Α-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ

Ο Ανδρέας Παππάς στις 3-2-2024 στα ΝΕΑ, στο άρθρο του «Άκου Βερντέν!» αναφέρθηκε στους κινηματογράφους της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και έτσι μου τους θύμισε.
Όπως γράφω στο  ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ : Την πρώτη επανάσταση που πέτυχα απέναντι στην πατρική εξουσία ήταν σε ηλικία 14 ετών. Κατέκτησα τότε το δικαίωμα να πηγαίνω στον κινηματογράφο μόνος μου χωρίς τη συνοδεία γονέων ή γιαγιάδων. Σημειωτέον ότι και οι δύο γιαγιάδες ήσαν αρκούντως κινηματογραφόφιλες……
Έβλεπα τα πάντα από ταινίες ποιότητος μέχρι Φράνκο και Τσίτσο.
Όταν γνώρισα την γυναίκα μου μόλις  ήρθε στην Αθήνα για σπουδές στο Πανεπιστήμιο, παρά το ότι απεχθάνεται το πρωινό ξύπνημα αναγκαζόταν κάθε Κυριακή πρωί στις 10 να βρίσκεται στην κινηματογραφική Λέσχη που την περίμενε το κινηματογραφόφιλο κελεπούρι της ζωής της, να της αναλύσει λεπτομερώς μετά το τέλος της κάθε ταινίας τα υψηλά νοήματα που είχαν οι πρωτοποριακές ταινίες που είχαμε δε από την Αμερική, τη Ρωσία, τη Γαλλία και μέχρι την Ιαπωνία.
Έτσι λοιπόν όπως γράφω σε αυτό το ποστ: Σαν φοιτητές λοιπόν, σχεδόν επί καθημερινής βάσης, είχαμε διατρίψει σε όλες τις κινηματογραφικές αίθουσες της ευρύτερης περιοχής της Αθήνας, έχοντας γνωρίσει όλους τους εξώστες των κινηματογράφων, λόγω του φθηνότερου εισιτήριου και της δυνατότητας που σου προσφέρουν τα τελευταία καθίσματα όταν η ταινία δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να προβείς σε ερωτικές διαχύσεις χωρίς τα βλέμματα των περίεργων.
Έχοντας μεγαλώσει στην Νεάπολη, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και τους πέριξ δρόμοι της βρισκόμουνα αρκετές φορές λόγω του μεγάλου αριθμού κινηματογράφων που υπήρχαν εκεί.
 Έτσι λοιπόν, χάρις στην υπενθύμιση του Παππά, σκέφτηκα να κάνω μια σύντομη αναδρομή σε αυτούς οι περισσότεροι τω  οποίων δεν υπάρχουν πιά.

Ξεκινώντας λοιπόν από την οδό Πατησίων λειτουργεί ακόμα ο κινηματογράφος ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ που στα φοιτητικά μου χρόνια κάθε Κυριακή πηγαίναμε στην Κινηματογραφική Λέσχη που είχε φτιάξει ο Ροβύρος Μανθούλης πριν να πάει στην Γαλλία ,οπότε και έκλεισε και αναγκαστήκαμε να πάμε στην πιο κυριλέ κινηματογραφική Λέσχη της Αγλαΐας Μητροπούλου στο ΑΣΤΥ.

Ανεβαίνοντας προς τους Αμπελοκήπους υπήρχε στην Αλεξάνδρας 7, μέχρι το 1966, ο κινηματογράφος ΝΙΝΟΝ  

Λίγο πιο πάνω και στην απέναντι μεριά στο Αλεξάνδρας 74, υπάρχει το ΖΙΝΑ μεγάλος χειμερινός κινηματογράφος που σήμερα λειτουργεί σαν θέατρο.

Ακόμη πιο πάνω στο 106 υπάρχει το ΓΡΑΝΑΔΑ, μεγάλη χειμερινή αίθουσα και θερινός κινηματογράφος στην ταράτσα. Το κτήριο αυτό υπάρχει μέχρι σήμερα και λειτουργεί ως θέατρο με το όνομα ΛΑΜΠΕΤΗ.
Μια μεγάλη κινηματογραφική πιάτσα υπήρχε στην περιοχή του τέρματος της Ιπποκράτους.
Προς την μεριά του Γκύζη υπήρχαν δύο από τους ιστορικούς θερινούς κινηματογράφους, το μεγαλύτερο σε έκταση ΛΟΥΞ μέχρι το 1970, όπου σήμερα το ξενοδοχείο Ζαφόλια  και αμέσως πιο πάνω το ΒΕΡΝΤΕΝ μέχρι το 1964, εκεί όπου σήμερα είναι η Αγροτική Τράπεζα. Ήταν  σε ένα υπερυψωμένο οικόπεδο, κατά δύο περίπου μέτρα από το πεζοδρόμιο, επάνω σε βράχο. Η οθόνη του ήταν προς την πλευρά της οδού Πατησίων και το εξωτερικό του προς την λεωφ. Αλεξάνδρας τοίχωμα, καλυπτόταν ολόκληρο από μια όμορφη και πυκνή πρασινάδα, κάτι σαν αναρριχώμενος κισσός.

Στην απέναντι μεριά μεταξύ Χαρ Τρικούπη 156 και Μαυρομιχάλη 67-68 ήταν ο θερινός κινηματογράφος ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ από τον οποίο κτίστηκε  το κομμάτι της Χαρ.Τρικούπη και παρέμεινε ο σημερινός της Μαυρομιχάλη.

Στην Μαυρομιχάλη υπήρχε επίσης και ο χειμερινός κινηματογράφος τέχνης ΑΛΦΑΒΙΛ , που κατά καιρούς είχε ονομαστεί ΦΛΩΡΑ και ως τσοντάδικο  Playboy.

Λίγο πιο κάτω στην Ζωναρά 5 υπάρχει το πολύ καλό θερινό σινεμά ΕΚΡΑΝ.

Στην Ιπποκράτους υπήρχε το χειμερινό υπόγειο σινεμά ΑΑΒΟΡΑ που έπαιζε εκλεκτές ταινίες σε β΄προβολή. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, από το εξαιρετικό βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα για τους αθηναϊκούς κινηματογράφους , από το οποίο και έχω αντλήσει αρκετά στοιχεία,  αναφέρεται στην ΑΑΒΟΡΑ και το έχω μεταφέρει στο ποστ μου Η ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

 Στην Ασκληπιού 130, σήμερα παρκάκι, λειτούργησε για μερικά χρόνια ο θερινός κινηματογράφος ΡΟΖΑΝ.
Για λίγα επίσης χρόνια (1968-76) στην Λάμπρου Κατσώνη περίπου απέναντι από τις τότε φυλακές Αβέρωφ υπήρχε ο θερινός κινηματογράφος ΑΒΕΡΩΦ 

Απέναντι από τα προσφυγικά υπήρχε ένας από τους καλύτερους χειμερινούς κινηματογράφους, σε υπόγειο η ΑΡΖΕΝΤΊΝΑ.
Στην απέναντι μεριά στην Δημητσάνας υπήρχε ένα από τα πιο ιστορικά  τσοντάδικα της Αθήνας το  ΛΙΝΑ.

Όπως γράφω στο ποστ μου Η ΑΠΟΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΡΝΟ ΚΑΙ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ ΤΟΥ:
όταν το σκληρό πορνό έφτασε και στην Ελλάδα και άρχισε να παίζεται ημιπαράνομα σε συνοικιακούς κινηματογράφους, με μια ανδροπαρέα πήγαμε δύο φορές να δούμε το νέο είδος.
Την πρώτη στο ΟΛΥΜΠΙΑ στην Χρεμωνίδου στο Παγκράτι, που έπαιζε ένα ασπρόμαυρο και βωβό πορνό. Κατά την διάρκεια της προβολής ,προς τέρψιν των θεατών, έπαιζε συνεχώς τον ίδιο δίσκο του Barry White.Έκτοτε δεν αντέχω να ξανακούσω δίσκο του Barry White !
Η δεύτερη φορά ήταν στην περίφημη ΛΙΝΑ στην Δημητσάνας (πάνω από το ΕΛΠΙΣ ,σήμερα σούπερ μάρκετ).
Λέω περίφημη γιατί υπήρχε η φημολογία ότι από την επαρχία έρχονταν φανατικοί κινηματογραφόφιλοι με πούλμαν, για να πάνε στο ΛΙΝΑ.!
Θυμάμαι ακόμα το κατάπληκτο βλέμμα της ταμίας όταν την ρώτησα αν έχει αρχίσει το έργο! Ήταν σαν να αντίκριζε UFO!(Μάλλον είχε δίκιο)
Μετά από αυτές τις εμπειρίες το κινηματογραφικό ενδιαφέρον μου για το είδος εξαντλήθηκε.

Τέλος πριν να φτάσουμε στην Κηφισίας  σε ένα τεράστιο οικόπεδο ήταν ο θερινός κινηματογράφος ΝΙΡΒΑΝΑ στου οποίου το οικόπεδο το  1966 κτίστηκε πολυκατοικία, με τον ομώνυμο χειμερινό κινηματογράφο στο ισόγειο που λειτουργεί ευτυχώς μέχρι σήμερα.
Στο ποστ μου  ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΜΙΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ λίγο πριν να αρχίσει να παίζεται σε μερικούς  κινηματογράφους, όπως στην ΛΙΝΑ σκληρό πορνό, γράφω σχετικά ότι:  για πρώτη φορά παιζόταν στην Αθήνα ένα σοφτ πορνό στους μεγάλους κεντρικούς κινηματογράφους, και πριν να απαγορευτεί η προβολή της, όπως τελικά και έγινε, είχα τρέξει με την γυναίκα μου να δούμε και μείς, όπως άλλοι 340.000 εξ ίσου περίεργοι θεατές , αυτήν την ταινία που είχε προκαλέσει τόσο θόρυβο. Η Εμμανουέλλα είναι από τις πιο επιτυχημένες γαλλικές ταινίες με 300.000.000 θεατές παγκοσμίως, και παιζόταν για 11 χρόνια συνεχώς στον κινηματογράφο Arc de Triomphe στο Παρίσι.
Την βλέπαμε στο ΝΙΡΒΑΝΑ της λεωφόρου Αλεξάνδρας, σε ένα κατάμεστο κινηματογράφο με αρκετούς όρθιους οπότε σε μία σκηνή που ο πρωταγωνιστής πηδώντας την Εμμανουέλλα αγκομαχάει, αφήνοντας συνεχή α α α α, κάποτε επιτέλους ολοκληρώνει αφήνοντας ένα δυνατό ΑΑΑΑ!.
Όποτε με μια φωνή όλος ο κινηματογράφος αναφωνεί και αυτός ανακουφισμένος: ΑΞΙΟΣ!

 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ

Β΄ΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Γ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ α΄μέρος.

Δ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΜΟΥ ΗΛΙΚΊΑΣ β΄μέρος.

Ε΄ΛΑΪΚΟΙ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΠΟΥ ΞΕΠΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΓΥΡΩ ΤΗΣ

ΣΤ΄ ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ

Η ΒΛΑΣΦΗΜΗ ΓΑΒΡΙΗΛΙΑΔΑ ΤΟΥ ΠΟΥΣΚΙΝ

Ο Αλεξάντρ Πούσκιν (1799-1837) θεωρείται ως ο μεγαλύτερος Ρώσος ποιητής. Οι γονείς ήταν ευγενείς και σύμφωνα με τα κρατούντα τότε στους κύκλους τους, μιλούσαν μεταξύ τους και μαζί του γαλλικά! Έτσι ρωσικά έμαθε από την γιαγιά του και τους δουλοπάροικους τους.
Όταν αποφοίτησε από το αριστοκρατικό Λύκειο που φοίτησε με υποτροφία, διορίστηκε στο Υπουργείο των Εξωτερικών. 
Ήδη από 16 ετών είχε αρχίσει να γράφει στίχους και σατιρικά και παιχνιδιάρικα ποιήματα  με αποτέλεσμα ο πρίγκιπας Πιοτρ Αντρέγεβιτς Βιάζεμσκι έγραφε τότε στον θείο του ποιητή, Βασίλυ Πούσκιν: Πρέπει να τον κλείσουμε σε κανένα φρενοκομείο. Τι διαβόλους έχει μέσα του! Όλη την κινητή και ακίνητη περιουσία μου δίνω, για να μπορώ να γράψω τέτοιους στίχους. Αυτό το λυσσασμένο ξεπεταρόνι θα μας καταφέρει όλους εμάς-εμάς και τους προγόνους μας.
Ταυτόχρονα έγραφε και καυστικά κείμενα για την δεσποτική κατάσταση της τσαρικής εξουσίας με αποτέλεσμα ο τσάρος Αλέξανδρος Α΄να τον στείλει εξορία στην Σιβηρία.
Κινητοποιήθηκαν τότε κορυφαίοι λογοτέχνες της χώρας για να τον σώσουν από την οργή του Τσάρου και αποφασιστικό ρόλο  στην επιστροφή του και την μετάθεση του στην σημερινή πρωτεύουσα της Μολδαβίας, έπαιξε ο Καποδίστριας άμεσος προϊστάμενος του  στο Υπουργείο Εξωτερικών, αφού πρώτα ο Πούσκιν του υποσχέθηκε να μείνει μακριά από την πολιτική για ένα χρόνο.

 Ο Καποδίστριας έγραψε μάλιστα τότε στον στρατηγού Ιβάν Νίκιτιτς Ίνζοφ στην Μολδαβία: Δεν υπάρχει ακρότητα στην οποία να μην υπέπεσε ο ατυχής αυτός νέος, όπως δεν υπάρχει και τελειότητα που δεν θα μπορούσε να επιτύχει με την υψηλή ποιότητα των χαρισμάτων του.
Το1821 ο Πούσκιν έγραψε ανώνυμα την Γαβριηλιάδα  ένα σατιρικό και βλάσφημο ποίημα για τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Το 1826, κατά τη διάρκεια της έρευνας για τις δραστηριότητες των Δεκεμβριστών , ο επικεφαλής ερευνητής Bibikov βρήκε πολλά αντίγραφα του ποιήματος, χωρίς να υπάρξουν συνέπειες για τον ποιητή μέχρι το 1828, όταν  η Ιερά Σύνοδος έμαθε για το ποίημα. Επειδή η Ιερά Σύνοδος μπορούσε να διώξει τη βλασφημία, ξεκίνησε νέα ανάκριση. Ωστόσο, για κάποιο λόγο, η υπόθεση έφυγε από την Ιερά Σύνοδο και διερευνήθηκε από τις αστικές αρχές.
 Έτσι το καλοκαίρι του 1828, ο Πούσκιν ρωτήθηκε από τους ερευνητές για το ποιος του έδωσε το κείμενο. Αυτός ισχυρίστηκε ότι το ποίημα κυκλοφόρησε μεταξύ των αξιωματικών των Ουσάρων και ότι πήρε ένα αντίγραφο ενός ποιήματος από κάποιο από αυτούς γύρω στο 1820. Ισχυρίστηκε ότι δεν μπορούσε να θυμηθεί το άτομο από το οποίο πήρε το ποίημα και όσο ζούσε αρνιόταν την συγγραφή του ποιήματος.
Στην απολογία του έγραφε επίσης ότι: Τολμώ να προσθέσω ότι σε κανένα από τα γραπτά μου, ακόμη και αυτά από τα οποία μετανοώ περισσότερο, υπάρχουν ίχνη πνεύματος απιστίας ή βλασφημίας ενάντια στη θρησκεία. Το πιο λυπηρό για μένα είναι η γνώμη που μου αποδίδει ένα έργο τόσο αξιολύπητο και επαίσχυντο.
Το φθινόπωρο του 1828, ο Ρώσος τσάρος Νικόλαος Α' ζήτησε από τον Πούσκιν «στο όνομά του» να διευκρινίσει το θέμα σε ιδιωτική εμπιστευτική επιστολή (ο Πούσκιν απολάμβανε ειδικής μεταχείρισης από τον Ρώσο μονάρχη).
Το 1951, βρέθηκε ένα χειρόγραφο αντίγραφο της επιστολής του Πούσκιν προς τον τσάρο . Παρά το ότι υπάρχουν  διαφωνίες για την αυθεντικότητας της, οι περισσότεροι επιστήμονες συμφωνούν ότι η επιστολή είναι γνήσιο αντίγραφο.
Η Γαβριηλιάδα είναι μια σατυρική περιγραφή της Καινής Διαθήκης, και κοροϊδεύει αρχικά την άμωμη σύλληψη της Παναγίας. Στην αφήγηση του Πούσκιν, η Μαρία, η μητέρα του Ιησού, είναι  μια νεαρή και ελκυστική Εβραία, που είναι παντρεμένη με έναν ηλικιωμένο και ανίκανο ως σύζυγο ξυλουργό, που την πήρε γυναίκα του μόνο για να του κρατάει το σπίτι. Ο Θεός την επιλέγει για πατέρα του Ιησού και στέλνει τον Αρχάγγελο Γαβριήλ να ανακοινώσει τα καλά νέα. Ο Σατανάς μαθαίνει για το σχέδιο του Θεού και φτάνει πρώτος με τη μορφή φιδιού για να σαγηνεύσει και να ξεπαρθενέψει τη Μαρία (και να διατηρήσει την επιρροή του στην ψυχή του ανθρώπου;). Ο Γαβριήλ φτάνει λίγο πολύ αργά για να τη σώσει από τον Σατανά, αλλά καταφέρνει να τον διώξει με μια ύπουλη γροθιά στα αχαμνά.  Έπειτα συνουσιάζεται και αυτός μαζί της καθώς η Μαρία τον είχε ήδη δει σε όραμα και τον περίμενε ανυπόμονα. Το επόμενο πρωί, ο Θεός με τη μορφή περιστεριού πετάει στην κρεβατοκάμαρα της Μαρίας και έρχεται σε επαφή μαζί της (προφανώς ο ποιητής αντιγράφει εδώ τον μύθο του Δία-κύκνου με την Λήδα), θεωρώντας ότι έτσι έχει γίνει η σύλληψη του Ιησού. Η Μαρία τελικά μένει έκπληκτη για  όλο αυτό το ενδιαφέρον  που υπήρξε γι΄αυτήν  και μείς καταλήγουμε αβέβαιοι για το ποιος είναι αυτός που είναι ο πατέρας  του Ιησού.
Αν και η ιστορία είναι άκρως βλάσφημη και σατιρική, δεν είναι κραυγαλέα πορνογραφική και είναι γραμμένη σε  τετραμέτρο που μπορεί να την έκανε ακόμα πιο πικάντικη στα ρωσικά.  Παράνομα αντίγραφα του κειμένου κυκλοφορούσαν στη ρωσική κοινωνία για εκατό χρόνια μέχρι που τελικά είδε το σκοτάδι της εκτύπωσης στις αρχές του 20ού αιώνα.
Πρώτη φορά το ποίημα δημοσιεύτηκε στο Λονδίνο το 1861 σε συλλογή Ρωσικής ποίησης του ποιητή Ogarev. Πολλές εκδόσεις στη συνέχεια μεταφέρθηκαν λαθραία στη Ρωσία, όπου κυκλοφόρησαν παράνομα.
Εν τω μεταξύ, μια πολύ λογοκριμένη έκδοση του κειμένου στα ρωσικά εμφανίστηκε μόλις το 1907. Το ποίημα τελικά δημοσιεύτηκε πλήρως εκεί το 1918, χωρίς σχολιασμό.

Η έκδοση του 1922 είναι η πρώτη που περιλαμβάνει εκτενείς  προσθήκες: συγκεντρώνοντας τις διαφορετικές αφηγήσεις της Γαβριλιάδας, ο κριτικός Boris Tomashevskii τη δημοσίευσε μαζί με μια πλούσια σειρά άρθρων για την πλοκή, τη σύνθεση, τη γλώσσα και τις εκδόσεις της μεταξύ άλλων θεμάτων. Η έκδοση είναι αξιοσημείωτη και για την ποιότητα της παραγωγής της: εκδόθηκε από τον ιδρυτή της «Petropolis» και τυπώθηκε από την πρώην εταιρεία Golike και Vilborg, γνωστή για τα πολυτελή της βιβλία. Τα περιτυλίγματα έχουν σχεδιαστεί από τον Βλαντιμίρ Κονασέβιτς, έναν από τους πιο διάσημους πρώιμους σοβιετικούς εικονογράφους βιβλίων.
Τυπώθηκε σε 1000 αντίτυπα, τα περισσότερα αριθμημένα.

Εδώ υπάρχει όλο το ποίημα στα ρωσικά με εικονογράφηση S. KUKURUZA, C. ROCKWELL, A. SAMOKHVALOV

Το 1929 η Γαβριλιάδα κυκλοφόρησε στην Νέα Υόρκη σε 750 αντίτυπα με εισαγωγή και μετάφραση του συγγραφέα και πολιτικού ακτιβιστή Max Forrester Eastman (1883-1969) Αυτός ξεκίνησε ως ένθερμος σοσιαλιστής, αλλά αφού έζησε στη Ρωσία από το 1922 έως το 1924 και είδε τη Μεγάλη Εκκαθάριση, έγινε καπιταλιστής, ωστόσο όμως , παρέμεινε πολύ ανεξάρτητος στη σκέψη του σε όλη του τη ζωή.

Η πολυτελής αυτή έκδοση είχε εικονογραφίες του Rockwell Kent (1882-1971), ένα εξαιρετικό εικονογράφο που είχε γεφυρώσει εκείνα τα χρόνια  το καλλιτεχνικό χάσμα μεταξύ της βικτωριανής και της μοντέρνας τέχνης. Ο Kent ήταν επίσης θαυμαστής της Ρωσίας και της ΕΣΣΔ, και η σοβιετική κυβέρνηση είχε αγοράσει  μια σειρά από πίνακές του για τα μουσεία Ερμιτάζ και Πούσκιν.

Τέλος μια αυθεντία στην ποίηση του Μπάιρον, ο Peter Cochran, (1944-2015) μετέφρασε την Γαβριηλιάδα στα αγγλικά το 1995 σε οκτάβα (Ottava rima) σαν άσκηση όπως γράφει, προφανώς επηρεασμένος από την ποίηση του Μπάιρον, που είχε γράψει σε οκτάβες τον Beppo  και τον  Don Juan, που συνδύαζαν στοιχεία κωμωδίας, σοβαρότητας και ψευδο-ηρωικής ειρωνείας.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΥΠΑΡΧΟΥΣΑ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΟΥΝ ΣΤΑ ΜΗ ΚΡΑΤΙΚΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ

Η αναμενόμενη ίδρυση ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών Πανεπιστημίων θα έχει σίγουρα και επιπτώσεις στην λειτουργία των υπαρχόντων κρατικών Πανεπιστημίων, καθώς σε αυτά θα απορροφηθεί ένας σημαντικός αριθμός νέων που ή θα κατέληγαν ή και ήδη βρίσκονται σε κάποιο πανεπιστημιακό τμήμα που δεν αποτελούσε την πρώτη τους προτίμηση.
Με την μετατροπή από τον Γιαβρόγλου  των ΤΕΙ σε ΑΕΙ η χώρα γέμισε με κατ΄όνομα Πανεπιστημιακά Τμήματα στα πιο απίθανα μέρη με ελάχιστους φοιτητές και εξίσου ελάχιστους καθηγητές.

Ήδη πριν την ίδρυση των Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, όπως διαβάζω εδώ:
Κάποια Τμήματα πνέουν τα λοίσθια… Και με την ευκαιρία, όταν ένα Πανεπιστημιακό Τμήμα έχει κάλυψη θέσεών του κατά 8%, 16%, 28% και 31%, τι συμβαίνει με τη χρηματοδότησή του, το διδακτικό και το διοικητικό προσωπικό του; Πόσοι διδάσκοντες χρειάζονται για τους 10,20 και 30 φοιτητές; Θα λειτουργήσουν το Τμήμα Ιστορίας στην Κέρκυρα με τους 9 νέους φοιτητές και νέες φοιτήτριες και το Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας στην Κομοτηνή με 28 νέους φοιτητές και φοιτήτριες; Τι συμβαίνει με τις Εκκλησιαστικές Ακαδημίες; Ένας εισακτέος στην Αθήνα, κανένας στην Κρήτη. Το γεγονός ότι καταργήθηκαν οι Ανώτατες Εκκλησιαστικές Ακαδημίες Θεσσαλονίκης και Βελλάς Ιωαννίνων και διατηρήθηκε μόνο ένα πρόγραμμα σπουδών, το Ιερατικό, μήπως τελικά αποδυνάμωσε την ισχύ των Ακαδημιών αυτών;
Είναι γνωστό ότι σε Θεολογικές σχολές βρέθηκαν αρκετοί υποψήφιοι που δεν τις είχαν ως πρώτη προτίμηση, γιατί μόνο σε αυτές μπορούσαν να εισαχθούν με τα χαμηλά μόρια που συγκέντρωσαν στις εξετάσεις. Τα στοιχεία από το ίδιο άρθρο είναι καταλυτικά:
Ας δούμε αναλυτικότερα: Τμήμα Θεολογίας ΕΚΠΑ, ο πρώτος φοιτητής εισήχθη με 9.781 μόρια και η βάση ήταν 8.636 μόρια. Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας ΕΚΠΑ: ο πρώτος φοιτητής εισήχθη με 10.072 μόρια και η βάση ήταν 8.975 μόρια. Θεολογίας ΑΠΘ: ο πρώτος φοιτητής εισήχθη με 10.626 μόρια και η βάση ήταν 10.268 μόρια.
Τέλος, στο Τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Χριστιανικού Πολιτισμού ΑΠΘ, ο πρώτος φοιτητής συγκέντρωσε 11.910 και η βάση ήταν 9.760 μόρια. Τραγικότερο όλων είναι το γεγονός ότι στην Πατριαρχική Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Κρήτης (ΠΑΕΑΚ) στο Ηράκλειο, η λειτουργία της οποίας ξεκίνησε πομπωδώς το 2007, δεν εισήχθη φέτος (η εισαγωγή γίνεται μέσω Πανελληνίων Εξετάσεων) κανένας φοιτητής και καμία φοιτήτρια. Κάτι ανάλογο έγινε το 2022 και στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθηνών, όπου σε σύνολο 36 θέσεων καλύφθηκε μόνο μία! Αρχικά υπήρχε και δεύτερος φοιτητής, ο οποίος όμως σύντομα εγκατέλειψε τις σπουδές του!
Αλλά και στις Θεολογικές Σχολές στις οποίες αναφερθήκαμε παραπάνω τα ποσοστά κάλυψης των θέσεων είναι πολύ χαμηλά (53/180 και 66/180 στα Τμήματα της Αθήνας και 34/135 και 12/135 στα Τμήματα της Θεσσαλονίκης με στοιχεία για το 2022). Βλέπουμε λοιπόν ότι οι λεγόμενες ανθρωπιστικές Σπουδές στη χώρα μας βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση. 

Η απόκτηση Πανεπιστημιακού πτυχίου αποτελεί για την πλειονότητα των φοιτητών το βασικό τους προσόν για να μπορέσουν αποφοιτώντας να αποκατασταθούν επαγγελματικά.
Αυτό είναι και κατανοητό αλλά και θεμιτό. Μπορεί πχ να έχεις μεγάλο ενδιαφέρον να εντρυφήσεις ιδιαίτερα στην Κινεζική φιλολογία αλλά τα Ελληνικά πανεπιστήμια πολύ δύσκολα πιστεύω ότι θα σου δώσουν αυτή την δυνατότητα, οπότε  απλά το μόνο που σου μένει είναι να γίνεις φιλόλογος με προοπτική να διοριστείς στο Δημόσιο σαν εκπαιδευτικός.
Αλλά και για τις φιλοσοφικές σχολές το ενδιαφέρον των υποψηφίων είναι μικρό και σίγουρα στα ιδιωτικά πανεπιστήμια δεν πρόκειται να ιδρυθούν τέτοιες σχολές, γιατί όπως είναι αναμενόμενο οι σχολές που θα δημιουργήσουν θα είναι σχολές που θα προσφέρουν μια καλή επαγγελματική αποκατάσταση.
Τα κρατικά όμως Πανεπιστήμια οφείλουν να καλύψουν τις κλασσικές σπουδές και να τις βελτιώσουν, ίσως μειώνοντας τον αριθμό των υπαρχόντων τμημάτων, αλλά ανεβάζοντας το επίπεδο τους, ώστε να ξαναγίνουν ελκυστικές στους υποψήφιους φοιτητές.
Δυστυχώς η πλειονότητα των σημερινών αποφοίτων των φιλολογικών σχολών δεν μπορεί να μεταφράσει διαβάζοντας ένα κείμενο της αρχαίας ελληνικής γραμματείας. Διαβάζω εδώ: Σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ πριν από 10 χρόνια το 75% των υποψήφιων φιλολόγων απέτυχε να μεταφράσει ένα απόσπασμα από το Θουκυδίδη! 
Για την απογοητευτική κατάσταση σε αυτές τις σχολές  γράφει ο Μιχάλης Στούκας:
από τις 23 συνολικά Σχολές των λεγόμενων Ανθρωπιστικών Σπουδών, μόνο οκτώ, σχεδόν το 1/3 δηλαδή, είχαν 100% κάλυψη των θέσεών τους. Πρόκειται για τα Τμήματα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΕΚΠΑ, Παιδαγωγικό Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ, Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής (Θεσσαλονίκη), Φιλοσοφίας (Αθήνα), Φιλολογίας (Πάτρα), Ιστορίας Αρχαιολογίας και Κοινωνικής Ανθρωπολογίας (Βόλος), Ιστορίας-Αρχαιολογίας (Πάτρα) και Φιλοσοφίας (Πάτρα). Από εκεί και πέρα… αρχίζει το χάος. Το Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ από το οποίο έχουν αποφοιτήσει κατά καιρούς μεγάλες μορφές της ελληνικής διανόησης, έχει ποσοστό κάλυψης 94% (282/300). Η δε βάση του βρίσκεται στα 13.012 μόρια. Λίγες δεκαετίες πριν, το Τμήμα Φιλολογίας του ΕΚΠΑ είχε υψηλότατη βάση, κοντά στο 18 και βέβαια δεν υπήρχαν ούτε κατά διάνοια κενές θέσεις.
Ακόμα τραγικότερα είναι τα πράγματα στο Τμήμα Φιλολογίας του ΑΠΘ, ένα επίσης ιστορικό Τμήμα στο οποίο έχουν διδάξει κορυφαίοι πανεπιστημιακοί και μέλη της Ακαδημίας Αθηνών. Οι θέσεις του Τμήματος ήταν 190 και οι εισακτέοι 98 (ποσοστό 52%!). Η βάση εισαγωγής του Τμήματος είναι επίσης χαμηλή: 13.994 μόρια. Γενικότερα, οι βάσεις όλων των τμημάτων είναι ιδιαίτερα χαμηλές, με μέτρο σύγκρισης το, όχι πολύ μακρινό, παρελθόν. Υψηλότερη όλων είναι η βάση στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας στη Θεσσαλονίκη (14.125 μόρια), αν και το ποσοστό κάλυψης των θέσεων είναι πολύ χαμηλό, μόλις 55% (85/154). Κι αν αυτό το ποσοστό φαίνεται μικρό, υπάρχουν και χαμηλότερα (ή χειρότερα…). Κάτω από 40% είναι το ποσοστό κάλυψης σε έξι τμήματα. Σε δύο δε από τα Τμήματα αυτά, τα ποσοστά κάλυψης των θέσεων είναι απίστευτα χαμηλά. 16% στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του ΔΠΘ στην Κομοτηνή (28/178) και μόλις 8% στο Τμήμα Ιστορίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο στην Κέρκυρα, όπου ενώ οι θέσεις του Τμήματος ήταν 109, οι εισακτέοι ήταν μόλις 9!
Γενικότερα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΥΠΑΙΘΕ, σε σύνολο 3.815 θέσεων στις Φιλοσοφικές Σχολές, καλύφθηκαν μόλις οι 2.426 (63,5%). Η «ψηλότερη» βάση όπως αναφέραμε ήταν τα 14.123 μόρια στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ και η η χαμηλότερη στο Τμήμα Ιστορίας και Εθνολογίας του ΔΠΘ, μόλις 8.440 μόρια. Σε δώδεκα από τα είκοσι τρία Τμήματα η βάση εισαγωγής είναι κάτω από το δέκα…
 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΟΤΗΤΑ

Όταν είδα τις εικόνες με τους αλληλοδερόμενους φοιτητές με τα αγωνιστικά παλούκια στα χέρια να σπάνε τα κεφάλια ο ένας του άλλου ,θυμήθηκα την ρήση του Γιαβρόγλου που σαν υπουργός Παιδείας είχε μιλήσει για «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα»!
Το ρωμαλέο λοιπόν αυτό φοιτητικό κίνημα, απέδειξε την ρωμαλεότητα του με 8 αγωνιστές του στο Νοσοκομείο μετά την στειλιαρομαχία για την πρώτη θέση στην πορεία, ώστε η κομματική τους οργάνωση να αποδείξει έτσι ότι βρίσκεται στην πρωτοπορία του αγώνα για την μη ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων, τα οποία βέβαια κρατικά τα υπερασπίζονται κρατώντας τα κλειστά  λόγω καταλήψεων!
Στην απορία πολλών το τι θα κάνουν μελλοντικά στην ζωή τους οι  αλληλοδερόμενοι του «ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος» η απάντηση είναι γνωστή. 

Μερικοί θα καταλήξουν επαγγελματικά κομματικά στελέχη, με λαμπρή εξέλιξη, όπως πχ ο Νίκος Παππάς που συζητιόταν επί Τσίπρα για Δήμαρχος Αθηναίων και τώρα για Ευρωβουλευτής ο οποίος παραμένοντας για 16 χρόνια φοιτητής πήγε να ψηφίσει υπέρ των καταλήψεων στην Νομική!

Άλλοι, χάρις στο «δημοκρατικό 5», που καθιερώθηκε στην μεταπολίτευση σαν αντάλλαγμα προς τους φοιτητές από τους καθηγητές  για να μην τους καταγγέλλουν ότι διορίστηκαν επί χούντας, κάποτε θα αποκτήσουν το πολυπόθητο πτυχίο.
Αρκετοί από αυτούς, μιας και στον ιδιωτικό τομέα, δεν μπορείς να επιβιώσεις αν είσαι αγράμματος ή άχρηστος, θα καταλήξουν στο Δημόσιο. Είναι αυτοί που χάρις στην ανικανότητα τους δυσφημούν τις χιλιάδες άξιους και ικανούς υπαλλήλους του Δημοσίου που επιτελούν σωστά την δουλειά τους.
Ο Γιάννης Μαρίνος έχει γράψει την παρακάτω πραγματική ιστορία, που συνέβη πριν από κάποια χρόνια στο Τεχνικό Λύκειο της Σαντορίνης. Νεοδιορισθείς μαθηματικός δήλωσε στη διευθύντριά του ότι ούτε ξέρει καλά μαθηματικά, αφού πήρε το πτυχίο του με το δημοκρατικό πέντε, αλλά επιπλέον και βαριέται να διδάσκει. Γι’ αυτό της ζήτησε να μην τον περιλάβει στον προγραμματισμό διδασκαλίας των μαθηματικών στο Λύκειο. Η διευθύντρια νόμισε στην αρχή ότι αστειεύεται. Αλλά όταν εκείνος επέμεινε ότι σοβαρολογεί, τότε η διευθύντρια τον απείλησε ότι θα καταγγείλει τη συμπεριφορά του στο υπουργείο Παιδείας για να εισπράξει την απάντηση: «Και τι θα μου κάνει το υπουργείο; Το πολύ-πολύ να με μεταθέσει στα βόρεια σύνορα. Αλλά και εκεί θα δηλώσω την άγνοιά μου και την άρνησή μου να διδάσκω. Να με διώξουν δεν μπορούν αφού είμαι μόνιμος δημόσιος υπάλληλος».
Κατάπληκτος από την καταγγελία για την οποία με ενημέρωσε η καθηγήτρια, απευθύνθηκα τηλεφωνικά στον τότε υπουργό Παιδείας, κ. Σουφλιά, ο οποίος μου επιβεβαίωσε ότι οι διδάσκοντες δεν ελέγχονται και η μονιμότητα ως δημοσίων υπαλλήλων κατοχυρώνει τον αμαθή και φυγόπονο καθηγητή. Την κατοχύρωση του τεμπέλη και αμαθούς μαθηματικού μού επιβεβαίωσε αμήχανα και ο τότε πρόεδρος της ΟΛΜΕ, ο οποίος μάλιστα είχε το θράσος να με επικρίνει ότι γενικεύω με αφορμή ένα μεμονωμένο γεγονός. Το μεμονωμένο εν τούτοις γεγονός επιβεβαιώνει ότι ένας εκπαιδευτικός του δημόσιου τομέα, όπως άλλωστε και οποιοσδήποτε δημόσιος υπάλληλος, είτε δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην αποστολή του είτε αδιαφορεί, δεν μπορεί να απολυθεί διότι είναι μόνιμος και η μονιμότητα κατοχυρώνεται από το Σύνταγμα. Συνεπώς είναι αξιέπαινη η εξαγγελθείσα από τον Πρωθυπουργό πρόθεση για καταπολέμηση τους βαθέος κράτους, αλλά πώς θα καταστεί αυτό δυνατόν με τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων;
Σε άλλο άρθρο του ο ίδιος, γράφει για την προεκλογική εξαγγελία του Μητσοτάκη ότι θα δώσει μάχη εναντίον του βαθέως κράτους ενώ  ταυτόχρονα προανήγγειλε τροποποιήσεις κάποιων άρθρων του Συντάγματος. Τίποτα από αυτά δεν έγιναν μέχρι στιγμής μετεκλογικά και βέβαια απέφυγε να θίξει τον πυρήνα του βαθέως κράτους, που είναι η μονιμότητα των υπαλλήλων του Δημοσίου.
Γράφει λοιπόν ο Γιάννης Μαρίνος:
Όπως είναι γνωστό, η μονιμότητα αυτή κατοχυρώνεται από το άρθρο 103 παράγραφος 4 του Συντάγματος, το οποίο προβλέπει επίσης ότι «δεν μπορούν να μετατεθούν χωρίς γνωμοδότηση, ούτε να υποβιβασθούν ή να παυθούν χωρίς απόφαση υπηρεσιακού συμβουλίου, που αποτελείται τουλάχιστον κατά τα 2/3 από μόνιμους δημοσίους υπαλλήλους». Οι προστατευτικές της μονιμότητας διατάξεις δεν περιορίζονται μόνο υπέρ των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά επεκτείνονται και στους υπαλλήλους της Βουλής και στους υπαλλήλους των οργανισμών της τοπικής αυτοδιοίκησης και των λοιπών νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου. Συνεπώς και στους υπαλλήλους του ΟΣΕ, που περιλαμβάνονται στο διαβόητο βαθύ κράτος με το οποίο προτίθεται να τα βάλει ο κ. Μητσοτάκης. Αλλά για να τα βάλει με αποτελεσματικότητα ο Πρωθυπουργός κατά του βαθέος κράτους θα έπρεπε να καταργηθεί η μονιμότητα ή τουλάχιστον να περιοριστεί μόνο στους δημοσίους υπαλλήλους, όπως είχε αρχικά προβλεφθεί, και να παύσει να ισχύει για τους υπαλλήλους του ευρύτερου δημόσιου τομέα, όπως π.χ. ο ΟΣΕ.
Όλοι ξέρουμε ότι η ΕΔΕ που με τα χίλια ζόρια ξεκίνησαν οι πρυτανικές αρχές δεν θα καταλήξει πουθενά ή θα καταλήξει σε μια τυπική και χωρίς καμία ουσιαστική συνέπεια τιμωρία. Ο ένας από τους υπαλλήλους που καμάρωσε για το σαμποτάζ τέθηκε σε αναστολή καθηκόντων, δηλαδή πληρώνεται για να μην πηγαίνει στη δουλειά, αλλά τίποτα από το παρελθόν του δημοσίου δεν με κάνει να πιστεύω ότι θα μείνει μακριά από το πανεπιστήμιο για πάντα.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Βάσει των ανωτέρω, ορθά απαντά ο Μάνος Βουλαρίνος στο ερώτημα, μετά το πρόσφατο κατέβασμα του σέρβερ του ΕΚΠΑ από διοικητικούς υπαλλήλους : Τι άλλο πρέπει να κάνει για να απολυθεί ένας πανεπιστημιακός υπάλληλος;» ότι «δεν πρόκειται να απολυθεί ό,τι κι αν κάνει». Ακριβώς όπως κάθε άλλος δημόσιος υπάλληλος, ο πανεπιστημιακός υπάλληλος δεν απολύεται ποτέ. Για κανέναν λόγο. Ακόμα κι αν σαμποτάρει τη λειτουργία του πανεπιστημίου από το οποίο εισπράττει την αμοιβή του.

ΟΤΑΝ ΣΚΟΤΩΝΑΝ ΚΑΙ ΕΚΑΙΓΑΝ ΤΙΣ ΓΑΤΕΣ

Όπως έχω γράψει στο ποστ μου Ο ΔΟΥΜΑΣ, Ο ΡΟΪΔΗΣ, ΟΙ ΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ CATS, ο διάσημος συγγραφέας Αλέξανδρος Δουμάς πατήρ όταν βρέθηκε στην Ελλάδα μιλώντας στον εξίσου γατόφιλο Ροΐδη αναφέρθηκε στην αγάπη του για τις γάτες  και στην απέχθεια του στους σκύλους.
Η απέχθεια ορισμένων προς τις γάτες οφείλεται στο ότι οι γάτες δεν δέχονται να εκπαιδευτούν σε διάφορα πράγματα, όπως πχ οι σκύλοι, τα βόδια, οι ελέφαντες κτλ και όπως έχει γράψει χαρακτηριστικά ο Ροΐδης:
Ουδείς ποτέ ούτε δι' αμοιβής ούτε διά ραβδισμών κατώρθωσε να επιβάλη εις γάτον να πράξη όσα πράττουσιν οι σκύλλοι, οι δούλοι και οι γελωτοποιοί.

Η ανεξάρτητη αυτή συμπεριφορά των γατιών θεωρήθηκε διαβολική και οδήγησε πριν μερικούς αιώνες στον παραλογισμό της ολοσχερούς εξόντωσης τους από τον Πάπα Γρηγόριο ΙΧ τον 178ο Πάπα των Καθολικών.
Από τον Πάπα Λούσιο ΙΙΙ΄είχε ξεκινήσει η Ιερά Εξέταση για να αντιμετωπιστούν οι αιρετικοί.
Την ιδέα για την εξόντωση των γάτων  του την εισηγήθηκε ο ισχυρός ιεροεξεταστής του Κόνραντ του Μάρμπουγκ ο οποίος πίστευε πως οι γάτες ήταν ο Σατανάς με γούνινο παλτό!

Η ιδέα αυτή του ήρθε από μερικές μαρτυρίες που πήρε με βασανιστήρια ως ιεροεξεταστής που έλεγαν πως είχαν δει τον διάβολο σαν γάτα!
Αυτές οι μαρτυρίες θεωρήθηκαν σαν αποδείξεις ότι οι γάτες συμμαχούσαν με τον διάβολο και έτσι οδήγησε στην συνέχεια τον Πάπα να κηρύξει τον πόλεμο στις γάτες της Ευρώπης με την παπική βούλα του Vox in Rama .
Μεταξύ του 1227 και 1241, που ηγέτης του  καθολικού κόσμου ήταν ο Γρηγόριος ΙΧ μειώθηκε σημαντικά ο αριθμός των γατών στην Ευρώπη και από τότε ξεκίνησε η δεισιδαιμονία ότι οι μαύρες γάτες αποτελούν κακό συναπάντημα και φέρνουν ατυχία.
Μάλιστα κατά τα έτη 1233 – 1234 έγινε μαζική εξόντωση γατιών από τους πιστούς στην Εκκλησία και τον Πάπα. Μερικοί ιστορικοί πιστεύουν ότι οι άνθρωποι σκότωσαν τόσες πολλές γάτες με αποτέλεσμα  να προκληθεί  μια επιδημία πανώλης. Αυτό τους έκανε να πιστεύουν ότι ο Σατανάς προκάλεσε την Πανούκλα επειδή είχε γίνει έξαλλος που τόσες πολλές από τις γάτες του σκοτώθηκαν.
Βέβαια η εξόντωση των γατιών οδήγησε στο να αυξηθεί ο πληθυσμός των ποντικών που μετέφεραν ψύλλους με πανώλη.
Το κυνήγι των γατιών προκάλεσε στην συνέχεια  ένα μαζικό κυνήγι μαγισσών. Χιλιάδες άνθρωποι, κυρίως γυναίκες, κατηγορήθηκαν ως μάγισσες .
 

Μια νέα δουλειά είχε ανοίξει. Κυνηγός μαγισσών. Θρησκευόμενοι, που ήθελαν να αποδείξουν την πίστη τους στην Εκκλησία, κυνηγούσαν και κατηγορούσαν γυναίκες για μαγεία. Αυτό το κυνήγι είχε ως αποτέλεσμα άτυχες γυναίκες να βασανίζονται και να σκοτώνονται.
Αλλά και οι γάτες δεν ήταν ακόμα ασφαλείς. Με την φρενίτιδα του Κυνηγιού των Μαγισσών ακόμη και στα τέλη του 1400, οι γάτες σκοτώνονταν επειδή πίστευαν ότι ήταν γνωστές μάγισσες. 

Το 1558 στην στέψη της Βασίλισσας Ελισάβετ έκαψαν ζωντανές γάτες που τις είχαν βάλει μέσα σε ένα ομοίωμα του Πάπα.
Αλλά το κάψιμο της γάτας ήταν ιδιαίτερα συχνό στη Γαλλία, όπου έκαιγαν δώδεκα ζωντανές γάτες,  συνήθως στο Παρίσι, την ημέρα του Θερινού Ηλιοστάσιου. Ο Άγγλος μεσίτης Φίλιπ Σίντνεϋ παρακολούθησε μια από αυτές γιορτές το 1572. Στο χρονικό του ο Σίντνεϋ σημείωσε ότι ο βασιλιάς Κάρολος Θ' πέταξε επίσης μια ζωντανή αλεπού στη φωτιά, για να γίνει η γιορτή πιο ενδιαφέρουσα. 

Το 1648, ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος 14ος, τότε μόλις 10 ετών, έριξε προσάναμμα σε μια μεγάλη φωτιά στο κέντρο του Παρισιού και  μετά παρακολούθησε και χόρεψε ενθουσιασμένος  καθώς κατέβασαν ένα καλάθι με αδέσποτες γάτες  στις φλόγες. Οι  γάτες συχνά καίγονταν ζωντανές και αλλού στην Ευρώπη, ιδιαίτερα το Πάσχα ή την περίοδο γύρω από το Halloween.
Το κάψιμο της γάτας ήταν λιγότερο συχνό στη Βρετανία, αν και έχουν καταγράφει  μερικές  περιπτώσεις. Τον Νοέμβριο του 1677, ο Τσάρλς Χάτον έγραψε στον αδελφό του, κυρίως για το ποιος θα μπορούσε να διοριστεί Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ. Έκλεισε την επιστολή του περιγράφοντας έναν πρόσφατο γεγονός στον εορτασμό της 119ης επετείου από την ανάληψη του θρόνου της Ελισάβετ Α'. (εκείνης που στην στέψη της είχαν κάψει ζωντανές γάτες).

Μέσα σε ένα ψάθινο ομοίωμα του Πάπα Ιννοκεντίου XI, που κρατούσαν 4 άνδρες και με ομοιώματα διαβόλων να του ψιθυρίζουν στα αυτιά, υπήρχαν ζωντανές γάτες. Η περιφορά του ομοιώματος στο Λονδίνο κατάληξε στο Smithfield  όπου και μπήκε σε μια μεγάλη φωτιά.
Τα ουρλιαχτά από τις κακόμοιρες γάτες που καίγονταν θεωρούσαν ότι ήταν η συνομιλία του Πάπα με τον Διάβολο!
Η τελετή τελείωσε με την δωρεάν διανομή κρασιού Μπορντό.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΑΚΕΛΑΚΙ ΚΑΙ ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΥΠΑΡΞΗΣ ΤΟΥ

Το πρόβλημα των Νοσοκομείων που έχει δημιουργηθεί με  την μεγάλη λίστα αναμονής για χειρουργείο, προσπαθεί να λύσει με την λειτουργία απογευματινών χειρουργείων ο υπουργός Άδωνις Γεωργιάδης.
Όπως είπε στο Real FM και τον Νίκο Χατζηνικολάου τα χειρουργεία του ΕΣΥ λειτουργούν έως τις 3 το μεσημέρι. Μετά είναι άδεια. «Επιπλέον, σήμερα, έχουμε 90.000 εκκρεμή χειρουργεία και μερικά για πολλούς μήνες. Και ενώ έχουμε ζήτηση, έχουμε κλειστά χειρουργεία τη μισή μέρα».
Σε ερώτηση του δημοσιογράφου, αν το μέτρο το απογευματινών χειρουργείων διαχωρίζει τους ασθενείς σε έχοντες και μη έχοντες, δηλαδή αν οι έχοντες θα μπορούν γρήγορα να χειρουργηθούν, ενώ οι μη έχοντες θα μείνουν στην ουρά περιμένοντας, εξήγησε ότι αυτό γίνεται ούτως ή άλλως στο ΕΣΥ με τα απογευματινά ιατρεία, και ανέφερε: «Σήμερα, κάποιος που δίνει φακελάκι πάει γρηγορότερα ή όχι;. Δεν θα έπρεπε καθόλου να συμβαίνει. Το πολεμάω, το απεχθάνομαι, το μισώ. Δυστυχώς όμως συμβαίνει. Αντί να συμβαίνει παράνομα και εξωθεσμικά, θα συμβαίνει νόμιμα και θεσμικά. Άρα θα μειωθεί και το φακελάκι. Γιατί δεν θα έχει νόημα ο γιατρός να παίρνει τα χρήματα μαύρα με το φακελάκι και να κινδυνεύει να διαπομπευθεί και να έχει ποινικές κυρώσεις, θα μπορεί να πάρει νόμιμα το φακελάκι του. Αυτός που έχει αποφασίσει να πληρώσει τα λεφτά θα πληρώσει νόμιμα και θα τα βάλει στη φορολογική του δήλωση και ταυτόχρονο θα μειωθεί και η αναμονή των χειρουργείων και να μην πληρώνει τίποτα».
Έτσι δημιουργήθηκε ο όρος «νόμιμο φακελάκι» και ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση στο διαδίκτυο για το φακελάκι.
Σχετικά με το φακελάκι είχα γράψει σε σχόλιο μου πριν 18 (!) χρόνια στο ποστ Η ΕΙΔΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ τα εξής:
Τι φακελάκι να πάρει ο Παθολογοανατόμος,ο Μικροβιολόγος, ο Ακτινολόγος, ο Πυρηνικός Ιατρός, ο Κυτταρολόγος ο.. ο.. ο..μία σωρεία από ειδικότητες που και να θέλουν δεν μπορούν.
Το φακελάκι υπάρχει κατά βάσιν στις Χειρουργικές ειδικότητες και σε ορισμένες Παθολογικές.
Σύμφωνα με μελέτη που έχει γίνει σε ασθενείς που έχουν νοσηλευθεί, σε ένα 10% το φακελάκι απαιτήθηκε από κάποιο γαϊδούρι ενώ στις υπόλοιπες περιπτώσεις το έδωσαν από μόνοι τους οι ασθενείς.
Γιατί λοιπόν το έκαναν;
Οι λόγοι είναι κατά βάσιν δύο.
Ο πρώτος γιατί στην Ελλάδα πολλοί ασθενείς δεν πηγαίνουν στο Νοσοκομείο απρόσωπα ,θέλουν να έχουν προσωπική σχέση με τον γιατρό, τον οποίο ψάχνουν να τον βρουν από συγγενείς και φίλους, οπότε μετά αισθάνονται υποχρέωση απέναντί του και το δίνουν.
Ακόμα και στους εκβιαστές που εκμεταλλεύονται την ανάγκη του άλλου,  τις περισσότερες φορές το ξέρουν ότι θα τους ζητηθούν λεφτά αλλά πηγαίνουν πολλές φορές με την βεβαιότητα ότι αφού ζητάει τόσα είναι καλός!
Ρωτήστε γνωστούς σας γιατρούς που είτε σε Αγροτικό ιατρείο,  είτε σε Νοσοκομείο είτε σε Ταμείο παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες να σας πουν πόσες φορές έχουν ακούσει την φράση-πήγα και σε πλερωτικό!-με την έννοια ότι πήγε σε καλό αφού πλήρωσε.
Ο δεύτερος λόγος είναι γιατί στην Ελλάδα δεν θέλουμε να παραδεχτούμε αυτήν την πραγματικότητα και να εφαρμόσουμε ότι γίνεται σε άλλες χώρες.
Αντί να κυκλοφορεί μαύρο χρήμα όποιος θέλει να έχει τον προσωπικό του γιατρό πχ για να τον χειρουργήσει, μετα το καθημερινό ωράριο μπορεί να το κάνει επίσημα στο Νοσοκομείο και έτσι και ο γιατρός αμείβεται, όπως και όλο το προσωπικό που θα χρειαστεί, και το νοσοκομείο αξιοποιεί τον πανάκριβο εξοπλισμό του και δεν υπάρχουν φακελάκια.
Στην Ελλάδα όμως θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας.
Σχετικά τώρα με το ποσοστό γιατρών που με απαράδεκτο και εκβιαστικό τρόπο πολλές φορές ζητούν φακελάκι για να ασχοληθούν με ένα άρρωστο, η πραγματικότητα δείχνει ότι ευτυχώς το ποσοστό τους δεν είναι μεγάλο.
Δεν έχω δυστυχώς  μετά από τόσα χρόνια την έρευνα με ασθενείς που είχαν νοσηλευτεί, και  ανέφεραν ότι  σε ποσοστό 10% τους ζητήθηκε φακελάκι.
Αλλά και μετέπειτα μελέτες λίγο πολύ διαπιστώνουν ότι το ποσοστό ιατρών που ζητούν φακελάκι είναι τόσο, και ίσως σήμερα χαμηλότερο, παρά την γενικότερη εντύπωση που υπάρχει σε όσους δεν έχουν νοσηλευτεί σε Δημόσιο Νοσοκομείο.
Μελέτη του 2012 σε δείγμα 300 ατόμων στη Θεσσαλονίκη, έδειξε ότι το 39% των ερωτηθέντων δηλώνει ότι έδωσε «φακελάκι» για νοσηλεία σε δημόσιο νοσοκομείο για 3 λόγους:
1-για να επισπεύσει τον χρόνο αναμονής για επέμβαση ή εισαγωγή,
2-διότι το ζήτησε ο γιατρός,
3- αρκετές περιπτώσεις αναφέρουν πως το «φακελάκι» ήταν έμπρακτη απόδειξη της ευγνωμοσύνης τους.

Πιο πρόσφατη έρευνα του 2017  σε δείγμα 1003 ασθενών στην Κρήτη που παρουσίασε ο τότε Υπουργός Υγείας Ξανθός μαζί με τον αναπληρωτή του Πολάκη, έδειξε ότι η ικανοποίηση των ασθενών και  στα 5 Νοσοκομεία της Κρήτης ως προς Ιατρική και Νοσηλευτική Φροντίδα ήταν πάνω από 80%, ενώ η ικανοποίηση τους για το Νοσοκομείο   κυμάνθηκε από 68,5% έως 79,6%
Σχετικά δε με το φακελάκι τα ποσοστά κυμάνθηκαν από 2,7% έως 5,9% ανάλογα με το Νοσοκομείο.
Σύμφωνα δε με την έρευνα, στις περισσότερες φορές ο ασθενής είναι εκείνος, που δίνει οικειοθελώς το “φακελάκι” στο γιατρό υπό το φόβο μήπως και δεν τύχει της καλύτερης δυνατής φροντίδας και εξυπηρέτησης.
 
Τα βαθύτερα όμως αίτια γιατί υπάρχει το φακελάκι είναι συνυφασμένα με όλη την υφιστάμενη και αποδεκτή από πολλούς δομή  της ελληνικής κοινωνίας.
Στο ποστ μου του 2006 έγραφα για την απαράδεκτη κατάσταση να περιμένουν τότε στην σειρά για χρόνια γιατροί για να κάνουν ειδικότητα, αντί να γίνεται μετά από κρίση η επιλογή των καλύτερων.
Στην χώρα μας όμως κανένας, όπως τώρα πχ οι καθηγητές, δεν θέλει να κριθεί για τίποτα και γι΄αυτό τον λόγο μάλιστα δεν υπάρχει, όπως σε όλες τις προηγμένες χώρες και έλεγχος των ιατρικών πράξεων. Σε όλες τις προηγμένες χώρες ελέγχονται οι ιατροί για ότι έχουν κάνει, γιατί το έκαναν και πόσο σωστές ήταν οι ιατρικές τους πράξεις.
Έτσι δεν ξεχωρίζουν οι αξιόλογοι γιατροί, από τους λίγους μεν, αλλά ανίκανους ή και επικίνδυνους γιατρούς.
Επίσης με τον απαράδεκτο τρόπο που γίνεται η επιλογή των ιατρών στο ΕΣΥ, βάσει ανόητων κριτηρίων, κανένας διευθυντής δεν μπορεί να συγκροτήσει ένα επιτελείο για να δημιουργήσει ένα τμήμα που να ξεχωρίζει από τα αντίστοιχα. Όπου έχει επιτευχθεί αυτό ήταν αποτέλεσμα ευτυχούς συγκυρίας.
Έτσι ο ατυχής ασθενής δεν απευθύνεται  απρόσωπα σε κάποιο πιστοποιημένα ξεχωριστό ιατρικό τμήμα αλλά ψάχνει να βρει, πολλές φορές με συζητήσιμα και πολλές φορές άστοχα κριτήρια, τον καλό γιατρό τον οποίο είναι διατεθειμένος να πληρώσει όσα και να του ζητήσει.
Μερικοί δε από τους  ανάλγητους για τον πόνο και την αγωνία του ασθενούς γιατρούς που ζητάνε εκβιαστικά λεφτά για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, ανήκουν σε αυτούς που σπούδασαν με οικονομικά προβλήματα και στερήθηκαν πολλά στην ζωή τους μέχρι να αποκτήσουν ένα όνομα. Οπότε θεωρούν αυτονόητο ότι τώρα το επάγγελμα τους πρέπει να τους αποδώσει πλουσιοπάροχα ότι για χρόνια είχαν στερηθεί. 
Ο μακαρίτης ο καθηγητής ο Λούρος είχε πει μια κουβέντα σε μάθημα του , την τελευταία χρονιά πριν να φύγει, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα ένα ολόκληρο έτος να μποϋκοτάρει το μάθημά του γιατί το θεώρησε άκρως αντιδημοκρατικό.
Είχε λοιπόν πει ότι Ιατρική πρέπει να σπουδάζουν οι εύποροι γιατί είναι μια επιστήμη που για να γίνει κανείς καλός γιατρός πρέπει να ξοδέψεις αρκετά λεφτά.
Δυστυχώς φαίνεται ότι είχε δίκιο.
Σε καμιά άλλη επιστήμη δεν φτάνεις περίπου 35, αν όχι περισσότερο ετών για να ξεκινήσεις από το μηδέν μια σταδιοδρομία και δεν συζητάω για την υπόλοιπη ζωή ,γάμο, παιδιά σπίτι κτλ
Άρα ή οικογένεια πρέπει να έχει την δυνατότητα να τρέφει το βλαστάρι της για αρκετά χρόνια καθώς έχει διαλέξει  μια επιστήμη από την οποία για να μπορέσει να ζήσει αξιοπρεπώς θα πρέπει να περάσουν τα καλύτερα χρόνια της ζωής του με βιβλία, κούραση ξενύχτι, αγωνία και υποχωρήσεις στη προσωπική του ζωή.

Μακάρι λοιπόν τέλος, πριν να μπει κανείς σε μια ιατρική σχολή να γινόταν εκτός από τον έλεγχο των γνώσεων που απαιτείται για την φοίτηση και ένας έλεγχος για την ηθική και πνευματική προσωπικότητα του υποψήφιου. 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΤΑ ΚΩΜΙΚΟΤΡΑΓΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΦΑΙΔΡΑ ΤΟΥ ΝΤΑΣΕΝ

Το 1961 ο Ζύλ Ντασέν γύρισε στην Ελλάδα την ταινία Φαίδρα που βασίζεται στην τραγωδία του Ευριπίδη Ιππόλυτος.
Ήταν πλέον ζευγάρι με την Μελίνα Μερκούρη με την οποία τον προηγούμενο χρόνο είχε γυρίσει την μεγάλη επιτυχία τους Ποτέ την Κυριακή. Η Μερκούρη χάρις σε αυτή την ταινία ήταν πλέον διεθνής σταρ και ήταν υποψήφια για το Όσκαρ, που το πήρε τελικά η Ελίζαμπεθ Τέιλορ για τον ρόλο της στην ταινία Ζήσαμε στην Αμαρτία.
Το σενάριο της ταινίας το είχε γράψει η Μαργαρίτα Λυμπεράκη μεταφέροντας την ιστορία του παράνομου ερωτικού πάθους της συζύγου του Θησέα Φαίδρας για τον γιό του Ιππόλυτο στην σύγχρονη εποχή.
Η Φαίδρα (Μελίνα Μερκούρη), δεύτερη σύζυγος του εφοπλιστή Θάνου Κυρίλη (Ραφ Βαλόνε), ερωτεύεται τον γιο που έχει ο σύζυγός της από τον πρώτο του γάμο, Αλέξη (Άντονι Πέρκινς). 
Στην ταινία παίζουν επίσης ο ίδιος ο Ζυλ Ντασέν και οι : Ζώρζ Σαρρή, Ανδρέας Φιλιππίδης, Στέλιος Βόκοβιτς, Νίκος Τσόγιας, Ντέπι Μαρτίνη.
Η μουσική επένδυση της ταινίας ήταν του Μίκη Θεοδωράκη και ο Νίκος Γκάτσος είχε γράψει τους στίχους των τραγουδιών.

Αντίθετα από την Ευρώπη, η ταινία στις ΗΠΑ δεν είχε εμπορική επιτυχία, παρά το γεγονός ότι η Μερκούρη ήταν υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα. Οι κριτικές για την Μερκούρη ήταν καλές ενώ αντίθετα ήταν αρνητικές για την ερμηνεία του Πέρκινς.
Κωμικοτραγικές όμως σκηνές έγιναν κατά τα γυρίσματα της ταινίας στα Ναυπηγεία, οι οποίες περιγράφονται με λεπτομέρειες στην παρακάτω δημοσίευση.

 

Μια ακόμη περιγραφή όλων αυτών των απαράδεκτων και ιλαροτραγικών γεγονότων που έγιναν στο γύρισμα της ταινίας, και θα μπορούσαν να έχουν γίνει μια θαυμάσια κωμωδία, υπάρχει επίσης εδώ. 

Μετά το αίσιο τέλος όλης αυτής της ιστορίας,  στην ειδησεογραφία για την ταινία υπάρχει η είδηση, που δεν ξέρω αν πραγματοποιήθηκε, ότι στην ταινία θα παίξει και ο Μίμης Στεφανάκος, όπως επίσης και η έμπρακτη στην ουσία συγνώμη του Νιάρχου για τα όσα συνέβησαν.

 Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.