ΤΙ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΦΙΛΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ

Μιχάλης Μητσός Τις τελευταίες ημέρες παρατηρείται εδώ κάτι αξιοσημείωτο: μια προσπάθεια της κυβέρνησης να αποδείξει ότι ανίκανη δεν είναι μόνο η ίδια, αλλά και όλοι οι υπόλοιποι. Είναι λογικό να μη μας εμπιστεύεστε ύστερα απ’ όσα κάναμε, φαίνεται να λέει στους πολίτες, αλλά μπορείτε στ’ αλήθεια να εμπιστεύεστε την αντιπολίτευση που κατάπιε αμάσητη την προπαγάνδα για το παράνομο φορτίο που δήθεν κουβαλούσε η εμπορική αμαξοστοιχία; Μα το σενάριο αυτό διακινήθηκε από τον οργανισμό που εσείς συστήσατε, απαντά η άλλη πλευρά, και περιλαμβάνεται στο πόρισμα που εσείς πολυδιαφημίσατε, χαρακτηρίζοντάς το μάλιστα «ευαγγέλιο για την εθνική αυτογνωσία». Καλά, κι επειδή εμείς λέμε μια σαχλαμάρα, επιμένει η κυβέρνηση, πρέπει εσείς να την πιστέψετε;

Ι.Κ.Πρετεντέρης  ο Μητσοτάκης διατρέχει εν τω μεταξύ τον κίνδυνο να συλληφθεί από την Κωνσταντοπούλου.
Η οποία δηλώνει από την πλευρά της ότι «δεν πρόκειται να σταματήσουμε μέχρι να φτάσει το μαχαίρι στο κόκαλο, μέχρι να πάει φυλακή όχι μόνο ο Τριαντόπουλος αλλά και ο Μητσοτάκης» (Mega, 6/4).
Πώς θα στείλει τον Μητσοτάκη στη φυλακή η Κωνσταντοπούλου, με ποια κατηγορία, για ποιο αδίκημα και μέσα από ποια ποινική διαδικασία δεν είναι σαφές. Άλλωστε ούτε ερωτήθηκε από τους συνομιλητές της………………………………..
Επειδή όμως ζω σε μια δημοκρατία όπου δεν προβλέπεται να απονέμει δικαιοσύνη ο κάθε διαταραγμένος, έχω μια απορία: η πραγματική Δικαιοσύνη τι κάνει;
Πότε θα καλέσει όλους τους «πραγματογνώμονες» ή «εμπειρογνώμονες» ή «δημοσιογράφους» ή «εμπλεκόμενους» ή «παρουσιαστές» ή «δικηγόρους» ή «ενδιαφερόμενους παντός είδους» να διευκρινίσουν και να αποδείξουν ενώπιόν της όσα ισχυρίζονται ή έχουν ισχυριστεί;
Πώς είναι δυνατόν να αποκαλύπτεται κάθε μέρα κι από πολλούς το εξωφρενικό στήσιμο που επιχειρήθηκε αλλά τίποτα να μην κουνιέται;
Και για ποιον λόγο από την εντελώς απαραίτητη έρευνα αλήθειας που οφείλουμε στη δημοκρατία μας θα πρέπει να εξαιρεθούν οι πολιτικοί, οι βουλευτές, οι συνδικαλιστές, ακόμη και οι αρχηγοί πραγματικών ή υποτιθέμενων κομμάτων που εδώ και δύο χρόνια έχουν αναστατώσει τη χώρα;
Πού θα δώσουν λόγο όλοι αυτοί, αν όχι στη Δικαιοσύνη;
Και ποιος θα κρίνει αν κινήθηκαν από αθώα παραπλάνηση ή απολύτως αξιόποινα, αν όχι η Δικαιοσύνη;
Διότι είναι προφανές ότι η Δικαιοσύνη πάσχει όταν την αφήνουμε στα χέρια κάθε τυχάρπαστου, κάθε απατεώνα και κάθε τυχοδιώκτη.
Τα υπόλοιπα, στο δικαστήριο. Διότι υποθέτω ότι ακόμη κι η φυλάκιση του Μητσοτάκη που υπόσχεται η Ζωή από κάποιο δικαστήριο θα αποφασιστεί.
Εκτός αν τα καταργήσουμε και αυτά.

Πέπη Ραγκούση Κάπως έτσι, λοιπόν, φτάσαμε στο σήμερα, σε μία κατάσταση όπου αυτό που έχει παραμεριστεί εντελώς από το κάδρο είναι ο σεβασμός στη μνήμη των νεκρών. Η ειδησεογραφία έχει γίνει μια αρένα όπου αντιπαλεύουν απωθημένα, φιλοδοξίες, επαγγελματικές σκοπιμότητες, πολιτικές ανελίξεις, εχθροπάθειες, εμπάθειες, μίση, πάθη, ιδεοληψίες, υπαρξιακά συμφέροντα, μυστικά και ψέματα. Οι περισσότεροι δεν θυμούνται πια τα ονόματα των νεκρών, οι φυσιογνωμίες τους έχουν αρχίσει να θολώνουν. Αλλά γνωρίζουμε πολύ καλά πλέον πραγματογνώμονες (κανονικούς και ντεμέκ), τους δικηγόρους τους, προϊσταμένους υπηρεσιών, προέδρους και αντιπροέδρους, ινστρούχτορες και περφόρμερ. Σε μία «παράσταση» τόσο κακή που αν και το έργο είναι τραγωδία, έχει αρχίσει να γέρνει προς την επιθεώρηση. Μια επίσης κάκιστη επιθεώρηση που, τελικά, προκαλεί θλίψη. Και που κάνει την αλήθεια, όχι απλά δυσδιάκριτη, αλλά ελάσσονος σημασίας. Διότι έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση, έτσι όπως έχει διαποτιστεί το «έδαφος» των συνειδήσεων, έτσι όπως καλλιεργήθηκαν πεποιθήσεις, ισχύει το πιραντελικό «Ετσι είναι αν έτσι νομίζετε». Μια απόλυτη σύγχυση ανάμεσα στο λογικό και το παράλογο, την ψευδαίσθηση και την πραγματικότητα.
Είναι γνωστό ότι έχουμε την παγκόσμια, ιστορική πατέντα του εμφύλιου πολέμου αφού ο πρώτος που κατέγραψε η Ιστορία ήταν αυτός της Κέρκυρας. Έτσι και τώρα άρχισαν οι διχασμοί. Με τόσο αναμενόμενα τα αντίπαλα στρατόπεδα ώστε το θέμα να χάνει το ενδιαφέρον του. Δέδες καρφώνει Βερβεσό, Καρυστιανού ελέγχει Δέδε, Βερβεσός «πετάει αετό» με κάτι τύπου «δεν είναι αυτό που νομίζετε». Η κυβέρνηση που είχε το πόρισμα του ΕΟΔΑΣΣΑΜ σαν παιδί της, τώρα το αποκληρώνει, ερευνάται επισήμως ο ρόλος Λακαφώση, ο Βελόπουλος έπιασε τις κατάρες, η Κωνσταντοπούλου τους βρίζει όλους, όλοι βρίζουν τον Ανδρουλάκη, τον Μητσοτάκη επίσης, να σου και οι υποκλοπές ξανά επί σκηνής. Τα μέιλ μεταξύ Ακού και Παπαδημητρίου στον αέρα, το Πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ εγκαλεί τη Σοφία Γιαννακά διότι έγραψε τη γνώμη της για τη Μαρία Καρυστιανού, οι δημοσιογράφοι που διακινούσαν μέχρι τελείας το μύθευμα για το Μαράκι του Έβρου το θεωρούν απολύτως σωστό και υποστηρίζουν την έγκληση.
Ο πιο τραυματικός διχασμός όμως είναι ανάμεσα στους συγγενείς των θυμάτων και η στοχοποίηση αυτών που, όπως η Γιαννακά, δεν «συντονίζονται με την κοινή γνώμη». Μπήκα στο προφίλ του Νίκου Πλακιά, διάβασα τι του σέρνουν επειδή είπε ότι πιστεύει πως δεν υπήρχε παράνομο φορτίο στο τρένο και ανακατεύτηκε το στομάχι μου, ένιωσα την απόλυτη ετεροντροπή. Διότι συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν χαροκαμένοι πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.

Γιώργος Παπαχρήστος Όπως από καιρό αναμενόταν η κατάληξη της ιστορίας με τους εμπειρογνώμονες, εντός ή εκτός πολλών εισαγωγικών, που ανέλαβαν να διαφωτίσουν την κοινωνία, και τους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών, θα ήταν ανάλογη αυτής, με τους κάθε λογής ειδικούς… λόγους. Που εισβάλλουν απρόσκλητοι στη ζωή μας, την κάνουν άνω-κάτω, κι αφού ολοκληρώσουν το «έργο» τους ή αποκαλυφθεί η αγραμματοσύνη ή και η πραγματική τους στόχευση, αποχωρούν ακροποδητί, για να περάσουν απαρατήρητοι. Μήπως και διασώσουν ό,τι διασώζεται από όσα ισχυρίζονταν κατά τη διάρκεια των διαφόρων κρίσεων, τις οποίες είχαν αναλάβει να εξηγήσουν. Σεισμολόγοι, μετεωρολόγοι, ηφαιστειολόγοι, επιδημιολόγοι, συγκοινωνιολόγοι, εργατολόγοι, οικονομολόγοι, συνταγματολόγοι, ψυχολόγοι, πόσοι δεν έχουν περάσει, ως διάττοντες αστέρες, από τη ζωή μας, όλα αυτά τα χρόνια, για να αναλύσουν με ύφος περίφροντι και από καθέδρας (ίδιο όλοι!), αυτό που κουβαλάνε στο κεφάλι τους, και συνήθως αυτό το κάτι, βρίσκεται σε τέλεια αντίθεση με την πραγματικότητα. Και φευ, συνήθως δεν πρόκειται για την αδήριτη ανάγκη τους να κερδίσουν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που ο καθένας δικαιούται, κατά τον Αντι Γουόρχολ. Αυτή είναι ίσως η πιο αθώα εκδοχή της παρέμβασής τους.
Είναι πολλά τα χρήματα
Τα «ψώνια» δεν έλειψαν άλλωστε ποτέ από αυτή τη χώρα. Ζούσαν ανάμεσά μας, και θα εξακολουθούν να ζουν στον αιώνα τον άπαντα, διότι και αυτό – το «ψώνιο» δηλαδή – συγκαταλέγεται στο DNA της φυλής. Καλώς ή κακώς, συμβαίνει. Το βλέπεις παντού. Στον δρόμο, στο γραφείο, στο διπλανό τραπέζι του καφέ. Σύμφυτο με τον χαρακτήρα των ανθρώπων είναι.
Εδώ όμως δεν πρόκειται για τα «ψώνια» που μπορεί να υπάρχουν – και υπάρχουν. Εδώ, στην υπόθεση του δυστυχήματος των Τεμπών, «παίζουν» και λεφτά. Πόσα λεφτά, δεν είναι σαφές, αλλά όταν αρχίσουν να εκδικάζονται οι αστικές αγωγές κατά της Hellenic Train και του ελληνικού Δημοσίου, ενδεχομένως θα μιλάμε για πολλά χρήματα. Τα οποία χρήματα δεν θα τα πάρουν μόνο, όπως θα έπρεπε, οι οικογένειες των θυμάτων. Μερίδιο σε αυτά, αν καταλαβαίνω σωστά από τις ακριτομυθίες που αρχίζουν και κυκλοφορούν, θα λάβουν και όσοι διεξέλθουν τις αγωγές – δικηγόροι και ειδικοί. Οι πρώτοι θα διεκδικήσουν τις αποζημιώσεις στις οικογένειες, στηρίζοντας την αποδοχή των διεκδικήσεων στις γνωματεύσεις των δεύτερων. Των πραγματογνωμόνων – με ή χωρίς εισαγωγικά.
Αυτά ακούγονται, και μακάρι να είναι ψέματα. Διότι εγώ, ας πούμε, ξέρω ότι αν κάποιος προσλάβει έναν δικηγόρο να υποστηρίξει μια υπόθεση, συμφωνεί μαζί του και το αντίτιμο το οποίο θα του καταβάλει με την ολοκλήρωση της υπόθεσης…
«Ακούω όσα λέγονται (είπε ο άνθρωπός μας ο κ. Λακαφώσης) για τις αποζημιώσεις και μου φαίνεται αστείο. Μου φαίνεται περίεργο να πιστεύει κανείς ότι οι οικογένειες των θυμάτων θα συμφωνούσαν να δώσουν το 20% από τις αποζημιώσεις. Αυτή τη στιγμή δεν αμείβομαι, όταν έρθει η ώρα των αστικών αποζημιώσεων θα το δούμε. Κανένας τεχνικός σύμβουλος δεν παίρνει διψήφιο ποσοστό από τις αποζημιώσεις»!!!
……………………………….
Περαιτέρω διευκρινίσεις επ’ αυτού δεν έδωσε ο «ειδικός» κύριος Λακαφώσης. Ας πούμε, το μονοψήφιο ποσοστό που έχει συμφωνήσει με τους «πελάτες» του, είναι 5%, 7% ή 9%; Επίσης από τι εξαρτάται ακριβώς το ύψος του ποσοστού; Διότι στην αφέλεια που με διακρίνει (ξαναλέμε τώρα…), αρχίζω να σκέφτομαι, αν παίζει ρόλο λ.χ. το περιεχόμενο μιας πραγματογνωμοσύνης. Διότι αν είναι πρόχειρη και ατεκμηρίωτη, ή αν υποστηρίζει μια εκδοχή διαφορετική από την κρατούσα σχετικά με την έκρηξη λόγω παράνομου εύφλεκτου υλικού στην εμπορική αμαξοστοιχία, πώς να δώσει τη μάχη και να την κερδίσει ο φουκαράς ο δικηγόρος που θα διεκδικήσει την αποζημίωση; Με δυο λόγια ρωτώ εγώ, αυτό το ποσοστό που δεν είναι «διψήφιο» αν δεχτούμε ότι ο περιώνυμος πραγματογνώμονας μας λέει την αλήθεια, και είναι «μονοψήφιο», έχει χαρακτήρα ενός success fee, που λέμε και στην εύανδρο Ηπειρο;
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.