Α-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ

Ο Ανδρέας Παππάς στις 3-2-2024 στα ΝΕΑ, στο άρθρο του «Άκου Βερντέν!» αναφέρθηκε στους κινηματογράφους της Λεωφόρου Αλεξάνδρας και έτσι μου τους θύμισε.
Όπως γράφω στο  ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΠΟΥ ΕΚΛΕΙΣΑΝ : Την πρώτη επανάσταση που πέτυχα απέναντι στην πατρική εξουσία ήταν σε ηλικία 14 ετών. Κατέκτησα τότε το δικαίωμα να πηγαίνω στον κινηματογράφο μόνος μου χωρίς τη συνοδεία γονέων ή γιαγιάδων. Σημειωτέον ότι και οι δύο γιαγιάδες ήσαν αρκούντως κινηματογραφόφιλες……
Έβλεπα τα πάντα από ταινίες ποιότητος μέχρι Φράνκο και Τσίτσο.
Όταν γνώρισα την γυναίκα μου μόλις  ήρθε στην Αθήνα για σπουδές στο Πανεπιστήμιο, παρά το ότι απεχθάνεται το πρωινό ξύπνημα αναγκαζόταν κάθε Κυριακή πρωί στις 10 να βρίσκεται στην κινηματογραφική Λέσχη που την περίμενε το κινηματογραφόφιλο κελεπούρι της ζωής της, να της αναλύσει λεπτομερώς μετά το τέλος της κάθε ταινίας τα υψηλά νοήματα που είχαν οι πρωτοποριακές ταινίες που είχαμε δε από την Αμερική, τη Ρωσία, τη Γαλλία και μέχρι την Ιαπωνία.
Έτσι λοιπόν όπως γράφω σε αυτό το ποστ: Σαν φοιτητές λοιπόν, σχεδόν επί καθημερινής βάσης, είχαμε διατρίψει σε όλες τις κινηματογραφικές αίθουσες της ευρύτερης περιοχής της Αθήνας, έχοντας γνωρίσει όλους τους εξώστες των κινηματογράφων, λόγω του φθηνότερου εισιτήριου και της δυνατότητας που σου προσφέρουν τα τελευταία καθίσματα όταν η ταινία δεν έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να προβείς σε ερωτικές διαχύσεις χωρίς τα βλέμματα των περίεργων.
Έχοντας μεγαλώσει στην Νεάπολη, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας και τους πέριξ δρόμοι της βρισκόμουνα αρκετές φορές λόγω του μεγάλου αριθμού κινηματογράφων που υπήρχαν εκεί.
 Έτσι λοιπόν, χάρις στην υπενθύμιση του Παππά, σκέφτηκα να κάνω μια σύντομη αναδρομή σε αυτούς οι περισσότεροι τω  οποίων δεν υπάρχουν πιά.

Ξεκινώντας λοιπόν από την οδό Πατησίων λειτουργεί ακόμα ο κινηματογράφος ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ που στα φοιτητικά μου χρόνια κάθε Κυριακή πηγαίναμε στην Κινηματογραφική Λέσχη που είχε φτιάξει ο Ροβύρος Μανθούλης πριν να πάει στην Γαλλία ,οπότε και έκλεισε και αναγκαστήκαμε να πάμε στην πιο κυριλέ κινηματογραφική Λέσχη της Αγλαΐας Μητροπούλου στο ΑΣΤΥ.

Ανεβαίνοντας προς τους Αμπελοκήπους υπήρχε στην Αλεξάνδρας 7, μέχρι το 1966, ο κινηματογράφος ΝΙΝΟΝ  

Λίγο πιο πάνω και στην απέναντι μεριά στο Αλεξάνδρας 74, υπάρχει το ΖΙΝΑ μεγάλος χειμερινός κινηματογράφος που σήμερα λειτουργεί σαν θέατρο.

Ακόμη πιο πάνω στο 106 υπάρχει το ΓΡΑΝΑΔΑ, μεγάλη χειμερινή αίθουσα και θερινός κινηματογράφος στην ταράτσα. Το κτήριο αυτό υπάρχει μέχρι σήμερα και λειτουργεί ως θέατρο με το όνομα ΛΑΜΠΕΤΗ.
Μια μεγάλη κινηματογραφική πιάτσα υπήρχε στην περιοχή του τέρματος της Ιπποκράτους.
Προς την μεριά του Γκύζη υπήρχαν δύο από τους ιστορικούς θερινούς κινηματογράφους, το μεγαλύτερο σε έκταση ΛΟΥΞ μέχρι το 1970, όπου σήμερα το ξενοδοχείο Ζαφόλια  και αμέσως πιο πάνω το ΒΕΡΝΤΕΝ μέχρι το 1964, εκεί όπου σήμερα είναι η Αγροτική Τράπεζα. Ήταν  σε ένα υπερυψωμένο οικόπεδο, κατά δύο περίπου μέτρα από το πεζοδρόμιο, επάνω σε βράχο. Η οθόνη του ήταν προς την πλευρά της οδού Πατησίων και το εξωτερικό του προς την λεωφ. Αλεξάνδρας τοίχωμα, καλυπτόταν ολόκληρο από μια όμορφη και πυκνή πρασινάδα, κάτι σαν αναρριχώμενος κισσός.

Στην απέναντι μεριά μεταξύ Χαρ Τρικούπη 156 και Μαυρομιχάλη 67-68 ήταν ο θερινός κινηματογράφος ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ από τον οποίο κτίστηκε  το κομμάτι της Χαρ.Τρικούπη και παρέμεινε ο σημερινός της Μαυρομιχάλη.

Στην Μαυρομιχάλη υπήρχε επίσης και ο χειμερινός κινηματογράφος τέχνης ΑΛΦΑΒΙΛ , που κατά καιρούς είχε ονομαστεί ΦΛΩΡΑ και ως τσοντάδικο  Playboy.

Λίγο πιο κάτω στην Ζωναρά 5 υπάρχει το πολύ καλό θερινό σινεμά ΕΚΡΑΝ.

Στην Ιπποκράτους υπήρχε το χειμερινό υπόγειο σινεμά ΑΑΒΟΡΑ που έπαιζε εκλεκτές ταινίες σε β΄προβολή. Ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα, από το εξαιρετικό βιβλίο του Δημήτρη Φύσσα για τους αθηναϊκούς κινηματογράφους , από το οποίο και έχω αντλήσει αρκετά στοιχεία,  αναφέρεται στην ΑΑΒΟΡΑ και το έχω μεταφέρει στο ποστ μου Η ΜΑΓΕΥΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ

 Στην Ασκληπιού 130, σήμερα παρκάκι, λειτούργησε για μερικά χρόνια ο θερινός κινηματογράφος ΡΟΖΑΝ.
Για λίγα επίσης χρόνια (1968-76) στην Λάμπρου Κατσώνη περίπου απέναντι από τις τότε φυλακές Αβέρωφ υπήρχε ο θερινός κινηματογράφος ΑΒΕΡΩΦ 

Απέναντι από τα προσφυγικά υπήρχε ένας από τους καλύτερους χειμερινούς κινηματογράφους, σε υπόγειο η ΑΡΖΕΝΤΊΝΑ.
Στην απέναντι μεριά στην Δημητσάνας υπήρχε ένα από τα πιο ιστορικά  τσοντάδικα της Αθήνας το  ΛΙΝΑ.

Όπως γράφω στο ποστ μου Η ΑΠΟΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΡΝΟ ΚΑΙ Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙ ΣΤΟΥΣ ΘΕΑΤΕΣ ΤΟΥ:
όταν το σκληρό πορνό έφτασε και στην Ελλάδα και άρχισε να παίζεται ημιπαράνομα σε συνοικιακούς κινηματογράφους, με μια ανδροπαρέα πήγαμε δύο φορές να δούμε το νέο είδος.
Την πρώτη στο ΟΛΥΜΠΙΑ στην Χρεμωνίδου στο Παγκράτι, που έπαιζε ένα ασπρόμαυρο και βωβό πορνό. Κατά την διάρκεια της προβολής ,προς τέρψιν των θεατών, έπαιζε συνεχώς τον ίδιο δίσκο του Barry White.Έκτοτε δεν αντέχω να ξανακούσω δίσκο του Barry White !
Η δεύτερη φορά ήταν στην περίφημη ΛΙΝΑ στην Δημητσάνας (πάνω από το ΕΛΠΙΣ ,σήμερα σούπερ μάρκετ).
Λέω περίφημη γιατί υπήρχε η φημολογία ότι από την επαρχία έρχονταν φανατικοί κινηματογραφόφιλοι με πούλμαν, για να πάνε στο ΛΙΝΑ.!
Θυμάμαι ακόμα το κατάπληκτο βλέμμα της ταμίας όταν την ρώτησα αν έχει αρχίσει το έργο! Ήταν σαν να αντίκριζε UFO!(Μάλλον είχε δίκιο)
Μετά από αυτές τις εμπειρίες το κινηματογραφικό ενδιαφέρον μου για το είδος εξαντλήθηκε.

Τέλος πριν να φτάσουμε στην Κηφισίας  σε ένα τεράστιο οικόπεδο ήταν ο θερινός κινηματογράφος ΝΙΡΒΑΝΑ στου οποίου το οικόπεδο το  1966 κτίστηκε πολυκατοικία, με τον ομώνυμο χειμερινό κινηματογράφο στο ισόγειο που λειτουργεί ευτυχώς μέχρι σήμερα.
Στο ποστ μου  ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΜΙΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ λίγο πριν να αρχίσει να παίζεται σε μερικούς  κινηματογράφους, όπως στην ΛΙΝΑ σκληρό πορνό, γράφω σχετικά ότι:  για πρώτη φορά παιζόταν στην Αθήνα ένα σοφτ πορνό στους μεγάλους κεντρικούς κινηματογράφους, και πριν να απαγορευτεί η προβολή της, όπως τελικά και έγινε, είχα τρέξει με την γυναίκα μου να δούμε και μείς, όπως άλλοι 340.000 εξ ίσου περίεργοι θεατές , αυτήν την ταινία που είχε προκαλέσει τόσο θόρυβο. Η Εμμανουέλλα είναι από τις πιο επιτυχημένες γαλλικές ταινίες με 300.000.000 θεατές παγκοσμίως, και παιζόταν για 11 χρόνια συνεχώς στον κινηματογράφο Arc de Triomphe στο Παρίσι.
Την βλέπαμε στο ΝΙΡΒΑΝΑ της λεωφόρου Αλεξάνδρας, σε ένα κατάμεστο κινηματογράφο με αρκετούς όρθιους οπότε σε μία σκηνή που ο πρωταγωνιστής πηδώντας την Εμμανουέλλα αγκομαχάει, αφήνοντας συνεχή α α α α, κάποτε επιτέλους ολοκληρώνει αφήνοντας ένα δυνατό ΑΑΑΑ!.
Όποτε με μια φωνή όλος ο κινηματογράφος αναφωνεί και αυτός ανακουφισμένος: ΑΞΙΟΣ!

 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ

Β΄ΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΤΩΝ ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΩΝ

Γ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ α΄μέρος.

Δ΄ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΙΚΗΣ ΚΑΙ ΝΕΑΝΙΚΗΣ ΜΟΥ ΗΛΙΚΊΑΣ β΄μέρος.

Ε΄ΛΑΪΚΟΙ ΚΑΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΠΟΥ ΞΕΠΕΣΑΝ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΓΥΡΩ ΤΗΣ

ΣΤ΄ ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΙ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΙ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ