Σάββατο 29 Φεβρουαρίου 2020

ΜΙΝΩΑ, ΕΝΑΣ ΔΗΜΟΣ ΚΡΗΤΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ!




Διαβάζοντας το βιβλίο Αγωνιστές του 1821 μετά την Επανάσταση της Ελισσάβετ Τσακανίκα 2019( Εκδ Ασίνη), με έκπληξη έμαθα πως στην Πελοπόννησο υπήρχε κάποτε ένας κρητικός Δήμος, η Μινώα
Μετά το 1830 αρκετοί Κρητικοί που είχαν συμμετάσχει στην επανάσταση κατάφυγαν στην Ελλάδα. 
Ο Καποδίστριας σκέφτηκε να  παραχωρήσει στους έποικους Κρητικούς μια περιοχή στην Αργολίδα  Τους δόθηκαν 15-100 στρέμματα γης και χρηματική βοήθεια οκτώ φοινίκων ανά στρέμμα για έξοδα εγκατάστασης και αγορά ζώων και εργαλείων, όπως προβλεπόταν με το ΚΔ΄Ψήφισμα της 13/25 Μαρτίου 1831.
Η δολοφονία του Καποδίστρια και ο εμφύλιος που επακολούθησε καθώς και το γεγονός πως η κατανομή των γαιών αφέθηκε στους αρχηγούς των Κρητικών οικογενειών, οδήγησε σε καταχρήσεις με αποτέλεσμα άλλοι να πάρουν πολλές γαίες και άλλοι τίποτα, συν το γεγονός ότι υπήρξαν πολλοί που γύρισαν στην Κρήτη ενώ άλλοι ανέθεσαν σε ντόπιους την καλλιέργεια της γης που τους δόθηκε, εισπράττοντας το 15% της παραγωγής.
Για να λύσει το πρόβλημα των εποίκων, η Αντιβασιλεία (1833-35) αποφάσισε την δημιουργία αυτοτελών Κρητικών συνοικισμών, αλλά και συνοικισμών ξένων, όπως  ήσαν οι  γερμανικές στρατιωτικές αποικίες στην Τίρυνθα (Νέα Τίρυνς) και στο Ηράκλειο Αττικής. Οι άλλοι Κρητικοί οικισμοί ήσαν η Νέα Κρήτη στην Μεθώνη της Μεσσηνίας και ο Δήμος Αδάμαντος στην Μήλο.


Στην Αργολίδα επελέγη για την δημιουργία Κρητικού οικισμού  το Τολό με παραχώρηση 180 στρεμμάτων . Το 1834 Βαυαρός αρχιγεωμέτρης έφτιαξε το πολεοδομικό σχέδιο της Μινώας, όπως  ονόμασαν οι ίδιοι  τον Δήμο τους. Στους έποικους χορηγήθηκε ένα στρέμμα για σπίτι και ένα στρέμμα για κήπο, μαζί με ένα δάνειο 340 δραχμών για να κτίσει το σπίτι του και να αγοράσει ζώα και γεωργικά εργαλεία.
Ενώ αρχικά είχαν δηλώσει επιθυμία να εγκατασταθούν 846 Κρητικές οικογένειες από την Αργολιδοκορινθία και 285 από τις Κυκλάδες, τελικά εγκαταστάθηκαν μόνο 125.  Οι περισσότεροι ήσαν από τα Σφακιά, την Κίσσαμο, την Κυδωνία και το Σέλινο.
Η πρόθεση της κυβέρνησης ήταν η Μινώα να εξελιχτεί σε ναυτική πόλη και οι κάτοικοι να ασχολούνται εκτός από την ναυτιλία με το εμπόριο και την βιοτεχνία.  
Το πρόβλημα όμως που προέκυψε, όπως το περιγράφει ο Ι.Κωλέττης το 1834 σε αναφορά του στην Αντιβασιλεία, ήταν ότι οι καλής ποιότητας γαίες ήσαν στα χέρια των γηγενών ενώ οι νέοι άποικοι δεν ήθελαν χέρσες γαίες που θα έπρεπε να τις ξεχερσώσουν ενώ απαιτούσαν επίσης να τους δοθούν και διπλάσιες εκτάσεις λόγω της αγρανάπαυσης.
Βάσει νόμου του 1835 η παραχώρηση γης σε Έλληνες που θα εγκαθίσταντο σε κάποιο δήμο δεν ήταν δωρεάν, αλλά με αποπληρωμή του σε 36 χρόνια.  Οι έποικοι της Μινώας, όσοι είχαν πάρει δωρεάν γη με το ψήφισμα Καποδίστρια, αρνιόντουσαν να εκτιμηθεί η γη τους για να συμπληρωθεί με νέα κα να την πληρώνουν, ενώ όσοι δεν είχαν πάρει ήθελαν και αυτοί να την πάρουν δωρεάν.
Εν τω μεταξύ με απόφαση της Α΄Εθνοσυνέλευσης της 3-2-1844 όριζε πως οι Έλληνες μετανάστες στην Ελλάδα μπορούσαν να εκλέξουν βουλευτή αν ο οικισμός τους ήταν χωριστός Δήμος ίσος με το ήμισυ του ελαχίστου ορίου περιφέρειας επαρχιακού συμβουλίου. Με μετέπειτα εγκύκλιο ο αριθμός των κατοίκων έπρεπε να είναι 2041.


Το 1848 ο δήμος Μινώας εμφανίζει εικόνα διάλυσης με αποτέλεσμα το 1844 η Βουλή να ακυρώσει  την εκλογή του Εμμ.Αντωνιάδη* ως βουλευτού Μινώας γιατί ο Δήμος είχε πλέον μόνο 314 ψυχές. Το ίδιο έγινε και το 1848 με την ακύρωση της εκλογής του βουλευτού Σπυρ. Αντωνιάδη.
Το ίδιο έγινε και το 1847 με την εκλογή του Εμμ. Αντωνιάδη στον άλλο Κρητικό δήμο  τον Αδάμαντα, λόγω του μικρού αριθμού κατοίκων.



Μόνο το 1885 κατάφερε να εκλεγεί  ως βουλευτής των εν Δήμω Αδάμαντος Κρητών ο Γεώργιος Ξενουδάκης που είχε πρωτοστατήσει στα νιάτα του στην δημιουργία αυτού του Δήμου.
Η Μινώα 13 χρόνια μετά την ίδρυσή της βρίσκεται πλέον σε πλήρη παρακμή με την παραμονή σε αυτήν μόνο 50 οικογενειών.
Εκτός από τα χέρσα χωράφια που τους παραχωρήθηκαν και την αντίδραση των αυτοχθόνων, συν την νοσταλγία της Κρήτης, βασικός λόγος της αποτυχίας της Μινώας ήταν αυτό που είχε προβλέψει από την αρχή ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος που σε αναφορά του έγραψε: Πώς να αποικίσεις ένα πληθυσμό που στην πλειοψηφία του αποτελείται από χήρες και πολεμιστές, εχθρούς του αρότρου; 
Σήμερα το Τολό σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει 1460 κατοίκους και οι περισσότεροι έχουν κρητική καταγωγή.


*Ο Εμμανουήλ Αντωνιάδης (1791 -1863), ήταν αγωνιστής του 1821, πολιτικός, και δημοσιογράφος γεννημένος στην Χαλέπα Χανίων.
Μιλώντας δύο γλώσσες, ιταλικά και γαλλικά, στην Κωνσταντινούπολη μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία και κυνηγημένος από τους Οθωμανούς μέσω Οδησσού, Βιέννης και Τεργέστης έφτασε πριν την επανάσταση στην Πελοπόννησο. Συμμετείχε στην μεν Κρήτη στην μάχη της Μαλάξας και στην Πελοπόννησο στους Μύλους Ναυπλίου.
Ήταν ο εκδότης και δημοσιογραφούσε στην  εφημερίδα Αθηνά.

Τα στοιχεία πάρθηκαν από την μελέτη της Μαρίας Παπαδάκη Τζαβάρα Οικισμοί κρητών προσφύγων στο Ελληνικό Βασίλειο. Η περίπτωση της Μινώας(Τολό) 1833-1848

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2020

Ο ΛΟΥΙΣ ΑΡΜΣΤΡΟΓΚ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ




Η τζάζ ήταν μια μουσική που δεν είχε μεγάλη επιτυχία στην Ελλάδα στα χρόνια μετά τον εμφύλιο, γιατί κυριαρχούσαν τα αρχοντορεμπέτικα και μερικά ρομαντικά τραγούδια της εποχής, ελληνικά και ξένα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι η πρώτη τζάζ συναυλία που  είχα πάει ήταν στην αίθουσα του Παρνασσού, νομίζω δωρεάν,  με ένα γερμανικό συγκρότημα μουσικών.
Έτσι απετέλεσε μεγάλο γεγονός η εμφάνιση του DIZZY GILLESPIE στην Αθήνα το 1956 και έπρεπε να περάσουν 3 χρόνια για να έρθει στην Ελλάδα ο δεύτερος μεγάλος μουσικός της τζάζ ο Λούις Άρμστρογκ ο γνωστός τότε ως Satchmo. Το προσωνύμιο αυτό του είχε αποδοθεί χάρις στο μεγάλο στόμα του που έμοιαζε με τις μεγάλες τσάντες που λέγονται satchel, σαν την παρακάτω, οπότε το 'satchel mouth' έγινε Satchmo.


Στην σχετική ειδησεογραφία της εποχής ο δημοσιογράφος Σταμάτης Φιλιππούλης στο «Εμπρός» της 4/4/1959 μεταφράζει το Satchmο σε σακουλόστομος και μας ενημερώνει πως η αμοιβή του για τις εμφανίσεις του ήταν τρεις χιλιάδες δολάρια, ποσό που αντιστοιχεί περίπου σε 26.500 σημερινά δολάρια. Το ποσό διατέθηκε, όπως γράφει, σε υποτροφίες.


Η τζαζ το 1959 ήταν μια μουσική όχι ιδιαίτερα αρεστή στο ευρύ κοινό γιατί δεν την ήξερε, ήδη δε το ροκ εντ ρολ ήταν η μουσική που είχε κατακτήσει την νεολαία. Το κοινό της τζαζ ήταν κυρίως άνθρωποι με κουλτούρα, ή που είχαν ζήσει στο εξωτερικό και είχαν και την οικονομική ευχέρεια να αγοράσουν τους λίγους, ακριβούς και εισαγόμενους δίσκους  με αυτή την μουσική.




Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι ο Λούις Άρμστρογκ ερχόμενος στην Αθήνα, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής περιοδείας του, θα έπαιζε στην Μεγάλη  Βρετάνια στον χορό της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης αμέσως μετά την  συναυλία που θα έδινε  στον Ορφέα.
Ο χορός της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης ήταν υπό την προστασία του Αμερικανού πρέσβη και την διοργάνωση είχαν αναλάβει γνωστές κοσμικές κυρίες εκείνης της εποχής, όπως μας ενημερώνουν οι κοσμικές στήλες των εφημερίδων.


Χάρις στην δημοσιότητα που πήρε η εμφάνιση του στην Αθήνα παίχτηκε και στον τότε κινηματογράφο ΜΑΞΙΜ και το ωριαίο ντοκιμαντέρ  Satchmο the Great με τον ελληνικό τίτλο ο Μάγος της Τζάζ ώστε να μην μείνουν παραπονεμένοι όσοι δεν μπόρεσαν να τον δουν ζωντανό!


Ο Λούις Άρμστρογκ ήταν εκείνα τα χρόνια ίσως ο πιο γνωστός παγκοσμίως μαύρος μουσικός γιατί εκτός από την μουσική ιδιοφυία του ήταν από τους ελάχιστους τότε μαύρους που είχαν εμφανιστεί με πολύ μεγάλα ονόματα σε σημαντικές και δημοφιλείς ταινίες. 


Ήδη το 1956 τον είχαμε δει στην ταινία High Society με την Γκρέις Κέλι, τον Μπιγκ Κρόσμπι και τον Φρανκ Σινάτρα. Χαρακτηριστικά στην παραπάνω φωτογραφία ψυχαγωγεί με την μουσική του στα παρασκήνια την Γκρέις Κέλι.



 Επίσης  το 1959 εμφανίζεται στην ταινία THE FIVE PENNIES με τον Ντάνι Κέι.
O Λούις Άρμστρογκ ήταν ιδιαίτερα αγαπητός και γνωστός στην Ευρώπη την οποία είχε επισκεφτεί επανειλημμένα, ήδη πριν τον πόλεμο για πρώτη φορά το 1932 και μετά το1933.
Από το παρακάτω βίντεο μπορεί κανείς να πάρει μια ιδέα από την συναυλία που έδωσε στην Αθήνα ο Σάτσμο. Είναι από την εμφάνιση του από την ίδια Ευρωπαϊκή του περιοδεία του 1959,πριν 2 μήνες  στην Στουτγάρδη όπου παίζει το κλασσικό St. Louis Blues και τραγουδά μαζί με την Velma Middleton  ενώ  στην ορχήστρα συμμετέχουν οι Trummy Young τρομπόνι, τραγούδι, Billy Kyle πιάνο, Peanuts Hucko κλαρίνο, Danny Barcelona ντραμς και Mort Herbert κοντραμπάσο, οι ίδιοι που τον συνόδευαν και στην Αθήνα.


Στα δύο επόμενα βίντεο ο Σάτσμο τραγουδά μαζί με τον Bing Crosby  το That's Jazz στην ταινία High Society (1956) και μετά με τον Danny Kaye στην ταινία THE FIVE PENNIES το κλασσικό When the Saints





Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2020

ΟΙ ΚΑΜΕΡΕΣ ΚΑΙ Η ΧΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥΣ




Πρόσφατα στην Athens Voice  ο Μάνος Βουλαρίνος έγραψε ένα κείμενο με τίτλο Καταλάβατε πόσο χρήσιμες είναι οι κάμερες ή ακόμα;
Παίρνοντας αφορμή από το βίντεο με τον μαθητή που τραμπουκίζει την καθηγήτρια του και τον τραμπούκο αστυνομικό που σφαλιαρίζει τον ανήλικο, επεξηγεί πως και τις δύο αυτές πράξεις βίας: Δεν θα τις παίρναμε χαμπάρι χωρίς τις κάμερες που κατέγραψαν την δράση των δύο νταήδων. 



Και καταλήγει ως εξής:
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, εδώ και πολλά χρόνια διάφοροι πονηροί προσπαθούν να σας πείσουν ότι η κάμερα στον δημόσιο χώρο είναι καταπίεση. Προσπαθούν να σας πείσουν ότι με τις κάμερες στους δημόσιους χώρους κινδυνεύουν τα δικαιώματα σας. Στην πραγματικότητα η κάμερα στους δημόσιους χώρους είναι καταπίεση μόνο για τους εγκληματίες και το μόνο που κινδυνεύει από αυτές είναι η άνεσή τους να κάνουν ό,τι γουστάρουν όπου γουστάρουν.


Ό,τι συμβαίνει με τον Νόμο, που όσο πιο έντονη είναι η απουσία του τόσο περισσότερο ευνούνται οι δυνατοί (αυτοί δηλαδή που μπορούν να επιβάλουν μόνοι τους το συμφέρον τους), το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τις κάμερες: αυτοί που ευνοούνται από την απουσία τους είναι οι ισχυροί. Αυτοί που όταν η δράση τους καταγγέλεται έχουν μαρτυρία πιο «ισχυρή» από αυτού που τους καταγγέλει. Αυτοί που ξέρουν πως η μαρτυρία τους δεν θα έχει και τόση ισχύ μπροστά στην εικόνα. Αυτοί που προτιμούν να δρουν στο σκοτάδι γιατί στην πρώτη στραβή θα μπορούν να το περιγράψουν όπως θέλουν.
Για να το πω πιο απλά, αν σκεφτείτε ότι από τις δολοφονίες πολιτών από αμερικάνους αστυνομικούς μέχρι την κλωτσοπατινάδα στο κεφάλι του Ζακ και από την υπόθεση της ζαρτινιέρας μέχρι τις προχτεσινές σφαλιάρες στον ανήλικο, τίποτα δεν έχει βοηθήσει στο να λογοδοτήσουν οι πραγματικοί ένοχοι όσο οι κάμερες, θα καταλάβετε ποιοι και γιατί δεν τις θέλουν καθόλου. Θα καταλάβετε ποιοι τις φοβούνται και ποιοι πονηρά φωνάζουν εναντίον τους. Και μπράβο σας.  


Το κείμενο αυτό μου θύμισε πως και στο παρελθόν είχα γράψει ένα αντίστοιχο κείμενο, που είχε τότε προκαλέσει έντονο σχολιασμό, με τους περισσότερους να συμφωνούν με τα γραφόμενα μου αλλά και άλλους να διαφωνούν. Ήταν πριν 13 χρόνια όταν άρχισε να αυξάνει ο αριθμός  από τις κάμερες που έμπαιναν σε διάφορα μέρη και υπήρχε μεγάλη συζήτηση στο διαδίκτυο και τα ΜΜΕ.
Ο φόβος μερικών ήταν ότι οι κάμερες θα ήταν για αστυνόμευση από το κράτος το οποίο παρεμβαίνει έτσι στα προσωπικά τους δεδομένα!


Έγραφα λοιπόν στο ποστ μου  Ε, ΛΟΙΠΟΝ ΕΓΙΝΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΙΚΟΣ ΦΑΣΙΣΤΑΣ ! :
Και έτσι ερχόμαστε στο άλλο μεγάλο θέμα των ημερών τις κάμερες.
Σήμερα κατέβηκα με το μετρό και με κατέγραψε η κάμερα, μετά πήγα σε δύο τράπεζες και με κατέγραψαν οι κάμερες ,μετά πήγα σε ένα μεγάλο κατάστημα και με κατέγραψαν οι κάμερες, τέλος δε ψώνισα και στο σουπερ μάρκετ της γειτονιάς μου και πάλι με κατέγραψαν οι κάμερες. Είχα δε ανοικτό και το κινητό οπότε όποιος ήθελε να με παρακολουθήσει ήξερε ανά πάσα στιγμή που βρίσκομαι.
Λοιπόν αν με κατέγραφαν και οι κάμερες στο δρόμο τι θα άλλαζε; ‘Όλες τις άλλες τις έχουμε αποδεχθεί αδιαμαρτύρητα, γιατί θα φοβηθούμε όσοι δεν έχουμε σκοπό να προβούμε σε έκνομες πράξεις.
Βέβαια αν πρόκειται να βουτήξω την τσάντα μιας γυναίκας, να πετάξω μολότωφ σε ΑΤΜ, η να διαρρήξω ένα κατάστημα πράγματι θίγονται όλα αυτά τα δημοκρατικά μου δικαιώματα.


Βέβαια αν είμαι τρομοκράτης θα είμαι και πολύ μαλάκας να πάω και φτιάξω τη βόμβα μου κάτω από μια κάμερα.
Ο μόνος κίνδυνος που μπορώ να δω είναι να σε δουν σε καμία κάμερα στην Σταδίου με την γκόμενα και να το σφυρίξουν στην γυναίκα σου.
Σε αυτούς όμως τα θέλει ο κώλος τους και μου θυμίζουν εκείνους που ομολογούν στην γυναίκα τους ότι την κεράτωσαν και περιμένουν μετά να τους συγχωρέσει και να περάσουν από κεί και πέρα βίον ανθόσπαρτον. Κούνια που τους κούναγε!



Οι αντιτιθέμενοι στις κάμερες λένε ότι θα μπορούν να παρακολουθούν όσους συμμετέχουν σε λαϊκές κινητοποιήσεις. Λες και τώρα ελέγχουν κάθε ένα που τραβάει βίντεο την διαδήλωση και ελέγχουν που μπορεί να δίνει αντίγραφο της ταινίας που πήρε.
Ύστερα μπορεί λέει επίσης να παρακολουθούν ποιος μπαίνει και βγαίνει από κάποιο κόμμα η οργάνωση.
Ας πούμε λοιπόν ότι παρακολουθούν την είσοδο του ΚΚΕ και βλέπουν ποιος μπαινοβγαίνει .Σε τι μπορεί να αξιοποιηθεί αυτό σήμερα και ποίος μπορεί να το χρησιμοποιήσει οπουδήποτε .
Άσε που άμα θέλει να το κάνει κανείς έχει σήμερα κάθε δυνατότητα να το κάνει χωρίς κανείς να το πάρει χαμπάρι.
Μπείτε στο Google Earth για να δείτε ποιες δυνατότητες υπάρχουν σήμερα.
Αντί να συζητήσουμε λοιπόν τι διασφαλίσεις πρέπει να θέσουμε για την προάσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών με την χρήση των καμερών εξασφαλίζοντας τους πολίτες από την συνεχώς διογκούμενη εγκληματικότητα στους δρόμους λέμε απλά όχι και έτσι εμφανιζόμαστε ως γνήσιοι και ανυποχώρητοι δημοκράτες.
Έχοντας ζήσει την εποχή της χούντας που δεν φοβόσουν την κάμερα αλλά τον διπλανό σου όλα αυτά μου φαίνονται σήμερα αντανακλαστικές φοβίες που προέρχονται από άλλες εποχές.
Η χρησιμότητα δε της κάμερας στην διαπίστωση παράνομων πράξεων και την σύλληψη κακοποιών έχει αποδειχθεί όχι μόνο για τους διάφορους λωποδύτες αλλά ακόμα και για τους πτερωτούς κλέφτες, όπως γράφω στο ποστ μου  ΤΟ ΕΞΥΠΝΟ ΠΟΥΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ ΠΙΑΝΕΤΑΙ !

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2020

ΕΝΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΙΚΟ, ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΟ ΜΕ ΟΣΚΑΡ, ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΑΥΜΑΧΙΑ ΤΟΥ ΜΙΝΤΓΟΥΕΪ.




Έβλεπα πρόσφατα την ενδιαφέρουσα ταινία Μίντγουεϊ του Ρόλαντ Έμεριχ, που μετά 33 χρόνια από την προηγούμενη με το ίδιο θέμα, μας θυμίζει την αποφασιστική, για την εξέλιξη του πολέμου, ναυμαχία στον Ειρηνικό.
Μετά το Πέρλ Χάρμπορ η κυριαρχία των Γιαπωνέζων στον Ειρηνικό ήταν σημαντική, και υπήρχε ο φόβος ότι θα μπορούσαν  ακόμα και να προβούν και σε επίθεση στις Δυτικές ακτές των ΗΠΑ. Είχαν καταλάβει ήδη τη Μαλαισία, τη Σιγκαπούρη, τις Ολλανδικές Ανατολικές Ινδίες, τις Φιλιππίνες και άλλα νησιά στον κεντρικό και στον δυτικό Ειρηνικό.
Χάρις στις υπηρεσίες αποκρυπτογράφησης των Αμερικανών μπόρεσαν αυτοί να μάθουν για την επίθεση που ετοίμαζαν οι Γιαπωνέζοι στην βάση που είχαν στην ατόλη Μίντγουεϊ που βρίσκεται 2000χλμ ΒΔ της Χαβάης.



Στην ταινία υπάρχει μια σκηνή στην οποία εμφανίζεται ο διάσημος ήδη τότε σκηνοθέτης Τζον Φόρντ, (1874-1973) να κινηματογραφεί την επίθεση των Γιαπωνέζων. Η σκηνή αυτή μου κίνησε το ενδιαφέρον να ψάξω σχετικά με αυτή την κινηματογράφηση.
Ο Φόρντ  ήταν επικεφαλής του τμήματος φωτογραφίας του Γραφείου Στρατηγικών Υπηρεσιών (πρόδρομος της CIA) κατά τη διάρκεια του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου.(Η φωτογραφία του είναι του 1946)


Ο Αμερικανός Στρατηγός Σέμαρντ στέλνοντας τον εκεί του κατέστησε σαφές ότι: «Δε με ενδιαφέρουν οι εικόνες, θέλω να καταγράψεις με ακρίβεια την βομβιστική επίθεση. Αύριο μας βομβαρδίζουν!»
Την επίθεση ο Φόρντ κινηματογράφησε  με μια φωτογραφική μηχανή 16 χιλιοστών φορτωμένη με έγχρωμο φιλμ. Ένα θραύσμα  τον τραυμάτισε στο βραχίονα και το τράνταγμα  έσπασε την ταινία από τους οδοντωτούς τροχούς, ένα πλάνο που διατήρησε στο ντοκιμαντέρ «Η μάχη του Midway» (1942). Μέχρι τότε η τελειομανής αισθητική του Χόλυγουντ  δεν ανεχόταν ατέλειες στην κινηματογραφική λήψη. Ο Φόρντ όμως με την γνήσια  λήψη των γεγονότων καθιέρωσε έκτοτε την θολή εστίαση, τα κενά και την λοξή λήψη που αποδίδουν πολύ καλύτερα και την ένταση που έχει η πραγματικότητα.  
Για την ναυμαχία του Μίντγουεϊ είναι  χαρακτηριστική η δήλωση που έγινε από τον ιστορικό Walter Lord:
«Με βάση την κοινή λογική, οι Αμερικανοί βρίσκονταν σε απελπιστικά μειονεκτική κατάσταση. Δεν είχαν καν ένα θωρηκτό όταν ο εχθρός είχε 11, είχαν 8 καταδρομικά όταν ο εχθρός είχε 23, είχαν 3 αεροπλανοφόρα, όταν συνολικά ο εχθρός είχε 8. Οι παράκτιες πυροβολαρχίες τους απαρτίζονταν από κανόνια του... περασμένου αιώνα. Ο εχθρός τους ήταν έξοχος, νικηφόρος και πολύ έμπειρος... οι Αμερικανοί υπέστησαν συντριπτικές απώλειες... δεν είχαν το δικαίωμα να νικήσουν. Κι όμως το έκαναν, αλλάζοντας έτσι την πορεία του πολέμου».

Η τριήμερη μάχη είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια από τις ΗΠΑ ενός αεροπλανοφόρου, ενός αντιτορπιλικού, 150 αεροπλάνων και περίπου 300 ανδρών. Η Ιαπωνία έχασε τέσσερα αεροπλανοφόρα, μένοντας μόνο με άλλα πέντε σε ολόκληρο τον στόλο της, ενώ 28 καταδρομικά και αντιτορπιλικά βυθίστηκαν ή έπαθαν ζημιές, κατέπεσαν 275 αεροπλάνα, και σκοτώθηκαν πάνω από 4.000 άνδρες, περιλαμβανομένων πολλών έμπειρων πιλότων.
Η πρεμιέρα του ντοκιμαντέρ έγινε στον Λευκό Οίκο και καθώς τελείωσε ο Ρούσβελτ παρέμεινε σιωπηλός ενώ  η γυναίκα του Eleanor ήταν με δάκρυα στα μάτια, γιατί ο μεγαλύτερος γιός τους, ο Τζέιμς Ρούσβελτ βρισκόταν στο Midway κατά τη διάρκεια της μάχης και τον είδαν στην οθόνη! Ο Ρούσβελτ διέταξε αμέσως την κυκλοφορία του ντοκιμαντέρ στους  κινηματογράφους  και έτσι παίχτηκε  σε χιλιάδες κινηματογραφικές αίθουσες μέσα σε μια εβδομάδα.



Ο Τζον Φόρντ έχει κερδίσει  δύο Όσκαρ . Το πρώτο για την Μάχη του Μίντγουεϊ (1942) και το δεύτερο, επίσης για το προπαγανδιστικό ντοκιμαντέρ  December 7th: The Movie (1943) που είναι για το Πέρλ Χάρμπορ. Του απονεμήθηκαν επίσης 6 Academy Awards.
Τα χρώματα της ταινίας έχουν ηλεκτρονικά αποκατασταθεί το 2012.



Πέμπτη 13 Φεβρουαρίου 2020

ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΑΡΕΣΟΥΝ ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ




Σήμερα πολλές φορές βλέπουμε στην τηλεόραση με ευχαρίστηση παλιές ελληνικές ταινίες, ακόμα και δεύτερης διαλογής, τις οποίες στην εποχή τους δεν υπήρχε καμία περίπτωση να πάμε στον κινηματογράφο να τις δούμε.
Προφανώς σε ένα βαθμό μας θυμίζουν περασμένες εποχές της νιότης μας, συνήθειες που έχουν πλέον εγκαταλειφθεί αλλά και μια Αθήνα που ανεπανάληπτα πλέον έχει χαθεί.
Στην εποχή τους είχα τότε την απορία τι είναι αυτό που κάνει τον κόσμο να πάει στον κινηματογράφο να δει ταινίες τελείως σαχλές, όπως πχ με τον Αγκόπ και τον Κοκοβιό.


Την απάντηση την βρήκα μόνος μου το καλοκαίρι του 1967 στην Πάρο οπου μη έχοντας άλλη επιλογή πήγα στον μοναδικό κινηματογράφο της και είδα την ταινία Κάποτε Κλαίνε και οι Δυνατοί (1967) με τους Νίκο Ξανθόπουλο την Άντζελα Ζήλεια και την Ελένη Ζαφειρίου και στο οποίο τραγουδάει και την μεγάλη επιτυχία του Πετραδάκι ,πετραδάκι.


Φεύγοντας από τον κινηματογράφο  συγκινημένος από αυτό που είδα, μαζί με τους υπόλοιπους το ίδιο συγκινημένους και ευχαριστημένους θεατές, σκέφτηκα γιατί μου άρεσε, αλλά και γιατί και στον υπόλοιπο κόσμο άρεσε, αυτή η δακρύβρεκτη και χωρίς υψηλές καλλιτεχνικές απαιτήσεις ταινία.
Η απάντηση ήταν γιατί στην ταινία το ανέφικτο στην πραγματικότητα στην ταινία γίνεται εφικτό.  Η υπόθεση της ήταν απλή. Ο γιός της καθαρίστριας στο σπίτι του εφοπλιστή μεγαλώνει με την συνομήλικη κόρη του.
Όταν μεγάλωσε φεύγει στα  καράβια  ενώ ο εφοπλιστής χάνει εκείνα τα χρόνια την περιουσία του και αναγκάζεται να πουλήσει το σπίτι του. Ο γιός όμως της καθαρίστριας έχει πλουτίσει αγοράζει το σπίτι που μεγάλωσε και εγκαθιστά σε αυτό κυρία και  αφέντρα την μάνα του! Ε, βέβαια παντρεύεται και την κόρη του εφοπλιστή με την οποία είναι ερωτευμένος από παιδί! 
Μπορεί το, στην ουσία ιδιοφυές αυτό σενάριο να μας φαίνεται απλοϊκό, αλλά στους απλούς ανθρώπους  τους δημιουργεί την ελπίδα πως ίσως όλα αυτά τα απίθανα μπορούν ίσως να συμβούν κάποτε και στην δική τους ζωή.
Αυτό λοιπόν το Feel-Good αίσθημα, όπως χαρακτηριστικά το ονομάζουν οι Αγγλοσάξονες το δημιουργούν  με επιτυχία όλες αυτές οι παλιές ελληνικές ταινίες. Πάντα οι πρωταγωνιστές τους αφού ξεπεράσουν διάφορες δυσκολίες καταφέρνουν να δικαιωθούν και να παντρευτούν το κορίτσι που αγαπούν. Σε πολλές δε ταινίες στο τέλος υπάρχουν και πολλαπλοί  γάμοι!  Εκείνη την εποχή για τις νέες γυναίκες  ο γάμος αποτελούσε αυτοσκοπό και κοινωνική καταξίωση τους.



Στον ελληνικό κινηματογράφο τα στενά οικονομικά πλαίσια  που είχε περιόρισε αυτές τις ταινίες σε αντίστοιχη θεματολογία.
Στον διεθνή όμως κινηματογράφο χάρις στις τεράστιες οικονομικές δυνατότητες που  έχουν κατάφεραν να μεταφέρουν το  Feel-Good αίσθημα σε ένα μεγαλύτερο φάσμα ταινιών, έτσι ώστε πολλές  να βασίζονται στην φαντασία. Εδώ συχνά η φυγή από την πραγματικότητα προσφέρεται μέσω μιας ιστορίας τελείως  εξωπραγματικής με πλούσιες εικόνες που συμβάλλουν στο να έχει την αίσθηση ο θεατής ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικά.
Είναι χαρακτηριστική η λίστα με τις ξένες πιο Feel-Good ταινίες.


Κυριακή 9 Φεβρουαρίου 2020

Η ΟΜΟΝΟΙΑ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΜΑΣ !






Στην παραπάνω σχηματική απεικόνιση εμφανίζεται η εικόνα που θα έχει η Ομόνοια όταν ολοκληρωθούν τα έργα που γίνονται σήμερα.
Ήταν πλέον  καιρός η Ομόνοια της καρδιάς μας, να αποκτήσει ξανά μια εικόνα ευρωπαϊκής πλατείας και να πάψει να είναι αυτό το άθλιο κατασκεύασμα που την είχε καταντήσει η τελευταία «ανάπλαση» της.
Γράφω για την Ομόνοια της καρδιάς μας γιατί όλοι οι παλιοί Αθηναίοι δεν υπήρχε περίπτωση να μην περάσουμε αρκετά συχνά από αυτήν την πλατεία. Προσωπικά στις 2 τελευταίες τάξεις του Δημοτικού πέρναγα καθημερινά από αυτήν καθώς από το σπίτι που μέναμε στην οδό Πειραιώς πήγαινα στο σχολείο μου στα Εξάρχεια. Έτσι η Ομόνοια όσο και οι πέριξ δρόμοι της αποτελούσαν μέρη περιδιαβάσματος για την συλλογή από καπάκια αναψυκτικών που μαζεύαμε τότε. (σχετικά γράφω στο ποστ μου  ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ)


Ακόμα θυμάμαι πως ήμουν από τους πρώτους που ανεβοκατέβηκαν με τις πρωτόγνωρες τότε κυλιόμενες σκάλες, όλοι μας  για πρώτη φορά στην ζωή μας, στα εγκαίνια του υπόγειου σταθμού.  
Στο παρακάτω βίντεο υπάρχει μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία της πλατείας


Όμως όποιος θέλει να έχει μια πιο ακριβή εικόνα της εξέλιξης της πλατείας μέχρι σήμερα, μπορεί να δει τις φωτογραφίες της που έχω βάλει με το σχετικό κείμενο στο ποστ μου ΟΜΟΝΟΙΑ, ΜΙΑ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΠΛΑΤΕΙΑ
Όμως η Ομόνοια ενέπνευσε και πολλούς συνθέτες και τραγουδιστές, οι οποίοι από την δική τους σκοπιά ο καθένας τους την τραγούδησε, γεγονός που με οδήγησε να γράψω το ποστ  H ΟΜΟΝΟΙΑ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ
Τέλος διορθώνοντας μια μεγάλη παράλειψη μου σε αυτό το ποστ, προσθέτω το Τσάμικο με  τον Σαββόπουλο που σε μια λιτή του εκτέλεση μας δίνει την δική του, ανθρώπινη αλλά και πραγματική εικόνα, για την Ομόνοια με τον στίχο του:

Τόσος κόσμος πλάι του πέρασε
και τον προσπέρασε  
τι να ζητάει
επαρχιώτης στην Ομόνοια
μες το ψιλόβραχο
αρχές του Μάη


Τετάρτη 5 Φεβρουαρίου 2020

Η ΣΥΖΥΓΟΣ ΜΟΥ




Εδώ και καιρό όταν διαβάζω στην σύζυγο κάποιο από τα διάφορα κείμενα που έχω γράψει για το μπλογκ η μόνιμη απάντηση που παίρνω στο αν της άρεσε είναι: έχεις γράψει για τα πάντα όλα αυτά τα χρόνια αλλά για μένα τίποτα! Και ακολουθεί το γνωστό και κλασσικό τροπάριο όλων των παντρεμένων γυναικών προς τους άνδρες τους ,πως δεν τους δίνουν σημασία, είναι σαν να μην υπάρχουν κτλ μελοδραματικά.
Έτσι λοιπόν σήμερα αποφάσισα και εγώ να γράψω, τελείως αντικειμενικά για την σύζυγο μου που από αμνημονεύτων χρόνων έχουμε συνδέσει τις ζωές μας. (Η φωτογραφία που έβαλα από το ηφαίστειο της Σαντορίνης είναι  μόλις έχουμε τελειώσει το Πανεπιστήμιο και είναι από αυτές που της αρέσουν.)
Η σύζυγος μου λοιπόν είναι μια έξυπνη και διορατική γυναίκα!
Είναι έξυπνη και διορατική γιατί από την πρώτη στιγμή που με είδε κατάλαβε πως είμαι το ιδανικό ταίρι της για ένα ανέφελο και ήρεμο βίο.
Είναι επίσης και μεθοδική γιατί τεχνηέντως κατάφερε να απομακρύνει μερικές άλλες αντίζηλες που διεκδικούσαν ένα τέτοιο περιζήτητο και μετριόφρον κελεπούρι!  
Είναι άτομο που δεν διακρίνεται για την υπομονή του ιδίως αν έχει κάτι εκείνη την στιγμή ανάγκη και προκαλεί  πάντα την θυμηδία της παρέας μας η ιστορική ατάκα που είχε πει όταν βρισκόμαστε μεσοπέλαγα στο φουσκωτό μας και δίψαγε αλλά της είπα πως δεν έχω πάρει μαζί μας νερό: Δηλαδή θα με υποβάλλεις στο μαρτύριο της δίψας;
Δεν είναι λοιπόν διατεθειμένη να υποστεί ποτέ την παραμικρή ταλαιπωρία και είναι χαρακτηριστικό πως αν πχ βρίσκεται μαζί σου στο αυτοκίνητο, πηγαίνεις με 120 και προσπαθείς να περάσεις ένα τριαξονικό δεν έχει κανένα πρόβλημα επιτακτικά εκείνη την στιγμή να σου πει : ξεπάγιασα, κλείσε το παράθυρο και άφησε δύο δάκτυλα ανοικτά!


Προσοχή! Όταν λέει δύο δάκτυλα, εννοεί ακριβώς δύο δάκτυλα  και προσπερνώντας το τριαξονικό  πρέπει πλαγίως  να μελετάς επακριβώς το άνοιγμα του παραθύρου.  
Αντίθετα όμως διακρίνεται για την αβυσσαλέα επιμονή της αν θέλει κάτι.
Είτε εγώ είτε οποιοσδήποτε άλλος προκειμένου να διατηρήσει άθραυστους τους διδύμους του τελικά υποκύπτει στην επιθυμία της και της κάνει αυτό που θέλει.
Έτσι όμως πέτυχε όταν διορίστηκε μόνη σε ένα νοσοκομείο, σε ένα ανύπαρκτο μέχρι τότε εργαστήριο, από μία καρέκλα και ένα γραφείο που παρέλαβε να παραδώσει φεύγοντας ένα πλήρως οργανωμένο εργαστήριο με 30 άτομα σε αυτό.


Χαρακτηριστικό δε της προσωπικότητας της είναι ότι ενώ στις  ντουλάπες της τα ρούχα είναι άψογα τοποθετημένα με τάξη σε αντίθεση ποτέ στην ζωή της δεν απέκτησε ένα σημειωματάριο που να έχει γραμμένα  τα τηλέφωνα της ! Είναι δε καταπληκτικό πως καταφέρνει όταν θέλει ένα τηλέφωνο να βρίσκει μέσα από ένα πλήθος χαρτάκια αυτό που το έχει γράψει.
Απεχθάνεται επίσης ότι έχει σχέση με την σύγχρονη τεχνολογία. Δεν έχει καμία σχέση με το ιντερνέτ, το κινητό της δε το έχει για να την παίρνουν και να  παίρνει και άκαρπες υπήρξαν οι προσπάθειες  μου να την κάνω να μάθει πως μπαίνει η αφύπνιση.
Τελικά μετά από επανειλημμένα μαθήματα που της έκανα  και αφού της δήλωσα πως δεν θα ξαναπάω να της δείξω έμαθε να πηγαίνει από το HDMI στο TV για να βλέπει τηλεόραση.
Όπως και εγώ, από τα νιάτα της δεν είχε καμία απολύτως σχέση με τον αθλητισμό, πλην της κωμικοτραγικής ιστορίας που έχω περιγράψει με γλαφυρότητα στο ποστ  ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΠΑΤΕΡΕΣ ΦΤΑΙΝΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΑΠΙΛΑ;
Αντίθετα είναι μανιώδης και καθημερινός αναγνώστης βιβλίων, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της, με αποτέλεσμα αυτά πλέον να μην  χωρούν στις 7 βιβλιοθήκες του σπιτιού και αναγκαστικά τα στοιβάζω πλέον κάτω από ένα παράθυρο του σαλονιού, παρά την γρίνια της ότι δεν αποτελούν ωραίο θέαμα. Καλμάρισε όμως όταν της έδειξα μια  φωτογραφία  από το σπίτι της Αρβελέρ στο οποίο επικρατεί η ίδια κατάσταση.


Τις περισσότερες φορές αυτά που μαγειρεύει είναι νόστιμα και εύγεστα εκτός από τις φορές που έχει την έμπνευση να φτιάξει κάποιο φαγητό που δεν ξέρει αλλά της έκανε κλικ όταν το διάβασε και βέβαια θέλει να του δώσει και την προσωπική της άποψη προσθέτοντας ή αφαιρώντας υλικά.
Συχνά βέβαια όταν επελαύνει στην κουζίνα ακούγονται διάφορες κραυγές μετά από κάποιο  θόρυβο γιατί κάποιο αντικείμενο «έπεσε»
Αν το ίδιο πέσει από τα δικά μου χέρια αποφαίνεται με πλήρη αντικειμενικότητα , «το έριξες»!
Ότι ψωνίζει δεν το ψωνίζει γιατί της άρεσε αλλά γιατί είναι αναγκαίο και βέβαια πάντα ξέρει εκ των προτέρων ποια θα είναι η θέση του.
Αρκετές φορές  βέβαια η  θέση του καταλήγει να θαφτεί ξεχασμένο είτε σε κάποια ντουλάπα είτε στην αποθήκη, οπότε επικρατεί μια έκπληξη όταν το ξαναβρίσκουμε μαζί με την απορία γιατί το αγόρασε.
Βέβαια συνήθως ξαναμπαίνει εκεί που βρέθηκε γιατί δύσκολα και οι δύο πετάμε στα σκουπίδια σαφώς άχρηστα  αλλά αχρησιμοποίητα αντικείμενα. 
Θα ήταν ιδανικός κριτής σε αυτές τις τηλεοπτικές εκπομπές όπου γίνεται κριτική σε κάτι δύστυχα κοριτσάκια για το πώς έχουν ντυθεί. Δεν μπορεί να ανεχτεί να βλέπει πράγματα με χρώματα που δεν έχουν την σωστή σχέση μεταξύ τους. Για 10΄λεπτά με επιμονή και υπομονή, τραβώντας μου την πυτζάμα που είχα φορέσει, με ανάγκασε να σηκωθώ από το κρεβάτι γιατί το χρώμα της πυτζάμας  δεν πήγαινε με τα σεντόνια που είχε στρώσει!
Παρά την ηλικία της έχει καταφέρει να διατηρήσει αμετάβλητες δύο συνήθειες από την νεογνική ηλικία! Το πρώτο είναι ότι πρέπει να φάει «κάτι» κάθε 3-4 ώρες! Το δεύτερο είναι ότι για να πει ότι κοιμήθηκε καλά πρέπει να συμπληρώσει 12ωρο! Στις 10 ώρες στέκεται στα πόδια της και στις 8 αισθάνεται ξεπατωμένη.

Βέβαια έχοντας από νέα δυστυχώς μια έντονη διαμάχη με τις αρθρώσεις της αυτές φροντίζουν η μια μετά την άλλη να της επισημαίνουν την παρουσία τους  με επώδυνο αποτέλεσμα , που δεν συμβάλλει στον απρόσκοπτο ύπνο,  αλλά  είναι ιδιαίτερα αποτελεσματική πάντα στην πρόγνωση του καιρού.



Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για την γυναίκα μου μιας και τώρα πια μετά από τόσα χρόνια ξέρω βλέποντας την ακόμα και τι σκέπτεται. Σταματάω εδώ γιατί διαβάζοντας της τα παραπάνω και βλέποντας το βλέμμα της, δεν νομίζω πως ενθουσιάστηκε από αυτά που άκουσε ούτε από την Αριστοτέλεια  ρήση που της είπα : Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δ’ αλήθεια»


Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2020

ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ




Οι άνθρωποι της γενιάς μου από μικροί είχαν συνηθίσει να διαβάζουν εφημερίδες, πολλές φορές μάλιστα άλλες το πρωί και άλλες το μεσημέρι. Οι εφημερίδες μάλιστα σε εποχές που υπήρχαν γεγονότα έβγαιναν σε έκτακτα παραρτήματα ακόμα και τα απογεύματα, αλλά και νωρίς το βράδυ, τα οποία κυκλοφορούσαν στο κέντρο της Αθήνας.



Έτσι διαβάζοντας αρκετές εφημερίδες τις περισσότερες φορές με διαφορετική πολιτική τοποθέτηση αποκτούσε κανείς με σφαιρικότερη αντίληψη των γεγονότων.
Από την 10ετια 1974-84, που η ετήσια κυκλοφορία των εφημερίδων ήταν 160.000.000 φύλλα, δέκα χρόνια μετά η κυκλοφορία τους μειώθηκε στα 71.000.000 φύλλα για να κατρακυλήσει το 2014 στα 14.000.000 φύλλα και σήμερα ακόμα χαμηλότερα.
Η ανάγνωση εφημερίδων για ενημέρωση από πολλούς σήμερα έχει αντικατασταθεί από την τηλεόραση και το ιντερνέτ.
Όπως είπε ο Μαρκ Λίλα στον Απόστολο Μαγγηριάδη («ΤΑ ΝΕΑ 30.06.2017) : Όταν κρατάς την εφημερίδα, είσαι σχεδόν αναγκασμένος να ρίξεις μια ματιά σε ειδήσεις που αλλιώς δεν θα κοίταζες. Σου προσφέρει μια ματιά στα διεθνή, στην κοινωνία, στα αθλητικά. Σε βγάζει δηλαδή «έξω από τον δικό σου κόσμο». Σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει στο Ιντερνέτ όπου ο αλγόριθμος των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ρυθμίζει αυτά που εσύ θέλεις να δεις. Έτσι δεν διαβάζεις γνώμες διαφορετικές από τη δική σου ούτε ερωτήματα που δεν θα έθετες εσύ.
Στo ιντερνετ μπορεί κανείς να βρει εκτός από την τρέχουσα ειδησεογραφία και ενδιαφέροντα άρθρα γνώμης από σοβαρούς σχολιαστές, αλλά δυστυχώς πολλές φορές αυτά ουσιαστικά υπερκαλύπτονται από κείμενα που διαδίδουν ψεύτικες ειδήσεις, μεταφέρουν ακραίες  απόψεις, χρησιμοποιούν επιθετική και πολλές φορές χυδαία και προσβλητική για δημόσια πρόσωπα  γλώσσα και  τελικά συμβάλλουν στη παραπληροφόρηση του κοινού.





Σε παλιότερο αλλά ιδιαίτερα επίκαιρο άρθρο του ο Π.Τατσόπουλος θίγει αυτό ακριβώς αυτό το θέμα, δηλαδή ότι ένα μέρος του κοινού εθίστηκε σε αυτού του είδους την πληροφόρηση ενώ ταυτόχρονα και η μείωση της κυκλοφορίας των εφημερίδων ακολουθήθηκε με την αύξηση σε αυτές του ποσοστού των εφημερίδων-σκουπίδια.
Γράφει σχετικά:
Ο πολιτικός σχολιαστής και βιβλιοκριτικός Κώστας Καρακώτιας αναλαμβάνει να μας διαφωτίσει: «Η εφημερίδα, μια εφεύρεση του νεωτερικού κόσμου», γράφει μεταξύ άλλων σε μια ανάρτησή του, «ήταν πάντα ένα σύμβολο του αστικού πολιτισμού, ένα μέσο ενημέρωσης, κριτικής, διαλόγου και πολιτιστικής διάπλασης και μια συνεχής καταγραφή της ιστορίας του παρόντος. Προφανώς δεν επιτελούσαν όλες οι εφημερίδες έναν τέτοιο ρόλο. Υπήρχε πάντα ο χυδαίος κίτρινος και εμπορικός Τύπος. Το γεγονός όμως αυτό δεν αναιρούσε την συμβολή του Τύπου στην δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας και στην πολιτιστική αναπαραγωγή. Παρά την μείωση του ρόλου του σε παγκόσμιο επίπεδο και την εντυπωσιακή ανάδυση νέων ΜΜΕ, όπως η τηλεόραση και το Διαδίκτυο, η εγκυρότητα και η κριτική του δύναμη δεν έχουν ακόμα αμφισβητηθεί. Η πτώση όμως της κυκλοφορίας των εφημερίδων στην Ελλάδα είναι σχεδόν τρομακτική και η αναλογία αναγνωστών και συνολικού πληθυσμού σε λίγο δεν θα εντοπίζεται».


Η κατακόρυφη πτώση της κυκλοφορίας, κατά τον Καρακώτια, είναι ένα το κρατούμενο - αλλά όχι το χειρότερο. Πιο επικίνδυνη είναι η κατανομή στο λυμφατικό κομμάτι της πίτας που απομένει. Σύμφωνα με τα ενδεικτικά στοιχεία που παραθέτει από το Σάββατο 3/2/2018, ένα ποσοστό 32,9% των αναγνωστών «επέλεξαν τις εφημερίδες εκείνες που εμπεριέχουν στο περιεχόμενό τους και χρησιμοποιούν και αναπαράγουν έναν ακραίο επιθετικό πολιτικό και κοινωνικό λαϊκισμό, μια εξωφρενικά τερατώδη συνωμοσιολογική ερμηνεία των πραγμάτων, έναν εθνικισμό και μια ανερυθρίαστη νοσταλγία των δικτατοριών του 1936, μία αντιευρωπαϊκή αντιδυτική κατεύθυνση, έναν χυδαίο αντισημιτισμό και γενικά τον αντιδραστικό καταγγελτικό λόγο κατά της πολιτικής και της φιλελεύθερης Δημοκρατίας».
Επιτρέψτε μου να επεκτείνω τον συλλογισμό του Καρακώτια, δεδομένου ότι υφίσταται μια θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα στο junk food του στομάχου και στο junk food του πνεύματος. Από τις δύο σκουπιδοτροφές μονάχα η πρώτη αφοδεύεται. Η δεύτερη παραμένει στον οργανισμό εφ' όρου ζωής. Η πρώτη μπορεί να δηλητηριάσει, ίσως και να σκοτώσει εκείνον που την καταναλώνει, άντε να επιβαρύνει το πολύ πολύ την υγεία των κατιόντων συγγενών του, ενόσω η δεύτερη βομβαρδίζει ολόκληρη την κοινωνία με τοξίνες ομαδόν και στα τυφλά.



 Φανταστείτε προς στιγμήν κάποιον που καθημερινά τρέφεται με θαύματα, συνωμοσίες και σκάνδαλα, ερωτικά κατά προτίμηση, ώστε να απολαμβάνει και το σχετικό φωτογραφικό οφθαλμόλουτρο. Αυτός ο άνθρωπος γαλουχείται να βάζει την κρίση του για ύπνο και να (κατα)δικάζει τους πάντες και τα πάντα με το μαλακό του υπογάστριο. Στερείται κάθε ικανότητας να σχηματίζει άποψη, όχι όμως και του δικαιώματος να την εκφέρει. Αυτός ο άνθρωπος εξακολουθεί να λέει τη γνώμη του στις δημοσκοπήσεις και να ρίχνει την ψήφο του στην κάλπη. Η ψήφος του υπολογίζεται όσο και οποιαδήποτε άλλη, συνδιαμορφώνει το αποτέλεσμα και συνήθως το χαντακώνει. Πώς το έλεγε ο μακαρίτης διατροφολόγος Κώστας Μπαζαίος; Αν ξέραμε τι τρώμε; Αν ξέραμε τι θέλαμε, αν ξέραμε τι ψηφίζαμε…