ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

Δύο αξιόλογα κείμενα  σχετικά με την υπόθεση του πολέμου στην Ουκρανία δημοσιεύτηκαν αυτές τις μέρες και αξίζει να διαβαστούν
Αρχικά η  ανάλυση του Γιάννη Πρετεντέρη  στο κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ, θέτει το θέμα στις σωστές του βάσεις και για τον λόγο αυτό την αναδημοσιεύω ολόκληρη.

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1938, ο βρετανός πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεν διαβεβαίωνε σε ραδιοφωνικό μήνυμα πως η χώρα του δεν προτίθεται να αναστατωθεί για «έναν καβγά σε μια μακρινή χώρα μεταξύ ανθρώπων για τους οποίους δεν ξέρουμε τίποτα».
Δύο μέρες αργότερα, στις 29 Σεπτεμβρίου 1938, η «μακρινή χώρα» που αρνιόταν να αποδεχθεί τις συνοριακές απαιτήσεις της χιτλερικής Γερμανίας εκχωρήθηκε με τη Συμφωνία του Μονάχου και τη σύμφωνη γνώμη του Τσάμπερλεν στη… χιτλερική Γερμανία.
Και διαμελίστηκε. Σε λιγότερο από έναν χρόνο, «οι άνθρωποι για τους οποίους δεν ξέρουμε τίποτα» βομβάρδιζαν το Λονδίνο.
Τους μάθαμε.
Αλλά βέβαια όπως θύμισε απερίφραστα προ ημερών ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο και για την Ουκρανία (17/8):
– Δεν είναι δικός μας πόλεμος!
Δεν ξέρω πώς διαλέγει πολέμους και εχθρούς ο Ρούμπιο και μάλιστα σε αντίθεση με την προκάτοχό του αμερικανική κυβέρνηση, ούτε ποιες χώρες θεωρεί «μακρινές».
Σίγουρα όμως δεν φαίνεται να συμμερίζεται την επισήμανση του γάλλου προέδρου Εμ. Μακρόν ότι:
– Ο Πούτιν είναι ένα αρπακτικό. Ενα τέρας στις πόρτες μας. Του χρειάζεται να συνεχίσει να τρώει για να επιβιώσει.
Ο Μακρόν εξηγούσε πως «από το 2007-2008, ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν σπανίως τήρησε τις δεσμεύσεις του» ενώ «υπήρξε διαρκώς μια δύναμη αποσταθεροποίησης που επιδιώκει την αναθεώρηση των συνοριακών καθεστώτων για να επεκτείνει τη δύναμή του» (συνέντευξη LCI, 19/8).
Αν έχει δίκιο ο Ρούμπιο, τότε ίσως υπάρχει νόημα να προσφέρει η αμερικανική κυβέρνηση στον Πούτιν μια αξιοπρεπή διαφυγή για να τελειώσει ο πόλεμος.
Αν όμως έχει δίκιο ο Μακρόν, τότε η αμερικανική κυβέρνηση καταλαβαίνει τον λάθος πόλεμο με έναν λάθος εχθρό και θα επιδιώξει μια λάθος ειρήνη.
Για τον απλούστατο λόγο ότι σε έναν πόλεμο δεν χρειάζεται να τους ξέρεις όλους για να καταλάβεις τι συμβαίνει. Αρκεί να αναγνωρίζεις τον πιο επικίνδυνο.
Και έως τώρα από πουθενά κι από κανέναν δεν έχω ακούσει ότι η Ουκρανία απειλεί την παγκόσμια ειρήνη ή την ισορροπία της ευρωπαϊκής ασφάλειας.
Αντιθέτως, οι περισσότεροι που έχω στο μυαλό μου συμμερίζονται (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο…) την ανάλυση του Μακρόν.
Μόνο που τελικά στα διεθνή πράγματα είναι άλλο να έχεις δίκιο κι άλλο να το βρεις.
Η δημοκρατική Ευρώπη διατυπώνει στην προκειμένη περίπτωση τα ισχυρότερα επιχειρήματα, τα οποία όμως απέναντι σε μια αστάθμητη Αμερική δεν έχει τη δύναμη να επιβάλει.
Έτσι ο Πούτιν μπορεί και κάνει ανεμπόδιστα παιχνίδι σε έναν πόλεμο που είναι όλο και περισσότερο δικός του.

Το δεύτερο του Μανώλη Βασιλάκη, πιο εκτεταμένο, δημοσιεύτηκε στο τεύχος 174 του Athens Review  of Books στις 26-8-2025 και αναδημοσιεύω μια ενδιαφέρουσα πρόταση που κάνει σε αυτό.

 Η απάντηση των Βρυξελλών στον Πούτιν αλλά και στον Τραμπ πρέπει να είναι η ένταξη «εδώ και τώρα» της Ουκρανίας στην ΕΕ με fast track διαδικασίες. Διότι η Ουκρανία μάχεται για την Ευρώπη, για την ελευθερία και τη δημοκρατία σε όλη την γηραιά ήπειρο. Η Ουκρανία είναι η ψυχή και η καρδιά της Ευρώπης. Αν ηττηθεί η Ουκρανία θα έχει ηττηθεί η Ευρώπη, η Δύση, η ελευθερία, η δημοκρατία. Και «η ψευδαίσθηση ότι η οικονομική διάσταση από μόνη της εξασφαλίζει οποιαδήποτε μορφή γεωπολιτικής ισχύος», όπως είπε ο Μάριο Ντράγκι, όχι μόνο θα διαλυθεί, αλλά θα διαπιστώσουν σύντομα και την ραγδαία συρρίκνωση της οικονομικής ισχύος. Ούτε η αχαρακτήριστη εκ μέρους του Τραμπ αντιμετώπιση της Ευρώπης και όλης της Δύσης τους χάλασε τον quiet sleep: συνεχίζουν να κινούνται με τους γραφειοκρατικούς ρυθμούς Βρυξελλών.
Στις έκτακτες περιστάσεις όμως απαιτείται έκτακτη αντιμετώπιση. Μια μετριότητα Αντόνιο Κόστα είναι Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τη στιγμή που χρειαζόμαστε έναν πανευρωπαϊκού/διεθνούς κύρους έμπειρο ηγέτη, που είναι εδώ, αλλά δεν τον καλούμε. Ο πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεν παραιτήθηκε τον Μάιο 1940 και σχηματίστηκε κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Ουίνστον Τσώρτσιλ περιλαμβανομένου και του αντιπάλου του Κλέμεντ Άττλι. Οι μετριότητες της ΕΕ δεν καλούν λ.χ. τον Μάριο Ντράγκι να ηγηθεί, αφού οι πολιτικοί τύπου Κόστα εξασφαλίζουν την ψευδαίσθηση της διαρκούς ειρήνης και τον quiet sleep, ενώ οι ευρωδίαιτες ΜΚΟ θα συνεχίσουν να μας διδάσκουν τις ανθρώπινες αξίες. Δεν διανοούνται να εκφράσουν, με πράξεις, ένα “Whatever it takes” προς τον δικτάτορα του Κρεμλίνου. Λ.χ., δεν διανοούνται να χρησιμοποιήσουν τα δεσμευμένα στην Ευρώπη 300 δισ. κρατικών περιουσιακών στοιχείων της Ρωσίας για τον στρατιωτικό εξοπλισμό της Ουκρανίας και εν συνεχεία για την ανοικοδόμησή της. Δεν διανοήθηκαν να επιβάλουν τις κυρώσεις με τρόπο που θα στραγγάλιζαν την ετοιμόρροπη ρωσική οικονομία, αλλά ανέχθηκαν την συστηματική παραβίαση και ακύρωσή τους μέσω Τουρκίας! Δεν διανοούνται να συγκροτήσουν ένα έκτακτο νέο όργανο, ένα Πανευρωπαϊκό Πολεμικό Συμβούλιο (ή αν το προτιμούν Αμυντικό), στο οποίο να μετέχει οπωσδήποτε η Μεγάλη Βρετανία.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

Ο ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

Ο αντισημιτισμός είναι δυστυχώς μια κατάσταση που έχει βαθιές ρίζες από τα πρώτα χρόνια που επικράτησε ο χριστιανισμός.
Ήταν ευρύτατα διαδεδομένος στην Ευρώπη όπως γράφω στο Η ΑΠΟ ΑΙΩΝΩΝ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΗ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ ΣΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ και βέβαια εύκολα μπορεί κανείς να το διαπιστώσει από τα αποσπάσματα που παραθέτω από  όσα έχουν γράψει ο  Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος,  ο Αρέθας Καισαρείας και βέβαια τα φρικαλέα που γράφει ο Κοσμάς Αιτωλός.
Στις 24-7-25 δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του δρ Θεολογίας στην Ακαδημία Θεολογικών Σπουδών Βόλου, Νίκου Κουρεμένου στο οποίο αναφέρεται στα πολλά πρόσωπα του αντισημιτισμού. Σε αυτό επισημαίνει εύστοχα:
Το φαινόμενο του αντισημιτισμού έχει αναμφίβολα μεγάλο ιστορικό βάθος. Δεν ξεκίνησε με τον Χίτλερ, ούτε τελείωσε με το Αουσβιτς. Στον πυρήνα του βρίσκεται μια μακραίωνη παράδοση θρησκευτικής ρητορικής, η οποία παρουσιάζει τον ιουδαϊσμό ως θρησκεία της τύφλωσης, της απόρριψης του Μεσσία που επιφέρει την καταδίκη από τον ίδιο το Θεό. Από τους πρώτους εκκλησιαστικούς συγγραφείς μέχρι και την ευρωπαϊκή ύστερη νεωτερικότητα, ο Ιουδαίος παρουσιάστηκε συχνά ως θεοκτόνος, περιπλανώμενος και τιμωρημένος. Αυτό το θρησκευτικό αφήγημα τροφοδότησε ανά τους αιώνες κοινωνικά στερεότυπα, εξορίες, διακρίσεις και τελικά γενοκτονία. Κάποιοι μάλιστα έχουν φτάσει στο σημείο να υποστηρίξουν ότι θα δεν υπήρχε ο ναζιστικός αντισημιτισμός εάν δεν είχε προηγηθεί ο χριστιανικός αντι-ιουδαϊσμός.
Αυτός ο αντισημιτισμός διατηρήθηκε μέχρι τις μέρες μας ακόμα και στην πολιτική ζωή της χώρας μας  με αποτέλεσμα, πριν να καταλήξουν στην φυλακή, να αποκτήσουμε και βουλευτές πιστούς στην ναζιστική ιδεολογία. (Σχετικά γράφω στο Ν. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ- Η ΝΕΑΝΙΚΗ ΤΟΥ ΔΡΑΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ, ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΙΣΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΙΣΘΟΔΟΣΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΠ. και στο Ο ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ,ΟΙ ΣΥΛΛΗΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ Η ΔΥΣΗ ΤΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ )
Δυστυχώς δε χάρις στην συγκυβέρνηση της αριστεράς με την ακροδεξιά των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, έφτασε να γίνει και υπουργός Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων ο γνωστός αντισημίτης Δημήτρης Καμμένος με τις γνωστές «κομψές»  ατάκες του, του τύπου «\Πουστροδίκαια", Διεθνής Σιωνισμός και αράπηδες»

Στην εφημεριδιακή ρυπαρογραφία διαβάζουμε στο ΜΑΚΕΛΕΙΟ BOMBA! «Ραββίνος» ο Κώστας Σημίτης -Ααρών Αβούρι- Το πραγματικό του όνομα !!!, ενώ η ανταγωνίστρια της στις αθλιότητες ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ, μας ενημερώνει ότι ο Τσίπρας είναι εξισλαμισμένος Εβραίος!

Και στο άρθρο του ο Νίκος Κουρεμένος επισημαίνει:
Το προηγούμενο Σάββατο, έξι άτομα με καλυμμένα πρόσωπα εισέβαλαν σε εβραϊκό kosher εστιατόριο κοντά στην πλατεία Συντάγματος. Πέταξαν τρικάκια με συνθήματα “Free Palestine”, έγραψαν με κόκκινη μπογιά φράσεις όπως “Smash Zionism“, “No Zionist is safe here” και απείλησαν τον υπάλληλο που προσπάθησε να βγει: «Αν τολμήσεις, τελείωσες». Οι Αρχές διερευνούν την υπόθεση ως πιθανό έγκλημα μίσους. Την προηγούμενη μέρα είχε πραγματοποιηθεί πορεία μελών των Ρουβίκωνα με παλαιστινιακές σημαίες και μαύρες μπλούζες.

Η επίθεση στο εστιατόρια δεν στρεφόταν κατά μιας κυβέρνησης. Δεν αφορούσε την πολιτική του Νετανιάχου ή τον εποικισμό στη Δυτική Οχθη. Στόχευε ένα κατάστημα, μια εθνική ταυτότητα, μια θρησκευτική κοινότητα. Το γεγονός ότι το εστιατόριο είναι kosher, δηλαδή τηρεί τις διατροφικές εντολές του ιουδαϊσμού, το καθιστά όχι μόνο έναν επαγγελματικό χώρο εστίασης, αλλά πολύ περισσότερο έναν τόπο πολιτισμικής και θρησκευτικής παρουσίας. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο καθίσταται στόχος. Δεν πρόκειται για μια – ίσως ακραία – μορφή πολιτικής διαμαρτυρίας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με καθαρό αντισημιτισμό.
Στις μέρες μας ο αντισημιτισμός φαίνεται πως έχει αλλάξει προσωπείο. Πλέον εμφανίζεται ως πολιτικός αντισιωνισμός. Δεν διακηρύσσει πια «για όλα φταίνε οι Εβραίοι» αλλά φωνασκεί οργισμένα ότι «για όλα φταίνε οι σιωνιστές». Πρόκειται για έναν όρο που συχνά λειτουργεί ως υποκατάστατο του «Εβραίου», αφού είναι επιφορτισμένος με τις ίδιες παλαιές κατηγορίες κατά του (πρώην) «περιούσιου λαού»: παθολογική αγάπη για το χρήμα, διακαής πόθος για εξουσία και άσβεστο πάθος για επιρροή. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, η κάθε εβραϊκή ταυτότητα καθίσταται ύποπτη. Ακόμα χειρότερα. Κάθε έκφραση εβραϊκής ζωής – μια συναγωγή, ένα κατάστημα, ένα εστιατόριο – λογίζεται ως προέκταση ενός κράτους. Κι έτσι, οι άνθρωποι στοχοποιούνται όχι για κάτι που έκαναν, άλλα για αυτό που είναι.
Ολα τα παραπάνω δεν σημαίνουν ότι το κράτος του Ισραήλ είναι υπεράνω κριτικής. Ούτε ότι η υπεράσπιση των Παλαιστινίων δεν είναι δίκαιη υπόθεση. Θέλουν όμως να επισημάνουν ότι αυτή η υπεράσπιση δεν μπορεί να στηρίζεται στην ενοχοποίηση μιας θρησκευτικής ή πολιτισμικής ταυτότητας. Οπως δεν καίμε τζαμιά για να καταγγείλουμε το ανελεύθερο καθεστώς του Ιράν, έτσι δεν απειλούμε kosher καταστήματα για να εκφράσουμε την οργή μας για όσα συμβαίνουν στη Γάζα.
Η ελληνική κοινωνία, με το βάρος της ιστορικής μνήμης σχετικά με την εξαφάνιση του μεγαλύτερου μέρους των εβραϊκών της κοινοτήτων στη Shoah, δείχνει συχνά μια επικίνδυνη αμφισημία. Ο δημόσιος λόγος, ακόμη και από δήθεν προοδευτικούς κύκλους, αναπαράγει στερεότυπα που ταυτίζουν τους Εβραίους με χρήμα, εξουσία, παγκόσμια επιρροή. Οι χριστιανικές Εκκλησίες μας, με λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, σιωπούν ακόμη μπροστά σε ρητορικά σχήματα που δαιμονοποιούν τον ιουδαϊσμό. Η θεολογική μας παιδεία σπανίως καταγγέλλει τον αντισημιτισμό ως αίρεση – ενώ αυτό ακριβώς είναι· αίρεση του μίσους.
Δεν αρκεί πια να λέμε πως «είμαστε κατά του ρατσισμού». Οφείλουμε να στοχαστούμε πώς ο πολιτισμός μας – ο ελληνορθόδοξος, ο ευρωπαϊκός, ο θεολογικός – επέτρεψε το κακό. Και πώς σήμερα το ξαναβλέπει να υψώνεται, αυτή τη φορά με προοδευτική μάσκα. Η βία εναντίον των Εβραίων δεν είναι ιστορία. Είναι παρόν. Και θα μας κρίνει όλους.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ ΤΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΟΥ ΟΠΕΚΕΠΕ ΚΑΙ ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΙΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΙΣ ΥΠΟΥΡΓΩΝ

Όλοι γνωρίζουν σήμερα για το σκάνδαλο με τις  επιδοτήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ  για βοσκοτόπους  σε κτηνοτρόφους που δήλωναν εκτάσεις σε μακρινές περιοχές, δημόσιες εκτάσεις, δάση, ρέματα ή ακόμη και σε βραχώδεις πλαγιές.
Η ιστορία αυτή ξεκίνησε όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να παρέχει τις άμεσες κτηνοτροφικές οικονομικές ενισχύσεις στην κτηνοτροφία με βάση την έκταση του χρησιμοποιούμενου βοσκοτόπου και όχι με βάση τον αριθμό των ζώων.
Η αρχή έγινε το 2005, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση ζήτησε από τα κράτη-μέλη την ψηφιακή αποτύπωση των βοσκήσιμων εκτάσεων, εισάγοντας έναν ενιαίο, αλλά ακατάλληλο για τα μεσογειακά δεδομένα, ορισμό «βοσκοτόπου». Το ελληνικό τοπίο, με τις θαμνώδεις και ξυλώδεις εκτάσεις, αποκλείστηκε από τον επιλέξιμο χάρτη, καθώς δεν πληρούσε τις απαιτήσεις καθώς  δεν είχε ομοιότητα με τα πρότυπα της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.

Έτσι θεσπίστηκε το 2014 από τον τότε υπουργό Γιώργο Καρασμάνη η πατέντα της «Τεχνικής λύσης». Στόχος της ήταν να διευκολυνθούν οι κτηνοτρόφοι που έχαναν επιδοτήσεις λόγω περιοριστικού ορισμού των βοσκοτόπων από την Κομισιόν. μέσω της ΚΥΑ 873/55993.
Επρόκειτο  για μια προσωρινή μεθοδολογία, που υποκαθιστούσε το ελλιπές κτηματολόγιο και την απουσία κυρωμένων δασικών χαρτών, κατανέμοντας βοσκοτόπια εικονικά, χωρίς σύνδεση με την πραγματική γεωγραφία της εκμετάλλευσης, η οποία  όμως  από προσωρινή έγινε μόνιμη.
Με απλά λόγια, τα ζώα μπορούσαν να έβοσκαν στην Κρήτη, αλλά δηλώνονταν βοσκοτόπια στην Μακεδονία! 
Η «Τεχνική λύση»  εφαρμόστηκε από το 2015 με υπουργική απόφαση του Λαφαζάνη και προέβλεπε «τυχόν απόθεμα βοσκοτόπων το οποίο εντοπίζεται στη νησιωτική Ελλάδα και την Κρήτη δεν μπορεί να κατανεμηθεί σε κτηνοτρόφους που έχουν την έδρα της εκμετάλλευσής τους είτε σε άλλο νησί είτε σε χωρική ενότητα της ηπειρωτικής Ελλάδας».
Το 2017, ο Κανονισμός OMNIBUS (2017/2393) «νομιμοποίησε» στην πράξη αυτή τη στρέβλωση. Αναγνώρισε τις παραδοσιακές βοσκήσιμες εκτάσεις του Νότου, αλλά ταυτόχρονα επέτρεψε την επιδότηση ακόμη και φυσικών προσώπων που δεν διέθεταν ζώα, εφόσον δήλωναν την ιδιοκτησία ή τη χρήση βοσκοτόπων. Η θεσμική αυθαιρεσία πλέον είχε ευρωπαϊκή κάλυψη.

Έτσι μια παράλογη διάταξη που έλυνε όμως το πρόβλημα που είχε δημιουργηθεί, από την εξίσου παράλογη απόφαση της Κομισιόν,  κατάφεραν να την εκμεταλλευτούν οι επιτήδειοι στο έπακρο. 
Το 2019 επί υπουργίας Βορίδη με σχετική απόφαση του διατηρείται το καθεστώς της «Τεχνικής λύσης»  και  γιγαντώνεται το σκάνδαλο των βοσκοτόπων και έτσι σε 12.947 αιτούντες από την Κρήτη δίδονται παρανόμως 107.439 στρέμματα σε δυτική Μακεδονία, Πελοπόννησο, Κάρπαθο, Κω και Ρόδο.
Στις 19 Νοεμβρίου 2019 νέος πρόεδρος του ΟΠΕΚΕΠΕ ορίστηκε ο κ. Γρηγόρης Βάρρας, ο οποίος κίνησε διαδικασίες ουσιαστικών ελέγχων, αλλά απομακρύνθηκε από τα καθήκοντά του υποβάλλοντας παραίτηση στις 10-11-2020 επί υπουργίας Μάκη Βορίδη, χωρίς να προλάβει να κάνει κατανομή του εθνικού αποθέματος στους κτηνοτρόφους.
Σημειώνεται ότι οι αναφορές του καθηγητή Βάρρα στις εισαγγελικές αρχές, βασίστηκαν στους ελέγχους που είχε κάνει η τότε προϊσταμένη της Διεύθυνσης Εσωτερικού Ελέγχου του ΟΠΕΚΕΠΕ, Παρασκευή Τυχεροπούλου.

Η Παρασκευή  Τυχεροπούλου έκανε έλεγχο σε αιτήσεις ενισχύσεων για βοσκοτόπια, ο οποίος οδήγησε σε μπλοκάρισμα 3.500 υπόπτων αιτήσεων προκειμένου να τις ελέγξει και να στείλει τις πρώτες 3 στους εισαγγελείς. Ο διοικητής που υπέγραψε το μπλοκάρισμα έφυγε από την θέση του με συνοπτικές. Η Τυχεροπούλου έγινε εμπειρογνώμονας στην έρευνα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας ήταν ο βασικός μάρτυρας στην πρώτη σχετική υπόθεση. Λίγες μέρες μετά την πρώτη καταδίκη, η υπάλληλος που «ξεκλείδωσε» το σκάνδαλο απομακρύνθηκε αιφνιδιαστικά και βίαια ως «υπηρεσιακά ανεπαρκής» από τον ΟΠΕΚΕΠΕ που, αντί να της στήσει άγαλμα, της άσκησε αγωγή. Η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έχει ζητήσει εδώ και ένα χρόνο την απόσπαση της και το έγγραφο παραμένει ανυπόγραφο από τον υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης,
Από δω και πέρα  η εξέλιξη του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ μέχρι τις παραιτήσεις των υπουργών είναι γνωστή και τελικά επιβεβαιώνεται η παροιμία που λέει ότι «ο κλέφτης και ο ψεύτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται» αν και εδώ χρειάστηκαν μερικά χρόνια ακόμη.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 
 

Η ΗΘΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΤΑΝ ΣΥΓΚΡΟΥΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΣΚΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΓΟΡΙΑΣ

Ο Φλωρίδης  στην Βουλή κατήγγειλε τον τρόπο  υπεράσπισης της Κωνσταντοπούλου του "βιαστή με την τυρόπιτα",  με αποτέλεσμα την 7ετή ψυχική και οικονομική ταλαιπωρία των θυμάτων του.
Υπήρξαν όμως και μερικοί που αντέτειναν ότι ένας δικηγόρος οφείλει να υπερασπιστεί με τον καλύτερο, για τον κατηγορούμενο τρόπο, ακόμη και τον πιο ειδεχθή κακοποιό.
Την άποψη αυτή είχε υπερασπιστεί στο παρελθόν και ο αείμνηστος πρώην Πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και διατελέσας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ  Τάκης Παππάς.

Η άποψη αυτή είναι απόλυτα σωστή, αλλά τι γίνεται όταν ο δικηγόρος είναι ταυτόχρονα και πολιτικός και τα εγκλήματα που έχει εκτελέσει αυτός που υπερασπίζεται ως δικηγόρος του, είναι από αυτά που αγωνίζεται να μην γίνονται και όταν γίνονται να τιμωρούνται αυστηρά; 

Η Νίκη Λυμπεράκη στο άρθρο της  Οι πελάτες που χαλάνε την βιτρίνα πιστεύω πως θέτει το θέμα στην σωστή του βάση με όσα γράφει γι΄αυτό και μεταφέρω εδώ όλο το άρθρο της. 

Οι υποσημειώσεις με έντονα γράμματα είναι δικές μου.

Αλίμονο αν οι πολιτικοί κρίνονται μόνο για όσα λένε. Οσοι διεκδικούν ψήφο οφείλουν να διάγουν βίο διαφανή. Ετσι δεν λέμε; Δεν αρκεί να διακηρύσσουν αρχές, πρέπει η ζωή τους να ευθυγραμμίζεται με αυτές. Γι’ αυτό άλλωστε οι πολίτες δικαιούνται να γνωρίζουν και πτυχές της ιδιωτικής τους ζωής. Μας ενδιαφέρει, για παράδειγμα, αν ένας βουλευτής είναι βίαιος, αν πίνει ή αν τζογάρει. Αν είναι οικονομικά αφερέγγυος ή συστηματικά ψεύτης. Μας αφορά αντίστοιχα και το πώς επιλέγουν να κάνουν τη δουλειά τους οι πολιτευτές, ιδίως σε επαγγέλματα που ακουμπούν τον πυρήνα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.
Μπορεί, για παράδειγμα, κάποιος που δημόσια καταγγέλλει εισπρακτικές, funds και πλειστηριασμούς, στο γραφείο του να συνεργάζεται μαζί τους; Δεν είναι λογικό να μας ενδιαφέρει αν ένας βουλευτής ή υπουργός έχει επιλέξει να αναλάβει υποθέσεις που ζημίωσαν σημαντικά το Δημόσιο και τους φορολογουμένους; Δεν είναι παράνομο, αλλά ο πολίτης δικαιούται να το γνωρίζει και να καταλήξει αν υπάρχει ασυνέπεια λόγων και έργων πριν πάει στην κάλπη.
Περισσότερους από 80 δικηγόρους αριθμεί η παρούσα Βουλή. Το πώς επιλέγουν να σταθούν επαγγελματικά είναι άσχετο με το ποιόν τους; Η συζήτηση δεν είναι καινούργια. Την επανέφερε όμως ο υπουργός Δικαιοσύνης με όσα επέλεξε, με αμφιλεγόμενο ύφος, να πει στη Βουλή. Η ιστορία είναι γνωστή. Ο θύτης νάρκωνε γυναίκες με τυρόπιτες για να τις βιάσει.

Πριν από τρία χρόνια είχα αναζητήσει τη Νάταλι Κάρνιφ, ένα από τα θύματα του βιαστή με την τυρόπιτα. Δέχθηκε να μου μιλήσει δημόσια, με το πρόσωπο και το όνομά της, για να διηγηθεί την τεράστια ταλαιπωρία που διαδέχθηκε το άγριο έγκλημα. Η συνέντευξη μεταδόθηκε από τη «Μεγάλη Εικόνα» στο Mega. Η Νάταλι μίλησε για τη δίκη με τις διαρκείς αναβολές για διάφορους λόγους. Από την απουσία μεταφραστή ως τη συνήγορο του βιαστή της. «Είναι δύσκολο να φανταστείς πώς μια γυναίκα υπερασπίστηκε κάποιον σαν αυτόν» μου είπε.
Το επιχείρημα ότι «ο κάθε κατηγορούμενος δικαιούται υπεράσπιση» είναι σωστό. Ωστόσο κανείς δεν υποχρεώνει κάθε δικηγόρο να την προσφέρει. Πολλοί επιλέγουν να μη χειρίζονται υποθέσεις συγκεκριμένης υφής: ναρκωτικά, παιδική κακοποίηση, σεξουαλικά εγκλήματα.
Και πάντως, όχι. Δεν υποχρέωσε κανείς την κυρία Κωνσταντοπούλου να αναλάβει τον κατηγορούμενο για τους βιασμούς. Και, ακόμα περισσότερο, ουδείς την υποχρέωσε να ασκήσει την υπεράσπιση με τον τρόπο που το έκανε. Ηταν επιλογή της, ακριβώς όσο και η απόφαση να αναλάβει την οικογένεια του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ή την κυρία Καρυστιανού.
Μπορεί λοιπόν κάποιος με το ένα του καπέλο να υπερασπίζεται έναν κατά συρροήν βιαστή και με το άλλο να κραδαίνει το λάβαρο της μάχης κατά του σεξισμού, της πατριαρχίας και της έμφυλης βίας; Προφανώς και μπορεί, και η κυρία Κωνσταντοπούλου είναι ζωντανό παράδειγμα. Εκείνο που δεν μπορεί όμως είναι να αξιώνει να μην κρίνεται για αυτό από τους πολίτες.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.
 

ΤΟΥΡΜΠΑΝΙΑ ΚΑΙ ΚΙΠΑ του Δημήτρη Ψυχογιού

Μεταφέρω εδώ ολόκληρο το εξαιρετικό άρθρο του Δημήτρη Ψυχογιού Τουρμπάνια και κιπά που δημοσιεύτηκε στα  Τα Νέα στις  17/6/25

Δεν μας μετέφρασαν τι έλεγε, αλλά υποθέτω ότι η μάντιλο-φορούσα εκφωνήτρια της ιρανικής τηλεόρασης που έτρεξε να σωθεί από τις βόμβες που έριχνε το Ισραήλ της μάλλον απαντούσε με κάποιο στίχο από το κοράνι στον κιπά-φορούντα Μπενιαμίν Νετανιάχου που είχε αφήσει την περασμένη Πέμπτη στο Δυτικό Τείχος του Όρους του Ναού συγκινητική προσωπική προσευχή προς τον Γιαχβέ με τη φράση από τη Βίβλο («Αριθμοί, 23:24): «ἰδοὺ λαὸς ὡς σκύμνος ἀναστήσεται καὶ ὡς λέων γαυρωθήσεται» – η οποία συνεχίζει: «οὐ κοιμηθήσεται, ἕως φάγῃ θήραν, καὶ αἷμα τραυματιῶν πίεται», είχε γράψει το «Βήμα» την περασμένη Παρασκευή, με βάση τη σχετική ανάρτηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού στο Χ.
Στα νέα ελληνικά η μετάφραση του χωρίου σε επίσημο εκκλησιαστικό δικτυακό τόπο είναι «ιδού ο λαός αυτός θα εγερθεί ωσάν νεαρός λέων, θα καμαρώσει την μεγαλοπρέπειάν του ως μεγάλος λέων. Δεν θα κοιμηθεί πριν κατασπαράξει την λεία του και πριν πίει το αίμα εκείνων που θα φονεύσει».
Λίγες ώρες μετά το προσκύνημα, ξεκίνησαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ κατά του Ιράν που ονομάστηκαν Rising Lion, «Ορθούμενος Λέων». Ήτοι, ο κατά τους υποστηρικτές του κ. Νετανιάχου πρόμαχος των «δυτικών αξιών», του διαφωτισμού και της δημοκρατίας απέναντι στο επάρατο Ισλάμ, εμπνέεται από κυριολεκτικά αιμοβόρα 3.000 χρόνων, προφητεία μάγου ονόματι Βαλαάμ (προερχόμενου κάπου από τη σημερινή Τουρκία, κατά τους ιστορικούς) ότι «ο περιούσιος λαός του Κυρίου» θα πιεί το αίμα των εχθρών του.
Υπήρξε και νεώτερη ερμηνεία ότι, επειδή η επί δυναστείας Παχλεβί σημαία του Ιράν είχε λέοντα, ο κ. Νετανιάχου εννοούσε ότι θα ξεσηκωθεί ο λαός του Ιράν, θα γκρεμίσει τους αγιατολάδες και θα επαναφέρει τη δυναστεία – για τούτο και ισραηλινοί υπουργοί διαφήμιζαν τις τελευταίες ημέρες φωτογραφίες τους με τον Ρεζά Παχλεβί, γιο του τελευταίου σάχη.
Το «Αριθμοί, 23:24» είναι εξαιρετική προπαγανδιστική επιλογή, ικανοποιεί όλα τα γούστα: τα αιμοβόρα της Ισραηλινής και παγκόσμιας Ακροδεξιάς, των αφελών παγκοσμίως υποστηρικτών της, της οικογένειας Παχλεβί αλλά και των Αμερικανών «ανορθωτών δημοκρατικών καθεστώτων». Αυτών που θα ανέτρεπαν τον Σαντάμ, τον Καντάφι, τον Ασάντ, τους Ταλιμπάν, τον Μουμπάρακ για να φέρουν τη δημοκρατία, και άφησαν πίσω τους αίμα και θρύψαλα.
Ό,τι όμως και αν είπε η διασωθείσα εκφωνήτρια, το γεγονός είναι ότι στην Μέση Ανατολή δεν αναμετρώνται θρησκείες, ούτε πολιτισμοί ή λαοί – ούτε καν κράτη: αναμετρώνται επικίνδυνοι πολιτικοί με ηγεμονικές βουλιμίες –είτε τουρμπάνια φορούν είτε κιπά– που θέλουν να επεκτείνουν την κυριαρχία τους. Όποιος και αν νικήσει, θα αντιμετωπίσει συνασπισμένους τους φοβισμένους από την ισχύ του γείτονές του, οι πόλεμοι θα συνεχιστούν. Το μεγάλο ζητούμενο λοιπόν, όπως και στην Ουκρανία, είναι η ειρήνη.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΩΣ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΕΝΝΗΣΕ ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΒΙΒΛΙΟ!

Ο William James Durant (1885 –1981) ήταν ιστορικός και φιλόσοφος  ιδιαίτερα γνωστός για τι 11τομο βιβλίο του  The Story of Civilization, που αναφέρεται στην ιστορία του πολιτισμού της Ανατολής και της Δύσης.
Το φθινόπωρο του 1930 ο Will Durant ήταν έξω από το σπίτι του στο Lake Hill της Νέας Υόρκης, και μάζευε  φύλλα που είχαν πέσει από τα δέντρα. Τον πλησίασε ένας καλοντυμένος άνδρας και του είπε με σιγανή φωνή  ότι επρόκειτο να αυτοκτονήσει εκτός αν ο φιλόσοφος μπορούσε να του δώσει έναν εύλογο λόγο να μην το κάνει. Ξαφνιασμένος ο Durant προσπάθησε να δώσει στον άνδρα λόγους για να συνεχίσει την ύπαρξή του. Στοιχειωμένος από τη συνάντηση με τον απελπισμένο άγνωστο, ο Durant επικοινώνησε με 100 προσωπικότητες της τέχνης , της πολιτικής, της θρησκείας και των  επιστημών, προκαλώντας τους να απαντήσουν όχι μόνο στο θεμελιώδες ερώτημα του νοήματος της ζωής (αφηρημένα) αλλά και να αναφέρουν πώς ο καθένας (συγκεκριμένα) βρήκε νόημα, σκοπό και εκπλήρωση στη ζωή του. Μεταξύ αυτών ήταν ο Mahatma Gandhi, ο Sinclair Lewis, ο George Bernard Shaw, ο Bertrand Russell, και ο  Will Rogers.  Ο Durant συγκέντρωσε όλες τις απαντήσεις στο On The Meaning of Life που κυκλοφόρησε το 1932.

Γράφει λοιπόν ο Μιχάλης Μητσός ότι:
Τροφή για το σημερινό σημείωμα έδωσε η δεκαετής αναζήτηση ενός βρετανού συγγραφέα, του Τζέιμς Μπέιλι. «Τον Σεπτέμβριο του 2015», γράφει στην Guardian, «ήμουν άνεργος, καταστενοχωρημένος, ζούσα μόνος μου στο τροχόσπιτο του μακαρίτη του παππού μου και αναρωτιόμουν ποιο είναι το νόημα της ζωής, πού θα βρω χαρά, ή σκοπό, ή περιεχόμενο. Τότε, όπως κάθε millennial, κατέφυγα στην Google για απαντήσεις. Κι έπεσα πάνω στο βιβλίο του Ντυράν».

Ο Μπέιλι άρχισε λοιπόν να στέλνει κι αυτός επιστολές σε ενδιαφέροντες ανθρώπους της εποχής μας και να τους ρωτά ποιο είναι κατά τη γνώμη τους το νόημα ή ο σκοπός της ζωής.
Μεταξύ αυτών είναι η Dame Jane Goodall, η Dame Hilary Mantel, ο Yusuf/Cat Stevens, η Rupi Kaur, ο  Sir Alan Ayckbourn, ο  Sir John Major, ο Πρόεδρος Carter, ο καθηγητής  Lord Robert Winston, ο  Julian Fellowes, ο Oliver Burkeman, η  Roxie Nafousi, η  Bindi Irwin, η  Dr Sara Kuburic, και πολλοί άλλοι.

Πέρασαν πολλές εβδομάδες για να πάρει την πρώτη απάντηση. Κι ύστερα άρχισαν να πέφτουν βροχή οι επιστολές, που έγιναν – το μαντέψατε – κι αυτές βιβλίο («The meaning of life», εκδ. Robinson).

Η Χίλαρι Μαντέλ (1952-2022) το σκεφτόταν δεκαπέντε μέρες. Κι ύστερα αποφάσισε ότι το νόημα δεν είναι ίδιο με τον σκοπό. «Δεν είμαι σίγουρη ότι η ζωή έχει κάποιο νόημα», του έγραψε η ιρλανδή συγγραφέας. «Μπορεί όμως να έχει σκοπό, αν εσύ το αποφασίσεις, και η προσπάθεια εκπλήρωσης αυτού του σκοπού παρέχει και το νόημα. Είναι σαν την αλχημεία. Οι αλχημιστές, πιστεύουμε, βρίσκονταν σε μια αέναη αναζήτηση. Δεν υπήρχε μια φιλοσοφική λίθος και δεν μπορούσαν να παρασκευάσουν χρυσό. Αφού έκανε όμως υπομονή για πολλά χρόνια, ο αλχημιστής ανακάλυψε ότι είχε επιδείξει επιμονή, ελπίδα, ακρίβεια και είχε αναπτύξει ένα όραμα – μια σειρά από λεπτές αρετές. Είχε βρει τον πνευματικό χρυσό και είχε κατανοήσει υπό αυτό το πρίσμα τη ζωή του. Είχε ανακαλύψει λοιπόν το νόημα».

Η επιστολή του Μπέιλι απασχόλησε για μέρες και τον 64χρονο αμερικανό περιβαλλοντολόγο Μπιλ ΜακΚίμπεν. «Πιστεύω ότι το νόημα της ζωής είναι να συνεχιστεί το αξιοσημείωτο παιχνίδι της ανθρώπινης ύπαρξης», απάντησε. «Στο παρελθόν, αυτό σήμαινε πάνω απ’ όλα αναπαραγωγή. Σήμερα σημαίνει πάνω απ’ όλα προστασία της πλάκας πάνω στην οποία παίζουμε αυτό το παιχνίδι. Και καθώς τώρα βάζουμε φωτιά σ’ αυτή την πλάκα, η δουλειά μας είναι να σβήσουμε τη φωτιά».

Eνας άνθρωπος που κλείνει σήμερα τα 86 του χρόνια θα είχε θεωρητικά πολλά να πει για το νόημα της ζωής. Κι όμως, ο γνωστός θεατρικός συγγραφέας Αλαν Εϊκμπορν λέει ότι θα απαντούσε εύκολα σε αυτό το ερώτημα πριν από εξήντα χρόνια, όταν αισθανόταν ότι είχε τον κόσμο στα πόδια του. Σήμερα, νιώθει τον κόσμο στην πλάτη του. «Δεν έχω ιδέα γιατί γράφω», λέει, «ούτε καν γιατί είμαι ακόμη ζωντανός. Το γράψιμο είναι μάλλον για μένα ένα αντανακλαστικό ανάλογο με την αναπνοή. Μόνο αυτό μπορώ να πω. Ζητώ συγγνώμη, με πιάσατε στη λάθος άκρη της ύπαρξής μου. Η σύντομη απάντησή μου: τι σημασία έχει;».

H απάντηση της 94χρονης Σούζαν Πόλακ, που πριν από ακριβώς ογδόντα χρόνια βγήκε ζωντανή από το στρατόπεδο Μπέργκεν-Μπέλσεν, δεν ήταν τόσο σύντομη. Όταν οι βρετανικές δυνάμεις μπήκαν στο στρατόπεδο, στις 15 Απριλίου 1945, εκείνη είχε χάσει εντελώς την ανθρώπινη φύση της, ήταν τρομοκρατημένη και μόνη, μιλούσε μόνο ουγγρικά, δεν είχε λεφτά, δεν είχε κανένα σύστημα στήριξης και δεν μπορούσε να περπατήσει. Ένας στρατιώτης τη σήκωσε από τη λάσπη και την απέθεσε απαλά σε ένα από τα μικρά ασθενοφόρα. Από εκείνη την ημέρα, νιώθει να την καθοδηγεί μια θαυματουργή καλή θέληση. Μεταφέρθηκε στη Σουηδία για να ανανήψει. Δεν θα ξεχάσει έναν από τους συντονιστές που της έβαζε να ακούει Μπετόβεν. Δεν θα ξεχάσει και τον γιατρό που την πήρε στην αγκαλιά του για να τη μάθει να περπατάει και της είπε ότι είχε μια κόρη σαν εκείνη. «Τα λόγια του αντηχούν ακόμη στ’ αυτιά μου. Λατρεύω τα ευγενικά λόγια. Είναι η προωθητική δύναμη για τη συνέχιση του ταξιδιού».
 
Είναι ο πιο διαβόητος φυλακισμένος της Αγγλίας, αφού μπήκε για πρώτη φορά φυλακή για ένοπλη ληστεία το 1974. Έκτοτε έχει καταδικαστεί επανειλημμένα για ληστείες και διάφορες βίαιες πράξεις, περιλαμβανομένης της σύλληψης 11 ομήρων σε 9 διαφορετικά επεισόδια. Πρόσφατα απορρίφθηκε για άλλη μια φορά αίτημά του να αποφυλακιστεί, αφού το Συμβούλιο δεν μπόρεσε να εγγυηθεί ότι δεν θα προσφύγει και πάλι στη βία. «Η ζωή είναι για μένα ένα δώρο», έγραψε στον Μπέιλι. «Πρέπει να το σέβεσαι. Να το εκτιμάς. Να κρατιέσαι απ’αυτό όσο το δυνατόν περισσότερο. Οι άνθρωποι που τα παρατάνε δεν το αξίζουν. Πέρασα σαράντα πέντε χρόνια της ζωής μου σε μια τρύπα, κι όμως τα απήλαυσα. Τα έκανα να αποκτήσουν νόημα για μένα. Γιατί βρήκα τον «εαυτό μου»». Στο πίσω μέρος της σελίδας πρόσθεσε: «Μην κατουράς ποτέ έναν κροταλία!»
 
 Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΔΥΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΑΝΑΛΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΥΠΑΡΧΟΥΣΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι πολίτες αυτής της χώρας  που επιθυμούν ο τόπος να έχει μια σταθερή και υπεύθυνη  διακυβέρνηση, μετά την θορυβώδη διάλυση  του ΣΥΡΙΖΑ, αναγκαστικά καταφεύγουν στα κόμματα που έχουν με τον ένα ή  άλλο τρόπο, αναλάβει προηγουμένως την διακυβέρνηση της , με επιτυχία που αξιολογείται  βέβαια  ανάλογα με  τις πολιτικές αντιλήψεις του καθενός,
Και αυτά είναι εκ των πραγμάτων η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.
Πάντως υπάρχει και ένα σημαντικό ποσοστό που έλκεται από  ακροδεξιά ή ακροαριστερά γκρουπούσκουλα ή προσωποπαγή κόμματα ή  και από το κομουνιστικό απολίθωμα.
Υπάρχει τέλος  και ένα ποσοστό που δεν ψηφίζει και που αδιαφορεί για το ποιος θα κυβερνήσει την χώρα,  αλλά που  έχει πάντα επικριτική γνώμη για την εκάστοτε κυβέρνηση που κάποιοι την εξέλεξαν χάρις και στην δική τους αποχή.
Αυτές τις μέρες διάβασα δύο πολύ ενδιαφέροντα άρθρα που αναφέρονται στην ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και αναλύουν την σημερινή θέση τους στην πολιτική ζωή της χώρας. Οι υπογραμμίσεις στα άρθρα είναι δικές μου.

Το πρώτο είναι του Γιώργου Σκαμπαρδώνη με τίτλο   Δεξιός Γκραμσιανισμός  και επεξηγεί βασικά τους λόγους επικράτησης της ΝΔ.
Τείνει να αποδειχτεί ότι η Δεξιά είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσει κανείς στους δεξιούς. Κι αυτό με την έννοια ότι τη φιλελεύθερη παράταξη σήμερα, αλλά και εδώ και καιρό, την υπερασπίζονται πιο αποτελεσματικά μη-δεξιοί (με την καθαρή έννοια του όρου) επικαιρικοί υποστηρικτές κυρίως του Μητσοτάκη κι όχι της Νέας Δημοκρατίας καθεαυτής, εφόσον κι αυτή υπάρχει ως κόμμα πάντα και μόνον υπό το ξεχωριστό ύφος της επιρροής του εκάστοτε ηγέτη.
Ζούμε ένα είδος πρωτοφανούς δεξιού Γκραμσιανισμού. Δηλαδή, πολίτες, διανοούμενοι, δημοσιογράφοι και δημοσιολόγοι που κατάγονται από άλλα κόμματα και από διαφορετικές δομές σκέψης, απογοητευμένοι από τη σοσιαλδημοκρατία και την Αριστερά στις ραχητικές ποικιλίες της, υποστηρίζουν εκείνον που κρίνουν ότι μπορεί να κάνει τη δουλειά, δηλαδή να κυβερνήσει επιτυχέστερα τη χώρα, πέρα από ξεπερασμένα ιδεολογήματα και τραβηγμένα χειρόφρενα. Εν προκειμένω υποστηρίζουν και προστατεύουν με επιτυχία τον Μητσοτάκη, κρίνοντας πως αυτός κινείται αποτελεσματικά στα μεγάλα θέματα (Εθνικά, άμυνα, οικονομία, μετανάστευση, ανθρώπινα δικαιώματα, ασφάλεια) και όχι συντηρητικά σε ζητήματα σύγχρονων διεκδικήσεων και εσωτερικής ελευθερίας. Αντίθετα, κάποιοι εξ εκείνων τους οποίους θα περιγράφαμε ως μασίφ, ή ως αυθεντικούς δεξιούς, μάχονται τη Νέα Δημοκρατία του Μητσοτάκη, πέρα από κάθε αυτονόητη ευελιξία που απαιτούν οι καιροί, αλλά και χωρίς κάποια υπερέχουσα θεϊκή αρχή να τους έχει χρίσει αποκλειστικούς προφήτες του φιλελευθερισμού επί της γης. Ναι, αλλά τι ‘ναι δεξιός; Τι μη-δεξιός; Και τι τ’ ανάμεσό τους;
Δύσκολο, πλέον, να απαντήσεις, εφόσον οι ποικιλίες είναι πολλές και οι προσμείξεις άπειρες και από άποψη θεωρίας και θεωρητικών, αλλά και ρευστής πρακτικής επί του μεταβαλλόμενου τοπίου. Χοντρικά είναι δεξιός, ή φιλελεύθερος όποιος πιστεύει στην αστική δημοκρατία και στην Ευρώπη, δηλαδή στον κοινοβουλευτισμό, στον πολυκομματισμό, στην ελεύθερη οικονομία, στην ελευθερία του λόγου και του ατόμου, στην ιδιωτική πρωτοβουλία και στην αυτονομία της βούλησης. Στην εθνική ανεξαρτησία στο πλαίσιο μιας δημοκρατικής Ευρώπης. Η δεξαμενή είναι ευρύχωρη και χωράει τους περισσότερους – ακόμα και η σοσιαλδημοκρατία δεν διαφορίζεται πολύ, εφόσον αποδέχεται αυτό το γενικό πλαίσιο αν και χαρακτηριστικό της είναι χοντρικά η μεγαλύτερη κοινωνική ευαισθησία απέναντι στα πιο ευπαθή στρώματα. Αλλά και αυτήν την ευαισθησία μπορεί να την καλύψει ένα φιλελεύθερο κεντροδεξιό κόμμα με ευφυή ηγέτη και με ανάλογες κινήσεις διείσδυσης (όπως περίπου συμβαίνει σε κάποιο βαθμό και τώρα). Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι πια η «Δεξιά» ως έννοια και ως ιστορία έχει αποδαιμονοποιηθεί – εκείνο το παλιό σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» έχει ξεπεραστεί και ξεχαστεί και λόγω Μητσοτάκη, αλλά κυρίως λόγω της μεσολάβησης των Συριζανέλ στην εξουσία και την προηγούμενη κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, που ακόμα δυσκολεύεται να σηκωθεί, να ξαναβρεί τον εαυτό του. Γενικά η Ελλάς με τα μνημόνια και αμέσως μετά βρέθηκε εξαντλημένη και μιζεριασμένη από διάφορους τρωγλοδύτες της εναντίωσης, από νέους Τσιπρογιαλούρους και κασσελοειδή αφρόλουτρα.
Εν τω μεταξύ, κάποιος έπρεπε να κυβερνήσει αυτήν τη χώρα, και να αποδείξει γρήγορα ότι μπορεί να το κάνει με βασική επάρκεια και σοβαρότητα. Προέκυψε ο Μητσοτάκης που όντως δημιούργησε σύντομα αυτή την πεποίθηση στην κοινωνία, μας αρέσει δεν μας αρέσει. Οπότε και ουκ ολίγοι σοβαροί άνθρωποι, με αγωνία πρωτίστως για τον τόπο κι όχι για το όποιο κόμμα, έσπευσαν να τον στηρίξουν, όντας ιδεολογικά δώθε-κείθε της καθεαυτής Νέας Δημοκρατίας. Εσπευσαν καταρχήν να προασπίσουν την ύπαρξη της χώρας, την επιβίωση, διότι το θέμα ήταν και είναι καταρχήν ριζικά υπαρξιακό, και μετά ακολουθεί η ευημερία της. Και αυτοί οι άνθρωποι, ή αρκετοί εξ αυτών, ήταν από τους πιο απαιτητικούς, όντας προηγουμένως προσκείμενοι, περισσότερο ή λιγότερο, σε άλλους πολιτικούς χώρους, με ισχύ και επιρροή τις οποίες θεώρησαν ότι, σε αυτή τη συγκυρία, οφείλουν να θέσουν στην υπηρεσία μιας πολιτικής κατάστασης, ή ενός ηγέτη, που είναι (κατά την κρίση τους) ασύγκριτα ο καταλληλότερος σε σχέση με τους λοιπούς. Οπότε προέκυψε το παράδοξο: διακεκριμένοι, μη ακραιφνείς δεξιοί να στηρίζουν και να σώζουν τον Μητσοτάκη (ως οργανικοί διανοούμενοι του Γκράμσι), καταλαβαίνοντας πως η Δεξιά είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουν στους δεξιούς, ενώ εκ γενετής και φημισμένοι δεξιοί να πολεμούν αυτήν τη Νέα Δημοκρατία του «Κούλη», διότι το φαντασιακό κόμμα τους ανήκει, ή είναι δεξιό μόνο υπό τη δική τους ηγεσία. Αλλά το κάθε κόμμα είναι ένα νοητικό μέγεθος, ρευστό, επικαιρικό, διαφεύγον – δεν αλυσοδένεται, ούτε ανήκει σε κανέναν. Γι’ αυτό βλέπουμε κόμματα να καταρρέουν ή να σχηματίζονται, να υποστασιώνονται ή να διαλύονται από την εκάστοτε ηγεσία – άρα: οι ψηφοφόροι δεν ανήκουν σε κανέναν, ούτε το εκάστοτε κόμμα μέσα στη ροή του χρόνου κι ο καθείς ψηφίζει ή υποστηρίζει ό,τι κρίνει – στη συγκυρία – ως καλύτερο για τη χώρα του (κι όχι του όποιου ασάλευτου – υποτίθεται – αποξηραμένου κόμματος). Ή, ως το μη χείρον.
Ολα είναι δυναμικά και ρέοντα. Και το φαινόμενο του δεξιού Γκραμσιανισμού είναι φυσικό, επικαιρικό επακόλουθο. Οσοι δεν είναι κολλημένα μυαλά, όσοι δεν τρώνε τουρσιά ιδεών και βλέπουν καθαρά, το καταλαβαίνουν και τολμούν και υποστηρίζουν, κάθε φορά, ό,τι κρίνουν. Δικαίωμά τους. Και δεν απολογούνται ποτέ, σε κανέναν.

Το δεύτερο είναι του Ηλία Κανέλλη και επεξηγεί  Γιατί είναι τριτο το ΠΑΣΟΚ
Τα ευρήματα και των νέων δημοσκοπήσεων είναι ένα ακόμα μήνυμα για την αντιπολίτευση. Σε συνθήκες αυτού που λέμε κανονικότητα, το κυβερνών κόμμα εξακολουθεί να περιβάλλεται από την εμπιστοσύνη μιας πλειοψηφίας που, ακόμα κι αν έχει δυσαρέσκειες για κάποια ζητήματα (βία στα πανεπιστήμια, δημόσια ασφάλεια, δημόσιες συγκοινωνίες και, ιδίως, η αίσθηση ότι λειτουργεί μια κυβέρνηση δύο ταχυτήτων, κάποιοι που ιδρώνουν τη φανέλα και κάποιοι που απολαμβάνουν την εξουσία), την εμπιστεύεται επειδή είναι το μόνο σχήμα που εγγυάται τη σταθερότητα και την ανάπτυξη.
Κάτι που είχε τα φόντα να εγγυηθεί και το ΠΑΣΟΚ – αλλά αντί να παίξει θεσμικά, ο Νίκος Ανδρουλάκης και η ηγετική ομάδα γύρω του προτίμησε να ανεβεί στα κεραμίδια της διαμαρτυρίας και να ανταγωνιστεί τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Κατανοώ γιατί. Όταν ο αρχηγός επικαλείται μηχανιστικά υποδείγματα πολιτικής από την Ιβηρική, υποδείγματα που ήδη έχουν καταδικαστεί στην Πορτογαλία και δοκιμάζονται σοβαρά στην Ισπανία, δεν του μένουν και πολλές άλλες προσιτές στην κουλτούρα του πολιτικές προτάσεις. Δυστυχώς για το ΠΑΣΟΚ, η σημερινή ηγεσία του αδυνατεί να συνθέσει ένα μείγμα πολιτικής για την κανονικότητα. Εν μέρει και λόγω περιορισμένων αναφορών. Μια μεγάλη διαφορά του Μητσοτάκη από τον Ανδρουλάκη έγκειται στο ότι οι ορίζοντες του πρώτου είναι ανοιχτοί, ενώ συνεχίζει να ενημερώνεται, να διαβάζει, να μπορεί να κατανοήσει τι παίζεται παγκοσμίως.
Αντίθετα, ο δεύτερος συνεχώς κάνει αναφορές στη θητεία του ως ευρωβουλευτή (που δεν τη λες και θριαμβική) ενώ για τον κόσμο έχει μια ανάλυση αριστερή, ξύλινη δηλαδή και στερεότυπη. Αδυνατεί να μιλήσει για την οικονομία, για τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη, αδυνατεί να φιλοτεχνήσει την εικόνα μιας χώρας του δυτικού κόσμου που σε περιόδους παγκόσμιας αταξίας οφείλει να μείνει σταθερή στον προσανατολισμό της, χωρίς να χάσει ούτε το δικαίωμα να επικαλείται τις δημοκρατικές αξίες της ούτε όμως και τη διεθνή θέση της. Μπερδεύει την πολιτική με τον βολονταρισμό και απλώς κουνάει το δάχτυλο.
Τα ίδια δεν κάνει και η Ζωή Κωνσταντοπούλου; Τα ίδια, με πιο γκροτέσκ τόνους και με μεγαλύτερη θεατρικότητα. Αλλά, σε αντίθεση με τον Ανδρουλάκη, εκείνη έχει στόχο: όσο πιο πολλές από τις ψήφους που το 2015 πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Και φαίνεται ότι τον στόχο της τον κατακτά, συνήθως υποβοηθούμενη από τον Νίκο Ανδρουλάκη, που στις κρίσιμες φάσεις πρόθυμα γίνεται παρακολούθημά της.
Ο Μητσοτάκης πρέπει να του χρωστά αιώνια ευγνωμοσύνη.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΕΦΤΑΣΕ ΑΡΡΑΓΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΕΙ Η ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΙΑΛΑΤΖΙ ΕΙΔΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΑΣΠΕΙΡΟΥΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΑ ΨΕΜΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΜΠΗ;

Στο πρόσφατο ποστ μου (5-5-2025)  Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΥΜΒΩΡΥΧΙΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ  γράφω για τις αθλιότητες της Κουτσούμπα που με τους νεολαίους του ΑΝΤΑΡΣΥΑ προσπάθησαν  να ματαιώσουν την συζήτηση στον ΙΑΝΟ  του Γιώργου Καραμπελιά ,με τον δικηγόρο Δημήτρη Γαλλή και τον δημοσιογράφο Κώστα Στούπα, γιατί  γνώριζαν ότι θα διαλύσει τα μυθεύματα που υποστηρίζουν για την τραγωδία των Τεμπών. Σε αυτό μεταφέρω επίσης μερικά ενδιαφέροντα μέρη από την ομιλία του Γιώργου Καραμπελιά όπως έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό Άρδην που εκδίδει.  
Η αποδόμηση της μυθολογίας που έχει αναπτυχθεί για τα Τέμπη έχει ξεκινήσει από τον Μάρτιο  ο δικηγόρος κ. Δημήτρης Γαλλής, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς στο ποστ μου Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ (26-3-25)
 Στα ποστ μου επίσης ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΠΙ ΠΤΩΜΑΤΩΝ...το αποκαλυπτικό άρθρο του ΜΑΝΩΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ.  (30-3-25) και ΤΙ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΦΙΛΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ  (11-4-25) μπορεί να διαβάσει κανείς τι έχει γραφτεί  πρόσφατα από σοβαρούς δημοσιογράφους για το θέμα και τέλος  ΓΙΑΤΙ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΑΔΙΑΦΟΡΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΤΕΜΠΗ  (15-4-25)
Πριν ένα μήνα περίπου είχε δημοσιευθεί στα ΝΕΑ το παρακάτω  αποκαλυπτικό άρθρο με τίτλο κρυμμένες αλήθειες και μπόλικα fake news. 

 «Απεργούν οι δημοσιογράφοι σήμερα. Ευκαιρία να ξεκουραστεί και ο Λακαφώσης» έγραφε κάποιος στα social media και πλήθος χρηστών έβαζε γελαστά emoticons. Δεν έχει ξανασυμβεί στα παγκόσμια χρονικά, η διερεύνηση ενός σιδηροδρομικού δυστυχήματος με 57 νεκρούς να έχει μετατραπεί σε φαρσοκωμωδία, χωρίς ίχνος σεβασμού στα θύματα. Τεχνικοί σύμβουλοι που δεν είναι εγγεγραμμένοι στο ΤΕΕ, ο ένας ήταν διαιτητής βόλεϊ, ο άλλος δημοσιογράφος εγγεγραμμένος στον ΕΔΟΕΑΠ. Ο άνθρωπος που έχασε τις δίδυμες κόρες και την ανιψιά του στο τραγικό δυστύχημα ζητά από τη Δικαιοσύνη να ασκηθεί στον εμφανιζόμενο ως τεχνικό σύμβουλο δίωξη για αντιποίηση επαγγέλματος. Ταυτόχρονα, ο εφέτης ανακριτής ζητά να διερευνηθούν τα επαγγελματικά προσόντα των εμφανιζόμενων ως πραγματογνωμόνων που έχουν καταθέσει εκθέσεις στη δικογραφία. Δικηγόρος θυμάτων δηλώνει πως «παραιτήθηκα από την υπόθεση των Τεμπών για να μπορώ να μιλήσω. Έβλεπα ότι έκαναν επιλεκτικές διαρροές και στην ουσία  διαμόρφωναν μια τελείως ανακριβή εικόνα στην κοινή γνώμη. Φοβήθηκα ότι αυτό θα οδηγήσει σε κοινωνική έκρηξη. Διότι οδηγούσε στην πλήρη απαξίωση της δικαιοσύνης. Δεν ήταν δυνατόν να βλέπω μέσα στη δικογραφία βαριά χαρτιά, τα οποία εξηγούν τα πραγματικά περιστατικά και στη δημόσια σφαίρα να αναπτύσσονται μύθοι και ο κόσμος να πιστεύει ότι αυτό είναι. Υπήρχε ο κίνδυνος όποια απόφαση και να έβγαζε η Δικαιοσύνη να έχουμε εμφύλιο».

Όλες οι παραπάνω, αλλά και πολλές άλλες δημοσιεύσεις, ίσως να έχουν οδηγήσει πολλούς, που έχουν αγανακτήσει από την ασύστολη διασπορά ψευδών ειδήσεων, στην δημιουργία ομάδας που θα κάνει μηνύσεις για την διασπορά τους, όπως γράψει ο  Ηλίας Κανέλλης:
Η μεταπολίτευση του 1974 ήταν το μεγάλο πάρτι της δημοκρατίας. Ο φόβος της ελεύθερης έκφρασης, που την είχε πνίξει η χούντα, πολύ σύντομα διαλύθηκε και η χώρα έμαθε την ελευθερία – μια πρωτόφαντη κατάσταση όπου όλες οι φωνές είχαν δικαίωμα να ακουστούν κι όπου, μοιραία, ιδεολογικά ρεύματα και απόψεις έπρεπε να κονταροχτυπηθούν για να κερδίσουν έδαφος και επιρροή.
Ηταν εποχή ανόδου της Αριστεράς. Εύλογη για πολλούς. Ξεκίνησε από τα πανεπιστήμια και επεκτάθηκε στα έντυπα, το βασικό εργαλείο παιδείας και επικοινωνίας εκείνη την εποχή. Βασικοί παραλήπτες των καινούργιων ιδεών ήταν οι νέοι, οι πιο ευεπίφοροι στις ριζοσπαστικότερες ιδέες, τους οποίους τα κόμματα φρόντιζαν να χειραγωγούν στο πλαίσιο της κομματικά οργανωμένης ζωής.
Δεν χρειάστηκε πολύς καιρός, πάντως, για να φτιαχτούν τα αριστερά στερεότυπα της μεταπολίτευσης, τα οποία κυριάρχησαν στη δημόσια ζωή και ως ανταπόδοση τω μετεμφυλιακών διωγμών, όταν το κράτος αντιμετώπισε την Αριστερά ως υπόλειμμα της εμφυλιακής ανταρσίας. Ανάμεσα στα στερεότυπα αυτά που βρήκαν μαζική διάδοση, δυστυχώς, ήταν η δημοσιοϋπαλληλική αντίληψη της ζωής και της παραγωγής, η υποβάθμιση της παιδείας και η αποδέσμευση του πανεπιστημίου από την παραγωγή. Το βασικό σύνθημα που διαδόθηκε μετά το 1979 στην εκπαίδευση έλεγε «Όχι στην εντατικοποίηση». Με τέτοιες νοοτροπίες, στις μέρες μας, το σχολείο έφτασε να είναι φυτώριο λειτουργικού αναλφαβητισμού και τα δημόσια πανεπιστήμια (αφού ο ανταγωνισμός από την ιδιωτική πρωτοβουλία είναι απαγορευμένος) να είναι, κυρίως, ο χώρος αναπαραγωγής αριστερών στελεχών – και του προοδευτισμού του «λεφτόδεντρου».
Στο πλαίσιο αυτό, η Δεξιά έμεινε πίσω. Αν και αντέγραψε οργανωτικά αριστερές πρακτικές, έμεινε εγκλωβισμένη σε στερεότυπα πατριωτισμού/εθνικισμού και στην παραδοσιοκρατία του πελατειασμού. Και θα έμενε εκεί αν δεν υιοθετούσε, πολιτικά και ιδεολογικά, την υπόσχεση για ήττα του λαϊκισμού και για επιστροφή στην κανονικότητα.
Η βασική αντίδραση στη μεταπολιτευτική κοινοτοπία, ωστόσο, ήταν αριστερή και είχε εκδηλωθεί πολύ πρώιμα. Από μια Αριστερά πρωτόγνωρη, ανένταχτη και κριτική. Πριν το 1989, εστίαζε στον ανελεύθερο χαρακτήρα των κομμουνιστικών καθεστώτων, κατόπιν συγκρούστηκε συχνά με τα κυρίαρχα στερεότυπα. Η κριτική Αριστερά οδήγησε πολίτες σε έξοδο από τις οργανώσεις και τα κόμματα, χωρίς όμως να πάψουν να είναι παρεμβατικοί. Ιδίως σε εποχές όπου έκριναν ότι διακυβεύονται η ομαλότητα, οι κατακτήσεις της γενιάς μας, οι αξίες μας και οι ζωές μας.
Τα τελευταία χρόνια, τέτοιοι αριστεροί βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή κατά του λαϊκισμού των Αγανακτισμένων, έφτιαξαν την κίνηση «Μένουμε Ευρώπη» και υποστήριξαν το Ναι στο δημοψήφισμα, πολέμησαν τον καθεστωτισμό και τις μεθοδεύσεις των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διεκδικώντας την έξοδο στην κανονικότητα.
Το ιδεολογικό αυτό πολιτικό ρεύμα συχνά παράγει ειδήσεις. Μια τέτοια είδηση παραθέτω παρακάτω: Μια ομάδα αριστερών, με καταγωγή από όλους τους κομματικούς χώρους και με σημαντική επαγγελματική επιφάνεια, έχει ήδη προχωρήσει σε διεπιστημονική συνεργασία με στόχο τη σύνταξη κατηγορητηρίου και την κατάθεση μηνύσεων εναντίον όσων, με συνειδητά ψέματα για την υπόθεση των Τεμπών, επιχειρούν τα τελευταία δύο χρόνια να δημιουργήσουν κλίμα πολιτικής αποσταθεροποίησης. Μαθαίνω ότι η πρωτοβουλία αυτή θα ανακοινωθεί σύντομα – και θα είναι έκφραση της απαίτησης που έχει η κοινωνία των πολιτών για σεβασμό του κράτους δικαίου και των δημοκρατικών κανόνων.
Η κριτική Αριστερά είναι εδώ και παραμένει ενεργή.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

ΠΑΤΩΝΤΑΣ ΕΠΙ ΠΤΩΜΑΤΩΝ...το αποκαλυπτικό άρθρο του ΜΑΝΩΛΗ ΒΑΣΙΛΑΚΗ.

Ο ιδιωτικός σύλλογος της Καρυστιανού είχε ήδη κρίνει από τον Μάιο του 2023 ότι αυτοί θα αποφασίσουν πότε θα δικαστεί η υπόθεση και από ποιους δικαστές. Αριστερά, η πρώτη σελίδα της μήνυσης που δεν ξέρεις αν διακινεί διανοητικά προϊόντα της Λύσης ή της Πλεύσης ή συμπαραγωγής. Δεξιά, η σελίδα 306 στην οποία αναφέρεται «ότι θα πράξουμε κάθε τι δυνατόν προκειμένου να βρεθεί ο πραγματικά κατάλληλος φυσικός Δικαστής για την συγκεκριμένη υπόθεση».

«Θα πρέπει να γνωρίζουν οι πάντες ότι ουδείς είναι αναντικατάστατος και ότι θα πράξουμε κάθε τι δυνατόν προκειμένου να βρεθεί ο πραγματικά κατάλληλος φυσικός Δικαστής για την συγκεκριμένη υπόθεση»
(Μήνυση Καρυστιανού, Ασλανίδη κ.ά. 16.5.2023)

Πρόσφατα στο ποστ μου Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΣΤΑ ΤΕΜΠΗ εξέθεσα τα όσα με σαφήνεια και τεκμηρίωση για την υπόθεση των Τεμπών είπε ο δικηγόρος Δημήτρης Γαλλής σε ραδιοφωνική του συνέντευξη.
Για το ίδιο θέμα όμως ο διευθυντής της Athens Review of Books, δημοσιογράφος Μανώλης Βασιλάκης, έγραψε ένα εξαιρετικό κείμενο με  τίτλο Πατώντας επί πτωμάτων… στο οποίο αποκαλύπτει πλήρως τα κίνητρα και τους σκοπούς όσων πρωταγωνιστούν τον τελευταίο καιρό στην τραγική αυτή ιστορία.
Αξίζει πιστεύω τον κόπο να διαβάσει κανείς ολόκληρο το άρθρο του Βασιλάκη ,αλλά για όσους δεν έχουν τον χρόνο για αυτό έχω κάνει επιλογή μερικών από τις πιο ενδιαφέρουσες παραγράφους του, επισημαίνοντας μάλιστα με έντονα γράμματα μερικές καίριες παρατηρήσεις.
Το άρθρο το αφιερώνει στους νεκρούς της Marfin.

 Ο τραγικός και αδόκητος θάνατος δεκάδων συνανθρώπων μας στο δυστύχημα (προμελετημένο «κρατικό έγκλημα» το λένε οι έμποροι του είδους) των Τεμπών δεν άφησε κανέναν ασυγκίνητο∙ και φυσικά  την Athens Review of Books (βλ. «Έι, εσείς εκεί κάτω»).
Όπως όφειλε να μην έχουν αφήσει κανέναν ασυγκίνητο οι 81 νεκροί του ναυαγίου του «Σάμινα», οι 121 νεκροί της πτήσης «Ήλιος» που συνετρίβη στο Γραμματικό, οι 63 νεκροί στις πυρκαγιές της Ηλείας, τα θύματα των δολοφονημένων της MARFIN από αριστερούς «αγωνιστές», οι εκατόμβες της Μάνδρας και του Ματιού, η δολοφονία του Φύσσα (η μάνα του οποίου εργάζεται ως τραπεζοκόμος στον Δήμο Κερατσινίου), τα θύματα των δολοφόνων της «17 Νοέμβρη», και άλλα ών ουκ έστι αριθμός. Όπως φυσικά η δολοφονία από συμπαγείς οπαδικούς τραμπούκους του άτυχου αστυνομικού Γιώργου Λυγγερίδη. Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει η ίδια συγκίνηση ή έστω το ίδιο ενδιαφέρον για όλους τους «άδικα νεκρούς».
Έτσι, όταν προ ημερών οι συγγενείς των θυμάτων του Ματιού ζήτησαν τη συμπαράσταση του κόσμου στο Εφετείο, «οι των Τεμπών» φρόντισαν να οργανώσουν μια συναυλιακή οιονεί αντισυγκέντρωση!

Στον Κυριάκο Μητσοτάκη οι Χαροκόποι των Τεμπών (από το Χάρος!), οι εξίσου μικροί άνθρωποι χρέωσαν στο παρελθόν τον θάνατο της ανύπαρκτης νεκρής «Μικρής Μαρίας του Έβρου», όπως και τον πνιγμό επί υπηρεσιακής κυβέρνησης πολλών παράνομων μεταναστών στα διεθνή ύδατα ανοιχτά της Πύλου.

Σήμερα όμως το ψέμα, η συκοφαντία, η λάσπη κατά των αντιπάλων, μαζί με τους ωμούς τραμπουκισμούς θεωρούνται θεμιτά όπλα της αχρείας μικροπολιτικής τους. Και όποιος αρνείται αυτές τις μεθόδους οφείλει εκείνος να αποδείξει ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι. Θεωρούν την ανυπαρξία οποιουδήποτε ενοχοποιητικού στοιχείου ως πλήρη απόδειξη των λογής συνωμοσιών που «βλέπουν» ή πλάθουν και πλασάρουν.

Δυστυχώς όμως από τις εκλογές του Ιουνίου 2023 προέκυψε μια Βουλή-κουρελού. Απέναντι σε μια συμπαγή κυβερνητική πλειοψηφία υπάρχει ένας πολύχρωμος θίασος ποικιλιών. Τρέμει κανείς με τη σκέψη ότι μια ενδεχόμενη μεγάλη εθνική κρίση θα την αντιμετώπιζαν αυτοί οι άξεστοι τύποι.

Υπάρχει μια ισχυρή κυβέρνηση και μία, δύο, τρεις, πολλές αντιπολιτεύσεις που αντιπροσωπεύουν όλες τις τάσεις του κακοήθους ή/και του κωμικού. Κάτι δηλαδή το τραγικό.

Οι δυνάμεις που ποντάρισαν στον Κασσελάκη, έστρεψαν τότε τις ελπίδες τους στον Νίκο Ανδρουλάκη. Κλασικό παιδί του πασοκικού κομματικού σωλήνα, εμφανούς ανεπάρκειας και με νοοτροπία (και παιδεία) του αυριανικού Πασόκ.

Τα όρια που ο ίδιος έχει θέσει για τον εαυτό του είναι να μείνει αρχηγός ενός μικρού λαϊκoαριστερού κόμματος της τάξης του 13-14%.

Με δεδομένο ότι τα ελληνικά κόμματα είναι κόμματα αρχηγών και όχι κόμματα αρχών ψάχνουν εναγωνίως να βρουν κάποιον πολιτικό αρχηγό που θα μπορέσει να «νικήσει τον Μητσοτάκη».

Η νέα τους ελπίδα είναι η Ζωή Νικολάου Κωνσταντοπούλου, ισάξια θυγατέρα γνωστού πατρός. Ποντάρουν τώρα στην Κωνσταντοπούλου, που έχει ένα ιδιόκτητο κόμμα, το οποίο μόλις ξεπέρασε το όριο του 3% στις τελευταίες εκλογές. «Πλεύση Ελευθερίας» το ονομάζει σαρκαστικά και μ’ αυτό αρμενίζει στο αρχιπέλαγος της μικροπολιτικής.

Φυσικά δεν μπορεί κανείς να περιμένει πρόγραμμα από ένα κόμμα που η βασική στελέχωσή του είναι ο αρρεβωνιάρης Διαμαντής ή ο κωμικός Μπιμπίλας. Ένα κόμμα που δεν είχε καλύτερη πρόταση για ΠτΔ από τον …Μπαμπά της Αρχηγού

. Όμως κάποια στιγμή η Αρχηγός αναφώνησε. Εύρηκα! – Τι εύρηκες; την ρώτησαν όλοι οι περί αυτήν εναγώνια. – «ΤΕΜΠΗ» ήταν η μονολεκτική απάντηση.  Έτσι αποφάσισε να βαδίσει ξυπόλητη στων Τεμπών την ολόμαυρη ράχη, βαφτίζοντας το πολύνεκρο δυστύχημα έγκλημα και τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη δολοφόνο. «Έγκλημα» ήταν λοιπόν το βασικό σύνθημα, «Μπάζωμα» το παρασύνθημα. Μπάζωμα ποιανού; Μα, του… εγκλήματος! Όπερ έδει δείξαι!

 Οι χαροκόποι των Τεμπών είχαν ήδη κρίνει ότι αυτοί θα αποφασίσουν πότε θα δικαστεί η υπόθεση και από ποιους δικαστές. Και το καταστατικό του ΣτΚ, ήτοι του ιδιωτικού Συλλόγου της Καρυστιανού, στους σκοπούς του έχει όχι την δικαιοσύνη, αλλά να δικάσει τον Πρωθυπουργό, που χυδαιότατα αποκαλούν «δολοφόνο» ή «αρουραίο»

Αργότερα το «τραγικό συμβάν» θα βαφτιστεί «έγκλημα του Πρωθυπουργού».

Η εργαλειοποίηση του πολύνεκρου δυστυχήματος εφευρέθηκε ένα περίπου χρόνο μετά, σε μια φάση που η ανάκριση έβαινε προς την ολοκλήρωσή της.

Για τους ποταπούς σκοπούς τους χρησιμοποιούν αχρείους ή διαταραγμένους διακινητές τερατολογιών των σόσιαλ μίντια, και κάθε αθέμιτο μέσον, και προβάλλοντας κάθε παράλογη και αντιθεσμική εξωφρενική απαίτηση, γνωρίζοντας ότι καμιά κυβέρνηση αστικού κόμματος δεν θα μπορούσε να αντιδικεί με κάποιαν ή κάποιον που έχασε το παιδί του – και αδίστακτα ορισμένοι το εκμεταλλεύονται.

Ακόμη και οι λιγότερο ευφυείς από τους συμπολίτες μας έχουν καταλάβει ότι το εν λόγω «κίνημα» απλώς θέλει να μετατρέψει τη δίκη σε μια επικερδή πολιτικά και οικονομικά επιχείρηση. Έτσι με διάφορες προφάσεις παρεμβάλλει ένα σωρό εμπόδια στην πρόοδο της διαδικασίας.

Έτσι γίναμε μάρτυρες μιας σειράς απίθανων καταγγελιών που κινούνται από το απλό παράλογο έως το διεστραμμένο.

Πετάνε στον αέρα οτιδήποτε συλλάβει το αρρωστημένο μυαλό τους και καλούν τις Αρχές να αποδείξουν ότι αυτό δεν αληθεύει. Το καλό για την Αλήθεια και τη Δημοκρατία μας είναι ότι δεν υπάρχει συντονισμός μεταξύ τους, έτσι ώστε όλοι να λένε έστω τα ίδια ψέματα.

Η παραπομπή μιας παρωνυχίδας της υπόθεσης των Τεμπών σε προανακριτική επιτροπή της Βουλής έδωσε την ευκαιρία σε όλα τα μέλη αυτού του παρδαλού θιάσου να τρίβουν τα χέρια τους. Να τρίζουν δόντια και να ακονίζουν μαχαίρια. Το θέαμα κάμποσων μηνών ήταν εξασφαλισμένο. Όμως το ξεγύμνωμα αυτών των Χαροκόπων ήρθε εν μια νυκτί με τον αιφνιδιασμό τους από τον υφυπουργό Χρήστο Τριαντόπουλο. Ο οποίος ζήτησε την άμεση παραπομπή της υπόθεσης στις προδικασίες του Ειδικού Δικαστηρίου. Αυτοί όμως, όχι!

Για να δούμε την ευτέλεια των κινήτρων τους, ας θυμηθούμε ότι στο όχι και τόσο απώτερο παρελθόν, τα αρμόδια «όργανα» του «Σύριζα» αποφάνθηκαν ότι η υπόθεση Τριαντόπουλου δεν άξιζε να απασχολήσει τη Βουλή.

 Δηλαδή ο Χρ. Τριαντόπουλος τους πήρε την μπουκιά απ’ το στόμα.

 Και ποιος σας είπε, κ. Τριαντόπουλε, ότι μπορείς να μας πάρεις το σόου μέσα από τα χέρια; – Μα, εσείς δεν λέγατε ότι αυτές οι υποθέσεις θα πρέπει να παραπέμπονται πάραυτα στον φυσικό τους δικαστή; – Ναι, βέβαια, οπωσδήποτε, χωρίς άλλο, ποιος αντιλέγει, μμμ,… αλλά, επιμένουμε, ποιος σας δίνει το δικαίωμα να μας στερήσετε το σόου; Ποιος σας είπε ότι –στον κόσμο των αξιών μας– η Δικαιοσύνη είναι έννοια υπέρτερη του Σόου;

 Θέλουν λοιπόν η υπόθεση να πάει στη Δικαιοσύνη; Εδώ η απάντηση είναι ένα βροντερό ΟΧΙ. Διότι στη Δικαιοσύνη δεν έχουν καμία εμπιστοσύνη, όπως δήλωσε πρόσφατα ο ανεπίδεκτος βελτίωσης αρχηγός του Πασόκ. Η πλευρά επίσης των Κ&Κ (Καρυστιανού και Κωνσταντοπούλου) έχει φερθεί τουλάχιστον βάναυσα σε αρμόδιους δικαστικούς λειτουργούς. Όσο για το μόρφωμα «Σύριζα», αυτό αναθυμάται τις ένδοξες μέρες της Δικαιοσύνης του τύπου Βασιλικής Θάνου, Παπαγγελόπουλου aka Ρασπούτιν και Ν. Παππά aka 13-0, αμετάκλητα καταδίκων υπουργών των Συριζανεξέλ οι δύο τελευταίοι.

το ψευδεπίγραφο «Κίνημα για τα Τέμπη» έχει τοξικά χαρακτηριστικά επικίνδυνα για τους θεσμούς και τη δημοκρατία. Οι καθοδηγητές του δεν θέλουν δικαιοσύνη. Δεν θέλουν δίκη, ενεργούν με κακόβουλη πρόθεση (actual malice). Έχουν άλλωστε αποφασίσει οι «λαϊκοί δικαστές» και χωρίς καμία διαδικασία ποιοι είναι ένοχοι. Αλίμονο αν οι συγγενείς οποιουδήποτε θύματος ατυχήματος ή ακόμη και εγκλήματος δίκαζαν αυτούς που έκριναν ενόχους.

Θα δεχθούν λοιπόν οι Χαροκόποι τις όποιες αποφάσεις των αρμοδίων δικαστών της υπόθεσης; ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ! Όλοι θυμόμαστε ότι από τις πρώτες ώρες της υπόθεσης η Κυβέρνηση έκανε λόγο για λάθη οφειλόμενα στον ανθρώπινου παράγοντα. Τι λένε επ’ αυτού οι ψευτο-Αγανακτισμένοι; «ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Ο ΣΤΑΘΜΑΡΧΗΣ»! Αν η κυβέρνηση έλεγε πως δεν φταίει ο σταθμάρχης, αυτοί θα έβγαιναν και θα έσκουζαν πως η Κυβέρνηση προσπαθεί να καλύψει τον δικό της άνθρωπο! Ήδη μέρα παρά μέρα διοργανώνουν και μία συγκέντρωση «για τα Τέμπη». Φυσικά το πράγμα μοιραίως τείνει προς εκφυλισμό. Το ερώτημα όμως είναι: Για πόσο θα δέχονται οι σιωπηλοί συγγενείς των θυμάτων, εκείνοι που πραγματικά πενθούν, να γίνεται το δυστύχημα εμπροσθοφυλακή των ομάδων τραμπούκων που εμφανίζονται σε κάθε συγκέντρωση; 

Η μάζα είναι ένα ευκαιριακό φαινόμενο που προσπαθεί να ξεπεράσει τον φόβο της επαφής. Το κύριο χαρακτηριστικό της μάζας είναι η απουσία αρχηγού. Στην περίπτωσή μας έχουμε όχι απουσία, αλλά πολλότητα επίδοξων αρχηγών που διαγκωνίζονται ποιος θα βγάλει τις πιο στεντόρειες κραυγές.

Οι επαγγελματίες των Τεμπών, με τη στήριξη επιτήδειων ολιγαρχών, θα πράξουν το παν ώστε να μην προχωρήσει η δίκη. Οι μηνύσεις ή/και οι αιτήσεις εξαιρέσεως κατά δικαστών θα παίρνουν και θα δίνουν. Το αίτημά τους για δικαιοσύνη είναι κάλπικο. Η Δικαιοσύνη έχει χαρακτηρισθεί από παλιά ως οχυρό της Δημοκρατίας. Με όλα τα ελαττώματά του, καλύτερο θεσμό δεν έχουν οι Δυτικές Δημοκρατίες για την επίλυση τω διαφορών ή την τιμωρία των ενόχων. Συνεπώς το ηχηρό σύνθημα όλων ημών των δημοκρατών, όλων ημών που αποτελούμε τη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, θα πρέπει να είναι: Κάτω τα χέρια από το κράτος δικαίου, τυχοδιώκτες!

Και οι Γελοίοι ζητούν προσλήψεις… 
Διερχόμενος από την Βασ. Σοφίας στις 21 Μαρτίου είδα και φωτογράφισα μερικές δεκάδες διαδηλωτές για το «έγκλημα των Τεμπών» έξω από το Υπουργείο Εσωτερικών. Ετούτοι με δυο πανώ ζητούσαν προσλήψεις/μονιμοποιήσεις σε κάποιο Δήμο. Αλλά είχαν και καμιά 30ριά πλακάτ με τη φωτογραφία του Πρωθυπουργού και το σύνθημα: «ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΔΟΛΟΦΟΝΩΝ. ΝΑ ΤΟΝ ΑΝΑΤΡΕΨΟΥΜΕ». Ο «Δολοφόνος» όμως, πριν ανατραπεί, όφειλε να έχει ικανοποιήσει τα …δίκαια αιτήματά τους.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.