ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΩΝ 25 ΧΡΟΝΩΝ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ. β΄μέρος.

Το πρώτο μέρος εδώ.

2012
The Act of Killing Η πράξη του φόνου (Joshua Oppenheimer) 
Ένα συγκλονιστικό ντοκιμαντέρ με τους αληθινούς πρωταγωνιστές  των σφαγών το 1965-66 στην Ινδονησία, που αναπαριστούν υπερήφανοι το πως σκότωνα τους κομουνιστές.
 
 No   (Πάμπλο Λαρέν) 
Η δύναμη της διαφήμισης ακόμα και σε θέματα όπως η απελευθέρωση από μια δικτατορία σε μία ταινία που μέσα από όλη αυτή την διαφημιστική προετοιμασία μας δείχνει το τέλος μιας από τις στεγανότερες δικτατορίες των τελευταίων 10ετιων.
Καταπληκτικό το αρχικό διαφημιστικό για το αναψυκτικό Free που ουσιαστικά αποτελεί και την περίληψη της ταινίας!
 
2013
Tangerines Μανταρίνια ( Zaza Urushadze )
 Μια εξαιρετική, πραγματικά αριστουργηματική ταινία, που αποδεικνύει με τον καλύτερο τρόπο ότι ο πόλεμος όταν παύει να είναι απρόσωπος αποκτά μια άλλη τελείως διαφορετική διάσταση.
 
La Vie d’ Adele-Η Ζωή της Αντέλ   (Abdellatif Kechiche) 
 Η επιτυχία της ταινίας είναι ότι ενώ δείχνει την πορεία μιας έφηβης στην συνειδητοποίηση της ομοφυλοφιλικής της ιδιαιτερότητας ο σκηνοθέτης επικεντρώνεται ουσιαστικά στην ανάπτυξη ενός μεγάλου έρωτα που τον αποδέχεται ο θεατής άσχετα από το φύλο των ατόμων.
Τα συνεχή κοντινά πλάνα καταφέρνουν να δώσουν με τον καλύτερο τρόπο τα συναισθήματα των δύο εξαιρετικών πρωταγωνιστριών και οι ερωτικές σκηνές παρά την τολμηρότητα τους και την μεγάλη διάρκεια τους καταφέρνουν να μην ξεπέφτουν ούτε στιγμή στην ωμότητα του σκληρού πορνό.
 
Nebraska (Αλεξάντερ Πέιν) 
Αριστουργηματική ταινία που με απλότητα, χιούμορ, ανθρωπιά αλλά και ειλικρίνεια σκιαγραφεί τις σχέσεις πατέρα, μητέρας, γιών και συγγενών μέσα από μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που ταιριάζει τόσο στην περιοχή όσο και στους ανθρώπους που ζουν εκεί. Εξαιρετικοί οι βετεράνοι ηθοποιοί Μπρους Ντερν και Τζουν Σκουίμπ, 
 
 Ida  (Πάβελ Παβλικόφσκι) 
 Επιτέλους μια ταινία που μας θύμισε το υψηλό επίπεδο που έχει η Πολωνική κινηματογραφία. Εξαιρετική χρήση του ασπρόμαυρου φιλμ, κάδρα μοναδικής αισθητικής, άψογοι ηθοποιοί και σενάριο που διαβρώνει το συναίσθημα του θεατή και πετυχαίνει στο τέλος να καταλάβει κανείς τις επιλογές της ηρωίδας άσχετα αν αυτές δεν θα ήσαν ποτέ η δική του επιλογή. 
 
2014
Boyhood Μεγαλώνοντας (Richard Linklater) 
Με την εξαιρετική του τριλογία Before είχε ήδη πετύχει ο Λινκλέιτερ να ανήκει στους σκηνοθέτες που ξεχωρίζουν από τον σωρό. Με αυτήν την ταινία είναι ο μοναδικός πλέον που πέτυχε τον άθλο για 12 χρόνια να μαζεύει το ίδιο καστ για να αφηγηθεί μια οικογενειακή ιστορία που προφανώς εξελισσόταν καθώς μεγάλωναν οι ηθοποιοί του.
Η ταινία πετυχαίνει να μην διακρίνεις τις χρονικές διαφορές των λήψεων και κρατάει συνεχές το ενδιαφέρον του θεατή χωρίς να δραματοποιεί τις διαφορες καταστάσεις που προκύπτουν στην εξέλιξη της ιστορίας και παρά την μεγαλύτερη διάρκεια της.
 
The Grand Budapest Hotel Ξενοδοχείο Grand Budapest  (Γουές Άντερσον)
Μια ταινία με φαντασία, πρωτοτυπία, λεπτό χιούμορ και μοναδικό καστ ηθοποιών, στο οποίο ξεχωρίζει το πρωταγωνιστικό δίδυμο, και την οποία την απολαμβάνεις από την αρχή μέχρι το τέλος. 
 
Whiplash Χωρίς μέτρο   (Ντάμιεν Σαζέλ)
Η σύγκρουση δύο τελειομανών μουσικών που φτάνει στα άκρα, με δύο μοναδικούς ερμηνευτές, μας δείχνει την αποκρουστική εικόνα ενός με κάθε θυσία αγώνα για την καταξίωση σε μια συγκλονιστική ταινία στην οποία η μουσική ανταγωνίζεται την εικόνα.
 
Birdman. Birdman ή Η Απρόσμενη Αρετή της Αφέλειας ( Αλεχάντρο Γκονζάλες Ιναρίτου)
Ο Ιναρίτου με αυτή την ταινία πέτυχε να τοποθετήσει τον εαυτό του στους μεγάλους του παγκόσμιου κινηματογράφου. Ένα καταπληκτικό παιχνίδι πραγματικότητας και φαντασίας με ένα καστ ηθοποιών τον ένα καλύτερο από τον άλλο, μια κάμερα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαν παρών στα δρώμενα και ένα τελείως πρωτότυπο σενάριο η ταινία επάξια διεκδικεί τα 9 Οσκαρ.
 
2015
Spotlight- Όλα στο φώς (Tom McCarthy)
Από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς που συνδυάζει εξαιρετικές ερμηνείες, ηθοποιών, ένα σωστά δομημένο σενάριο και την αποκάλυψη μιας πραγματικής ιστορίας που η καθολική εκκλησία δεν θα ήθελε να αποκτήσει τόσο ευρεία δημοσιότητα. 
 
Son of Saul  Ο Γιος του Σαούλ (Λάζλο Νέμες)
Μια συγκλονιστική ταινία που χωρίς να δείχνει την φρίκη πετυχαίνει να σου δίνει την αίσθηση της ενώ ταυτόχρονα ο πρωταγωνιστής της αγωνίζεται με κάθε τρόπο σύμφωνα με την δική του αντίληψη να διατηρήσει την ανθρώπινη υπόσταση του.
 
Inside Out Τα Μυαλά που Κουβαλάς  (Πιτ Ντόκτερ)  
Αριστουργηματικό κινούμενο σχέδιο της Pixar, το οποίο σχολιάζει την ανθρώπινη συμπεριφορά με ξεκαρδιστικό σαρκασμό, βαθιά τρυφερότητα και ατελείωτες κινηματογραφικές ιδέες. Απλότητα και πολυδιάστατες αναφορές, κωμωδία χαρακτήρων, περιπέτεια αγωνίας και συγκινητική ιστορία ενηλικίωσης συνδυάζονται με έναν απόλυτα πρωτότυπο και ευρηματικό τρόπο σε μια από τις κορυφαίες, μετρημένες στα δάχτυλα τού ενός χεριού στιγμές της animation ιστορίας.
Ευρηματική ταινία που απευθύνεται κυρίως σε εφήβους και ενήλικο κοινό που μόνο αυτό μπορεί να καταλάβει την όλη ιστορία η οποία βασίζεται στην λειτουργία του εγκεφάλου. 
 
2016
Arrival (Ντενί Βιλνέβ)
Από τις πιο σωστές ταινίες επιστημονικής φαντασίας που ΄χαρις στο σενάριο και την χαμηλών τόνων σκηνοθεσία της,δεν έχει ανάγκη και δεν καταφεύγει στον εντυπωσιασμό του θεατή με τερατόμορφους εξωγίηνους κτλ  
Από τις πιο σωστές ταινίες επιστημονικής φαντασίας που ΄χαρις στο σενάριο και την χαμηλών τόνων σκηνοθεσία της,δεν έχει ανάγκη και δεν καταφεύγει στον εντυπωσιασμό του θεατή με τερατόμορφους εξωγίηνους κτλ  
 
2018
Manbiki Kazoku / Shoplifters Κλέφτες Καταστημάτων ( Χιροκάζου Κορεέντα)
Η έννοια της οικογένειας που βασίζεται όχι στην κληρονομικότητα αλλά στην αγάπη των μελών της μεταξύ τους είναι το θέμα της εξαιρετικής αυτής ταινίας στην οποία η παραβατικότητα των περιθωριακών μελών της έρχεται σαν αυτονόητη ανάγκη για την επιβίωση τους 
 
2019
Gisaengchung / Parasite Παράσιτα (Μπονγκ Τζουν-χο)
Συγκλονιστική ταινία με αρκετό μαύρο χιούμορ και πρωτότυπο σενάριο σαφώς όμως κατώτερη του αριστουργήματος Κλέφτες καταστημάτων.
 
Portrait de la Jeune Fille en Feu Το Πορτρέτο μιας Γυναίκας που Φλέγεται  (Σελίν Σιαμά)
Η ταινία θα ήταν ένα αριστούργημα από κάθε άποψη, αν έπεφτε στα χέρια ενός καλού μοντέρ και την συντόμευε στο δεύτερο μέρος της.
 
 Joker (Τοντ Φίλιπς)
 O σκηνοθέτης χάρις στην καταπληκτική ερμηνεία του Φίνιξ το εμπνευσμένο σενάριο και την μουσική επένδυση, κατάφεραν ένα χάρτινο ήρωα των κόμικ να τον καταστήσουν υπαρκτό πρόσωπο επεξηγώντας και τις αιτίες που τον οδήγησαν να μεταβληθεί σε εκπρόσωπο του κακού. 
 
Marriage Story Ιστορία Γάμου (Νόα Μπόμπακ)
Συγκλονιστική απεικόνιση της διαδικασίας για ένα διαζύγιο σε ένα γάμο που υπάρχει και ένα παιδί, με ένα καστ εξαιρετικών ηθοποιών που όλοι τους έχουν μπει πραγματικά στο πετσί του ρόλου τους. 
 
Once Upon a Time... in Hollywood  Κάποτε στο Χόλιγουντ 
 (Κουέντιν Ταραντίνο) 
Ο Ταραντίνο πέτυχε με αυτή την ταινία να μας δώσει με υποδόριο χιούμορ, μια εκ των έσω εικόνα του Χόλυγουντ χρησιμοποιώντας μια γνωστή ιστορία ως καμβά, κατασκευάζοντας όμως μια γνήσια κινηματογραφική μυθοπλασία στην οποία η βία εμφανίζεται απρόοπτα στην ανατροπή. Θαυμάσια η μουσική επένδυση με επιτυχίες της δεκαετίας του 60.  
 
2020
Κβο Βάντις, Άιντα; Quo Vadis, Aida?  (Τζασμίλα Ζμπάνιτς)
Συγκλονιστική ταινία από την εποχή της κατάληψης της Στρεμπένιτσα από τους Σέρβους και την απαράδεκτη αδράνεια της διεθνούς δυναμης να αντισταθεί στην γενοκτονία των Βοσνίων μέσα ααπό την προσωπική ιστορία μιας διερμηνέως τους.
 
Digger   (Τζώρτζης Γρηγοράκης )
Μια ταινία άψογη τόσο από σκηνοθετικής πλευράς και φωτογραφίας όσο και από πλευράς ηθοποιών που δεν έχει σε τίποτα να ζηλέψει από αντίστοιχες διεθνείς ταινίες.
 
2021
L'Événement / Happening. Το Γεγονός (Οντρέ Ντιγουάν)
Αριστουργηματική ταινία που βασίζεται σε υπαρκτή κατάσταση τότε στην Ευρώπη, με την απαγόρευση των εκτρώσεων, που δυστυχώς υφίσταται ακόμα σε ένα βαθμό στην Ιταλία και την Πολωνία. Η Οντρέ Ντιγουάν κατάφερε χωρίς δραματικές εξάρσεις να δώσει στην ταινία χάρις και στην ερμηνεία της Αναμαρία Βαρτολομέι ατμόσφαιρα σασπένς που μόνο σε θρίλερ βλέπουμε.
 
2023
Anatomie d Une Chute / Anatomy of a Fall Ανατομία μιας πτώσης (Ζιστίν Τριέ)  
Χάρις στους εξαιρετικούς πρωταγωνιστές αλλά και στο καταπληκτικό σενάριο της η ταινία αυτή σε σχέση με την πλοκή της θυμίζει Χιτσκοκ και όσον αφορά τις σχέσεις του ζευγαριού ταινίες του Μπέργκμαν. Ίσως η καλύτερη ταινία του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου φέτος.
 
Killers of the Flower Moon  Οι Δολοφόνοι του Ανθισμένου Φεγγαριού   (Μάρτιν Σκορτσέζε) 
Σχεδόν σε 3 ½ ώρες, ο Σκορτσέζε με βασικούς πρωταγωνιστές τον εξαιρετικό Ρόμπερτ Ντε Νίρο αλλά και τον ισάξιο Λεονάρντο Ντι Κάπριο, καταφέρνει σε μια ταινία να μας δώσει την εικόνα μιας Αμερικής που το χρήμα αποκτημένο με κάθε τρόπο αποτελεί το βασικό συστατικό για την εκπλήρωση του Αμερικανικού ονείρου, μαζί με την εικόνα μιας αναπτυσσόμενης επαρχιακής πόλης με ουσιαστική έλλειψη νόμου, αλλά και τη εικόνα της έναρξης επιβολής του νόμου από το κράτος με την δημιουργία του FBI. Όλα αυτά γίνονται ταυτόχρονα με την ανάπτυξη μιας προσωπικής ιστορίας που τα συνδέει. Θα έλεγα ότι αν ο Τζων Φόρντ με τις ταινίες του δημιούργησε τον μύθο για την κατάκτηση της Δύσης, ο Σκορτέζε με αυτή την ταινία κατάφερε να τον αποδημήσει, καθώς ανέδειξε την ύπαρξη μιας υπάρχουσας και κληρονομικά διατηρούμενης βίας στην αμερικανική κοινωνία που δεν έχει καμία μυθική διάσταση. Το ιδιοφυές τέλος της ταινίας, στο οποίο εμφανίζεται και ο ίδιος, αποτελεί ένα εκπληκτικό εύρημα που αποδεικνύει πως η βία αυτή γίνεται τελικά ανώδυνη και αποδεκτή όταν μεταβάλλεται σε θέαμα και ακρόαμα.
 
Kuolleet Lehdet / Fallen Leaves  Πεσμένα Φύλλα  (Άκι Καουρισμάκι)
Ο Καουρισμάκι κατάφερε με αυτή την ταινία του να αποδείξει πως ένα απλό και συνηθισμένο θέμα στα χέρια ενός ικανού μέτρ μπορεί να γίνει ένα κινηματογραφικό αριστούργημα χάρις στον επιδέξιο συνδυασμό εικόνας, μουσικής και ηθοποιών που με την έκφραση των προσώπων τους, παρά με τον διάλογο, μπορούν να μας μεταδώσουν πλήρως τα συναισθήματα τους.
 
Das Lehrerzimmer/The Teachers Lounge Στο Γραφείο Καθηγητών 
 (Ίλκερ Τσαλτάκ)
Συγκλονιστική ταινία με πρωτότυπο θέμα και εξέλιξη σαν θρίλερ, καθώς η αλήθεια δεν οδηγεί πάντα στην κάθαρση με την δικαίωση του θύματος
 
2024
Conclave Κονκλάβιο ( Έντουαρντ Μπέργκερ)
Ο Μπέργκερ κατάφερε χάρις στην σκηνοθετική του ικανότητα και τον συγκλονιστικό Ρειφ Φάινς, να δημιουργήσει ατμόσφαιρα θρίλερ σε μια καθαρά εκκλησιαστική διαδικασία, που κορυφώνεται με ένα απρόσμενο τέλος που του δίνει ταυτόχρονα και την ευκαιρία για ένα ηθικοπλαστικό δίδαγμα!
 
 Anora   (Σον Μπέικερ) 
Ο σκηνοθέτης με πρωτότυπο τρόπο κεντάει την εξέλιξη της ιστορίας του με σκηνές ερωτικές, βίας, κωμικές, δραματικές και συναισθηματικές, κάνοντας  ταυτόχρονα και μια έμμεση κριτική αντιμετώπιση του αμερικανικού ονείρου όταν άτομο του περιθώριού αποκτά σχέση με  άτομο ολιγαρχικής οικογένειας. Η αναπόφευκτη σύγκρουση που επέρχεται μέχρι την τελική λύση, κρατάει συνεχές το ενδιαφέρον του θεατή παρά την μεγαλύτερη διάρκεια της ταινίας. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
 
 

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΩΝ 25 ΧΡΟΝΩΝ ΤΟΥ 21ΟΥ ΑΙΩΝΑ. α΄μέρος.

 

Ήδη το ¼ του αιώνα που ζούμε έχει περάσει. Όλα αυτά τα χρόνια υπήρξε μια πολύ μεγάλη κινηματογραφική παραγωγή που είχε σαν αποτέλεσμα να δούμε σημαντικές ταινίες που σίγουρα αρκετές από αυτές θα αναφέρονται τα επόμενα χρόνια σε κινηματογραφικές αναδρομές όπως αυτές που μέχρι σήμερα ανήκουν δικαιωματικά στην ιστορία αυτής της τέχνης. Προσπάθησα λοιπόν με καθαρά προσωπικά κριτήρια να φτιάξω μια λίστα με τις καλύτερες ταινίες της τελευταίας 25τιας χωρίς να κάνω αξιολογική ταξινόμηση .
Εξυπακούεται ότι είναι ταινίες που έχουν προβληθεί στην χώρα μας και τις έχω δει, κάνοντας και ένα σύντομο σχολιασμό για την καθεμιά. Ξεχώρισα 64 ταινίες και τις παραθέτω με την χρονική σειρά που προβλήθηκαν αναφέροντας πρώτα τον ξένο τίτλο της ταινίας και μετά τον ελληνικό. Το ενδιαφέρον είναι ότι μόνο 4 σκηνοθέτες έχουν από δύο ταινίες σε αυτή την λίστα. Είναι ο Μάρτιν Σκορτσέζε με τις ταινίες του  Departed και  Killers of the Flower Moon, ο Κουέντιν Ταραντίνο με το Κill Bill Vol 1 και το  Once Upon a Time... in Hollywood ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ Βefore sunset) και  Boyhood και ο Ανγκ Λι με τις ταινίες του Crouching Tiger, Hidden Dragon και Brokeback Mountain 
 
2000
in the mood for love,Ερωτική Επιθυμία (Γουόνγκ Καρ Βάι)
Κινηματογραφικό αριστούργημα  που προσφέρει αισθητική απόλαυση τόσο με τις εικόνες του όσο και με την μουσική του. 
 
Memento  Μεμέντο  (Christopher Nolan) 
Η ταινία που γνωρίσαμε  τον Νόλαν με αυτήν την άκρως πρωτότυπη ταινία νουάρ.
 
Crouching Tiger, Hidden Dragon-Τίγρης και Δράκος (Ang Lee,) 
Εξαιρετικές χορογραφίες με εικόνες μοναδικής αισθητικής, μια ταινία έξω από όλα τα συνηθισμένα που θα αποτελέσει μέτρο σύγκρισης για αντίστοιχες στο μέλλον.
 
Gladiator, Ο Μονομάχος ( Ρίντλεϊ Σκοτ)
Από τις καλύτερες ταινίες σε αυτό το είδος και αυτή που ανέδειξε ως πρωταγωνιστή τον Ράσελ Κρόου. 
 
2001
Moulin Rouge! (Baz Luhrmann, ) 
Εξαιρετικής αισθητικής και με πλήθος σκηνοθετικών ευρημάτων μιούζικαλ που ανανεώνει πλήρως το είδος και του δίνει μια νέα τελείως διάσταση.
 
Mulholland Drive, Οδός Μαλχόλαντ  (Ντέιβιντ Λιντς)  
Η ταινία είναι από αυτές που δεν τις βλέπεις με τα συνήθη κριτήρια των άλλων γιατί απευθύνεται κυρίως στην λογική και την αισθητική που έχουμε στα όνειρα μας. Η ταινία απαιτεί ο θεατής να αφήσει ελεύθερη την φαντασία του πέρα από τις συμβάσεις της πραγματικότητας. Όσοι μπορούν να το κάνουν προφανώς και θα μπορέσουν να απολαύσουν αυτό το αριστούργημα που μας χάρισε ο Λίντς4
 
Amélie, Le Fabuleux Destin d' Amelie Poulain Αμελί (Jean-Pierre Jeunet, 2001)
Μια από τις αριστουργηματικότερες ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου που με το ονειρικό περιβάλλον που δημιουργεί και την χαριτωμένη πρωταγωνίστρια του σε κάνει να μην θέλεις να τελειώσει ποτέ.
 
The Lord of the Rings: The Fellowship of the Ring, Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών: Η Συντροφιά του Δαχτυλιδιού (Πίτερ Τζάκσον)
Το πρώτο μέρος της εξαιρετικής αυτής τριλογίας.
 
2002
The Pianist, Ο Πιανίστας (Roman Polanski) 
Μια από τις καλύτερες ταινίες του Πολάνσκι με ένα πρωταγωνιστή που δείχνει να είναι κομμένος και ραμμένος για αυτό τον ρόλο.

25th Hour, 25^η ώρα (Spike Lee)  
Ένας εξαιρετικός Έντουαρντ Νόρτον σε μια, με μοναδικά  δοσμένο τρόπο, συγκλονιστική ταινία υπαρξιακής αναζήτησης.
 
Cidade de Deus, Η πόλη του θεού   (Fernando Meirelles, Kátia Lund)
Μια φωτογραφική μηχανή δίνει την δυνατότητα σε ένα παιδί να ξεφύγει από την άθλια πραγματικότητα μιας φαβέλας του Ρίο ντε Τζανέιρο.
 
Talk to Her-Hable con ella, Μίλα της  (Pedro Almodóvar) 
Με μοναδική ευαισθησία  ο Αλμοδόβαρ ξεδιπλώνει το παρελθόν των αφηγητών του  από τους μονολόγους τους χωρίς αντίλογο μιας και οι γυναίκες στις οποίες απευθύνονται βρίσκονται σε κώμα.
 
2003
Κill Bill Vol 1(Ταραντίνο)
  Όπως και η συνέχεια του  το 2004, αποτελούν ένα θεαματικότατο πάτσγουορκ αναφορών σε κινηματογραφικές ιστορίες εκδίκησης και σε κινέζικες ταινίες καράτε, γιαπωνέζικες περιπέτειες εποχής, manga αλλά και γουέστερν σπαγγέτι με την Ούμα Θέρμαν στον σημαντικότερο ρόλο της καριέρας της/
 
Oldboy (Park Chan-wook) 
Σκηνοθεσία και φωτογραφία εξαιρετική, ταινία συγγενής με το kill Bill πολύ καλοί ηθοποιοί αλλά στο σύνολο απωθητική. 
 
Finding Nemo-Ψάχνοντας τον Νέμο(Andrew Stanton)  
Ευρηματικό, αστείο και τρυφερό καρτούν που οριοθετεί με την ποιότητα του μια νέα εποχή σε αυτού του είδους τις ταινίες.
 
Spring, Summer, Fall, Winter…and Spring-Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας ...και Άνοιξη (Kim Ki-duk, ) 
Πανέμορφη εικαστικά και αισθητικά ταινία που δίνει μια άλλη διάσταση στην κινηματογραφική απόλαυση.
 
Dogville  (Λαρς Φον Τρίερ )
Από τις ταινίες που ξεπερνούν τα συνήθη και δημιουργούν νέους δρόμους στην κινηματογραφική τέχνη και μένουν στην ιστορία της.
 
2004
Eternal Sunshine of the Spotless Mind.  H  αιώνια Λιακάδα ενός Φωτεινού Μυαλού. (Michel Gondry)
Σε σενάριο του Τσάρλι Κάουφμαν του οποίου ο εγκέφαλος και οι απίθανες (παρ)ενέργειές του αποτελούν μόνιμη πηγή έμπνευσης του ο Τζίμ Κάρεϋ μας δίνει τον καλύτερο ρόλο της καριέρας του.
 
Βefore sunset, Πριν το Ηλιοβασίλεμα ( Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ)  
Εξαιρετική ταινία , με τους 2 πρωταγωνιστές και τον σκηνοθέτη να έχουν δουλέψει μαζί το σενάριο, με αποτέλεσμα να βλέπεις το συναισθηματικό παιχνίδι 2 πρώην εραστών να εκτυλίσσεται στον πραγματικό χρόνο της ταινίας ξεκινώντας από την αμηχανία να ξαναφουντώνει ενα ξεχασμένο αίσθημα. 
 
Fahrenheit 9/11, Φαρενάιτ 9/11 ( Μάικλ Μουρ) 
Σπάνια ένα σαφώς στρατευμένο ντοκυμαντέρ ασχολείται με το θέμα του διαθέτοντας χιούμορ ώστε να μην γίνεται μπροσούρα. 
 
2005
Brokeback Mountain,  Το Μυστικό του Brokeback Mountain (Ανγκ Λι)
Είναι η πρώτη ταινία ευρείας διανομής που μιλάει για ανδρική ομοφυλοφιλία αν και ως ταινία είναι σαφώς υπερτιμημένη λόγω του θέματος, με καλές .όμως ερμηνείες, σωστό ρυθμό και φωτογραφία.
 
Match Point ( Γούντι Άλλεν )
Ένας τελείως διαφορετικός Γούντι Aλλεν και όμως στο βάθος ίδιος! Η υπόγεια περιπαικτική ματιά του σε ένα κοινωνικό δράμα ,με στοιχεία από κλασσικά λογοτεχνικά έργα, απάνω στην απληστεία, τον αμοραλισμό, το πάθος, αλλά κυρίως την σημασία της τύχης στη ζωή!
Όπως πάντα στις ταινίες του Αλλεν, εκτός από την Γιόχανσον και τον Ρις Μάιερς όλο το κάστ ήταν εξαιρετικό.
Όπως πάντα στις ταινίες του Αλλεν, εκτός από την Γιόχανσον και τον Ρις Μάιερς όλο το κάστ ήταν εξαιρετικό.
 
2006
Departed, Ο Πληροφοριοδότης  (Martin Scorsese) 
Ταινία με ενδιαφέρουσα υπόθεση χωρίς να είναι πρωτότυπη αλλά ΄που κρατάει συνεχώς το ενδιαφέρον. Εξαιρετικές ερμηνείες και απ΄τους 3 πρωταγωνιστές.
Ο Νίκολσον μοναδικός στον ρόλο του αλλά ο ΝτιΚάπριο κάνει την καλύτερη μέχρι τώρα εμφανιση του.
 
The Lives of Others- Das Leben den Anderen-Η ζωή των άλλων
 (Florian Henckel von Donnersmarck) 
Ταινία που καταφέρνει με σχεδόν ντοκυμαντερίστικο τρόπο να δίνει την αλλοίωση είτε καλή είτε κακή των ανθρώπινων σχέσεων εξ αιτίας ενός απάνθρωπου και εκφοβιστικού καθεστώτος.
Η εικόνα του πρωταγωνιστή που δεν έχει προσωπική ζωή και μεταστρέφεται με την παρακολούθηση των άλλων θα μείνει για καιρό στη μνήμη μας. Πρώτη  ταινία ενός μεγάλου σκηνοθέτη. 
 
Pan’s Labyrinth-El laberinto del Fauno, Ο Λαβύρινθος του Πάνα- (Guillermo Del Toro) 
Έξυπνο και πρωτότυπο πάντρεμα πραγματικότητας και φαντασίας σε μία ταινία που έχει μια ξεχωριστή γοητεία. 
 
Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan (Larry Charles)
Πανέξυπνη σουρεαλιστική σάτιρα της Αμερικής αλλά και του Καζακστάν με χιούμορ που θυμίζει αδελφούς Μαρξ και Μόντυ Πάιθον. Δεν αφήνει τίποτα χωρίς να το σατιρίσει δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι το γύρισε συνεργείο από το Καζακστάν! 
 
Children of Men-Τα παιδιά των ανθρώπων(Alfonso Cuarón) 
Η ταινία μου θύμισε μιά παλιά του Ρομέρο με ζόμπι. Εάν αποδεχόσουν την σύμβαση της ύπαρξης των ζόμπι από κει και πέρα η ταινία ήταν τελείως ρεαλιστική με τις συμμορίες να σπάνε τα σουπεμέρκετ και να αδιαφορούν για τα ζόμπι. Το ίδιο και εδώ .Εάν δεχθείς την σύμβαση ότι οι άνθρωποι δεν κάνουν παιδιά η ταινία δείχνει ένα ζοφερό μεν αλλά αληθοφανές μέλλον.
Μπορεί η εξέλιξη της ιστορίας να είναι η αναμενόμενη αλλά η κίνηση της κάμερας στο χέρι σε παρασύρει σαν να βρίσκεσαι και σύ εκεί. Ο Μ.Κέην φτιάχνει μια εξαιρετική φιγούρα και ο Ουεν τον πιο πετυχημένο ρόλο του. Εξαιρετική η επιλογή των χώρων και των σκηνικών.
Μιά ταινία που θα αποκτήσει την θέση της στην ιστορία του κινηματογράφου. 
 
2007
No Country for Old Men.

Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους                                                  
(Joel and Ethan Coen ) 
 Εξαιρετική ταινία με ένα μοναδικό σενάριο που δεν κάνει καμιά παραχώρηση σε ένα κλασσικά συμβατικό και αναμενόμενο από το κοινό τέλος.
Το κακό ,εδώ ο Μπαντέμ, είναι απόλυτο και πανίσχυρο, υπακούει δε σε ένα δικό του κώδικα αξιών που ξεπερνάει την συνήθη προσπάθεια για την απόκτηση των χρημάτων.
Από την άλλη μεριά οι «καλοί» είναι ο άπληστος περιθωριακός Μπρόλιν που πολεμάει μέχρι θανάτου για να κρατήσει τα λεφτά που του έτυχαν και αποτελούν την μοναδική ευκαιρία της ζωής του και ο ξεπερασμένος από την εποχή του σερίφης που οι περιστάσεις τον υπερβαίνουν.
Οι αδελφοί Κοέν με μοναδική μαεστρία κρατούν το ενδιαφέρον συνεχές και με το μοναδικό καστ που έχουν ,καταφέρνουν χάρις και στο διαβρωτικό και υποδόριο χιούμορ τους να δώσουν υπόσταση στους τρείς βασικούς ρόλους .
Η καλύτερη ταινία της χρονιάς μέχρι στιγμής. 
Το κακό ,εδώ ο Μπαντέμ, είναι απόλυτο και πανίσχυρο, υπακούει δε σε ένα δικό του κώδικα αξιών που ξεπερνάει την συνήθη προσπάθεια για την απόκτηση των χρημάτων.
Από την άλλη μεριά οι «καλοί» είναι ο άπληστος περιθωριακός Μπρόλιν που πολεμάει μέχρι θανάτου για να κρατήσει τα λεφτά που του έτυχαν και αποτελούν την μοναδική ευκαιρία της ζωής του και ο ξεπερασμένος από την εποχή του σερίφης που οι περιστάσεις τον υπερβαίνουν.
Οι αδελφοί Κοέν με μοναδική μαεστρία κρατούν το ενδιαφέρον συνεχές και με το μοναδικό καστ που έχουν ,καταφέρνουν χάρις και στο διαβρωτικό και υποδόριο χιούμορ τους να δώσουν υπόσταση στους τρείς βασικούς ρόλους .
Η καλύτερη ταινία της χρονιάς μέχρι στιγμής. 
 
There Will Be Blood-Θα χυθεί αίμα(Paul Thomas Anderson) 
Το αμερικανικό όνειρο της κατάκτησης του πλούτου με καθε μέσον και χωρίς ενδοιασμούς από ένα πετρελαιά και ένα παπά.
Μοναδική ερμηνεία του Ντε Λούις που πλάθει ένα πρόσωπο απόλυτα πιστευτό αλλά το θέμα της ταινίας ιδίως με αυτό το είδος της αμερικανικής θρησκοληψίας δεν αγγίζει εύκολα το ελληνικό κοινό. 
 
Persepolis  (Μαρζάν Σατραπί ) 
Σκίτσο απλό αλλά εξαιρετικής αισθητικής, ιστορία ανθρώπινη δοσμένη έτσι που σου δημιουργείται η αίσθηση ότι βλέπεις κανονικούς ηθοποιούς, ταινία τελείως έξω από τις συνήθεις με κινούμενα σχέδια, με δύο λόγια ένα αριστούργημα. 
 
2009
The Secret in Their Eyes- El Secreto De Sus Ojos Το Μυστικό στα Μάτια της (Juan José Campanella, 2009) 
Εξαιρετική ταινία που το παρόν καθορίζεται από το παρελθόν σε ένα πρωτότυπο σενάριο με ανατροπές και με σκηνοθετική αντίληψη με προσωπική άποψη.
 
2011
 
Jodaeiye Nader Az Simin / A Separation, Ένας Χωρισμός  (Ασγκάρ Φαραντί)
Μια εξαιρετική ταινία με ένα ιδιοφυές σενάριο που δίνει μια πραγματική εικόνα των ανθρώπων όταν έρχονται αντιμέτωποι οι ηθικές τους αξίες, με την αλήθεια, τις διαπροσωπικές τους σχέσεις, το συμφέρον τους και το πολιτισμικό τους περιβάλλον. Εξαιρετικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς μεγάλους και μικρούς. 
 
The Artist (Michel Hazanavicius)
Μια ταινία που περικλείει όλη την ιστορία και την μυθολογία του κινηματογράφου και που πρόκειται να καταταγεί σίγουρα στα φιλμ που μένουν στην ιστορία αυτής της τέχνης.
Μια απλή και αναμενόμενη ιστορία αντίστοιχη με τις Διπλοπενιές του Σκαλενάκη που χρησιμοποιεί όλα τα κλασσικά κινηματογραφικά κλισέ, χάρις στην ιδιοφυή σκηνοθεσία, την εξαιρετική μουσική, τα σκηνικά, τους φωτισμούς και τους χαρισματικούς πρωταγωνιστές καταφέρνει να δημιουργήσει στους θεατές εκείνη την ευφορία που σου δημιουργούν τα πραγματικά έργα τέχνης.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση
 
 

ΔΥΟ ΠΡΟΣΩΠΑ ΠΟΥ ΕΝΕΠΝΕΥΣΑΝ ΔΥΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΥ

Όλοι μας κάποτε έχουμε τραγουδήσει το πασίγνωστο τραγούδι του Σαββόπουλου Συννεφούλα . Σε τηλεοπτική του συνέντευξη το 2020 στο Mega ο ίδιος είχε μιλήσει για τη «Συννεφούλα» χωρίς να αποκαλύψει το όνομά της.
Ανέφερε μόνο πως πήρε την έμπνευση για το κομμάτι κάνοντας μια βόλτα στο παρελθόν του, όταν ήταν έφηβος. Τότε, μια ταινία του Τρυφώ στην οποία έπαιζε ένα βαλς, αλλά και «μια τσαπερδόνα που τον ταλαιπωρούσε εκείνο τον καιρό», υπήρξαν η αφορμή για να σκαρφιστεί για πρώτη φορά τα στιχάκια της «Συννεφούλας».
«Κράτησα την ιδέα, και αργότερα έβαλα άλλη μουσική πιο ταιριαστή σε αυτούς τους ευτυχο - δυστυχισμένους στίχους και έγινε το εξής τραγουδάκι», είπε πριν αρχίσει να παίζει την αγαπημένη «Συννεφούλα».
Όταν το 2023 πέθανε η  Μαριάννα Δήτσα ο συγγραφέας Θωμάς Κοροβίνης,  «πρόδωσε» ότι αυτή ήταν η «Συννεφούλα» του Διονύση Σαββόπουλου γράφοντας στον αποχαιρετισμό της :
«Μας αποχαιρέτησε σήμερα το πρωί η εκλεκτή φίλη Μαριάννα Δήτσα, η Μιμίκα μας, η ‘Συννεφούλα’ των εποχών που γεννούσαν τολμηρούς ποιητές, η Θεσσαλονικιά αρχόντισσα που άναβε φωτιές στο διάβα της, πανεπιστημιακός, νεοελληνίστρια, σύντροφος για χρόνια του κορυφαίου διανοούμενου της Αριστεράς Άγγελου Ελεφάντη, ιδρυτή και διευθυντή του εμβληματικού περιοδικού κοινωνικοπολιτικού στοχασμού της μεταπολίτευσης ‘O Πολίτης’, γενναία γυναίκα, μποέμισσα κι αριστοκράτισσα φίνα. Αντίο, καλή μου φίλη! Ένα ποτήρι ακόμη ξέχειλο θα στήνω στα γλέντια μου, Μαριάννα μου, για να σε θυμάμαι, στα τσιμπούσια μας και στα μεγαλεία σου, τον καιρό της εκθαμβωτικής σου γοητείας, όταν, φοιτητής σε πρωτογνώρισα!» 

H Μαριάννα Δήτσα, καθηγήτρια Ιταλικής Φιλολογίας στο ΑΠΘ και ερευνήτρια, ως συγγραφέας άφησε πίσω της ένα σημαντικό έργο, όπως τα βιβλία: Στο διάμεσο του κλασικισμού και ρομαντισμού – Τρεις αναφορές στα γνωστά, άγνωστα του ελλαδικού 19ου αιώνα Αλεξάνδρα Σαμουήλ, Η παλαιότερη πεζογραφία μας – Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο: 1830-1880, Νεολογία και κριτική στον 19ο αιώνα – Νεόπλαστοι λογοτεχνικοί όροι από τη Συναγωγή του Σ. Α. Κουμανούδη, ενώ είχε επιμελήθηκε την επανέκδοση του κλασικού αφηγήματος του Αλέξανδρου Βικέλα «Λουκής Λάρας».
 
Όπως γράφω  εδώ μετά από 2 μέρες από την ιστορική συναυλία των Rolling Stones στην Αθήνα,  στις 19-4-1967 ( δύο πάλι μέρες πριν την χούντα), γίνεται μια τελείως διαφορετική, αλλά εξίσου σημαντική συναυλία, που την παρακολουθώ όρθιος σε ένα φίσκα από φοιτητές ΚΕΝΤΡΙΚΟ ,όπου η Φαραντούρη τραγουδά τα ακυκλοφόρητα μέχρι τότε Νέγρικα του Λοϊζου, και για πρώτη φορά ακούω κατάπληκτος ένα άγνωστο μου μέχρι εκείνη την μέρα Σαββόπουλο, να τραγουδά μεταξύ των άλλων, την θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, τραγούδι ποταμό, έξω τελείως από τα μέχρι τότε συνήθη ακούσματα μας και αισθάνομαι ότι αυτός ο τραγουδοποιός θα με συνοδεύει για πάντα στην υπόλοιπη ζωή μου, όπως και έγινε .
 

Είναι γνωστό ότι ο Σαββόπουλος πολλές φορές αλλάζει τους στίχους από τα τραγούδια του και ίσως αυτή η σπάνια εκτέλεση να είναι πιο κοντά σε αυτήν που άκουσα στο ΚΕΝΤΡΙΚΟΝ από την επίσημη. Στο τέλος στην ΠΡΟΣΘΗΚΗ αναφέρω τις διαφορές που έχει κάνει στους στίχους. Επίσης παλιότερα  είχα γράψει  ποστ για τον στίχο που ακούγεται στο τραγούδι  .. ..οι γιατροί δεν μας δίνουν σημασία βιαστικά μας κουβαλούν στα χειρουργεία.1

 

Ο Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, φιλολογικό ψευδώνυμο του Νικόλαου Αρσλάνογλου (1931-1996), είναι σημαντικός μεταπολεμικός Έλληνας ποιητής. Γραμματολογικά ανήκει στη δεύτερη μεταπολεμική γενιά. Εμφανίστηκε στα Γράμματα το 1952 με το πολυγραφημένο ποιητικό μονόπρακτο Θάλασσα και συγχρονισμός (β' έκδοση 1991, εκδ. Ύψιλον), ενώ συνεργαζόταν ήδη με περιοδικά της Θεσσαλονίκης. Η πρώτη ποιητική συλλογή του, Ο δύσκολος θάνατος, τυπώθηκε το 1954 στη Θεσσαλονίκη.
Ο Σαββόπουλος στο αυτοβιογραφικό του βιβλίο Γιατί τα χρόνια φεύγουν χύμα (Πατάκης) γράφει πως  γνώρισε τον Ασλάνογλου περίπου όταν  τελείωνε το σχολείο (δηλ. το 1961-62) όταν  εκείνος ήταν  γύρω στα 30. Του τον γνώρισε η Συννεφούλα, που έγραφε και εκείνη ποιήματα μικρή. Αφιερώνει σε αυτόν σχεδόν 10 σελίδες στο βιβλίο του.
Έκαναν παρέα μέχρι που ο ποιητής έφυγε για την Γαλλία και όπως γράφει: γύρισε  μετά από καιρό κάπως αλλαγμένος Μερικές φορές ήταν ακατάληπτος. Μετά άρχισε να βαριέται την παρέα μας.
Γράφει επίσης: Τον βρήκα ένα βράδυ να περπατάει στην Τσιμισκή και πήγα να το κουβεντιάσουμε. Μου μίλησε με τη μύτη ψηλά λοξοκοιτώντας με:
—Έχεις κάτι συγκεκριμένο να μου πεις;
—Να κουβεντιάσουμε λιγάκι…
—Δυστυχώς δεν έχω καιρό, είπε και απομακρύνθηκε.

Αλλού γράφει για όταν  ζήτησε και πήρε αυτόγραφο από τον Θεοδωράκη κι ο Ασλάνογλου του «έκανε μούτρα»:
«Δεν με πείραζαν οι ιδιοτροπίες του, έτσι ήταν ο Αλέξης. Εκτιμούσα που ποτέ δεν μου σύστησε να διαβάσω κάτι ούτε επιχείρησε να με κατευθύνει. Απλώς μιλούσε, κι ό,τι έπιασες έπιασες.»

Το 1972 στο οπισθόφυλλο του δίσκου του Βρώμικο ψωμί στην φωτογραφία υπάρχει ένα ηλικιωμένο πρόσωπο, που δεν καλοφαίνεται γιατί έχει γράμματα επάνω του, και ο Ασλάνογλου πίστευε ότι είναι αυτός και πως του είχαν κλέψει μια φωτογραφία και την μοντάρανε!
Όταν κυκλοφόρησε η «Θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» του κακοφάνηκε μάλλον. Έλεγε δεξιά και αριστερά κουνώντας τους ώμους του περιφρονητικά:
-Και που ξέρει αυτός ότι νιώθω θανάσιμη μοναξιά..
Πάντως ο Σαββόπουλος γράφει πως: Ότι έμαθα από ποίηση το χρωστάω σ΄αυτόν. Γράφει επίσης ότι: μαζί με έναν καθηγητή του στο Γυμνάσιο, ο Ασλάνογλου και ο Μάνος Χατζηδάκις είναι αυτοί που στα εφηβικά μου χρόνια άγγιξαν την ψυχή μου μιλώντας της κατευθείαν.                          
Έχει γράψει σχετικά για τον Ασλάνογλου ο Θανάσης Λάλας:
Συνάντησα πολλούς ανθρώπους ενδιαφέροντες και ακόμη περισσότερους αδιάφορους… Μια στάση στη ζωή μου ήταν ο Λάμπης ο Ταγματάρχης… Μεταξύ των άλλων του άρεσε ο ποιητής Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου… Βιβλία του είχα δει στη μικρή βιβλιοθήκη του σπιτιού του σ’ έναν ημιώροφο στην Καλλιθέα. Τον έψαχνε και αυτός να τον βρει… Ο Ασλάνογλου είχε κατέβει για πάντα στην Αθήνα, εκινείτο σε απόσταση αναπνοής από εμάς, αλλά εμείς δεν τον διακρίναμε… Ο Λάμπης αποφάσισε να του γράψει ένα γράμμα… Μέσα στο γράμμα είχε το τηλέφωνό του, αν ήθελε ο ποιητής θα μπορούσε να του τηλεφωνήσει… Και ήθελε ο ποιητής και του τηλεφώνησε και κλείστηκε το ραντεβού και ζήσαμε και οι δύο τρεις ώρες με τον ποιητή μιλώντας για όλα… Η συνέντευξη αυτή, που του είχαμε πάρει τότε, αρχές του ’91, προοριζόταν για το περιοδικό «Περιοδικό» και για την εκπομπή «Τα κακά παιδιά»… Δεν θυμάμαι τι  έγινε και δεν έλαβε τη θέση που της αναλογούσε τότε…
Αυτή ήταν η τελευταία συνέντευξη που έχει δώσει ο ποιητής . Την ξαναθυμήθηκε όταν, όπως λέει:
Διαβάζαμε για ενημέρωση τις εφημερίδες… Στα μικρά μια είδηση… «Στις 9 Αυγούστου βρέθηκε σε κατάσταση αποσύνθεσης στο σπίτι του νεκρός ο ποιητής Νίκος – Αλέξης Ασλάνογλου…».  και έτσι την δημοσίευσε το 2008 στο ΒΗΜΑ .
Μεταφέρω εδώ τα όσα είπε ο Ασλάνογλου για τον Σαββόπουλο.
-Πείτε μου μερικά ονόματα που σήμερα, για σας, είναι άξιο να έχουν τον τίτλο του ποιητή.
«Από τους ζώντες ποιητές, αξιόλογους θα ανέφερα από τη Θεσσαλονίκη τέσσερις… Είναι η Καρέλη, ο Πετζίκης, ο Βαφόπουλος και ο Αναγνωστάκης… Αυτοί οι τέσσερις έχουν δώσει εκδοτικά ένα έργο επιπέδου…».
 -Βλέπω ότι στους τέσσερις αυτούς αξιόλογους ποιητές της Θεσσαλονίκης δεν περιλαμβάνετε τον κ. Χριστιανόπουλο…
«Οχι… δεν τον περιλαμβάνω».
 -Θέλετε να μου εξηγήσετε πώς αυτή η μεγάλη φιλία με τον κ. Χριστιανόπουλο μετατράπηκε σε έχθρα; Τι συνέβη μεταξύ σας;
«Θα προτιμούσα το όνομα αυτό να μην υπάρχει καθόλου στην κουβέντα μας…».
 -Τα ίδια αισθήματα έχετε και για τον κ. Σαββόπουλο; Λένε ότι είστε θυμωμένος μαζί του γιατί σας είχε υποκλέψει κάποιους στίχους…
«Δεν είναι αλήθεια… Βασικά είχε…».
-… απλώς επηρεαστεί;
«Οχι, όχι… ούτε αυτό. Ο Σαββόπουλος δεν έχει τίποτε από μένα να πάρει άλλωστε. Ούτε καλό ούτε κακό… Τίποτε…».
 -Μιλάτε σαν να είσθε ολίγον πικαρισμένος μαζί του…
«Απλώς έχει κάνει ένα μικρό μοντάζ στίχων μου σε ένα-δυο τραγούδια του… που δεν είναι και τα καλύτερά του…».
-Υπάρχει ένα τραγούδι του αφιερωμένο σ’ εσάς… Νομίζω ότι σας τιμά ως ποιητή ο κ. Σαββόπουλος…
«Ισως… δεν τιμά όμως εμένα ως ποιητή να με τιμά ο κ. Σαββόπουλος… «Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη» είναι πράγματι ένα τραγούδι αφιερωμένο σ’ εμένα. Δεν έχει στίχους δικούς μου τόσο… πού και πού χρησιμοποιούνται μερικοί στίχοι μου, σε ένα μοντάζ στίχων… Ο Σαββόπουλος δεν χρησιμοποιεί στίχους άλλων… γράφει μόνος τους στίχους των τραγουδιών του…».
-Τον έχετε γνωρίσει;
«Πώς! Από τότε που ήταν μαθητής… Είναι Ασβεστοχωρίτης…».
- Τον εκτιμάτε ως συνθέτη;
«Εχει γράψει 10-15 τραγούδια πάρα πολύ καλά… Αλλά με βλέπετε να αντιδρώ μαζί του λίγο γιατί δεν συμπίπτουμε ιδεολογικά… Αυτά που λέει στις συνεντεύξεις του κατά τη γνώμη μου είναι απαράδεκτα, άσχετα, έχουν έναν εμπορικό χαρακτήρα… Εμπορευματικά, ιδεολογικά, δεν συμπίπτουμε… Ούτε έχουμε καμία σχέση στον τρόπο ζωής… Απλώς αναγνωρίζω ότι έχει γράψει μερικά πολύ καλά τραγούδια, αλλά δεν ξέρω αν η συμβολή του στο σύγχρονο ελληνικό τραγούδι είναι τόσο σημαντική όσο λέγεται… Πιστεύω ότι ο χαρακτήρας των τραγουδιών του είναι διανοουμενίστικος και ο ίδιος διανοουμενίζει, αλλά δεν είναι αληθινά διανοούμενος!».

ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Στην συναυλία που τον πρωτάκουσα, όπως και σε ένα πρόγραμμα που είχε μοιραστεί τότε εκεί, αντί – Του μπάρμπα Αλέξανδρου η μποτίλια έχει αδειάσει- έλεγε του  Μπρένταν Μπήαν, καθώς ήταν σε όλους γνωστή τότε η παράσταση του έργου του Ένας Όμηρος από τον Λεωνίδα Τριβιζά και μουσική Μίκη Θεοδωράκη και απ΄ όπου είναι και το Γελαστό Παιδί που συνδέθηκε με την δολοφονία του Λαμπράκη.
Επίσης αντί του –  ο Τσιτσάνης μ’ ένα γιάλα με προγκάρει- έλεγε ο Ντύλαν. 

Στις παρενθέσεις είναι τα λόγια όπως ακούγονται στον δίσκο «10 χρόνια κομμάτια»
κρύο και παλιό (στενό)
νικημένοι φύγαν (τρομαγμένοι φεύγουν) 
Μην κυττάς τους στρατιώτες
που μοιράζουν καραμέλες στα παιδιά
(στα δημόσια ουρητήρια σοβαροί)
μου θυμίζουνε εικόνες (επεμβάσεις)
μου θυμίζουνε σκηνές απ’ το Βιενάμ (δυσκολίες Ι.Χ.).
η ομορφούλα (συννεφούλα) 
το λεπίδι (ψαλίδι)
με κάνουν πιο πολύ αριστερό
(μου κάνουνε βαρύ εκβιασμό).
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ ΚΑΙ ΦΤΗΝΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ, ΣΤΟ ΣΗΡΙΑΛ «Η ΜΑΡΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΚΑΛΛΑΣ»

 

Αφού είδα την ταινία Μαρία, με την εξαιρετική Αντζελίνα Τσολί, που αναφέρεται στις τελευταίες μέρες της Κάλλας, είπα να δω και την ελληνική σειρά Η Μαρία που έγινε Κάλλας, που αναφέρεται στα νεανικά της χρόνια στην Ελλάδα.
Η σκηνοθεσία του σήριαλ από την Μαλέα, που όλες οι προηγούμενες δουλειές της ήταν πολύ καλές και μου άρεσαν, μου είχε δημιουργήσει την ελπίδα ότι θα δούμε ένα σήριαλ που, λόγω του θέματος του, θα μπορούσε και μετά τον ντόρο που έχει γίνει με την  ταινία, να προβληθεί με επιτυχία και στο εξωτερικό.
Η απογοήτευση που ένιωσα βλέποντας το ήταν πολύ μεγάλη και για πολλούς και διαφορετικούς λόγους.
Δεν θα ασχοληθώ με τους ηθοποιούς του σήριαλ, καθώς η άποψη μου θα ήταν καθαρά υποκειμενική, ούτε επίσης με την ιστορική ακρίβεια του σεναρίου σχετικά με τις  ερωτικές ιστορίες που έχει και τις σχέσεις μεταξύ των διαφόρων ατόμων που παρουσιάζει, εύλογα με την σχετική τους δραματοποίηση.
Το πρώτο όμως που ενοχλεί τον θεατή είναι ότι ουσιαστικά στα χρόνια της κατοχής πλην του Σιμάνα, που ήταν ο διοικητής των SS και ουσιαστικά ο  κυβερνήτης της χώρας,  όλοι οι Ιταλοί και Γερμανοί αξιωματικοί που εμφανίζονται, είναι φίλοι της όπερας με καλλιτεχνικές ανησυχίες  και θαυμάζουν την φωνή της Μαρίας.
 Έτσι περνάνε ανώδυνα οι  επαγγελματικές συναλλαγές και προσωπικές σχέσεις της οικογένειας με τους κατακτητές, κυρίως με τους Ιταλούς, και βέβαια το γεγονός ότι η  Κάλλας  μετά την αποχώρηση των Ιταλών τον Σεπτέμβριο του 1943  υποστηρίχθηκε επαγγελματικά από τη γερμανική πολιτιστική διοίκηση. Μόνο προς το τέλος του σήριαλ και χάρις σε επίκαιρα της εποχής συνειδητοποιούμε ότι εκείνα τα χρόνια υπήρξε πείνα, αντίσταση και πόλεμος.
Πουθενά στην σειρά δεν βλέπουμε αυτό που η ίδια η Κάλλας περιγράφει για τον χειμώνα του 1941 τότε που η Αθήνα υπέφερε από τον λιμό: «Οι Αθηναίοι είδαν χιόνι για πρώτη φορά έπειτα από 20 χρόνια... Κάναμε πρόβες στο ημίφως με λάμπες ασετιλίνης, φοβούμενοι τους βομβαρδισμούς. Όλο το καλοκαίρι έτρωγα μόνο ντομάτες και βραστό λάχανο που κατάφερνα να βρω, αφού περπατούσα αρκετά χιλιόμετρα και αφού πρώτα παρακαλούσα.
Όπως γράφει στο βιβλίο του ο Πετσάλης-Διομήδης, στο οποίο και βασίζεται και το σενάριο της σειράς, «Πολλοί στην Αθήνα υποστηρίζουν ακόμα και σήμερα –επιπόλαια και ανεύθυνα– πως η Λίτσα ουσιαστικά εξέδιδε την κόρη της.(κάτι που η ταινία Μαρία το παρουσιάζει ως δεδομένο)  Κρίνοντας από την προσωπικότητα της Μαρίας, πολύ δύσκολα δέχεται κάνεις πως υπέκυψε, έστω και εξαναγκαζόμενη, στην ουσιαστική εκπόρνευση», και  επιμένει πως τα περισσότερα ήταν κακόβουλες φήμες και κουτσομπολιά. «Η Λίτσα δεν επιδίωξε ποτέ να “πλασάρει” την κόρη της stricto sense, με την καθιερωμένη, δηλαδή, έννοια του όρου. Εκείνο που έκανε ήταν να ευνοεί τη δημιουργία και καλλιέργεια σχέσεων της Μαίρης με Ιταλούς κυρίως αξιωματούχους, σχέσεις που απέφεραν οφέλη σε όλες τους».
Δυστυχώς είναι σαφές από το αποτέλεσμα ότι  η παραγωγή του σήριαλ στόχευε μόνο την χώρα μας και είναι εμφανής η προσπάθεια το κόστος του να είναι όσο το δυνατόν χαμηλό.

 Έτσι λόγω του χαμηλού προϋπολογισμού, βλέπουμε ότι κάθε συνάντηση, γιορτή ή πάρτι με Έλληνες Ιταλούς, Γερμανούς, και Εγγλέζους γίνεται στο ίδιο  και μοναδικό κέντρο!
Ενώ δε τους είχε παραχωρηθεί το πανέμορφο παλιό θέατρο της Λυρικής, βλέπουμε να γίνονται παραστάσεις σε αυτό, κόσμο στην πλατεία σε στενά πλάνα και στον εξώστη να μην υπάρχει άνθρωπος, γιατί προφανώς θα κόστιζε να προσληφθούν μερικοί κομπάρσοι ακόμα και να τον γεμίσουν! 

Τι να πω δε για τις όλο κακομοιριά ελάχιστες εξωτερικές λήψεις, όλες στο ίδιο μέρος, σε ένα τοπίο με μερικά ανεμικά και αραιά δεντράκια στα οποία προσπαθούν να κρυφτούν Εγγλέζοι φυγάδες, ενώ επίσης στο ίδιο πάντα τοπίο, βλέπουμε την απίθανη σκηνή  σε σκάμμα μισού μέτρου δύο παιδάκια να βρίσκουν μαζί με άλλα αρχαία ένα κυκλαδίτικο ειδώλιο που το σπάνε, βάζοντας το ως στόχο της σφεντόνας τους, το οποίο όμως το σώζει Γερμανός αρχαιοκάπηλος θαυμαστής όμως όχι μόνο του ελληνικού αρχαίου πολιτισμού αλλά και της φωνής της Μαρίας!

Είναι επίσης πέραν κάθε περιγραφής και απιθανότητας η σκηνή που κλέβεται αλλά και το τι γίνεται στην συνέχεια, το γνωστό κυκλαδικό ειδώλιο του αρπιστή, από ένα βάθρο, όπου είναι απλά, όπως και άλλα κυκλαδικά ειδώλια,  ακουμπισμένος και αφύλακτος!
Το πιο κραυγαλέο  δε είναι ότι η κλοπή γίνεται την άνοιξη  1943, κατά την διάρκεια που εκεί  τραγουδά η Σοφία Βέμπο (!)  
Είναι γνωστό βέβαια ότι η Βέμπο και αδελφός της Τζώρτζης μεταμφιεσμένοι σε ηλικιωμένους διέφυγαν στην Μέση Ανατολή στις 8 Οκτωβρίου του 1942!
Επίσης δεν μπορεί να μην καγχάσει  κανείς με την παιδαριώδη αντικατάσταση του  επιστρατευμένου αντιχιτλερικού διευθυντή της ορχήστρας Χανς Χέρνερ κατά την διάρκεια της συναυλίας του Φιντέλιο το 1944, παρουσία κοινού στην Λυρική, για να μην τον πιάσει ο Σιμάνα!

Μόνο που στην πραγματικότητα η παράσταση έγινε στο Ηρώδειο  στις 14/8/44 με τους Γερμανούς στο κάτω διάζωμα και τους Έλληνες στο επάνω, που όταν τέλειωσε και το χορωδιακό τραγούδι «Τι ευχαρίστηση να αναπνέει κανείς ελεύθερα στο ύπαιθρο! Μόνο εδώ είναι η ζωή –η φυλακή είναι τάφος», ακολούθησαν θυελλώδη χειροκροτήματα και στο τέλος του κομματιού κοινό και χορωδοί φώναξαν την λέξη «Λευτεριά».
Η σκηνή αυτή αν εμφανιζόταν στο Ηρώδειο θα ήταν μεγαλειώδης, όμως θα χρειαζόταν να γεμίσει αυτό με ανάλογα ντυμένους κομπάρσους, με το ανάλογο βέβαια κόστος που οι παραγωγοί του σήριαλ δεν είχαν σκοπό να πληρώσουν.
Το ερωτευμένο δε ζευγάρι των πρωταγωνιστών, ελπίζει ότι λόγω της επιτυχίας της παράστασης θα μεταφερθεί αυτή στην Βιέννη οπότε πηγαίνοντας εκεί θα μπορέσουν να το σκάσουν και να πάνε στην Αμερική!
 Δηλαδή ενώ οι Γερμανοί χάνουν τον πόλεμο, δύο μήνες πριν φύγουν από την Ελλάδα και όταν ήδη είχε γίνει η απόβαση των συμμάχων στην Γαλλία, θα μετέφεραν εν μέσω χάους μια ελληνική παράσταση στην Βιέννη!
Καλό είναι ο σεναριογράφος να έχει φαντασία αλλά υπάρχουν και κάποια όρια λογικής!
Εκεί δε που το σήριαλ για όσους έχουν στοιχειώδη γνώση της ιστορίας τους αφήνει άφωνους, είναι οι σκηνές κατά την Γερμανική κατοχή με τους καλλιτέχνες της Λυρικής να βοηθάνε να κρυφτούν τα διάφορα αρχαία αγάλματα του Μουσείου και μάλιστα, όπως μας ενημερώνουν με το κωδικό όνομα Βάλε φωτιά.

Βάλε φωτιά λοιπόν, ήταν το σύνθημα που φώναζε ο αρχιτεχνίτης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Παναγιωτάκης όταν από τον Νοέμβριο 1940 και όσο κράτησε το έπος της Αλβανίας, οι τεχνίτες κατέβαζαν στο λάκκο που είχαν ανοίξει κάτω από το πάτωμα του τα τεράστια αρχαία αγάλματα, τυλιγμένα με πισόχαρτα  πριν τα θάψουν με άμμο και ρίξουν από πάνω πλάκα τσιμέντου. Πολλά αρχαία εγκιβωτίστηκαν και μεταφέρθηκαν σε καταφύγια, και τα χρυσά του Εθνικού Μουσείου κρύφτηκαν στα υπόγεια της Τράπεζας της Ελλάδος. Όταν τον Απρίλη 1944 μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα οι προθήκες του Μουσείου ήταν άδειες. Έτσι μέχρι το τέλος του πολέμου, στέγασε τις υπηρεσίες του Κεντρικού Ταχυδρομείου. 
Πάντως, επειδή στην σειρά παίζουν καλοί ηθοποιοί, αν με ένα νέο μοντάζ αφαιρεθούν οι σκηνές με τις απιθανότητες και τις φτηνοδουλειές, προστεθούν μερικές ακόμα ανταποκρινόμενες στην πραγματικότητα, που θα είναι και άκρως θεαματικές όπως πχ με τον Φιντέλιο σε ένα γεμάτο Ηρώδειο, θα μπορούσε ίσως Η Μαρία που έγινε Κάλλας να σταδιοδρομήσει και στο εξωτερικό.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΤΑ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΑ ΥΠΟΒΡΥΧΙΑ ΜΟΥΣΕΙΑ ΜΕ ΑΓΑΛΜΑΤΑ

Το Κανκούν στο Μεξικό αναπτύχθηκε σαν τουριστικός τόπος βασικά για τους Αμερικανούς όταν μετά την επανάσταση του Κάστρο στην Κούβα αυτή έπαψε να είναι ένα τουριστικό θέρετρο για αυτούς.
Εκτός από μεγάλα πολυτελή ξενοδοχεία και καταστήματα δεν έχει τίποτα το ενδιαφέρον και όταν το επισκέφτηκα αναγκαστικά το 2006 βάσει του προγράμματος του ταξιδιωτικού γραφείου, το συμπεριέλαβα και αυτό στα δύο  άλλα μέρη από όσα έχω δει, που δεν θα αισθανθεί κανείς ότι έχασε κάτι από την ζωή του αν δεν τα επισκεφτεί και αυτά είναι το Ροβανιέμι, το δήθεν χωριό του Αη Βασίλη και το Λας Βέγκας.
Αν γράφω σήμερα για το Κανκούν είναι γιατί από το 2010 υπάρχει εκεί ένα ενδιαφέρον υποβρύχιο Μουσείο το   Cancún Underwater Museum  στο οποίο υπάρχουν 500 αγάλματα από ντόπιους και ξένους γλύπτες σε βάθος 3 έως 6 μέτρων σε μια έκταση 420 τετραγωνικών μέτρων.
Η ιδέα της κατασκευή του ήταν του Διευθυντή του Εθνικού Πάρκου Costa Occidental Isla Mujeres, που είχε διαπιστώσει ότι οι φυσικοί κοραλλιογενείς ύφαλοι καταστρέφονταν από τουρίστες, από άγκυρες πλοιαρίων και δύτες. Ειδικότερα, ο μεγαλύτερος κοραλλιογενής ύφαλος στο Κανκούν, ο ύφαλος Manchones, είχε υποστεί  τη μεγαλύτερη ζημιά  από δύτες και ψαρέματα με ψαροντούφεκο.

Έτσι απευθύνθηκε  και προσέλαβε τον Jason deCaires Taylor (1974 -), ο οποίος πρωτοστατούσε στη χρήση υποβρύχιων γλυπτών για τη δημιουργία τεχνητών υφάλων  στη Γρενάδα και είχε αποδείξει την σημασία τους, για την σωστή διατήρηση  του βυθού στο Υποβρύχιο Πάρκο Γλυπτικής Molinere. Σε αυτό το πάρκο είναι χαρακτηριστικό το γλυπτό του  Αντιξοότητες, ενώ στην αρχή του κειμένου έχω βάλει το έργο του -Η σιωπηλή εξέλιξη- που είναι στο Κανκούν.
Ο   Jason deCaires Taylor έχει δημιουργήσει και σε άλλα μέρη υποβρύχια Μουσεία όπως στα Κανάρια Νησιά, στο Μπαλί, στις Μαλδίβες, στο Townsville της Αυστραλίας, στις Κάννες αλλά και στην Αγία Νάπα της Κύπρου  (MUSAN)
Το National Geographic συγκαταλέγει στα 25 θαύματα του κόσμου την δουλειά του στην Γρενάδα.

Το έργο του -ο Μουσικός- έχει τοποθετηθεί  στο ιδιωτικό νησί του «μάγου» Ντέιβιντ Κόπερφιλντ στις Μπαχάμες και το πιάνο παίζει ελαφρά κλασσική μουσική παρόμοια με τον ήχο μιας φάλαινας ή ενός δελφινιού.
Στις Μπαχάμες επίσης έχει τοποθετήσει το πιο τεράστιο υποβρύχιο άγαλμα που υπάρχει, ύψους 5 μέτρων και βάρους πάνω από 6 τόνους με τίτλο Ocean Atlas.

Το έργο του -ο Μουσικός- έχει τοποθετηθεί  στο ιδιωτικό νησί του «μάγου» Ντέιβιντ Κόπερφιλντ στις Μπαχάμες και το πιάνο παίζει ελαφρά κλασσική μουσική παρόμοια με τον ήχο μιας φάλαινας ή ενός δελφινιού.
Στις Μπαχάμες επίσης έχει τοποθετήσει το πιο τεράστιο υποβρύχιο άγαλμα που υπάρχει, ύψους 5 μέτρων και βάρους πάνω από 6 τόνους με τίτλο Ocean Atlas.

Για το άγαλμα αυτό χρησιμοποίησε σαν μοντέλο ένα ντόπιο κορίτσι και το κεφάλι του αγάλματος κοιτάζει γαλήνια το περιβάλλον του, καθώς είναι  ακουμπισμένο λοξά στο ένα λυγισμένο γόνατο, στηριγμένο περισσότερο από το χέρι της καθώς σηκώνει στην πλάτης της την οροφή του κόσμου σαν τον μυθικό Άτλαντα.
Αν όμως τα έργα του Jason deCaires Taylor για να τα δει κανείς πρέπει να πάει με μάσκα και αναπνευστήρα όπου υπάρχουν, υπάρχει και ένα έργο του που μπορεί να το δει χωρίς μαγιό μόνο που πρέπει να βρίσκεται εκεί συγκεκριμένες ώρες που είναι ορατό.
 Είναι -Οι τέσσερις καβαλάρηδες της βιομηχανικής αποκάλυψης- και βρίσκεται στο κεντρικό Λονδίνο και είναι ορατοί από κάθε πλευρά του ποταμού Τάμεση όταν έχει παλίρροια για 2 ώρες.

Τα γλυπτά περιλαμβάνουν δύο ευτραφείς  επιχειρηματίες και δύο παιδιά, τα οποία συμβολίζουν την μελλοντική γενιά που θα έρθει αντιμέτωπη με την οικολογική καταστροφή. Όλοι τους κάθονται επάνω σε άλογα με κεφάλια σαν αντλίες πετρελαίου.
Το μήνυμα του καλλιτέχνη είναι ότι  όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι για να γίνει ο κόσμος ένα καλύτερο μέρος για τα παιδιά μας.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

3 ΑΞΙΟΛΟΓΕΣ ΘΕΑΤΡΙΚΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

 

Το καλοκαίρι καταντά να βλέπουμε περισσότερο θέατρο από τον χειμώνα και βέβαια κατά πλειονότητα παραστάσεις που είχαν προηγουμένως επιτυχή πορεία.
Έτσι η πρώτη παράσταση που είδα ήταν οι «ΤΕΛΕΙΟΙ ΞΕΝΟΙ», του Π. Τζενοβέζε, σε σκηνοθεσία Γιώργου Πυρπασόπουλου & Πέτρου Λαγούτη που παιζόταν με επιτυχία δύο σεζόν στο ΑΘΗΝΑ. Έπαιζαν  οι Πέτρος Λαγούτης, Γιώργος Χρανιώτης,  Χρήστος Σαπουντζής, Κώστας Κάππας, Μάρθα Λαμπίρη-Φεντόρουφ, Μένη Κωνσταντινίδου, Σοφία Μανωλάκου,  και στον ρόλο της μικρής κόρης η Αλίκη Κακολύρη. 
Γενικά αποφεύγω να βλέπω θεατρικές παραστάσεις που βασίζονται σε κινηματογραφικές ταινίες. Το έργο βασίζεται στην εξαιρετική ιταλική ταινία του 2016 PERFETTI SCONOSCIUTI, μια έξυπνη σάτιρα της σύγχρονης (μικρο)αστικής ηθικής με δυόμισι εκατομμύρια Ιταλούς θεατές και Ντονατέλο (τα ιταλικά Όσκαρ) καλύτερης ταινίας και σεναρίου, ταινία  η οποία και με είχε ενθουσιάσει όταν παίχτηκε.
 Βέβαια μεγαλύτερη επιτυχία είχε στην χώρα μας η αντιγραφή της ταινίας τον ίδιο χρόνο στην ομώνυμη ταινία σε σκηνοθεσία του Θοδωρή Αθερίδη στην οποία έπαιζαν μαζί του η Σμαράγδα Καρύδη, ο Μάκης Παπαδημητρίου, η Μαρία Ναυπλιώτου και ο Άλκης Κούρκουλος.
Eπτά φίλοι  συναντιούνται για γεύμα στο σπίτι ενός εκ των ζευγαριών.  Αποφασίζουν να παίξουν ένα παιχνίδι. Αφήνουν όλοι τα κινητά τους στη μέση του τραπεζιού και μοιράζονται μεταξύ τους το περιεχόμενο από κάθε μήνυμα, email ή τηλέφωνο που λαμβάνουν. Μυστικά έρχονται στην επιφάνεια που διαταράσσουν την ισορροπία στις σχέσεις. Γιατί όπως είπε και ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, «Ο καθένας από εμάς έχει τρεις ζωές, μία δημόσια, μία προσωπική και μία μυστική.» 
Χάρις στην άκρως επιτυχή μεταφορά των διαλόγων από την Ελεονώρα Μελέτη, οι ηθοποιοί της παράστασης απέδωσαν με επιτυχία τους ρόλους τους και για όσους θα την δουν και έχουν κορίτσια στην εφηβεία, ας προσέχουν τι συμβουλεύει ο πατέρας την κόρη του όταν τον ρωτάει με αγωνία αν θα πρέπει να έχει την πρώτη της επαφή με ένα νεαρό.

Μια ακόμα παράσταση που παίχτηκε επίσης δύο σεζόν, είναι το έργο του Ρομπέρ Τομά "Διπλό παιχνίδι" που διασκεύασε το ταλαντούχο δίδυμο των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα, που υπογράφει και τη σκηνοθεσία, με τίτλο "ΔΙΑΛΕΞΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΣΟΥ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ"
Ο Τομά καταφέρνει με επιτυχία να συνδυάσει στο έργο του  την αστυνομική κωμωδία με το θρίλερ, το μελόδραμα, τη φάρσα και την κοινωνική σάτιρα.
Στο έργο η Κάτια Δανδουλάκη μαζί με τους επίσης καλά μονταρισμένους στους ρόλους της  Κοραλία Καράντη, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Πάνο Σταθακόπουλο , Γιώργο Γεροντιδάκη καταφέρνει να μεταδώσει  στους θεατές άλλοτε  το γέλιο από τις κωμικές καταστάσεις και άλλοτε την αγωνία από τις δραματικές σκηνές μέχρι το απρόσμενο τέλος της ιστορίας.

Η τρίτη παράσταση που είδα, στο κατάμεστο Πολιτιστικό Πάρκο του Λαυρίου, ήταν ο ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΑΣΘΕΝΗΣ του Μολιέρου.
Είναι επίσης και η τρίτη συνεργασία του Αιμίλιου Χειλάκη με τον Μανώλη Δούνια σε έργο του Μολιέρου, μετά τον Δον Ζουάν το 2009 και τον Ταρτούφο το 2016. Δεν έχω δει αυτές τις παραστάσεις και έτσι δεν μπορώ να συγκρίνω την τωρινή τους επέμβαση στο κλασικό αυτό έργο του Μολιέρου, που είναι και το κύκνειο άσμα του, καθώς το 1673 πέθανε στα παρασκήνια μετά την 4η παράσταση του έργου αυτού που πρωταγωνιστούσε.
Ο Χειλάκης με τον Δούνια διασκεύασαν το έργο του Μολιέρου σε μια γκροτέσκα και μπουφόνικη φαρσοκωμωδία χρησιμοποιώντας από τεχνικά μέσα που παράγουν αφρούς και ηλεκτρισμό για τις διάφορες ψευτοθεραπείες, βούρτσες σαν αυτές των πλυντηρίων των αυτοκινήτων για τους εισερχόμενους που επίσης ψεκάζονται για να απολυμανθούν,  μέχρι και ομιλία με στιχάκια σε ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο που αποδείχτηκε ιδιαίτερα επιτυχημένη . Το έργο του Μολιέρου προσφερόταν για μια τέτοια σουρεάλ διασκευή, γιατί και στην αυθεντική του εκδοχή περιλάμβανε χορευτικά νούμερα και μουσικά ιντερλούδια.
Εκτός από τον ίδιο τον Χειλάκη, και την γυναίκα του Αθηνά Μαξίμου,  στην παράσταση παίζουν οι  Μυρτώ Αλικάκη, ο Θοδωρής Ρωμανίδης, ο Νίκος Γκέλια, ο Παναγιώτης Γαβρέλας, η Βίκυ Διαμαντοπούλου, ο Γιώργος Ζυγούρης και ο Δημήτρης Φιλιππίδης, όλοι τους επιτυχημένοι στους ρόλους τους.
Το θερμό χειροκρότημα στο τέλος, έδειξε ότι το κοινό έμεινε ευχαριστημένο από το έργο που παρακολούθησε, στις σχεδόν δύο ώρες που κράτησε η παράσταση, χωρίς διάλειμμα.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.