Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2015

Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 11) Η ΣΥΓΚΑΤΟΙΚΗΣΗ ΣΤΗΝ ΛΕΣΧΗ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΩΝ






Το δωμάτιο που μέναμε στην λέσχη αξιωματικών ήσαν τρίκλινο, κάτι αντίστοιχο με αυτό της φωτογραφίας και σε αυτό κοιμόμαστε  αρχικά εκτός από μένα και τον  Μ (έχω γράψει σχετικά γι΄ αυτόν στο 10) και ένας φαρμακοποιός.
Ύστερα από λίγο στρίμωξαν ενα ακόμα κρεβάτι και προστέθηκε και τέταρτος, ένας συμφοιτητής μου, ο Π για τον οποίο αξίζει να αφιερώσω ένα ολόκληρο ποστ γιατί ήταν μια ανεπανάληπτη προσωπικότητα.
Ευτραφής, μελαχρινός, κοινωνικός, ευφυέστατος  και με χιούμορ, αργός στις κινήσεις αλλά και στην ομιλία, ευχάριστος στην παρέα και κοινωνικός και από αυτούς που αξιοποιούν κάθε ευκαιρία και γνωριμία, κυκλοφορούσε, όταν δεν φόραγε την στολή, με ότι έβρισκε μπροστά του, από μία βαλίτσα μιας και δεν υπήρχε 4η ντουλάπα, όπου υπήρχαν τουρλού και ανάκατα όλα τα πράγματά του.


Ήταν από τους χαρακτηριστικούς τύπους του έτους στο  Πανεπιστήμιο και όλοι τον ήξεραν γιατί  όταν κάναμε Δερματολογία, καθηγητής δεν υπήρχε, ούτε βέβαια και βιβλίο, οπότε ο Π έβγαζε σε φυλλάδια τις παραδώσεις  και τις πούλαγε απέξω από του Συγγρού, φορώντας κοντό παντελονάκι και Ελβιέλες χωρίς κορδόνια!


Στα φυλλάδια συχνά είχε εικόνες με τις εντοπίσεις δερματολογικών παθήσεων στο σώμα οπότε όταν  έβλεπε να έρχονται κάτι θεούσες του έτους διαλαλούσε το εμπόρευμα του λέγοντας τους :ελάτε κορίτσια έχουμε και γυμνούς άντρες σήμερα στην μόστρα!
Ένα καλοκαίρι μάλιστα καθώς το πλοίο έδεσε στην Μύκονο άκουσα την μπάσα φωνάρα του από την προκυμαία να φωνάζει: Rooms, Rooms!
Είχε συνεννοηθεί με την σπιτονοικοκυρά του δωματίου που νοίκιαζε να του κάνει έκπτωση αν κατέβαινε κάθε φορά που ερχόταν το πλοίο να διαφημίζει στους τουρίστες τα δωμάτια της!  


Αλλά και στην Αθήνα είχε για ένα διάστημα συνεταιριστεί με κάποιους και είχαν ανοίξει μια ταβέρνα στην Πλάκα!
Τελικά με τις δραστηριότητες του αυτές και με κάποιο ποσό από τους δικούς του, είχε αγοράσει ένα Volvo Amazon αυτοκίνητο πολύ ακριβό εκείνη την εποχή που αποτέλεσε και το μοναδικό  αυτοκίνητο όλης της παρέας στην Κρήτη.


Δεν είχε πρόβλημα να μου το δανείσει ,όταν το χρειαζόμουν, μέχρι να αποκτήσω το πρώτο που περιγράφω εδώ, και εγώ σε αντάλλαγμα όταν το πρωτοπήρα φρόντισα  να του κάνω ένα στοιχειώδες σέρβις, που ποτέ δεν του είχε  κάνει για χρόνια ο αδιάφορος και άσχετος με αυτά ιδιοκτήτης του.
Χάρις στην ευχέρεια των μετακινήσεων με το αυτοκίνητο, η παρέα είχε την δυνατότητα να γνωρίσει όλα τα φαγάδικα και μεζεδοπωλεία  της ευρύτερης περιοχής των Χανίων στα οποία ο Π έτρεφε ιδιαίτερη αδυναμία.
Ήταν ικανός να φάει τον άμπακο όχι όμως αρπαχτά, αλλά ήταν επίσης ικανός να μείνει, επειδή δεν είχε παρέα ή βαριόταν να πάει στο εστιατόριο  και νηστικός για ένα 24ωρο.
Όταν έρχονταν τα πιάτα με τους μεζέδες ήταν αυτός που θα έκοβε με απόλαυση σιγά σιγά τα διάφορα σε κομμάτια, θα έβαζε κρασί στα ποτήρια και αφού θα έλεγε εις υγείαν τότε θα τσίμπαγε την πρώτη μπουκιά.


Μια φορά που είχαμε βρεθεί στα Χανιά καμιά 10 και έριξε την ιδέα να πάμε κάπου να τσιμπήσουμε δήλωσαν όλοι ότι δεν πεινάνε μεν αλλά τέλος πάντων ας πάμε για την παρέα.
Αφού ήρθαν οι μεζέδες και ο Π έκανε την παραπάνω ιεροτελεστία που ανέφερα, μετά το εις υγείαν πήρε το πιρούνι και πήγε να τσιμπήσει κάτι.
Αμ δε! Οι μη πεινόντες  τα είχαν εξαφανίσει όλα!
Ατάραχος παρήγγειλε μια από τα ίδια επακολούθησε ή ίδια ιεροτελεστία και τελικά κατάφερε να φάει μετά την 3η φορά που ήρθαν τα ίδια!
Γυρίζοντας ,μια μέρα που εγώ εφημέρευα, μετά από μια τέτοια κρασοκατάνυξη η παρέα σταμάτησε το αυτοκίνητο σε μια έρημη και σκοτεινή περιοχή για γενικό κατούρημα.
Ο Π συνήθως άνοιγε την πόρτα και όπως ήταν καθιστός με το ένα  πόδι έξω ανακουφιζόταν προσέχοντας μόνο να μην κατουρήσει το πόδι του και την πόρτα του αυτοκινήτου!
Ο φαρμακοποιός που ήταν μαζί, ένα σεμνό και εξαιρετικό παιδί βγήκε και πήγε πιο μακριά και δυστυχώς δεν είδε ένα χαντάκι  που υπήρχε εκεί έπεσε μέσα και έσπασε το πόδι του.


Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να φύγει για την Αθήνα και έτσι ο Π να αποκτήσει την τρίτη ντουλάπα στο δωμάτιο και να γλυτώσουμε από την βαλίτσα του που μας εμπόδιζε να κινηθούμε σε αυτό.
Η τοποθέτηση των πραγμάτων στην ντουλάπα  ήταν μοναδική!
Αφού την άνοιξε άδειασε με μια κίνηση την βαλίτσα μέσα και σπρώχνοντας τα πράγματα για να μην πέσουν έξω την έκλεισε  με ένα θριαμβευτικό χαμόγελο καθώς τον παρακολουθούσαμε έκθαμβοι.
Με το ταλαίπωρο Volvo πηγαίναμε, μετά από κάποια διασκέδαση ,ένα βράδυ την κ. Αθεόφοβου και την αδελφή της στο Αγροτικό Ιατρείο. Ήταν χειμώνας, αργά την νύχτα, έβρεχε καταρρακτωδώς και ο δρόμος κοντά στο Καλάμι ήταν ακόμα υπό κατασκευή με χώμα και μεγάλες λακκούβες.  Ο Π ατάραχος και απτόητος από τον χαλασμό το πάταγε μέχρι που έπεσε σε μια λακκούβα ακούστηκε ένα γκάπ από κάτω και βγαίνοντας από αυτήν σε λίγο το αυτοκίνητο σταμάτησε.
Από το πλάι, που είχαν κόψει το βουνό για τον δρόμο ,ακούγονταν διάφορες πέτρες να κατρακυλούν καθώς  η βρόχα έπιπτε στρέιτ θρου όπως έλεγε και Ζαμπέτας.
Οι γυναίκες στα πρόθυρα της υστερίας καθώς άκουγαν τις πέτρες, ολόκληρα αγκονάρια, να κατρακυλάνε, άνθρωπος ούτε σπίτι να μην υπάρχει γύρω, εγώ να προσπαθώ να τις ηρεμήσω και ο Π ατάραχος να λέει: θα φανεί κάποιος ηρεμίστε !
Αυτή λοιπόν η περίπτωση είναι η μοναδική στην ζωή μου που επιβεβαιώθηκε το απόφθεγμα του Κοέλιο:
“ όταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις.”  


Από το βάθος του ορίζοντα φάνηκαν κάποια φώτα αυτοκινήτου το οποίο όχι μόνο σταμάτησε για να μας σώσει αλλά ήσαν και συνάδελφοι από το νοσοκομείο που είχαν πάει στο Ρέθυμνο.
Η μόνη ζημιά που είχε γίνει στο αυτοκίνητο ήταν ότι είχε ζουληχτεί το μεταλλικό σωληνάκι παροχής της βενζίνης.
Μπορεί αυτή να μην ήταν σοβαρή ως ζημία όμως το τελειωτικό χτύπημα το κατάφερε στο δύστυχο Volvo o Π μια άλλη φορά που γύρναγε με μερικούς άλλους ,λίγο πριν την Σούδα όταν κοιμήθηκε οδηγώντας!


Το αυτοκίνητο καβάλησε κάτι πέτρινα ρείθρα του δρόμου, που φαίνονται στην φωτογραφία και προσγειώθηκε σε μια αμμουδιά  χωρίς ευτυχώς να πάθει κανείς τίποτα, εκτός από ένα που άρχισε να φωνάζει στον πανικό του : δεν βλέπω, δεν βλέπω! Απλά του είχαν φύγει τα γυαλιά!
Το πρόβλημα όμως με τον Π ήταν ότι ήταν εκ πεποιθήσεως βρωμίλος!
Όταν γυρίζαμε στο δωμάτιο έλυνε την γραβάτα και γδυνότανε λέγοντας αυτοσαρκαζόμενος : ας ελευθερώσουμε την βρώμα!
Και πράγματι την ελευθέρωνε και γινόταν μάχη μέχρι να βάλει τα πόδια του κάτω από τα σκεπάσματα.
Σηκωτό τον πηγαίναμε οι συγκάτοικοι στο μπάνιο για να πλυθεί.
Το καλοκαίρι ευτυχώς πήγαινε μόνος του κάθε πρωί,αλλά η περιγραφή του μπάνιου του είναι υπεράνω κάθε περιγραφής! 
Έβγαζε τα εσώρουχα έμπαινε κάτω από το ντους, το άνοιγε έτρεχε το νερό επάνω του ενώ αυτός έμενε ακίνητος, έκλεινε το ντους, έβαζε ξανά  τα εσώρουχα χωρίς να σκουπιστεί και στην συνέχεια έβαζε την στολή και πήγαινε στο νοσοκομείο!
Μια φορά που είχε γυρίσει από την Αθήνα εμφανίστηκε με κάτι μπλε εσώρουχα που τότε για πρώτη φορά είχαν κυκλοφορήσει και μας είπε περήφανος ότι του τα είχε πάρει η μάνα του.



Μετά από μια βδομάδα με τα μπλέ τον ρώτησα πόσες αλλαξιές του είχε πάρει και μου απάντησε με άνεση: μία!
Όταν πήρε μετάθεση για την Αθήνα μας έλειψε η παρέα του αλλά για αρκετές μέρες μετά τον αναπλήρωνε απόλυτα η μυρουδιά του που είχε παραμείνει στο δωμάτιο.

ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

Κυριακή 25 Οκτωβρίου 2015

Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 10) ΤΟ "ΣΗΜΑΔΑΤΣΙ" ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΕΡΩΤΕΣ






Η επίσκεψη στο Αγροτικό Ιατρείο είχε και μια απρόβλεπτη με αλλά καθοριστική εξέλιξη στην ζωή μου σαν και αυτή που περιγράφει το τραγούδι "Δυό πόρτες έχει η ζωή"
Το επόμενο Σαββατοκύριακο όταν με την σειρά της η Αγροτική ιατρός ήρθε στα Χανιά, μου διηγήθηκε την συνομιλία που είχε με τον παπά του χωριού που βέβαια ήταν ενημερωμένος για τα πάντα που γίνονταν στην επικράτεια του.
-Ποιός ήταν ο νεαρός που ήρθε προχθές;
-Ο αρραβωνιαστικός μου!
-Τσε που είναι το σημαδάτσι;
Όταν μου διηγήθηκε τα παραπάνω αισθάνθηκα σαν τον Παπαδόπουλο, όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είπε το ιστορικό:
Όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια!


Έτσι ως πρόβατον επί  σφαγήν την ακολούθησα σε ένα κοσμηματοπωλείο όπου  μετά ωριαία εξονυχιστική. μελέτη της μελλοντικής κ. Αθεόφοβου εξήλθα με μια βέρα στο δεξί και ψιθυρίζοντας από μέσα μου  τροποποιημένο τον τελικό στίχο του   Απολείπειν ο θεός Aντώνιον του Καβάφη σε:   αποχαιρέτα την, την Ελευθερία  που χάνεις. 
Επειδή βέβαια δεν ανεχόμουνα επάνω μου εκτός από το ρολόι μου σταυρουδάκια, ταυτότητες στο χέρι σαν του Τζανετάκη, η βέρα σαν αυτήν που αγόρασα, οι μόνες φορές που την φόρεσα ήσαν στις λίγες επισκέψεις μου στο χωριό και έκτοτε από αμνημονεύτων χρόνων αγνοείται η τύχη της.


Στο νοσοκομείο τότε είχαν στείλει να υπηρετήσουν μερικές από τις νεότερες αδελφές του σώματος που ήσαν όλες  ανύπανδρες και σε ηλικία λίγο μεγαλύτερη από τους έφεδρους σημαιοφόρους που υπηρετούσαμε σε αυτό.
Όπως είναι αυτονόητο κάναμε παρέα με τα κορίτσια αυτά και αρκετές φορές πηγαίναμε και χορεύαμε μαζί σε κάποιο από τα 3 κλάμπ με ζωντανή ορχήστρα που υπήρχαν τότε στα Χανιά  
Ο ένας λοιπόν από τους  συγκατοίκους μου, ο Μ,  στο δωμάτιο στην Λέσχη Αξιωματικών που έμενα στην αρχή, κάθε βράδυ ήταν για ώρες μέχρι τις 2 την νύχτα στο τηλέφωνο, μιλώντας συνέχεια ψιθυριστά  και όλο γλύκα σε κάποια, που σύντομα καταλάβαμε αλλά και μας το ομολόγησε, πως ήταν η Ν μια από τις αδελφές νοσοκόμους.


Μπαίνοντας μια μέρα το πρωί στο νοσοκομείο ο σκοπός μου ευχήθηκε:
-Άντε και στα δικά σου!
Έκπληκτος τον ρώτησα τι εννοεί και μου εξήγησε πως ο Μ, αρραβωνιάστηκε την Ξ η οποία ήταν μια παρασκευάστρια σε ένα από τα εργαστήρια του νοσοκομείου.
Γέλασα με τις διάφορες φήμες που κυκλοφορούν στα μικρά κοινωνικά σύνολα όπως είναι ένα νοσοκομείο, αφού ήξερα εδώ και καιρό με ποια μιλούσε τρυφερά κάθε βράδυ.
Έτσι λοιπόν  πήγα να πω στον Μ τι κυκλοφορεί γι΄αυτόν.
Με έκπληξη όμως πήρα απάντηση:
-Ναι είναι αλήθεια!
Πριν καλά καλά να χωνέψω αυτό πού άκουσα, σπαρακτικές κραυγές ακουστήκαν από τα υπόγεια που ήσαν τα εργαστήρια.


Η Ν σχεδόν μαζί με μένα έμαθε τα νέα και είχε βουτήξει με μένος την Ξ από το μαλλί  η οποία στρίγγλιζε από τον πόνο.
Ευτυχώς που τις χώρισε η διευθύνουσα και έκτοτε η Ν έμαθε ότι  τα γλυκόλογα δεν σημαίνουν ότι καταλήγουν πάντα σε γάμο, ενώ τελικά ο Μ παντρεύτηκε την Ξ και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.
Εκτός όμως από αυτό το ειδύλλιο υπήρχε και ένα ακόμη μεταξύ μιας άλλης κοπέλας και ενός από τους ανώτερους αξιωματικούς γιατρούς του νοσοκομείου.
Το μόνο πρόβλημα όμως εδώ ήταν ότι αυτός ήταν παντρεμένος!
Όπως είπα προηγουμένως αρκετές φορές πηγαίναμε με τα κορίτσια να χορέψουμε αποφεύγοντας να λέμε σε αυτήν να έρθει μαζί μας για ευνόητους λόγους.
Μια φορά όμως όταν μας είδε να ετοιμαζόμαστε να βγούμε μας ρώτησε αν μπορεί να έρθει και αυτή μαζί.
Αναγκαστικά λοιπόν την πήραμε παρέα  και επιστρέφοντας  το βράδυ πριν να πάμε για ύπνο οι άνδρες, ανεβήκαμε για κουβεντούλα στο καρέ των αξιωματικών του νοσοκομείου, που ήταν σε άλλο όροφο από τους θαλάμους των ασθενών.
Εκεί εμφανίστηκε ο παντρεμένος εραστής, βαπόρι από τον θυμό του και την ζήλεια του και επειδή βέβαια δεν μπορούσε να μας κατηγορήσει γιατί είχαμε πάρει μαζί μας την γκόμενα του, έριξε σε όλους μας μια πεντάρα στέρησης εξόδου, με την δικαιολογία ότι  "διαταράξαμε την ησυχία του Νοσοκομείου σε ώρα κοινής ησυχίας"!
Οφείλω να ομολογήσω ότι αυτές οι 5 μέρες  ήσαν από τις πιο διασκεδαστικές  της θητείας μου!


Επειδή η Λέσχη που μέναμε ήταν δίπλα από το  Νοσοκομείο η μετακίνηση μας από το ένα στο άλλο γινόταν με όλους μας μαζί, εφ΄ ενός ζυγού με αργό βήμα σαν σκυφτοί κατάδικοι με τα χέρια μπροστά ανοικτά σαν να κρατούσαμε ο καθένας την σιδερένια μπάλα η οποία ήταν δεμένη στο πόδι μας προς γενικότερη θυμηδία όσων μας έβλεπαν και ήξεραν την ιστορία! 
Όταν εγώ πλέον είχα φύγει από την Λέσχη και έμενα πλέον με την  κ. Αθεόφοβου στο κοντινό Αγροτικό Ιατρείο που είχε μετατεθεί, η ανδρική κομπανία των εφέδρων είχε νοικιάσει συνεταιρικά στα Τσικαλαριά μια εξοχική βίλα που την είχαν μάλιστα ονομάσει "η βίλα των Οργίων"
Βέβαια σε αυτή την βίλα, που κανένας δεν καθάριζε τίποτα, υπέθετες ότι κάτω από κάθε στοίβα από αποτσίγαρα πρέπει αν υπήρχε αρχικά ένα τασάκι.



Τα συνήθη δε όργια ήσαν η παρέα να μαζεύεται εκεί και να παίζει πόκα. Τελικά κάποιος τα  έφτιαξε  με μια αρραβωνιασμένη δασκάλα της οποίας ο αρραβωνιαστικός ήταν στην Αθήνα Έτσι αυτή για να πνίξει τον πόνο της από την απουσία του δικού της, βρήκε στοργική παρηγοριά στις αγκάλες του, αλλά ταυτόχρονα έβαλε και κάποια τάξη  στο αχούρι καθώς πέρναγε  αρκετές ώρες εκεί.
Δεν είχε δε κανένα πρόβλημα όταν ο συνάδελφος  μετατέθηκε, να συνεχίσει να πνίγει τον πόνο της στις αγκάλες του αντικαταστάτη του. Είχα πλέον απολυθεί όταν την συνάντησα ξανά στην Αθήνα με ένα παιδί στην αγκαλιά δίπλα στον πανευτυχή πατέρα, πρώην αρραβωνιαστικό και νυν σύζυγο, που μου εξιστόρησε με θαυμασμό γι΄αυτήν, το πόσο στωικά αντιμετώπισε η γυναικούλα του τα χρόνια της μοναξιάς που έζησε μακριά του στα Χανιά .

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ


Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2015

Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 9) ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗΣ κ.ΑΘΕΟΦΟΒΟΥ





Καθώς λοιπόν βρισκόμαστε εις  τας αγκάλας ο εις του άλλου και οι δύο μαζί εις τα αγκάλας του Μορφέως, μια βάρβαρη φωνή μας ξύπνησε απότομα φωνάζοντας έξω από την πόρτα μας στην σκάλα:
-Γιάτρενα, γιάτρενα!
Αφού μας ενημέρωσε ότι ένας παππούς αιμορραγούσε συνεχώς από την μύτη, επήγαμε και οι δύο να δούμε τον ασθενή.
Σε ένα δωμάτιο ήταν ένας γέρος με ματωμένα πανιά κάτω από την  μύτη του και καμιά 15 συγγενείς στο δωμάτιο να τον βλέπουν φοβισμένοι.
Η  αγροτική ιατρός όταν πήγε στο ιατρείο που την τοποθέτησαν, το οποίο   ειρήσθω εν παρόδω, έσταζε η σκεπή του και για να μπεις μέσα πήδαγες ένα μικρό ρυάκι που πέρναγε μπροστά από την είσοδο του, βρήκε και μερικά φάρμακα από τα οποία μερικά κουβάλαγε στην τσάντα της.
Μεταξύ αυτών ήταν ένα ενέσιμο  που ονομαζόταν Τachostypt και έγραφε επάνω, αιμοστατικόν και είχε μέσα βιταμίνη Κ, οπότε βγάζει μια σύριγγα από την τσάντα της και του κοπανάει  μια ένεση με αυτό .
Με τρόπο της ψιθυρίζω  πάρτου μια πίεση, οπότε διαπιστώνουμε με έκπληξη  και οι δύο πως είχε 29! (τα μανόμετρα δείχνουν μέχρι 30,δηλαδή 300 χιλιοστά στήλης υδραργύρου ή 300 mm Hg!)



Έτσι λοιπόν αφήσαμε τον τυχερό γέρο,που η φύση φρόντισε να ανοίξει η μύτη του αντί κανένα αγγείο στο κεφάλι του να αιμορραγεί ,μέχρις ότου η αυτόματη αυτή αφαίμαξη να του ρίξει την πίεση, που παρόμοια της οποίας έκτοτε δεν έχω ξαναδεί.
Η πρώτη αυτή εμπειρία μου με την αγνή ελληνική ύπαιθρο συμπληρώθηκε την επόμενη μέρα όταν  το χριστεπώνυμο πλήρωμα του χωριού μετά την θεία λειτουργία που είχε παρακολουθήσει και αφού κοινώνησε αποφάσισε να λύσει τις διαφορές που είχε για ένα μέτρο χωράφι στα κατσάβραχα.



Επάνω στη  λογομαχία ένας Κρητικός κατέβασε το στειλιάρι με το δικράνι  που κρατούσε στο χέρι του  συχωριανού του, ανοίγοντας του μια τρύπα οπότε και αυτός αμυνόμενος χίμηξε και με μια δαγκωματιά του έκοψε με τα δόντια το μισό λοβίο του αυτιού του.
Ευτυχώς  που στο ιατρείο υπήρχαν κάτι ράμματα από μετάξι και έτσι η μεν σύζυγος περιποιήθηκε την τρύπα στο χέρι του ενός και εγώ ασχολήθηκα με το αυτί του άλλου,άνευ βέβαια τοπικής αναισθησίας που δεν υπήρχε, λέγοντας τους για παρηγοριά στις φωνές τους ότι οι Κρητικοί δεν πονάνε!
Αυτό το πιστεύουνε πολλοί Κρητικοί και γι΄αυτό  έχει βγει και το γνωστό ανέκδοτο με τον Κρητικό ομοφυλόφιλο που στην ερώτηση:
-Ρε φίλε δεν σε πονάει να ουμε αυτό το πράμα που μπαίνει από πίσω σου;
οπότε απαντάει αυτός ενοχλημένος:
- Ιντ' αν αυτά που λες μωρέ κοπέλι, πονάνε ορέ τα παλικάρια;
Στο ιατρείο υπήρχαν μερικά στοιχειώδη φάρμακα,αλλά αντιβιοτικά  κτλ έπρεπε για να φτάσουν στο χωριό ο ασθενής να παρακαλέσει είτε κάποιο γνωστό του που θα πήγαινε στα Χανιά, ή τον οδηγό του λεωφορείου να του τα αγοράσει .
Οι Αγροτικοί γιατροί τότε είχαν δικαίωμα, επειδή αυτή η κατάσταση  υπήρχε σε πολλά μέρη της Ελλάδας, να πωλούν φάρμακα.
Έτσι και η κ. Αθεόφοβου προμηθεύτηκε μερικά αντιβιοτικά, κυρίως παιδιατρικά σιρόπια, γιατί δεν μπορούσε να βλέπει  παιδάκια να ψήνονται στον πυρετό και να χρειάζεται μερικές φορές να περάσουν  1-2 μέρες μέχρι να έρθει με κάποιον η αναγκαία αντιβίωση.
Με το μεγάλο δε εμπορικό δαιμόνιο που είχε, αντίστοιχο με δικό μου, έδινε το αντιβιοτικό στο παιδί και περίμενε την επόμενη μέρα, όπως την διαβεβαίωναν, ότι θα της φέρουν τα λεφτά.
Είχε πληρώσει για την αγορά των φαρμάκων 2.800 δραχμές με την προοπτική να εισπράξει στο τέλος 3.200 δηλαδή το κέρδος να είναι 400 δραχμές. Το αποτέλεσμα βέβαια ήταν να μην καταφέρει να εισπράξει ούτε 2.000 αλλά  να αποκτήσει την εμπειρία  του αποφθέγματος «ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος». 
Όταν δε τα προς πώληση φάρμακα τελείωσαν, δεν ξαναπήρε βέβαια και ως άλλος Μένοιπος,  στους νεκρικούς διαλόγους του Λουκιανού, απαντούσε με το γνωστό «Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος»



Τελικά εκτός από λεωφορείο στο χωριό μπορούσες να πας και με ένα πειρατικό ταξί  Peugeot 404 Familiale, ένα αυτοκίνητο που είχε και τρίτο κάθισμα πίσω, έτσι ώστε να μπορεί να μεταφέρει 7-8 άτομα.
Βέβαια στην Κρητική του εκμετάλλευση μετάφερε 10-11 άτομα, εκτός από τον οδηγό, τα οποία κατά μαγικό τρόπο κατάφερναν να στοιβαχτούν αδιαμαρτύρητα μέσα σε αυτό. Οι διαδρομές γίνονταν κάτι απίθανες ώρες, όπως πχ 5 το πρωί ,για να μην τον πιάνει η τροχαία.
Η δε εξυπηρέτηση των επιβατών ήταν άμεση, όταν ακουγόταν, αρκετά συχνά, η φωνή θα κάνει εμετό!
Χωρίς να σταματήσει, ο προβλεπτικός οδηγός έπαιρνε από το μπροστινό ντουλαπάκι μια σακούλα και χέρι με χέρι έφτανε στον υποψήφιο να ξεράσει επιβάτη, χωρίς να αναγκαστεί να σταματήσει και να καθυστερήσει.
Δεν χρειάστηκε πάντως να ταξιδέψω πολλές φορές με αυτό, παρά το ότι είχα πάντα την τιμητική θέση δίπλα στον οδηγό, γιατί η κ. Αθεόφοβου μετά 6 μήνες πήρε μετάθεση σε άλλο Αγροτικό Ιατρείο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2015

Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 8) ΠΗΓΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΓΡΟΤΙΚΟ ΙΑΤΡΕΙΟ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗΣ κ.ΑΘΕΟΦΟΒΟΥ






Μετά την άφιξη μου στα Χανιά και τους περιπαθείς εναγκαλισμούς με το έτερον ήμισυ μετά από τόσους μήνες χωρισμού, αναγκαστικά την άλλη μέρα ο καθένας μας πήρε τον δρόμο του, εκείνη για το Αγροτικό της Ιατρείο και εγώ για το Νοσοκομείο, το οποίο ευτυχώς ήταν δίπλα από την λέσχη Αξιωματικών όπου θα έμενα σε ένα δωμάτιο με άλλους 3 εφέδρους αξιωματικούς.
Είχαμε συνεννοηθεί ότι την επόμενη Κυριακή θα πήγαινα εγώ στο χωριό της που ήταν 85 χιλιόμετρα από τα Χανιά. Σε αυτό πήγαινε ένα λεωφορείο, μου φαίνεται 2 φορές κάθε μέρα, και μου είχε πει τις ώρες που ξεκινούσε.
Εκεί λοιπόν που ετοιμαζόμουνα να φύγω από το Νοσοκομείο ένας σμηνίτης φρόντισε να κόψει με μια λαμαρίνα δύο τένοντες στο χέρι του, οπότε αναγκαστικά μπήκα στο χειρουργείο ενώ βέβαια σκεφτόμουνα με στενοχώρια το λεωφορείο που ήδη είχε φύγει.
Τηλέφωνο βέβαια να ειδοποιήσω δεν υπήρχε ή μάλλον υπήρχε μόνο ένα στην κοινότητα από εκείνα με το καβουρδιστήρι.


Σκεφτόμουνα τι μαύρες σκέψεις που θα έκανε το τρυφερό μου ήμισυ, τρυφερό γιατί τότε ήταν μόλις  25 χρονών,  που λόγω και του αισιόδοξου χαρακτήρα της, θα ξεκίναγαν από την υπόθεση  ότι τα τίναξα, μέχρι την πιο πιθανή ότι την έχω κοπανήσει από αυτήν σαν τον Παναή από τα Μέγαρα και μάλιστα άνευ αρραβώνος!
Έτσι λοιπόν αποφάσισα και με ένα χάρτη στο χέρι, ξεκίνησα για το χωριό με ένα νοικιασμένο Opel Cadett, το οποίο βλαστήμησα την ώρα που το πήρα γιατί σε ένα στενό χωματόδρομο βρέθηκα αντιμέτωπος με το λεωφορείο που γύρναγε πίσω.


Για να χωρέσουμε έπρεπε να βάλω όπισθεν αλλά έλα ντε που δεν έμπαινε με τίποτα ! Βλέπεις δεν ήξερα τότε ότι σε αυτά πρέπει να πιέσεις τον λεβιέ για να μπει,γιατί μέχρι τότε όλα τα αυτοκίνητα που είχα οδηγήσει είχαν τις ταχύτητες στο τιμόνι ! ( Για το Neckar και το Autobianchi Primula και για το πλεονέκτημα του πόσο βολικό είναι να έχουν τον λεβιέ ταχυτήτων στο χέρι όταν χρησιμοποιούνται και ως κρεβατοκάμαρα έχω γράψει εδώ)
Έτσι αναγκαστικά άρχισα να τσουλάω προς τα πίσω χωρίς ταχύτητα με ένα γκρεμό από την μια μεριά και ένα χαντάκι από την άλλη.
Αφού τελικά μετά από αρκετή ταλαιπωρία και στρεσάρισμα με την οπισθοπορεία ξεμπέρδεψα από την ατυχή συνάντηση με το λεωφορείο, συνέχισα τον δρόμο μου που  σε δύο σημεία συναντούσε ένα ποταμάκι.
Βέβαια γεφύρια δεν υπήρχαν, αλλά είχαν στρώσει  με  τσιμέντο την συνέχεια του χωματόδρομου μέσα στο ποτάμι και το πέρναγες μετά φόβου θεού και πίστεως με την ελπίδα ότι το νερό δεν θα σου σβήσει την μηχανή. Ένας συνάδελφος που του διηγούμουν  αυτή την ιστορία μου είπε ότι αυτού σε αντίστοιχη περίπτωση του είχε σβήσει.
Εύλογα τον ρώτησα λοιπόν και εγώ:
-Και τι έκανες;
-Τι ήθελες να κάνω, έβγαλα τα παπούτσια μου, σήκωσα τα παντελόνια  και πήρα το σφουγγάρι από το πορτ μπαγκάζ και το έπλυνα περιμένοντας να στεγνώσει η μηχανή και να ξαναπάρει μπροστά!
Τελικά καθώς πια βράδιαζε έφτασα στην χωμάτινη πλατεία του χωριού όπου το μόνο φωτισμένο κατάστημα ήταν ένα μακρόστενο μπακάλικο ή μάλλον όπως το συνήθιζαν τότε ένα Γενικόν Εμπόριον μιας και πούλαγε απ΄ όλα.
Ρώτησα τον ιδιοκτήτη που μένει η γιατρός και μου απάντησε:
-Εδώ!
Νομίζοντας ότι δεν κατάλαβε την ερώτηση μου επανέλαβα:
-Ρώτησα που μένει η γιατρός;
Επανέλαβε λοιπόν και αυτός δείχνοντας μου μια πόρτα :
-Εδώ, στο βάθος του καταστήματος.
Ανοίγοντας την πόρτα στο βάθος του μπακάλικου είδα την εν καταθλίψει διατελούσα ιατρό να με αγκαλιάζει περιχαρής πλέον για την ανέλπιστη εμφάνιση μου.
Μετά τους πρώτους ασπασμούς εύλογα έθεσα το ερώτημα:
-Τι βρωμάει έτσι εδώ μέσα, οπότε έλαβα την απάντηση ότι σε αυτό το δωμάτιο έβαζαν τα τομάρια από τα πρόβατα και παρά το άτι το είχε βάψει 3 φορές η βρώμα δεν έλεγε να φύγει.
Καθώς πλέον είχε σκοτεινιάσει της είπα άναψε κάνα φώς οπότε και αυτή τράβηξε κάτω από τραπέζι μια λάμπα πετρελαίου LUX και άρχισε να τη τρομπάρει για να ανάψει. Το χωριό δεν είχε  ακόμα ηλεκτρικό ρεύμα!

Αφού φάγαμε τελειώνοντας, όπως πάντα με το απαραίτητο φρούτο, πήρε τις καρπουζόφλουδες και με μια κίνηση τις πέταξε έξω από το παράθυρο.
-Τι κάνεις εκεί φώναξα, αυτό το παράδειγμα δίνει ένας γιατρός στον κόσμο.
-Αντε να δεις μου λέει τι είναι κάτω.
Το δωμάτιο στην πίσω μεριά είχε μια δεύτερη είσοδο με σκάλα, καθώς λόγω κλίσης του εδάφους ήταν σαν να βρισκόταν ένα όροφο ψηλότερα από το έδαφος. 
Στην αυλή δε κάτω  ήσαν 3 τροφαντά πανευτυχή γουρούνια που απολάμβαναν τις καρπουζόφλουδες ως μάννα εξ ουρανού.



Αφού πέσαμε να κοιμηθούμε, μετά τα ευνοήτως  παραλειπόμενα, σκέφτηκα ότι είμαστε τυχεροί από μια μεριά που δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα γιατί θυμήθηκα τι μου είχε διηγηθεί ο μετέπειτα κουμπάρος μου σε αντίστοιχη επίσκεψη του στο Αγροτικό Ιατρείο της γυναίκας του σε χωριό τη Πελοποννήσου. 
Την άλλη μέρα που είχε πάει στο χωριό είπε η γυναίκα του σε κάποιους γείτονες πως είχε έρθει την προηγουμένη ο αρραβωνιαστικός της, οπότε και αυτοί της απάντησαν:
-Ναι το είδαμε τρεις φορές άναψε το φως το βράδυ!
Με τον Δημήτρη και την γυναίκα του είμαστε από τότε δύο  ζευγάρια συμφοιτητών από το Πανεπιστήμιο, από αυτά που οι δεσμοί τους δεν λύνονται παρά μόνο όταν πεθάνει κάποιος από τους τέσσερις και δυστυχώς αυτό έγινε .
Α, ρε Δημήτρη πόσο μας λείπεις!


ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ

Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2015

Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 7) ΜΕΤΑΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ






Μετά την υπηρεσία στα καράβια η μετάθεση μου θα ήταν σε υπηρεσία ξηράς. Όλοι οι γιατροί που υπηρετούσαν στο Ναυτικό προτιμούσαν μετά τα πλοία κατά σειρά να πάνε στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών, στο Ναυτικό Νοσοκομείο Πειραιώς ή τέλος στο Ναυτικό Νοσοκομείο Σαλαμίνας.
Μόνο εγώ, παρά το ότι είμαι γκάγκαρος Αθηναίος, ήθελα να πάω στο νέο τότε Νοσοκομείο Κρήτης με αποτέλεσμα ο πατέρας μου να καταφύγει, με αρκετά δυσφορία του, γιατί δεν ήταν στον χαρακτήρα του,για δεύτερη και τελευταία στην ζωή του φορά, στο τρίτο από τα 3 Μ με τα οποία μπορείς να πετύχεις κάτι στην Ελλάδα (Μουνί, Μονέδα, Μέσον)
Έκπληκτος ένας γνωστός του Ναύαρχος τον άκουσε να του ζητάει σαν χάρη ότι ο γιος του ήθελε να πάει στην Κρήτη.
Όσοι τον έβαζαν σαν "Οκτάρι" (το μέσον στην γλώσσα του Ναυτικού) του ζήταγαν να φύγουν από εκεί και να έρθουν στην Αθήνα.
 Σε αυτήν δε  η πιο περιζήτητη μετάθεση ήταν στον Πεντάγωνο αλλά έπρεπε να έχεις πολύ γερό "οκτάρι", όπως ο πχ ο Τσίπρας, για να υπηρετήσεις σε αυτό.



Παρένθεση πρώτη. Οι υπηρεσίες ξηράς του Ναυτικού  είναι όλες βασικά στο λεκανοπέδιο Αθηνών όποτε η μετάθεση στις υπηρεσίες του στην Σούδα ήσαν σαν να πάρεις  μετάθεση για τα  σύνορα στο πεζικό.
Η κοινωνία στην Σούδα και τα Χανιά τότε ήταν αρκετά κλειστή και οι ναύτες αλλά και οι φαντάροι και οι σμηνίτες που δεν ήσαν ντόπιοι  αντιμετωπίζονταν, κυρίως από τις νεότερες ανδρικές ηλικίες αρκετά εχθρικά, γιατί όλο αυτό το νεανικό αντρομάνι όταν είχε "εξόδου" κυνήγαγε τον ίδιο ηλικιακό γυναικείο πληθυσμό με αυτούς.
Θυμάμαι ότι ένας ταβερνιάρης μας έλεγε ότι οι 3 κόρες του είχαν παντρευτεί αντίστοιχα φαντάρο, ναύτη και σμηνίτη!
Αυτή η κατάσταση  είχε σαν αποτέλεσμα όταν γινόταν ποδοσφαιρικός αγώνας οι ένστολοι  να υποστηρίζουν την αντίπαλη ομάδα από τους ντόπιους με αποτέλεσμα  να γίνονται συνεχώς επεισόδια.
Μία φορά μάλιστα μετά τον αγώνα έγιναν έντονες μάχες στους δρόμους μεταξύ των φαντάρων, ναυτών και σμηνιτών  και των νεαρών Χανιωτών με αποτέλεσμα να απαγορευτεί στους στρατεύσιμους η παρακολούθηση ποδοσφαιρικών αγώνων.
Επίσης είχε απαγορευτεί  σε όσους ναύτες  έφευγαν με το πλοίο να φωνάζουν από αυτό: Πάω στην Ελλάδα! 
Παρένθεση δεύτερη. Η πρώτη φορά που ο πατέρας μου ζήτησε κάτι για τον κανακάρη του ήταν στο Πανεπιστήμιο.
Στο τέταρτο έτος μια από τις έδρες ειδικότητας δεν είχε καθηγητή όλα τα χρόνια που ήμουνα στο Πανεπιστήμιο. Την εποπτεία της είχαν αναθέσει σε ένα καθηγητή παρεμφερούς μαθήματος και ουσιαστικά την έδρα την είχε αναλάβει ο εντεταλμένος υφηγητής που υπηρετούσε σε αυτήν .
Βιβλίο βέβαια δεν υπήρχε και έτσι μια ομάδα συμφοιτητών  έγραφε τις παραδόσεις σε σημειώσεις σε φυλλάδια, τις οποίες και διόρθωνε ο εντεταλμένος υφηγητής και τις αγοράζαμε οι υπόλοιποι.
Στις εξετάσεις λοιπόν του Ιουνίου  διαπίστωσα με έκπληξη ότι το γράμμα μου το καλούσαν για εξετάσεις σε αυτό το μάθημα την ιδία μέρα και ώρα με ένα άλλο μάθημα!
Παρά τις έντονες διαμαρτυρίες μας ότι δεν είμαστε δισυπόστατοι, δεν υποχωρούσε κανείς από τους καθηγητές  λέγοντας ο ένας ότι εγώ είμαι αρχαιότερος και ό άλλος ότι εγώ έβγαλα πρώτος ανακοίνωση!
Έτσι ο πατέρας μου, υφηγητής και αυτός της σχολής πήρε τον άλλο υφηγητή να του ζητήσει να πάω μια άλλη μέρα να εξεταστώ.
-Γιατί ρε είναι ωραίος ο γιος σου του απάντησε σε μάγκικο ύφος ο τύπος.
-Ναι ρε είναι ωραίος σαν εμένα του απάντησε αμέσως ο πατέρας μου στο ίδιο ύφος.
Έτσι πήγα μια άλλη μέρα για να εξεταστώ αλλά ο κακοήθης επειδή είχε ντραπεί  να αρνηθεί την χάρη στον πατέρα μου,  μου την φύλαγε.
Ενώ ήξερε πολύ καλά τι περιλάμβαναν οι σημειώσεις που διαβάζαμε, αφού ο ίδιος τις διόρθωνε, μου έκανε 3 ερωτήσεις με θέματα που δεν υπήρχαν σε αυτές και με έκοψε  θριαμβευτικά, ενώ σχεδόν όλοι οι άλλοι συμφοιτητές μου, εκτός από το γράμμα μου,  είχαν περάσει το μάθημα αυτό χωρίς κανένα πρόβλημα !
Η επιθυμία μου να πάω στην Κρήτη δεν ήταν βέβαια γιατί με τραβούσαν εκεί οι ομορφιές αυτού του μοναδικού νησιού, αλλά η Κρητικιά που από την πρώτη φορά που γνωριστήκαμε  σε φοιτητική  διαδήλωση ως πρωτοετείς, μου έδωσε το χέρι της για να μην χαθούμε τρέχοντας, καθώς πίσω μας κυνηγούσε η αστυνομία. Έτσι βρεθήκαμε τρέχοντας πιασμένοι χέρι -χέρι από το Πανεπιστήμιο μέχρι την οδό Μάρνη όπου και ευτυχώς μας έκρυψε σε ένα βρώμικο πατάρι πίσω από κάτι παλιά λάστιχα ένας συμπονετικός ιδιοκτήτης βουλκανιζατέρ και ο οποίος αρνήθηκε στους αστυνομικούς που μας κυνήγαγαν ότι είχαν μπει κάποιοι στο κατάστημα του.
Βγαίνοντας από εκεί, αρκετά λερωμένοι, δώσαμε ραντεβού να ξανασυναντηθούμε την επομένη και έκτοτε μέχρι σήμερα αφού είχε βρει  τον ιδανικό άνδρα της ζωής της, δηλαδή έμενα, παραμένει στο πλευρό μου προσφέροντας μου σπανιότερα στιγμές ευτυχίας και συχνότερα στιγμές αφόρητης συζυγικής  γκρίνιας, όπως όλες οι γυναίκες που έχουν διανύσει πολύχρονο ευδόκιμο συζυγικό βίο με το ίδιο άτομο, το οποίο βέβαια  και αυτό αμυνόμενο τις αντιμετωπίζει, όπως εγώ, συνήθως με αισθητηριακή απομόνωση.
Παρ΄ όλα αυτά, η μακροχρόνια συζυγική συμβίωση έχει σαν αποτέλεσμα ακόμα και η αισθητηριακή απομόνωση να μην  σου εξασφαλίζει την πνευματική σου ηρεμία!




Έκτοτε με το τότε, νυν και αεί  έτερον ήμισυ είμαστε συνεχώς μαζί, καθώς ακολουθήσαμε κατά την διάρκεια της θητείας μου  την πεπατημένη του έσονται εις σάρκαν μίαν, αν και σήμερα πλέον  μάλλον είμαστε κάτι παραπάνω από μία και μισή.
Τότε όμως είχαμε μερικούς μήνες μακριά ο ένας από τον άλλο, καθώς εγώ ταξίδευα στις θάλασσες της Μεσογείου και εκείνη βρισκόταν σε ένα ορεινό ιατρείο του νομού Χανίων που έπρεπε να ανοίξω ένα μεγάλο χάρτη της Κρήτης για να βρω που στο διάολο είναι ,όταν μου έγραψε που την είχαν στείλει. 

                                                                                                                     ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

Κυριακή 11 Οκτωβρίου 2015

Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 6-ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΤΑ ΠΛΟΙΑ ΚΑΙ ΟΛΙΓΗ ΙΣΤΟΡΙΑ






 Τα ναρκαλιευτικά, όταν υπηρέτησα, ήσαν 6 νέα και 6 παλιά του Β παγκόσμιου πολέμου.  Τα νέα ήσαν λίγων ετών πλοία και είχαν ακόμα τον πλήρη αμερικανικό εξοπλισμό τους .
Τα παλιά, όπως το ΚΑΡΤΕΡΙΑ που αναφέρω παρακάτω, είχαν ενταχθεί στον ελληνικό στόλο το 1943 και ουσιαστικά αυτά είχαν καθαρίσει τα ναρκοπέδια του πολέμου στις ελληνικές θάλασσες και ήσαν πλεον ήδη έτοιμα για παροπλισμό. Οι κυβερνήτες τους ήσαν επίκουροι σημαιοφόροι και ο μόνος μόνιμος του Ναυτικού ήταν ένας μηχανικός υπαξιωματικός.
Αντίθετα στα καινούργια κυβερνήτης ήταν υποπλοίαρχος ενώ επίσης ύπαρχος και μηχανικός ήσαν μόνιμοι αξιωματικοί.
Τα νέα ήσαν σαφώς βελτιωμένα, διέθεταν ακόμα φαρμακευτικό εξοπλισμό  και εργαλεία για χειρουργικές επεμβάσεις, το καρέ των αξιωματικών μπορούσε να γίνει χειρουργείο και είχαν ακόμα στους διαδρόμους ένα μηχάνημα  που άμα πάταγες ένα κουμπί σου έβγαζε ταμπλέτες με αλάτι για την αναπλήρωση  των ηλεκτρολυτών, λόγω της έντονης εφίδρωσης που υπάρχει όταν το πλοίο ταξιδεύει  σε τροπικές περιοχές.


Με αυτά βρέθηκα στην La Spezia, που έχει μεγάλο ναύσταθμο εκεί και σας έχω περιγράψει σχετικά περιστατικά στο 3.
Καθώς ήταν το πρώτο ταξίδι που έκανα με τα πλοία και δεν με ήξεραν καλά οι άλλοι αξιωματικοί του πλοίου, όταν το καράβι έδεσε στο ναύσταθμο όλοι ήθελαν να βγουν έξω και να δουν την πόλη.
Όμως αναγκαστικά κάποιος αξιωματικός έπρεπε να μείνει στο πλοίο ως αξιωματικός υπηρεσίας.
Οπότε, καθώς ήμουνα και ο νεότερος ,τους ήρθε η φαεινή ιδέα να μείνω εγώ.
Ήρθαν λοιπόν να μου το πουν περιμένοντας βέβαια την εύλογη αντίδραση μου.
Πολύ ευχαρίστως τους απάντησα, μόνο που θα κάνω την βάρδια μου, όπως εσείς, αλλά μην τολμήσετε μετά να έρθει κανείς να με ενοχλήσει λέγοντας μου με πονάει το στομάχι μου, έκοψα το χέρι μου έχω διάρροια  ή οτιδήποτε άλλο.
Μετά από αυτή την συνεννόηση, κατάλαβαν πως ο "νέος" δεν τσιμπάει, και παρέα αφού έβαλα το κοστουμάκι μου βγήκαμε  να δούμε την πόλη.
Βέβαια μέσα στα αξιοθέατα της πόλης που είδαμε με ενδιαφέρον ήταν και η διαφημιζομένη τότε εκεί ως  soft porno ταινία Bora-Bora που οι ερωτικές σκηνές που είχε σήμερα τις βλέπουμε στα κατάλληλα. Στην Ελλάδα μέχρι τότε το είδος ήταν παντελώς άγνωστο αλλά το μόνο  που μου έμεινε στην μνήμη από αυτήν ήταν η ομορφιά του νησιού της Γαλλικής Πολυνησίας.


Στα παλιά ναρκαλιευτικά ενδημούσε , παρ΄ όλες τις προσπάθειες που γίνονταν, ένας σταθερός πληθυσμός από ξανθές κατσαρίδες και με τις οποίες τελικά το πλήρωμα είχε μάθει να συμβιεί αρμονικά.
Αυτό το διαπίστωσα όταν πρωτοπήγα σε αυτά και βλέποντας μια να περπατά στον τοίχο του καρέ των αξιωματικών, πήρα μια εφημερίδα να την σκοτώσω όταν η φωνή του ύπαρχου με απέτρεψε λέγοντας:
-Μη την Πέγκυ!
Μια μέρα που βρισκόμαστε στον Ναύσταθμο ο Διοικητής των Ναρκαλιευτικών αποφάσισε να κάνει επιθεώρηση  στα πλοία.
Ήταν ένας άνθρωπος που είχα διαπιστώσει πως διέθετε χιούμορ έχοντας κουβεντιάσει μαζί του μερικές φορές.
Ανέβηκε λοιπόν σε ένα καράβι και κατέβηκε μια στενή καταπακτή για να ελέγξει την τροφαποθήκη.Καθώς αυτή ήταν στενή και μικρή οι  υπόλοιποι αξιωματικοί περιμέναμε γύρω από την καταπακτή όταν ακούστηκε η φωνή του από τα έγκατα:
-Γιατρέ είδα μια κατσαρίδα!
Προ του καινοφανούς αυτού ευρήματος δεν μου έμενε παρά να του απαντήσω λέγοντας:
-Κύριε Διοικητά, απ΄ ότι φαίνεται δεν είχε ειδοποιηθεί ότι θα κάνετε επιθεώρηση!
Ευτυχώς αντί να φάω καμιά πεντάρα ένα ηχηρό γέλιο ακούστηκε από το βάθος.
Είμουνα τυχερός πάντως γιατί  η πανίδα περιοριζόταν μόνο στις κατσαρίδες και δεν υπήρχαν ποντίκια τα οποία και αποτελούσαν και τον μεγάλο φόβο μου.
Και ο φόβος προέρχονταν από το γεγονός ότι όταν παρέλαβα το αρχείο από τον προηγούμενο γιατρό, αυτός μου παρέδωσε, εκτός των άλλων και μια τεράστια στοίβα με φακέλους για το πως και τι χρειάζεται για να γίνει μυοκτονία σε ένα καράβι. Η ιστορία αυτή είχε   μια ατέλειωτη σχετική γραφειοκρατία αλλά και ταλαιπωρία για αυτόν που την ανελάμβανε.
Έτσι όταν ήρθε η ώρα να φύγω από τα καράβια βρισκόμουνα στα Ψαρά,όπως έχω περιγράψει στο 3 και ήξερα ότι στην θέση μου μόλις ορκιστεί θα έρθει άλλος. Για τον λόγο αυτό είχα πάρει μαζί μου όλο το αρχείο ώστε να το παραδώσω στον αντικαταστάτη μου.
Καθώς γύριζα στο πλοίο μια μέρα με την βάρκα που είχε, έχοντας πάει για ψάρεμα με  ψαροντούφεκο, είδα από μακριά επάνω σε αυτό κάποιον με στολή.
Αμέσως κατάλαβα ότι είναι αυτός, γιατί στο πλοίο και με τις συνθήκες που έχω περιγράψει στο 4, όλοι κυκλοφορούσαν με ένα παλιό τζιν και κάποιο μπλουζάκι.
Ο ατυχής, που ήταν και συμφοιτητής μου, μέχρι να φτάσει στα Ψαρά είχε βγάλει τα σωθικά του γιατί τον πείραζε η θάλασσα.
Έτσι όπως ήταν κάτωχρος και ταλαιπωρημένος παρέλαβε όλο το αρχείο χωρίς πολλά λόγια και άρχισε γι΄ αυτόν μια θητεία απύθμενης ταλαιπωρίας στα καράβια, ενώ για μένα μια εβδομάδα διακοπών και ψαρέματος
Αυτός έφευγε κάθε πρωί με τα σκάφη για ναρκαλιεία, ξαπλωμένος με ναυτία στο κρεβάτι του και με μια λεκάνη  αγκαλιά για εμετό και εγώ πήγαινα καθημερινά για ψαροντούφεκο γιατί είχα εγκατασταθεί σε ένα καράβι που είχε βλάβη και θα γύρναγε μαζί με τα άλλα όταν θα επιστρέφαμε στον Ναύσταθμο.
Τα πλοία διαθέτουν όλα θυρεούς τους οποίους ανάλογα με την περίσταση προσφέρονται ως αναμνηστικά δώρα σε ορισμένες περιπτώσεις όπως έχω γράψει στο ποστ ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΟΡΠΙΕΣ ΧΙΟΥΜΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ
Όταν λοιπόν πρωτομπήκα στο ναρκαλιευτικό ΚΑΡΤΕΡΙΑ αμέσως το μάτι μου πήγε στον θυρεό του που ήταν από του ωραιότερους που είχα δει. Έτσι μια μέρα είπα στο κυβερνήτη του ότι :
-Αυτόν αντί να τον κλέψω, να ξέρεις ότι  θα τον πάρω!
-Πως θα τον πάρεις; μου είπε
-Να έτσι του λέω και τον ξεκρεμάω βάζοντας τον στην τσάντα μου !
Βέβαια είχα διαβάσει και την ιστορία του πλοίου που μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον.
Η Ιταλία στις 8ης Σεπτεμβρίου 1943 υπέγραψε  ανακωχή με τους συμμάχους.
Στις  11 Σεπτεμβρίου 1943 ο ιταλικός στόλος παραδόθηκε  στον Ναύαρχο Sir Andrew Cunningham και στον Στρατηγό Eisenhower στην Μάλτα. Στην παράδοση συμμετείχαν και τα Αντιτορπιλικά Β. ΟΛΓΑ και ΑΔΡΙΑΣ.


(Το ΑΔΡΙΑΣ είναι το πλοίο που,μετά περίπου 1,5μήνα, στις 22/10/1943  προσέκρουσε σε νάρκη κοντά στην Κάλυμνο και έχασε την πλώρη του, αλλά παρ΄όλα αυτά στις 6 Δεκεμβρίου κατέπλευσε στην Αλεξάνδρεια, όπου έγινε δεκτό μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού από τον συμμαχικό Στόλο.Συγκινητική περιγραφή του κατάπλου στην Αλεξάνδρεια εδώ

(Λανθασμένα στο βίντεο αναγράφει 1944 αντί 1943)



 Tο πρωί της 16ης Σεπτεμβρίου 1943 τα δυο Ιταλικά Θωρηκτά ΙΤΑLΙΑ και VΙΤΤORΙO VΕΝΕΤO, τα τέσσερα Καταδρομικά ΕUGΕΝΙO DΙ SΑVOΙΑ, ΑΤΤΕΝDOLO, ΜOΝΤΕCUCCOLΙ και CΑRDOΝΑ, ως και τέσσερα Αντιτορπιλικά, συνοδευόμενα από συμμαχικά πλοία και το Αντιτορπιλικό BΑΣΙΛΙΣΣΑ OΛΓΑ, έφθασαν στην Αλεξάνδρεια. Εκεί ο 'Αγγλος Ναύαρχος, Αρχηγός του Συμμαχικού Στόλου της Μεσογείου, επιβαίνοντας  Αγγλικού Ναρκαλιευτικού και ο Έλληνας Αρχηγός Στόλου επιβαίνοντας στο  Ναρκαλιευτικό ΚΑPΤΕPΙΑ επιθεώρησαν αντιπλέοντας τον ηττημένο Ιταλικό Στόλο, ο οποίος απέδιδε τις οφειλόμενες τιμές στις Σημαίες των Ναρκαλιευτικών και στα σήματα του 'Άγγλου και Έλληνα Ναυάρχου. Αυτό απετέλεσε την ηθική μας δικαίωση, στη μέχρι τότε Ελληνική συμβολή στη Συμμαχική Νίκη. 
Στα παρακάτω επίκαιρα ο κάμεραμαν προφανώς βρίσκεται στο αγγλικό ναρκαλιευτικό καθώς αυτό επιθεωρεί αντιπλέοντας τα Ιταλικά πλοία.



ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ