ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

Όλη την χώρα την έχει συγκλονίσει η τραγική ιστορία του  87χρονου που σκότωσε την 85χρονη γυναίκα του που ήταν σε προχωρημένο στάδιο καρκίνου και αυτοκτόνησε.
Από εκείνη την μέρα επανήλθε στο προσκήνιο το θέμα της ευθανασίας.
Γράφει γεμάτη αγανάκτηση η Ρέα Βιτάλη στο άρθρο της Γιατί τον κάνατε δολοφόνο;
Απολίτιστοι! Απολίτιστοι! Να βράσω τον πολιτισμό πού δήθεν καμαρώνουμε ότι κατακτήσαμε οι απόγονοι των αρχαίων. Βάρβαροι! 87χρονος αναγκάστηκε να ελευθερώσει με το όπλο του τη γυναίκα του, η οποία μαρτυρικά πέθαινε «ζωντανή», χτυπημένη από καρκίνο τελικού σταδίου, και να αυτοκτονήσει ο ίδιος. Πώς του το κάνατε αυτό; Πώς του βάλατε τόση έγνοια στο κεφαλάκι των 86 ετών του; Πώς του οπλίσατε το χέρι; Σπαράζει η ψυχή μου να τον σκέφτομαι. Να καιροφυλακτεί να φύγει το εγγόνι του από το δωμάτιο, να υποκριθεί στον γιο του ότι θα ήθελε να μιλήσει στη γυναίκα του και να τον κλειδώνει στο μπαλκόνι, να βγάλει το όπλο… Τη συνόδευσε στην εκκλησία, στο πλευρό του. Την καμάρωσε Γυναίκα του. Ταίρι ζωής. Εκαναν παιδιά, αξιώθηκαν εγγόνια. Περπάτησαν γήρας. Συμπονέθηκαν όσο και αγαπήθηκαν. Ενώθηκαν τα χρώματά τους όπως των ιμπρεσιονιστών ζωγράφων… Πού να ξεχωρίσει ο ένας από τον άλλον; Ηταν η ώρα να τη συνοδέψει και στον άλλον κόσμο; Ηταν δική του ευθύνη; Αφού κανένας του πολιτισμένου κράτους δεν αναλάμβανε! Την έλαβε ακέραια. Βράχος τής στάθηκε. Εσείς; Εσείς, κύριοι της Βουλής των Ελλήνων; Εχετε άλλο συμβόλαιο με τον Θεό από όλους εμάς; Δικό σας το έγκλημα! Ολοδικό σας! Ούτε καν Ανακουφιστική Φροντίδα. Χρόνια και χρόνια αγωνίζομαι, εγώ προσωπικά, με ό,τι μέσον διαθέτω. Ούτε καν Ανακουφιστική Φροντίδα!
Εξίσου  συγκλονιστική είναι και η προσωπική μαρτυρία της Πέπης Ραγκούση στο άρθρο της Δικαίωμα στην αξιοπρέπεια.
Έζησα αυτό το κρυφτούλι με την αξιοπρέπεια επί δεκαεπτά συναπτά χρόνια.
Από το 2005 που αρρώστησε ο πατέρας μου με καρκίνο των οστών έως το 2022 που έσβησε η μητέρα μου. Και είδα δύο ανθρώπους που έζησαν όλη την ζωή τους απόλυτα αξιοπρεπείς, να λιώνουν μέσα σε μια συνθήκη σοκαριστικής αναξιοπρέπειας.
Το μυαλό του πατέρα μου που ήταν ως λίγους μήνες πριν από τον θάνατο του ήταν ξυράφι, έγινε σουρωτήρι από τις μορφίνες. Έλεγε ακατάληπτα, γελούσε σαν χάχας, ο γιατρός μου εξήγησε ότι ήταν ο μόνος τρόπος να μην πονάει, προσπαθούσα να καταλάβω  αυτό το «δεν αντέχω να τον βλέπω έτσι» ήταν εγωιστικό από μέρους μου. Με την μητέρα μου τα πράγματα ήταν χειρότερα.
Μετά τον θάνατο του πατέρα μου άρχισε να βυθίζεται στην άνοια και στα επόμενα χρόνια κατέβηκε όλα τα σκαλοπάτια της σωματικής και πνευματικής εξαθλίωσης.
Η γυναίκα που όταν περπατούσε  έτριζαν τα πεζοδρόμια, ήταν ένα κουβαράκι πάνω στο κρεβάτι που δεν μπορούσε να επικοινωνήσει με το περιβάλλον δεν μπορούσε να κινηθεί.  Έλιωνε όσο πύκνωναν τα σκοτάδια του μυαλού της, το βλέμμα της δεν έβλεπε τίποτα λίγους μήνες πριν από τον θάνατο της είχε αρχίσει να λιώνει, ένα κουβάρι ήταν με μια καρδιά που δούλευε ακόμα.
Αλλά ποια είμαι εγώ ή η αδελφή μου που θα αποφασίζαμε για τις ζωές τους; Κι αν οι ίδιοι ήθελαν να ζήσουν έστω και λίγες μέρες παραπάνω παρότι οι γιατροί δεν έδινα την παραμικρή ελπίδα; Ε, δεν ήθελαν.
Το κατάλαβα από κάτι μισόλογα του πατέρα μου. Και από ένα βλέμμα τα μάνας μου που κάποια στιγμή σαν να ζωντάνεψε και ήταν σαν να μου έδινε χαστούκι, σαν να μου έλεγε «Δεν ντρέπεσαι που με άφησες.
Επανέρχομαι δε στο άρθρο της Ρέας Βιτάλη επειδή θίγει και άλλο ένα μεγάλο και σχετικό πρόβλημα που δυστυχώς υπάρχει στην χώρα μας, της φροντίδας των ασθενών τελικού σταδίου:
Στον χάρτη της Ευρωπαϊκής Ηπείρου κατέχουμε την 46η θέση στις παροχές Ανακουφιστικής Φροντίδας. Είμαστε πάνω από το Τουρκμενιστάν και το Κόσοβο. Καμαρώστε μας! Ακούσατε αυτό το στατιστικό στοιχείο να απασχολεί κανέναν; Κυβέρνηση, αντιπολίτευση; Ακούσατε κανέναν να το εκλαμβάνει ως επείγον; Είδατε κανέναν να ανεμίζει χαρτιά από το βήμα της Βουλής; Αν ούτε αυτό δεν φιλοτιμήθηκαν ακόμα να ολοκληρώσουν, πού να φτάσουμε στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία; Πού να φτάσουμε στην ευθανασία;
………………………………..
Αναμένουμε… Αναμένουμε… Εσαεί. Υπομένοντας ο καθένας ένα δικό του μαρτύριο. Κάθε σπίτι και ένας σταυρός. Ατεχνοι «νοσοκόμοι»-παιδιά, φιλότιμοι συγγενείς, μια κυρία από τη Βουλγαρία, μια κυρία από τη Γεωργία, «μήπως ξέρετε καμία κυρία;». Σιχάθηκα, βαρέθηκα.

Πριν 14 χρόνια στο ποστ μου Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ, Η ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ, ΚΑΙ ΟΙ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ  έχω επεξηγήσει γιατί  ο όρκος αυτός για τα σημερινά δεδομένα είναι πια ξεπερασμένος
Πριν ένα χρόνο είχα γράψει  ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΙΣ ΠΡΟΗΓΜΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΟΒΟΗΘΟΥΜΕΝΗ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ και σε αυτό αναφέρω μερικές ακόμη  χώρες που έχει νομιμοποιηθεί η ευθανασία πέρα από αυτές που είχα γράψει στο προηγούμενο ποστ.
Σουμάροντας τις χώρες που αναφέρονται στα δύο αυτά  ποστ, συν μερικές ακόμη από εδώ, τα επικρατούντα για την ευθανασία παγκοσμίως είναι τα εξής:
Αλβανία: η ευθανασία νομιμοποιήθηκε το 1999.
Βέλγιο: Το Κοινοβούλιο νομιμοποίησε την πρακτική της ευθανασίας στα τέλη Σεπτεμβρίου του 2002. Το 2014 επεκτάθηκε και σε ανηλίκους υπό αυστηρά κριτήρια.
Ελβετία: Παραμένουν απαγορευμένες όλες οι μορφές ευθανασίας μεταξύ των οποίων και η θανατηφόρα ένεση. Η ελβετική νομοθεσία ορίζει μόνο την προμήθεια μέσων για να διαπράξει κανείς αυτοκτονία.
Ιαπωνία: Δε διαθέτει επίσημους νόμους για την ευθανασία.
Λουξεμβούργο: Η ευθανασία νομιμοποιήθηκε με νομοσχέδιο που ψηφίστηκε από το κοινοβούλιο στις 20 Φεβρουαρίου του 2008 και η επίσημη έγκρισή του έγινε στις 16 Μαρτίου του 2009.
Ολλανδία: Το 2002 η χώρα νομιμοποίησε την ευθανασία, ανάμεσα στα άλλα και με τη μορφή της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας από γιατρό.
Βρεττανία: Νομοσχέδιο του Νοεμβρίου 2024 αφορά αποκλειστικά τους ασθενείς που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της ασθένειας τους και έχουν λάβει έξι μήνες ζωής ή και λιγότερο από δύο γιατρούς και έναν δικαστή. Έχει ακόμη κοινοβουλευτική διαδικασία ώστε να γίνει νόμος του κράτους.
Σκωτία: έκανε τον Μάιο 2025  ένα βήμα προς τη νομιμοποίηση της υποβοηθούμενης ευθανασίας , καθώς το Κοινοβούλιο ενέκρινε σε πρώτη ανάγνωση το νομοσχέδιο "Assisted Dying for Terminally Ill Adults (Scotland) Bill", το οποίο θα επιτρέπει σε ασθενείς τελικού σταδίου να ζητούν ιατρική βοήθεια για να θέσουν τέλος στη ζωή τους..
Ιρλανδική Δημοκρατία: Η ευθανασία είναι παράνομη.
Ισπανία: Το 2021 ενέκρινε νόμο που επιτρέπει την ευθανασία για άτομα με σοβαρές και ανίατες παθήσεις που προκαλούν αφόρητο πόνο.
Γερμανία: Το 2020, το Συνταγματικό Δικαστήριο αποποινικοποίησε την υποβοηθούμενη αυτοκτονία, αναγνωρίζοντας το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση.
Καναδάς: Από το 2016 εφαρμόζεται η Ιατρική Υποβοήθηση στον Θάνατο (MAID) για ενήλικες με σοβαρές και ανίατες παθήσεις. Ο νόμος επεκτάθηκε το 2021 και από το 2027 θα περιλαμβάνει περιπτώσεις ψυχικών ασθενειών.
Ηνωμένες Πολιτείες: Η υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι νόμιμη σε ορισμένες πολιτείες, όπως Καλιφόρνια, Κολοράντο, Χαβάη, Όρεγκον, Βερμόντ, Ουάσινγκτον και άλλες. Κάθε πολιτεία έχει αυστηρούς κανόνες, που συνήθως περιλαμβάνουν διάγνωση τελικής νόσου.
Κολομβία: Η ευθανασία αποποινικοποιήθηκε το 1997 για ασθενείς με τερματική ασθένεια. Το 2022, το Συνταγματικό Δικαστήριο επέκτεινε το δικαίωμα και σε μη τερματικούς ασθενείς που βιώνουν σοβαρό πόνο.
Αυστραλία: Το 1995 η ευθανασία νομιμοποιήθηκε στο Βόρειο Διαμέρισμα.
Νέα Ζηλανδία: Ο Νόμος για την Επιλογή Τέλους Ζωής του 2019, που τέθηκε σε ισχύ το 2021, επιτρέπει την υποβοηθούμενη ευθανασία για  άτομα με τερματική ασθένεια, υπό αυστηρές προϋποθέσεις.
Ινδία: Το 2018, το Ανώτατο Δικαστήριο νομιμοποίησε την παθητική ευθανασία, επιτρέποντας την απόσυρση υποστήριξης ζωής για ασθενείς με μόνιμη φυτική κατάσταση ή ανίατη ασθένεια, βάσει προηγούμενης συγκατάθεσης.
Ταϊλάνδη: Στις 20 Μαρτίου του 2007 τέθηκε σε ισχύ Πράξη για την Εθνική Υγεία, στην οποία περιγράφονται οι όροι υπό τους οποίους επιτρέπεται η ευθανασία.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.