ΒΙΒΛΙΚΑ ΠΕΗ, ΟΡΓΑΣΜΟΙ ΚΑΙ ΓΥΜΝΑ ΠΑΡΘΕΝΙΚΑ ΣΤΗΘΙΑ

Επειδή τελευταία η θρησκευτική μου ενημέρωση έχει μείνει λίγο πίσω, με αποφασιστικότητα άνοιξα την Βίβλο και είπα να διαβάσω στην τύχη κάτι από την Παλαιά Διαθήκη.
Έτσι λοιπόν την άνοιξα κατά τύχη στο ΙΕΖΕΚΙΗΛ 22 και κατάπληκτος διάβασα ότι στην Ιερουσαλήμ: υπάρχουν άνθρωποι που πλαγιάζουν με τη γυναίκα του πατέρα τους και με γυναίκες στην περίοδο που είναι ακάθαρτες. Άλλος μοιχεύει με τη γυναίκα του πλησίον του, άλλος ατιμάζει τη νύφη του, δηλαδή τη γυναίκα του γιου του, άλλος πλαγιάζει με την ετεροθαλή αδερφή του, κόρη του πατέρα του.
Δηλαδή χειρότερα από τα Σόδομα και Γόμορρα που έλεγε η αείμνηστη Σαπφώ Νοταρά!

Προχωρώντας στο  ΙΕΖΕΚΙΗΛ 23 εκεί πλέον γίνεται της πόρνης, γιατί μιλάει για
δυο γυναίκες, κόρες της ίδιας μάνας, οι οποίες ήταν πόρνες στην Αίγυπτο από τα νιάτα τους. Εκεί τους χάιδεψαν για πρώτη φορά τα παρθενικά τους στήθη.
Οπότε λέει ο Γιαχβέ την μια την παρέδωσα στην εξουσία των εραστών της, των Ασσυρίων, που με τόσο πάθος τούς είχε αγαπήσει. Αυτοί άρπαξαν τ’ αγόρια της και τα κορίτσια της, κι αυτήν την ίδια την ξεγύμνωσαν και τη θανάτωσαν με ξίφος. Της επέβαλαν έτσι ποινή παραδειγματική για όλες τις γυναίκες.(δυστυχώς στα χρόνια μας  έχει αφήσει ασύδοτες τις γυναίκες , ίσως γιατί οι Ασσύριοι δεν προλαβαίνουν να επιτελέσουν το θεάρεστο αυτό έργο γιατί προτιμούν να σκοτώνονται μεταξύ τους! ) 
Η άλλη δε αδελφή εκπορνεύτηκε σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, και συμπεριφέρθηκε όπως στον καιρό της νιότης της, τότε που ήταν πόρνη στην Αίγυπτο. Τότε που είχε αγαπήσει με πάθος τους εραστές της, που το γεννητικό τους μόριο ήταν σαν των όνων και ο οργασμός τους σαν των αλόγων.

 21Τώρα ξανάρχισε την ανηθικότητα της νιότης της, όπως τότε που οι Αιγύπτιοι έπαιζαν με τα νεανικά της στήθη
Θα σου κόψουν τη μύτη και τ’ αυτιά και θα σε αποτελειώσουν με τα ξίφη τους. Θα πάρουν τ’ αγόρια σου και τα κορίτσια σου και όσοι επιζήσουν από σένα θα τους εξαφανίσει η φωτιά.
Και καταλήγει Έτσι θα μάθουν ότι εγώ είμαι ο Κύριος, ο Θεός.

Για να καταλάβω γιατί ο Γιαχβέ τα έχει πάρει τόσο με την Ιερουσαλήμ πήγα στο ΙΕΖΕΚΙΗΛ 16 και εκεί διάβασα ένα κείμενο που μόνο ένας απατημένος και οργισμένος άνδρας θα υπαγόρευε. Λέει λοιπόν ο Γιαχβέ:
..αλλά σε πέταξαν μες στα χωράφια, όταν γεννήθηκες, χωρίς για τη ζωή σου να νοιαστούν.
6”Εγώ πέρασα από κοντά σου, σε είδα να κυλιέσαι μες στο αίμα σου, κι έτσι, στην κατάσταση που βρισκόσουνα, σου είπα: Πάρε ζωή! 7Και σ’ έκανα να μεγαλώσεις σαν το χορτάρι στον αγρό. Κι εσύ ψήλωσες κι έγινες πανέμορφη. Σχηματίστηκαν οι μαστοί σου και τα μαλλιά σου μάκρυναν· ήσουν όμως γυμνή κι ασκέπαστη.

8”Ξαναπέρασα από κοντά σου κι είδα πως ήσουν στην ηλικία της παντρειάς. Τότε άπλωσα το μανδύα μου πάνω σου και σκέπασα τη γυμνότητά σου· σου υποσχέθηκα πίστη κι έκανα εγώ ο Κύριος, ο Θεός, μαζί σου συμφωνία. Έτσι έγινες δική μου.
9”Έπειτα σ’ έπλυνα με νερό, σε καθάρισα από τα αίματα και σε άλειψα με λάδι. 10Σ’ έντυσα με πολύχρωμα υφαντά φορέματα και σου φόρεσα σανδάλια καμωμένα από το πιο μαλακό δέρμα· έζωσα τη μέση σου με ωραίο λινό και σε σκέπασα με μεταξωτό μανδύα. 11Σε στόλισα με κοσμήματα: βραχιόλια έβαλα στα μπράτσα σου και περιδέραιο στο λαιμό σου, 12κρίκο στη μύτη σου, στ’ αυτιά σου σκουλαρίκια και στέμμα ατίμητο πάνω στο κεφάλι σου.

 13Έτσι στολίστηκες με μάλαμα κι ασήμι και ντύθηκες μες στα λινά και μες στα μεταξένια και στα πολύχρωμα υφαντά. Έφαγες πίτα από σιμιγδάλι, μέλι και λάδι. Έγινες πανέμορφη, άξια να βασιλέψεις.
Και εκεί που την καμάρωνε γυμνή παρατηρώντας με θαυμασμό  τα στήθια της που είχαν μεγαλώσει, και την έπλυνε και την έντυσε και την στόλισε και πρωτοπορώντας της έκανε και πίρσιγκ στην μύτη και την τάισε μέχρι σκασμού, οπότε λογικά  περίμενε να του εκφράσει έμπρακτα την ευγνωμοσύνη της, αυτή:
«“Εσύ όμως, εκμεταλλεύτηκες την ομορφιά που σου χάρισα και τη φήμη σου και πήγες κι έγινες πόρνη….
Πήρες και τα λαμπερά, χρυσά και ασημένια κοσμήματα που σου είχα δώσει και μ’ αυτά έκανες ομοιώματα αντρών και μαζί τους με απάτησες….

Πορνεύτηκες με τους γεροδεμένους Αιγύπτιους, τους γείτονές σου, και γινόσουν όλο και πιο ακόλαστη, για να μ’ εξοργίζεις….
Πόσο ασυγκράτητη ήσουν!” λέει ο Κύριος, ο Θεός. “Συμπεριφέρθηκες σαν αδιάντροπη πόρνη!...
Έμοιαζες με μοιχαλίδα, που προτιμάει τους ξένους απ’ τον άντρα της. 33Οι πόρνες δέχονται πληρωμή από τους άντρες· αλλά εσύ πλήρωνες για να προσελκύσεις τους εραστές σου να ’ρθουν από παντού να σε βρουν και να πορνέψουν μαζί σου.
Και σε αυτό το σημείο αντί να αρχίσει με σπαραγμό να τραγουδά την Άπιστη του Καζαντζίδη αποφάσισε να εκδικηθεί όπως περιέγραψα παραπάνω!
 
Σαν θα περάσει η νιότη σου
 και την ζωή γνωρίσεις
θα κλαις για όσα μου ΄κανες
και θα μετανοήσεις
Αχ δεν άξιζε καρδιά σε σένα να χαρίσω
 Είσαι γυναίκα άπιστη μαζί σου πως να ζήσω

Παρά το γεγονός ότι δεν με είχαν ενοχλήσει ιδιαίτερα οι περιγραφές για τα παρθενικά στήθια, άλλωστε σε πιο φυσιολογικό άνδρα δεν αρέσει ένα στητό παρθενικό στήθος, ούτε και οι μάλλον πορνογραφικές  περιγραφές για το μέγεθος των αφύσικων πεών σαν των γαϊδάρων και οι εκσπερματίσεις σαν των αλόγων, με είχαν ελαφρώς ανατριχιάσει οι περιγραφές για τις εκτελέσεις στις οποίες  είχε προηγηθεί  το κόψιμο της μύτης και των αυτιών.
Έτσι είπα να διαβάσω κάτι άλλο που να μην έχει τόσο θανατικό ή σέξι περιγραφές. Δυστυχώς ανοίγοντας πάλι στην τύχη έπεσα στο Βασιλειών 15.3 και εκεί διάβασα μια περιγραφή που λες και την είχε διαβάσει πρόσφατα η ηγεσία της Χαμάς και  έτσι έγινε η εισβολή στο Ισραήλ και η δολοφονία αμάχων από υπερήλικες μέχρι νήπια.
Όπως γράφει εκεί: Πήγαινε, λοιπόν, τώρα να χτυπήσεις τους Αμαληκίτες και να καταστρέψεις εντελώς καθετί που έχουν· μην τους λυπηθείς. Θα εξοντώσεις άντρες, γυναίκες, παιδιά και βρέφη, βόδια και πρόβατα, καμήλες και γαϊδούρια.
Τελικά η Παλαιά Διαθήκη είναι ένα ανάγνωσμα μάλλον ακατάλληλο για ανθρώπους που απεχθάνονται την βία και τον συνδυασμό της με σαδισμό και διάχυτο μισογυνισμό σε ότι αφορά το σεξ και τις διαστροφές του, όπως η αιμομιξία (Λωτ), όπως γράφω στα ΒΙΒΛΙΚΑ ΠΗΔΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΓΚΑΣΤΡΩΜΑΤΑ,  αλλά και στο ΛΙΘΟΒΟΛΕΙΣΤΕ ΟΣΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΘΕΝΕΣ! ,στο  ΠΟΝΗΡΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ και στο ΟΙ ΑΡΡΩΣΤΗΜΕΝΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΑΝΤΙΛΗΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΕΞ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ!.
Βέβαια για όλα τα παραπάνω, άσχετα αν  το γεννητικό τους μόριο ήταν σαν των όνων και ο οργασμός τους σαν των αλόγων για να είναι εφικτό να γίνουν όσα περιγράφονται γλαφυρά στην Παλαιά Διαθήκη, είναι απαραίτητο να υπάρχει ένα ακόμα καθοριστικό όργανο του σώματος για το οποίο και γράφω στο ποστ μου
ΟΙ ΟΡΧΕΙΣ ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΉ ΘΡΗΣΚΕΙΑ .
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΠΩΣ Ο ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ ΜΑΣ ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΧΑΪΝΕ

Πριν λίγες μέρες έβλεπα την ταινία Afire (Roter Himmel 2023), για την οποία ο σκηνοθέτης της Christian Petzold έλαβε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου το 2023
Σε αυτήν, σε μια συζήτηση μεταξύ ενός εκδότη και μιας φοιτήτριας φιλολογίας, την οποία παίζει η χαριτωμένη και πολύ καλή ηθοποιός Paula Beer, στην ερώτηση ποιο είναι το αγαπημένο της ποίημα αυτή αναφέρει το  Der Astra.
O εκδότης ενθουσιάζεται και τελικά η φοιτήτρια το απαγγέλλει δύο φορές.
Φαίνεται ότι το ποίημα αυτό του Χάινε είναι από τα γνωστά και αγαπητά στους  Γερμανούς με παιδεία.

Ο γερμανο-εβραίος ποιητής Ερρίκος Χάινε (Heinrich Heine, 1797 - 1856) είναι ο δεύτερος στον κόσμο μετά τον Γκαίτε γνωστός ποιητής της. Δούλεψε επίσης ως δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος και ως κριτικός λογοτεχνίας.
Επειδή εκείνη την εποχή οι Εβραίοι δεν μπορούσαν να εργαστούν στο Δημόσιο, το 1825 ασπάστηκε τον προτεσταντισμό, αν και τελικά δεν εργάστηκε στο Δημόσιο καθώς αφοσιώθηκε στα γράμματα.
Τα ποιήματα του διακρίνονται για το σατιρικό τους πνεύμα και την ειρωνεία τους. Οι ριζοσπαστικές πολιτικές του απόψεις οδήγησαν στην απαγόρευση πολλών έργων του από τις γερμανικές αρχές,  κάτι που, ωστόσο πρόσθεσε μόνο στη φήμη του.
Τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του τα έζησε ως εξόριστος στην Γαλλία, όπου και πέθανε. Παρά το ότι ζούσε  στην Γαλλία έγραφε στα γερμανικά και με βοήθεια άλλου τα μετέφραζε στα γαλλικά.
Το 1835, 98 χρόνια πριν τον Αδόλφο Χίτλερ και τους Ναζί, ο Χάινε έγραφε προφητικά:
Στη Γερμανία θα παιχτεί ένα έργο που θα κάνει τη Γαλλική Επανάσταση να μοιάζει με αθώο ειδύλλιο.
Αναπόφευκτα ανάμεσα στα χιλιάδες βιβλία που κάηκαν στην Opernplatz του Βερολίνου το 1933, ήταν και τα βιβλία του Χάινε.
Στο θεατρικό έργο του Χάινε  Almansor, το 1821 ο μουσουλμάνος Χασάν λέει, όταν άκουσε ότι χριστιανοί κατακτητές έκαψαν το Κοράνι στην αγορά της Γρανάδας, ότι "Αυτό δεν ήταν παρά ένα προοίμιο· όπου καίνε βιβλία, θα κάψουν τελικά και ανθρώπους."

Η φράση αυτή είναι γραμμένη στην αναμνηστική πλάκα που έχει τοποθετηθεί στο Βερολίνο, εκεί που οι Ναζί έκαιγαν τα βιβλία.
Η αυτοκράτειρα Ελισάβετ, μεγάλη θαυμάστρια του Χάινε, είχε τοποθετήσει το άγαλμα του  στο Αχίλλειο στην Κέρκυρα, αλλά αργότερα από τον Κάιζερ Γουλιέλμο Β' κατέληξε στην Τουλόν.

Το ποίημα Asra εμφανίζεται για πρώτη φορά στις 2/9/1846 στην Πρωινή Εφημερίδα για μορφωμένους αναγνώστες ( Morgenblatt für gebildete Leser ) και μετά το 1851 στην ποιητική του συλλογή Romanzero .
Το ποίημα  βασίζεται στην ιστορία που υπάρχει στο περσικό ρομαντικό μυθιστόρημα Medschnun και Leila και ο Χάινε έμαθε την ιστορία  μέσω της μετάφρασης του από τον Anton Theodor Hartmann.
 Ο ποιητής εμπνεύστηκε ακόμη και από  ένα χειρόγραφο που είχε ο Stendhal στο De l'amour του.
Η παρακάτω χαλκογραφία εμπνευσμένη από τον Asra  είναι του Hugo Steiner-Prag (1921)

 Το ποίημα για τους γερμανομαθείς υπάρχει εδώ.
Μια δική μου προσπάθεια μετάφρασης του ποιήματος στα ελληνικά είναι η παρακάτω:
 
Κάθε μέρα η πανέμορφη
 κόρη του σουλτάνου
τριγύριζε το απόβραδο στο σιντριβάνι
εκεί που πιτσιλίζουν τα λευκά νερά
 
Κάθε μέρα το ηλιοβασίλεμα
ο νιός σκλάβος στεκόταν δίπλα στο σιντριβάνι
το απόβραδο εκεί που πιτσιλίζουν τα λευκά νερά
Κάθε μέρα γινόταν και πιο χλωμός
 
Ένα απόβραδο η πριγκίπισσα στάθηκε πλάι του
και του ΄πε με λόγια απότομα
τ όνομα σου θέλω να μάθω,
την πατρίδα σου και την φυλή σου
 
Και ο σκλάβος αποκρίθηκε
Μοχάμεντ  τ΄ όνομα μου,
πατρίδα μου η Υεμένη
Η φυλή μου είναι των Ασρα
που όταν αγαπούν πεθαίνουν.

Το 1863 ο Carl Loewe μελοποίησε το ποίημα.

Τα 6 τραγούδια του Ρώσου συνθέτη Anton Rubinstein εμφανίστηκαν ήδη από το 1856. Ο εξωτισμός του «Asra» του Χάινε  ενέπνευσε ίσως το καλύτερο τραγούδι του Rubinstein, και σίγουρα ένα από τα πιο απλά του, και ο Liszt μεταφέρει την απλότητα στη μεταγραφή του με μια περαιτέρω χροιά της απελπιστικής έλλειψης μιας παρηγορητικής λύσης που τόσο συχνά συναντάται στη μετέπειτα μουσική του. 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

ΕΝΑ ΣΑΤΙΡΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΤΡΟΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΗ ΚΑΣΣΕΛΑΚΗ

Καθώς το διάβαζα δεν μπορούσα να κρατήσω τα γέλια μου, οπότε ήρθε η γυναίκα να δει τι συμβαίνει, άρχισα να της το ξαναδιαβάζω από την αρχή με αποτέλεσμα να γελάμε και οι δύο μαζί!
Το κείμενο που διάβαζα έχει δημοσιευθεί στην LIFO υπογράφεται από τον aNameToCome και έχει τον τίτλο Δρυός πεσούσης, πας ανήρ ξεκαρδίζεται και υπότιτλο Ή όπως λένε στο USA, elect a clown, expect a circus.
Το μεταφέρω εδώ ολόκληρο μαζί με τις φωτογραφίες και τις λεζάντες που έχουν, για να το απολαύσετε και εσείς.

                            “Hello Ellada, my name is Stefanos and I came here to rule you”.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ότι με την εκλογή Κασσελάκη, οι προσδοκίες για το τσίρκο που λέγεται ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκαν σε δυσθεώρητα ύψη, ένας θίασος που μας είχε χαρίσει απεριόριστο γέλιο από τότε που ο σοφός λαός επέλεξε να αναθέσει στα χέρια του το μέλλον της χώρας, είχε πλέον ένα νέο αρχηγό με καταφανή τα προσόντα για επιθεώρηση παλαιού τύπου.
Είχαμε ζήσει μέχρι τότε τον ναρκισσιστικό σουρεαλισμό του Βαρουφάκη, την παραληρηματική εξουσιολαγνεία της Κωνσταντοπούλου και το bromance της με την Ραχήλ, τα ταμπούρλα του Τσίπρα, τον υπουργό Χαϊκάλη, την ιδεολογική καθοδήγηση on acid του Καρανίκα και άλλα πολλά, γενικώς είχαμε περάσει καλά ρε παιδί μου. Όμως η ανάδειξη στη αρχηγία ενός τύπου κυριολεκτικά από του πουθενά που θύμιζε υπερβολικά τον Ricky Martin, ξεπερνούσε κάθε προσδοκία. Κάθε κωμωδία κουράζει μετά από μερικές σεζόν και θέλει πραγματικά πολύ μαγκιόρο copywriter για να καταφέρνει να κρατάει το ενδιαφέρον του κοινού, αλλά εδώ μιλάμε για μεγάλη παιχτούρα σεναριογράφο.
Κάποιοι λένε ότι ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας είχε αυτή την καταπληκτική ιδέα, μας έχει συνηθίσει άλλωστε σε τέτοιες από τότε που βγήκε στην συνέντευξη με τον Κλίντον να μιλήσει αγγλικά και τον κοιτούσε όπως η Μπεζεντάκου το πεντάγραμμο. Η ιδέα λένε, ήταν να εκλεγεί στην αρχηγία κάποιος χειρότερος από τον ίδιο, στόχος εξαιρετικά δύσκολος φυσικά γιατί που να βρεις κάποιον πιο αστείο από τον Αλέξη, να τα κάνει θάλασσα ώστε να γυρίσει ο Τσίπρας ως σωτήρας του κόμματος. Μόνο που για να γυρίσεις κάπου, αυτό το κάπου πρέπει να συνεχίσει να υπάρχει κάτι που μάλλον είναι λιγάκι χλωμό πλέον. Κουβά πάλι ο Αλέξης, πρωτοφανές!

         «Να εδώ Στέφανε είναι το σπιτάκι του Πολάκη, θα τον ταΐζεις 2 φορές την ημέρα».

Από την πρώτη στιγμή που εξελέγη ο Κασσελάκης, τα υπόλοιπα ηγετικά στελέχη δυσανασχέτησαν: Η Αχτσιόγλου που ήταν σίγουρη μέχρι την εμφάνιση του κομήτη Κασσελάκη, είδε να της παίρνει το κόμμα ένας κυριολεκτικά περαστικός τύπος που ήρθε στην Ελλάδα χωρίς τα χειμωνιάτικα ρούχα του ενώ η ίδια έχει εξαιρετική ομολογουμένως γκαρνταρόμπα. Ο Παππάς που ήλπιζε ότι θα ήταν ο εκλεκτός του κολλητού του, συνειδητοποίησε ότι όλοι αγαπάνε να τους κάνεις τις βρώμικές δουλειές αλλά κανείς δεν εκτιμά αυτόν που δέχεται να τις κάνει. Ο Τσακαλώτος ακόμα προσπαθεί να ανοίξει την ομπρέλα, του χρειαζόταν μετά από το φτύσιμο που έφαγαν στις τελευταίες εκλογές αλλά δεν τα κατάφερε, είχε σκαλώσει στο σακίδιο του. Ο Σκουρλέτης και ο Φίλης ανησυχήσαν για την καθαρότητα της Αριστεράς, κάτι που δεν τους πείραξε όταν συγκυβερνούσαν με τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Καμμένου γιατί αυτός έχει πολλά χιλιόμετρα στο αντάρτικο φαίνεται. Ο Τζουμάκας είναι ιδέα, οι ιδέες δεν φυλακίζονται.
Βέβαια αν έχεις λίγο μυαλό και βλέπεις ότι οι κολλητοί του νέου αρχηγού είναι ο Πολάκης και ο ναύαρχος Αποστολάκης αντιλαμβάνεσαι ότι πρόκειται για μαριονέτα τύπου Κεν της Μπάρμπι αλλά τελικά η εκλογή του στην αρχηγία της αντιπολίτευσης λέει περισσότερα για το κριτήριο των ψηφοφόρων της που τον εξέλεξαν, παρά για τον ίδιο. Αν απορείς πως είναι δυνατόν αριστεροί άνθρωποι σηκώθηκαν μια Κυριακή και ψήφισαν για την ηγεσία της ριζοσπαστικής –δήθεν- αριστεράς έναν τύπο από το Μαϊάμι που μέχρι σχετικά πρόσφατα ήταν υποστηρικτής του Τραμπ και για τον οποίο δεν ήξεραν πρακτικά τίποτα, μάλλον δεν έχεις καταλάβει ποιοι είναι οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, ποια είναι η σχέση τους με την πολιτική και ποια η σχέση τους με την πραγματικότητα, καμία στο λέω εγώ για να μην παιδεύεσαι.
Από τις πρώτες μέρες λοιπόν τις προεδρίας Κασσελάκη φάνηκε ότι θα περάσουμε καλά. Το παιδί είναι τελείως αλλού και εμφανώς ανίκανος για τον ρόλο του ή για οποιοδήποτε άλλο ρόλο αν με ρωτάς εμένα. Πηχτή άγνοια της ελληνικής πραγματικότητας και της πολιτικής σκηνής, χαζοχαρούμενο ελληνοαμερικάνικο στυλάκι και πολύ κίτρινο για την προσωπική του ζωή και την παραβίαση της ενώ ο ίδιος την έχει κάνει σημαία τραβώντας τον σύντροφο του σε κάθε εκδήλωση λες και είναι ο Ντάβλας και ανακοινώνοντας μας μέχρι και το brand της βέρας που επέλεξε. Τραβάτε με κι ας κλαίω.
 

                                «Πάμε μωρή αρρώστια Στέφανε, κάνε μας κυβέρνηση».

Δηλαδή εσένα όταν μιλάει ο Κασσελάκης δεν σου θυμίζει καλλιστεία μις Πελλοπόνησος όταν ρωτάνε την υποψήφια την γνώμη της για ένα θέμα και απαντάει η παγκόσμια ειρήνη; Μιλάμε ότι για να βρεις δευτερεύουσα πρέπει να ψάξεις με το κιάλι, και όταν την βρεις κάνεις πως δεν την είδες από το κριντζάρισμα που σου προκαλεί. Υποκείμενο, ρήμα άντε και κάνα αντικείμενο και όξω από το σπίτι.
Δεν ξέρω αν αυτή η καταφανής ανεπάρκεια είναι αυτή που εξώθησε τους συντρόφους στο αντάρτικο, δεν θυμάμαι να αντιδρούν όταν ο Τσίπρας έβαζε την Ραχήλ Μακρή ως προσωπική του επιλογή στα ψηφοδέλτια του κόμματος ή όταν έβαζε όλη τη χώρα στο υπερταμείο για να εξυπηρετήσει το Μνημόνιο που θα έσκιζε αλλά τότε είχαμε την εξουσία η οποία όσο να’ναι βοηθά να καταπιείς το όνειδος ειδικά αν είσαι υπουργάρα.
Συνέδριο λοιπόν το Σαββατοκύριακο, με προανακοινωμένες διαγραφές στελεχών που η αλήθεια είναι είχαν ξεσαλώσει τις προηγούμενες μέρες. Το συνέδριο ξεκίνησε με την ομιλία του Προέδρου η οποία ξεπέρασε τις προσδοκίες αφού δεν αντιλαμβανόσουν αν μιλούσε άνθρωπος, μηχανή ΑΙ που έχανε λάδια ή ο Μπόρατ μεταμφιεσμένος. Το βασικό θέμα ήταν η εξαιρετική ιδέα να προαναγγείλει δημοψήφισμα για τις διαγραφές σε περίπτωση που η επιτροπή δεοντολογίας του κόμματος δεν τις ενέκρινε. Αρχικά είχε σκεφτεί να το κάνει όπως το Big Brother και να ψηφίζει ο καθένας τηλεφωνικά για το στέλεχος που θέλει να αποχωρήσει αλλά μετά σκέφτηκε ότι θα φάει όλη την περιουσία ο Tyler στα τηλέφωνα και λέει άσε, δημοψήφισμα που φέρνει και ωραίες αναμνήσεις στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Η επίθεση που εξαπέλυσε στους διαφωνούντες ήταν σφοδρή, τι Pummaro τους είπε, τι Πέμπτη Φάλαγγα (λες και υπήρχε περίπτωση να ξέρει ο ίδιος τι ήταν η Πέμπτη φάλαγγα), τι καμαρίλα, τι άρρωστο κόμμα, γενικώς λόγος που η ποιότητα και το ήθος φώναζε Πολάκης από χιλιόμετρα. Από κάτω γιουχαΐσματα, φωνές, μπινελίκια και ο ίδιος να γελάει αμήχανα σαν μπλοκαρισμένο ανδροϊδές.
Στο τέλος του Συνεδρίου, η ομάδα Τσακαλώτου δήλωσε αποχώρηση αφήνοντας την κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ με δύο λιγότερους βουλευτές. Η Αχτσιόγλου με την δική της ομάδα για την ώρα παραμένει παρότι ο Πρόεδρος την πήρε από άγνωστο νούμερο και η Έφη δεν απάντησε γιατί νόμιζε ότι είναι από την τράπεζα που χρωστάει κάτι φερ φορζέ που έχει αγοράσει ο Τζανακόπουλος χωρίς να την ρωτήσει. Στις ανακοινώσεις της βέβαια δεν καταλαβαίνει κανείς γιατί δεν αποχωρεί αφού περνάει τον Κασσελάκη γενναίες δεκατέσσερεις, μάλλον θα το κάνει αργότερα αφού παίξει στην δηλωτή ποιος θα είναι ο αρχηγός στο νέο κόμμα. Εκτός και αν η Έφη περιμένει στο συνέδριο που θα γίνει του χρόνου να εκδιώξει τον Κασσελάκη και να πάρει το μαγαζί που θεωρεί ότι δικαιωματικά της ανήκει.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι τώρα αν οι αποχωρήσαντες θα έχουν 10 βουλευτές στη Βουλή ώστε να μπορέσουν να συστήσουν κοινοβουλευτική ομάδα για να ολοκληρωθεί η πανδαισία κομμάτων που αποτελούν το σώμα αυτή την κοινοβουλευτική περίοδο. Σε περίπτωση δε που αποχωρήσουν 15 βουλευτές συνολικά, τότε η Πασοκάρα γίνεται αξιωματική αντιπολίτευση αφού θα έχει περισσότερους βουλευτές και έτσι ολοκληρώνεται ο ιστορικός κύκλος που ξεκίνησε με τους αγανακτισμένους και κατέληξε στους ξεφτιλισμένους.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΤΙ ΠΙΣΤΕΥΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ 50 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ, ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Φέτος συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από την ημέρα που σημάδεψε τα νεανικά μας χρόνια με καθοριστικό τρόπο. Ας δούμε λοιπόν μερικά στοιχεία για το πως αποτιμούν σήμερα οι Έλληνες την εξέγερση του Πολυτεχνείου.
Σύμφωνα με δημοσκόπηση της Metron Analysis, που δημοσιεύτηκε στο ΒΗΜΑ της 12-11-2013, το 81% θεωρεί πως συνέβαλλε πολύ/αρκετά στην πτώσης της χούντας.
Προφανώς για τον λόγο αυτό το 86% συμφωνεί με την κατάθεση στεφάνων στο Πολυτεχνείο και το 76% με την διοργάνωση εκδηλώσεων στα σχολεία, αλλά για την καθιερωμένη πορεία στην Αμερικανική Πρεσβεία συμφωνεί μόνο το 51% ενώ το 47% διαφωνεί.
Ενδιαφέρον έχει η  ερώτηση πως κρίνουν το «αποτύπωμα της γενιάς του Πολυτεχνείου» και των πρωταγωνιστών των γεγονότων από τότε μέχρι σήμερα. Για μεν την γενιά θετική γνώμη έχει το 59% και αρνητική το 36%, ενώ για τους πρωταγωνιστές θετική το 61% και αρνητική το 33%.

Στην ερώτηση εάν η γενιά και οι πρωταγωνιστές είναι ταυτόσημα πράγματα ή διαφορετικά, το 56% θεωρεί ότι είναι διαφορετικά και το 40% ταυτόσημα.
Επειδή το Πολυτεχνείο θεωρείται ως καθοριστικός παράγων που καθόρισε μετά την πτώση της χούντας την πολιτική κατάσταση στην χώρα μας, ενδιαφέρον έχει ποιες είναι οι απόψεις των Ελλήνων για την δημοκρατία σήμερα .
Στο πλαίσιο αυτό  σημασία έχει  η άποψη που έχουν οι Έλληνες για το πολίτευμα της χώρας μας αν το συγκρίνουμε  μάλιστα με τα αποτελέσματα (στην παρένθεση) που είχαν βρεθεί σε αντίστοιχη έρευνα του ΕΚΚΕ το 1988.

Η δημοκρατία είναι προτιμότερη από οποιοδήποτε άλλο πολίτευμα, πιστεύει το 81%(87), αλλά υπάρχει δυστυχώς και ένα όχι αμελητέο ποσοστό που θεωρεί πως σε ορισμένες συνθήκες μια δικτατορία μπορεί να είναι προτιμότερη από την δημοκρατία 12% (5), όπως επίσης ένα 6% (6) που δεν το ενδιαφέρει αν έχουμε δημοκρατία η δικτατορία!
Η αποτίμηση επίσης της σημερινής δημοκρατίας στην χώρα μας από τους πολίτες δεν είναι ιδιαίτερα αισιόδοξη, γιατί μόνο ένα 15% θεωρεί ότι είναι σταθερή και δεν απειλείται, και ένα 28% θεωρεί ότι λειτουργεί καλά παρά τα προβλήματα της, ενώ ένα 29% θεωρεί ότι λειτουργεί όλο και χειρότερα και ένα 27% ότι μετατρέπεται σταδιακά σε αυταρχικό καθεστώς.
Πάντως το 82% συμφωνεί ότι η Μεταπολίτευση έχει τελειώσει και η Ελλάδα πρέπει να περάσει στον επόμενο κύκλο της ιστορίας της με μόνο το 14% να διαφωνεί.
Καθώς η γενιά του Πολυτεχνείου έχει πλέον αποσυρθεί από την ενεργό πολιτική ζωή, μένει στις νέες γενιές, που βρίσκονται πια δικαιωματικά  στο προσκήνιο, η υποχρέωση αλλά και το καθήκον να μην δημιουργηθούν ξανά στην χώρα μας  καταστάσεις όπως της χούντας ώστε να είναι αναγκασμένες να αγωνιστούν και αυτές για την κατάκτηση των αυτονόητων ατομικών ελευθεριών.

Στο παρελθόν έχω δημοσιεύσει μερικά ποστ σχετικά με το Πολυτεχνείο

ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ; 

ΜΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΑΠΌ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΚΑΙ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΚΕ ΓΙ΄ΑΥΤΟ.

Ο ΜΥΘΟΣ ΟΤΙ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΕΡΙΞΕ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ

ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ-Ο ΜΥΘΟΣ ΚΑΙ Η   ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΟΙ ΑΣΤΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ Η ΕΥΚΟΛΗ ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥΣ

Αστικοί μύθοι είναι ψευδή νέα ή ιστορίες που αναπαράγονται συνεχώς και θεωρούνται ως αληθή από πολλούς.
Μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση ότι πολλά σοβαρά άτομα αναδημοσιεύουν κείμενα, χωρίς  προηγουμένως να κάνουν τον κόπο να σκεφτούν ότι λογικά δεν μπορεί να έχουν αληθινή  βάση, ή ότι είναι παράλογο να έχουν ειπωθεί από κάποιο συγκεκριμένο άτομο αυτά που γράφουν. 

 Εκτός των άλλων σήμερα, χάρις στο διαδίκτυο μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις αν αυτό που θέλεις να αναδημοσιεύσεις έχει ήδη, και πολλές φορές από χρόνια, αποδειχθεί ψευδές.
Χαρακτηριστικά αναπαράγεται κατά καιρούς ότι  η πρωθυπουργός της Αυστραλίας από το 2010-13 Julia Gillard, είπε προς Μουσουλμάνους: «Αν ο Θεός μας σας ενοχλεί, σας προτείνω να σκεφτείτε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη»
Το ίδιο είχε αναπαραχθεί πως είχε ειπωθεί από τον προηγούμενο πρωθυπουργό της Αυστραλίας Kevin Rudd και από τότε έχει διαψευστεί επανειλημμένα.
Αλλά άσχετα από τις διαψεύσεις, είναι απλό το να σκεφτεί κανείς ότι κανένας πρωθυπουργός σε καμιά χώρα δεν θα έλεγε κάτι τέτοιο, που να περιλαμβάνει συλλήβδην και αθρόως όλους τους πιστούς μιας θρησκείας.

Η απλή αυτή σκέψη δεν εμπόδισε στο παρελθόν τον τέως βουλευτή της ΝΔ Μιχάλη Ταμήλο να την αναφέρει στο ΦΒ!
Όσοι έχετε δει την ταινία «My Big Fat Greek Wedding» της Νια Βαρντάλος αποκλείεται να μην θυμάστε τον αείμνηστο, γιατί πέθανε πριν 2 χρόνια, πατέρα της στην ταινία Γκας Πορτοκάλος.
Σε όλη την ταινία ο πατέρας της σε όλες τις λέξεις που άκουγε εύρισκε πάντα ότι η ρίζα τους είναι ελληνική!

Όμως πέρα από την σατιρική διάθεση της Βαρντάλος, υπάρχουν πολλοί στην χώρα μας που πιστεύουν ότι πράγματι ένα πλήθος από ονομασίες χωρών  έχουν προέλευση την Ελλάδα ή σχετίζονται με αυτήν.
Έτσι πάλι πρόσφατα διακινήθηκε ξανά μια κλασσική δοξασία των Ελλήνων ναυτικών που διασχίζουν την διώρυγα του Σουέζ. Η διώρυγα του Suez, αρχίζει από το Πορτ Σάιντ (Port Said), λιμένα εισόδου στη Μεσόγειο και καταλήγει στον λιμένα Σουέζ (Suez) που βρίσκεται στο μυχό του ομώνυμου κόλπου της Ερυθράς.
Έτσι λοιπόν εξιστορούν εδώ και δεκαετίες πως ο αναγραμματισμός του Said δίδει τη λέξη Dias = Δίας και της λέξεως Suez δίδει τη λέξη Zeus = Ζεύς (ήτοι Ζεύξις, δηλαδή διώρυγα).
Μόνο που η κοινή λογική λέει πως την εποχή που πίστευαν στον Δία δεν υπήρχε διώρυγα η οποία κατασκευάστηκε το 1869!
Σε ένα άλλο κείμενο που κυκλοφορεί ευρέως στο ιντερνέτ κάποιος άλλος ευφάνταστος ή τρολάροντας έξυπνα, γράφει για την ελληνική προέλευση της ονομασίας διαφόρων χωρών! Μερικά ενδεικτικά παραδείγματα:
Η Ινδία, ο Δίας είχε έναν μονάκριβο αναγνωρισμένον γυιό που τον έλεγαν Ιν. Ο Ιν του Δία. (μόνο που δεν υπάρχει γνωστός γιός του Δία με το όνομα Ιν!)
Λίγο πιο κεί είναι μία μεγάλη Κινεζική περιοχή που λέγεται Yunnan, δηλαδή Ιωνία.
Για πάμε και στην Ιαπωνία που εύκολα διαβάζεται ‘’η Άπω Ιωνία’’.
Ισπανία, οι ίδιοι λένε την πατρίδα τους Espana , και σωστά την αποκαλούν έτσι αφού η χώρα λόγω των πολλών βροχών έχει πολλά δάση και ήταν αφιερωμένη στον κακόμορφο Έλληνα θεό των δασών Πάνα. Εις τον Πάνα λοιπόν.
Λέγεσαι Αμερική αλλά δεν λέγεσαι Αμερική, καθ ότι ο Αμέρικο Βεσπούτσι ήταν βαφτισμένος Όμηρος. Μικρόν τον φώναζαν Ομέρικο και παραποιήθηκε σε Αμέρικο.
Διαβάζοντας τα παραπάνω μου ήρθε στο νου κάτι αντίστοιχο που λέγαμε για την Θεσσαλονίκη. Το όνομα της προήλθε από κάποιο νοικάρη που φοβότανε μην τον βγάλει ο ιδιοκτήτης του σπιτιού του και τον ρώταγε: Θες άλλο νοίκι;
Την μεγαλύτερη όμως επιτυχία, με συνεχείς αναπαραγωγές, έχει το Hellenic Quest, γιατί με ένα πλήθος από ανακρίβειες μιλάει για ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας. Είναι ένας αστικός μύθος που αρχικά κυκλοφόρησε περί το 1998-1999 και κατόπιν αναπαράχθηκε από ελληνικές ιστοσελίδες και άλλα ΜΜΕ. Πρόκειται για ψευδή είδηση περί κατασκευής ειδικού λογισμικού εκμάθησης της Ελληνικής  από την εταιρεία Apple και διάδοσής του από το τηλεοπτικό δίκτυο CNN!. 
Γράφει δε ότι η Ελληνική γλώσσα έχει μαθηματική δομή, που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική απεικόνιση του λεξιλογίου της και πως « νέες επιστήμες όπως η Ηλεκτρονική και η Κυβερνητική βρίσκουν μόνο στην ελληνική γλώσσα τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει».
Η μπουρδολογία αυτή από το διαδίκτυο πέρασε και σε εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας, ακόμη δε και στην ιστοσελίδα της ελληνικής πρεσβείας στην Ουάσιγκτον και έφτασε το 2008 να την αναφέρει και στην Βουλή ο τότε Υπουργός Παιδείας! Ευρ. Στυλιανίδης με επακόλουθο βέβαια πολλά σκωπτικά σχόλια στις εφημερίδες. (στην φωτογραφία ο τίτλος της είδησης, από το περιοδικό της Ελληνικής Πρεσβείας, Ελληνική Παιδεία)

Από τους πιο διαδεδομένους μύθους στην χώρα μας είναι και η δήλωση που υποτίθεται ότι έχει κάνει για τους Έλληνες ο Κίσινγκερ σε τελετή βράβευσης του, ότι δηλαδή : είναι δύσκολος λαός στη διακυβέρνηση και πως πρέπει να πληγεί στις πολιτισμικές του ρίζες για να συνετισθεί.
Την είχε δημοσιεύσει η Λιάνα Κανέλλη στο περιοδικό Νέμεσις, με υποτιθέμενη αρχική πηγή την αγγλόγλωσση τουρκική εφημερίδα «Τurkish Daily Νews».

Έτσι την δημοσίευσε και  ο Γιάννης Μαρίνος στον Οικονομικό Ταχυδρόμο, και το  δημοσίευμά  εκείνο χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από διακεκριμένους αρθρογράφους, όπως ο καθηγητής Χρήστος Γιανναράς, ο αείμνηστος Μάριος Πλωρίτης και ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Χρ. Σαρτζετάκης με τον πιο ακραίο αρνητικό σχολιασμό.
Ο Γιάννης Μαρίνος, όταν υπήρξαν οι πρώτες αμφισβητήσεις για την γνησιότητα της δήλωσης, έκανε ενδελεχή έρευνα και διαπίστωσε πως δεν υπάρχει τέτοιο δημοσίευμα στην τουρκική εφημερίδα, επιπρόσθετα δε ρώτησε τον ίδιο τον Κίσινγκερ ο οποίος απάντησε πως : ούτε τελετή βράβευσής μου υπήρξε, ούτε ομιλία μου και το προβαλλόμενο απόσπασμα είναι εξ ολοκλήρου αναληθές.
Με την υπευθυνότητα που τον διακρίνει, ο Γ. Μαρίνος, με εκτενές κείμενο του στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 13.11.1997,ενημέρωσε ότι το κείμενο είναι πλαστό.
Αλλά όπως γράφει ο ίδιος: το  διαψευσθέν ως κείμενο Κίσινγκερ είχε εμπλουτίσει πια το οπλοστάσιο των αρεσκομένων σε συνωμοσιολογία νεοελλήνων κατά της υπερδύναμης και των ανθελληνικών σχεδίων της (όχι πάντοτε αβάσιμων πάντως), άρεσε ως όπλο της αντιαμερικανικής φιλολογίας και υπήρξε γενική άρνηση να το εγκαταλείψουν.
Και πράγματι μέχρι σήμερα κατά διαστήματα αναπαράγεται συνεχώς.
Τέλος ο παλιότερος μύθος πολύ πριν να υπάρχει το ιντερνέτ και ο οποίος είχε γίνει πιστευτός από πολλούς, μέχρι και καθηγητές τον έλεγαν στα σχολεία, είναι ότι μόνο για μια ψήφο δεν προκρίθηκαν τα ελληνικά ως επίσημη γλώσσα αντί της αγγλικής στις ΗΠΑ! (σχετικά με το θέμα αυτό εδώ)
Δηλαδή οι Αμερικανοί θα έκαναν επίσημη γλώσσα της χώρας τους, μια γλώσσα που για την συντριπτική πλειοψηφία τους το μόνο που ήξεραν για τα ελληνικά ήταν το: sounds like greek to me!
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΟΙ 65 ΠΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΣΚΟΡΤΖΕΖΕ

Στο ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ δημοσιεύτηκε μια λίστα με 65 ταινίες τις οποίες ο Μάρτιν Σκορτσέζε προτείνει ότι πρέπει να δούμε.
Ο Σκορτέζε είναι ιδρυτής δύο μη κερδοσκοπικών οργανώσεων ("Το Ίδρυμα Κινηματογράφου", και το  "World Cinema Project")  αφιερωμένων στη συντήρηση ταινιών και την έκθεση του αναπαλαιωμένου, κλασικού και παγκόσμιου κινηματογράφου, και βέβαια πρόκειται για έναν από τους σπουδαιότερους σινεφίλ που τον χαρακτηρίζουν το γούστο και η ποιότητά του.
Στα ντοκιμαντέρ του "A Personal Journey with Martin Scorsese Through American Movies"(εδώ υπάρχει το ΙΙ μέρος και εδώ το Ι και ΙΙΙ), "My Voyage to Italy” (εδώ το Ι μέρος) και "Letter to Elia” ο σκηνοθέτης μιλάει εκτενώς για τις ταινίες που τον έχουν στιγματίσει και επηρεάσει περισσότερο. Οι αστείρευτες γνώσεις του για την αμερικανική αλλά και παγκόσμια φιλμογραφία φαίνεται και από τις σκηνοθετικές του επιλογές: Στα "Καλά Παιδία" βλέπουμε μια αναφορά στη βουβή ταινία του Έντγουιν Σ. Πόρτερ "Η μεγάλη ληστεία του τρένου" (1903) ενώ το "Hugo”, περιπέτεια φαντασίας, είναι ταινία - αφιέρωμα στο "Ταξίδι στη Σελήνη" (1902) του  Ζωρζ Μελιέ.

Στις επιλογές του  Μάρτιν Σκορτσέζε δεν υπάρχουν ταινίες  της Marvel, γιατί όπως έχει εξηγήσει «αυτό δεν είναι κινηματογράφος. Ειλικρινά, είναι αυτό που μπορώ να σκεφτώ ως πιο κοντινή περιγραφή. Οσο καλοφτιαγμένες και αν είναι, με τους ηθοποιούς να κάνουν το καλύτερο που μπορούν κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι θεματικά πάρκα. Δεν είναι κινηματογράφος των ανθρώπων που προσπαθούν να μεταφέρουν συναισθηματικές, ψυχολογικές εμπειρίες σε άλλο ανθρώπινο ον»
Και ο Φράνσις Φορντ Κόπολα συμφώνησε λέγοντας δηκτικά : «Ο Μάρτιν ήταν ευγενικός όταν είπε ότι δεν είναι κινηματογράφος. Δεν είπε ότι είναι κατάπτυστο, κάτι που εγώ απλώς λέω ότι είναι».
Δεν υπάρχουν επίσης κωμικές ταινίες ή ταινίες του Γούντι Άλλεν, του Κάπρα ή των αδελφών Κοέν. Δεν υπάρχουν επίσης ταινίες του  Ταραντίνο του Κάμερον, του Σπιλμπεργκ  αλλά ούτε και του Μπέργκμαν.
Από δύο ταινίες τους έχουν στην λίστα οι σκηνοθέτες Ρομπέρτο Ροσελίνι, Νίκολας Ρέι, Ζακ Τουρνέρ, Βινσέντε Μινέλι, Άλφρεντ Χίτσκοκ,  Ελία Καζάν και Στάνλεϊ Κιούμπρικ.
Στην λίστα, που δεν έχει αξιολογική σειρά, αλλά οι ταινίες παρατίθενται μόνο χρονολογικά,  προσέθεσα στην αρχή το όνομα με το οποίο είναι γνωστή η κάθε ταινία διεθνώς και προσέθεσα επίσης μετά την ταινία το όνομα του σκηνοθέτη, όπως επίσης και τους ηθοποιούς, όταν αυτοί είναι ευρύτερα γνωστοί.
6 από τις 65 ταινίες μάλλον δεν έχουν προβληθεί ποτέ στην Ελλάδα και είναι με μπλε γράμματα. Με μαύρα γράμματα είναι όσες δεν έχω δει ή δεν θυμάμαι να τις έχω δει, και οι 45 με κόκκινα είναι αυτές που έχω δει.
 
"Shooting Stars” (1927) των Anthony Asquith και  A. V. Bramble .
.
L'Atalante "Αταλάντη" (1934) του Ζαν Βιγκό με τον Μισέλ Σιμόν.
 
Citizen Kane "Πολίτης Κέιν" (1941) του Όρσον Γουέλς
 
I Walked with a Zombie (1943) του Ζακ Τουρνέρ
 
The Life and Death of Colonel Blimp (1943) των Μάικλ Πάουελ και Εμερικ Πρεσμπέργκερ με Ρότζερ Λαϊφσι Ντέμπορα Κερ Άντον Γουόλμπρουκ
 
Τhe uninvited "Το Σπίτι του Μυστηρίου" (1944) του Λούις Άλλεν με τον Ρέι Μίλαντ.
 
Leave Her to Heaven "Ας την κρίνει ο Θεός" (1945) του Τζον Μ. Σταλ με  Τζιν Τίρνεϊ, Κόρνελ Γουάιλντ, Τζίνι Κρέιν, Βίνσεντ Πράις.
 
Dead of Night  "Μάντεψε Ποιον θα Σκοτώσουν Απόψε" (1945) των  Alberto Cavalcanti και Charles Crichton και τους Mervyn Johns, Michael Redgrave, Roland Culver
 
Isle of the Dead (1945) του Mark Robson με τον Boris Karloff. 
 
Paisà "Αυτοί που έμειναν ζωντανοί" (1946)του Ρομπέρτο Ροσελίνι
 
Duel In The Sun "Μονομαχία στον Ηλιο" (1946)του Κινγκ Βιντορ με τους Γκρέγκορι Πέκ, Τζένιφερ Τζόουνς,Τζότζεφ Κότεν.
 
The Red Shoes "Τα Κόκκινα Παπούτσια" (1948)των Μάικλ Πάουελ και Έμερικ Πρέσμπεργκερ.με την Μόιρα Σίρερ.
 
Moonrise (1948) του Φρανκ Μπορζάζ με τους Ντέιν Κλαρκ, Γκέιλ Ράσελ και Έθελ Μπάριμορ
 
Outrage "Οργή" (1950) της Ida Lupino με την  Mala Powers.
 
Ace in the Hole "Το Τελευταίο Ατού" (1951) του Μπίλι Γουάιλντερ με τον Κέρκ Ντάγκλας.
 
An American in Paris "Ένας Αμερικανός στο Παρίσι"  (1951) του Βινσέντε Μινέλι με  τον Τζιν Κέλι και την Λέσλι Καρόν.
 
Le Fleuve "Το Ποτάμι" (1951) του Ζαν Ρενουάρ
 
Journal d'un curé de campagne "Diary of a Country Priest” (1951) του Robert Bresson 
 
Ikiru "Ο Kαταδικασμένος" (1952) του Ακίρα Κουροσάουα
 
 Ugetsu Monogatari "Ουγκέτσου Μονογκατάρι" (1953) του Κέντζι Μιζογκούτσι
 
Band Wagon (1953) του Vincente Minnelli.
 
Johnny Guitar (1954) του Nicholas Ray
 
Viaggio in Italia Ταξίδι στην Ιταλία" (1954) του Ρομπέρτο Ροσελίνι
 
All That Heaven Allows "Μια αγάπη ολότελα δική μας" (1955) του  Ντάγκλας Σερκ
 
Land of the Pharaohs "Γη των Φαραώ" (1955) του Howard Hawks. Με τους  Jack Hawkins, Joan Collins, Dewey Martin, Alexis Minotis.
 
East of Eden "Ανατολικά της Εδέμ" (1955) του Ελία Καζάν.
 
Rebel without a cause "Επαναστάτης Χωρίς Αιτία" (1955)του  Νίκολας Ρέι. James Dean, Natalie Wood, Sal Mineo 
 
The Searchers "Η Αιχμάλωτος της Ερήμου" (1956) του Τζον Φορντ Με τους Τζον Γουέιν Νάταλι Γουντ, Τζέφρι Χάντερ.
 
The Ten Commandments "Οι Δέκα Εντολές" (1956) του Σέσιλ Ντε Μιλ
 
Night of the Demon (1957) του Jacques Tourneur Με τους Dana Andrews, Peggy Cummins και Niall MacGinnis
 
Murder by Contract "Σκοτώνω με Συμβόλαιο" (1958) του Ίρβινγκ Λέρνερ.
 
Vertigo "Δεσμώτης του Ιλίγγου" (1958) του Άλφρεντ Χίτσκοκ Με τους Κιμ Νόβακ και Τζέιμς Στιούαρτ.  Γράφει ο Μάρτιν Σκορσέζε σχετικά με την ταινία εδώ.
 
Ashes and Diamonds (Popiol i Diament) "Στάχτες και Διαμάντια" (1958) του Andrzej Wajda.
 
Some Came Running "Το Στίγμα του Κολασμένου" (1958) του Βινσέντε Μινέλι Με τους Φρανκ Σινάτρα, Ντιν Μάρτιν και Σίρλεϊ Μακ Λέιν.
 
L' Avventura "Η Περιπέτεια" (1960) του Μικελάντζελο Αντονιόνι. Με τους Γκαμπριέλε Φερτσέτι, η Μόνικα Βίτι και  Λέα Μασάρι.
 
Psycho "Ψυχώ" (1960) Άλφρεντ Χίτσκοκ Άντονι Πέρκινς Τζάνετ Λι Βέρα Μάιλς Τζον Γκάβιν
 
The Innocents "Μια μορφή στο παράθυρο" (1961) Τζακ Κλέιτον και με πρωταγωνιστές τις Ντέμπορα Κερ, Μάικλ Ρεντγκρέιβ και Μεγκς Τζένκινς.
 
One-Eyed Jacks "Η Εκδίκηση είναι Δική μου" (1961) Με πρωταγωνιστή και σκηνοθέτη τον Μάρλον Μπράντο, το οποίο ήταν η και η μοναδική ταινία που σκηνοθέτησε.
 
Cape Fear "Το Aκρωτήρι του Φόβου" (1962)  Τζ. Λι Τόμπσον, Ρόμπερτ Μίτσαμ Γκρέκορι Πεκ 
 
Salvatore Giuliano "Τζουλιάνο, ο αρχιληστής" (1962) Φραντσέσκο Ρόζι.
 
Ride the High Country (1962) του Sam Peckinpah με τους Randolph Scott, Joel McCrea, Mariette Hartley  και Warren Oates.
 
Il Gattopardo "Ο Γατόπαρδος" (1963) του Λουκίνο Βισκόντι με τους Burt Lancaster,Alain Delon, Claudia Cardinale και Angelica Sedara και Paolo Stoppa.
 
America, America "Αμέρικα, Αμέρικα" (1963) του Ελία Καζάν με τον Στάθη Γιαλέλη και μουσική του Μάνου Χατζηδάκι.

"8½” (1963) του Φεντερίκο Φελίνι με τους Μαρτσέλο Μαστρογιάννι, Ανούκ Αϊμέ, Κλαούντια Καρντινάλε
 
The Haunting "Ο Στοιχειωμένος Πύργος" (1963) του Ρόμπερτ Γουάιζ με την Τζούλι Χάρις, Ρας Τάμπλιν, Ρίτσαρντ Τζόνσον
 
Le Mépris‎ "Η Περιφρόνηση" (1963) του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ με την Μπριζίτ Μπαρντό, Μισέλ Πικολί και Τζακ Πάλανς
 
The Fall of the Roman Empire‎ "Η Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας" (1964) του Άντονι Μαν με την Σοφία Λόρεν, Αλεκ Γκίνες, Τζείμς Μέισον, Κρίστοφερ Πλάμερ, Μελ Φερέρ, Ομάρ Σαρίφ.
 
2001: A Space Odyssey"2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος" (1968) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ.

The Exorcist "Ο Εξορκιστής" (1973) του William Friedkin  με τους Ellen Burstyn, Max von Sydow, Lee J. Cobb,

"Touki Bouki” (1973) του Djibril Diop Mambéty.
 
The Death Collector  "Εκτελεστής της Mαφίας" (1976) του Ralph De Vito με τους Joseph Cortese, Joe Pesci  και Frank Vincent.
The Chess Players ( Shatranj Ke Khilari) (1977) του Satyajit Ray

Apocalypse Now "Αποκάλυψη Τώρα" (1979) του Francis Ford Coppola με τους Marlon Brando, Martin Sheen, Robert Duvall, Frederic Forrest
Yeelen (1987)του Σουλεϊμάν Σισέ

The Changeling  "Απόλυτος Τρόμος" (1980) του Peter Medak με τους George C. Scott, Trish Van Devere και Melvyn Douglas.

The Shining "Η Λάμψη" (1980) του Στάνλεϊ Κιούμπρικ με τον Jack Nicholson

The Entity "Ο Αόρατος Βιαστής" (1982) του Σίντνει Φιούρι με την Barbara Hershey.

Woman Is the Future of Man (2003)του Χονγκ Σανγκ-Σου

The Archipelago "Το Αρχιπέλαγος" (2010) της Joanna Hogg
 
BlackKkKlansman  "Η Παρείσφρηση” (2018) του Spike Lee 

Midsommar "Μεσοκαλόκαιρο" (2019) του Ari Aster με τους  Φλόρενς Πιου, Τζακ Ρέινορ, Γουίλιαμ Τζάκσον Χάρπερ

Pieces of a Woman"Τα Θραύσματα Μιας Γυναίκας" (2020) του Kornél Mundruczó με τις  Βανέσα Κίρμπι και Έλεν Μπέρστιν 

TÁR (2022) του Todd Field με την Cate Blanchett.

Pearl (2022) του Ti West με τους Mia Goth, David Corenswet, Tandi Wright, Matthew Sunderland και Emma Jenkins-Purro 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Άλλες λίστες που έχω δημοσιεύσει στο παρελθόν.
ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ EMPIRE
ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ GUARDIAN- Α΄μέρος.
ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ GUARDIAN- B΄μέρος.
ΤΑ 100 ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ LES CAHIERS DU CINEMA
ΟΙ 250 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΚΩΜΩΔΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ (α΄μέρος)
ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΚΩΜΩΔΙΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ (β΄μέρος)
ΟΙ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2020
ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ 10ΕΤΙΑΣ
ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2019 ΚΑΤΑ ΤΗΝ GUARDIAN
ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2019 ΑΠΟ ΤΟ SIGHT & SOUND
ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2018
ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2015  
BBC-ΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΣΕΙΡΕΣ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑΟΙ 100 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΑΠΟ ΤΟ ΒΡΕΤΑΝΙΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ SIGHT & SOUND.

Ο ΕΝΑΓΚΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΜΕ ΤΟΝ ΙΣΛΑΜΟΦΑΣΙΣΜΟ

Είναι καταπλήσουσα η οξυδέρκεια με την οποία η Σώτη Τριανταφύλλου γράφει για την σημερινή υπάρχουσα πραγματικότητα στον ιδεολογικό χώρο της Δύσης, στο άρθρο της  Τρομαγμένα ανθρωπάκια, τυφλά γατάκια με τον υπότιτλο  Από την «προδοσία των διανοουμένων» στο όπιο των λαών.
Το παραθέτω ολόκληρο έχοντας υπογραμμίσει με έντονα γράμματα μερικά άκρως ενδιαφέροντα σημεία, ενώ με τα κόκκινα είναι οι δικές της υπογραμμίσεις στο κείμενο.
 
Η μεγάλη δύναμη της ισλαμοαριστεράς και η επιρροή της στην κοινή γνώμη και στην πολιτική
Στο βιβλίο του «Η προδοσία των διανοουμένων», που κυκλοφόρησε το 1927, ο Julien Benda επέκρινε τους «πνευματικούς ανθρώπους» διότι είχαν στραφεί στην πολιτική και στις ιδεολογίες παραμελώντας τις θεμελιώδεις ανθρωπιστικές αρχές: την ομορφιά, την αλήθεια, τη δικαιοσύνη. Αν και ο Benda είχε, πρωτίστως, στον νου του όσους επιζητούσαν ισχυρό κράτος —δηλαδή τους φασίστες και τους κομμουνιστές— η κριτική του αφορούσε γενικότερα την αιχμάλωτη σκέψη, τη στράτευση σε συγκεκριμένες ιδεολογίες. Κατά τη γνώμη του, επρόκειτο για προδοσία: οι διανοούμενοι παρίσταναν ότι εξυπηρετούσαν τις ανθρώπινες αξίες, ενώ στην πραγματικότητα προπαγάνδιζαν τυφλά —βάσει συναισθημάτων, όχι λογικής— την πολιτική της παράταξής τους. Το 1927, αυτή η στάση εξέπληττε τον Julien Benda, που πίστευε ότι οι άνθρωποι του πνεύματος μπορούσαν και όφειλαν να διακρίνουν με ανιδιοτέλεια το σωστό από το λάθος. Έναν αιώνα αργότερα, η έλλειψη ευθυκρισίας δεν μας εκπλήσσει· τα συγκλονιστικά γεγονότα του 20ού και του 21ου αιώνα έχουν αποκαλύψει τη διανοητική ανεπάρκεια, τη δειλία και την υστεροβουλία των «πνευματικών ανθρώπων» από τους οποίους οι παλαιότερες γενιές είχαν μεγάλες ηθικές απαιτήσεις.
Η στάση της πλειονότητας των διανοουμένων έχει υπάρξει επαίσχυντη και επαίσχυντη παραμένει: στη διάρκεια του 20ού αιώνα στήριξαν τον κομμουνισμό, ένα μέρος τους ταλαντεύτηκε ανάμεσα στον εθνικοσοσιαλισμό και στον μπολσεβικισμό, ενώ σημειώθηκαν διάφορες κωμικοτραγικές ακρότητες· δεν ήταν λίγοι όσοι προσχώρησαν στον μαοϊσμό και στα κινήματα της αριστερής τρομοκρατίας. Και παρότι κύλησε ο καιρός και οι μόδες ξεπεράστηκαν, σχεδόν κανείς εξ αυτών δεν διατύπωσε αυτοκριτικό λόγο για τον ρόλο του στην πολιτική εγκληματικότητα. Λόγου χάρη, ο Erri De Luca: αν και πρώην «αντάρτης πόλεων», είναι ένας από τους δημοφιλέστερους Ιταλούς συγγραφείς· τον καλούν στα πανεπιστήμια σε όλον τον κόσμο όπου μιλάει σε αποχαυνωμένους φοιτητές για τα κατορθώματά του· μάλιστα, το 2015, τους παρότρυνε να κάνουν σαμποτάζ στο τρένο Λυόν-Τορίνο, «μια πράξη αντίστασης». Ο De Luca είναι μέλος μιας πλειονότητας η οποία δεν δίνει δεκάρα για το ηθικό περιεχόμενο των πράξεων· την ενδιαφέρει μόνο η χρησιμότητά τους σε κάποιον δήθεν ανώτερο σκοπό.
Η εν λόγω πόζα είναι μια μορφή εθνικισμού, ένα φανατικό αίσθημα του ανήκειν: οι εθνικιστές δηλώνουν πως αν η πατρίδα έχει άδικο πρέπει να της αποδίδουμε δίκιο· οι ιδεολόγοι δηλώνουν πως αν η ιδεολογία οδηγεί σε άδικο, πρέπει να το δικαιολογούμε. Έτσι, δεν χάνεται μόνο η ελευθερία του λόγου, χάνεται η ελευθερία της σκέψης. Παρόμοιους συλλογισμούς διατυπώνει ο Raymond Aron στο βιβλίο του «Το όπιο των διανοουμένων» (που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Athens Review of Books σε μετάφραση του Πέτρου Μαρτινίδη): ο Aron υπήρξε προγεγραμμένος στη χώρα μας· μέχρι πρότινος επικρατούσε η αριστερή μισαλλοδοξία που δεν επέτρεπε την ανάγνωση εξωσχολικών εγχειριδίων. Εν πάση περιπτώσει, το 1955 ο Aron ανέλυε τους τρεις μύθους στους οποίους στηρίχθηκε ο πολιτισμός του 20ού αιώνα: τον μύθο του αριστερού ηθικού πλεονεκτήματος και του αριστερού μονοπωλίου της προόδου, τον μύθο της αναγκαιότητας της επανάστασης και τον μύθο της πρωτοπορίας του προλεταριάτου. O Aron σχολίαζε το θάμβος των διανοουμένων για τον μαρξισμό, κάνοντας τον εύλογο παραλληλισμό μεταξύ θρησκείας και κομμουνισμού, μεταξύ Εκκλησίας και κομμουνιστικών κομμάτων: η ουσία ήταν πως ο κομμουνισμός δεν άργησε να γίνει το όπιο του λαού —και μαζί των διανοουμένων που τον διέδιδαν ως δόγμα. Σιγά-σιγά, ιδιαίτερα μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, δημιουργήθηκε το γνώριμο Κατεστημένο: οι διανοούμενοι στηλίτευαν την παραμικρή δυσλειτουργία της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας ενώ δικαιολογούσαν όλα τα εγκλήματα του κομμουνισμού — ο Roland Barthes επισκέφτηκε τη Λαϊκή Κίνα, τη βρήκε θεσπέσια, και επιστρέφοντας στη Γαλλία με την Air France, αντί να σκύψει και να φιλήσει το χώμα, παραπονέθηκε στην αεροπορική εταιρεία για την κακή ποιότητα του φαγητού. Voilà.
Στην πορεία του 20ού αιώνα, η αριστερά αγκάλιασε το Ισλάμ. Καθώς μερικές χώρες με μουσουλμανική πλειοψηφία, ιδιαίτερα εκείνες του Μαγκρέμπ, απέκτησαν εθνική ανεξαρτησία, η αριστερά λησμόνησε ότι η θρησκεία είναι το όπιο του λαού και αποδέχτηκε τον ισλαμισμό ως αντι-αποικιοκρατικό εργαλείο: δεν θέλησε να κατανοήσει τη φύση του, ούτε ενδιαφέρθηκε για την πολιτική του ιστορία. Εξάλλου, με τη συνηθισμένη επιλεκτική τυφλότητα και με χαρακτηριστική αφροσύνη είδε τον μουσουλμανικό κόσμο ως ενιαία οντότητα συγχέοντας τον αντι-αποικιακό και αντιδυτικό του χαρακτήρα στην Αφρική με τον κατακτητικό του χαρακτήρα στην Τουρκία, στο Ιράν και στις πετρομοναρχίες. Η ισλαμοαριστερά είναι απόρροια τέτοιων λανθασμένων αναλύσεων και, προπάντων, του μίσους για τη Δύση· του μίσους για τον ίδιο μας τον εαυτό. Στη συνέχεια, το πράγμα επιδεινώθηκε και μπερδεύτηκε ακόμα περισσότερο όταν και οι Ηνωμένες Πολιτείες έδειξαν προτίμηση στις ισλαμιστικές δυνάμεις όπου αυτές πολεμούσαν τη Σοβιετική Ένωση. Αυτή η επιδείνωση και το μπέρδεμα συνεχίστηκαν στη λεγόμενη Αραβική Άνοιξη, μια ακόμα αυταπάτη την οποία μοιράστηκαν οι αριστεροί και οι φιλελεύθεροι με την υπερχειλίζουσα καλοσύνη.
Η ιερή συμμαχία Ισλάμ και αριστεράς εμμένει παρά τις διαψεύσεις: ούτως ή άλλως, η αριστερά πιστεύει σε ένα δόγμα· σπανίως αλλάζει οπτική υπό το φως των γεγονότων. Επιπροσθέτως, εφόσον φρονεί ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, είναι πολύ δύσκολο να καταδικάσει οποιαδήποτε βαρβαρότητα: συνήθως η θέση που υιοθετεί, ακόμα και στη μικροκλίμακα της καθημερινής παραβατικότητας, αφαιρεί την ατομική ευθύνη —η Χαμάς «αναγκάζεται» να διαπράττει σφαγές όπως ο δήθεν φτωχός νεαρός από τη δήθεν λαϊκή γειτονιά «αναγκάζεται» να με απειλήσει με μαχαίρι για να μου κλέψει το πορτοφόλι. Μάλιστα, ελλείψει σύγχρονου προλεταριάτου στις ανεπτυγμένες χώρες, η αριστερά έχει αποδώσει τον ρόλο του Μεσσία στον έξαλλο Αλγερινό που, με τη σειρά του, δήθεν καταδυναστεύεται ακόμα από τους Γάλλους (στην πραγματικότητα, η Γαλλία στέλνει στην Αλγερία 1,8 δις ετησίως: το τσεπώνουν οι ιμάμηδες), στον έξαλλο Παλαιστίνιο, στον οποιοδήποτε ισλαμιστή νιώθει καταπιεσμένος και εξεγείρεται. Η εξέγερση χειροκροτείται ως πράξη δικαιοσύνης ανεξαρτήτως του αν η καταπίεση είναι αληθινή ή φαντασιακή. Με αυτούς τους συλλογισμούς, οι αριστεροί διανοούμενοι, δηλαδή η σχετική πλειονότητα των διανοουμένων, παρατηρεί με ψυχρό βλέμμα την πολιτική του Ισλάμ έναντι της Δύσης: πολλοί εξ αυτών εύχονται την καταστροφή της· είναι οι ίδιοι και οι επίγονοι εκείνων που χειροκρότησαν την ισλαμιστική επανάσταση στο Ιράν ζητωκραυγάζοντας Κάτω ο Σάχης, ζήτω οι μουλάδες! Ούτε γι’ αυτή την ανατριχιαστική λεπτομέρεια του 20ού αιώνα έχω ακούσει λόγια μεταμέλειας εκ μέρους της ευρωπαϊκής αριστεράς: κι όμως, το 1978-79 δεν ήταν δύσκολο να δει κανείς ότι, ενώ το καθεστώς του Σάχη έδειχνε κάποια πρόθεση για μεταρρυθμίσεις, οι μουλάδες ξεσηκώθηκαν εναντίον του εκσυγχρονισμού και του εκδυτικισμού. Στις εν λόγω ασυνάρτητες εκτιμήσεις συμβάλλει πάντοτε το ότι οι αριστεροί διανοούμενοι ερμηνεύουν τα γεγονότα με οικονομικούς όρους προσβλέποντας στη βελτίωση των οικονομικών και εργασιακών συνθηκών του λαού. Πίστευαν όμως το ‘79 ότι οι ισλαμιστές θα οργάνωναν με τέτοιο τρόπο την ιρανική οικονομία και κοινωνία ώστε να βελτιωθούν αυτές οι συνθήκες; Δεν νομίζω. Απλώς, τους στήριξαν ως εχθρούς της Δύσης, ως φορείς του πλέον θηριώδους αντιδυτισμού. Από το 1947-48, στην εργαλειοθήκη τους προσετέθη ο αντισιωνισμός (που είχε παραμεριστεί για λίγο εξαιτίας της ναζιστικής γενοκτονίας), ο οποίος, σε πλείστες περιπτώσεις απορρέει από παραδοσιακό αντισημιτισμό χριστιανικού ή/και συνωμοσιολογικού τύπου. Παρένθεση: ο όρος «αντισημιτισμός» παραείναι ρετρό· χρησιμοποιούνταν στη Γερμανία από τον 18ο αιώνα για να περιγράψει την απέχθεια προς τους Εβραίους· σημίτες είναι και οι Άραβες, πράγμα που θα έπρεπε να έχει κάποια σπουδαιότητα για τη συμφιλίωσή τους —κλείνω την παρένθεση.
Μ’ αυτά και μ’ εκείνα, σήμερα, η ισλαμοαριστερά αποτελεί μεγάλη δύναμη επηρεάζοντας την κοινή γνώμη και την πολιτική. Όπως κάποτε η αριστερά αρνούνταν να δει τις εγγενείς αντιφάσεις του υπαρκτού σοσιαλισμού, εδώ και δεκαετίες αρνείται να δει, να αναγνωρίσει και να ονοματίσει τον ισλαμοφασισμό: πασχίζει να τον εξωραΐσει, αποδίδει τις «υπερβολές» του αποκλειστικά στην πολιτική της Δύσης και του Ισραήλ· προπάντων, φοβάται μήπως συμφωνήσει επί του θέματος με την (ακρο)δεξιά ή με όσους κατηγοριοποιούνται ως ακροδεξιοί επειδή υπερασπίζονται το κοσμικό κράτος και τις ατομικές ελευθερίες. Προφανώς η αριστερά δεν καταλαβαίνει ότι δεν εκτυλίσσεται «απλώς» ένας πόλεμος πολιτισμών (η έκφραση έχει καταντήσει καραμέλα), αλλά πόλεμος εδαφών: τόσο η Ρωσία, όσο και το διεθνές Ισλάμ, έχουν στόχο την καταστροφή της Δύσης· η Ρωσία επετέθη σ’ έναν αδύναμο κρίκο στο «εξωτερικό»· το Ισλάμ επιτίθεται εντός των τειχών —και γιατί όχι: είμαστε τρομαγμένα ανθρωπάκια· είμαστε σαν τυφλά νεογέννητα γατάκια, όπως έλεγε κι ο μεγάλος Στάλιν.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.