Η ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΗ ΤΟΞΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ ΜΑΣ

Δεν νομίζω πως αμφιβάλλει κανείς ότι σήμερα στην χώρα μας επικρατεί μια έντονα τοξική κατάσταση που δημιουργήθηκε και συντηρείται από πολλές και διαφορετικές αιτίες και εστίες.
Αρχικά υφίσταται μια ιδιόρρυθμη και πρωτοφανής σύμπλευση της άκρας αριστεράς με την άκρα δεξιά.
Και τα δύο άκρα χρησιμοποιούν με κραυγαλέο τρόπο την κινδυνολογία  ως μέσον για να προσελκύσουν ψηφοφόρους. Αν διαβάσει κανείς τα παρακάτω δύσκολα θα μπορέσει να καταλάβει ποιο είναι του ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ποιο του επί γης εκδότη των επιστολών του Χριστού .
Η κατάσταση στον χώρο της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής είναι απελπιστική. Οι τιμές των αγροτικών προϊόντων κρατάνε το κόσμο στην ύπαιθρο με αναπνευστήρα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις οι τιμές είναι κάτω από το κόστος παραγωγής. Η τεράστια αύξηση του κόστους παραγωγής οδηγεί σε αδιέξοδο όλους όσους θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια στην ύπαιθρο.(ΑΝΤΑΡΣΥΑ)
..τα επόμενα χρόνια θα υπάρξει μεγάλη επισιτιστική κρίση και η Ελλάδα θα πρέπει να θωρακιστεί απέναντι σε αυτά που έρχονται.(Βελόπουλος)
Είναι δε χαρακτηριστική η αντίθεση των άκρων σε κάθε τι που αποτελεί πρόοδο, αυτονόητο σε όλη την άλλη ΕΕ, όπως οι ανεμογεννήτριες και έτσι διαβάζουμε την μεν ΑΝΤΑΡΣΥΑ να λέει: Από κοντά και η «πράσινη συμφωνία» της ΕΕ, που φυτεύει ανεμογεννήτριες στις βουνοκορφές ο δε Βελόπουλος μιλώντας «περί πράσινης απάτης» να  λέει το αμίμητο πως :Όταν βγεί θα τις ξηλάωσει όλες και θα τις πάει στο σπίτι του Μητσοτάκη!
Ο Μητσοτάκης δε, δεν αποτελεί στόχο μόνο των άκρων αλλά και όλων των άλλων κομμάτων και κομματιδίων της αντιπολίτευσης, που δεν μπορούν, αλλά και δεν θέλουν να κατανοήσουν, ότι είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν έχουν καταφέρει να αναδείξουν κάποια άλλη προσωπικότητα που να μπορεί να σταθεί απέναντι του, όπως πχ θα ήταν ο Βενιζέλος αν δεν είχε φροντίσει να απαλλαγεί έγκαιρα από αυτόν η Γεννηματά.

Πέραν λοιπόν από το συριζαϊκής προέλευσης  χυδαίο χάσταγκ   Μητσοτάκη_γαμιέσαι οι αντίπαλοι του έχουν ποικίλου βαθμού χαρακτηρισμούς γι αυτόν.

Έτσι ο μεν Ανδρουλάκης τον χαρακτηρίζει ως «Αναξιόπιστο και χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης», ο Φαμελλος ως «διχαστικό, αμετανόητο και αλαζόνα» ο δε Χαρίτσης θεωρεί  ότι έχει «απύθμενο θράσος και είναι  αμετανόητος»
Η δε  Κωνσταντοπούλου, τον κατηγόρησε  πως «είναι ο ενορχηστρωτής του μπαζώματος» στα Τέμπη ενώ η βουλευτής του κόμματος της  Ελένη Καραγεωργοπούλου, χωρίς καμία ενσυναίσθηση σοβαρότητας, αλλά συμπλέουσα με το κύμα της τοξικότητας είπε ότι: Ο θάνατος του Καλογήρου είναι  ένα μήνυμα που εστάλη από το κράτος!
Όταν διαπιστώθηκε ότι το άτυχο αυτό παιδί πέθανε από φυσιολογικά αίτια, δεν οδήγησε την αρχηγό της να της ζητήσει να ανακαλέσει ή να αποπεμφθεί από το κόμμα της, όπως ζήτησε και έγινε για τον ανεκδιήγητο βουλευτή που της είπε να κάνει κανένα παιδί.

Αν θεωρήσει κανείς ότι αυτό που είπε η βουλευτίνα της Ζωής είναι απλώς κάποια αμετροέπεια, κάνει δυστυχώς λάθος γιατί αυτό είναι απότοκο μιας άκρως λαϊκιστικής τοξικότητας που έχει αναπτυχθεί σε ένα μέρος της κοινωνίας μας.
Προχθές έξω από την Βουλή έγινε συγκέντρωση για τον τραγικό θάνατο μοτοσικλετιστή από τον οδηγό του υπηρεσιακού αυτοκινήτου της Ντόρας Μπακογιάννη. Ο υπαίτιος του δυστυχήματος καταδικάστηκε σε 3 χρόνια φυλάκιση, και η Αστυνομία του επέβαλε πειθαρχική ποινή για αυτό.
Η ανακοίνωση που καλούσε για την  συγκέντρωση έγραφε  «Μαζί με την οικογένεια και τους φίλους του θα συναντηθούμε μπροστά στην είσοδο της Βουλής (Βασιλίσσης Σοφίας) στον τόπο που σκότωσε τον Ιάσωνα, όχι κάποιος αμελής, ΑΛΛΑ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΛΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΦΟΝΟΥΣ ΕΚ ΠΡΟΜΕΛΕΤΗΣ. Ταυτόχρονα γράφτηκε στον τόπο του ατυχήματος ΕΔΩ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΙΑΣΩΝΑ!
Μέσα σε αυτό το κλίμα που επικρατεί στην χώρα ήταν επόμενο το δυστύχημα στα Τέμπη να  έχει προκαλέσει την αποκορύφωση της παραπληροφόρησης και του απόλυτα τοξικού και άκρατου λαϊκισμού.

Εκτός από το ανύπαρκτο ξυλόλιο του Βελόπουλου, τα βαγόνια που εξαερώθηκαν τους ανύπαρκτους επιπλέον νεκρούς,  μια μεγάλη σωρεία από «αποκαλύψεις» γράφονται, λέγονται και διαδίδονται και γίνονται δυστυχώς πιστευτά από όσους χάφτουν χωρίς έλεγχο ότι διαβάζουν, φτάνει  να έχουν ως στόχο τον Μητσοτάκη.
Έτσι εκτός από ακροαριστερής προέλευσης σάιτ που φτάνουν να γράφουν κείμενα με τίτλο ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ-ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ, ΝΑ ΤΟΝ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ, ακόμα και  σε σαφώς σοβαρούς ιστότοπους  αριστερής τοποθέτησης  διαβάζεις αστήρικτες και ψευδείς καταγγελίες γι αυτόν, που παρά την προφανή αναληθοφάνεια τους παραμένουν ασχολίαστες από μορφωμένους ομοϊδεάτες που τον μισούν.
 Διάβαζα λοιπόν προχθές από εμπαθή σχολιαστή  ότι: Ο Κούλης αγοράζει 3-4 σπίτια το χρόνο χωρίς δηλωμένα εισοδήματα.
Περίμενα να δω αν θα υπήρχε κάποιος που θα αντιδρούσε στο κραυγαλέας ανακρίβειας αυτό σχόλιο και του απάντησα ότι όλοι έχουμε  μεγάλο ενδιαφέρον να μάθουμε  που είναι αυτά τα σπίτια και πότε τα αγόρασε!  Βέβαια Άκρα του τάφου σιωπή ήταν η απάντηση του στο ερώτημα  μου!
Όμως ο Μητσοτάκης δεν αγοράζει μόνο σπίτια αλλά κατά τον εκπρόσωπο τύπου του ΣΥΡΙΖΑ Καραμέρο, όπως είπε με σοβαρότητα σε τηλεοπτική εκπομπή: Ο κ. Μητσοτάκης θέλει να πουλήσει το Μπούρτζι! Προκάλεσες βέβαια την γενική θυμηδία και η συμμετέχουσα στην εκπομπή Καλογεροπούλου του είπε με ειρωνεία: Πείτε και για το Ζάππειο!
Μπορεί να γελάμε με αυτές τις ανοησίες όμως η τοξικότητα που έχει δημιουργηθεί στην πολιτική ζωή της χώρας μας έχει οδηγήσει ένα 36% των Ελλήνων κάτω των 35 ετών να δηλώνουν σε δημοσκόπηση ότι θεωρούν πως η δημοκρατία δεν είναι το καλύτερο πολίτευμα!
Η ανάπτυξη τέτοιου επιπέδου αντιλήψεων για την πολιτική, εξηγεί απόλυτα  γιατί παρουσιάζουν άνοδο οι δύο τοξικότερες προσωπικότητες της πολιτικής μας ζωής, η Ζωή και ο φαλακρός πωλητής κηραλοιφών για την φαλάκρα!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΝΤΙΣΥΣΤΗΜΙΣΜΟ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΘΕΩΡΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Η έννοια του ”αντισυστημισμού” κατέστη κεντρική τις τελευταίες εβδομάδες, και εξαιτίας της τροπής που πήρε η αντιπαράθεση γύρω από την υπόθεση των Τεμπών.

Όπως κάθε όρος που προσδιορίζεται διά της αντίθεσής του προς κάτι άλλο, έτσι και ο αντισυστημισμός μοιάζει να εξαρτάται πλήρως από το περιεχόμενο το οποίο πολεμά.

Η διευθύντρια και πρόεδρος του ΔΣ του ΕΚΚΕ καθηγήτρια Βασιλική Γεωργιάδου επεξηγεί:
«Το βασικό είναι να ορίσουμε τι αντιλαμβανόμαστε με την έννοια σύστημα. Το πολιτικό σύστημα; Τη δημοκρατία ως ένα σύστημα; Τον σύγχρονο κόσμο; Υπάρχουν διαφορετικά επίπεδα του αντισυστημισμού, τα οποία πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε»
«Στην πιο απόλυτη εκδοχή του, η εναντίωση αφορά το ίδιο το δημοκρατικό σύστημα, τους θεσμούς και τις διαδικασίες του, και θέτει σε αμφισβήτηση όλα όσα οικοδομήθηκαν στη μεταπολεμική εποχή.
Οι «αντι-καθεστωτικές» δυνάμεις δεν είναι απαραίτητα ή καθ’ ολοκληρίαν αντιδημοκρατικές, διότι μετέχουν στο παιχνίδι της διακυβέρνησης, λαμβάνουν μέρος στις εκλογές και ενίοτε καταλαμβάνουν και την εξουσία. Δείτε το παράδειγμα της Ιταλίας ή της Αυστρίας. Δεν αμφισβητούν τη δημοκρατία συνολικά, αλλά συγκεκριμένες όψεις της».
Και καταλήγει ότι ο αντισυστημισμός δεν αποτελεί προνόμιο κάποιου συγκεκριμένου πολιτικού χώρου, της Αριστεράς ή της Δεξιάς, αλλά διατρέχει και τις δύο περιοχές του πολιτικού φάσματος.
Το παραπάνω συμπέρασμα επιβεβαίωσε η πρόσφατη έρευνα της GPO που έδειξε ότι ο αντισυστημισμός έχει θετική χροιά για το 39,8% , το 46,7% δεν πιστεύει ότι είναι συνώνυμος του «λαϊκισμού»  
 το 54,3% ότι είναι δείγμα μιας κοινωνίας που διαθέτει αντανακλαστικά και το 66,3% ότι αποτελεί εκδήλωση διαμαρτυρίας.
Το 35,9% θα ήθελε να δεί στην διακυβέρνηση της χώρας κάποια αντισυστημική πολιτική δύναμη,
το 34,9% θεωρεί τη  αποχή ως αντισυστημική πράξη,
το 64,8% ότι τα Τέμπη ενισχύουν τον αντισυστημισμό και
το 37,4% θεωρεί τον εαυτό του αντισυστημικό.
Στις ευρωεκλογές του 2024 περίπου το 20% των ψηφοφόρων ψήφισε αντισυστημικά, κόμματα δεξιά της ΝΔ παρά αριστερούς πολιτικούς σχηματισμούς. 

Η Σώτη Τριανταφύλλου στο άρθρο της Αντισυστημισμός η παράδοση μας  επεξηγεί ότι : Στη χώρα μας ακόμα και τα φαινομενικά συστημικά κινήματα ήσαν και παραμένουν αντισυστημικά, υπό την έννοια ότι προσβλέπουν σε διάλυση της υπάρχουσας τάξης μέσω των «ταξικών αγώνων», οι οποίοι συχνά βασίζονται σε φαντασιωτική πρόσληψη της πραγματικότητας. Ήδη από το 1989,  στην Ελλάδα είχαμε ένα κομμουνιστικό κόμμα που δεν αποδεχόταν το Σύνταγμα και τη «17η Νοέμβρη», που δρούσε με τη σιωπηρή αποδοχή της αριστεράς. Το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, από το 1974, χρησιμοποιούσε αντισυστημική ρητορική διαβρώνοντας όλους τους θεσμούς τους οποίους περιφρονούσε υπό τον ήχο ζητωκραυγών. Αυτή η περιφρόνηση ήταν μέρος της αντισυστημικής διαπαιδαγώγησης των Ελλήνων στους οποίους επετράπη να υπονομεύουν το κράτος, τους νόμους και τους συνανθρώπους τους. Μέσω του Ανδρέα Παπανδρέου και βεβαίως του προϋπάρχοντος ΚΚΕ, εδραιώθηκε ο αντισυστημικός λόγος και η αντισυστημική πράξη, που υποτίθεται ότι θα κατεδάφιζαν το αξιομίσητο καπιταλιστικό οικοδόμημα και τα όργανά του, τοπικά και διεθνή. Πάνω στα ερείπια, θα οδηγούμασταν στο φωτεινό μέλλον του σοσιαλισμού, αν και οπωσδήποτε, για να κοκκινίσει το βάθος του ουρανού, θα χρειάζονταν «θυσίες».
Στην Ελλάδα ο αντισυστημισμός εκλαμβάνεται ως αρετή. Τα αριστερά κόμματα θεωρούν τον εαυτό τους ιστορική συνέχεια μεγάλων αντισυστημικών κινημάτων και γεγονότων όπως η επανάσταση των μπολσεβίκων (όταν το «σύστημα» ήταν ο τσαρισμός και η δουλοπαροικία), ο ισπανικός εμφύλιος πόλεμος (όταν το αντίπαλον δέος ήταν ο φρανκισμός) και βεβαίως ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος ο οποίος συζητείται ακόμα, σε πείσμα των σκληρών δεδομένων, ως η χαμένη ευκαιρία του σοσιαλιστικού παραδείσου. Ο αριστερός αντισυστημισμός εμπνέεται επίσης από εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, από αγώνες κατά της αποικιοκρατίας κι από την ιδεολογία του αντικαπιταλισμού με οικολογική προοπτική. Οι ιστορικές γνώσεις για όλα τούτα είναι στοιχειώδεις, σχηματικές και μανιχαϊστικές: ο αντισυστημισμός χρειάζεται καλούς και κακούς, δεν ευδοκιμεί με περίπλοκες σκέψεις. Όσο για την ακροδεξιά, συσσωρεύει απλοϊκά και κακόβουλα άτομα που απεργάζονται δικές τους επαναστάσεις εναντίον του συστήματος χρησιμοποιώντας ένα μέρος του αριστερού λεξιλογίου –Κατεστημένο, διαφθορά, προδοσία, ολιγαρχία, βαθύ κράτος– και των αριστερών συνθημάτων περί εθνικής κυριαρχίας και λαϊκής δικαιοσύνης.
ζωγραφίζουν τον κόσμο με συνωμοσιολογική, παρανοϊκή, μηδενιστική σκέψη («O λαός πεινάει», «Οι εργάτες είναι σκλάβοι») και προσπαθούν να γκρεμίσουν το «σύστημα» χωρίς να προβάλλουν συγκεκριμένο και ρεαλιστικό όραμα για την αντικατάστασή του.

Η παραπάνω γελοιογραφία αποδεικνύει πάντως ότι ακόμα και αυτοί που βρέθηκαν σε κορυφαίες θέσεις του συστήματος, όπως η προεδρεία της Βουλής στη οποία άφησε εποχή  η Ζωή, δεν έχουν πρόβλημα να θεωρούν το κόμμα τους ως το «μόνο αντισυστημικό κόμμα» και να καταφέρνουν έτσι να το ανεβάζουν στην δεύτερη θέση στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις.

 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση

Η ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΕΤΑΞΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΚΑΙ ΕΥΡΩΠΑΙΩΝ

Η διακεκριμένη συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου  έχει ζήσει στις ΗΠΑ και έχει  αποκτήσει μια πλήρη εικόνα των διαφορών νοοτροπίας και αντιλήψεων μεταξύ Αμερικανών και Ευρωπαίων. Με την διεισδυτική της ματιά μας τις αποκαλύπτει στο άρθρο της  Αμερικανικές σκηνές και ευρωπαϊκή αμηχανία . Οι υπογραμμίσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Πολλοί Ευρωπαίοι, ακόμα κι αν ισχυρίζονται ότι «ξέρουν» τις ΗΠΑ, δυσκολεύονται να κατανοήσουν τις αλλόκοτες σκηνές που εκτυλίσσονται γύρω από την καινούργια προεδρία. Επαναλαμβάνουμε το λάθος που κάνουμε όταν αποδίδουμε σε μη δυτικές χώρες τις δικές μας αξίες, τις οποίες θεωρούμε αυτονόητες, οικουμενικές. Το ότι η οικουμενικότητα είναι μύθος έχει αποδειχθεί επανειλημμένως από τις απόπειρες εκδημοκρατισμού χωρών του Νότου και της Ανατολής, καθώς κι από τις λανθασμένες μας αναλύσεις για το τι επιζητούν οι λαοί. Αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι δεν επιζητούν όλοι δημοκρατία, ανθρώπινα δικαιώματα και τα τοιαύτα. Παρόμοιο λάθος κάνουμε έναντι των Αμερικανών: δεν λαμβάνουμε υπόψη τις βαθιά ριζωμένες διαφορές μεταξύ της αμερικανικής και της ευρωπαϊκής νοοτροπίας οι οποίες διαμορφώνουν το πώς οι άνθρωποι στις δύο όχθες του Ατλαντικού αντιλαμβάνονται τον κόσμο και τη θέση τους σε αυτόν.
Αν και θρησκόληπτοι, οι Αμερικανοί είναι προσανατολισμένοι στο μέλλον. Το έθνος τους βασίστηκε στην καινοτομία και στη ρήξη με το παρελθόν, όχι στη συνέχεια και στη διατήρησή του. Η πλειονότητά τους αντλεί έμπνευση από το αμερικανικό παρελθόν, όχι από το παρελθόν γενικά: στο σχολείο δεν μαθαίνουν τίποτα από όσα συνέβησαν στον κόσμο πριν από το 1492· μεγαλώνουν με την ιδέα ότι η χώρα τους είναι η αρχή της ανθρωπότητας. Η άγνοια της ιστορίας και της γεωγραφίας προκαλεί, αναπόφευκτα, την επανάληψη των ίδιων σφαλμάτων –όμως οι ίδιοι δεν σκέφτονται έτσι.
Η ατομική ελευθερία και η περιορισμένη κυβερνητική παρέμβαση η οποία υποτίθεται ότι διέπει την αμερικανική ζωή είναι χονδροειδές ψέμα, αλλά ούτε αυτό το βλέπουν έτσι. Κι όμως, η εξουσία ρυθμίζει τις παραμικρές λεπτομέρειες της ανθρώπινης δραστηριότητας και οι πολίτες τη σέβονται, θεωρητικά τουλάχιστον. Ο νόμος είναι Νόμος. Η ατομική ελευθερία αφορά πρωτίστως την επιχειρηματικότητα· η νομοθεσία προωθεί τα συμφέροντα των επιχειρήσεων. Κατά τα άλλα, βασίζεται στη θρησκεία, όχι σε κάποια ιδεολογία ελευθερίας. Εντέλει, προκύπτει η πεποίθηση ότι η επιτυχία και η αποτυχία είναι ζήτημα προσωπικής ευθύνης: οι Αμερικανοί δεν ζητούν τίποτα από το «Κράτος» όπως ζητάμε εμείς· αντιθέτως, παραπονιούνται ότι δεν τους αφήνει στην ησυχία τους. Αν και φυσικά δεν είναι όλοι οι Αμερικανοί ίδιοι –διαφέρουν σε καταγωγή και σε κοσμοθεωρία, ιδιαίτερα αν είναι σχετικά νεοφερμένοι– η νοοτροπία είναι ανταγωνιστική και επιχειρηματική· η ανάληψη προσωπικού ρίσκου θεωρείται αρετή. Από την πλευρά μας, εμείς οι Ευρωπαίοι, που προάγουμε την κοινωνική προστασία και τη συλλογική ευθύνη, αναρωτιόμαστε γιατί δεν επιδιώκουν «ασφάλεια», υγειονομική περίθαλψη, δωρεάν παιδεία και εργασιακά δικαιώματα (παρατεταμένες διακοπές, άδειες εγκυμοσύνης και μητρότητας κτλ). Αν και μερικοί Αμερικανοί τα θέλουν όλα αυτά, γενικά στις ΗΠΑ το ευρωπαϊκό σύστημα θεωρείται γραφειοκρατικό και αποθαρρυντικό για την ατομική πρωτοβουλία. Η αμερικανική έννοια της δικαιοσύνης και της ποιότητας ζωής αποκλίνει από την ευρωπαϊκή: κατά τη γνώμη των περισσότερων Αμερικανών, η ελεύθερη αγορά λύνει μόνη της τα προβλήματα. Γι’ αυτό, η υψηλή φορολογία θεωρείται βάρος κι οποιοδήποτε κοινωνικό πρόγραμμα «σοσιαλισμός». Οπωσδήποτε σε αυτές τις απόψεις έχει παίξει σημαντικό ρόλο η προαιώνια προπαγάνδα της αμερικανικότητας, του αμερικανικού εξαιρετισμού.
Οι Αμερικανοί βλέπουν την εργασία ως ταυτότητα και σκοπό της ζωής. Ένας στίχος όπως «μέρα με ήλιο σαν κι αυτόν να σ’ την τρώει τ’ αφεντικό» τούς φαίνεται παράλογος. Πώς σου την τρώει εφόσον πληρώνεσαι; Έτσι μηδενίζεται η ανεργία: οι άνθρωποι είναι διατεθειμένοι να κάνουν δουλειές άσχετες με τον τομέα τους και να αλλάξουν πολιτεία ξανά και ξανά. Η λέξη «διακοπές» δεν ακούγεται όσο συχνά ακούγεται στην Ευρώπη, ούτε παραπονιέται κανείς για τα ωράρια: η σκληρή δουλειά οδηγεί στην κοινωνική ανέλιξη. Όσο για τις εργασιακές διενέξεις, οι Αμερικανοί νιώθουν ότι μπορούν να τις επιλύσουν σε ατομικό επίπεδο χωρίς κρατική παρέμβαση.
Αν και οι Ευρωπαίοι επικρίνουν τα συστατικά του αμερικανικού ονείρου, οι Αμερικανοί δεν έχουν παραιτηθεί από αυτή τη θεμελιώδη ιδέα. Το αμερικανικό όνειρο σημαίνει επαγγελματική επιτυχία, κοινωνική άνοδο και πλούτο µέσω της εργασίας, όσο παρασιτική κι αν είναι αυτή. Σέβονται το χρήμα, θαυμάζουν τους πολυεκατομμυριούχους και σπανίως συνδέουν τον πλουτισμό με την εκμετάλλευση, την κερδοσκοπία, την κλοπή ή την απλή τύχη. Ενώ στην Ευρώπη είμαστε δύσπιστοι έναντι του πλούτου, τα ινδάλματα των Αμερικανών είναι οι μεγάλοι κεφαλαιούχοι, μερικοί εκ των οποίων είναι διασημότητες του θεάματος και της τεχνολογίας. Είναι έκθαμβοι μπροστά στις διασημότητες.
Η λατρεία του χρήματος τούς οδηγεί λιγότερο στην αποταμίευση και περισσότερο στην κατανάλωση.
 

 Η οικονομία βασίζεται στη σπατάλη· στα μεγάλα μεγέθη, στη χαμηλή ποιότητα, στη συσσώρευση άχρηστων πραγμάτων. Μπορώ να αραδιάσω εκατοντάδες από δαύτα: κόφτης αβοκάντο, διαχωριστής μπανάνας, μαχαιροπίρουνα που συνδέονται στο wi-fi, οδοντόβουρτσα AI, παντόφλες με σκούπα, ρομπότ δεσίματος κορδονιών παπουτσιών. Το σύνθημα shop until you drop διέπει τις οικονομικές σχέσεις, προωθεί την οικονομία και ενθαρρύνει την καινοτομία αν και όχι απαραιτήτως με τρόπους που βελτιώνουν την ποιότητα ζωής: οι Αμερικανοί έχουν τερατώδη προσωπικά χρέη. Τις διαφορές νοοτροπίας μπορεί να τις δει κανείς συγκρίνοντας τα δυο «τυπικά» καλάθια στο σούπερ μάρκετ: δεν καταναλώνουμε μόνο διαφορετικά, σκεφτόμαστε διαφορετικά.

Το χαρακτηριστικό που διαχωρίζει βαθύτερα την αμερικανική από την ευρωπαϊκή κουλτούρα είναι η αντίληψη του πατριωτισμού. Οι Αμερικανοί έχουν χάσει το ιστορικό επεισόδιο που μας οδήγησε στην αποδοχή και στην προσπάθεια κατανόησης άλλων πολιτισμών. Είναι βαθιά επαρχιώτες, περίκλειστοι στην κουλτούρα τους και σίγουροι ότι οι ΗΠΑ (η «Αμερική») είναι μακράν το μεγαλύτερο, ισχυρότερο και καλύτερο έθνος στον κόσμο. Η σχετικά μικρή τους εμπειρία από τον υπόλοιπο κόσμο –λίγοι κάνουν διεθνή ταξίδια– συνεπάγεται επίμονη εσωστρέφεια, άγνοια ξένων γλωσσών και συνηθειών: δεν καταλαβαίνουν ό,τι δεν ταιριάζει στο δικό τους πολιτιστικό πλαίσιο.
Τέλος, είναι πιο αισιόδοξοι. Θεωρούν την αποτυχία σκαλοπάτι για την επιτυχία: έτσι, αποθεώνουν τον Ντόναλντ Τραμπ που απέτυχε ξανά και ξανά στις επιχειρήσεις και στην πολιτική. If you fail, try, try, try again.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΤΙΕΞΟΥΣΙΑΣΤΕΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΕΣ;

-Σήμερα, λοιπόν, είδαμε το κράτος και το παρακράτος σε αγαστή συνεργασία σε πανελλήνια τηλεοπτική κάλυψη! Οι πληρωμένοι πράκτορες (σε καμία περίπτωση μπαχαλάκηδες -ήταν στρατιωτικά οργανωμένοι) έσπαγαν τα μάρμαρα κάτω από τα βλέμματα εκατοντάδων αστυνομικών και εκατομμυρίων τηλεθεατών χωρίς να εμποδίζονται από κανέναν! Ήταν σαν οι αστυνομικοί να περίμεναν να ολοκληρωθεί μια πράξη της προσχεδιασμένης παράστασης ώστε μετά να ξεκινήσουν να παίζουν το δικό τους ρόλο στη δική τους προσχεδιασμένη συνέχεια της παράστασης.
 
-Μα είναι πολύ φυσικό. Το κράτος συγκάλυψε το παρακράτος και τώρα το παρακράτος ανταποδίδει, βοηθώντας το κράτος στις δύσκολες στιγμές του.
 
-Και η Αυγή γράφει ότι είναι ακροδεξιοί κουκουλοφόροι!!! Καλά, δεν είδαν τις φάτσες τους και τη σττατιωτικών προτύπων σωματοδομή τους; Δεν είδαν τον επικεφαλής να δίνει εντολές για το πώς θα κάνουν κάθε κίνησή τους; Δεν είδαν την περίπου ταυτόχρονη ανάσυρση των εργαλείων (βαριοπούλες) για να καταστρέψουν τα μάρμαρα; Σαν γυμναστικές επιδείξεις ένα πράμα!
 
Τα παραπάνω είναι σχόλια που έγιναν σε σοβαρό σάιτ αριστερού προσανατολισμού.
Σίγουρα δεν τα είχε διαβάσει ο Σάκης Μουμτζής όταν έγραψε το άρθρο του Οι αντιεξουσιαστές και οι προβοκάτορες αλλά σίγουρα έχει διαβάσει ένα πλήθος από αντίστοιχου περιεχομένου σχόλια.
Μεταφέρω εδώ το άρθρο του και οι επισημάνεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.
 
Ιστορικά, η παραδοσιακή Αριστερά παγκοσμίως θεωρούσε τους αντιεξουσιαστές παρακλάδι του συστήματος. Δεν μπορούσαν οι ηγεσίες της Αριστεράς να αντιληφθούν ότι από τη θεωρητική μήτρα τους ξεπετάχτηκαν συλλογικότητες με διαφορετικό τρόπο ανάγνωσης της κοινωνίας και του ιστορικού γίγνεσθαι. Η βία στο πρώτη φάση της Αριστεράς, την επαναστατική, ήταν το βασικό πολιτικό όπλο για την κατάληψη της εξουσίας.
Παράλληλα την περίοδο της Γ΄ Διεθνούς οι ενδοκομμουνιστικές διαφορές λυνόταν με τα όπλα, όπως συνέβη στην Κρονστάνδη το 1921. Οι σταλινικές ηγεσίες των κομμουνιστικών κομμάτων δεν ανεχόταν την ύπαρξη άλλων συλλογικοτήτων που είχαν μιαν άλλη αντίληψη και κυρίως άλλες πρακτικές από τις δικές τους. Η φυσική εξόντωση ήταν ο μοναδικός τρόπος επίλυσης των ιδεολογικών διαφορών. Χιλιάδες αναρχικοί εξοντώθηκαν στην Ισπανία από τα όργανα της NKVD, το ίδιο συνέβη και σε όλη την Ευρώπη την περίοδο του Μεσοπολέμου. Το ίδιο συνέβη και στην Ελλάδα στα Δεκεμβριανά του 1944.
Στην πορεία-- και στο πλαίσιο της ενσωμάτωσης των κομμουνιστικών κομμάτων στη μεταπολεμική πολιτική ζωή της Δύσης—οι αντιεξουσιαστικές συλλογικότητες αντιμετωπίστηκαν είτε ως προβοκάτορες είτε ως υπονομευτές των αγώνων του εργατικού κινήματος, των οποίων εκφραστές ήταν τα Κομμουνιστικά Κόμματα. Σχεδόν πάντοτε η ρετσινιά του προβοκάτορα συνοδευόταν και από την κατηγορία πως συνεργαζόταν με τις διωκτικές κρατικές αρχές. Η έκφραση «γνωστοί-άγνωστοι» αυτό υποδηλώνει.
Η μονολιθικότητα της παραδοσιακής Αριστεράς δεν της επέτρεπε να αντιμετωπίζει τους αντιεξουσιαστές ως ένα διακριτό ρεύμα ανατροπής που μπορούσε να συνυπάρξει με αυτήν. Και δεν είχε καμιά διάθεση να προχωρήσει σε μια ιδεολογική πάλη, καθώς δεν αντιμετώπιζε αυτόν τον χώρο με πολιτικά κριτήρια.
Με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίστηκαν προχθές και αυτοί που προκάλεσαν τα επεισόδια. Το ότι συνέβαλαν να διαλυθεί η μεγάλη συγκέντρωση των Αθηνών, αυτομάτως ή «αντικειμενικά» τους κατατάσσει στον χώρο των προβοκατόρων. Δηλαδή αυτών που με τη δράση τους προκάλεσαν την επέμβαση της ΕΛΑΣ. Όσοι μπαίνουν σε αυτή τη λογική αγνοούν παντελώς πώς σκέφτονται και πώς λειτουργούν οι αντιεξουσιαστές. Επιδιώκουν τη σύγκρουση με τις κρατικές αρχές και δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Το ζητούμενο είναι, σε μια μαζική εκδήλωση η οποία εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να περιφρουρηθεί, να δηλώσουν και αυτοί την παρουσία τους. Μόνον έτσι επιβιώνουν.
Συγκεφαλαιώνοντας: Δεν είναι ούτε χαφιέδες ούτε προβοκάτορες. Αυτές είναι οι συνήθεις ανοησίες ανθρώπων που δεν έχουν διαβάσει ούτε ένα βιβλίο αυτού του χώρου. Που αγνοούν πως πίσω από αυτή τη βία υπάρχει μια ολόκληρη θεωρία. Υπάρχουν θεωρητικοί και ολόκληρη βιβλιογραφία. Και το φαινόμενο δεν είναι ελληνικό, υπάρχει σχεδόν σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες και στις ΗΠΑ.
Φυσικά, υπάρχουν και αυτοί που τους αποκαλούν χαφιέδες για να αποδείξουν ότι η δράση τους είναι αποτέλεσμα ενός σατανικού σχεδίου των δυνάμεων καταστολής. Πως αυτός ο χώρος δεν υπάρχει, αλλά είναι κατασκεύασμα της Ασφάλειας. Όταν αναλύεις την πραγματικότητα με αστυνομικούς όρους είναι επόμενο να καταλήγεις σε τέτοιες απλουστεύσεις.
 
Το 1995 τότε που είχε καεί το κτήριο της βιβλιοθήκης, είχαν συλληφθεί στο Πολυτεχνείο 394 άτομα και ήταν ουσιαστικά η μοναδική φορά  που μπορέσαμε να δούμε από ποιους αποτελείται αυτός ο πολτός των μπαχαλάκηδων που προκαλεί τα επεισόδια.
Οι 85 από τους συλληφθέντες ήταν ανήλικοι. Ακόμη υπήρχαν 66 φοιτητές, 42 σπουδαστές, 96 άνεργοι, 54 ιδιωτικοί υπάλληλοι, 24 ελεύθεροι επαγγελματίες, 17 εργάτες, έξι δημόσιοι υπάλληλοι, τρεις στρατιώτες. Δύο από τους προσαχθέντες ήταν αλλοδαποί. 
Μεταξύ αυτών ήταν  τότε ο Μαζιώτης , η Παναγιώτα Ρούπα, ο Λάμπρος Φούντας και άλλοι οι οποίοι αργότερα έδρασαν την περίοδο 2003-6  με τους «ληστές με τα μαύρα» αλλά και μερικοί άλλοι που έχουν κατηγορηθεί τα τελευταία χρόνια για εμπρηστικές επιθέσεις, κλοπή οπλισμού και άλλες ενέργειες.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΤΑ ΣΥΝΕΧΗ ΚΑΙ ΧΟΝΔΡΟΕΙΔΗ ΨΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΤΡΑΜΠ

Η Κίττυ Ξενάκη στο άρθρο της  Πού πάει η αλήθεια όταν πεθαίνει; παραθέτει όλα τα συνεχή και χονδροειδή ψέματα που εκστομίζει συνεχώς ο Τραμπ.
Όσοι έχουν δει την συγκλονιστική ταινία «The Apprentice» που δείχνει το πως ξεκίνησε ο Τραμπ μπορούν να καταλάβουν ότι μεγάλο μέρος της διαμόρφωσης της προσωπικότητας του οφείλεται στον δικηγόρο Ρόι Κον. Αυτός ήταν ένας αδίστακτος δικηγόρος, τσιράκι του Μακάρθι που ως βοηθός εισαγγελέα το 1951, βοήθησε να οργανωθεί η καταδίκη και η εκτέλεση του Τζούλιους και της Έθελ Ρόζενμπεργκ. Ο Κον με πελάτες από την Μαφία μέχρι τον Τραμπ εκφόβιζε ανθρώπους και προσπαθούσε να εκβιάσει γεγονότα, ήταν ομοφυλόφιλος, αλλά καταδίωξε άλλους ομοφυλόφιλους από τις κυβερνητικές τους θέσεις εργασίας, και τελικά λίγο πριν να πεθάνει από AIDS, του αφαιρέθηκε η άδεια εξασκήσεως.
Αυτός τον δίδαξε  να «επιτίθεται, να αντεπιτίθεται και να μην απολογείται ποτέ»
Έχοντας αφομοιώσει αυτές τις αρχές τις εφαρμόζει έκτοτε με επιτυχία και το τραγικό είναι ότι εκατομμύρια Αμερικανών αδιαφορούν για τα ψέματα που λέει και τον ψήφισαν για Πρόεδρο.
 Μερικά από τα χονδροειδέστερα από αυτά που μάζεψε η Κίτυ Ξενάκη.
Οι επισημάνσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.
 
Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι είναι δικτάτορας. Η δημοτικότητά του έχει πέσει στο 4%. 

Η Ουκρανία ξεκίνησε τον πόλεμο. Η Ρωσία δεν φταίει.
Ο Ζελένσκι έπεισε τις ΗΠΑ να ξοδέψουν 350 δισ. δολάρια για να μπει σε έναν πόλεμο που δεν μπορεί να κερδίσει. Οι ΗΠΑ έχουν ξοδέψει 200 δισ. δολάρια περισσότερα από την Ευρώπη.
Ο Ζελένσκι παραδέχεται ότι τα μισά από τα χρήματα που του έστειλαν οι ΗΠΑ έχουν εξαφανιστεί.
Η USAID ξόδεψε δολάρια των αμερικανών φορολογουμένων προκειμένου να χρηματοδοτήσει ταξίδια διασημοτήτων στην Ουκρανία, ώστε να ενισχύσει τη δημοτικότητα του Ζελένσκι μεταξύ των Αμερικανών.
Η USAID ήταν μια μορφή ξεπλύματος χρημάτων των φορολογουμένων σε ακροαριστερές οργανώσεις.
Η USAID χρηματοδότησε έρευνα της επιστημονικής ΜΚΟ EcoHealth Alliance που οδήγησε στη δημιουργία του ιού της COVID-19.
H USAID έδωσε στο Politico εκατομμύρια δολάρια ώστε να γράφει καλές ιστορίες για τους Δημοκρατικούς.
Το Reuters πληρώθηκε εκατομμύρια δολάρια από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για να διαπράξει μια μεγάλης κλίμακας κοινωνική εξαπάτηση.
Οι «New York Times» είναι κυβερνητικά χρηματοδοτούμενοι, μόνο τα τελευταία πέντε χρόνια έλαβαν από την κυβέρνηση των ΗΠΑ δεκάδες εκατομμύρια δολάρια. Η κυβέρνηση Τραμπ εντόπισε και απέτρεψε μια σχεδιαζόμενη δαπάνη 50 εκατομμυρίων δολαρίων για την αποστολή προφυλακτικών στη Λωρίδα της Γάζας. Οι ΗΠΑ ξόδεψαν 50 εκατομμύρια δολάρια σε προφυλακτικά για τη Χαμάς. Στους Καναδούς αρέσει η ιδέα να γίνει ο Καναδάς η 51η πολιτεία των ΗΠΑ.
Τη Διώρυγα του Παναμά τη διαχειρίζεται η Κίνα.
Οι αμερικανικές προεδρικές εκλογές του 2020 ήταν στημένες.
Οι καταδικασμένοι εισβολείς στο Καπιτώλιο που έλαβαν προεδρική χάρη δεν επιτέθηκαν σε κανέναν, στην πραγματικότητα εκείνοι δέχθηκαν επίθεση από την κυβέρνηση.
Στις εκλογές του 2024 ο Τραμπ κέρδισε την ψήφο των νέων με διαφορά 36 μονάδων.
Δεκάδες εκατομμύρια νεκροί Αμερικανοί λαμβάνουν πληρωμές κοινωνικής ασφάλισης.
Οι ΗΠΑ είναι η μοναδική χώρα που χορηγεί αυτομάτως την υπηκοότητα σε όσους γεννιούνται στο έδαφός της.
Η Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Διαχείρισης Εκτάκτων Αναγκών (FEMA) μόλις έστειλε 59 εκατομμύρια δολάρια, χρήματα που προορίζονταν κανονικά για την ανακούφιση πληγέντων Αμερικανών σε περίπτωση καταστροφών, σε πολυτελή ξενοδοχεία της Νέας Υόρκης προκειμένου να στεγάσουν λαθρομετανάστες.
Και συνεχίζει:
Δεν έχουν ιστορίες οι σημερινές «Ιστορίες», μόνο ψέματα. Κάποια – όχι όλα – από τα ψέματα που έχουν πει ο Ντόναλντ Τραμπ και το «πρώτο φιλαράκι» του, ο Ιλον Μασκ, απ’ όταν ανέλαβαν την εξουσία. Και έπεται μεγάλη συνέχεια.
Στη διάρκεια της πρώτης θητείας του Τραμπ, η «Washington Post» μέτρησε συνολικά 30.573 ψευδείς ή παραπλανητικούς ισχυρισμούς από τον πρόεδρο των ΗΠΑ.
Ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον όμως έχει ο ρυθμός με τον οποίο τους ξεστόμιζε: έλεγε κατά μέσο όρο 6 ψέματα ημερησίως την πρώτη χρονιά, 16 ψέματα ημερησίως τη δεύτερη χρονιά, 22 ψέματα ημερησίως την τρίτη χρονιά και 39 ψέματα ημερησίως την τέταρτη χρονιά της θητείας του.
Χρειάστηκε, με άλλα λόγια, 27 μήνες για να φτάσει στα 10.000 ψέματα, άλλους 14 μήνες για να φτάσει στα 20.000 ψέματα και μόλις 5 επιπλέον μήνες για να φτάσει στα 30.000 ψέματα. Τότε, μιλούσαν για «μετα-αλήθεια» και «εναλλακτικά γεγονότα». Τώρα, μιλούν για «εναλλακτική πραγματικότητα». Αλήθεια, πού πάει η αλήθεια όταν πεθαίνει;
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ ΚΑΙ ΕΝΑ ΝΕΑΝΙΚΟ ΤΗΣ ΠΟΙΗΜΑ ΠΟΥ ΕΓΡΑΨΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΜΟΥ.

 

 Το σημερινό κείμενο το είχα γράψει για να το δημοσιεύσω εδώ, αλλά μετά σκέφτηκα ότι λόγω του θέματος του ίσως θα ενδιέφερε να το δημοσιεύσει ο φίλος Νίκος Σαραντάκος στο δικό του ιστολόγιο, που έχει και πολύ μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα από το δικό μου.

Ο Νίκος ευχαρίστως αποδέχτηκε την πρόταση μου και το δημοσίευσε στις 23-2-2025 με τον τίτλο  Δυο λόγια για τη Σοφία Μαυροειδή-Παπαδάκη (μια συνεργασία του Αθεόφοβου)
Η δημοσίευση του πέτυχε να προκαλέσει και παράπλευρες συζητήσεις στα πάνω από 100 σχόλια που έγιναν, από τους υψηλής στάθμης αναγνώστες του, οι οποίοι ταυτόχρονα βρήκαν ότι ένα από τα δύο ποιήματα που ανέφερα στον τίτλο είναι γνωστό και δημοσιευμένο.
Τελικά  στο αρχικό κείμενο έχω προσθέσει σε επεξηγήσεις με νούμερα μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία που υπήρξαν  στα σχόλια και δύο ακόμα φωτογραφίες. Τέλος ευχαριστώ όλους όσους όχι μόνο διάβασαν το κείμενο μου, αλλά ασχολήθηκαν σχολιάζοντας το και προσθέτοντας ενδιαφέρουσες πληροφορίες.

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΜΑΥΡΟΕΙΔΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ
ΜΑΖΙ ΜΕ ΔΥΟ ΝΕΑΝΙΚΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΤΗΣ  
 
Όπως γράφω εδώ την Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη (1898-1977) δεν είχα την τύχη να την γνωρίσω, αλλά προσωπικά αισθάνομαι ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη για την αγάπη στα γράμματα αλλά και  τις αρχές που είχε εμφυσήσει στην μάνα μου που την είχε καθηγήτρια.
Η Μαυροειδή Παπαδάκη, εκπαιδευτικός, ποιήτρια, πεζογράφος και δοκιμιογράφος ,που για όσους δεν το γνωρίζουν, είναι αυτή που είχε γράψει το 1944 τον ύμνο του ΕΛΑΣ,  γνώρισε στην μητέρα μου  την Γαλάτεια Καζαντζάκη, και την Έλλη Αλεξίου. Την Έλλη Αλεξίου, με την οποία η μητέρα μου είχε κρατήσει επαφή, είχα την τύχη να την γνωρίσω προσωπικά και εγώ, λίγο πριν πεθάνει και σχετικά έχω γράψει  εδώ .
Την είχε καλέσει για τσάι ένα απόγευμα η μητέρα μου που την γνώριζε, όπως και τον αδελφό της Λευτέρη από παλιά, κατά πάσα πιθανότητα μέσω της Σοφίας Μαυροειδή Παπαδάκη η οποία της έκανε προπολεμικά μαθήματα στο σπίτι . Η μάνα μου, επειδή την θεωρούσαν φιλάσθενη σαν παιδί, εκτός από τις δύο τελευταίες τάξεις του τότε Λυκείου που πήγε στο Παρθεναγωγείο  Χίλ , ήταν κατ΄οίκον διδαχθείσα. Το ίδιο σχολείο είχε τελειώσει και η μεγαλύτερη αδελφή της Αθηνά.
Ήμουνα πολύ μικρός όταν μαζί της, στο Ηράκλειο της Κρήτης είχαμε επισκεφτεί τον αδελφό της Αλεξίου, αλλά το μόνο που θυμάμαι ήταν τον θαυμασμό που είχε από τότε για αυτόν και για όλη της παρέα της Γαλάτειας. (Σχετικά για τον Λευτέρη Αλεξίου γράφω
Ήμουνα πολύ μικρός όταν μαζί της, στο Ηράκλειο της Κρήτης είχαμε επισκεφτεί τον αδελφό της Αλεξίου, αλλά το μόνο που θυμάμαι ήταν τον θαυμασμό που είχε από τότε για αυτόν και για όλη της παρέα της Γαλάτειας. (Σχετικά για τον Λευτέρη Αλεξίου γράφω εδώ)
Είναι ευτύχημα λοιπόν το ότι η μάνα μου στα νιάτα της  είχε την τύχη να γνωρίσει και να συναναστρέφεται αυτά τα τόσο αξιόλογα άτομα, με αποτέλεσμα να αναπτύξει στην ζωή της ένα προοδευτικό και ανεξάρτητο πνεύμα, παρά το γεγονός ότι μεγάλωσε σε ένα σπίτι με πατέρα βασιλόφρονα, που την εποχή του διχασμού τον είχαν βάλει και στην φυλακή οι βενιζελικοί! Όπως μου είχε πει δε η μάνα μου, είχε δώσει και λεφτά στον Άγγελο Βλάχο για να εκδώσει το 1919 την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ.
Η Σοφία Μαυροειδή Παπαδάκη (1898-1977) είχε πάρει στο Ηράκλειο το πτυχίου Δασκάλας, αλλά μετά ήρθε στην Αθήνα  και φοίτησε στο "Institut Superieur d’Etudes Francaises" και πήρε το πτυχίο της Γαλλικής Λογοτεχνίας. Έπειτα έκανε την εγγραφή της στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, απ’ όπου αποφοίτησε το 1931.
Για να εξοικονομήσει τα προς το ζην, έκανε ιδιαίτερα μαθήματα και έτσι έγινε η καθηγήτρια της μάνας μου η οποία την αγαπούσε πολύ.
Δεν ξέρω που έμενε εκείνα τα χρόνια η Παπαδάκη, αλλά θα έπρεπε καθημερινά να πηγαίνει στο Παλαιό Φάληρο που έμενε η μητέρα μου στο σπίτι για το οποίο έχω γράψει εδώ.
Η Παπαδάκη έχει γράψει και ένα συγκλονιστικό  ποίημα  για τα ιδιωτικά μαθήματα που έδινε και το οποίο έχει δημοσιευθεί στην ποιητική συλλογή Ώρες Αγάπης (1934).
 
Ιδιωτικό μάθημα
Mε το μάθημα τούτο τη φτωχή μου τη ζήση
-δραχμές χίλιες μου δίναν- είχα πια ξασφαλίσει.
Στο φαΐ μου οχτακόσιες -μια ζωή μετρημένη-
για το νοίκι διακόσες -καμαρούλα μια πήχυ-
και για τ’ άλλα, σκεφτόμουν, κάτι πάλι θα τύχει.
Ήταν κάποια κυρία κοσμική, καλεσμένη
στα μεγάλα σαλόνια κι’ είχε ανάγκη να ξέρει
για τον Όμηρο κάτι, για της Λέσβου τη λύρα,
στην κουβέντα της στίχους πού και πού ν’ αναφέρει,
ν’ απαγγέλλει Mαβίλη, Kαβάφη, Πορφύρα.
Ένα μάθημα ακόμα κι η ζωή θαν’ ωραία,
συλλογιόμουν’ στο τέλος θα της μάθω κι αρχαία.
Όταν ξάφνου μου λέει, «θα σας πάψω ένα μήνα’
πού καιρός για μελέτη, το τριώδι έχει ανοίξει’
ξενυχτώ κάθε βράδυ στους χορούς κολομπίνα.
Kαι θαρρώ, δε σας έχω το κοστούμι μου δείξει.
Tι succes πού’ χω κάνει! το πιο φίνο lamee!
Δεκαπέντε χιλιάδες μου κοστίζει’ μοντέλο
το Grand Chic¹ απ’ ευθείας το ’χει φέρει για με.
Kι assorti πώς μου πάει μυτερό το καπέλο!»
Θα ’πε κι άλλα, δεν ξέρω, το μυαλό μου, σα σφήνα,
μια κουβέντα τρυπούσε: «Θα σας πάψω ένα μήνα».

Η ξαδέλφη μου ξεψαχνίζοντας τα χαρτιά που βρήκε από την μάνα της, ανακάλυψε  και ένα φύλλο γραμμένο με μολύβι και από τις δύο μεριές.
Στην μία όψη είναι γραμμένο και ενυπόγραφο από την Σοφία Μαυροειδή , ένα ποίημα για τα μάτια της αδελφής της μητέρας μου και στην άλλη μεριά ένα ποίημα για την Άνοιξη.
Τα δύο αυτά ποιήματα υπολογίζω ότι έχουν γραφτεί τουλάχιστον πριν το 1924. Το συμπέρασμα αυτό το έβγαλα υπολογίζοντας ότι η μητέρα μου πήρε το πτυχίο της ιατρικής το 1932 οπότε αν στα 6 χρόνια της ιατρικής προσθέσουμε και τα δύο χρόνια της Χίλ,  μέχρι το 1924 θα μπορούσε να έχει καθηγήτρια την Παπαδάκη. Το 1924 η Παπαδάκη ήταν 26 ετών και η θεία μου Αθηνά 21. Κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να είναι αθησαύριστα²

Το πρώτο ποίημα  είναι αφιερωμένο στην θεία μου, που ήταν γαλανομάτα και ομορφότερη από το «μαυροτσούκαλο» που πείραζαν την μάνα μου,  όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς από στις  φωτογραφίες.
Η πρώτη είναι από επίσκεψη του Παρθεναγωγείου Χιλ στην Ακρόπολη, μάλλον πριν την αποφοίτηση (με τα λευκά στην δεξιά κάτω γωνία) και η άλλη, ίσως σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, από το φωτογραφείο της Νέλλης Σουγιουλτζόγλου της γνωστής ως Nelly's.
(Προσέθεσα μια ακόμη της Nelly's σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία και άλλη μια από την Ακρόπολη που είναι όρθια με ένα καπέλο στα χέρια)
Τα ποιήματα τα έχω μεταφέρει σε μονοτονικό αλλά  διατηρώ την ορθογραφία του πρωτοτύπου. 

                 Τα μάτια της                                        Στην Αθηνά μου
Μάτια γλαρά³ βελούδινα παραμυθένια μάτια
που δυό γαλάζιων ουρανών θαρρείς πως κλειούνε πλάτια
 
Θρόνοι διπλοί στης ωμμορφιάς⁴ στημένο το βασίλειο.
Μάτια αχτιδοπλημμύριστα απ΄της ψυχής τον ήλιο.
 
Μέσα στ΄αγνό τους διάφανο που θάλασσα θυμίζει 
όποιος κοιτάξει έναν κρυφό παράδεισο αντικρύζει
 
Είν΄η καρδιά παράδεισος μ΄ατίμητα παλάτια
και κει φωλιάζει η ωμμορφιά⁴ που φτερουγάει στα μάτια.
 
Τα ζαφειρένια μάτια της διαβάτη μου αν δεν τα είδες
δεν θα πιστέψης πως ούτε⁵ ζούσαν στη γη νεράϊδες.
 
Μάτια που στην γλυκάδα τους θαρρείς έχουνε κλέψει
το γέλοιο ενός μικρού παιδιού κι ενός θεού την σκέψη.
 
                            Άνοιξη
Ανήσυχα μα ωραίο το ξύπνημα μου.
Η κάμαρα μου μύρα έχει γεμίσει
και γύρω μου, νειογέννητη όλη η φύση,
χαμογελάει στην έκθαμβη ματιά μου.
 
Λαχτάρες ανεξήγητες βαθειά μου
αθώρητο ένα χέρι έχει ξυπνήσει,
μια προσμονή καινούργια ένα μεθύσι
μια γλύκα κι ένας πόνος στην καρδιά μου.
 
Ξεχύνοντας παντού τα θεία σου κάλλη
με πεθυμιές και μύρα φορτωμένη
άνοιξη ξεπλανεύτρα τ΄ήρθες πάλι,
με νοσταλγίες τον κόσμο να γεμίσης
στην έρμη μου καρδιά την προδωμένη
την γλύκα της αγάπης να θυμίσης!
 
Αξίζει ίσως πριν να τελειώσω να προσθέσω ακόμα ένα γεμάτο τρυφεράδα και κοινωνική ευαισθησία ποίημα της με τίτλο Δουλίτσα⁶, που γράφτηκε από τις εμπειρίες της από τα χρόνια που έκανε ιδιωτικά μαθήματα για να ζήσει. 
Ένα αδύναμο κορμάκι,
με στεφάνι τις πλεξούδες
στο μικρό της κεφαλάκι,
πως θυμούμαι τη Λενιώ !
Σ’ ένα σπίτι ήταν δουλίτσα,
που δασκάλα ήμουν εγώ.
Και στην ίδιαν ηλικία,
καπριτσιόζα, χαϊδεμένη,
μια μικρή κυρά από τότες,
η μαθήτρια μου η Λουκία,
εβασάνιζε κι εμένα
και τη δόλια την Ελένη.
Πως θυμούμαι τη λαχτάρα
στα δύο μάτια τα μεγάλα
- ένα ρώτημα καθένα -
της μικρής δουλίτσας, όταν
με το δίσκο της ερχόταν,
να τρατάρει τη δασκάλα !
Έκανε πως συγυρνούσε,
μέσ’ στην κάμαρα κι αυτή,
κι όλο εκοίταε το βιβλίο,
πάντα δίπλα στο γραφείο,
κι όλο ετέντωνε τ’ αυτί.
Και, για χάρη της, μιλούσα
όλο πάθος και φωτιά.
Κι άρχιζα κι ανιστορούσα
για Νεράϊδες, για Στοιχειά,
για κρυστάλλινα παλάτια
κι η μικρούλα, μαγεμένη,
με ρουφούσε με τα μάτια.
Ώσπου μια φωνή απ’ τα πλάγια,
λες από το παραμύθι
μια Γοργόνα θυμωμένη,
μας αντίσκοβε τα μάγια ...
Κι η δουλίτσα στην κουζίνα
ξαναπήγαινε, θλιμμένη.
Με τα μάτια τα μεγάλα
- ένα ρώτημα καθένα -
τι να γίνεται η Λενιώ ;
Τι να γίνεται η φτωχούλα !
Σ’ άλλο σπίτι θάναι δούλα,
όπως μια φτωχή δασκάλα,
σ’ άλλο σπίτι είμαι κι εγώ.
Η Μαυροειδή Παπαδάκη το 1977, κατά τη διάρκεια ομιλίας της στον Δήμο της Kαλλιθέας, έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο, και όταν συνήλθε, το σχολίασε με χιούμορ : «Nα που μπορεί να σκοτώσει και η χαρά...». Λίγους μήνες αργότερα πέθανε  και κηδεύτηκε στο Νεκροταφείο του Δήμου Καλλιθέας, ενώ το συγκεντρωμένο πλήθος συνόδευσε το φέρετρό της τραγουδώντας τον ύμνο του ΕΛΑΣ.

ΕΠΕΞΗΓΗΣΕΙΣ

¹Σχολιαστής βρήκε ότι Grand Chic ήταν κατάστημα με γυναικεία είδη εισαγωγής στην γωνία Βουλής και Ερμού.

²Τελικά άλλοι σχολιαστές βρήκαν ότι το ποίημα η Άνοιξη είχε δημοσιευτεί  στο περιοδικό ΕΛΛΗΝΙΣ, Ιούνιος-Ιούλιος 1931 αλλά και μετέπειτα σε αλλά έντυπα.

³Το Μάτια γλαρά, που δεν ακούγεται συχνά στις μέρες μας, θύμισε σε μερικούς τραγούδια που αναφέρεται σε στίχοι τους. Οι στίχοι ήταν:
α-του Γιάννη Ρίτσου: Μάτια γλαρά που μέσα τους αντίφεγγαν τα μάκρη πρωινού ουρανού και πάσκιζα μην τα θαμπώσει δάκρυ,  στο τραγούδι ΧΕΙΛΙ ΜΟΥ ΜΟΣΧΟΜΥΡΙΣΤΟ- με τον Γρηγόρη Μπιθικώτσης που το έχει μελοποιήσει ο Μίκης Θεοδωράκης  
[ΓΦ1] β-  του Βασίλη Ρώτα: Μόν’ κλαίω τα μάτια τα γλαρά, το λυγερό κορμάκι
τ’ αγρίμι το ελαφάκι Που ήτανε δώδεκα χρονών, παρθένα Παναγιά μου κι έλαμπε η γειτονιά μου,στο τραγούδι Χριστινάκι  με την Καίτη Χωματά και σε μουσική του  Γιάννη Σπανού.
γ-μάτια γλαρά μες στο χασίς, σαν έρωτες του Απρίλη, του Αργύρη Μπακιρτζή με τους  Χειμερινούς Κολυμβητές στο τραγούδι  Ο ξένος
δ-Αυτά τα μάτια τα γλαρά:  Παραδοσιακό  με τον Γιώργο Παπασιδέρη
Τέλος  γλαρός -ή -ό [γlarós] E1 : (λογοτ.) κυρίως για μάτια που είναι υγρά και λαμπερά, ηδυπαθή και ονειροπόλα. [αρχ. ἱλαρός `χαρούμενος΄ με αποβ.
 

⁴ Γεννήθηκε η εύλογη απορία για το  ὠμμορφιά, και ο Σαραντάκος εξήγησε ότι: Συνηθιζόταν πάντως κάποτε, όχι πλειοψηφικά, η γραφή «ώμμορφος».

⁵Σχολιαστής έγραψε: Πιστεύω πως
«δεν θα πιστέψης πως ούτε ζούσαν στη γη νεράϊδες.» <– «δεν θα πιστέψης πως ποτέ ζούσαν στη γη νεράϊδες.»
Ταιριάζει στο μέτρο, ο τόνος στο πρωτότυπο είναι στο «ε», και το «π» στο «ποτέ» ταιριάζει να είναι το καλλιγραφικό «π» (σαν ωμέγα με καπελάκι, όπως στο «πιστέψεις» του ίδιου στίχου στο πρωτότυπο).
και του απάντησα ότι: Η παρατήρηση σου είναι πολύ σωστή, την είχα κάνει και εγώ απαγγέλοντας το ποίημα, δεν μου άρεσε το μέτρο του,  αλλά μου έμοιαζε περισσότερο ότι γράφει ποτέ από ούτε.

 

⁶Η λέξη αυτή προκάλεσε ποικίλα και ενδιαφέροντα σχόλια όπως:
-Τό «δουλίτσα» μπορεῖ νά ξενίζῃ κάπως (δέν τολμῶ νά φανταστῶ τί θά ἔσερνε στήν Μαυροειδῆ καμμιά σημερινή ὀρθοπολιτική καρακάξα  ) ἀλλά τελικά ἦταν ἐκεῖνο τόν καιρό μιά συνηθισμένη, καλόκαρδη προσφώνησι συμπάθειας γιά τίς νεαρές, ταπεινές ὑπηρετριοῦλες. Τήν θυμᾶμαι πολυχρησιμοποιημένη στόν Τραυλαντώνη (Λεηλασία μιᾶς ζωῆς)..
-Βασικά, σήμερα όταν ακούμε «δουλίτσα» σκεφτόμαστε «μικρή δουλειά», όχι «μικρή δούλα»
-Και βέβαια υπάρχει από τη δούλα το αγγλικό doula, που σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό (γκουγκλίστε). Αξίζει γενικώς άρθρο.
- Και το γαλλικό doulos που επίσης σημαίνει κάτι πολύ διαφορετικό
-Τι θα σήμαινε «δουλούλα»; «Δουλάκι» πιο μαλακό από «δουλικό».
-Η δούλα έγινε υπηρέτρια και, καμιά φορά, η υπηρέτρια(η πονήρω) γίνεται κυρά: La serva padrona. Aria de Serpina   του G.B. Pergolesi
-Στα «δουλάκια» αναφέρεται και η Ζωρζ Σαρρή στο μυθιστόρημά της «Σοφία», (Έκδοση 1998
Έγραψα και εγώ σχετικά: Στα χρόνια που έγραψε την δουλίτσα η Μαυροειδή δυστυχώς το δούλες ήταν συνηθισμένο.
Πάντως κανένα από τους γονείς μου, γυναίκες που είχαμε κατά καιρούς στο σπίτι δεν άκουσα να τις αποκαλούν  δούλες.
Η καρπενησιώτισσα γιαγιά μου που είχε πάρει ένα κορίτσι από μικρή στο σπίτι της, η οποία  μεγάλωσε από τον πατέρα μου μέχρι εμένα, ποτέ δεν την άκουσα να την λέει δούλα, ψυχοκόρη την έλεγε.
Στα δικά μας χρόνια η δούλα έγινε υπηρεσία για να καταλήξει σήμερα σε οικιακή βοηθός.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

---

 [ΓΦ1]

Η ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΤΡΙΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΤΗΣ ΗΛΙΘΙΌΤΗΤΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΡΑΜΠ

Στην πρώτη φωτογραφία υπάρχουν όλα τα μέλη της οικογένειας Τραμπ + τον Μάσκ και άνευ της Μελάνια. Όποτε μιας και στην θέση της είναι ο Μάσκ, με τεχνητή νοημοσύνη έφτιαξαν την Ελόνια Μασκ! 

 Ο ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πειραιά  Πλάτων Τήνιος έχει γράψει ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο με τίτλο Ο τρίτος Νόμος και οι αξιοθρήνητοι.
Το αναδημοσιεύω ολόκληρο, με μερικές δικές μου επεξηγηματικές προσθήκες .

Η Χίλαρι Κλίντον ελεηνολόγησε τους υποστηρικτές του Τραμπ ως «αξιοθρήνητους», επειδή δεν συμμετείχαν στις διεργασίες της παγκοσμιοποίησης. Χειρότερη περιφρόνηση είχε επιφυλάξει ο Κάρολος Μαρξ στους εκλογείς του Λουδοβίκου Βοναπάρτη. Το 1848 ο ανιψιός του Ναπολέοντα εξελέγη ως ο πρώτος Πρόεδρος της Δεύτερης Γαλλικής Δημοκρατίας με 74% (της καθολικής ανδρικής ψήφου). Έγινε αυτοκράτορας  τέσσερα χρόνια μετά. ( ως Ναπολέων Γ΄)

Ο Μαρξ εφηύρε για τους οπαδούς του Ναπολέοντος τον όρο λούμπεν προλεταριάτο. Δηλαδή: «τυχοδιωκτικά αποβράσματα της αστικής τάξης, αλήτες, απόστρατοι φαντάροι, πρώην κατάδικοι, δραπέτες, απατεώνες, τσαρλατάνοι,… πορτοφολάδες, ταχυδακτυλουργοί, χαρτοπαίκτες, προαγωγοί, μπορδελιάρηδες, χαμάληδες, γραφιάδες, λατερνατζήδες, ρακοσυλλέκτες, πλανόδιοι τροχιστές και γανωτήδες, ζητιάνοι…» (από την «18η Μπρυμαίρ»)  

(Το βιβλίο αρχίζει με το διάσημο ρητό του Μαρξ: Ο Χέγκελ επισημαίνει κάπου, ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα επισυμβαίνουν ούτως ειπείν δύο φορές. Ξέχασε να προσθέσει: τη μία φορά ως τραγωδία, την άλλη φορά ως φάρσα).

Για ποιον λόγο συνέπεσε η Κλίντον με τον Μαρξ; Συμφωνούσαν ότι οι ομάδες ενέπιπταν στον Τρίτο Νόμο της Ανθρώπινης Ηλιθιότητας  του Carlo Cipolla: «Ηλίθιος ονομάζεται το άτομο του οποίου οι πράξεις προκαλούν ζημιές σε ένα άλλο άτομο ή σε μια ομάδα ατόμων, χωρίς το ίδιο να αποκομίζει κέρδη, ενώ πιθανά να υφίσταται ακόμη και ζημιές».

(Σχετικά με το βιβλίο του Κάρλο Μ. Τσιπόλα (1922-2000), Οι βασικοί νόμοι της ανθρώπινης ηλιθιότητας (The Basic Laws of Human Stupidity 1976) που κυκλοφορεί  από τις εκδόσεις Κέδρος σε μετάφραση Γιάννου Πολυκανδριώτη, έχω γράψει το ποστ μου ΟΙ ΒΑΣΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΩΝ ΒΛΑΚΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΑΣ.

Για τους λούμπεν, ο Μαρξ είπε ότι δεν είχαν αντιληφθεί τον ρου της Ιστορίας. Η Κλίντον για τους αξιοθρήνητους θα επικαλείτο την ομοβροντία οικονομολόγων και στατιστικών αναλυτών ότι η συγκεκριμένη στάση υποσκάπτει τα ίδια τους μακροχρόνια συμφέροντα. Στην περίπτωση του Ναπολέοντα, σύμφωνα με τον Μαρξ, η στήριξή τους επιβεβαίωσε τις επιλογές της μεγαλοαστικής τάξης. 

(Ο Λουδοβίκος  είχε επιχειρήσει παλαιότερα να πάρει την εξουσία με πραξικοπήματα, επέστρεψε στη Γαλλία μετά τις εξεγέρσεις του 1848 κατά του βασιλιά Λουδοβίκου Φίλιππου της Γαλλίας. Παρόλο που, σύμφωνα με σύγχρονούς του, ήταν ανίκανος, ηλίθιος, χωρίς παιδεία, κρίση και εμπειρία ή όπως τον χαρακτηρίζει ο Μαρξ στη 18η Μπρυμαίρ «μια μέτρια και γελοία προσωπικότητα», κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές έναντι του στρατηγού Ευγένιου Καβενιάκ με συντριπτική πλειοψηφία.)

Κάτι τέτοιο έγινε και τώρα, αφού η πανηγυρική επικράτηση Τραμπ ήλθε μετά την σύμπηξη συμμαχίας με τους δισεκατομμυριούχους του 0,1%.  Οι μεγάλοι χαμένοι της παγκοσμιοποίησης συντάχθηκαν με τους μεγάλους κερδισμένους. Όταν, όπως είναι πιθανόν, διοχετευτούν τα έσοδα από δασμούς στις εισαγωγές στις ΗΠΑ για να χρηματοδοτηθούν περικοπές φόρων στους πλουσίους και στις μεγάλες επιχειρήσεις, η επιβεβαίωση του Τρίτου Νόμου θα είναι πλέον εκκωφαντική.

Πώς εξηγείται μια τόσο μαζική παραπλάνηση, αν όχι παράκρουση; Ένας λόγος, σίγουρα, είναι η διαχρονική σαγήνη των αφηγημάτων μηδενικού αθροίσματος: Αν αισθάνεσαι χαμένος, είναι επειδή κάποιος σε ξεγέλασε / εκμεταλλεύτηκε / κερδοσκόπησε εις βάρος σου. Τα περί συνεργειών, συνεργασιών και λοιπά κουραφέξαλα είναι για αιθεροβάμονες φιλελεύθερους, προοδευτικούς, αυτούς που στην Ελλάδα χαρακτηρίζουμε αθεράπευτα «Ποταμίσιους». ( Ο Τήνιος ανήκε στις προσωπικότητες που στήριξαν το Ποτάμι )

Ο δεύτερος και πιο πειστικός λόγος, όμως, είναι η ελπίδα ότι, αν κάποιος έχει διευθύνει αποτελεσματικά μια επιχείρηση, θα μπορεί να επαναλάβει την επιτυχία διευθετώντας τα προβλήματα της χώρας. Απλοϊκά: Αν έβγαλε λεφτά για πάρτη του, ας τον βάλουμε να διευθύνει τη χώρα, μπας και δούμε άσπρη μέρα.

Πριν από μερικά χρόνια στην Ανατολική Ευρώπη έψαχναν κυβερνήτες με την ίδια αγωνία που ο Βέγγος έψαχνε κάποιον που ήξερε από βέσπα:  «Ξέρεις από καπιταλιστική οικονομία; Προσλαμβάνεσαι!».

Αυτό το βλέπαμε με συγκατάβαση στα πρώτα βήματα της μετάβασης από τον υπαρκτό σοσιαλισμό. Το παρατηρούμε τώρα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Ο πρόεδρος εφαρμόζει το βιβλίο του, «The Art of the Deal»· ο κ. Μασκ αναδιαρθρώνει το Δημόσιο· το 0,1% συνωστίζεται στην Αυλή της εξουσίας.

Το 1994 ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν έγραψε το δοκίμιο «Μια χώρα δεν είναι επιχείρηση», προκειμένου να αντικρούσει ακριβώς αυτή τη θεώρηση. Λέει: «το στέλεχος που κέρδισε ένα δισεκατομμύριο δολάρια συνήθως δεν είναι ο κατάλληλος άνθρωπος να συμβουλεύσει μια οικονομία των έξι τρισεκατομμυρίων». Πόσο μάλλον να τη διευθύνει…

Τριάντα χρόνια μετά, το στέλεχος κέρδισε $421 δισεκατομμύρια, η οικονομία έφτασε τα $29 τρισεκατομμύρια, το μήνυμα του Κρούγκμαν κατέληξε στα αζήτητα. (Απογειώθηκε στα 400 δισ. δολάρια η περιουσία του Ελον Μασκ)

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.