ΜΑΛΛΟΝ Η ΕΣΥΕΑ ΤΟ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΚΑΝΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΓΙΑΝΝΑΚΑ, Μαρία Καρυστιανού, μήπως το έχει παρακάνει;

Το 2014  είχα δημοσιεύσει το ποστ μου Η ΕΣΗΕΑ ΚΑΙ Ο ΔΟΛΟΦΟΝΟΣ.
Εκείνη την εποχή ο Σάββας Ξηρός, ο δολοφόνος της 17Ν ,είχε γράψει ένα βιβλίο και ο  εκδοτικός οίκος «Κονιδάρη» είχε ζητήσει από την ΕΣΗΕΑ να παραχωρήσει αίθουσά της για να γίνει η παρουσίαση του βιβλίου.
 Έπειτα από συνεδρίαση του ΔΣ της Ένωσης αποφασίστηκε κατά πλειοψηφία το αίτημα να γίνει δεκτό παρά την αντίδραση της τότε  πρόεδρου Μαρίας Αντωνιάδου, του ταμία Δημήτρη Κοτταρίδη και των μελών  Χρήστου Κυρίτση και Αγγελικής Γυπάκη που ψήφισαν κατά.
Μάλιστα σε ανακοίνωση που εξέδωσαν εξέφρασαν την έντονη δυσαρέσκειά τους τονίζοντας: «Διαφωνούμε πλήρως με την εν λόγω απόφαση η οποία είναι αντίθετη με τον θεσμικό ρόλο της ΕΣΗΕΑ και θεωρούμε πως δεν μπορεί να αποτελέσει η Ένωση βήμα προβολής εγκληματικών πράξεων»
Είχα γράψει τότε, μεταξύ άλλων , ότι: Είναι ίσως παγκόσμια πρωτοτυπία ένα σωματείο που εκπροσωπεί τους δημοσιογράφους ,όπως η ΕΣΗΕΑ που έχει θύματα από τους δολοφόνους της 17Ν όπως ο Μομφεράτος και ο Μπακογιάννης, να παραχωρεί τις αίθουσες της  για την προβολή του βιβλίου ενός δολοφόνου μελών της!
Όπως γράφει σήμερα στα ΝΕΑ ο Ηλίας Κανέλλης :
Ένα από τα επιχειρήματα της παραχώρησης αυτής , έμαθα , είχε να κάνει με το σύνθημα του Μάγιερ  που είναι το σύνθημα της Ένωσης  " Η δημοσίευσις είναι η ψυχή της δικαιοσύνης "
Προφανώς είναι απόλυτα σωστό το σύνθημα αυτό και κανείς λογικά και δημοκρατικά σκεπτόμενος άνθρωπος δεν θα είχε αντίρρηση στην δημοσίευση ενός βιβλίου ακόμα και του πιο απεχθούς  εγκληματία .
..............................................
Είναι όμως τελείως διαφορετικό πράγμα η ελευθερία του καθενός να εκθέσει τις απόψεις του, όσο απεχθείς και να είναι, από το να του παραχωρεί ένα σωματείο τον χώρο για να τις προβάλλει, ιδίως μάλιστα όταν έχει θύματα δικά του μέλη, από την δράση του.
Είμαι περίεργος δε αν αύριο ο Ρουπακιάς, ο δολοφόνος του Φύσσα, γράψει ένα βιβλίο στο οποίο να εξιστορεί τους λόγους και την ιδεολογία που τον οδήγησαν στην πράξη του θα του παραχωρήσουν και αυτού την ίδια αίθουσα βάσει της ίδια αρχής του Μάγιερ;

Μετά από 11 χρόνια το Πειθαρχικό Συμβούλιο αυτής της ένωσης, που δεν είχε κανένα πρόβλημα να παραχωρήσει την αίθουσα της για να παρουσιαστεί το βιβλίο ενός καταδικασμένου δολοφόνου μελών της, κάλεσε την  δημοσιογράφο Σοφία Γιαννακά σε απολογία για ένα  άρθρο της με τίτλο «Μαρία Καρυστιανού, μήπως το έχει παρακάνει» στο οποίο με πολύ ήπιες εκφράσεις  τόλμησε να κρίνει τη δράση και τη στάση της ολιστικής όπως αυτοαποκαλείται, παιδιάτρου.
Και αυτό γιατί, σύμφωνα με το Πειθαρχικό, ένας δημοσιογράφος δεν μπορεί να γράφει ότι θέλει, αλλά πρέπει να εκφράζει «την γενική κοινωνική απαίτηση για δικαιοσύνη, καθώς και τον αγώνα μιας μάνας για δικαίωση και τιμωρία των ενόχων»
Αυτή την σταλινικού τύπου ηλιθιότητα ευτυχώς την  καυτηρίασαν πολλοί, άσχετα  από πολιτική τοποθέτηση και μπορείτε να τους διαβάσετε εδώ.
Ενδεικτικά μεταφέρω μερικές απόψεις.
Ο σκιτσογράφος Ανδρέας Πετρουλάκης σε ανάρτησή του σημειώνει:
«Δεν χρειάζεσαι καν να διαβάσεις το κείμενο της Σοφίας Γιαννακά, αρκεί να δεις το κατηγορητήριο της ΕΣΗΕΑ για να καταλάβεις ότι αυτός που έπρεπε να παραπεμφθεί στο Πειθαρχικό για βάρβαρη καταπάτηση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας και της ελευθερίας του Τύπου είναι ο συντάκτης του. Από πού μέχρι πού ο δημοσιογράφος είναι υποχρεωμένος να παίρνει υπ' όψιν του το κοινό αίσθημα για οτιδήποτε; Από πότε ο δημοσιογράφος δεν έχει μόνο γνώμονα την αδέσμευτη έκφραση της γνώμης του και τη συνείδησή του, αλλά θα πρέπει να τις εντάξει στην οποιαδήποτε περιρρέουσα ατμόσφαιρα και το όποιο πάνδημο αίτημα; Και όχι μόνο γιατί ξέρουμε ότι αρκετές φορές το κοινό αίσθημα γέννησε τέρατα.
Σε άρθρο της στο protagon.gr, υπό τον τίτλο «Η ΕΣΗΕΑ σε ρόλο σταλινικού ανακριτή», η Μαρία Δεδούση γράφει μεταξύ άλλων:
«Επειδή ο ελέφαντας στο δωμάτιο έχει αρχίσει και παραπονείται ότι δεν του δίνουμε σημασία, είναι σαφές ότι η δίωξη στη δημοσιογράφο Σοφία Γιαννακά έχει κατεξοχήν πολιτικά κριτήρια. Αυτά τα περί ''κοινού αισθήματος'', προσωπικά τα ακούω βερεσέ. Αν πήγαινε έτσι, δεν θα υπήρχε καν δημοσιογραφία, θα κάναμε δημοσκοπήσεις κάθε μέρα για τα πάντα και θα γράφαμε μετά αυτό που θέλει να ακούσει η πλειοψηφία.
Ο Θανάσης Μαυρίδης σε άρθρο του στο Liberal, υπό τον τίτλο «Σοφία, ντύσου ζεστά», γράφει αιχμηρά:
«Η ΕΣΗΕΑ διοικείται από έναν ''μεγάλο συνασπισμό'', συνδικαλιστών της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Για την ακρίβεια, συνδικαλιστές της αριστεράς και της λαϊκής δεξιάς. Μέχρι σήμερα οι άνθρωποι αυτοί δεν έβγαλαν κιχ στα όσα εξωφρενικά συμβαίνουν γύρω μας με θύμα συναδέλφους τους και με αφορμή την εργαλειοποίηση των Τεμπών. Αντιθέτως, διώκουν τη γνωστή και εξαίρετη συνάδελφο Σοφία Γιαννακά, επειδή έγραψε για τη μάνα των Τεμπών. Καλά, δεν πέσαμε και από τα σύννεφα…» Και αναφέρει, για να προσθέσει: «Δεν έχουμε αμφιβολίες για το τι πρόκειται να συμβεί. Για το γεγονός ότι ένα ιστορικό σωματείο που κάποτε ήταν το καμάρι των δημοσιογράφων μετατρέπεται σε όργανο μικροπολιτικών επιδιώξεων ορισμένων. Φαίνεται ότι κάποιοι παίζουν αυτή την εποχή τα ρέστα τους. Οι δικηγορικοί σύλλογοι παραπέμπουν στο πειθαρχικό την… πρόεδρο του Αρείου Πάγου και η ΕΣΗΕΑ τη συνάδελφο Σοφία Γιαννακά. Επέλεξαν έναν ολισθηρό δρόμο. Και δυστυχώς ο δρόμος αυτός είναι κατηφορικός. Όποιος τον πάρει δεν μπορεί να αλλάξει διαδρομή
Έχω την εντύπωση ότι το άρθρο της Γιαννακά με το εύλογο ερώτημα Μήπως το έχει παρακάνει; αποτελεί το σημείο που η υπερπροβολή της από τα ΜΜΕ μαζί με την διάψευση των μυθοπλασιών για ξυλόλια, άγνωστους νεκρούς, για ανύπαρκτα βαγόνια κτλ θα οδηγήσει σε κάτι αντίστοιχο με αυτό που έγινε με τον Κασσελάκη.
Από τον συνεχή καταιγισμό ειδήσεων γι αυτόν στην σημερινή πλήρη αγνόηση του.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται  μετά από έγκριση.