Σάββατο 16 Μαρτίου 2024

Δ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΜΟΥ ΗΛΙΚΊΑΣ β΄μέρος.



 


H άλλη κινηματογραφόφιλη γιαγιά μου έμενε με την οικογένεια της θείας μου στην οδό Θήρας, μεταξύ της Πατησίων και της Αχαρνών. Συχνά πήγαινα μικρός και έμενα εκεί οπότε έτσι  πολλές φορές μαζί με την ξαδέλφη μου μας πήγαινε σινεμά.
Κοντά στο σπίτι υπήρχε το θερινό  ΚΑΠΙΤΟΛ στην οδό Καμπάνη 31 ένα μικρό στενάκι που ένωνε την Αγαθουπόλεως με ένα Π που κατέληγε στην Αγίου Μελετίου. Έπαιζε καλές ταινίες και πάντα είχε κόσμο αν και σύντομα κατέληξε σε πολυκατοικία.
Όλοι οι θερινοί κινηματογράφοι της εποχής έπαιζαν το καλοκαίρι τις ταινίες που είχαν παιχτεί τον χειμώνα και όλοι οι χειμερινοί συνοικιακοί ήταν Β΄Προβολής.


Στην Αχαρνών 172 κοντά στην Αγίου Μελετίου, ήταν ο παλιός χειμερινός κινηματογράφος ΑΡΗΣ που λειτούργησε μέχρι το 1976.
Αντίστοιχα στην Πατησίων 147 ήταν ένας επίσης παλιός προπολεμικός κινηματογράφος η ΑΤΘΙΣ  που και αυτή λειτούργησε μέχρι το 1972.


Όμως η κινηματογραφόφιλη γιαγιά μου παρά τα κιλά της ,για τα οποία οι κόρες της της έλεγαν συνεχώς να μην τρώει και αυτή τις ρούμπωνε απαντώντας ότι «τόσο σώμα έχω πρέπει να το θρέψω», δεν κώλωνε αν ήθελε να δει μια ταινία που δεν παιζόταν κοντά στο σπίτι της. Θυμάμαι λοιπόν την σκηνή  που ένας δυό, τράβαγαν από μέσα και άλλοι ένας δυό έσπρωχναν από κάτω, για να μπει στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο κέντρο όπου στον ΟΡΦΕΑ έπαιζε την Οδύσσεια με τον Κέρκ Ντάγκλας, την Συλβάνα Μάγκανο, τον Άντονι Κουήν και την πανέμορφη Ροσάνα Ποντεστά. 


Ο προπολεμικός ΟΡΦΕΑΣ στην Σταδίου 44, με το θέατρο του Κουν στο υπόγειο του κτηρίου, ήταν από τους ομορφότερους και πιο καλοδιατηρημένους κινηματογράφους της Αθήνας και εκτός από πολλές ταινίες, έχω δει σε αυτόν αργότερα και μουσικές συναυλίες.
Η Οδύσσεια ήταν από τα μπλοκμπάστερ της εποχής και είχε μαγεύσει την γιαγιά μου, με αποτέλεσμα η ξαδέλφη μου και εγώ να την τραβάμε να φύγουμε αφού είχαμε δει την ταινία 2 ½ φορές όπως έγραφα στο προηγούμενο !
Ο ΟΡΦΕΑΣ δυστυχώς έκλεισε το 83.


Λίγο μετά αφ΄ότου πέθαναν οι δύο γιαγιάδες μου μετακομίσαμε στην Ασκληπιού σε δικό μας διαμέρισμα.
Μεταξύ των δύο τριών υποψηφίων προς αγορά διαμερισμάτων στην περιοχή αποφασιστική ήταν η επιμονή μου στην τελική επιλογή, γιατί αυτό που αγοράστηκε είχε ένα τεράστιο και ανεκτίμητο προσόν!

Από την βεράντα του έβλεπες άνετα την οθόνη του θερινού, μεγάλου και αριστοκρατικού κινηματογράφου ΝΕΑΠΟΛΙΣ που δυστυχώς τόσα χρόνια ζώντας απέναντι δεν είχα βγάλει μια φωτογραφία του και μόνο σε αυτή την αεροφωτογραφία του 1962 φαίνεται. Η ΝΕΑΠΟΛΙΣ ήταν από τους καλύτερους προπολεμικούς θερινούς κινηματογράφους στο κέντρο της Αθήνας, με πράσινο πλαϊνά θεωρεία, που έπαιζε καλές ταινίες και  που δυστυχώς μετά το 1976 στην θέση της υπάρχει σήμερα ένα τεράστιο άχαρο κτήριο με ένα πάρκινγκ στο ισόγειο. Από την βεράντα μου έχω δει ένα πλήθος από ταινίες, σε μερικές μάλιστα έβλεπα το πρώτο μέρος μέχρι το διάλλειμα, έβγαινα και μετά έβλεπα την συνέχεια στην βραδινή προβολή.

Ένιωσα επίσης μεγάλη χαρά όταν το 1969 άνοιξε στην Βαλτετσίου 46 ο κινηματογράφος ΡΙΒΙΕΡΑ που πάντα έπαιζε καλές ταινίες και που ευτυχώς λειτουργεί επιτυχώς μέχρι σήμερα και είναι πλέον διατηρητέος ως χώρος και χρήση.

Βέβαια στην περιοχή από το 1938 υπήρχε στην πλατεία Εξαρχείων το ΒΟΞ, πάντα με ποιοτικές ταινίες αλλά  από τους πιο ιδιόρρυθμους στο σχήμα κινηματογράφους της πόλης  λόγω της διαγώνιας διάταξης του στην τετράγωνη ταράτσα. 

 Η φτωχή κινηματογραφικά, περιοχή του Κολωνακίου, μάλλον γιατί έχει εύκολη πρόσβαση στους κινηματογράφους του κέντρου, απέκτησε από το 1962 τον μοναδικό της χειμερινό κινηματογράφο  το ΕΜΠΑΣΣΥ, που έκλεισε με την αρχή της καραντίνας το 2020 αλλά ξαναλειτούργησε το 2023 ως θέατρο.


Στην περιοχή λειτουργούν και δύο θερινοί κινηματογράφοι που παίζουν πάντα αξιόλογες ταινίες . Η ΑΘΗΝΑΙΑ στην Χάριτος 50  και το σινέ ΔΕΞΑΜΕΝΗ στην ομώνυμη πλατεία του Κολωνακίου από το 1991.  Η ΑΘΗΝΑΙΑ είναι ίσως ο μόνος κινηματογράφος που ξεκίνησε την επιτυχημένη πορεία του το 1979, εποχή που πολλοί άλλοι έκλειναν.

Την ίδια χρονιά το 1962, όπως και το ΕΜΠΑΣΣΥ λειτούργησε στην Ακαδημίας και το ΟΠΕΡΑ. Η τεράστια αίθουσα του ΟΠΕΡΑ, κινηματογράφου με πολύ καλή κλίση για απρόσκοπτη θέαση, είναι η πρώτη αίθουσα στην Αθήνα που λόγω της προϊούσης μείωσης των εισιτήριων μετά την επέλαση της τηλεόρασης χωρίστηκε και έγιναν έτσι δύο αίθουσες. 

Σχεδόν απέναντι του υπήρχε από το 1952 η ΕΛΛΗ, από τους λίγους κινηματογράφους που κατάφεραν αντί να φθίνει, όπως οι περισσότεροι στην Αθήνα, να ανακαινιστεί και να βελτιώσει το πρόγραμμα της διατηρώντας έτσι ένα σταθερό και ποιοτικό κοινό μέχρι σήμερα.


Δυστυχώς  σχεδόν απέναντι της ένας από τους ωραιότερους και αρχοντικούς προπολεμικούς κινηματογράφους από το 1932, το ΙΡΙΣ ακολούθησε αντίστροφη πορεία από την ΕΛΛΗ μέχρι το 1973 που έκλεισε. Η ΙΡΙΣ βρίσκεται στο κτήριο που είναι γωνία Ακαδημίας και Ιπποκράτους και το οποίο ανήκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Έτσι από την 10ετια του 80 η αίθουσα της χρησιμοποιείται για εκδηλώσεις του Πολιτιστικού Ομίλου Φοιτητών Πανεπιστημίου Αθηνών (Π.Ο.Φ.Π.Α.).
Ευνόητο είναι ότι μετά την μετακόμιση στην Ασκληπιού συχνά βρισκόμουνα στους κινηματογράφους της Λεωφόρου Αλεξάνδρας για τους οποίους έχω γράψει πρόσφατα στο Α-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ
Το ίδιο βέβαια ήταν προσιτοί όλοι  οι κινηματογράφοι του κέντρου της Αθήνας για τους οποίους ίσως γράψω στο μέλλον.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2024

Γ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ α΄μέρος.




Γεννήθηκα και μεγάλωσα σε πολυκατοικία στην οδό Πειραιώς, λίγο πιο πάνω από την πλατεία Κουμουνδούρου. Μέχρι να αποκτήσω στα 14 περίπου την ανεξαρτησία να πηγαίνω κινηματογράφο μόνος μου, αναγκαστικά πήγαινα με τους γονείς μου ή με τις δύο γιαγιάδες μου, που ευτυχώς και οι δύο ήταν κινηματογραφόφιλες. Όπως γράφω λοιπόν στο   ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ:
Η γιαγιά από τη μεριά της μάνας μου με αλέγκρο χαρακτήρα και άνθρωπος της καλοπέρασης ήταν η πιο φανατική σε σημείο που θυμάμαι εμένα και την εξαδέλφη μου παιδιά να προσπαθούμε να την ξεκολλήσουμε και να την τραβάμε για να φύγουμε έχοντας δει πλέον την ταινία πάνω από δυόμισι φορές!
Η γιαγιά από την μεριά του πατέρα μου ήταν ακριβώς ο αντίθετος τύπος, άνθρωπος του καθήκοντος. Ενώ ψόφαγε και αυτή να πάει στον κινηματογράφο ο χαρακτήρας της δεν της επέτρεπε να το παραδεχθεί ευθέως. Έτσι γινόταν πάντα η εξής κωμική σκηνή με τον πατέρα μου. Πήγαινε και το έλεγε: Ξέρεις το παιδί θέλει να πάει κινηματογράφο τι να κάνω; οπότε και εκείνος ξέροντας πολύ καλά ότι γούσταρε πολύ να πάει, αλλά χωρίς να το παραδεχθεί, της έλεγε: άμα θέλεις εσύ να πας να πάτε, για να εισπράξει την μόνιμη και κλασική απάντηση: θα πάμε, όχι για μένα, αλλά για το παιδί!


Έτσι λοιπόν από τότε έγινα φανατικός κινηματογραφόφιλος.
Ο πιο κοντινός στο σπίτι κινηματογράφος ήταν του ΛΑΟΥ, Κολοκυνθούς 51, ένας όμορφος  θερινός μέχρι το 1958  και ο οποίος μετά έγινε χειμερινός και το καλοκαίρι άνοιγε στα πλάγια και πίσω. Με τα χρόνια και την υποβάθμιση της περιοχής, κατέληξε σε τσοντάδικο μέχρι το 1998 που έκλεισε.


Στου Ψειρή άνοιξε το 1956 ο θερινός σε ταράτσα κινηματογράφος ΗΒΗ, με καταστήματα από κάτω και λειτούργησε μέχρι το 1981. Το σημερινό θέατρο έχει κρατήσει μόνο την πρόσοψη του κτίσματος. 



Δύο από τους παλιούς και κλασσικούς θερινούς κινηματογράφους που είχα πάει με την γιαγιά μου, που ζούσε μαζί μας, υπήρχαν στον σταθμό Λαρίσης και ήταν το ΑΛΚΑΖΑΡ Δεληγιάννη 48, και η παλιότερη  ΒΙΚΤΩΡΙΑ Δεληγιάννη 42, που λειτούργησαν μέχρι τα μέσα της 10ετιας του 70.



Με αυτή την γιαγιά μου είχαμε πάει και στο τεράστιο ΑΚΡΟΝ, στην Λένορμαν 21 γιατί κοντά εκεί έμενε η αδελφή της, αλλά δεν θυμάμαι πια αν είχαμε δει ταινία ή παράσταση βαριετέ.
Μια φορά δε μετά την μελέτη των ταινιών που παίζονταν στην εφημερίδα η μόνη κατάλληλη ταινία που βρήκα να παίζεται στους κοντινούς κινηματογράφους, ήταν μια φτηνιάρικη ελληνική κωμωδία με τον Χατζηχρήστο, ο κόμης Χατζηχρήστος στην οποία οι φρουροί, υποτίθεται  της εποχής του Μοντεχρήστου λόγω του χαμηλού μπάτζετ της ταινίας τα παντελόνια που φορούσαν ήταν σύγχρονα τζίν!


Την έπαιζε το ΑΘΗΝΑΪΚΟΝ, πίσω από το Δημαρχείο, που δεν ήξερα τότε το πόσο άθλιος κινηματογράφος ήταν, οπότε πήγαμε εκεί να την δούμε. Μια στιγμή γυρνάει η γιαγιά μου, άνω των 70 τότε, και μου λέει να αλλάξουμε θέση γιατί ο διπλανός της της έβαζε χέρι!


 Στην πλατεία Αγίων Ασωμάτων υπήρχε ο χειμερινός ΚΟΣΜΟΣ Β΄προβολής ,από το 1946 μέχρι το  1971 που έκλεισε. Μετά αφού κόπηκε ένα κομμάτι από την πρόσοψη του, που εξείχε προφανώς της οικοδομικής γραμμής, έγινε νυκτερινό κέντρο.
Αξέχαστη θα μου μείνει η μέρα που κατάφερα να δω σε αυτόν τον κινηματογράφο, στην προβολή 2-4 το μεσημέρι, την ταινία Δράκουλας με τον Κρίστοφερ Λη όπως γράφω στο ποστ μου Ο ΔΡΑΚΟΥΛΑΣ, ΟΙ ΒΡΥΚΟΛΑΚΕΣ, ΤΑ ΖΟΜΠΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥΣ.
Λίγο πιο μακριά από την πλατεία Ασωμάτων, αλλά σίγουρα ο πιο όμορφος θερινός κινηματογράφος του κόσμου, είναι ευτυχώς ακόμα το ΘΗΣΕΙΟΝ.


Σε αυτόν θυμάμαι μια φορά ,μάλλον κατά τις αρχές Σεπτεμβρίου να μας θερίζει ένα αρκετά κρύο αεράκι. Μπροστά μας ένας φαλακρός αφού αρχικά έτριβε με το χέρι του την φαλάκρα του για να την ζεστάνει, στην συνέχεια άρχισε να την χτυπάει απαλά με το χέρι του μπας και ζεσταθεί!
Καθώς όμως και αυτή η μέθοδος αποδείχτηκε αναποτελεσματική, έβγαλε το μαντίλι του έκανε 4 κόμπους στις άκρες του και το φόρεσε όπως τότε συνήθιζαν οι οικοδόμοι!


Στην Αγίου Κωνσταντίνου 10 υπάρχει ακόμα το κουφάρι ενός από τους πιο όμορφους και καλόγουστους κινηματογράφους της Αθήνας, του ΣΤΑΡ, που λειτούργησε από το 1947 μέχρι το 2010 έχοντας ξεπέσει και αυτό πριν να κλείσει σε τσοντάδικο. Στο ΣΤΑΡ ήμουν τακτικός θαμώνας κάθε φορά που έφερνε μια νέα ταινία του Τζέρι Λιούις.
Λίγο πιο πάνω, στην πλατεία Ομονοίας, ήταν ο κινηματογράφος ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ. Σχετικά γι΄αυτόν έχω γράψει στο ποστ μου ΟΜΟΝΟΙΑ, ΜΙΑ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΠΛΑΤΕΙΑ


Σε αυτόν είχα δει αρκετές ταινίες, συνήθως περιπέτειες αλλά ήδη είχε αρχίσει να ξεπέφτει με ελλιπή συντήρηση και με καθίσματα που έτριζαν από την φθορά τους.
Μια παραμονή πρωτοχρονιάς που βρισκόμαστε στο Παρίσι, είχαμε βρει εισιτήρια για μια συναυλία του μακαρίτη Τζο Ντασέν στο πασίγνωστο τότε θέατρο Olympia, που καθώς σε αυτό  είχαν δώσει συναυλίες πολλοί διάσημοι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι τραγουδιστές στην φαντασία μου θεωρούσα ότι θα ήταν ιδιαίτερα μεγαλοπρεπές και ωραίο. Ήταν μεγάλη η κατάπληξη που νιώσαμε, όταν πήγαμε ότι ήταν σχεδόν παρόμοιο σε μέγεθος και εγκατάλειψη με το ΚΟΤΟΠΟΥΛΗ!
 Βέβαια σχεδόν κάθε εβδομάδα με πήγαιναν στον αγαπημένο κινηματογράφο όλων των παιδιών τότε, το ΣΙΝΕΑΚ, χάρις στο οποίο γνωρίσαμε και αγαπήσαμε τον Χοντρό και τον Λιγνό, τα Μίκι Μάους, τον Σαρλό και άλλους  όπως έχω γράψει στο ΣΙΝΕΑΚ Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΜΑΣ ΧΡΟΝΩΝ
Στους κινηματογράφους του κέντρου της Αθήνας είχα πάει σε όλους της Α΄προβολής αρκετές φορές με τους γονείς μου ή και μόνος μου.


Μόνος μου και για μία μόνο φορά είχα πάει στο θέατρο ΚΥΒΕΛΗΣ, στην Μητροπόλεως στο Σύνταγμα, στα χρόνια 1960-3 που λειτούργησε σαν κινηματογράφος. Έπαιζε μια από τις σπάνιες τότε και ασπρόμαυρες νεανικές ταινίες που παίχτηκαν εκείνα τα χρόνια στην Ελλάδα, στην οποία οι  Joey Dee and the Starliters τραγουδούσαν την μεγάλη επιτυχία τους Peppermint Twist!

Παρασκευή 8 Μαρτίου 2024

ΜΙΚΡΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΜΑΝΩΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗ




Στις  9 και κατ΄ άλλους στις 10 Μαρτίου, θα έχουν συμπληρωθεί 99 χρόνια από την γέννηση, ενός από ποιητές  της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς, που αγαπώ ιδιαίτερα, του Μανώλη Αναγνωστάκη.
Γνήσιος Κρητικός, αν και γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη, ήταν γόνος από σημαίνουσα οικογένεια του νησιού καθώς ο πατέρας του  ήταν γιατρός, ενώ ο ένας του παππούς ήταν εισαγγελέας Εφετών και ο παππούς του, από την πλευρά της μητέρας του, ο Ιωάννης Κασσιμάτης, ήταν βουλευτής του Ελευθερίου Βενιζέλου.
Παρά το ότι εργάστηκε  ως γιατρός ακτινολόγος  αρχικά στην Θεσσαλονίκη και μετά στην Αθήνα, διακρίθηκε από τα φοιτητικά του χρόνια στα γράμματα, όπως επίσης το ίδιο και η αδελφή του, η γνωστή θεατρική συγγραφέας Λούλα Αναγνωστάκη.
Λόγω της ενεργού ανάμειξης με την αριστερά το 1948 φυλακίστηκε και μετά ένα χρόνο το στρατοδικείο τον καταδίκασε σε θάνατο, αλλά ευτυχώς το 1951 αποφυλακίστηκε με την γενική αμνηστία.
Η διάψευση των ουτοπικών οραμάτων της αριστεράς που είχε πιστέψει αποτυπώνεται πολλές φορές με σαρκασμό και πίκρα στην ποίηση του, γι΄αυτό και τον χαρακτήρισαν σαν «ποιητή της ήττας»
Μια πληρέστερη βιογραφία του με αποσπάσματα από μελοποιημένα ποιήματα του υπάρχει εδώ.


Αλλά πιο συγκλονιστικό είναι το παρακάτω σπάνιο βίντεο στο οποίο ο ίδιος ο Μίκης Θεοδωράκης τραγουδάει ποιήματα του που έχει μελοποιήσει και στο ακροατήριο βρίσκεται ο ίδιος ο ποιητής!


Ένα άλλο σπάνιο ηχητικό ντοκουμέντο είναι το γνωστό του, γεμάτο σαρκασμό ποίημα Επιτύμβιον, που το τραγουδά ο Πέτρος Πανδής σε μελοποίηση Νότη Μαυρουδή σε συναυλία στην Νυρεμβέργη το 1983.


 Δεν ξέρω αν αφ΄ότου διαδόθηκε αυτό το ποίημα, βαφτίστηκαν πολλά πλέον παιδιά με το όνομα Λαυρέντης!
Πιστεύω όμως πως ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει να ακούσει κανείς τον ίδιο τον Αναγνωστάκη να απαγγέλει το ποίημα του Κώστα Καρυωτάκη Ανδρείκελα


Θα κλείσω το σύντομο αυτό αφιέρωμα στον μεγάλο μας ποιητή με ένα ποίημα του που μου αρέσει ιδιαίτερα. Είναι το ποίημα Στ’ αστεία παίζαμε…
 
Στ’ αστεία παίζαμε!
Δε χάσαμε μόνο τον τιποτένιο μισθό μας
Μέσα στη μέθη του παιχνιδιού σάς δώσαμε και τις γυναίκες μας
Τα πιο ακριβά ενθύμια που μέσα στην κάσα κρύβαμε
Στο τέλος το ίδιο το σπίτι μας με όλα τα υπάρχοντα.
Νύχτες ατέλειωτες παίζαμε, μακριά απ’ το φως της ημέρας
Μήπως πέρασαν χρόνια; σαπίσαν τα φύλλα του ημεροδείχτη
Δε βγάλαμε ποτέ καλό χαρτί, χάναμε χάναμε ολοένα
Πώς θα φύγουμε τώρα; πού θα πάμε; ποιός θα μας δεχτεί;
Δώστε μας πίσω τα χρόνια μας δώστε μας πίσω τα χαρτιά μας
Κλέφτες!
Στα ψέματα παίζαμε!

 
Το παραπάνω ποίημα ανήκει στην συλλογή "Η συνέχεια 3", η οποία πρωτοδημοσιεύθηκε το 1962, σε αυτοέκδοση του ποιητή στην Θεσσαλονίκη. Στις επανεκδόσεις των ποιημάτων του μέχρι το 1985 ο τελευταίος στίχος παραμένει όπως εδώ, ενώ στην έκδοση της Νεφέλης το 2000 αλλάζει με τον τίτλο του ποιήματος.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Δευτέρα 4 Μαρτίου 2024

Β΄ΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ




 Μετά τους κινηματογράφους της Λεωφόρου Αλεξάνδρας που έγραφα εδώ , μια μεγάλη κινηματογραφική πιάτσα υπήρχε και στους Αμπελοκήπους βασικά στην Κηφισίας αλλά και στους κοντινούς της δρόμους. 
Στους περισσότερους από αυτούς τους κινηματογράφους έχω δει πολλές ταινίες τις καθημερινές με την γυναίκα μου, και τα Σάββατα συχνά με τα ζευγάρια των στενών φίλων μου καταλήγοντας τις περισσότερες φορές  μετά τον κινηματογράφο, σε κάποια κοντινή ταβέρνα ή πιτσερία και αρκετές  φορές στο μεγάλο εστιατόριο του  Κωστάρα που ήταν στην γωνία της Αλεξάνδρας με την Κηφισίας και έφτιαχνε εξαιρετικά μπιφτέκια από μοσχάρι. Την 10ετια του 60 είχε ξεκινήσει πουλώντας ηλεκτρικές συσκευές.


Χάρις στην πολύτιμη συμβολή από το ιντερνετικό βιβλίο του  Δημήτρη Φύσσα,  «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 – 2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου». μεταφέρω εδώ αρκετά στοιχεία για τους κινηματογράφους της περιοχής Αμπελοκήπων.
Οι κινηματογράφοι που γράφω παρακάτω υπήρξαν ή υπάρχουν μετά την απελευθέρωση.
Ανεβαίνοντας από την Αθήνα προς την Κηφισίας βρίσκαμε εκεί που σήμερα είναι ο Πύργος των Αθηνών τον θερινό κινηματογράφο ΑΛΙΚΗ που λειτούργησε από το 1959 έως το 1963.


Στην αρχή της Μεσογείων υπάρχει και λειτουργεί από το 1964 ένας από τους αγαπημένους μου χειμερινούς κινηματογράφους ο ΓΑΛΑΞΙΑΣ ο οποίος τώρα έχει χωριστεί σε δύο αίθουσες.

Στην Βασιλίσσης Σοφίας 124 λειτουργεί ακόμα ένας από σημαντικότερους κινηματογράφους της Αθήνας το ΑΘΗΝΑΙΟΝ που στην τωρινή του θέση από προπολεμικά υπήρχε μέχρι το 1958 θερινός. Το 1996 χωρίστηκε και αυτός σε δύο αίθουσες. Είναι πια ο μόνος κινηματογράφος που εξακολουθεί να έχει στην πρόσοψη του γιγαντοαφίσες με τις ταινίες που προβάλλει.

Λίγο πιο πάνω, Κηφισίας 14, βρίσκεται η ΑΝΕΣΙΣ που μέχρι το 1958 ήταν θερινός και μετά κτίστηκε ο χειμερινός με θερινό στη ταράτσα. Το 2007 η χειμερινή του αίθουσα έγινε θέατρο και το 2008 ξαναλειτούργησε η ταράτσα ως θερινός και ευτυχώς έχει κριθεί και ως διατηρητέα.


Απέναντι, Κηφισίας 19, είναι από το 1960, το ΕΛΛΗΝΙΣ μεγάλος  θερινός κινηματογράφος που και αυτός έχει κριθεί διατηρητέος ως χώρος και ως χρήση.


Στην Λεωφόρο Μεσογείων 59 ήταν το χειμερινό ΟΝΤΕΟΝ, ως κινηματογράφος από το 1968 έως το 1984, το οποίο  μετονομάστηκε σε ΠΟΡΤΑ όταν έγινε θέατρο. 


Στην Κηφισίας 37 το 1957 είχε ανοίξει ένας από τους ωραιότερους κινηματογράφους της Αθήνας το ΑΣΤΡΟΝ, που είχε την πρωτοτυπία ο τεράστιος εξώστης του να έχει ακριβότερο εισιτήριο από την πλατεία του. Το 2011  δεν κηρύχθηκε διατηρητέο μνημείο από την πλειοψηφία των μελών του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων του ΥΠΠΟΤ αλλά τελικά το 2017 το Κεντρικό Συμβούλιο γνωμοδότησε υπέρ της διατήρησης του κελύφους του.


Αμαλιάδος και Πουλίου υπήρχε από το 1960 έως το 1970, ο ΑΙΑΣ αρχικά ως θερινός και μετά ως χειμερινός και θερινός καθώς άνοιγε στα πλάγια.


Καρύστου 5 υπήρχε από το 1959 έως το 1971 η θερινή  ΑΜΙΚΑ.
Ενώ δεν μπορώ να θυμηθώ πια που έχω δει τις περισσότερες σημαντικές ταινίες, κατά περίεργο τρόπο θυμάμαι ότι εκεί είχα δει την πρώτη ταινία του Σβαρτζενέγκερ τον Κόναν τον βάρβαρο!


Στην Σεβαστουπόλεως 117 λειτούργησε από το 1966 έως το 2011 ο κινηματογράφος ΑΝΔΟΡΑ που την 10ετία του 90 έγινε θέατρο.
Ευτυχώς ξανάνοιξε το 2018 ανακαινισμένος και μέχρι σήμερα παίζει πάντα ποιοτικές ταινίες.


Η θερινή ΑΛΑΜΠΡΑ από το 1961 βρισκόταν Τρικάλων 25 και Βαρδουσίων 10, είχε κλείσει το 1979 έως το 1981, ξανάνοιξε το 1982 και λειτούργησε μέχρι το 1987 παραδίνοντας μετά την θέση της σε μια πολυκατοικία.


Ίσως ο πιο αγαπημένος κινηματογράφος στην ζωή μου είναι ο ΔΑΝΑΟΣ Κηφισίας 109 καθώς σε αυτόν με την γυναίκα μου έχουμε απολαύσει ένα πλήθος από εξαιρετικές ταινίες από το 1972 που άνοιξε. Το 1998 χωρίστηκε και αυτός σε δύο αίθουσες και στην μικρή καθόμαστε πάντα στα λίγα καθίσματα που έχει δίπλα από τον μηχανικό προβολής. Εκτός από την εξαιρετική ποιότητα προβολής, η γυναίκα μου πάντα τιμούσε την σπιτική μηλόπιτα από το μπαρ την ώρα που εγώ έψαχνα για κάποιο βιβλίο από το, ιδίως καλά ενημερωμένο σχετικά με τον κινηματογράφο βιβλιοπωλείο που είχε.
Λίγο πιο πάνω στην Κηφισίας 116 υπήρχε από το 1956 έως το 1978 η θερινή ΑΪΝΤΑ που κατέληξε όπως πολλοί άλλοι κινηματογράφοι σε πολυκατοικία.
Ένας ακόμη αγαπημένος μου χειμερινός κινηματογράφος από το 1968 ήταν το ΠΛΑΖΑ στην Σεβαστουπόλεως 118 ο οποίος και αυτός το 2001 χωρίστηκε σε δύο μέχρι το 2008 που έκλεισε.


Στο ποστ μου ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ γράφω:
Το ΠΛΑΖΑ αποτελούσε ένα από τους πιο αγαπημένους μου κινηματογράφους και ο αντίστροφος συνδυασμός του άρτος και θεάματα, με πρώτα το θέαμα στον κινηματογράφο και μετά τον άρτο με την παρέα στον γειτονικό ΦΛΟΚΑ αποτελούσε για χρόνια κλασσική Σαββατιάτικη απόλαυση.
Στα τραπεζάκια του ΦΛΟΚΑ έχουν γίνει εκτενείς αναλύσεις ταινιών, πολιτικής, κοινωνικών θεμάτων κτλ με συχνές ζωηρές διαφωνίες αλλά και με μια πλήρη ομοφωνία, ότι το παγωτό γίγας ΜΠΕΜΠΕ που είχε ήταν μια ιδιοφυής κατασκευή !
Ο λόγος ήταν απλός. Ξεκινούσες με μια μαρέγκα στην αρχή και προς τον πάτο της κούπας , που πήγαινες να λιγωθείς από τα μπαλάκια του παγωτού, είχε μια δροσερή φρουτοσαλάτα!


Στην Παπαδά 40 και Κουσιανόφσκι λειτούργησε από το 1970 έως το 1978 αρχικά και μετά από το 1998 έως το 2004 ο θερινός κινηματογράφος ΚΑΡΜΕΝ που έχει χαρακτηριστεί και αυτός ως διατηρητέος από το ΥΠΕΧΩΔΕ.


Τέλος λίγο πέρα από όρια των Αμπελοκήπων , στην Σικελιανού 18  υπήρχε από το 1959 ο χειμερινός κινηματογράφος ΑΛΕΓΚΡΑ ο οποίος κατά περίεργο τρόπο έκλεισε το 1971, πριν δηλαδή να αρχίσει η κρίση στους κινηματογράφους από την επέλαση της τηλεόρασης. Πιθανώς έκλεισε, όπως γράφει ο Φύσσας γιατί κοντά σε αυτόν έμενε εκείνα τα χρόνια ο Παπαδόπουλος και οι έλεγχοι όσων κυκλοφορούσαν εκεί ήταν συνεχείς όπως τους είχα υποστεί και εγώ όπως έχω περιγράψει στο ποστ μου  ΟΙ ΒΙΛΑΡΕΣ ΤΟΥ ΔΙΚΤΑΤΟΡΑ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
Το προηγούμενο
Α-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ


Τα επόμενα


Πέμπτη 29 Φεβρουαρίου 2024

Α-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ




Ο Ανδρέας Παππάς στις 3-2-2024 στα ΝΕΑ, στο άρθρο του «Άκου Βερντέν!» αναφέρθηκε στους κινηματογράφους της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και έτσι μου τους θύμισε.
Όπως γράφω στο  ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ : Την πρώτη επανάσταση που πέτυχα απέναντι στην πατρική εξουσία ήταν σε ηλικία 14 ετών. Κατέκτησα τότε το δικαίωμα να πηγαίνω στον κινηματογράφο μόνος μου χωρίς τη συνοδεία γονέων ή γιαγιάδων. Σημειωτέον ότι και οι δύο γιαγιάδες ήσαν αρκούντως κινηματογραφόφιλες……
Έβλεπα τα πάντα από ταινίες ποιότητος μέχρι Φράνκο και Τσίτσο.
Όταν γνώρισα την γυναίκα μου μόλις  ήρθε στην Αθήνα για σπουδές στο Πανεπιστήμιο, παρά το ότι απεχθάνεται το πρωινό ξύπνημα αναγκαζόταν κάθε Κυριακή πρωί στις 10 να βρίσκεται στην κινηματογραφική Λέσχη που την περίμενε το κινηματογραφόφιλο κελεπούρι της ζωής της, να της αναλύσει λεπτομερώς μετά το τέλος της κάθε ταινίας τα υψηλά νοήματα που είχαν οι πρωτοποριακές ταινίες που είχαμε δε από την Αμερική, τη Ρωσία, τη Γαλλία και μέχρι την Ιαπωνία.
Έτσι λοιπόν όπως γράφω σε αυτό το ποστ: Σαν φοιτητές λοιπόν, σχεδόν επί καθημερινής βάσης, είχαμε διατρίψει σε όλες τις κινηματογραφικές αίθουσες της ευρύτερης περιοχής της Αθήνας, έχοντας γνωρίσει όλους τους εξώστες των κινηματογράφων, λόγω του φθηνότερου εισιτήριου και της δυνατότητας που σου προσφέρουν τα τελευταία καθίσματα όταν η ταινία δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να προβείς σε ερωτικές διαχύσεις χωρίς τα βλέμματα των περίεργων.
Έχοντας μεγαλώσει στην Νεάπολη, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και τους πέριξ δρόμοι της βρισκόμουνα αρκετές φορές λόγω του μεγάλου αριθμού κινηματογράφων που υπήρχαν εκεί.
 Έτσι λοιπόν, χάρις στην υπενθύμιση του Παππά, σκέφτηκα να κάνω μια σύντομη αναδρομή σε αυτούς οι περισσότεροι τω  οποίων δεν υπάρχουν πιά.


Ξεκινώντας λοιπόν από την οδό Πατησίων λειτουργεί ακόμα ο κινηματογράφος ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ που στα φοιτητικά μου χρόνια κάθε Κυριακή πηγαίναμε στην Κινηματογραφική Λέσχη που είχε φτιάξει ο Ροβύρος Μανθούλης πριν να πάει στην Γαλλία ,οπότε και έκλεισε και αναγκαστήκαμε να πάμε στην πιο κυριλέ κινηματογραφική Λέσχη της Αγλαΐας Μητροπούλου στο ΑΣΤΥ.


Ανεβαίνοντας προς τους Αμπελοκήπους υπήρχε στην Αλεξάνδρας 7, μέχρι το 1966, ο κινηματογράφος ΝΙΝΟΝ  


Λίγο πιο πάνω και στην απέναντι μεριά στο Αλεξάνδρας 74, υπάρχει το ΖΙΝΑ μεγάλος χειμερινός κινηματογράφος που σήμερα λειτουργεί σαν θέατρο.


Ακόμη πιο πάνω στο 106 υπάρχει το ΓΡΑΝΑΔΑ, μεγάλη χειμερινή αίθουσα και θερινός κινηματογράφος στην ταράτσα. Το κτήριο αυτό υπάρχει μέχρι σήμερα και λειτουργεί ως θέατρο με το όνομα ΛΑΜΠΕΤΗ.
Μια μεγάλη κινηματογραφική πιάτσα υπήρχε στην περιοχή του τέρματος της Ιπποκράτους.
Προς την μεριά του Γκύζη υπήρχαν δύο από τους ιστορικούς θερινούς κινηματογράφους, το μεγαλύτερο σε έκταση ΛΟΥΞ μέχρι το 1970, όπου σήμερα το ξενοδοχείο Ζαφόλια  και αμέσως πιο πάνω το ΒΕΡΝΤΕΝ μέχρι το 1964, εκεί όπου σήμερα είναι η Αγροτική Τράπεζα. Ήταν  σε ένα υπερυψωμένο οικόπεδο, κατά δύο περίπου μέτρα από το πεζοδρόμιο, επάνω σε βράχο. Η οθόνη του ήταν προς την πλευρά της οδού Πατησίων και το εξωτερικό του προς την λεωφ. Αλεξάνδρας τοίχωμα, καλυπτόταν ολόκληρο από μια όμορφη και πυκνή πρασινάδα, κάτι σαν αναρριχώμενος κισσός.


Στην απέναντι μεριά μεταξύ Χαρ Τρικούπη 156 και Μαυρομιχάλη 67-68 ήταν ο θερινός κινηματογράφος ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ από τον οποίο κτίστηκε  το κομμάτι της Χαρ.Τρικούπη και παρέμεινε ο σημερινός της Μαυρομιχάλη.


Στην Μαυρομιχάλη υπήρχε επίσης και ο χειμερινός κινηματογράφος τέχνης ΑΛΦΑΒΙΛ , που κατά καιρούς είχε ονομαστεί ΦΛΩΡΑ και ως τσοντάδικο  Playboy.


Λίγο πιο κάτω στην Ζωναρά 5 υπάρχει το πολύ καλό θερινό σινεμά ΕΚΡΑΝ.


Στην Ιπποκράτους υπήρχε το χειμερινό υπόγειο σινεμά ΑΑΒΟΡΑ που έπαιζε εκλεκτές ταινίες σε β΄προβολή. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, από το εξαιρετικό βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα για τους αθηναϊκούς κινηματογράφους , από το οποίο και έχω αντλήσει αρκετά στοιχεία,  αναφέρεται στην ΑΑΒΟΡΑ και το έχω μεταφέρει στο ποστ μου Η ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ


 Στην Ασκληπιού 130, σήμερα παρκάκι, λειτούργησε για μερικά χρόνια ο θερινός κινηματογράφος ΡΟΖΑΝ.
Για λίγα επίσης χρόνια (1968-76) στην Λάμπρου Κατσώνη περίπου απέναντι από τις τότε φυλακές Αβέρωφ υπήρχε ο θερινός κινηματογράφος ΑΒΕΡΩΦ 


Απέναντι από τα προσφυγικά υπήρχε ένας από τους καλύτερους χειμερινούς κινηματογράφους, σε υπόγειο η ΑΡΖΕΝΤΊΝΑ.
Στην απέναντι μεριά στην Δημητσάνας υπήρχε ένα από τα πιο ιστορικά  τσοντάδικα της Αθήνας το  ΛΙΝΑ.


Όπως γράφω στο ποστ μου Η ΑΠΟΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΡΝΟ ΚΑΙ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ ΤΟΥ:
όταν το σκληρό πορνό έφτασε και στην Ελλάδα και άρχισε να παίζεται ημιπαράνομα σε συνοικιακούς κινηματογράφους, με μια ανδροπαρέα πήγαμε δύο φορές να δούμε το νέο είδος.
Την πρώτη στο ΟΛΥΜΠΙΑ στην Χρεμωνίδου στο Παγκράτι, που έπαιζε ένα ασπρόμαυρο και βωβό πορνό. Κατά την διάρκεια της προβολής ,προς τέρψιν των θεατών, έπαιζε συνεχώς τον ίδιο δίσκο του Barry White.Έκτοτε δεν αντέχω να ξανακούσω δίσκο του Barry White !
Η δεύτερη φορά ήταν στην περίφημη ΛΙΝΑ στην Δημητσάνας (πάνω από το ΕΛΠΙΣ ,σήμερα σούπερ μάρκετ).
Λέω περίφημη γιατί υπήρχε η φημολογία ότι από την επαρχία έρχονταν φανατικοί κινηματογραφόφιλοι με πούλμαν, για να πάνε στο ΛΙΝΑ.!
Θυμάμαι ακόμα το κατάπληκτο βλέμμα της ταμίας όταν την ρώτησα αν έχει αρχίσει το έργο! Ήταν σαν να αντίκριζε UFO!(Μάλλον είχε δίκιο)
Μετά από αυτές τις εμπειρίες το κινηματογραφικό ενδιαφέρον μου για το είδος εξαντλήθηκε.


Τέλος πριν να φτάσουμε στην Κηφισίας  σε ένα τεράστιο οικόπεδο ήταν ο θερινός κινηματογράφος ΝΙΡΒΑΝΑ στου οποίου το οικόπεδο το  1966 κτίστηκε πολυκατοικία, με τον ομώνυμο χειμερινό κινηματογράφο στο ισόγειο που λειτουργεί ευτυχώς μέχρι σήμερα.
Στο ποστ μου  ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΜΙΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ λίγο πριν να αρχίσει να παίζεται σε μερικούς  κινηματογράφους, όπως στην ΛΙΝΑ σκληρό πορνό, γράφω σχετικά ότι:  για πρώτη φορά παιζόταν στην Αθήνα ένα σοφτ πορνό στους μεγάλους κεντρικούς κινηματογράφους, και πριν να απαγορευτεί η προβολή της, όπως τελικά και έγινε, είχα τρέξει με την γυναίκα μου να δούμε και μείς, όπως άλλοι 340.000 εξ ίσου περίεργοι θεατές , αυτήν την ταινία που είχε προκαλέσει τόσο θόρυβο. Η Εμμανουέλλα είναι από τις πιο επιτυχημένες γαλλικές ταινίες με 300.000.000 θεατές παγκοσμίως, και παιζόταν για 11 χρόνια συνεχώς στον κινηματογράφο Arc de Triomphe στο Παρίσι.
Την βλέπαμε στο ΝΙΡΒΑΝΑ της λεωφόρου Αλεξάνδρας, σε ένα κατάμεστο κινηματογράφο με αρκετούς όρθιους οπότε σε μία σκηνή που ο πρωταγωνιστής πηδώντας την Εμμανουέλλα αγκομαχάει, αφήνοντας συνεχή α α α α, κάποτε επιτέλους ολοκληρώνει αφήνοντας ένα δυνατό ΑΑΑΑ!.
Όποτε με μια φωνή όλος ο κινηματογράφος αναφωνεί και αυτός ανακουφισμένος: ΑΞΙΟΣ!

 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.


ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ