ΠΡΙΝ 80 ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ ΕΙΧΕ ΠΑΤΗΣΕΙ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΗ ΤΗΣ ΔΕΗ ΚΑΙ ΕΝΑΣ ΦΑΣΙΣΤΑΣ

Θα θυμάστε τον σάλο που είχε προκαλέσει πριν 2 μήνες η εικόνα άνδρα, πιθανότατα συνδικαλιστή, ο οποίος πατά με το πόδι του, με περίσσιο θράσος, παίζοντας αμέριμνος μάλιστα με το κομπολόι του, πάνω στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη στην διαμαρτυρία της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ έξω από τη Βουλή, για την πώληση των λιγνιτικών μονάδων της ΔΕΗ. 

Το γεγονός μάλιστα είχε οδηγήσει και τον πρόσφατα διαγραφέντα από τους ΑΝΕΛ, Δημήτρη Καμμένο με επιστολή του στον υπουργό Εσωτερικών να του ζητά να εντοπιστεί ποιος είναι

Βέβαια η ΕΤΕ/ΔΕΗ επισημαίνει ότι αυτή η αισχρή φωτογραφία, δεν έχει καμία σχέση με υπάλληλο του Ομίλου ΔΕΗ, ούτε με κάποιο συνδικαλιστικό στέλεχος της.

Βέβαια σήμερα που μια κάμερα βρίσκεται παντού, στο παρακάτω βίντεο είναι προφανές ότι ο συνδικαλιστής όχι μόνο μετέχει στην πορεία προς τη Βουλή, αλλά είναι και στην κορυφή της διαδήλωσης, ακριβώς πίσω από το κεντρικό πανό της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ και δίπλα ακριβώς από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Εδώ φαίνεται και σε άλλο βίντεο.

Εκτός όμως από τον συνδικαλιστή της ΔΕΗ και στο παρελθόν το μνημείο το είχε πατήσει την εποχή της δικτατορίας του Μεταξά και άλλος ένας, αυτός με γνωστή ταυτότητα γιατί ήταν ο Κυβερνητικός Επίτροπος της Εθνικής Οργανώσεως Νεολαίας (ΕΟΝ) του Μεταξά.

                         (Η φωτογραφία από το λεύκωμα «4^η Αυγούστου 1936-1938»)

Ο Κυβερνητικός Επίτροπος ήταν ο τρίτος στην ιεραρχία μετά τον Γενικό Αρχηγό και τον Γενικό Επιθεωρητή.

Κυβερνητικός Επίτροπος ήταν ο Αλέξανδρος   Κανελλόπουλος ακροδεξιός νομικός και πολιτικός επιστήμων, βιομήχανος Χημικών προϊόντων, Γεννήθηκε το 1913 και πέθανε το 1983 στην Αθήνα.

Αντιγράφω μερικά στοιχεία από εδώ:

Στη διάρκεια της Κατοχής της Ελλάδος από τις δυνάμεις του Άξονα, δραστηριοποιήθηκε επιχειρηματικά και ήταν μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο της «Ανωνύμου Διεθνούς Εταιρίας Μεταλλείων και Εμπορίας Μεταλλευμάτων». Ο Κανελλόπουλος στις 18 Φεβρουαρίου 1949, αφού συνελήφθη στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, «αφιχθείς εξ Ελβετίας» δύο ημέρες πριν, καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών ετών, πρόστιμο 5 δις δραχμές και 1 χρόνο εκτόπιση, όμως εξαγόρασε την ποινή του. Η καταδίκη του αφορούσε συμμετοχή σε κύκλωμα λαθρεμπόρων συναλλάγματος. Στις 11 Νοεμβρίου 1949 η εφημερίδα «Ελευθερία», αποκάλυψε πως «...ο [γνωστός βιομήχανος] Αλέκος Κανελλόπουλος μετέσχε του λαθρεμπορίου», την εποχή που ο Κανελλόπουλος δραστηριοποιείται ως μέτοχος της «Ανωνύμου Εταιρίας Χημικών Προϊόντων και Λιπασμάτων».

Μεταπολεμικά διατέλεσε γραμματέας στην «Ελληνική Λέσχη Περιηγήσεων και Αυτοκινήτου» [«Ε.Λ.Π.Α.»] και συμμετείχε συχνά σε αγώνες ταχύτητος αυτοκινήτων.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 23-6-2018

Λεπτομερή στοιχεία για την υπόθεση της λαθρεμπορίας εδώ.

Σε έπαυλη της οικογενείας του Κανελλόπουλου  δύο χιλιόμετρα από την παραλία της Βάρκιζας και λίγο έξω από τη Βάρη (κτήμα «Πέτρου Κανελλόπουλου»), υπεγράφη και η συμφωνία της Βάρκιζας.

Η ΚΑΠΗΛΕΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΞΙΩΜΑΤΩΝ

Η ελληνική πολιτική ζωή έχει αναδείξει μερικούς πολιτικούς που δυστυχώς δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν με μέσο την πατριδοκαπηλία, ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα.

Έτσι το 1996 ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, ως δήμαρχος Αθηναίων επισκέφτηκε τη Σπάρτη και ανακάλυψε τότε εκεί, πως  δεν έχει συναφθεί ειρήνη με την λακωνική πρωτεύουσα από την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου!

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το παρακάτω κείμενο που μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει:

«Σήμερα, 10 Μαρτίου 1996, στὴν πρωτεύουσα τῆς Λακεδαίμονος, ὁ δήμαρχος Ἀθηναίων καὶ ὁ δήμαρχος Σπαρτιατῶν ἐκφράζουν τὴ βαθύτατη θλίψη τους γιὰ τὴν πολυαίμακτη σύρραξη τῶν δύο κορυφαίων πόλεων τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος καὶ διακηρύττουν τὴν λήξη μὲ ὅρους ἰσοτιμίας ἀναδρομικὰ τοῦ καταστροφικοῦ ἐκείνου πολέμου «Ἀθηναίων καὶ Πελοποννησίων» καὶ τὴν ἐμπέδωση ἀρρήκτων μεταξὺ τῶν δύο πόλεων δεσμῶν φιλίας καὶ συνεργασίας, μὲ ἠθικὸ ἔρεισμα καὶ τὴν ἀρχαία ἱστορικὴ μεγαλουργία τους.

Ὁ Δήμαρχος Σπαρτιατῶν Δημοσθένης Ματάλας

Ὁ Δήμαρχος Ἀθηναίων Δημήτρης Ἀβραμόπουλος»

Μετά από αυτή την μεγαλειώδη συνθήκη ειρήνης, μετά 2427 χρόνια, πως μπορούσε ο νυν υπουργός Άμυνας να μην τιμήσει και αυτός την ναυμαχία της Σαλαμίνας;

Μεγαλοπρεπής λοιπόν, αφού περπάτησε επάνω σε μία κόκκινη μοκέτα που ήταν στρωμένη σε... παλέτες, φτάνοντας στην παραλία υποκλίθηκε στη θάλασσα και πέταξε  ένα στεφάνι, ενώ παραπλεύρως νεανίδες με τοπικές ενδυμασίες κρατούσαν διάφορες σημαίες μεταξύ των οποίων και την Αμερικανική, κι ας μην είχε ακόμη ανακαλυφθεί η Αμερική την εποχή της ναυμαχίας!

Μετά την επιτυχή αυτή τελετή, το σπινθηροβόλο πνεύμα του υπουργού Άμυνας σκέφτηκε ότι υπάρχουν πολλοί ήρωες  από την Ελληνική Επανάσταση, οι οποίοι δεν είχαν τιμηθεί δεόντως από την Ελληνική Πολιτεία όσο ζούσαν.

Οπότε αμ΄ έπος αμ΄ έργον!

Έτσι λοιπόν, όπως βλέπετε στο σχετικό έγγραφο, 193 χρόνια μετά τον θάνατο της η Μπουμπουλίνα έγινε Υποναύαρχος!

Όμως και οι ζωντανοί δεν πρέπει να μένουν παραπονεμένοι.

Έτσι με εντολή πάλι του ρηξικέλευθου Υπουργού «απονέμεται σύμφωνα με τη διάταξη του εδαφίου τρίτου της παραγράφου 1 του άρθρου 39 του ν.3883/2010, η ιδιότητα του Εφέδρου Αξιωματικού βαθμού Υποστρατήγου επί τιμή στον Χατζηνικολάου Νικόλαο του Σωτηρίου (ΣΑ: 130/091140/75), που γεννήθηκε το έτος 1954 στη Θεσσαλονίκη».

Δεν είναι  άλλος από τον Μητροπολίτη Μεσογαίας και Λαυρεωτικής με τα γραφόμενα του οποίου  έχω ασχοληθεί ιδιαιτέρως στο παρελθόν. Ενδεικτικά:

Η ΘΕΟΠΝΕΥΣΤΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ

ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑΚΕΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ.

ΕΠ΄ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΤΗΣ ΓΙΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ,Η ΣΧΕΣΗΜΕΤΑΞΥ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ ,ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ ΚΑΙ ΛΟΓΙΚΗΣ.

ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ: ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑΝ ΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΘΕΟ!

Ας δούμε όμως δύο ενδιαφέροντα σημεία από τον σχετικό νόμο 3883/2010 με τον οποίο έγινε υποστράτηγος..

Σύμφωνα λοιπόν με το άρθρο 39 δύναται να απονέμεται ιδιότητα Εφέδρου Αξιωματικού και βαθμός Ταξιάρχου ή Υποστρατήγου επίτιμη σε πρόσωπα υψηλού κύρους, Έλληνες πολίτες, άνδρες και γυναίκες, σε αναγνώριση υπηρεσιών τους προς τις Ένοπλες Δυνάμεις.

 Ποιες είναι άραγε αυτές οι υπηρεσίες που προσέφερε ο Μεσογαίας στις Ένοπλες Δυνάμεις και τις οποίες δεν αναφέρονται για να τις μάθουμε και  μείς;

Σύμφωνα δε με την §3β του άρθρου 39 . Έχουν τα ίδια υπηρεσιακά και οικονομικά δικαιώματα και τις ίδιες αντιστοίχως υποχρεώσεις με τους μονίμους συναδέλφους τους, δεν έχουν υποχρέωση ελάχιστης παραμονής στο στράτευμα…

Δηλαδή εκτός από τα έσοδα που έχει ως μητροπολίτης προφανώς θα εισπράττει και μισθό από το στράτευμα βάσει του σχετικού εγγράφου του υπουργείου Άμυνας.

Στο παραπάνω βίντεο πάντως  σε μια αποθέωση λαϊκισμού εξιστορεί το δράμα του πως δεν μπορούν, όπως διακαώς επιθυμεί, να του κόψουν τον μισθό του μητροπολίτη!

Συμπάσχουμε βεβαίως μαζί του όταν θα υποστεί πιθανώς το μαρτύριο του να πάρει και δεύτερο μισθό ως υποστράτηγος!

Ο προηγούμενος μητροπολίτης που έγινε υποστράτηγος ήταν επί χούντας.( Όταν η Χούντα διόριζε υποστράτηγο μητροπολίτη Ενόπλων Δυνάμεων»)

ΥΓ.Απλά για να μην ξεχνάμε τι είχε πει στην ενθρόνιση του:

«Πώς…να ταυτιστώ με την πολυτελή αμφίεση, που παραπέμπει στη ζωή των βυζαντινών αυτοκρατόρων;…Η αρχιεροσύνη,…ήταν κάτι που .. καθόλου δεν επιθυμούσα….Λέξεις όπως μισθός, .. τιμητικές διακρίσεις κλπ … θα ήθελα να παραμείνουν ξένες προς το λεξιλόγιο της προσωπικής μου πολιτείας…ο ιερέας πρέπει να είναι ο φτωχότερος από τους πιστούς και ο επίσκοπος ο φτωχότερος από τους ιερείς. ….το δεύτερο όμως, αποτελεί για μένα αδιαπραγμάτευτο όρο και απαράβατο στόχο ζωής. Δεν θα ήθελα να πληρώνομαι»

ΤΑ ΑΝΑΠΑΨOΛΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΙΟΛΑΣ

Στο παραπάνω επεισόδιο του 50/50 άκουσα για πρώτη φορά για τα Αναπαψόλια ή αναπαυσόλια της καριόλας.

Στο βιβλίο “ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΖΑΚΥΝΘΟ” του Ντίνου Θεοδόση διαβάζουμε πως:

 Στην παλιά Ζάκυνθο όταν "δενότανε" ο γάμος οι γονέοι του γαμπρού με δυο από τους κοντινούς συγγενείς του πηγαίνανε στο σπίτι της νύφης με γλυκίσματα και φιόρα για να γράψουνε το Σκαρτσοφόλι ή την "Αρέσκεια", όπως λέγανε.

Παρόντες καλεσμένοι ήτανε ο παπάς της ενορίας ή ο Νοδάρος ή Νοτάριος (Συμβολαιογράφος) που θάγραφε το σκαρτσοφόλι, όταν ο πατέρας θα υπαγόρευε τα προικιά που θάδινε στη θυγατέρα του και δυο άτομα γνωστά για μάρτυρες. Μετά την υπογραφή τση "αρέσκειας" ένας κοντινός συγγενής της νύφης την πήγαινε στο σπίτι του γαμπρού για να λάβει γνώση του περιεχομένου όπου επισημοποιείτο με σπαροκόπια και κεράσματα.

Σε αυτά λοιπόν τα Σκαρτσοφόλια (προικοσύμφωνα) στα Επτάνησα αναγράφονταν μεταξύ των άλλων και τα Αναπαψόλια ή αναπαυσόλια της καριόλας που χάριζε στο ζεύγος ο πατέρας της νύφης.

Ο Χυτήρης στο Κερκυραϊκό Γλωσσάρι του επεξηγεί πως:

«αναπαψόλια, τα = βαμβακερό ή μάλλινο πλεχτό σκοινί, που τα άκρα του κατέληγαν σε θηλειές. Κρεμόταν από το δοκάρι της οροφής πάνω από το συζυγικό κρεβάτι και στις θηλειές τοποθετούσε τα πόδια της η σύζυγος, κατά τη γεννετήσια πράξη (ανα-παύω>ανάπαψη).»

Στο Λαογραφικό Μουσείο Παξών στον Γάιο, μπορούμε να δούμε τα αναπαψόλια σε μια καριόλα, όπως ονόμαζαν συνήθως το σιδερένια κρεβάτι που στα πιο εύπορα σπίτια είχε και ουρανό.

Και για να μην πληγώνονται οι αστράγαλοι της γυναίκας στο αναπαψόλιο ήταν ντυμένο με  ύφασμα.

Η χρησιμότητα των αναπαψολίων ήταν διττή.

Αφ΄ενός οι πιο παχύσαρκες βάζοντας σε αυτά τα πόδια τους κατά την διάρκεια της σεξουαλικής επαφής την απολάμβαναν ποιο αναπαυτικά!

Ο δεύτερος λόγος και ο σημαντικότερος,  ήταν ότι σε αυτή την στάση στην οποία παρέμεναν μετά την συνουσία για σύντομο διάστημα θα ήταν πιο εύκολο να συλλάβουν παιδί καθώς το σπέρμα θα παρέμενε μεγαλύτερο διάστημα στον κόλπο.   

Βέβαια σε σύγχρονη πολυετή έρευνα που έχει ανακοινωθεί στο Ευρωπαϊκό Συνέδριο Αναπαραγωγής και Εμβρυολογίας που διεξήχθη στο Ελσίνκι της Φινλανδίας διαπιστώθηκε ότι τα σπερματοζωάρια κινούνται ταχύτατα και μπορούν να φθάσουν στη σάλπιγγα, όπου βρίσκεται το ωάριο  μέσα σε 5 λεπτά της ώρας και επίσης ότι μπορούν να επιζήσουν για μερικές ημέρες στη μήτρα  έτσι ώστε η μόνη χρήση που παραμένει για τα αναπαψόλια να είναι αυτή που με ευθυμία εμφανίζουν ευτυχείς ιδιοκτήτες τους!

Ίσως το μόνο διαχρονικά χρήσιμο όργανο από τα παραδοσιακά της Επτανήσου, να παραμένει η τόσο χρήσιμη μεν αλλά σε αχρηστία πλέον κλανιόρα!

ΟΤΑΝ Η ΤΡΕΛΛΑ ΔΕΝ ΠΗΓΑΙΝΕ ΣΤΑ ΒΟΥΝΑ ΑΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΣΤΥΛΟΥΣ!

Οι σπάνιες αυτές φωτογραφίες είναι από το αρχείο του συλλέκτη Johan Adolf Andersohns  που είχε επισκεφτεί την Ελλάδα το 1868  και φυλάσσονται στο μουσείο Vänersborgs στη νότια Σουηδία που ίδρυσε ο ίδιος.

Σε αυτές βλέπουμε με έκπληξη ότι επάνω στο επιστύλιο των δυτικότερων κιόνων της νοτιοδυτικής γωνίας υπάρχουν τα ερείπια από το κελί ενός μοναχού γνωστού ως Στυλίτη που είχε εγκατασταθεί εκεί από τους τελευταίους χρόνους της Τουρκοκρατίας.

Ακόμα νωρίτερα το κτίσμα του Στυλίτη φαίνεται και σε πίνακα του 1836 του  Ludwig Kolinberger. 

Πίστευα πως όλοι αυτοί οι πολυπληθείς παρανοϊκοί, που τους πρώτους αιώνες του χριστιανισμού, ξεκινώντας από την Συρία,  πίστευαν πως με την καταπόνηση του σώματος τους ζώντας επάνω σε ένα στύλο,θα διασφάλιζαν την σωτηρία της ψυχής τους, εξαφανίστηκαν κάπου τον 12^ο αιώνα με εμφάνιση μόνο σποραδικών  περιπτώσεων στην Ρωσία μέχρι το 1461 και στους Ρουθενιανούς ακόμα και αργότερα.

Στην Δύση εκτός από μια ή δύο περιπτώσεις δεν αναφέρονται στυλίτες.

Ένας σύγχρονος που θεωρείται στυλίτης, αλλά είναι  μάλλον πιο κοντά στους μοναχούς των Μετεώρων,  υπάρχει σήμερα στην Γεωργία και ζει στην Katskhi Pillar εδώ και 20 χρόνια, έχοντας αναστηλώσει με την βοήθεια των ντόπιων και της πολιτείας  ένα μοναστήρι του 1200.
Πριν όμως αρχίσουν να ανεβαίνουν σε στύλους υπήρχε η μόδα των «ορθίων»

Ο Όσιος Ιάκωβος Επίσκοπος Νισίβεως (εορτάζει 13 Ιανουαρίου) σύμφωνα με την χριστιανική μυθολογία ήταν τόσο απορροφημένος στην ορθοστασία του ώστε μια φορά τον σκέπασε το χιόνι χωρίς να το πάρει χαμπάρι! Ο δε Ιωάννης των Σάρδεων για να παραμένει όρθιος και στον ύπνο του είχε βρει την πατέντα να περνάει ένα σκοινί από τις μασχάλες του και να κρεμιέται από αυτό!

Πρωτοπόρος στον θρησκευτικό παραλογισμό του σκαρφαλώματος στις κολώνες είναι ο όσιος Στυλίτης Συμεών, ο Σύρος. (τιμάται την 1^η Σεπτεμβρίου) Αυτός ακολούθησε αντίστροφα το «απ΄τα ψηλά στα χαμηλά» γιατί αρχικά δοξολόγησε τον θεό για 5 μέρες σε ένα ξεροπήγαδο! Μετά  βάζει να τον εγκλείσουν συνολικά 28 φορές στην περίοδο της νηστείας, χωρίς οποιαδήποτε τροφή. Όλα αυτά προσελκύουν την προσοχή του θρησκόληπτου και αμόρφωτου πλήθους αλλά και ατόμων της εξουσίας, οι οποίοι συρρέουν σε πλήθη για να τον παρακαλέσουν να μεσιτεύσει στον θεό ώστε παράλυτοι να περπατήσουν, καμπούρηδες να ισιώσουν, στείρες να αποκτήσουν παιδιά κτλ

Έτσι αναγκάζεται να ανέβει στον στύλο για να υψωθεί πνευματικά αλλά και για να γλυτώσει από τους πιστούς του που προσπαθούν να πάρουν τρίχες από το μαλλί της προβιάς του, φακές από το γεύμα του ή και χώμα γύρω από τον στύλο, καθαγιασμένο προφανώς  από τα σωματικά του απόβλητα!
 Αρχικά ανεβαίνει σε χαμηλότερους στύλους  αλλά αργότερα σε στύλο 20-25 μέτρων όπου και εγκαθίσταται για 30 χρόνια.

Στεκόταν όρθιος ή έσκυβε μέχρι τα δάκτυλα των ποδιών του για προσευχηθεί και καθώς έτρωγε μια φορά την εβδομάδα, όντας αποστεωμένος, δεν είχε πρόβλημα με τις επικύψεις που ένας από τους πιστούς του είχε μετρήσει  σε μια μέρα τουλάχιστον 1244,γιατί μετά τελικά και αυτός βαρέθηκε να τις μετράει  !

Ο πολυπράγμων όμως στυλίτης είχε και την μεγαλοφυή ιδέα να περάσει

τη ζωή του στέκοντας μόνο στο ένα πόδι. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα  να πάθει ακαμψία, τα μέλη του να γεμίσουν  πληγές και οιδήματα, τα οποία γρήγορα σάπισαν με αποτέλεσμα, ένα χειμώνα ο μηρός του σάπισε τόσο, «ώστε βγήκαν από μέσα πολλά σκουλήκια. Έπεφταν από το σώμα του στις πατούσες του, από τις πατούσες του στον στύλο, από το στύλο στο χώμα. Τότε ο Συμεών διέταξε ένα νεαρό άντρα, ονόματι Αντώνιο, ο οποίος τον υπηρετούσε και είδε και κατέγραψε όλα αυτά, να μαζέψει τα σκουλήκια και να του τα φέρει επάνω. Ύστερα τα έβαλε πάλι στην πληγή του και είπε: "Φάτε λοιπόν αυτά, που σας έδωσε ο Θεός"».
Αναπόφευκτα πέριξ του Συμεών και του πλήθους των συρρεόντων προσκυνητών, αναπτύχτηκε και το αντίστοιχο εμπόριο και λέγεται πως ακόμα και στην  Ιταλία,  ό Συμεών ήταν τόσο γνωστός, ώστε κρε­μούσαν μικρές εικόνες του στις εισόδους όλων των εργα­στηρίων, για να παίρνουν απ' αυτές προστασία και ασφάλεια

Στην εικόνα ο Συμεών με πάνω από το κεφάλι του την πνευματική καθαρότητα που τον ευλογεί και από κάτω το φίδι που παριστά τους δαιμονικούς πειρασμούς.(6^ος αιών)
Εκτός όμως από το χώμα που το μετέφεραν σε μικρές κάψουλες, όχι μόνο ως φάρμακο αλλά και ως φυλακτό, έπαιρναν και σκόνη και κομμάτια από τον στύλο του με αποτέλεσμα τον Μεσαίωνα αυτός να έχει φθαρεί ολόκληρος.

Στην φωτογραφία το υπόλειμμα από την κολώνα, γύρω από την οποία μετά τον θάνατο του κτίστηκε μεγαλοπρεπής ναός που είχε 4 βασιλικές σε σχήμα σταυρού. (Είναι 30 χιλ από το Χαλέπι)  
Βέβαια οι γυναίκες δεν επιτρέπονταν να πλησιάσουν πολύ κοντά τον Συμεών βάσει της προς Κορινθίους Α' 7:1 (Είναι καλό ο άνθρωπος να μην αγγίζει γυναίκα) και ο ίδιος δεν επέτρεψε ούτε στην μάνα του να πλησιάσει. Ο Άγιος Αυγουστίνος είχε ήδη πει για τις γυναίκες πως: πραγματικά πρέπει να απομονώνονται γιατί είναι η αιτία των μισητών και ακουσίων στύσεων στους αγίους άνδρες! 

Όταν λοιπόν η μητέρα του  πέθανε, ζήτησε και έφεραν το πτώμα της κάτω από τον στύλο του όπως φαίνεται και στην αγιογραφία του 16^ου αιώνα από την Πολωνία.

Η ιστορία του Συμεών είχε εντυπωσιάσει προφανώς τον Καβάφη και γι΄αυτό έχει γράψει ποίημα με τον ομώνυμο τίτλο.
Το παράδειγμα του Συμεών ακολούθησαν πολλοί άλλοι και έτσι βλέπουμε την  παρακάτω εικόνα με δύο Συμεών. Ο άλλος Συμεών είναι  ο νεώτερος ή ο Θαυμαστορίτης όνομα που πήρε από τον λόφο που ήταν ο στύλος του  ανάμεσα στην Αντιόχεια και τη Σελεύκεια, γνωστό ως Θαυμαστόν Όρος. Αυτός  σκαρφάλωσε σε ένα στύλο «τόσο μικρός ακόμη, ώστε άλλαξε τα πρώτα του δόντια, όταν ανέβηκε».

Τέλος ο  Ιωάννης Μόσχος, ένας Ανατολίτης μοναχός, ο οποίος πέθανε το 619 στη Ρώμη περιγράφει μια κωμικοτραγική ιστορία δύο στυλιτών ο ένας  μονοφυσίτης και ο άλλος καθολικός  που βριζόντουσαν από τις κολόνες τους λόγω των διαφορετικών θεολογικών τους απόψεων!

Όλοι αυτοί οι «δια Χριστόν σαλοί» απλά επιβεβαιώνουν ότι πράγματι η Η ΔΙΑΒΡΩΣΗ ΤΟΥ ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ οδηγεί σε παράλογες συμπεριφορές που απέχουν από την κοινή λογική και την ορθολογική σκέψη.

ΕΘΝΙΚΟΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ

Πριν 5 χρόνια είχα γράψει ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον , κατά την γνώμη μου, άρθρο με τίτλο Ο ΛΑΙΚΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΚΡΙΣΗ, στο οποίο αναφέρω αυτό που εύστοχα έχει γράψει ο Νίκος Μουζέλης (Ελευθεροτυπία, 28/05/2004):

Παρατηρούμε έναν καλπάζοντα λαϊκισμό στην ελληνική κοινωνία που οδηγεί στην ξενοφοβία και σε έναν εθνικισμό «αμυντικού» τύπου. Αυτή η κατάσταση καλλιεργείται από την Εκκλησία από τη μια μεριά και από πολιτικές ελίτ με αριστεροεθνικιστικούς προσανατολισμούς.

Το πόσο σωστή είναι αυτή η άποψη, η οποία δυστυχώς επικρατεί σε πολλούς, αποδεικνύεται από τα παρακάτω απόσπασματα ομιλίας  που δημοσίευσε ο Ανδρέας Παππάς σε άρθρο του με τίτλο Στα νάματα του εθνικο-λαϊκισμού.

Διαβάζοντας τα δεν είναι εύκολο να διαβλέψει κανείς από ποιο πολιτικό χώρο προέρχεται.

Κάποτε η γωνιά αυτής της Γης που πατάμε και λέγεται Ελλάδα ήτανε δοξασμένη και ευτυχισμένη, κι είχε έναν πολιτισμό, που επί δυόμισι χιλιάδες χρόνια συνεχίζει να παραμένει και να θαυμάζεται απ' όλο τον κόσμο.

[…]

Στην εποχή της σκλαβιάς [η χώρα] πέρασε σκληρά, μαύρα χρόνια και πολλοί «έξυπνοι», ανάμεσα στους οποίους και κάποιος Φαλμεράγερ, ισχυρίστηκαν πως η ελληνική φυλή διασταυρώθηκε μ' άλλες φυλές, που δεν έχουν τίποτα το κοινό με την αρχαία ελληνική φυλή. Μα ό,τι και να πούνε, δεν έχει καμία αξία. Την ελληνικότητά μας την αποδείξαμε. Γεγονός είναι ότι η χώρα μας ξεσηκώθηκε και ξαναγένηκε πάλι λεύτερη. Αυτό κανείς δεν το ήθελε. Ούτε οι ξένοι βασιλιάδες, ούτε οι ντόπιοι κοτζαμπάσηδες. […] Όλοι, ξένοι και ντόπιοι, πάλεψαν για να μην ξεσηκωθεί ο λαός και αποχτήσει τη λευτεριά του. […] Ο Γιάννης Καποδίστριας, που μας τον παρουσιάζουν στα σχολειά μεγάλο και τρανό, με προτομές και πορτρέτα, είναι ο πρώτος καταστροφέας της Ελλάδας.

[…]

Οι τρανοί της Γης τρόμαξαν και, χρησιμοποιώντας όλα τα τερτίπια, προσπάθησαν να πνίξουν την επανάσταση. Μα γελάστηκαν. […] Έτσι οι πρόγονοί μας ανάγκασαν όλους τους εχθρούς μας να γλείψουν εκεί που έφτυσαν και ν' αναγνωρίσουν τους αγώνες μας και την ανεξαρτησία μας.

[…]

Τα παραμύθια του φιλελληνισμού, χάρη στον οποίο αποκτήσαμε δήθεν τη λευτεριά μας, εφευρέθηκαν μόνο και μόνο για να γίνει πιστευτό ότι η πατρίδα μας λευτερώθηκε όχι από τις ίδιες της τις δυνάμεις, μα από τους ξένους. […] Η αντίδραση, ντόπια και ξένη, για να ευνουχίσει τον λαϊκό χαρακτήρα του κινήματος και να επιβάλει νέα σκλαβιά, χρησιμοποίησε όλα τα μέσα.

Όπως επισημαίνει ο Παππάς:

Μην μου πείτε ότι δεν πρόκειται για μνημείο θυματοποίησης και μανιχαϊσμού, ιδεολογικής χρήσης της Ιστορίας αλλά και στρεψόδικου, σχεδόν κουτοπόνηρου «φιλολαϊσμού». Ο μπρούτος αντιιμπεριαλισμός και ο εθνοπατριωτικός οίστρος θυμίζουν ομιλία επαρχιακού γυμνασιάρχη της δεκαετίας του 1950 με την ευκαιρία του εορτασμού της 25ης Μαρτίου.

Τα αποσπάσματα  αυτά, που πράγματι θα μπορούσε να είναι από ακροδεξιό επαρχιώτη γυμνασιάρχη ,εκτός ίσως από την αναφορά στον Καποδίστρια, είναι από την ομιλία του Άρη Βελουχιώτη στην πλατεία της Λαμίας, στις 18 Οκτωβρίου του 1944!

Και συνεχίζει ο Ανδρέας Παππάς:

Κατά τον Βελουχιώτη, λοιπόν, ο Φαλμεράγερ ήθελε να αμαυρώσει τον ρόλο της Ελλάδας ως φωτοδότριας του κόσμου επί 2.500 συναπτά χρόνια, οι λαϊκοί αγώνες δεν σταμάτησαν ποτέ κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας, ο πολύς (sic) Γιάννης (κι άλλο sic) Καποδίστριας, σαν εκπρόσωπος της ξένης και ντόπιας αντίδρασης, το μόνο που επεδίωκε ήταν η καταστροφή της χώρας, τα περί φιλελληνισμού και φιλελλήνων είναι «παραμύθια» που «εφευρέθηκαν», οι ισχυροί της Γης «τρόμαξαν στο άκουσμα της εξέγερσης» και «προσπαθούσαν να την πνίξουν».

Σύμφωνα με το βελουχιώτειο αφήγημα, δεν υπήρξε ποτέ ούτε φιλελληνισμός, ούτε Ναυαρίνο, ούτε εμφύλιοι πόλεμοι μεταξύ των εξεγερμένων για το ποιος θα κάνει κουμάντο και, κυρίως, θα βάλει χέρι στα λεφτά του δανείου, ούτε τίποτα. Από τη μια ήταν ο καλός «λαός», έτσι γενικώς και αδιακρίτως, και από την άλλη ο ιμπεριαλισμός, η αντίδραση, η «ξένη ακρίδα» (λείπουν τα «μονοπώλια» από το σχήμα, αλλά αυτά ήρθαν λίγο αργότερα). Τι κι αν το 1827 η εξέγερση είχε ουσιαστικά κατασταλεί και μόνο κάποιες εστίες αντίστασης απέμεναν εδώ κι εκεί, που και αυτές ήταν θέμα χρόνου να σβήσουν; Τι κι αν η χώρα που λέγεται Ελλάδα οφείλει την κρατική (προσοχή, την κρατική, όχι την εθνική) υπόστασή της στο Ναυαρίνο και στο Πρωτόκολλο του Λονδίνου;

Φοβάμαι ότι από την ίδια αυτή πηγή αρδεύονται και όσοι μιλούν για την «πολεμική αρετή των Ελλήνων», και κάποιοι πιο εξευρωπαϊσμένοι που έγραφαν για το «εγγενώς αντιστασιακό φρόνημα των Ελλήνων», και ο Λαζόπουλος όταν δηλώνει «Ιστορία δεν είναι αυτή που γράφουν τα βιβλία. Ιστορία είναι αυτά που ακούγαμε από τη μάνα μας και τη γιαγιά μας», και ο Σπίρτζης που έχει το πορτρέτο του Βελουχιώτη σε φωσφοριζέ εκδοχή (ο αθεόφοβος!) στο γραφείο του, και οι πούροι και οι ντούροι αριστεροί όταν μιλάνε για τον «αδούλωτο ελληνικό λαό, θύμα πάντα της ντόπιας και ξένης αντίδρασης». Α, ναι, και ο Καμμένος όταν απειλεί τους Τούρκους ότι θα πάθουν ό,τι και το 1821-27. Ο οποίος, όμως, φοβάμαι ότι το κάνει όχι μόνο γιατί αρέσκεται στα κακαρίσματα και στις τζάμπα μαγκιές, αλλά και επειδή αγνοεί ή δεν άκουσε ποτέ (όπως και οι περισσότεροι συμπολίτες μας, άλλωστε) ότι η εξέγερση είχε ουσιαστικά κατασταλεί όταν έγινε το Ναυαρίνο.

Είναι πρόδηλο λοιπόν πως το φαινόμενο της αγαστής συμπόρευσης και της χωρίς πρόβλημα συμβίωσης αριστερών και ακροδεξιών στην πλατεία Συντάγματος την εποχή των Αγανακτισμένων, αλλά και της σύμπλευσης τους στην κυβέρνηση, αποδεικνύει πως ο εθνικολαϊκισμός έχει διαβρώσει από αρκετά χρόνια μεγάλα τμήματα του λαού άσχετα μάλιστα από την ιδεολογική τους τοποθέτηση

Χαρακτηριστικός δε εκφραστής του εθνικολαϊκισμού δεν είναι άλλος παρά ο ίδιος ο Τσίπρας που, όπως γράφει ο Πέτρος Τσατσόπουλος:

 με το ίδιο πάντοτε τζοκόντειο μειδίαμα, έπλεξε το εγκώμιο του Γιάννη Μπουτάρη - «συμβολοποιείς (sic) ένα ολόκληρο δημοκρατικό προοδευτικό μέτωπο απέναντι στη μαυρίλα» - και ύστερα παρευρέθη στην κηδεία ενός δημοφιλούς καλλιτέχνη, του Χάρρυ Κλυνν, που όσο βρισκόταν εν ζωή, χλευαστικά, επίμονα, με ad hominem επιθέσεις, διαδήλωνε ότι ο Μπουτάρης όχι μονάχα δεν ήταν σύμβολο εναντίον της μαυρίλας, αλλά ήταν και η μαυρίλα αυτοπροσώπως.

Μήπως είμαστε υπερβολικοί; Μπορεί. Αναμφίβολα ο Τσίπρας δεν απευθύνεται σε εμάς. Το δικό του ακροατήριο, εμποτισμένο με τον εθνολαϊκισμό, αφιερωμένο στη λατρεία του θυμικού κι εκπαιδευμένο επί χρόνια να μην ψειρίζει τι φάσκει και τι αντιφάσκει, δεν ενοχλείται που ο Πρωθυπουργός μας, με έναν κυνισμό τόσο ξετσίπωτο που καταντάει πορνογραφικός, αντλεί ωφέλεια υποκρινόμενος ότι υποκλίνεται μπροστά σε δύο διαμετρικά αντίθετους ιδεολογικούς εκπροσώπους.

Για εμάς τους υπόλοιπους; Ξιδάκι.

Η «ΔΙΠΛΗ ΓΛΩΣΣΑ» ή Ο ΕΞΩΡΑΪΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Το βιβλίο του δημοσιογράφου Γιάννη Βλαστάρη, διευθυντή επί 20ετία της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας», «Λεξικό χωρίς γραβάτα» (εκδ. Αρμός), αισίως έφθασε στην έκτη εμπλουτισμένη έκδοσή του, έναν χρόνο μετά την πρώτη του κυκλοφορία.

Το πρόβλημα του συγγραφέα του είναι η συνεχής παραγωγή νέων όρων της διπλής γλώσσας, το new speek κατά τον Όργουελ και έτσι όπως λέει ο ίδιος: Ενώ βρισκόταν στο τυπογραφείο, ήδη είχα μαζέψει λήμματα που δεν πρόλαβα να συμπεριλάβω.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της διπλής γλώσσας που εξωραΐζει την πραγματικότητα, αποτελεί η ευρηματική επεξήγηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρη Γάκη :Δεν είναι κατασχέσεις, είναι αφαίρεση χρημάτων από κάποιους λογαριασμούς. Δεν είναι κατάσχεση λογαριασμών. Μην το λέτε έτσι.

Η ιστορία του λεκτικού εξωραϊσμού της πραγματικότητας υφίσταται από την εποχή της αρχαιότητας, όπως  αναφέρει και στην ομιλία του στο TED ο Βλασταρης, όταν με τον όρο «Αθηναϊκή Συμμαχία» κάλυπταν την κυριαρχία της Αθήνας στις κατακτήσεις της. Ο Θουκυδίδης επίσης μετά τον Πελοποννησιακό πόλεμο έγραφε πως οι νικητές δεν αλλάζουν μόνο τα γεγονότα αλλά και την περιγραφή τους. Αλλά και η Pax Romana δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ο Ρωμαϊκός ιμπεριαλισμός. Τέλος την 21^η Απριλίου δεν έγινε πραξικόπημα αλλά «Επανάσταση», οι παράνομοι μετανάστες απλώς ονομάζονται Παράτυποι. τα δε αυθαίρετα οικιστικές πυκνώσεις!

Την τακτική αυτή του εξωραϊσμού της πραγματικότητας  περιγράφει με γλαφυρό τρόπο και ο Ροΐδης στην Πάπισσα Ιωάννα όταν αυτή έλυσε το πρόβλημα του πως ημέρα νηστείας μπορούν να φάνε κρέας:

Βαπτίσατε, είπε, την χήνα  ταύτην  εις ιχθύν και φάγετε αυτήν αφόβως!

Το ίδιο ακριβώς έκανε  και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως περιγράφει ο Βλαστάρης:

ξύπνησα σε μια χώρα που η κακή “Τρόικα” είχε πλέον εξαφανιστεί, παραχωρώντας τη θέση της στους περίφημους “Θεσμούς”, που οι κατάπτυστοι “δανειστές” είχαν μεταμορφωθεί σε ευγενικούς “εταίρους” που δεν αλώνιζαν στα υπουργεία αλλά αντίθετα συσκέπτονταν σε “κεντρικό ξενοδοχείο” – το οποίο δεν το αποκαλούσαμε Χίλτον, καθότι είναι πολυτελές και εμείς είμαστε αριστεροί –, για να οδηγηθούμε τελικώς σε κάτι απροσδιόριστα αισιόδοξο ονόματι “συμφωνία-γέφυρα”».

«Υπάρχουν όμως περίοδοι που το φαινόμενο της “διπλής γλώσσας” βρίσκεται σε έξαρση. Και νομίζω ότι αυτό που ζούμε αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα είναι πρωτόγνωρο» επιμένει. «Είναι διαφορετικό να προσπαθείς να πλασάρεις ελκυστικά έναν ανασχηματισμό ονομάζοντάς τον “αναδόμηση” και διαφορετικό ο κ. Κατρούγκαλος να βαπτίζει τη μείωση των συντάξεων “αναπλαισίωση” του Ασφαλιστικού». 

Όπως όμως χαρακτηριστικά επισημαίνει, «οι περισσότερο πολιτικά διαστρεβλωτικοί όροι προήλθαν από τον Γιάνη Βαρουφάκη, τον Γιώργο Κατρούγκαλο και τον Νίκο Παππά. Γενικά πρωτοστατούν εκείνοι που έχουν καλλιεργήσει ένα προφίλ διανοούμενου. Δεν είναι εύκολο να σκεφτείς να διαψεύσεις ότι περνάς στα χέρια των μεταναστών χειροπέδες, κάνοντας λόγο για “πλαστικά δεσμά”. Προϋποθέτει μια νοητική επεξεργασία».

Πάντως όπως τονίζει ο Γιάννης Βλαστάρης ο μεγαλύτερος «αιμοδότης» του λεξικού του στο κομμάτι «των νεολογισμών και των χυδαίων κατασκευών» ήταν ο Παύλος Πολάκης.

«Βαστασοϊμπλέδες. Η λέξη απαντάται και ως “βαστασοϊμπλάκηδες” . «Ανήκει στον γλωσσικό θησαυρό του υπουργού Πολάκη. Την ίδια ώρα, βεβαίως, ο πρωθυπουργός... υπογράφει ό,τι του υπαγορεύει ο Σόιμπλε. Βλ. και Βοθροκάναλα, Δηθενάδες, Κόπι πάστε, Πλεκτό».

Παρά το γεγονός  ότι  ο Γιάννης Βλαστάρης προέρχεται από τον χώρο της Αριστεράς στην ερώτηση αν  ήταν τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία απαντά: «Δεν νομίζω ότι πρόκειται περί Αριστεράς. Η ηγετική της ομάδα πολιτικά ανδρώθηκε στις τελευταίες κακές στιγμές της Μεταπολίτευσης. Διαπαιδαγωγήθηκαν πάνω στην άγνοια κινδύνου. Όταν η κατάληψη στο σχολείο σου δεν σήμαινε καν τη στέρηση της πενταήμερης, πώς να μην παίξεις στα ζάρια την τύχη της χώρας; Προτιμώ να σκέφτομαι ότι στην τελευταία φάση της Μεταπολίτευσης ζούμε τη διαστροφή της Αριστεράς: κρατήσαμε τα σύμβολα με τις ιστορικές ερμηνείες τους και τα μεταφέραμε στη δική μας σκοπιμότητα που δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο αλλά πρόσημο κυνικό». 

Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο και ερευνητή Γιάννη Καλιόρη η επεξήγηση της Διπλής Γλώσσας είναι γιατί : αν αδυνατείς να κάνεις την πράξη σου ιδεολογία, κάνεις τη γλώσσα σου ιδεολογία. Παίρνεις ένα κακό έργο και το ωραιοποιείς ή ένα ανύπαρκτο και του δίνεις υπόσταση.
Ο εξωραϊσμός αυτός της πραγματικότητας έχει ως στόχο την ναρκοθέτηση του ορθολογισμού της κοινωνίας. Όπως αναφέρει ο ίδιος στο TED, μόνο σε 1 ½ χρόνο συγκέντρωσε για το βιβλίο του 350 λήμματα της εξουσίας  και όπως επεξηγεί  : Αν μια κοινωνία βομβαρδίζεται καθημερινά από αυτούς τους νεολογισμούς, στη χειρότερη περίπτωση ένα κομμάτι της πείθεται από αυτούς, ενώ ένα άλλο βρίσκεται σε σύγχυση ή θολώνει το πολιτικό του κριτήριο. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια “τεχνική εξουσίας”. Το θέμα δεν είναι να πείσουν ότι δεν είναι κακοί, αλλά να πείσουν ότι δεν είναι και τόσο κακοί. Και αφού δεν είναι τόσο κακοί, μήπως οι άλλοι είναι χειρότεροι από εκείνους; Προσπαθούν λοιπόν να δημιουργήσουν αυτή τη λογική της σύγκρισης, ώστε να ξεφύγουν από την κρίση επί του συγκεκριμένου. Για τρία χρόνια στη ναζιστική Γερμανία κανείς δεν μιλούσε για ολοκαύτωμα των Εβραίων, αλλά για “οριστική λύση”. Μίλαγαν για “κάμπινγκ εργασίας” και όχι για στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η “διπλή γλώσσα” οδηγεί σε μια σύγχυση είτε σε μια ανοχή είτε σε αποδοχή μιας πραγματικότητας, ακόμα και αν αυτή προσκρούει στη λογική. Αποτέλεσμα; Η νοητική σύγχυση μιας ολόκληρης κοινωνίας. 

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 4-6-2018

Γράφοντας ο Σταμάτης Φασουλής για την παράσταση  «Μαθήματα πολέμου» του Δημήτρη Λιγνάδη, που είναι μια δραματοποιημένη απόδοση της «Ιστορίας» του Θουκυδίδη με συρραφή ιστορικών γεγονότων ανθολογημένων από τα πέντε πρώτα βιβλία της «Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου», παραθέτει λίγα αποσπάσματα από τον επίλογο του Θουκυδίδη μετά το τέλος του εμφυλίου στην Κέρκυρα, στη μετάφραση του Γιάννη Λιγνάδη.

Σε αυτά διαπιστώνει κανείς πως η «διπλή γλώσσα»  υπήρχε από την αρχαιότητα, για τον ίδιο ακριβώς σκοπό, τον εξωραϊσμό της πραγματικότητας:

«Και διέστρεφαν

τις καθιερωμένες σημασίες των λέξεων,

ώστε να ταιριάζουν με τις πράξεις τους.

Έτσι η αλόγιστη τόλμη έγινε...

Συντροφική ανδρεία.

Η προνοητική εγκράτεια...

Εύσχημη δειλία.

Η σωφροσύνη...

Πρόσχημα ανανδρίας.

Η διεξοδική περίσκεψη και πρόληψη...

Αδυναμία δράσης.

Η παράφορη ορμή...

Ένδειξη ανδρισμού.

Ο εμπαθής με τον εμπρηστικό λόγο...

Πάντα αξιόπιστος.

Ο νηφάλιος που εξέφραζε κάποια αντίρρηση...

Ύποπτος.

...

Ο προνοητικός και αμέτοχος στις ραδιουργίες...

Υπονομευτής της παράταξης

και φοβιτσιάρης.

Όποιος πρόλαβε να κάνει πρώτος το κακό...

Άξιος.

Ακόμα κι ο συγγενικός δεσμός αλλοτριώθηκε...».

Αυτά ο Θουκυδίδης το 425 & 427 π.Χ.

ΝΑ ΣΕ ΤΙ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ!

Μερικές εξαιρετικής εφευρετικότητας και πρωτοτυπίας απαντήσεις σε εξετάσεις μαθητών και όχι μόνο..

Επειδή όμως μπορεί να υπάρξουν μερικοί που να θεωρούν πως οι απαντήσεις είναι φτιαχτές, έβαλα  το παραπάνω βίντεο στο οποίο μπορεί να διαπιστώσει κανείς το επίπεδο γνώσης των νέων παιδιών, ηλικίας τουλάχιστον Λυκείου, για μια από τις δύο εθνικές μας γιορτές. 

ΙΣΤΟΡΙΑ

Την Οδύσσεια της έγραψε ο Οδυσσέας. Την Ιλιάδα ο Ιλιάδης.

(γυµνάσιο Λαµίας)

Όταν ο Οδυσσέας γύρισε πίσω στην Ιθάκη, ßρήκε τους είκοσι ανεµιστήρες και την Πηνελόπη να τους δουλεύει στο φουλ 

(Από διαγώνισμα στην Ιστορία, γυμνάσιο της  Κορινθίας, 1989)

Ο Λεωνίδας και οι Τριακόσιοι του ηττήθηκαν, γιατί οι Θερµοπύλες ήτανε πολυπληθέστεροι σε αριθµό  (γυµνάσιο Αθήνας)

Το φοβερότερο όπλο των αρχαίων Αράβων ήταν ο Ευνούχος

Την τελευταία μαχαιριά στον Καίσαρα την έδωσε ένας Έλληνας. Λεγόταν, νομίζω, Βρεττός

Τα δικαστήρια της αρχαίας Ελλάδας ήτανε τρία, δηλ. ο  Άρειος Πάγος σε τρία σημεία της γης.

Εγώ, κύριε, δεν ξέρω ποιος έβαλε την υπογραφή στη Μάγνα Κάρτα. Εγώ τη σέβουμαι την περιουσία του σχολείου και εκτός αυτού, ήμουνα άρρωστος εδώ και τρεις μέρες  και έχω φέρει και χαρτί απ' το γιατρό...
(Δικαιολογία μαθητή γυμνασίου, Κόρινθος 1990 )

Η μάνα του Ρασπούτιν ήτανε η ρασπουτάνα, τεραστίων  διαστάσεων Ρωσίδα της Σιβηρίας.   (Από γυμνάσιο της Καρδίτσας, 1991)

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ

Ο Κωνσταντίνος Καντάφης ήτανε Έλληνας ποιητής που γεννήθηκε στη Λιßύη της Αλεξάνδρειας  (γυµνάσιο Αθήνας) 

Ο Ε. Λύτης και ο Σ. Εφέρης είναι και οι δύο Έλληνες ποιητές κατηγορίας νόµπελ (γυµνάσιο Αργοστολίου) 

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ

Tα Χερουßίµ και τα Σεραßίµ ήταν µικρά αγγελάκια που πετούσαν δεξιά-αριστερά στο πλάι των µεγάλων αγγέλων. Τα Χερουßίµ χερούßιζαν (δεξί πέταγµα) και τα Σεραßίµ σερούßιζαν (αριστερό πέταγµα). Στην ανάγκη υπήρχαν και τα Πτερουßίµ για πέταγµα κατευθείαν στη µέση.

(διαγώνισµα Θρησκευτικών, γυµνάσιο Κορίνθου) 

Η Παραφίνη ήτανε η θεά που προστάτευε τα  Χερουφίμια  και τα Σεραφίμια.
(Από διαγώνισμα στα θρησκευτικά, γυμνάσιο της Κορίνθου, 1990)

Το ακριßώς αντίθετο της Αγίας Τριάδας είναι η Διαßολική Τριάδα, πυρ, συν γυναιξί και θάλασσα. Πράγµατα του Σατανά. (λύκειο Ξάνθης)

Ερώτηση: "Τι γνωρίζετε για τις εικονοµαχίες;"
Απάντηση: "Εικονοµαχίες ήταν οι µάχες που έκαναν οι λαοί για τις εικόνες. Όποιος κέρδιζε τη µάχη κέρδιζε και τις εικόνες".

(γυµνάσιο Αθήνας)

Οι Δέκα Εντολές γράφτηκαν από τον Σινά και παραδόθηκαν στον Μωυσή στην Πλάκα. Ήταν όλες πέτρινες, αλλά σαφέστατες.

(γραπτό υποψηφίου για την Σχολή Αστυνοµίας)

Η Παπική Βούλα ήταν μια κατσίκα που την είχαν στο  Βατικανό για το πρωινό γάλα του Πάπα.

Όταν ο Χριστός ήτανε μικρός, ο πατέρας του ο μαραγκός  Ιωσήθ, το φώναζε Χρηστάκη 

ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ

Πρωτεύουσα της Κεϋλάνης είναι η Λιπτον Τι. (γυµνάσιο Αθήνας) 

Η σκανδιναβία είναι μια πράξη που κάθε πολιτισμένος άνθρωπος πρέπει να αποφεύγει   (Από γυμνάσιο της Λάρνακας Κύπρου)

Ο Κορινθιακός Κόλπος ευρίσκεται τελείως κατά μήκος.
 (Από γυμνάσιο της Πάτρας, 1988)

ΒΙΟΛΟΓΙΑ

Οι ßηταµίνες ßρίσκονται ακριßώς ανάµεσα από τις αλφαµίνες και τις γαµαµίνες. (γυµνάσιο Θεσσαλονίκης) 

Τα 6 χαρακτηριστικότερα ζώα του Βόρειου Πόλου είναι 3 αρκούδες και 3 φώκιες. (γυµνάσιο Αθήνας) 

ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΙΚΕΣ ΓΝΩΣΣΕΙΣ

Ο Κουστώ είναι ένας σύγχρονος Οδυσσέας, αλλά που δεν κατοικούσε στην Ιθάκη, και για το λόγο αυτό οι περιπέτειές του δεν λέγονται Οδύσσειες, αλλά Κουστωδίες. (γραπτό υποψηφίου για την Σχολή Αστυνοµίας)  

Δημώδες λεγεται ένα σαν τραγούδι όταν είναι άσμα, δηλ. παλιό. Το καινούριο δημώδες άσμα αποκαλείται τραγούδι της μόδας όπως το χεβημέτα και δεν θεωρείται  άσμα αλλά ούτε και τραγούδι, διότι θεωρείται ροκ.   (Από γυμνάσιο της Αθήνας, 1992 )

Η επετηρίδα είναι αυτό που βγάζουμε στα μαλλιά μας άμα δεν λουζόμαστε συχνά.

Ο μισογύνης είναι τέρας μυθολογικόν, μισός γυναίκα  και μισός άλλο πράμα, απερίγραπτης ασχήμιας και τελείως εξαγριωμένος με την κατάστασή του. (Από γυμνάσιο της Θεσπρωτίας, 1991)

Στην αρχαία εποχή δεν υπήρχαν ξένες χώρες  γι' αυτό δεν έχουν βρει οι αρχαιολόγοι αρχαία διαβατήρια 

Η γυναίκα του Τσάρου λεγότανε Τσάρα. Η κόρη του  τσατσάρα. Ο γιος του Νορέγιεφ.  

ΖΩΟΛΟΓΙΑ

Ο ογδοηκοντούτης είναι ένα είδος καλαμαροχτάποδο που  γεννάει ογδόντα κοντούτια τρείς φορές το χρόνο.

Το παλαμίδι του Ναυπλίου είναι αφρόψαρο του  Αργολικού, καταπώς λέμε σαρδέλλα Καλλονής Λέσβου.

 (Από δημοτικό σχολείο της Κατερίνης, 1994 ) 

ΦΥΣΙΚΗ-ΧΗΜΕΙΑ

Water is composed of two gins. Oxygin and hydrogin.  Oxygin is pure English gin. Hydrogin is pure English  gin and water.
 (St. Andrews High School, California, USA)

Η κυριότερη αιτία της εξάτμισης είναι η φωτιά  κάτω  από το κατσαρολάκι.

 Η βαρύτητα είναι πιο δυνατή το Φθινόπωρο. Τότε  βλέπουμε τα μήλα να πέφτουν ομαδικά.

Το παιδί που οι γονείς του είναι από την Ύδρα,  λέγεται Υδρογόνο.

Το νερό ανακατεύεται με όλα τα υγρά, εκτός από το  αίμα. Υπάρχει και παροιμία γι' αυτό.

ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΑ

Το τετράγωνο της υποτείνουσας ισούται, αλλά όχι πάντοτε.
(Από γυμνάσιο της Καλαμάτας, 1991)

ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑ