Η
διαφορά των ανθρώπων από τα ζώα είναι η επίγνωση που έχουν ότι θα πεθάνουν και
τέλος.
Αυτή η επίγνωση είναι που οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπων στις θρησκείες, που όλες ναι μεν μπορεί να λένε "Χους ει και εις χουν απελεύσει", αλλά υπόσχονται από ανάσταση νεκρών μέχρι μετεμψύχωση.
Ξέροντας λοιπόν όλοι μας ότι θα πεθάνουμε, αυτό που μας απασχολεί είναι αυτή η αναπόφευκτη κατάληξη να είναι ανώδυνη και αιφνίδια ώστε να μην προλάβουμε να καταλάβουμε τίποτα.
Ευχόμαστε δηλαδή να έχουμε ένα τέλος όπως ο αείμνηστος φίλος από τα φοιτητικά μας χρόνια και μετέπειτα κουμπάρος μου, Δημήτρης, που ο αιφνίδιος θάνατος του μας δημιούργησε ένα αξεπέραστο ακόμα τραύμα στην καρδία μας, αλλά για τον ίδιο ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να του συμβεί όπως γράφω σχετικά στο ποστ μου ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ:
Κάθε εβδομάδα όμως πήγαινε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και έπαιζε με τους εκεί φίλους του μπάσκετ.
Στον τελευταίο αγώνα έκατσε στο ημίχρονο είπε πως τον πονάει το χέρι του και πως πρέπει να το εξετάσει που οφείλεται, και μετά έπεσε νεκρός.
Πεθαίνοντας με αυτόν τον αιφνίδιο τρόπο πέτυχε να μείνει στην μνήμη μας ολοζώντανος και δραστήριος χωρίς την αναπόφευκτη σε όλους μας φθορά του χρόνου και για τον λόγο αυτό διάλεξα φωτογραφίες από τα νιάτα μας γιατί έτσι θέλω να τον θυμάμαι.
Ήταν ο καλύτερος θάνατος γι΄αυτόν, αν θα μπορούσε να διαλέξει κανείς τον θάνατο του, γιατί πέθανε επάνω στα χώματα της γενέτειρας του που αγαπούσε και επάνω στο άθλημα που παθιαζόταν.
Δυστυχώς όμως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ένα τέτοιο θάνατο αλλά για αρκετό διάστημα πριν από αυτόν έχουν μια βασανιστική ζωή εξ αιτίας κάποιου ανίατου και με άσχημη εξέλιξη νοσήματος.
Έτσι προέκυψε στις πολιτισμένες χώρες εδώ και χρόνια η απαίτηση πολλών για το δικαίωμα σε ένα αξιοπρεπή θάνατο.
Ως ευθανασία, σύμφωνα με την γαλλική Συμβουλευτική επιτροπή Βιοηθικής, ορίζεται η πράξη με την οποία ένα τρίτο πρόσωπο, ένας γιατρός, δίνει τέλος στην ζωή ενός πάσχοντος από ανίατη ασθένεια, κατόπιν αιτήματος του πάσχοντος καθώς ο ίδιος δεν είναι σε θέση να δώσει τέλος στην ανυπόφορη κατάσταση που ζει.
Η συζήτηση για την ευθανασία προέκυψε πρόσφατα ξανά με την πρωτοβουλία του Μακρόν για νομική κατοχύρωση της «βοήθειας για τερματισμό της ζωής», αλλά και την πρόσφατη επιλογή του πρώην πρωθυπουργού της Ολλανδίας Ντρις Βαν Αχτ ,93 ετών και της συνομήλικης συζύγου του Εζενί, να πεθάνουν με ευθανασία μετά από χρόνια με σοβαρά προβλήματα υγείας που είχαν, πιασμένοι χέρι χέρι.
Σύμφωνα με την νομοθεσία της χώρας τους βεβαίωσαν ο γιατρός τους και ένας ανεξάρτητος ειδικός ότι υπέφεραν από αφόρητους πόνους και η υγεία τους δεν έχει ελπίδες να βελτιωθεί.
Αυτή η επίγνωση είναι που οδηγεί εκατομμύρια ανθρώπων στις θρησκείες, που όλες ναι μεν μπορεί να λένε "Χους ει και εις χουν απελεύσει", αλλά υπόσχονται από ανάσταση νεκρών μέχρι μετεμψύχωση.
Ξέροντας λοιπόν όλοι μας ότι θα πεθάνουμε, αυτό που μας απασχολεί είναι αυτή η αναπόφευκτη κατάληξη να είναι ανώδυνη και αιφνίδια ώστε να μην προλάβουμε να καταλάβουμε τίποτα.
Ευχόμαστε δηλαδή να έχουμε ένα τέλος όπως ο αείμνηστος φίλος από τα φοιτητικά μας χρόνια και μετέπειτα κουμπάρος μου, Δημήτρης, που ο αιφνίδιος θάνατος του μας δημιούργησε ένα αξεπέραστο ακόμα τραύμα στην καρδία μας, αλλά για τον ίδιο ήταν ότι καλύτερο θα μπορούσε να του συμβεί όπως γράφω σχετικά στο ποστ μου ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ:
Κάθε εβδομάδα όμως πήγαινε στην ιδιαίτερη πατρίδα του και έπαιζε με τους εκεί φίλους του μπάσκετ.
Στον τελευταίο αγώνα έκατσε στο ημίχρονο είπε πως τον πονάει το χέρι του και πως πρέπει να το εξετάσει που οφείλεται, και μετά έπεσε νεκρός.
Πεθαίνοντας με αυτόν τον αιφνίδιο τρόπο πέτυχε να μείνει στην μνήμη μας ολοζώντανος και δραστήριος χωρίς την αναπόφευκτη σε όλους μας φθορά του χρόνου και για τον λόγο αυτό διάλεξα φωτογραφίες από τα νιάτα μας γιατί έτσι θέλω να τον θυμάμαι.
Ήταν ο καλύτερος θάνατος γι΄αυτόν, αν θα μπορούσε να διαλέξει κανείς τον θάνατο του, γιατί πέθανε επάνω στα χώματα της γενέτειρας του που αγαπούσε και επάνω στο άθλημα που παθιαζόταν.
Δυστυχώς όμως δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι ένα τέτοιο θάνατο αλλά για αρκετό διάστημα πριν από αυτόν έχουν μια βασανιστική ζωή εξ αιτίας κάποιου ανίατου και με άσχημη εξέλιξη νοσήματος.
Έτσι προέκυψε στις πολιτισμένες χώρες εδώ και χρόνια η απαίτηση πολλών για το δικαίωμα σε ένα αξιοπρεπή θάνατο.
Ως ευθανασία, σύμφωνα με την γαλλική Συμβουλευτική επιτροπή Βιοηθικής, ορίζεται η πράξη με την οποία ένα τρίτο πρόσωπο, ένας γιατρός, δίνει τέλος στην ζωή ενός πάσχοντος από ανίατη ασθένεια, κατόπιν αιτήματος του πάσχοντος καθώς ο ίδιος δεν είναι σε θέση να δώσει τέλος στην ανυπόφορη κατάσταση που ζει.
Η συζήτηση για την ευθανασία προέκυψε πρόσφατα ξανά με την πρωτοβουλία του Μακρόν για νομική κατοχύρωση της «βοήθειας για τερματισμό της ζωής», αλλά και την πρόσφατη επιλογή του πρώην πρωθυπουργού της Ολλανδίας Ντρις Βαν Αχτ ,93 ετών και της συνομήλικης συζύγου του Εζενί, να πεθάνουν με ευθανασία μετά από χρόνια με σοβαρά προβλήματα υγείας που είχαν, πιασμένοι χέρι χέρι.
Σύμφωνα με την νομοθεσία της χώρας τους βεβαίωσαν ο γιατρός τους και ένας ανεξάρτητος ειδικός ότι υπέφεραν από αφόρητους πόνους και η υγεία τους δεν έχει ελπίδες να βελτιωθεί.
Οι
αντιρρήσεις για την ευθανασία προέρχονται από θρησκείες που πιστεύουν ότι ο
θεός αποφασίζει γι αυτή, αλλά και από υγειονομικούς που δεν θέλουν να μπλέξουν
με αυτήν.
Στην Ευρώπη από το 2002 η Ολλανδία και το Βέλγιο νομιμοποίησαν την ευθανασία και έτσι το 2021 κατέφυγαν σε αυτήν στο Βέλγιο 2700 άνθρωποι (2,4% των θανάτων) και 8720 στην Ολλανδία (5,1% των θανάτων)
Στο Λουξεμβούργο η ευθανασία και η ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι νόμιμες από το 2009, ενώ η Ισπανία θέσπισε αντίστοιχη νομοθεσία το 2021.
Στην Ελβετία δεν είναι νόμιμη η ευθανασία, αλλά από το 1937 είναι νόμιμη η ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία η οποία είναι επίσης νόμιμη από το 2019 και στην Ιταλία, και από την 1η Ιανουαρίου 2022 και στην Αυστρία. Στην Πορτογαλία επίσης τον Μάιο 2023 το κοινοβούλιο ψήφισε νόμο ο οποίος την αποποινικοποίησε.
Στην Βρετανία η ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία απαγορεύεται και σχετικό νομοσχέδιο είχε καταψηφιστεί το 2015, αν και ο ηγέτης των Εργατικών, που προηγείται κατά πολύ των Συντηρητικών στις δημοσκοπήσεις για τις μετά 11 μήνες εκλογές, δήλωσε πως υπάρχει πρόσφορο έδαφος για νέα νομοθεσία. Εκτός από την Αγγλία απαγορεύεται στην Ουαλία και την Βόρεια Ιρλανδία και τιμωρείται με ποινή φυλάκισης μέχρι 14 ετών, ενώ στην Σκωτία απαγορεύεται επίσης και διώκεται ως δολοφονία.
Αντίθετα στον Καναδά εκτός από την ευθανασία και την ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία η κυβέρνηση Τριντό σχεδιάζει να επεκτείνει το δικαίωμα και στους πάσχοντες από ψυχικές νόσους, προκαλώντας την μήνιν της συντηρητικής αντιπολίτευσης.
Στην Ελλάδα απαγορεύεται η ευθανασία και η ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία η οποία τιμωρείται με ποινή φυλάκισης όποιου συνεργήσει, βάσει του άρθρου 300 του Ποινικού Κώδικα.
Λέει τέλος σχετικά ο καθηγητής Ηθικής στο ΕΚΠΑ Παναγιώτης Πανταζάκος:
Στην χώρα μας παρατηρείται το εξής παράδοξο: από την μια μεριά ο νομοθέτης μας επιτρέπει να αποφασίζουμε για το αν θα συναινέσουμε στην θεραπεία που θα μας προτείνουν οι γιατροί ή για το αν θα γίνουμε δωρητές οργάνων και ιστών στην περίπτωση που νεκρωθεί ο εγκέφαλος μας· από την άλλη μεριά όμως ,αντιφάσκοντας, μας αποστερεί το δικαίωμα να αποφασίζουμε μόνοι μας και ενόσω είμαστε δικαιοπρακτικά ικανοί για το πως θα θέλαμε να μας αντιμετωπίσουν εάν τύχει και ασθενήσουμε σοβαρά ,υποστούμε ανήκεστο βλάβη, τραυματιστούμε και πέσουμε σε βαθύ κώμα ή βρεθούμε στα τελευταία στάδια της άνοιας και δεν είμαστε πλέον ικανοί να επικοινωνήσουμε τις επιλογές μας.
Και προτείνει την νομική δυνατότητα να μπορούμε να έχουμε συντάξει μια Διαθήκη Βούλησης (Living will), δηλαδή ένα δημόσιο έγγραφο στο οποίο να προσδιορίζουμε τι ΔΕΝ θέλουμε να υποστούμε όταν δεν θα είμαστε σε θέση να αποφασίζουμε οι ίδιοι.
Έτσι μάλιστα απαλλάσσουμε τους συγγενείς αλλά και τους γιατρούς από το βάρος από αυτούς της λήψης αποφάσεων.
Τα στοιχεία έχουν ληφθεί από σχετικό δημοσίευμα της Μαρίλιας Παπαθανασίου στο ΒΗΜΑ της 17-3-24 που δεν έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο.
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
Στην Ευρώπη από το 2002 η Ολλανδία και το Βέλγιο νομιμοποίησαν την ευθανασία και έτσι το 2021 κατέφυγαν σε αυτήν στο Βέλγιο 2700 άνθρωποι (2,4% των θανάτων) και 8720 στην Ολλανδία (5,1% των θανάτων)
Στο Λουξεμβούργο η ευθανασία και η ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι νόμιμες από το 2009, ενώ η Ισπανία θέσπισε αντίστοιχη νομοθεσία το 2021.
Στην Ελβετία δεν είναι νόμιμη η ευθανασία, αλλά από το 1937 είναι νόμιμη η ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία η οποία είναι επίσης νόμιμη από το 2019 και στην Ιταλία, και από την 1η Ιανουαρίου 2022 και στην Αυστρία. Στην Πορτογαλία επίσης τον Μάιο 2023 το κοινοβούλιο ψήφισε νόμο ο οποίος την αποποινικοποίησε.
Στην Βρετανία η ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία απαγορεύεται και σχετικό νομοσχέδιο είχε καταψηφιστεί το 2015, αν και ο ηγέτης των Εργατικών, που προηγείται κατά πολύ των Συντηρητικών στις δημοσκοπήσεις για τις μετά 11 μήνες εκλογές, δήλωσε πως υπάρχει πρόσφορο έδαφος για νέα νομοθεσία. Εκτός από την Αγγλία απαγορεύεται στην Ουαλία και την Βόρεια Ιρλανδία και τιμωρείται με ποινή φυλάκισης μέχρι 14 ετών, ενώ στην Σκωτία απαγορεύεται επίσης και διώκεται ως δολοφονία.
Αντίθετα στον Καναδά εκτός από την ευθανασία και την ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία η κυβέρνηση Τριντό σχεδιάζει να επεκτείνει το δικαίωμα και στους πάσχοντες από ψυχικές νόσους, προκαλώντας την μήνιν της συντηρητικής αντιπολίτευσης.
Στην Ελλάδα απαγορεύεται η ευθανασία και η ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία η οποία τιμωρείται με ποινή φυλάκισης όποιου συνεργήσει, βάσει του άρθρου 300 του Ποινικού Κώδικα.
Λέει τέλος σχετικά ο καθηγητής Ηθικής στο ΕΚΠΑ Παναγιώτης Πανταζάκος:
Στην χώρα μας παρατηρείται το εξής παράδοξο: από την μια μεριά ο νομοθέτης μας επιτρέπει να αποφασίζουμε για το αν θα συναινέσουμε στην θεραπεία που θα μας προτείνουν οι γιατροί ή για το αν θα γίνουμε δωρητές οργάνων και ιστών στην περίπτωση που νεκρωθεί ο εγκέφαλος μας· από την άλλη μεριά όμως ,αντιφάσκοντας, μας αποστερεί το δικαίωμα να αποφασίζουμε μόνοι μας και ενόσω είμαστε δικαιοπρακτικά ικανοί για το πως θα θέλαμε να μας αντιμετωπίσουν εάν τύχει και ασθενήσουμε σοβαρά ,υποστούμε ανήκεστο βλάβη, τραυματιστούμε και πέσουμε σε βαθύ κώμα ή βρεθούμε στα τελευταία στάδια της άνοιας και δεν είμαστε πλέον ικανοί να επικοινωνήσουμε τις επιλογές μας.
Και προτείνει την νομική δυνατότητα να μπορούμε να έχουμε συντάξει μια Διαθήκη Βούλησης (Living will), δηλαδή ένα δημόσιο έγγραφο στο οποίο να προσδιορίζουμε τι ΔΕΝ θέλουμε να υποστούμε όταν δεν θα είμαστε σε θέση να αποφασίζουμε οι ίδιοι.
Έτσι μάλιστα απαλλάσσουμε τους συγγενείς αλλά και τους γιατρούς από το βάρος από αυτούς της λήψης αποφάσεων.
Τα στοιχεία έχουν ληφθεί από σχετικό δημοσίευμα της Μαρίλιας Παπαθανασίου στο ΒΗΜΑ της 17-3-24 που δεν έχει αναρτηθεί στο διαδίκτυο.
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου