ΜΕΡΙΚΑ MEMES ΜΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΜΑΝΑΔΕΣ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑΔΕΣ !

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση. 

ΑΝΔΡΕΣ ΚΑΙ ΜΟΔΑ revised

Το σημερινό ποστ το είχα δημοσιεύσει πριν 18 χρόνια, λίγους μήνες αφότου είχα αρχίσει το παρόν μπλόγκ, εποχή που ακόμα δεν ήξερα ακόμα πως μπορώ να βάλω σε αυτό  εικόνες.
Προφανώς όλα αυτά τα χρόνια αρκετοί το έχουν διαβάσει έκτοτε και είναι χαρακτηριστικό ότι το τελευταίο από τα 23 σχόλια της αρχικής δημοσίευσης έγινε πριν 4 χρόνια.
Το σημερινό κείμενο έχει σε λίγα σημεία εκσυγχρονιστεί. 

   Ο τίτλος έχει ένα οξύμωρο σχήμα : η σχέση που έχουν οι άνδρες με τη μόδα είναι η ίδια που έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, δηλαδή καμία!
Ένα μεγάλο μέρος των ανδρών τους ντύνει η σύζυγος η αν δεν υπάρχει στις νεότερες ηλικίες η μαμά τους.
Εάν δεν υπάρχει καμία από τις δύο τότε βλέπετε διάφορα σουλούπια με κουστούμια δύο νούμερα μεγαλύτερα ,γιατί τους έχει μείνει από την παιδική τους ηλικία που η μάνα τους τα έπαιρνε μεγαλύτερα για να τους χωράνε και τον άλλο χρόνο, η με ρουχαλάκια σαν κολάν γιατί όταν τα πήραν δεν είχαν υπολογίσει την μπυροκοιλιά που θα έκαναν.

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις σαν του Στέφανου Κασσελάκη  που όλοι νομίζουν  ότι  φοράει ρούχα δυο νούμερα μικρότερα ενώ, όπως γράφει ο Μάνος Βουλαρίνος: Φροντίζει να είναι δυο νούμερα μεγαλύτερος από τα ρούχα του προκειμένου με την εμφάνιση του να συμβολίζει την καταπίεση που υφίσταται ο άνθρωπος από ένα σύστημα που του υπαγορεύει ακόμα και το πώς θα εμφανίζεται δημοσίως. 
Η ανδρικές ανάγκες στα ρούχα καλύπτονται τις περισσότερες φορές με –το είδα στη βιτρίνα μπήκα και το πήρα.
Συνήθως οι περισσότεροι έχουν βρει 2-3 καταστήματα που έχουν ρούχα που τους βολεύουν και το σημαντικότερο, για τους ολίγον ευτραφείς που χωράνε σε αυτά όποτε, όπως και εγώ, πάνε συστημένοι εκεί και ψωνίζουν.
Δεν υπάρχει ενοχλητικότερο πράγμα από το να δοκιμάζεις ένα σακάκι που σου αρέσει, να φρακάρεις ,να μην έχει το μεγαλύτερο νούμερο και να σου λέει ο υπάλληλος:
Ξέρετε, έχετε λίγο δύσκολο σώμα!!
-Βρε δε πας στο διάολο που θα μου πεις ότι έχω δύσκολο σώμα επειδή έχουμε λίγα κιλάκια παραπάνω!

Όταν δε η περίμετρος της μέσης είναι ολίγον ευρύτερη, σαν την Β΄ Αθηνών, ένα τεχνικό θέμα που δεν έχει λυθεί ακόμη στην ανδρική ένδυση, είναι που μπαίνει η ζώνη –πάνω από την κοιλία ή κάτω. Τείνω να καταλήξω ότι καλύτερα είναι πάνω γιατί δεν πέφτει έτσι το παντελόνι και δεν κινδυνεύεις να πατάς τα μπατζάκια σου άσχετα αν μοιάζεις λίγο στον μεθύστακα του Ορέστη Μακρή.
Βέβαια υπάρχει και μία κατηγορία που είναι κομψευόμενοι εκ πεποιθήσεως. Ξέρουν όλες τις μάρκες που κυκλοφορούν, παρακολουθούν αυτά τα περιοδικά που απευθύνονται στο αντίστοιχο ανδρικό κοινό, και ακολουθούν με ιδιαίτερη προσοχή αν τα σακάκια θα έχουν στενό η φαρδύ πέτο, αν το παντελόνι θα έχει ή όχι ρεβέρ και είναι ιδιαίτερα δυστυχείς που δεν υπάρχουν αντίστοιχες με τις γυναικείες επιδείξεις μόδας.

Γιατί βέβαια ακόμα και αυτοί δεν μπορούν να παρακολουθήσουν εκείνα τα ανδρικά μοντέλα ένδυσης που παρουσιάζουν μερικοί μόδιστροι  ενδυμάτων που μόνο αν θέλεις να γίνεις σούργελο μπορείς να τα φορέσεις.
Βασικά λοιπόν τις τάσεις της ανδρικής μόδας στην Ελλάδα τις καθορίζουν αυτοί που λένε τις ειδήσεις .
Μελιτζανιά γραβάτα φοράει ένας και ροζ ο άλλος;
Σε δυο μέρες θα δείτε στο μετρό όλους τους κομψευόμενους αντιπροσώπους, αυτούς με την τσάντα στο χέρι, και τους ανερχόμενους γιάπιδες να φορούν τις ίδιες.
Αυτοί είναι μία ιδιάζουσα κατηγορία γιατί ορισμένοι αναγκάζονται από την εταιρεία που δουλεύουν να φοράνε από τα ξημερώματα κουστούμι και γραβάτα άσχετα από το τι θέλανε οι ίδιοι να φορέσουν.
Ευτυχώς η πλειονότητα σήμερα έχει λύσει το πρόβλημα με ένα τζιν και αν είναι νεότερης ηλικίας με εκείνα τα ποικίλου σχήματος, χρωμάτων αλλά μονίμου βρωμερής εικόνας αθλητικά παπούτσια και οι μεγαλύτεροι με εξίσου σκονισμένα αλλά δερμάτινα.
Βέβαια στις νεότερες ηλικίες έχουν ιδιαίτερη πέραση φούτερ και μπουφάν με πολλές τσέπες για να χώνουν το smartphone τους που αποτελεί πλέον απαραίτητο εξάρτημα του χεριού τους.
Υπάρχουν και διάφορες ενδυματολογικές ανδρικές φυλές.
Οι έφηβοι κυκλοφορούν με εκείνες τις χαχόλικες βερμούδες που λες δεν γίνεται, τώρα θα του πέσει, οι μαυροντυμένοι , που φοράνε από πάνω ως κάτω μαύρα λες και βγήκε ο χάρος παγανιά, και οι νεάζοντες γέροι με απίθανους συνδυασμούς ρούχων και χρωμάτων.

Το άκρον άωτον δε της ανδρικής ομορφιάς στο καλοκαιρινό ντύσιμο είναι κοντό παντελόνι με ζώνη ,πολύχρωμο μπλουζάκι επάνω και πέδιλο με κάλτσα στα πόδια. Μερικές φορές δε η σύζυγος έχει φροντίσει να του βάλει και κάσκα σαν τον Στάνλεϋ όταν συνάντησε τον Λίβινγκστον!
Τέλος μία ιδιάζουσα ενδυματολογική ομάδα είναι οι ομοφυλόφιλοι.
Συνήθως είναι οι καλύτερα ενημερωμένοι στα ρεύματα της μόδας, είναι προσεγμένοι στο ντύσιμο τους με πιο εξεζητημένα ρούχα η τουλάχιστον κάποιο από αυτά ,γραβάτα, φουλάρι η κασκόλ που να δίνει μια πινελιά διαφορετική στο σύνολο.

Αλλά εκεί που είναι το ενδιαφέρον, είναι όταν εμφανίζονται ως ζευγάρι.
Παρακολουθώντας πριν λίγα χρόνια, ένα ολόκληρο κρουαζιερόπλοιο με ομοφυλόφιλα ζευγάρια στην Μύκονο ήταν καταπληκτικό το θέαμα! Κυκλοφορούσαν όπως οι μανάδες ντύνουν τα δίδυμα! Μαύρο μπλουζάκι με άσπρο παντελόνι ο ένας το ίδιο και ο άλλος. Κυριλέ ο ένας κυριλέ και ο άλλος Ακόμα και το μαλλί το ίδιο κουρεμένο το είχαν !
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΚΑΣΣΕΛΑΚΙΟΝ ΑΓΟΣ⁎

Η πρωτοφανής στα ελληνικά πολιτικά πράγματα αποπομπή ενός αρχηγού κόμματος, και μάλιστα του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, έχει προκαλέσει έντονο σχετικό σχολιασμό από πολλές διακεκριμένες πένες και τα γραφόμενα τους   όχι μόνο συμπίπτουν με τις απόψεις μου  αλλά είναι και πολύ καλύτερα διατυπωμένα από το να τα έγραφα ο ίδιος.
Για τον λόγο αυτό και παραθέτω μερικές παραγράφους από τα πιο πρόσφατα σχετικά κείμενα που διάβασα στα ΝΕΑ του Σαββατοκύριακου που μας πέρασε.

Τα πρώτα αποσπάσματα είναι από το άρθρο Νέμεσις του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας Νίκου Μαραντίδη, που είχε διατελέσει υπεύθυνος της προεκλογικής καμπάνιας του Αλέξη Τσίπρα στις εθνικές εκλογές του Ιουνίου.
Αναμφίβολα, είναι εξαιρετικά προβληματικό για οποιονδήποτε πολιτικό οργανισμό να επιδεικνύει τέτοια έλλειψη διορατικότητας. Ιδιαίτερα, μάλιστα, για αυτούς που κραύγαζαν «επιτέλους φως» με την αναγγελία της υποψηφιότητάς του Κασσελάκη είναι να απορεί κανείς. Ήταν στ’ αλήθεια στελέχη μεγάλου κόμματος ή μήπως θαμώνες σε πανηγύρι;
Ασφαλώς δεν ήταν εντελώς ανόητοι οι άνθρωποι, ιδιοτελείς ήταν. Παρακινημένοι από την φιλαυτία τους χρησιμοποίησαν έναν υπέρμετρα φιλόδοξο αλλά άσχετο με την κομματική πολιτική άνθρωπο μόνο και μόνο γιατί επιδίωκαν για τον εαυτό τους έναν σπέσιαλ ρόλο στην μετα-Τσίπρα εποχή. Κι όταν είδαν ότι πούλαγε το «εγώ θα νικήσω το Μητσοτάκη», όπως το «θαυματουργό» νερό του Καματερού (οι νεότεροι ας γκουγκλάρουν), τζόγαραν τυχοδιωκτικά και αδίστακτα και εκμεταλλευόμενοι τους καχεκτικούς κομματικούς θεσμούς που αδυνατούσαν να εμποδίσουν τέτοιες εξελίξεις, μετέτρεψαν τον ΣΥΡΙΖΑ σε «τροχό της τύχης». Μαζί τους κι αυτοί που ήθελαν απεγνωσμένα να γίνουν «χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη» και φοβήθηκαν μήπως το τρένο φύγει χωρίς αυτούς. Τελευταίοι και καταϊδρωμένοι, προστέθηκαν κι εκείνοι οι πρόθυμοι που προσάρμοσαν τη στάση του σώματος τους στην κατεύθυνση του ανέμου. Κι άλλοτε, είναι αλήθεια, πρώην επαναστάτες μεταμορφώθηκαν σε υπάκουους κομφορμιστές αλλά εκείνοι απέφυγαν, τουλάχιστον, τη γελοιοποίηση.
Πώς τόσα στελέχη πρώτης γραμμής συμπεριφέρονται τώρα σαν να μην φέρουν καμιά ευθύνη για αυτό που συνέβη; Αν δεν ήσουν ικανός να αντιληφθείς τους εξόφθαλμους κινδύνους από την ανεπάρκεια του Κασσελάκη πως μπορείς να κατανοήσεις πιο σύνθετα πράγματα; Αν επί έναν ολόκληρο χρόνο προσπαθούσες να πείσεις την κοινωνία πως ο Κασσελάκης είναι ο ιδανικός για να κυβερνήσει αυτή τη χώρα, μπορείς πραγματικά σήμερα να θεωρείς πως σου έμεινε ίχνος αξιοπιστίας; Πιστεύουν πως τώρα που ξεφορτώθηκαν τον Κασσελάκη, θα τους πουν οι πολίτες «μπράβο»; Μα είμαστε στα καλά μας;

Ο συγγραφέας Γιώργος Σκαμπαρδώνης γράφει με σαρκασμό στο άρθρο του  η λακέρδα της ιδεολογίας :
Απ’ τη μία υπέστη συντριπτικό, διδακτικό πλήγμα, ο ναρκισσισμός του Κασσελάκη. (Ακολουθεί η κατάθλιψη). Απ’ την άλλη επαληθεύτηκε πάλι αυτό που γράφει ο Μάριος Χάκκας: «Στο τέλος πάντα έρχονται οι αχώνευτοι». Διότι, τουλάχιστον με τον Στέφανο γέλασε λίγο το χειλάκι του κόσμου, άλλαξε το μουντρούχο, μοχθηρό ύφος της παράταξης, περάσαμε καλά κι αυτοί καλύτερα, κάτι ασύμβατο με την παράδοση του χώρου – αν σε δούνε να χαμογελάς γίνεσαι αμέσως ύποπτος. Αλλά έτσι κι αλλιώς ύποπτος είναι όποιος δεν υιοθετεί τα δικά τους κλισέ, τον στιγματίζουν, ψιθυρολογούν, δίνουν γραμμή γενικής υπονόμευσης – βέβαια κι ο Στέφανος, επειδή πάσχει από σύνδρομο μεγαλείου, τράβηξε παραπάνω απ’ ό,τι έπρεπε την ουρά του διαβόλου.
Οπότε έχασε η Βενετιά βελόνι. Συνεπώς, τώρα, είναι καιρός να κάνει κι ο Κασσελάκης ένα δικό του ίδρυμα, όπως ο Τσίπρας (μεγάλε, είσαι ο Ζισκάρ ντ’ Εστέν;), ένα ίδρυμα (με ρηχή πισίνα) που θα μελετάει νυχθημερόν τον κασσελακισμό ως το τελευταίο στάδιο αποσύνθεσης της ιδεολογικής λακέρδας μέσα στη σηπτική δεξαμενή του κόμματος (στυπτική, την έλεγε η πολυδαής Ζανέτ). Και, τελικά, μέσα από όλες αυτές τις εκλεπτυσμένες διεργασίες ίσως αναδυθεί ο Αστραπόγιαννος εκ Σφακίων ως άξιος συνεχιστής του Λένιν από τα Lidl, οπότε το ευεργετικό γέλιο δεν θα μας λείψει και να μην απογοητεύεται καθόλου το εκκλησίασμα.
Απ’ την άλλη, αν δεν κάνει δικό του, νέο κόμμα ο Κασσελάκης, οι κασσελίστας που θα παραμείνουν, (αν παραμείνουν) θα ζητούν κι αυτοί εκδίκηση, οπότε θα δούμε το ίδιο έργο απ’ την αρχή κι ανάποδα. Είναι μια κατάσταση χωρίς τελειωμό στην Αριστερά, όπου, ή θα κρατούν για πρόεδρο έναν που έχασε πέντε εκλογές και, επιπλέον, αν φύγει  τον νοσταλγούν, ή θα τον τρώνε σε έντεκα μήνες γιατί δεν μιλούσε τη σολομωνική του χώρου και ήταν πιο χαρωπός απ’ όσο έπρεπε. Κι έγινε για ακόμα μια φορά φανερό πως, ενώ θα περίμενε κανείς ο ατομισμός και τα «εγώ» να λουλουδίζουν στον μπαχτσέ της Δεξιάς, αντιθέτως αυτά φύονται μαζικά στον αριστερό χώρο, όπου ήδη υπάρχουν καμιά δεκαριά αρχηγοί σε δέκα κόμματα και κομματίδια (ή μορφώματα, που λέει και η Ζανέτ) και όπου ο ναρκισσισμός, οι άπειρες φράξιες, η εγωπάθεια και το αρχηγιλίκι είναι το κυρίως ζητούμενο και όχι η αλληλεγγύη με βάση το μελοδραματικό «συντρόφισσες και σύντροφοι» που εκστασιάζονται να επαναλαμβάνουν σε κάθε συνεδρίαση. (Κι αμέσως μετά τραβάνε το μαχαίρι).
……………………………………….
Σε κάθε περίπτωση τέλειωσε η πρώτη πράξη, αλλά, απ’ όσο φαίνεται, δεν θα καθαρίσουν τόσο εύκολα με τον παίδαρο, που έχει μουλαρώσει. Ο οποίος κατάλαβε αργά πως ο Αστραπόγιαννος και μερικοί άλλοι κόλλησαν δίπλα του στην αρχή για να διασωθούν από έναν ΣΥΡΙΖΑ που δεν τους ήθελε πια, για να γλιτώσουν προσωρινά, και σε δεύτερο χρόνο να τον κατασπαράξουν – ως είθισται στον χώρο. Τον ανέχτηκαν, τον μιζάρησαν, τον κάλυψαν μέχρι να σταθεροποιηθούν οι ίδιοι στο κόμμα. Διότι, στον σταλινισμό δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Κι αφού δεν τους καταβρόχθισε εγκαίρως ο Κασσελάκης, τελικώς κατέληξε μόνος του στα γουναράδικα. Διότι αγνοούσε την ιστορική επιδεξιότητα και ειδικότητα του χώρου στον τομέα της ανθρωποφαγίας.
Οπότε μάλλον σύντομα θα τεθεί πάλι το ζόρικο δίλημμα: ξανά αφρόλουτρο, ή έναν αφρίζοντα κομμουνισμένο με ολίγη; Υπάρχουν, όμως, και καλύτερες εκδοχές: να γίνει πρόεδρος, ας πούμε, ο κ. Γκλέτσος…

Και τέλος η Σώτη Τριανταφύλλου ειδοποιεί ποιος είναι ο μεγάλος κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ
Αν και ο κ. Κασσελάκης εξελέγη λόγω της καινουργίλας του, ως γκέι, με κοιλιακούς-φέτες και glamour από το εξωτικό Μαϊάμι (το οποίο, αν δει κανείς από κοντά, μόνο glamour δεν αποπνέει: το Μαϊάμι είναι αφόρητα κιτς), πολλοί πίστευαν ότι θα ξεδιπλώσει μοναδικά ταλέντα. Ομως, δεν άργησε να αποδείξει ότι δεν έχει κανένα ταλέντο και κανένα προσόν εκτός από τα υποτιθέμενα προαναφερθέντα. Kι επειδή δεν έχει προσόντα, πείρα, ιδεολογικά ερείσματα, κοινωνική μόρφωση, δεν προέβλεψε τη διαλεκτική γκεϊλίκια-αντριλίκια και αμερικανάκια-ιθαγενείς που θα μπορούσε να επιβαρύνει με πολιτιστικές και προσωπικές συγκρούσεις το κόμμα το οποίο του παρεδόθη είτε από επιπολαιότητα, είτε από δόλο και κατεργαριά. 
……………………….
Είναι κατανοητό το ότι κάποια στιγμή οι άνθρωποι της Αριστεράς θέλησαν να δοκιμάσουν πιο φρέσκα πρόσωπα από τους μυστακοφόρους κομμουνιστογενείς με την ξύλινη γλώσσα και τα εμφυλιοπολεμικά ένστικτα. Αλλά ο κ. Κασσελάκης δεν ήταν η εναλλακτική πρόταση: αν και στα νιάτα του υπήρξε Ρεπουμπλικανός, από πέρυσι αρθρώνει γενικόλογο αντιδεξιό λόγο, εξίσου ξύλινο με εκείνο των πρεσβυτέρων, συσσωρεύει γκάφες, συμπεριφέρεται απρεπώς και τροφοδοτεί τα περιοδικά κομμωτηρίου –όχι άθελά του όπως ισχυρίζεται. Στην απέναντι πλευρά συνωστίζονται δύο αριστερές τάσεις: οι δήθεν «σοβαροί» που απογοητεύτηκαν από την ασχετοσύνη του κι από τα φλας της φτηνής δημοσιότητας που συγκεντρώνει, και οι ιντριγκαδόροι που τον στήριξαν αρχικά, σε μια χειρονομία απροσδόκητης γενναιοδωρίας, για να τον υπονομεύσουν βάσει σχεδίου στη συνέχεια. Κι όμως, στα μάτια κάθε σώφρονος ανθρώπου ο κ. Κασσελάκης φαινόταν εξαρχής ακατάλληλος: αράδιαζε ανακρίβειες σχετικά με τη βιογραφία του, δεν κατάφερνε να κρύψει την απουσία πολιτικής μόρφωσης, επεδείκνυε οκνηρία (πολλά ταξίδια αναψυχής: bad performer όπως σημείωνε η Golden Sachs η οποία φέρεται να τον απέλυσε) και πόζαρε ως θύμα των ΜΜΕ, τα οποία παραπονιόταν πως ήταν «εναντίον του».

^⁎Αρχαιοελληνική λέξη που σήμαινε ανοσιούργημα, μίασμα, κατάρα, οργή θεού.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

ΕΧΕΤΕ ΑΚΟΥΣΕ ΓΙΑ ΤΟ "ΙΛΙΟΝ ΤΡΩΑΣ" ΣΤΗΝ ΚΥΨΕΛΗ;

Πάντα με ενδιέφερε η ιστορική εξέλιξη της Αθήνας και κατά καιρούς έχω γράψει μερικά ποστ σχετικά με αυτήν.

Ενδεικτικά αναφέρω μερικά, όπως:
 ΟΜΟΝΟΙΑ, ΜΙΑ ΠΟΛΥΠΑΘΗ ΠΛΑΤΕΙΑ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΜΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ
Η ΠΑΛΙΑ ΚΑΙ Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΛΑΤΕΙΑ ΚΟΥΜΟΥΝΔΟΥΡΟΥ
 Ο ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΟΛΥΜΠΙΟΥ ΔΙΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΤΥΛΙΤΕΣ
 Α΄ΓΥΜΝΑΣΙΟ ΑΘΗΝΩΝ-ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΕΝΟΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ
ΑΠΟ ΤΟ ΤΡΑΜ ΣΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΤΟΥ ΒΡΑΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΕΝΑ ΚΑΥΣΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ 1907!
ΤΟ ΡΟΛΟΪ ΤΟΥ ΕΛΓΙΝ-ΟΤΑΝ Η ΑΘΗΝΑ ΔΙΕΘΕΤΕ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΗΣ ΜΠΙΓΚ ΜΠΕΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ!
ΦΥΛΑΚΕΣ ΣΕ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Α΄ Φυλακές Γκαρμπολά.
ΦΥΛΑΚΕΣ ΣΕ ΣΠΙΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ Β΄ Φυλακές Τριγγέτα
Έτσι με έκπληξη διάβασα στο βιβλίο Καταφυγή Ιδεών του Χρήστου Γιανναρά για το Ίλιον Τρωάς στην Κυψέλη, που μέχρι τώρα δεν το είχα ξανακούσει.
Μεταφέρω εδώ  το σχετικό απόσπασμα από αυτό το βιβλίο, που ευτυχώς το παραθέτει ατόφιο στο βιβλίο του ο Δημήτρης Φύσσας  «Τα σινεμά της Αθήνας 1896 – 2013. Ιστορίες του αστικού τοπίου». 

 Όπως γράφει σε αυτό, ήταν χώρος πολυδιασκέδασης όπως έγραφαν οι εφημερίδες προπολεμικά  στο τέρμα Κυψέλης, στην σημερινή δηλαδή πλατεία Κυψέλης.
Ο Φύσσας διεπίστωσε την προπολεμική λειτουργία του κινηματογράφου Ίλιον Τρωάς στην διεύθυνση γωνία Κασταλίας 23 και Κερκύρας όπου σήμερα είναι το 27ο και 30ο Δημοτικό Σχολείο.
Όπως γράφει λειτούργησε ως κινηματογράφος, το 1925 με την ονομασία Ίλιον Τρωάς  στα ξεφτίσματα του  αρχικού πολυχώρου   και με πιο συστηματικές προβολές το 1932 και η εφημερίδα Ακρόπολις (Σεπτ 1932) τον χαρακτηρίζει «απομεινάρι κοσμικών ημερών, μα πάντοτε κέντρο δροσόλουστο και με υπέροχη θέα»

Η οθόνη του ήταν τοποθετημένη, λόγω του ανηφορικού εδάφους ,αρκετά ψηλά .Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι πιτσιρικάδες, να μπορούν κλεφτά από απόσταση, να παρακολουθούν το επάνω μισό μέρος της οθόνης και να απολαμβάνουν αερομαχίες. (από το βιβλίο της Αδάμ Μελίτας  ΙΣΤΟΡΙΕΣ Από τη γειτονιά μου και... λίγο παραπέρα Κυψέλη 1919-1959)

Ο Φύσσας τέλος παραθέτει και δύο διαφημίσεις, η μια  από την εποχή που δεν είχε ακόμη λειτουργήσει ως κινηματογράφος, από την ΒΡΑΔΥΝΗ της 20/7/24 και η άλλη από την εποχή που λειτουργούσε και σαν κινηματογράφος από την ΑΚΡΟΠΟΛΗ της 31/7/32. Προφανώς το ΧΑΒΑΙΑΣ εννοεί τις χαβάγιες, δημοφιλή όργανα εκείνα τα χρόνια.

Στην ιστορία ίδρυσης του 27^ου Δημοτικού Σχολείου Κυψέλης αναφέρεται ότι αυτό ξεκίνησε να λειτουργεί στην Χιλιανδαρίου 2, προφανώς εκεί που βρισκόταν πριν ο κινηματογράφος και σε κτίσμα που πρέπει να ανήκε στο συγκρότημα Ίλιον Τρωάς, όπως πιθανολογώ από την φωτογραφία. Στο σημερινό κτήριο συστεγάστηκε και το 30^ο Δημοτικό Σχολείο από το 1980.

Σε μεταπολεμικές αναφορές το Ίλιον Τρωάς αναφέρεται και ως Βίλλα Βερντέν.
Έτσι εδώ  διαβάζουμε ότι: Στη συμβολή των οδών Κερκύρας και Κασταλίας, εκεί που βρίσκεται σήμερα το 27ο Δημοτικό σχολείο, δέσποζε η βίλα Βερντέν. Ένα πολύ μεγάλο οικοδομικό συγκρότημα με πανύψηλο πέτρινο τοίχο και στο κέντρο μια σειρά από φαρδιά σκαλοπάτια που οδηγούσαν σε μια τεράστια μεταλλική πύλη. Στο κέντρο της έβλεπες ένα ημικυκλικό υπέρθυρο με την επιγραφή “Βίλλα Βερντέν 1916”. Απομεινάρι μιας σημαντικής και ταραχώδους εποχής της Αθήνας, η βίλα Βερντέν ήταν κάποτε κομμάτι του ιστορικού συγκροτήματος “Ίλιον Τρώας”, το οποίο μετά την Κατοχή πέρασε στα χέρια του ΕΛΑΣ. Μάλιστα, τα πιτσιρίκια της γειτονιάς έπαιζαν ποδόσφαιρο στην τεράστια αυλή μέχρι που χτίστηκε το Δημοτικό σχολείο.

Ο Νίκος Βατόπουλος γράφει ότι ο παλιός Κυψελιώτης Σπύρος Παπαγεωργίου βρήκε σε βίλα στην Βούλα το μεταλλικό υπέρθυρο με την επιγραφή «Βίλλα Βερντέν 1916», που ήταν κάποτε κομμάτι του ιστορικού συγκροτήματος της Κυψέλης, στην οδό Κασταλίας, εκεί όπου έως τη δεκαετία του 1960 υπήρχε το «Ιλιον Τρωάς».
«Στην οδό Κασταλίας, όπου ήταν το σπίτι μου», λέει ο κ. Σπ. Παπαγεωργίου, «βρισκόταν ένα πολύ μεγάλο οικοδομικό συγκρότημα με πανύψηλο πέτρινο τοίχο και στο κέντρο μια σειρά από φαρδιά σκαλοπάτια που οδηγούσαν σε μια τεράστια μεταλλική πύλη που είχε στο κέντρο της ένα ημικυκλικό υπέρθυρο με την επιγραφή “Βίλλα Βερντέν 1916”. Ολο το συγκρότημα ονομαζόταν “Ιλιον Τρωάς”. Είχα ακούσει ότι πριν από τον πόλεμο ήταν κοσμικό κέντρο με πολλές αίθουσες και κινηματογράφο. Η κύρια πλευρά του συγκροτήματος ήταν στην οδό Κασταλίας και οι κάθετες πλευρές βρίσκονταν στην οδό Κερκύρας και στην οδό Χιλιανδαρίου».
Στην Κατοχή, μάλιστα, το “Ιλιον Τρωάς” ήταν στρατόπεδο των Ιταλών που όλο τραγουδούσαν καντάδες στα κοριτσόπουλα της γειτονιάς.
»Μετά τη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το “Ιλιον Τρωάς” πέρασε στα χέρια του ΕΛΑΣ. Τα πιτσιρίκια της γειτονιάς, πεινασμένα αλλά αμέριμνα, παίζαμε βώλους, ποδόσφαιρο με πάνινο τόπι και μαζεύαμε κάλυκες από σφαίρες και οβίδες μπροστά από το στρατόπεδο. Στα Δεκεμβριανά ήταν το τελευταίο στρατόπεδο του ΕΛΑΣ που υποχώρησε παίρνοντας αιχμαλώτους στην τύχη. Ενας γείτονάς μας δεν ξαναγύρισε. Στα Δεκεμβριανά ο ΕΛΑΣ έπιασε αιχμαλώτους τους αστυφύλακες του Αστυνομικού Τμήματος στην οδό Κυψέλης και Κοδριγκτώνος. Είχε μεσολαβήσει ο πατήρ Πορφύριος του Αγίου Γεωργίου να παραδοθούν με την υπόσχεση του ΕΛΑΣ ότι δεν θα τους κακοποιήσουν. Μετά την υποχώρηση του ΕΛΑΣ, τα παιδιά της γειτονιάς πήγαμε πριν από τους στρατιώτες στους γυμνούς λοφίσκους της Ανω Κυψέλης όπου βρήκαμε τα μισοσκεπασμένα με χώμα πτώματα των εκτελεσμένων, μεταξύ των οποίων και τους παραδοθέντες αστυφύλακες. Τη σκηνή δεν μπορώ να την ξεχάσω. Η Ελένη Βλάχου επισκέφθηκε τον χώρο εκτελέσεων και περιγράφει το γεγονός στο βιβλίο της “Στιγμιότυπα”.
»Στο τέλος της δεκαετίας του ’40 το “Ιλιον Τρωάς” παραχωρήθηκε σε εκκλησιαστικές οργανώσεις, όπου ένας χαρισματικός τελειόφοιτος μαθητής του 2ου Γυμνασίου (με βαθμό 20 σε όλα) οργάνωνε χορωδίες και κατηχητικά. Αυτός ήταν ο Αναστάσιος Γιαννουλάτος, νυν Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας. 
»Τη δεκαετία του ’60 το οικόπεδο του “Ιλιον Τρωάς” κατατμήθηκε και σε ένα κομμάτι του χτίστηκαν απρόσωπα κτίρια για σχολεία.
Κατά τον ίδιο τρόπο αναφέρεται και σε αφήγηση κατοίκου από τα Δεκεμβριανά
Δεν προσήλθε, εντούτοις, στην Πολιτοφυλακή Κυψέλης, η οποία, τότε, στεγαζόταν στο κατεδαφισμένο σήμερα συγκρότημα των οδών Κασταλίας, Χιλιανδαρίου και Κερκύρας (γνωστό ως «Ίλιον Τρωάς» ή «Βίλα Βερντέν»).
Η φονική μάχη του Βερντέν στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο με 250.000  νεκρούς και περίπου μισό εκατομμύρια  τραυματίες, φαίνεται ότι είχε δημιουργήσει μεγάλη εντύπωση στην Ελλάδα εκείνης της εποχής και γι΄ αυτό προφανώς βαπτίστηκε έτσι η βίλα, αλλά και κινηματογράφος στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας (σχετικά στο Α-ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΗΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑΣ)
Η μετακατοχική εικόνα της περιοχής την δεκαετία του 50 ήταν, σύμφωνα με περιγραφή κατοίκου της:
θυμόμαστε τη Σπετσών ασφαλτοστρωμένη [δεκ.’50], η Κερκύρας ήτανε ρέμα και μας φαινότανε τεράστια, πολύ φαρδιά, γιατί είχε και χαμηλά σπίτια και άχτιστα οικόπεδα και...όταν φτάναμε  μόνοι μας μέχρι την Κερκύρας ήτανε μεγάλο ταξίδι...και ήταν ένας αχανής δρόμος σαν μεγάλο οικόπεδο, με αραιά σπιτάκια, με κάτι μικρές ταβέρνες εκεί που ανέβαινε η Ευβοίας προς τα Τουρκοβούνια.   
Και η τελευταία περιγραφή πριν ο χώρος  ανοικοδομηθεί υπάρχει στο βιβλίο  Νυχτερινές Πτήσεις του Φώτη Γεωργελέ 
Στην Κασταλίας, όμως, άρχιζε η αληθινή περιπέτεια. Όταν δεν ήσουν πια «σπόρος», όταν δεν έπαιζες πια στο σκάμμα, σκαρφάλωνες στα κάγκελα, όπως τα μεγάλα παιδιά, και έμπαινες στη ζούγκλα της Βίλας Βερντέν με τους χιλιάδες μύθους κι ιστορίες που σου έκοβαν την ανάσα. Ήταν γερμανικό αρχηγείο, να οι σβάστικες, τρομακτικό το σκοτάδι, παντού παραμόνευαν κίνδυνοι, χαλάσματα, σκουριασμένα σύρματα, πηγάδια με ατέλειωτο βάθος, υπόγειες καταπακτές, άγρια δέντρα, δηλητηριώδεις τσουκνίδες, ομηρικές μάχες, κρυφτό, γρατσουνισμένα γόνατα, προσοχή, καραδοκεί ο τέτανος, έξαψη. 
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΦΥΓΕ ΜΕ ΦΟΡΑ ΑΡΧΗΓΕ!

 Η πρόταση μομφής και η απομάκρυνση του Κασσελάκη από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια εξέλιξη που δεν έχει ξαναγίνει στην πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Πολλοί απορούν πως κατάντησε έτσι ένα κόμμα που πριν λίγα χρόνια έφτασε να είναι κυβέρνηση στην χώρα και στα δύσκολα μάλιστα χρόνια της κρίσης που έπληξε αρκετές Ευρωπαϊκές χώρες.
Θα έλεγα ότι άσχετα αν δεν το είχαμε αντιληφθεί από τότε, καθοριστικός παράγοντας πολλών δεινών τόσο για την εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ όσο και για την πορεία της χώρας, ήταν η εκλογή του Τσίπρα στην ηγεσία του.

Εξέλεξαν στην ηγεσία του έναν χαρισματικό νεαρό, που στο μόνο που είχε διακριθεί ήταν στις καταλήψεις, χωρίς καμιά ευρύτερη παιδεία, χωρίς καμία εμπειρία του πως διαμορφώνεται η διεθνής πολιτική και με στοιχειώδη  έλλειψη  γνώσης μιας ξένης γλώσσας. Και αυτός έγινε πρωθυπουργός πιστεύοντας, λόγω τερατώδους αγνοίας και απειρίας, ότι μπορεί να εκβιάσει τους Ευρωπαίους ηγέτες να συνεχίζουν να μας δίνουν λεφτά που δεν θα μπορούσαμε να τα επιστρέψουμε ποτέ!

Όταν η χώρα αναγκάστηκε για να μην χρεωκοπήσει να αποδεχθεί τα μνημόνια,
 όπως  έγραψε ο Παύλος Τσίμας: Η μεν ΝΔ ως αξιωματική αντιπολίτευση έτρεχε στο Ζάππειο να προλάβει να κλέψει την αντιμνημονιακή ατζέντα από την Αριστερά, ο δε ΣΥΡΙΖΑ, συναισθανόμενος τη μεγάλη ευκαιρία, έσπευσε να δηλώσει, διά του προέδρου του, πως τίποτε δεν χρειάζεται να αλλάξει, γιατί ο κίνδυνος χρεοκοπίας είναι «παραμύθι χωρίς δράκο».
Η Πορτογαλία, αντίθετα, με κυβέρνηση χωρίς αυτοδύναμη πλειοψηφία από το 2009, προσπαθούσε να προλάβει το κακό ψηφίζοντας με ευρεία πλειοψηφία τρία αλλεπάλληλα προγράμματα λιτότητας, περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων, με συναίνεση της αντιπολίτευσης. Κι όταν έγινε αναπόφευκτη η προσφυγή και της Πορτογαλίας, ένα χρόνο μετά την Ελλάδα, στον μηχανισμό «διάσωσης», οι Σοσιαλιστές παραιτήθηκαν και η χώρα οδηγήθηκε κι αυτή σε εκλογές, αφού όμως πρώτα είχε συμφωνηθεί το πρόγραμμα λιτότητας με τους δανειστές και τα δύο κόμματα της Κεντροδεξιάς είχαν δεσμευτεί από κοινού με τους Σοσιαλιστές, πως όποιος κερδίσει τις εκλογές θα το εφαρμόσει.
Εδώ αντίθετα ο μεν Σαμαράς, αφού κατάπιε τα απαράδεκτα Ζάππεια, βρέθηκε μπροστά στον αντίστοιχο λαϊκισμό του Τσίπρα ότι θα τα καταργήσει με ένα νόμο και ένα άρθρο!

Αφού αρχικά ο λαός του ΣΥΡΙΖΑ, λόγω της ικανοποίησης  που του προκάλεσε η κατάκτηση της εξουσίας και αφού εθελοτυφλώντας παράβλεπε ότι αυτή επιτεύχθηκε με την συνεργασία της ακροδεξιάς των ΑΝΕΛ και με την υπουργοποίηση μέχρι του ειδικού στην αστρολογία Χαϊκάλη (!), αναπόφευκτα αγανάκτησε με την κωλοτούμπα και έτσι άρχισε η ραγδαία πτώση του ΣΥΡΙΖΑ που κατέληξε στην παραίτησή του Τσίπρα και στην εκλογή Κασσελάκη
Όπως γράφει ο Περικλής Δημητρολόπουλος
Από εκείνο το βίντεο στα σόσιαλ μίντια με το οποίο συστήθηκε στο ευρύ κοινό, θέτοντας υποψηφιότητα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, φάνηκε πως η πολιτική Κασσελάκη ήταν ο ίδιος ο Κασσελάκης. Όταν οι υπόλοιποι υποψήφιοι αρχηγοί της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπαθούσαν να φρεσκάρουν το πολιτικό τους προφίλ – ένα προφίλ που είχε δοκιμαστεί σκληρά από τις αντιπολιτευτικές τους αυταπάτες και τις κυβερνητικές τους προσαρμογές στην πραγματικότητα –, εκείνος δεν είχε παρά να δειγματίσει τον ολόφρεσκο εαυτό του ως μεταμοντέρνο πολιτικό προϊόν.
Να προσθέσω ότι μετά την τραυματική εμπειρία των οπαδών να βλέπουν τον πρωθυπουργό της χώρας να χαμογελάει αμήχανα στον Κλίντον γιατί δεν καταλάβαινε τι του έλεγε, το ότι ό Κασσελάκης μιλάει άπταιστα αγγλικά και φαίνεται ότι έχει κάνει καλές σπουδές τους οδήγησε στην εκλογή του, θεωρώντας ότι με τα προσόντα αυτά, ο ουρανοκατέβατος αρχηγός είναι ικανός να νικήσει τον Μητσοτάκη.
Δυστυχώς οι 11 μήνες που παρέμεινε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ο Κασσελάκης επιβεβαίωσε αυτό που έλεγε ο πατέρας μου: όσο πιο ψηλά ανεβαίνει η μαϊμού τόσο πιο κόκκινος φαίνεται ο κώλος της! 

Η κορύφωση του δράματος της διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ είναι προ των πυλών και ήδη από αυτόν έχουν προέλθει η ΔΗΜΑΡ, η Λαϊκή Ενότητα, η Πλεύση Ελευθερίας, το Μέρα 25, η Νέα Αριστερά και πλήθος αποχωρήσεων αλλά και διαγραφών γνωστών  στελεχών του.
Στο από την αρχή ετερόκλητο υλικό των 16 συνιστωσών που συγκρότησαν τον ΣΥΡΙΖΑ, προστέθηκαν αρκετοί από τους διαλυθέντες ΑΝΕΛ, αρκετοί από τα απόβλητα του ΠΑΣΟΚ αλλά και μερικοί ξεκάρφωτοι της καραμανλικής δεξιάς όπως Παπαγγελόπουλος, Αντώναρος, Σπηλιωτόπουλος.
Την αυτοδιάλυση του ΣΥΡΙΖΑ ίσως την εκφράζει με ενάργεια το γεγονός ότι μετά την εκδίωξη του αξιοπρεπούς Φάμελου από τον εκδιωχθέντα πρόεδρο, το κόμμα το εκπροσωπεί ο καταδικασμένος με 13-0 Παππάς!

Τελικά αν δεν ζήσουμε την αποθέωση της ιλαροτραγωδίας στην περίπτωση που ξανακατέβει για την ηγεσία ο Κασσελάκης και εκλεγεί ,σε ένα κόμμα που τα στελέχη τον ξαπέστειλαν, σε αυτό το πολιτικό συνονθύλευμα δεν αποκλείω να   εκλεγεί ως Πρόεδρος του ο Πολάκης ο οποίος είμαι σίγουρος ότι διαθέτει ένα σημαντικό ποσοστό από τους εναπομείναντες φανατικούς ψηφοφόρους του που σίγουρα πολλοί έχουν γαλουχηθεί από την αλήστου μνήμης ΑΥΡΙΑΝΗ.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΩΣ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ΓΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ

Η παραπάνω φρικτή φωτογραφία οδήγησε το 2003, στην 60^η επέτειο της σφαγής,  στην ανέγερση  στην πολωνική πόλη Przemyśl ενός μνημείου για τα θύματα των εγκλημάτων του Ουκρανικού Επαναστατικού Στρατού στη γερμανοκρατούμενη Πολωνία, γνωστών ως «Σφαγή της Βολίνια», όταν με την υποστήριξη τμημάτων του τοπικού ουκρανικού πληθυσμού σφαγιάστηκαν άγρια περίπου 100.000 Πολωνοί, κυρίως γυναίκες και παιδιά.

Από το ποστ μου ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ,μεταφέρω μερικές παραγράφους για το γιατί και πως στην Ουκρανία υπήρξαν άτομα που συνεργάστηκαν με τους χιτλερικούς στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο στην Δυτική Ουκρανία ένα μέρος του πληθυσμού υποδέχτηκε τους Γερμανούς ως απελευθερωτές, που θα τους βοηθούσαν να αποκτήσουν δικό τους κράτος και να απαλλαγούν από την Σοβιετική εξουσία, γιατί με τον λοιμό του 1933 που είχε προκαλέσει ο Στάλιν, είχαν πεθάνει 3,5 εκατομμύρια στην Ουκρανία και 1,5 εκατ. στην Νότια Ρωσία, ενώ χιλιάδες άλλοι είχαν εξοριστεί στα γκούλαγκ.
Η καταπίεση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα στην επιχείρηση Μπαρμπαρόσα, δηλαδή την Γερμανική εισβολή στην Ρωσία, να συμμετάσχουν  4.000 Ουκρανοί.
Στις 30 Ιουνίου 1941 όταν οι Ναζί κατέλαβαν την Λβίβ ο «Οργανισμός Ουκρανών Εθνικιστών» ανακήρυξε την ίδρυση νέου ουκρανικού κράτους.
Οι Ναζί χρησιμοποίησαν τους Ουκρανούς για να κτυπήσουν τους Πολωνούς της περιοχής εκεί, συμμετείχαν δε και Ουκρανοί στην εξόντωση 7000 Εβραίων και Ρομά. Στην συνέχεια όμως οι Ναζί φυλάκισαν και εκτέλεσαν χιλιάδες  Ουκρανούς.
Τον Σεπτέμβριο του 1941 με την συνεργασία Ουκρανών οι Γερμανοί εκτέλεσαν την μεγαλύτερη σφαγή 30.000 Εβραίων στο Μπάμπι Γιάρ.
Από τη δεκαετία του 1990 η φωτογραφία αυτή με τα παιδιά είχε μετατραπεί σε εμβληματική εικόνα-σύμβολο των εγκλημάτων των ουκρανών εθνικιστών κατά τη γερμανική κατοχή.
Σε μια πιο κοντινή φωτογραφία φαίνεται πιο καθαρά η άμεση απεικόνιση της φωτογραφίας στο μνημείο.

Η φωτογραφία που δημοσιεύτηκε στο ρωσικό ΦΒ έχει την εξής περιγραφή: «Δείξε αυτή τη φωτογραφία σε όσο το δυνατόν περισσότερους γνωστούς σου. Ουκρανοί, και όχι μόνο γνώριζαν ποιος ήταν ο Στέπαν Μπαντέρα. Στην πέτρα, κάτω είναι χαραγμένο: «Αν το ξεχάσω αυτό, ας με ξεχάσουν οι ουρανοί…» Αυτό το μνημείο βρίσκεται στην Πολωνία. Είναι φτιαγμένο από πραγματικές φωτογραφίες της σφαγής των παιδιών, που οι Μπαντερίτες, με επικεφαλής τον «Εθνικό Ήρωα», έδεσαν στα κοντάρια με συρματοπλέγματα – διασώζοντας τις  σφαίρες τους».

Ο Στέπαν Μπαντέρα ήταν πολιτικός ηγέτης, ιδεολόγος και θεωρητικός του Ουκρανικού εθνικισμού, ο οποίος είναι γνωστός για την συνεργασία του ιδίου και της οργάνωσής του με τους Γερμανούς κατά την διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
Μεταξύ πολλών εθνικιστών στη Δυτική Ουκρανία, θεωρείται ως μαχητής της ελευθερίας, ένας μάρτυρας που ηγήθηκε του αγώνα για ανεξαρτησία από τη Σοβιετική Ένωση. Στις φιλορωσικές ανατολικές περιοχές της χώρας όμως αντιμετωπίζεται ως φασίστας προδότης και τρομοκράτης που συνεργάστηκε με τους Ναζί, οι οπαδοί του οποίου δολοφόνησαν χιλιάδες Πολωνούς και Εβραίους.  Η έννοια «бандеровцы» (μπαντεριστές), προερχόμενη από το οικογενειακό του όνομα, σταδιακά κατέστη κοινός και αποδόσιμος όρος σε όλους τους ουκρανούς εθνικιστές στην ΕΣΣΔ , ανεξάρτητα από τη σχέση τους με τον Μπαντέρα.

Στις 19 Μάϊου 2007 στην πολωνική εφημερίδα  “Rzeczpospolita” δημοσιεύτηκε άρθρο με τίτλο «Ψευδής περιγραφή, ένα γνήσιο όμως έγκλημα» δύο ιστορικοί ανέφεραν ότι η φωτογραφία αυτή έχει ληφθεί πριν τον πόλεμο και δεν έχει σχέση με έγκλημα που έγινε κατά την διάρκεια του.
Στις 8 Οκτωβρίου 2008 μετά από εισήγηση του Andrzej Przewoźnik,Γραμματέα  του Συμβουλίου των Μαρτύρων το μνημείο αποσύρθηκε.
Όπως γράφει η Πηνελόπη Πετσίνη η πρώτη εμφάνιση της φωτογραφίας και η περιγραφή ότι απεικονίζει παιδιά Πολωνών που δολοφονήθηκαν κατά την εθνοκάθαρση του 1943-45 έγινε στο περιοδικό «Na Rublezy» και στην συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ευρέως προσθέτοντας κάθε φορά φανταστικές λεπτομέρειες κτίζοντας έτσι τον μύθο της ως σύμβολο της εθνοκάθαρσης.
Επίσης και το 1941 λίγες μέρες μετά την επίθεση των Γερμανών στην Ρωσία μια παραλλαγή της φωτογραφίας εμφανίζεται σε ναζιστικό προπαγανδιστικό φυλλάδιο γράφοντας ότι τα παιδιά είναι θύματα της βαρβαρότητας των Μπολσεβίκων!
Τελικά η φωτογραφία είχε δημοσιευτεί για πρώτη φορά στην επιθεώρηση της Πολωνικής Ψυχιατρικής Ένωσης το 1928. 

Τα τέσσερα παιδιά στις φωτογραφίες ήταν παιδιά μιας γυναίκας Ρομά – της Marianna Dolińska. Η τραγωδία συνέβη πριν από 98 χρόνια κοντά στην πόλη Radom στην Πολωνία. Η 32χρονη γυναίκα έμεινε μόνη με τα τέσσερα παιδιά της όταν ο σύζυγός της, μια εβδομάδα πριν την τραγωδία, είχε συλληφθεί κατηγορούμενος  για πολλές κλοπές. Περιπλανώμενη στα χωριά κοντά στο Radom, μετά την διάλυση του καταυλισμού τους, με την πείνα και τη φτώχεια που κυριαρχούσε, η Dolińska κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η δολοφονία παιδιών ήταν ο τρόπος για να τα σώσει από την λιμοκτονία . Στις 12 Δεκεμβρίου 1923, η Mariana Dolinska σκότωσε τα τέσσερα παιδιά της κρεμώντας τα σε ένα δέντρο. Την επόμενη μέρα, παραδόθηκε  στην αστυνομία του Radom και ομολόγησε τη δολοφονία. Η 32χρονη  γυναίκα συνελήφθη και μεταφέρθηκε στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Twork κοντά στη Βαρσοβία, όπου και διαγνώστηκε με μανιοκαταθλιπτική διαταραχή. Πέθανε το 1928 και θάφτηκε στο νεκροταφείο του νοσοκομείου.

Υπάρχουν συνολικά 3 ιατροδικαστικές φωτογραφίες από το έγκλημα αυτό, και τα πιθανά τσακίσματα που βλέπει κανείς στην πρώτη φωτογραφία λόγω φθορά της, ερμηνεύτηκαν ότι ήταν συρματοπλέγματα που είχαν δεθεί τα παιδιά και γι΄αυτό και απεικονίστηκαν και στο μνημείο.
Η ιστορία αυτή αποδεικνύει ότι πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί και καχύποπτοι σε κάθε φωτογραφία που θέλει να καταγγείλει κάτι είτε με την εικόνα της είτε με την λεζάντα της.

Θυμηθείτε την πραγματική φωτογραφία με τον κορμοράνο που προβλήθηκε ότι  ψυχορραγεί μέσα σε μια «θάλασσα» πετρελαίου που ο Σαντάμ Χουσεΐν είχε ρίξει στις ακτές του Κουβέιτ ενώ στην πραγματικότητα  ένας δημοσιογράφος παραδέχθηκε αργότερα ότι οι κορμοράνοι που ανήκαν σε ζωολογικό κήπο, είχαν περιλουστεί επίτηδες με πετρέλαιο για τις ανάγκες της φωτογράφησης... και της προπαγάνδας!

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.