαρτολομέου (1506) στο Λούβρο και τα χαρακτικά του Μάρτιν Σόνγκαουερ (1470-91) στο Art Institute του Σικάγου και του Ντύρερ (1509-10) στο οποίο ο Χριστός εμφανίζεται ως γεωργός με το σημάδι από το καρφί στο χέρι του.( National Gallery of Art, Washington DC)

Ο ΩΡΑΙΟΤΕΡΟΣ ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Στην Άνδρο έχω κάνει διακοπές δύο φορές στην ζωή μου. Την πρώτη όταν ήμουνα πολύ μικρός και ακόμα τότε οι τόποι παραθερισμού ήσαν στα βουνά. Έτσι με την μητέρα μου μέναμε στην Σάριζα και κατεβαίναμε για μπάνιο στην θάλασσα. Την δεύτερη φορά, με παρέα και συν γυναιξί τέκνοις και του πρώτο φουσκωτού που είχα, μείναμε γύρω από το 1980 στο αρκετά παρθένο τότε από τουρισμό Μπατσί.

Οι φάροι ήταν κάτι που από την παιδική μου ηλικία μου μάγευαν την φαντασία μετά από πολλά παιδικά αναγνώσματα που είχα διαβάσει γι΄αυτούς και τους σκληροτράχηλους φαροφύλακες.

Έχω γράψει δε σχετικά το ποστ ΤΟ ΓΟΗΤΕΥΤΙΚΟ ΕΡΕΙΠΙΟ ΤΟΥ ΦΑΡΟΥ ΣΤΟΝ ΚΑΒΟ ΦΟΝΙΑ ΤΟΥ ΛΑΥΡΙΟΥ. ΛΙΓΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙ΄ΑΥΤΟΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΕΤΡΙΝΟΥΣ ΦΑΡΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Έτσι έμεινα κατάπληκτος όταν είδα σε φωτογραφία έναν από τους ωραιότερους φάρους στον κόσμο, τον Τουρλίτη της Άνδρου και έμεινα με την απορία πως και δεν τον είχα ξαναδεί έχοντας πάει στο νησί και έχοντας περάσει κοντά του!

Βέβαια η απορία μου λύθηκε αμέσως όταν ανέτρεξα και διάβασα σχετικά με αυτόν. Δεν τον είχα δει γιατί και τις δύο φορές που είχα πάει στο νησί δεν υπήρχε!

Κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο οι Γερμανοί βομβάρδισαν την Ιταλική φρουρά που υπήρχε στην Άνδρο τον Σεπτέμβριο 1943 και κατέστρεψαν και τον φάρο.

Το 1950 είχε τοποθετηθεί στην θέση του ένας αυτόματος με ασετιλίνη οπότε δεν είχε τίποτα το εντυπωσιακό ως θέαμα για να μου εντυπωθεί στην μνήμη.

Ο φάρος που καταστράφηκε είχε φτιαχτεί το 1887.

Ο φάρος που υπάρχει σήμερα είναι ακριβές αντίγραφο του αρχικού και μέρος από τις πέτρες του είναι από τον πρώτο και έχουν ανασυρθεί από την θάλασσα. Εδώ μπορεί να διαβάσει κανείς τα προβλήματα που αντιμετώπισαν για την ανακατασκευή του.  

Η ανακατασκευή του έγινε χάρις στην δωρεά του ζεύγους Γουλανδρή στην μνήμη της κόρης τους Βιολάνδας.

Ο Τουρλίτης είναι ο μοναδικός φάρος της Ευρώπης χτισμένος πάνω σε μικρό βράχο της θάλασσας.

Το ύψος του είναι 7 μέτρα και είναι εμφανής σε 11 ναυτικά μίλια.

Ο φάρος Τουρλίτης είναι παγκοσμίως γνωστός χάρις στην απεικόνιση του σε ελληνικό γραμματόσημο στην σειρά με τους φάρους.