Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

ΕΟΡΤΑΣΤΙΚΟΣ ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ



Όπως θα έχετε δει στην τηλεόραση ο πρόεδρος των ΗΠΑ κάθε χρόνο την ημέρα των Ευχαριστιών χαρίζει την ζωή σε μία γαλοπούλα.

Ως πρόεδρος λοιπόν και εγώ μιας αθεόφοβης οικογένειας αποφάσισα και θα χαρίσω την ζωή σε ένα αμνό που επρόκειτο να αποτελέσει το πασχαλινό έδεσμά της.

Ο αμνός θα την γλυτώσει όχι γιατί η οικογένεια φοβάται την χοληστερίνη ,που όλα τα μέλη της την έχουν ψηλά λόγω καλής ορέξεως, αλλά γιατί σύσσωμος θα αναχωρήσει για ένα ταξίδι που μια φορά το κάνει κανείς στην ζωή του.

Όσοι παρακολουθείτε αυτό το μπλογκ από καιρό θα έχετε διαπιστώσει ότι ο Αθεόφοβος και η συμβία του πάσχουν από την ανίατο ασθένεια της κωλοπηλάλας, δηλαδή να θέλουν να ξεφεύγουν κατά τακτικά διαστήματα μακριά από την ρουτίνα της καθημερινής ζωής ταξιδεύοντας.

Η θεραπεία της νόσου σημαίνει βαλίτσα στο χέρι και ταξίδι εντός ή εκτός της Ελλάδας.

Φέτος λοιπόν ο προγραμματισμός είχε ένα από καιρό προγραμματισμένο ταξίδι στην Λιβύη. Είχα πάρει και το ομώνυμο βιβλίο του Σαράντη Καργάκου και είχα εκ των προτέρων ενθουσιαστεί με όσα θα βλέπαμε έχοντας δε κινητοποιήσει και μια παρέα συνολικώς 6 ατόμων .

Όμως είχα υπολογίσει χωρίς τον Καντάφι που επειδή οι Ελβετοί είχαν συλλάβει τον γιό του σταμάτησε να δίνει βίζα στις χώρες της Schengen με αποτέλεσμα Λιβύη γιόκ .

Eπάνω στην απελπισία μου ήρθε μια άλλη πρόταση για Σλοβενία, Κροατία, Δαλματικές ακτές. Μόλις όμως πήγα στο ταξιδιωτικό γραφείο νέα απογοήτευση με κατέλαβε. Δεν θα έκαναν αυτή την εκδρομή γιατί δεν υπήρχε ενδιαφέρον από τον κόσμο!

Εκεί που με είχε πιάσει μαύρη μαυρίλα μου ήρθε η φαεινή ιδέα να ρωτήσω απελπισμένος ποιά τελικά ταξίδια θα γίνουν στα σίγουρα.

Η κοπέλα άρχισε να μου αραδιάζει διάφορα μέρη που έχω δει και μερικά που δεν με ενδιαφέρουν ιδιαίτερα μέχρι που μου είπε την μαγική λέξη : Κίνα!

Η κ. Αθεόφοβου είναι και αυτή εξ ίσου αποφασιστική σαν εμένα στην λήψη γρήγορων αποφάσεων και έτσι εντός του επόμενου ημιώρου οι δύο θέσεις είχαν κλειστεί και στην συνέχεια το απόγευμα προστέθηκαν η κουνιάδα μου και την επομένη και η κόρη μου που κατάφερε να τα βολέψει με την δουλειά της εγκαταλείποντας η άσπλαχνη χωρίς τύψεις τον καλό της που δεν μπορεί να λείψει για 15 μέρες.

Έτσι λοιπόν σας εγκαταλείπω από μεθαύριο χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό να επιδοθείτε στην Πασχαλινή κραιπάλη ενώ εμείς θα τρώμε υγιεινά κινέζικα φαγητά οπότε υγιείς, αδύνατοι (!) και ωραίοι θα τα ξαναπούμε μετά καμιά 20 μέρες.

Για να μην εμφανίσετε δε στερητικό σύνδρομο από την απουσία μου σας παραπέμπω στο έντονα θρησκευτικού περιεχομένου επίκαιρο περσινό μου ποστ μου ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΘΕΟΣΕΒΟΥΜΕΝΟΥ ΑΜΝΟΥ



ΥΓ

Το ΒΗΜΑ της Κυριακής είχε ένα καταπληκτικό CD,-Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων, με εκκλησιαστικούς ύμνους που έγραψε ο Σταύρος Κουγιουμτζής και τραγουδάει ο Γιώργος Νταλάρας και η Αιμιλία Κουγουμτζή .

Η αισθητική απόλαυση που σου προσφέρει η ακρόαση του, καθώς έχει στοιχεία από βυζαντινή, δημοτική και λαϊκή μουσική είναι ανεξάρτητη από τα θρησκευτικά πιστεύω του καθενός αν και βασίζεται σε στίχους του Ευαγγελίου.

Προσωπικά εγώ που δεν έχω από παιδί καμιά σχέση με την θρησκεία μπορώ να εκτιμήσω την αισθητική αξία μιας αγιογραφίας, μιας εκκλησίας, ενός βουδιστικού ναού ή ενός τεμένους ή ενός ύμνου.

Έτσι λοιπόν δεν μπορώ να μην συγκινηθώ όταν ακούω την Μεγάλη Παρασκευή να ψέλνουν τον μοναδικό ύμνο του Ω γλυκύ μου Έαρ κατά τον ίδιο τρόπο που με συγκινεί και ο Επιτάφιος του Ρίτσου -Θεοδωράκη.

Από χρόνια τέτοια εποχή βάζω κάθε χρόνο να το ξανακούσω στην εξαιρετική εκτέλεση του από την Ειρήνη Παππά στον δίσκο Ραψωδίες με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου.

ΣΑΣ ΕΥΧΟΜΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΤΕ ΚΑΛΑ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ ΕΞΩ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣ ΕΝΑΡΜΟΝΙΖΟΜΕΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΑΣΜΑ -ΟΙ ΩΡΑΙΟΙ ΕΧΟΥΝ ΧΡΕΗ!


Σάββατο 27 Μαρτίου 2010

ΤΑ ΓΑΝΤΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ



Μπορεί ένας μεγάλος έρωτας να συμβάλλει στην ιατρική και στην προστασία των ασθενών;

Βέβαια και μπορεί!

Αλλά ας δούμε πως, παίρνοντας την ιστορία από την αρχή.

Ο William S. Halsted γεννήθηκε στην Νέα Υόρκη το 1852.

Σπούδασε ιατρική στο Yale College και στο Columbia University College of Physicians and Surgeons στην Νέα Υόρκη μελετώντας ιδιαίτερα την Gray's Anatomy (όχι βέβαια την τηλεοπτική!) και την John C. Dalton's Physiology θέματα που τον απασχόλησαν και στην μετέπειτα ζωή του.

Πήρε το πτυχίο της Ιατρικής το 1877 και δούλεψε για λίγο υπό τον Dalton πριν να φύγει για την Ευρώπη για να παρακολουθήσει για 3 χρόνια, κυρίως στην Βιέννη τους μεγάλους τότε χειρουργούς που αποτελούσαν εκείνα τα χρόνια την πρωτοπορία της χειρουργικής στον κόσμο .

Γυρνώντας πίσω στην Νέα Υόρκη ανέπτυξε μεγάλη δραστηριότητα χειρουργώντας σε 6 νοσοκομεία και διδάσκοντας το βράδυ Ανατομική σε φοιτητές που διέβλεπαν σε αυτόν μια μεγάλη εξελισσόμενη χειρουργική προσωπικότητα.

Ήδη 32 ετών είχε χειρουργήσει με επιτυχία την μητέρα του για λίθους της χοληδόχου κύστεως, εγχείρηση που το 1883 εθεωρείτο εξαιρετικά επικίνδυνη και πολύ λίγοι την αποτολμούσαν.

Επίσης αποτόλμησε μια από τις πρώτες μεταγγίσεις αίματος και μάλιστα στην ίδια την αδελφή του που την βρήκε έξαιμη μετά τον τοκετό της, οπότε της μετάγγισε το δικό του αίμα και μετά την χειρούργησε για να της σώσει την ζωή.

Εκεί που όλα πήγαιναν καλά για τον νέο και πολλά υποσχόμενο χειρουργό αυτός εξαφανίζεται από την Νέα Υόρκη και βρίσκεται να νοσηλεύεται στο Butler Sanatorium στην Providence του Rhode Island για απεξάρτηση από την κοκαΐνη !

Τι είχε συμβεί ;

Ο Halsted είχε διαβάσει για την αναισθητική επίδραση της κοκαΐνης και άρχισε να πειραματίζεται με τους φοιτητές του με αυτήν μέχρι που κατέληξε εξηρτημένος από αυτήν. Εκείνα τα χρόνια η κοκαΐνη και η μορφίνη ήσαν τα πιο διαθέσιμα αναισθητικά και φαίνεται ότι αν και απεξαρτήθηκε από την κοκαΐνη παρέμεινε εξαρτημένος στην μορφίνη για όλη του την ζωή.

Σαν προσωπικότητα ήταν αρκετά εκκεντρικός , ιδιόρρυθμος, σπάταλος και φιλάρεσκος. Φαίνεται ότι είχε ένα αίσθημα κατωτερότητας για την φαλάκρα που είχε από νέος, με ένα μικρό τσουλούφι στο μέτωπο και την μυωπία του.

Η μεγάλη και πλούσια πελατεία του στην Νέα Υόρκη του έδινε την δυνατότητα να έχει ένα διαμέρισμα με ακριβά έπιπλα και πίνακες, παράγγελνε δε τα ρούχα του στο Λονδίνο και τα παπούτσια του στο Παρίσι αφού προηγουμένως του είχαν στείλει να διαλέξει το δέρμα!

Όταν τον έκλεισαν στο φρενοκομείο για απεξάρτηση, οι πολυτέλειες σταμάτησαν γιατί τα λεφτά του τελείωσαν αλλά αυτός, φανατικά εμπαθής όπως ήταν, βρήκε διαφυγή αλλά και θεραπεία στο μικροσκόπιο ώστε οι έρευνες που έκανε στην Παθολογική Ανατομική της μόλυνσης αλλά και τα πειράματα του σε σκύλους για τον θυρεοειδή να προκαλέσουν το ενδιαφέρον του καθηγητή της Ανατομίας στην Βαλτιμόρη ο οποίος και τον κάλεσε εκεί.

Το 1873 ο Κουακέρος έμπορος και τραπεζίτης Johns Hopkins αφήνει 7 εκατομμύρια δολάρια για την δημιουργία του Πανεπιστημίου και του Νοσοκομείου Johns Hopkins στην Βαλτιμόρη.
Έτσι το 1889, ξεκινά την λειτουργία του το Johns Hopkins Hospital και στα 37 του χρόνια ο Halsted γίνεται ο προϊστάμενος του τμήματος Χειρουργικής του νέου νοσοκομείου σε μια εκείνη την εποχή επαρχιακή και καθυστερημένη πόλη 200.000 κατοίκων χωρίς υπονόμους έτσι ώστε κάθε Σάββατο επειδή οι δρόμοι πλημμύριζαν από τα σαπουνόνερα ή όταν έβρεχε βάζανε πέτρες για πατάνε οι πεζοί!

Εδώ ξαναβρίσκει τις συνήθειες του, κυκλοφορεί με εξεζητημένη επιδεκτικότητα και υπεροψία στην επαρχιώτικη αυτή πόλη φορώντας τα ψηλά Εγγλέζικα καπέλα του που κανένας άλλος δεν φορούσε, και τα έστελνε στο Λονδίνο για να του τα σιδερώσουν!

Έμενε σε ένα διαμέρισμα του νοσοκομείου που το είχαν βάψει αρκετές φορές μέχρι να του αρέσει το χρώμα!

Εκεί δίπλα στο τζάκι έπινε τον καφέ του, φερμένο από την Βραζιλία,περιστοιχισμένος πάλι από ακριβά έπιπλα και πίνακες.

Τον καφέ του, του τον έφτιαχνε μια ψηλή ,κομψή νεαρή νοσοκόμος με αριστοκρατικούς τρόπους η Caroline Hampton και τον σέρβιρε φορώντας άσπρα πάνινα γάντια.

Την Caroline Hampton την είχε διαλέξει και τοποθετήσει προϊσταμένη του χειρουργείου του ο ίδιος, ώστε έτσι αυτή να μην υπόκειται στον έλεγχο της Διευθύνουσας.

Σιγά σιγά οι καφέδες άρχισαν να αυξάνονται καθημερινά και να πίνουν τον καφέ παρέα γιατί βέβαια είχαν ερωτευθεί ό ένας τον άλλο.

Το μεγάλο όμως πρόβλημα ήταν τα άσπρα γάντια που φόραγε η Caroline και που όλοι νόμιζαν ότι τα φοράει λόγω της ιδιορρυθμίας του Halsted.

Δυστυχώς όμως η αλήθεια ήταν άλλη.

Εκείνα τα χρόνια η ασηψία και η αντισηψία ήταν στα πρώτα βήματα τους και είχαν πλέον αρχίσει να εφαρμόζονται με φανατισμό από όλους τους πρωτοπόρους χειρουργούς.

Λόγω των αντισηπτικών λοιπόν που χρησιμοποιούσαν για να καθαρίζουν τα χέρια τους πριν να μπούν στο χειρουργείο τα χέρια της άτυχης Caroline είχαν εμφανίσει ένα απαίσιο έκζεμα που ότι προσπάθειες και αν έκανε ο ερωτευμένος Halsted δεν μπορούσε να το θεραπεύσει.

Έτσι τελικά θα αναγκαζόταν η Caroline να μην τον βοηθάει στο χειρουργείο γεγονός που του προκαλούσε μεγάλη δυστυχία.

Όταν όμως είναι κανείς ερωτευμένος μηχανεύεται ευφάνταστες λύσεις για να βρίσκεται κοντά στο αντικείμενο του πόθου του!

Έτσι λοιπόν και ο Halsted πήγε στην Good Year Rubber Company, που μόλις είχε ιδρυθεί και ασχολείτο με την εκμετάλλευση του καουτσούκ, προσέφερε τα χέρια του για εκμαγείο και της παράγγειλε την κατασκευή των λεπτών χειρουργικών γαντιών που όλοι έκτοτε γνωρίζετε.

΄Ετσι την μέρα που η Caroline θα εγκατέλειπε πλέον το χειρουργείο αφού δεν μπορούσε πλέον να πλυθεί για το χειρουργείο,ο Halsted της φόρεσε τα λεπτά ελαστικά γάντια και τελικά, όπως και στις ελληνικές ταινίες ,την παντρεύτηκε κάνοντας επίσης εξίσου ευτυχισμένη την Good Year για τον πακτωλό των χρημάτων που θα εισέπραττε στο μέλλον από τα γάντια του χειρουργείου !

Την χρήση τους για την ασηψία στο χειρουργείο την σκέφτηκε η βοηθός του Halsted Bloodgood η οποία με διαβρωτικό χιούμορ είχε πεί: "ότι χρησιμεύει για τις κότες μπορεί να χρησιμεύει και για τους κοκκόρους"

Ο Halsted πέθανε το 1922 ,70 χρονών έχοντας αποκτήσει διεθνή φήμη όχι μόνο γιατί επέβαλε την ασηψία και την αντισηψία στο χειρουργείο και την στελεχιαία αναισθησία αλλά και για την ριζική εγχείρηση για τον καρκίνο του μαστού, που φέρει το όνομα του γιατί ήταν ο πρώτος που την μελέτησε και την έκανε.


Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Η 25 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΜΑΤΙ



Με την ευκαιρία της εθνικής μας γιορτής λίγο πολύ τα περισσότερα μπλογκ ασχολούνται με το θέμα, ο καθένας από την δική του σκοπιά.

Έτσι λοιπόν και εγώ στο παρελθόν είχα γράψει το πόστ Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ, Η 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ,που προκάλεσε 27 ενδιαφέροντα σχόλια και μετά ένα χρόνο το βελτίωσα με προσθήκες και με τον τίτλο

Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ οπότε τότε προκάλεσε ακόμα περισσότερη συζήτηση, με 55 σχόλια, μερικά από τα οποία έγιναν ακόμα και μετά 1 χρόνο από την ανάρτηση και τα οποία μόλις σήμερα τα πρωτοδιάβασα!

Άλλα δύο σχετικά με την Επανάσταση ποστ μου, είναι και το ΕΙΧΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ; που βασίστηκε στο βιβλίο του 1806 ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ του ανωνύμου του Έλληνος που αποτελούσε ένα φλογερό κήρυγμα για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τους Τούρκους και το διεφθαρμένο ιερατείο, και το ποστ Η ΜΥΚΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ ,για μία από τις αγνότερες μορφές της Ελληνικής Επανάστασης.

Εξ ίσου ενδιαφέροντα σχετικά ποστ είναι του Ροϊδη O μύθος της 25ης Μαρτίου όπως επίσης και το ποστ από τα Μυστικά του κόλπου Ο αφορισμός της Επανάστασης του 1821 που παραθέτει το κείμενο του αφορισμού της Επανάστασης από τον Πατριάρχη.

Τώρα την ίδια μέρα γιορτάζεται και ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου που σημαίνει αναγγελία χαρμόσυνης είδησης και ετυμολογικά προέρχεται από το ευάγγελος (=ευ+άγγελος < αγγέλω)

Για να δούμε λοιπόν πόσο χαρμόσυνη είδηση ήταν.

Με λίγα λόγια η Μαριάμ ήταν μια αρραβωνιασμένη κοπέλα με ένα μνηστήρα που δεν την είχε ακουμπήσει καθόλου γι΄ αυτό και ήταν παρθένος και αμόλυντος οπότε προφανώς εκεί που είχε αρχίσει να αναρωτιέται αν ο άνδρας που αρραβωνιάστηκε είχε κανένα πρόβλημα ή μήπως έφταιγε η ίδια και τον απωθούσε, εμφανίστηκε ένας άγγελος και της έκανε την καρδιά περιβόλι!

Ο άγγελος Γαβριήλ ήταν ο εντεταλμένος στην αναγγελία των θαυματουργών κυήσεων.

Έτσι είχε αναγγείλει και την κύηση στην Ελισάβετ, μητέρα του Ιωάννη του Βαπτιστή, παντρεμένη με τον γέρο Ζαχαρία, που τον γέννησε σε προχωρημένη ηλικία και ενώ ήταν στείρα!

Πάντως οι στείρες όπως και μία ακόμα μανα, η μάνα του Σαμψών, εκείνη την εποχή έμεναν έγκυες με τους αγγέλους ενώ τώρα μένουν ευκολότερα με το μήλο της Χρυσοβαλάντου.

Αφού λοιπόν πρώτα την χαιρέτησε και κολάκευσε την γυναικεία φιλαρέσκεια της με το Χαίρε κεχαριτωμένη της έσκασε την χαρμόσυνη είδηση:

Είσαι έγκυος !

Με το χαρμόσυνο άγγελμα της ήρθε ο ουρανός εξ ουρανού σφοντύλι!

-Μα πως γίνεται αυτό εγώ εδώ δεν έχω μυρίσει ακόμα τον κρίνο;

Εκεί λοιπόν ο άγγελος της εξήγησε πως και γιατί έγινε αυτό και επειδή όμως ούτε ο θεός δεν μπορεί να μην τηρεί τις κοινωνικές συμβάσεις και τα προσχήματα, ο Ιησούς θα ήταν μόνο "ο υιός της Μαρίας" και απλώς θα "ενομίζετο" ως υιός του Ιωσήφ (Λκ. 3:23).

Όλα αυτά περιγράφονται με γλαφυρότητα στο Κατά Λουκάν Ευαγγέλιον 1:26-38.

Βέβαια εκείνος ο κατάπτυστος pølsemannen δίνει εδώ μια διαφορετική ερμηνεία αυτού του φαινομένου της παρθενογένεσης την οποία και σας την παραθέτω με κάθε επιφύλαξη.

Σε ένα εργοστάσιο λουκάνικων εις το Ζάαρμπρυκεν κάποιος μιαρός Τούρκος εργάτης (Συμπτωματικόν?) είχε ξεχάσει ανοικτό το γκάζι με αποτέλεσμα να προκληθεί τεραστία έκρηξις, εκτοξεύουσα πλείστα λουκάνικα προς όλας τας κατευθύνσεις.

Ένα από αυτά τα λουκάνικα ανέπτυξε μεγαλύτερην ταχύτηταν από την ταχύτηταν διαφυγής από το βαρυτικόν πεδίον της γαίας, (11 κόμμα κάτι χλμ/δευτερόλεπτο δε θυμάμαι ακριβώς) και έφθασε αψηλά εις το στερέωμαν. (Φυσικά και υπαρχει στερέωμα. Άθεος είσθε?).

Έτσι το μιαρόν χοιρινόν λουκάνικον (άσε που το είχε πιάσει και ο Τουρκαλάς με τα βρωμόχερά του) έφθασε στα χέρια του υπερκλειδοκράτορος Αγίου Πετράν.

Το κοίταζε απορημένος και δεν ημπορούσε να κατανοήσει τι ήτο αυτό το πράγμαν.

Το πήγε στον Αγιον Νικόλαον, ο οποιος μολαταύτα δεν ημπόρεσε να καταλάβει περί τίνος επρόκειτο.

Κατόπιν το πήγαν στον Άγιον Φανούριον ο οποιος μολαταύτα πάλι δεν ημπόρεσε να φανερώσει περί τίνος επρόκειτο.

Κατόπιν προτροπής του Αγίου Φανουρίου αποφάσισαν να βάλουν τα μεγάλα βύσματα και το πήγαν εις την αειπαρθένον Παναγίαν μας.

Αυτή βλέποντας το απεφάνθη:

“Δεν μπορώ να σας πω ακριβώς τι είναι, ΑΛΛΑ ΣΙΓΟΥΡΑ ΜΟΥ ΘΥΜΙΖΕΙ ΚΡΙΝΟΝ!”

Τώρα υπάρχουν και μερικοί ασεβείς που μας λένε ότι η ιστορία με την παρθενογένεση της Παναγίας και την επουράνια επέμβαση υπήρχε από πολύ παλιότερα και έχει παγκόσμια διάδοση.

Η Ντεβάκι, η ακτινοβολούσα παρθένος της ινδικής παράδοσης, ενώθηκε με τον θεό Βισνού και γέννησε τον Κρίσνα, τον αγαπημένο ήρωα των ινδουιστών και πρότυπο του Ιησού. Οι γυμνοσοφιστές της Ινδίας λένε ότι ο Βούδας γεννήθηκε από το πλευρό μιας παρθένου. Η Ίσις των αιγυπτίων με τον Ώρο στα γόνατά της, λατρευόταν με τα προσωνύμια «Δέσποινα», «Βασίλισσα των Ουρανών», «Άστρο της Θάλασσας», «Θεομήτωρ», κλπ. Πριν από αυτήν, η Παρθένος του Κόσμου Νηίθ, που προστατεύει από τον ουρανό όλη τη γη και τα παιδιά των ανθρώπων, θεωρούνταν μητέρα του μεγάλου θεού Οσίριδος. Και ο σωτήρας Μίθρας γεννήθηκε από παρθένο, και στα μνημεία του υπάρχει πολύ συχνά η απεικόνιση της μητέρας που θηλάζει το βρέφος.
Η αρχαία τευτονική θεά Χέρθα (Γη) ήταν παρθένος και έμεινε έγκυος από το επουράνιο πνεύμα (τον Ουρανό). Η μορφή της, ως βρεφοκρατούσα, υπήρχε σε πολλά ιερά άλση στη Γερμανία. Η Σκανδιναβική θεά Φρίγκα πιάστηκε στα δίκτυα του Οντίν, του πατέρα των πάντων, και γέννησε ένα γιο, τον ευλογημένο Μπάλντερ, τον θεραπευτή και σωτήρα της ανθρωπότητας. Επίσης, ο Κετσακοάτλ, ο σταυρωθείς σωτήρας των Αζτέκων, ήταν γιος της παρθένου Βασίλισσας των Ουρανών, της Κλουλαμνάν. Αλλά και οι Κινέζοι είχαν μια παρθένο μητέρα θεά, όπως και οι αρχαίοι Ετρούσκοι.

Ειδικός πάντως και με μεγάλη φαντασία στις επουράνιες αυτές θεϊκές επεμβάσεις, προφανώς λόγω της Ελληνικής του καταγωγής, ήταν ο Δίας.

Χρησιμοποιούσε τα πάντα για επίτευξη του σκοπού του.

Πότε γινόταν χρυσή βροχή για να γκαστρώσει την Δανάη, πότε καταιγίδα για να γκαστρώσει την Σεμέλη και πότε κύκνος για να γκαστρώσει την Λήδα.

Ακόμα και το επάνω κεφάλι χρησιμοποίησε για να γεννήσει την Αθηνά.

Επειδή μερικοί μπορούν να θεωρούν ότι θέματα σαν την άμωμο σύλληψη της Θεοτόκου πρέπει να μην γίνονται αντικείμενο σάτιρας θα επαναλάβω αυτό που έχει γράψει η Μπάρμπαρα Σμόκερ:

αντί να είμαστε πρόθυμοι να περιορίσουμε την ελευθερία του λόγου χάριν του υποκριτικού σεβασμού προς την θρησκεία, θα έπρεπε να περιορίσουμε τον σεβασμό προς την θρησκεία χάριν του ελεύθερου λόγου. Αυτό επιτάσσει η αναζήτηση της αλήθειας και της ελευθερίας.

Τα ίδια λέει και ο Λασκαράτος απαντώντας σε κατηγορία που του έγινε ότι αυτά τα θέματα δεν μπορούν να αποτελούν αντικείμενο σάτιρας:

Πάρε για παράδειγμα την παρθενία της Μαρίας που σαφέστατα την εμπνευστήκανε από τις παγανιστικές παρθένες θεές. Ενοχοποίησε αυτή η παράλογη ιδιότητα τον έρωτα κι ας λέει ο Χριστός εκείνο το ωραιότατο: Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω. Έρχεται το παπαδαριό και χτίζει πάνω στην Παρθενία της ολόκληρο χάρτινο πύργο, παραμερίζει τα λόγια του Χριστού και δολοφονεί ηθικά και ψυχικά εκατομμύρια ανθρώπους που τους βάζει να προσπαθούν να ζήσουν ανέραστοι, να αυτομαστιγώνονται να ζουν μέσα στις τύψεις και στις ενοχές. Χιλιάδες κοριτσάκια ταχθήκανε από τους ηλίθιους γονείς τους να γίνουν νύμφες του Χριστού, και καταντήσανε να ικανοποιούνε τα βίτσια κάποιας διεστραμμένης ηγουμένης ή κάποιου παιδεραστή δεσπότη. Η παρθενία από διαστροφή βαφτίστηκε αρετή και παρήγαγε υποκριτές αρχιερείς με ζαρτιέρες που καυτηριάζουν το κουσούρι. Υποκρισία και παλιανθρωπιά και ανωμαλία, και όλα αυτά επειδή κάποιοι ανέραστοι εκκλησιαστικοί πατέρες, συνήθως σεξουαλικά ανάπηροι, αντί να σαλπίσουν το ηθικό και κοινωνικό μήνυμα του Χριστού, επικεντρώθηκαν στα αιδοία.

Για να μην μακρηγορώ και άλλο, έχω γράψει στο παρελθόν μερικά σχετικά ποστ που προκάλεσαν και ενδιαφέροντα σχόλια και τα οποία είναι:

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΊΚΕΣ

ΟΛΙΓΑ ΤΙΝΑ ΠΕΡΙ ΠΑΡΘΕΝΙΑΣ, ΑΠΩΛΕΙΑΣ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ

ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΠΑΡΘΕΝΙΚΟΣ ΥΜΕΝΑΣ

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

ΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΦΥΛΩΝ



Και η εμφανής σήμερα διαφοροποίηση της ερωτικής συμπεριφοράς των δύο φύλων αποτυπώνεται στις αντίστοιχες εξελικτικές μεταβολές της εγκεφαλικής οργάνωσης των ανδρών και των γυναικών. Έτσι, ενώ για τη γυναίκα προέχει η ερωτική γοητεία που ασκεί πάνω της η συνολική παρουσία και η ερωτική προσέγγιση του άντρα, για τους άντρες πρωτεύοντα ρόλο παίζουν τα εξωτερικά οπτικά ερεθίσματα (εξωτερική εμφάνιση, σωστές σωματικές αναλογίες). Πράγματι, όπως υποδεικνύουν αρκετές πρόσφατες μελέτες, οι νευρωνικοί μηχανισμοί της ερωτικής έλξης, της γοητείας και κυρίως της σεξουαλικής διέγερσης είναι όντως διαφορετικοί στον εγκέφαλο των ανδρών και των γυναικών.

Μόλις διάβασα αυτό το κείμενο μου ήρθε στο μυαλό μια σειρά από σκίτσα και φωτογραφίες που μου είχαν έρθει πριν καιρό με e-mail οπότε αποφάσισα να μεταφράσω τις λεζάντες και να σας τα αναρτήσω προς επιβεβαίωση των παραπάνω.















Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

Η ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ







Αν παρατηρήσεις, θα δείς πως οι χριστιανοί δεν έχουν χαρά- Νίτσε.

.

Δεν θυμάμαι που διάβασα πρόσφατα αυτή την ρήση, η οποία μου έκανε μεγάλη εντύπωση γιατί είναι μια παρατήρηση που ενώ την έχεις αόριστα και σύ στο μυαλό σου δεν την έχεις συγκεκριμενοποιήσει με τόση σαφήνεια σε μία μόνο πρόταση.

Δεν θέλει δε και πολύ σκέψη για να αντιληφτείς γιατί συμβαίνει αυτό.

Άλλωστε το ίδιο πράγμα λέει με άλλα λόγια και η διαφήμιση των αθεϊστών στην Αγγλία: Πιθανώς δεν υπάρχει θεός γι΄ αυτό τώρα πάψτε να ανησυχείτε και απολαύστε την ζωή σας!

Οι χριστιανοί δεν ζουν για να απολαύσουν αυτή την ζωή με τα καλά της και τα κακά της αλλά ζουν για να απολαύσουν την υποθετική μετά θάνατον σε κάποιο παράδεισο.

Για τον λόγο αυτό η χριστιανική φιλολογία ασχολείται εκτενώς με ευσεβείς που τράβηξαν τα πάνδεινα για την πίστη τους καθώς τους πέταγαν σε καμίνια, σε αρένες με λιοντάρια ,ή τους έκοβαν χέρια και πόδια ,ή τους έβγαζαν τα μάτια και όλες αυτές τις φρικαλεότητες που περιγράφονται με πλήθος από σαδιστικές λεπτομέρειες στα μαρτυρολόγια.

Αλλά ακόμα και αν δεν βρισκόντουσαν αντιμέτωποι με κάποια αντίθετη στην θρησκεία τους εξουσία, οι πιο θρησκόληπτοι από αυτούς υπέβαλαν τον εαυτό τους σε απάνθρωπες καταστάσεις με ακρωτηριασμό των γεννητικών τους οργάνων, ζώντας πάνω σε κολώνες, τρώγοντας ακρίδες και όλες αυτές τις ιστορίες που έχουν αναχθεί από το ιερατείο τους σαν ηθικά πρότυπα ανθρώπων που η γήινη υπόσταση του αμαρτωλού σαρκίου τους δεν τους απασχολούσε, γιατί κουβαλώντας εκ γενετής το προπατορικό αμάρτημα έπρεπε να εξαγνίσουν το πνεύμα τους για την μετά θάνατο ζωή.

Αναπόφευκτα λοιπόν γι΄ αυτό όλοι αυτοί απεικονίζονται στις αγιογραφίες πάντα άκαμπτοι και αγέλαστοι.

Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν στο μυαλό όταν είδα τις δημοσιευμένες φωτογραφίες του σκοτωμένου βιολόγου Λάμπρου Φούντα.

Οι φωτογραφίες, όπως γράφτηκε, είναι από τις περσινές θερινές διακοπές του, και σε αυτές βλέπεις ένα νέο άνθρωπο αγέλαστο, χωρίς το χαλάρωμα που έχει κανείς αυτές τις στιγμές της ξεγνοιασιάς ή έστω με το μηχανικό χαμόγελο που έχει κανείς όταν τον παίρνουν φωτογραφία και μάλιστα από κοντά .

Αντίθετα το βλέμμα του είναι διαπεραστικό και βλοσυρό όπως στην πρώτη φωτογραφία ,προφανώς φωτογραφία ταυτότητας, σαν να προσπαθεί να δει ,ποιος ξέρει τι, πέρα από την κάμερα.

Όπως και οι χριστιανοί έτσι φαίνεται και όσοι έχουν εμπλακεί με την τρομοκρατία δεν μπορούν να έχουν χαρά στην ζωή τους γιατί ο φαντασιακός κόσμος με τον οποίο ελπίζουν να αντικαταστήσουν αυτόν που ζούν είναι κάτι σαν την μετά θάνατον ζωή των χριστιανών.

Ύστερα πως μπορείς να έχεις χαρά στην ζωή σου όταν έχει διαποτίσει την ύπαρξη σου σε καθημερινή βάση το μίσος για οτιδήποτε και για οποιονδήποτε έχει σχέση με μικρές ή μεγάλες εξουσίες που όλοι μας αντιμετωπίζουμε αναπόφευκτα καθημερινά.

Το μίσος δε αυτό να σε οδηγεί να παίρνεις ένα περίστροφο στα χέρια και να πυροβολείς ένα άγνωστο σε σένα άνθρωπο απλά επειδή φοράει μια μισητή σε σένα στολή ή επειδή κατέχει μια θέση που θεωρείς ότι είναι εξουσιαστική .

Θυμάμαι ακόμα τώρα πως διαβάζοντας τις καλογραμμένες προκηρύξεις της 17 Νοέμβρη υπήρχαν αρκετά σημεία που με έβρισκαν σύμφωνο σαν θεώρηση , αλλά το σημείο που διέγραφε αυτόματα και με αποτροπιασμό κάθε συμφωνία μου, ήταν όταν έφτανε στο δια ταύτα που έλεγε πήραμε το κουμπούρι και καθαρίσαμε τον τάδε.

Σκεπτόμουνα πως είναι δυνατόν ένα άτομο που έχει την ικανότητα και τις γνώσεις να γράφει μια ενδιαφέρουσα ανάλυση να καταλήγει στον ακραίο παραλογισμό να αποφασίζει και να εκτελεί μια απεχθή δολοφονία πιστεύοντας ότι έτσι θα συμβάλλει στην ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης.

Φαίνεται ότι η ιστορία δεν διδάσκει τους ανθρώπους.

Οι δύο μεγάλες επαναστάσεις που κατάφεραν να ανατρέψουν καταπιεστικά καθεστώτα κατέληξαν η μεν γαλλική στην τρομοκρατία του Ροβεσπιέρου η δε Ρωσική στην Σταλινική.

Ο Χρόνης Μίσσιος το έχει πει επιγραμματικά: Την επανάσταση την πρόδωσαν η βία και η εξουσία.

Η μονοδιάστατη αντίληψη των πραγμάτων που διακατέχει αυτά τα άτομα και η εμμονή στον ιδεατό σκοπό που έχουν βάλει σαν τελικό στόχο της ζωής τους δεν τους επιτρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι στην ζωή και στην δημοκρατία είναι θεμιτό αλλά και επιθυμητό να υπάρχουν και άλλες διαφορετικές απόψεις από την δική τους.

Μόνο οι θρησκείες διεκδικούν το αλάθητο του δόγματος ή και ανθρώπων ακόμα όπως ο Πάπας.

Πάντα είχα την απορία πως άτομα σαν τον Φούντα, άτομο προφανώς ικανό που σπούδασε χωρίς κανένα οικονομικό πρόβλημα, και έκανε μέχρι μεταπτυχιακές σπουδές, καταλήγουν αντί να ευρύνουν τους επιστημονικούς τους ορίζοντες να περιορίσουν τους στόχους της ζωής τους στην τρομοκρατία.

Ίσως μόνο μια ψυχαναλυτική προσέγγιση του θέματος να δίνει μια πιθανή εξήγηση.

Ο Φούντας όπως άλλωστε και οι αδελφοί Ξηροί, μεγάλωσαν μέσα σε ένα συντηρητικό χριστιανικό περιβάλλον που πιθανόν η χαρά δεν είχε θέση στην παρούσα πραγματικότητα αλλά είχε μετατεθεί σε κάποια άλλη μετά θάνατο ζωή ή ιδεατή κοινωνία.

Ο πατέρας των Ξηρών ήταν εκείνη η τραγική φιγούρα του παπά που τον βλέπαμε να κάθεται συντετριμμένος με την γυναίκα του στα σκαλάκια της Αστυνομίας με όλα του τα παιδιά να έχουν συλληφθεί πλέον σαν τρομοκράτες.

Ο Φούντας, άνθρωπος κλειστός όπως τον περιγράφουν, ήταν εγγονός ιερέα, γιος στρατιωτικού γιατρού, ανηψιός ΝΔκράτη βουλευτή, δηλαδή μεγαλωμένος και αυτός σε ένα άκρως συντηρητικό περίγυρο.

Μάλλον ποτέ δεν θα μάθουμε τελικά ποιές είναι αυτές οι ψυχικές διεργασίες που οδηγούν άτομα σαν τους Ξηρούς και τον Φούντα όχι μόνο να επαναστατούν στο συντηρητισμό της οικογένειας, όπως είναι και λογικό όταν αναπτύσσει κανείς την δική του προσωπικότητα, αλλά να φθάνουν στο άλλο άκρο την τρομοκρατία.

Ίσως αν μεγαλώνεις σε οικογένειες που τα δόγματα της θρησκείας είναι αδιαμφισβήτητα ,όταν επαναστατείς σε αυτά , να τα αντικαθιστάς με κάποια άλλα, με αποτέλεσμα να προσπαθείς να τα επιβάλλεις και συ με την βία στους άλλους ανθρώπους, γιατί έτσι έχεις δυστυχώς γαλουχηθεί.

Τελικά η δογματική προσήλωση του τρομοκράτη στο σκοπό του δεν διαφέρει από την δογματική προσήλωση του θρησκευόμενου στην δική του πίστη με αποτέλεσμα να δικαιώνουν τον Μπλέζ Πασκάλ που πίστευε πως:

Ποτέ οι άνθρωποι δεν κάνουν κακό τόσο απόλυτα και με τόση χαρά απ΄ όταν το κάνουν από θρησκευτικό φρόνημα.

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Η ΑΚΡΩΣ ΕΛΛΗΝΟΠΡΕΠΗΣ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑ ΤΗΣ ΑΦΡΟΔΙΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΩΛΟΔΑΚΤΥΛΟ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ



Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι που εθίγη η εθνική τους τιμή από το εξώφυλλο του Focus δεν έχουν αντιληφθεί ότι η χειρονομία αυτή είναι γνήσια αρχαιοελληνική!

Πάλι είμαι σίγουρος ότι ελάχιστοι γνωρίζουν την σημασία του ρήματος Σκιμαλίζω που το Μέγα Λεξικό της Ελληνικής Γλώσσης του Δημητράκου μας το εξηγεί ως ,σκινθαρίζω, που και αυτό πιστεύω ότι δεν σας λέει τίποτα, οπότε αν δεν καταλαβαίνετε και την επόμενη εξήγηση - ασελγώς τω δακτύλω της του πέλας* έδρας άπτομαι- πρέπει να σας δώσω στην νεοελληνική του εξήγηση -βάζω κωλοδάκτυλο!

Οπότε τίποτα δεν αποκλείει το χαμένο χέρι της Αφροδίτης και ως θεάς του έρωτα πολύ πριν τον Μπερτολούτσι και την περίφημη σκηνή με το βούτυρο, να είχε το δάκτυλο σε αυτή την χειρονομία με την αμφίσημη σημασία, όπως μας τα εξηγεί πολύ καλύτερα από μένα, ΓΙΩΡΓΗΣ ΓΙΑΤΡΟΜΑΝΩΛΑΚΗΣ στο άρθρο του Δακτυλοδεικτούμενοι

Μεταξύ άλλων γράφει:

Οι πρόγονοί μας, λοιπόν, είχαν γι΄ αυτή τη χειρονομία (σύμφωνα με αρχαίους σχολιαστές και λεξικογράφους) κάποια ρήματα όπως σκιμαλίζω, καταδακτυλίζω, σκινδαρίζω, σκα[νθα]ρίζω κ.λπ. Το σκιμαλίζω (που απαντά και στον Αριστοφάνη) είναι το συνηθέστερο και, αρχικά, πρέπει να συνδέεται με την παμπάλαια πρακτική των γιαγιάδων μας που ήλεγχαν με το μεσαίο δάκτυλο αν η κότα «έχει» αυγό ( το μέσον τον δάκτυλον εις τον πρωκτόν του ορνέου εμβαλείν )! Από εδώ προκύπτει η «παίζουσα» σημασία του σκιμαλίζω όπως δείχνει η φράση των γυναικείων πυγών άπτομαι, για να καταλήξει στα σημερινά υπονοούμενα. Μάλιστα, για να μην υπάρξει καμιά αμφιβολία, το αρχαίο σχόλιο περιγράφει επακριβώς τη χειρονομία: όταν θέλουμε να προσβάλουμε κάποιον το κάνουμε τον μέσον δάκτυλον εντείνοντες και τους λοιπούς συναγόντες. Ακριβώς δηλαδή όπως φαίνεται να μας δείχνει η αρτιμελής Αφροδίτη.

Το ίδιο αναλυτική θα μπορούσε να ήταν η αναφορά στη λογοτεχνία των ερωτικών δακτύλων. Μόνο δύο παραδείγματα, ένα αρχαίο και ένα νέο. Στον κωμικό Εύβουλο αποδίδεται ένα απόσπασμα στο οποίο η «κόρη της Δήμητρας» (=ζυμάρι, ή γλύκισμα) έχει μια κοιλότητα καμωμένη από ένα δάχτυλο που πιέζει και ενεργεί σαν έμβολο. Ετσι δημιουργείται ένα εξαιρετικό «ορντέβρ» για το κύριο δείπνο, δείπνου πρόδρομον άριστον !(J. Ηenderson, Τhe maculate Μuse, 115). Τέλος, ο Σεφέρης (ούτε καν σκέφτομαι τον Εμπειρίκο) στο γνωστό σατυρικό πόνημά του «Αρετή και Ερωτόκριτος» (1961), Εντεψίδικα**, επιτρέπει στην ακάτεχη ηρωίδα να περιγράφει στη Νένα ότι ο αγαπημένος της, εκτός των άλλων, «με το δάχτυλό του ανάδευε την τρύπα στα μεριά μου».

Επειδή λοιπόν από την σύζυγο μου κατηγορούμαι ως αθυρόστομος και βωμολόχος στις αναρτήσεις μου στο διαδίκτυο, έψαξα και βρήκα το σχετικό απόσπασμα από το σατυρικό ποίημα του Σεφέρη, "Αρετή και Ερωτόκριτος" ,το οποίο ,αφού της το διάβασα για να την αποστομώσω, σας το παραθέτω για να το απολαύσετε και σεις.


Α' 15-9-1961

Σκηνή: Ξημέρωμα, στην κάμαρα της Αρετής.
Πρόσωπα: ΝΕΝΑ, ΑΡΕΤΗ.

ΝΕΝΑ
Μην το δαχτύλι σ' άγγιξε;

ΑΡΕΤΗ
Οχι, ήταν άλλο πράμα
πού 'νιωσα μες στη φούχτα μου μαζί μ' εκειό το γράμμα·
φείδ' ήτανε το πού 'πιασα κ' εσκιάχτην να τ' αφήσω,
μη με δαγκώσει τη φτωχιά και κακοθανατίσω.
Για να το πνίξω τό 'σφιξα, μα εκείνο πώς θυμώθη
φούσκωσε και κοκκίνησε και στα μεριά μου χώθη.
"Ρωτόκριτέ μου," κράζω του, "τρέξε και βούηθησέ μου·
έν' άγριο φίδι, ένα θεριό, που δέν ειδα ποτέ μου,
γυρεύγει μέσα μου να μπει, βαθιά να με δαγκώσει!"
Κι αυτός φωνάζει μου: "Αρετή, βλέπε μη σε κομπώσει***,
γιατ' είναι φίδι πίβουλο, μόν' σφίξε τα μεριά σου ...

ΝΕΝΑ
Ωχ, μάνα μου! ...

ΑΡΕΤΗ
... μην πάει πιο μπρος, και λύσε τα βυζιά σου.
Κι α' σου τα τρίβω, δέξου το, γιατί μ' αυτό τόν τρόπο
θε να ψοφήσει έτοιος εχτρός τω' δύσμοιρων ανθρώπω'."

ΝΕΝΑ
Και τά 'λυσες; και σ' τά τριβε;

ΑΡΕΤΗ
Ήμουν σε τέτοια κρίση.
Μονάχη ξεθηλύκωσα το πράμα που είχε ορίσει
κι αυτός μού τα χεράκωσε και τσίμπαγέ μου αγάλι
τα ρωγοβύζια, και στ' αυτί τη γλώσσα του είχε βάλει.
Το φίδι κοντοστάθηκε, λες κ' ήθελε να φύγει ...

ΝΕΝΑ
Αχ! τέτοιο ανήμερο θεριό τ' αφήνει το κυνήγι; ...
Οϊμέεε ...!

ΑΡΕΤΗ
... λες κι αφουγκράζουνταν πόσο η καρδιά μου χτύπα'·
ξάφνου τινάχτη· τό 'νιωσα στου κώλου μου την τρύπα ...

ΝΕΝΑ
Πόνεσες;

ΑΡΕΤΗ
... να σφηνώνεται και να γλιστρά σα χέλι,
τα πίσω-μπρος, τα πίσω-μπρος ...

ΝΕΝΑ
Γλύκα δεν έχει;

ΑΡΕΤΗ
... μέλι
το κούνημά του στάλαζε στο τρυφερό κορμί μου·
κι αυτός αφήνει το βυζί κι αρπάζει το μουνί μου.
Λέγω του: "Η χέρα στ' άμοιαστα**** πηγαίνει, παρατράπης."

ΝΕΝΑ
Καλά είπες.

ΑΡΕΤΗ
Μ' αποκρίνεται: "Μονάχα ένας αζάπης*****
βγάνει το φίδι τ' άγριο που χώθη σου από πίσω."
Λέγω του: "Σα να μέρεψε· λογιάζω να τ' αφήσω
ακόμη λίγο, Ρώκριτε· θα φύγει μοναχό του."
Μ' αυτός στα χείλη του λαγού, πού 'χε το δάχτυλό του
στο στόμα του το σύστρεφε και τη γλώσσα του θέλει ...

ΝΕΝΑ
Ποιανού λαγού;

ΑΡΕΤΗ
Που 'ν' εδεπά ... Μου λύθηκα' τα μέλη,
πείραξην είχα λογισμού, κ' έλεγα ν' αφορμίσω,
τα λογικά μου τά 'χασα, γύρευγα να γυρίσω
νά 'μπει το φίδι κι από μπρος ώς μες στα σωθικά μου,
να σκίσει με, να φάγει με, να πάρει την εξιά μου.
Τό 'νιωσεν ο Ρωτόκριτος και κράζει μου: "Σηκώσου·
καιρός πουνιάλο****** να χαρείς κάτω απ' τον αφαλό σου."

ΝΕΝΑ
Ωφούουουου!!

ΑΡΕΤΗ
Γυρίζω ανάσκελα, με δάγκωσε στον ώμο,
τότες μου φάνη κ' έσφαζε το δόλιο το λαγό μου
που σπάραζε και σπάραζε· τι 'ταν χοντρό το φίδι
που ώς το μανίκι τού 'μπηξε, κ' έκοβγε σα λεπίδι.
Ωσά λαγήνι που γενεί πολλά πλατύ στον πάτο
και στο λαιμό πολλά στενό και ποθυμιά γεμάτο,
εδέτσι ηταν το πράμα μου μέσα σε τέτοια πάθη.
Η αποκοτιά τω' δυο κορμιώ' τόσο μεγάλη στάθη
π' αγριέψασι σαν τα θεριά, πώς κάνουσι σα σμίγου'·
τα δόντια μας τη σάρκα μας δαγκώνασι κ' ετρύγου'.
Λέγω του: "Αφού ξεκίνησες την όρεξή σου εις τούτο,
κούνα το το δοξάρι σου γρήγορα στο λαγούτο,
πιο γρήγορα ... πιο γρήγορα ... πιο γρήγορα ... πιο γρήγορα ...
Σύντριψέ με, κάψε με, να μην μπορώ να φύγω ..."
Ζιμιό******* τραβήχτη, αντρειεύεται· το χώνει πιο βαθιά μου·
το δάχτυλό του ανάδευε την τρύπα στα μεριά μου,
με τ' άλλο χέρι μάλαζε τα βυζιά μου π' ανάψα'·
ήταν καμίνι η σμίξη του κ' εκόρωνα στην κάψα,
ώσπου ένιωσα το κύμα του μες στου λαγού το στόμα
να σπάζει, να γεμίζει το - κι άλλο να θέλω ακόμα.

ΝΕΝΑ
Αλίμονο! σε γάμησε! ... Πώς θα μανιάσει ο Κύρης,
σα μάθει πως ο Ρώκριτος σού 'γινε νοικοκύρης
κ' εμπήκε και σ' ετρύγησε κάτω απ' τον αφαλό σου.
Αχ! μαγειρεύγου' βάσανα οι κοπέλες σαν καυλώσου'!

.

Το κείμενο είναι από το μετά τον θάνατο του Σεφέρη εκδοθέν βιβλίο:

Μαθιός Πασχάλης, Τα Εντεψίζικα**, Φιλ. Επιμ.: Γ.Π. Ευτυχίδης, Αθήνα: Λέσχη 1989.

Ο Μαθιός Πασχάλης είναι ψευδώνυμο του Σεφέρη και ο Γ.Π. Ευτυχίδης είναι ψευδώνυμο του Γ.Π. Σαββίδη.

Τα τελευταία χρόνια έρχεται στο φως της δημοσιότητας το φοβερό ερωτικό ταπεραμέντο του Σεφέρη και οι ερωτικές σχέσεις της ζωής του με την σύζυγο του Μάρω, 7η στην λίστα και όχι τελευταία , και χωρίς να καταγράφονται οι διάφορες εφήμερες σχάσεις.

Γράφει η Μάρη Θεοδοσοπούλου:

Πρώτος έρως, μια φίλη της αδελφής του της Ιωάννας, η «Μέλπα», που «τον ξαπόστειλε». Δεύτερος, η κόρη της πρώτης σπιτονοικοκυράς του στο Παρίσι, η Σουζόν, που «τον εξευτέλισε». Τρίτος και «βραχύβιος», η Νορβηγίδα Κίρστεν, με την οποία κατ' εξαίρεση «φάνηκε σκληρόκαρδος». Ακολουθεί «ο πρώτος μεγάλος έρωτας της ζωής του» η Γαλλίς Ζακλίν, που όμως «ήθελε γάμο» και «ο δεσμός τους θα γίνει απείρως οδυνηρός». Θα τον αγαπά μέχρι τέλους και θα ταξιδέψει στην Ελλάδα, το καλοκαίρι του 1971, για έναν τελευταίο αποχαιρετισμό που δεν στάθηκε δυνατός.
Δυστυχώς, η αλληλογραφία τους λανθάνει. Ο έρωτας για τη Ζακλίν θα επικαλυφθεί από το πάθος για την επόμενη μοιραία γυναίκα της ζωής του, τη Λουκία Φωτοπούλου, χαϊδευτικά Λου. Ενα ρομάντζο, λιγότερο συναισθηματικό, εντόνως αισθησιακό, καθώς η Λου, παντρεμένη και χωρισμένη, «έχει σχέσεις με γυναίκες όπως και με άντρες και προστατεύει με σθένος την ερωτική ελευθερία της». Πυκνή η αλληλογραφία τους, παραμένει αδημοσίευτη. Καιρός να την διαβάσουμε, αφού η Λου ενέπνευσε το «ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα «Εξι νύχτες στην Ακρόπολη», το οποίο και ερμηνεύει ο βιογράφος, ταυτίζοντας τη Λου με τη μυθιστορηματική ηρωίδα Σαλώμη ή και Μπίλιω.
Επεται και ως ανάπαυλα επώδυνων αμφιταλαντεύσεων και χωρισμών, μια χαριτωμένη Ρωσίδα στις Σπέτσες, πριν από τη γνωριμία με τη Μαρίκα Ζάννου, κατόπιν Λόντου και τέλος Μαρώ Σεφέρη. Αν και όταν τέθηκε θέμα γάμου και με τη Μαρώ, εμπλεκομένων και των παιδιών της, ο Σεφέρης ετράπη και πάλι σε φυγή, ζητώντας παρηγοριά στον έρωτα μιας Βολιώτισσας. Οπως και αν έχει, η συμβίωση με τη Μαρώ κατακάθισε «το βιολογικό ένστικτο για τη ζωή» του Σεφέρη, που θα ανανεωθεί χρόνια αργότερα στην Κύπρο, όπου όμως περιορίστηκε στη «θεά του έρωτα» και έφερε μόνο «οργασμό γραφής». «Σπάνιας οικειότητας και αντοχής» η σχέση του ζεύγους Σεφέρη, ωστόσο, καλοκαίρι του 1958, κατά την κορύφωση του Κυπριακού, την τάραξαν «οι χάρες μιας νεότερης γυναίκας», ενώ δυόμισι χρόνια αργότερα, κυριολεκτικώς την ταρακούνησε η γοητεία «νεαρής υπαλλήλου της πρεσβείας» στο Λονδίνο, οδηγώντας τη Μαρώ σε «απόπειρα αυτοκτονίας». Ανώνυμοι μένουν αυτοί οι δύο τελευταίοι πειρασμοί του Σεφέρη και νεφελώδεις οι σχετικές μαρτυρίες. Το σημαντικό είναι πως ο Σεφέρης ξέδωσε συνθέτοντας «πορνογραφικά δίστιχα», τα μεταθανάτια «Εντεψίζικα». Πάντως, τέλος στις ερωτικές δοσοληψίες του έδωσε μια κρίση προστάτη, που μάλλον τον προστάτεψε οριστικώς.


Ευτυχώς που σήμερα όσοι έχουν την ικανότητα να γράψουν εντεψίκικα ποιήματα δεν περιμένουν να πεθάνουν για να δούν το φως της δημοσιότητας.

Στο εξαιρετικό μπλογκ του Νέου Τιπούκειτου, μπορείτε να απολαύετε την μετάφραση ενός εντεψίκικου πονήματος ,στα ελληνικά, αλλά και την προσαρμογή του στα λατινικά, σαν μαντινάδα, σαν γραμμένο από την Δημουλά κτλ

.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

.

*πέλας= πλησίον, γείτονας ,εξ ου και η ρήση του Πλάτωνα - όμοιος ομοίω αεί πελάζει- ο όμοιος πάντα το όμοιο του πλησιάζει .

**Εντεψίζης (edepsiz) = αναιδής, αθυρόστομος, , άνθρωπος χωρίς τρόπους, αυθάδης και βωμολόχος.Τα εντεψίζικα τα λένε στις απόκριες και είναι σκωπτικά τολμηρού και σεξουαλικού περιεχομένου στιχάκια

***κομπώνω= απατώ, πλανώ

****άμοιαστα = αταίριαστα, απρεπή

*****αζάπης = φίλος, σύντροφος, ο δυστυχισμένος

****** Πουνιάλο= το εγχειρίδιο, το μαχαίρι, το στιλέτο

*******Ζιμιό = λοιπόν


Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010

ΤΑ ΛΕΦΤΑ, ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ; ΜΕΡΟΣ ΙΙ



Ένα μόνιμο ερώτημα αυτές τις μέρες είναι που πήγαν τα λεφτά όπως αναρωτιόμουν ήδη από τον Ιανουάριο .

Σαν ουσιαστική απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι η διαπίστωση ότι ένα σημαντικό ποσό από τα λεφτά διατέθηκαν για τις μισθολογικές δαπάνες του δημοσίου.

Αυτές από το 2001 μέχρι το 2009 σχεδόν διπλασιάστηκαν γιατί από 7,2 δισ. ευρώ έφτασαν στα 13,7 δισ. ευρώ.

Αν υπολογίσει δε κανείς ότι από τον γενικότερο δημόσιο τομέα ζουν πάνω από ένα εκατομμύριο άνθρωποι που έχουν οικογένειες και άτομα εξηρτημένα οικονομικώς από αυτούς μπορεί να καταλάβει ότι αυτοί που τα πήραν, τα ξόδεψαν και τελικά τα εισέπραξαν οι υπόλοιποι που δεν έχουν εξάρτηση από το δημόσιο και έχουν καταστήματα, επιχειρήσεις κτλ.

Κατά τον ίδιο τρόπο ακόμα και αυτά που έφαγαν τα διάφορα λαμόγια ένα μέρος τους πήγε στην κατανάλωση δηλαδή επέστρεψε μέσω της παραοικονομίας στον κόσμο.

Το να τα γυρίσουν δε όσοι τα πήραν είναι ένα εύκολο και λαϊκίστικο σύνθημα που κυριαρχεί αυτές τις μέρες που αναγκαστικά θα σφίξουν τα ζωνάρια.

Και αυτό γιατί πολλά από αυτά τα λεφτά τελικά τα πήραμε όλοι εμείς οι οποίοι ζούσαμε στην ουσία όλα αυτά τα χρόνια, με δανεικά πολύ πάνω από τις δυνατότητες μας και καταναλώναμε περισσότερα απ' όσα παρήγαμε.

Αντιγράφω από εδώ:

Το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας ανερχόταν σε 162 δισ. ευρώ ή 93,9% του ΑΕΠ στα τέλη του 2003. Όμως, αυξήθηκε δραματικά στα χρόνια που μεσολάβησαν με αποτέλεσμα να ανέλθει στο 120,2% του ΑΕΠ το 2006 και να εκσφενδονιστεί στο 169,1% του ΑΕΠ ή 406 δισ. ευρώ στα τέλη του γ' τριμήνου του 2009, σύμφωνα με τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος.

Κοινώς, το εξωτερικό χρέος της χώρας αυξήθηκε κατά 244 δισ. ευρώ μέσα σε 6 χρόνια. (Λέγε με Καραμανλή και Αλογοσκούφη!)

«Η μεγάλη αύξηση του εξωτερικού χρέους αποτυπώνει τη μεγάλη απώλεια ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας», τονίζει ο Γκίκας Χαρδούβελης, επικεφαλής οικονομολόγος της Eurobank, διευκρινίζοντας ότι στην ουσία αποτελεί το άθροισμα των ελλειμμάτων του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της χώρας.

Ο ίδιος υπογραμμίζει ότι «τα τελευταία χρόνια πουλήσαμε μια πόλη του μεγέθους της Θεσσαλονίκης για να διατηρήσουμε το βιοτικό μας επίπεδο με δανεικά».

Η μεγάλη αύξηση του εξωτερικού χρέους δείχνει ότι για πολλά χρόνια καταναλώναμε περισσότερα απ' όσα παρήγαμε, καλύπτοντας τη διαφορά είτε με δανεικά από το εξωτερικό, είτε με πώληση εγχώριων περιουσιακών στοιχείων.

Και ενώ είμαστε λοιπόν στα όρια της χρεοκοπίας διαπιστώνει κανείς ότι μερικοί εξακολουθούν απτόητοι να σπαταλούν λεφτά για να εξυπηρετηθούν καθαρά προσωπικές ανάγκες προβολής και μόνο.

Μπορεί τα ποσά που ξοδεύονται για αυτούς τους σκοπούς να είναι μικρά, αλλά τα πολλά μικρά ποσά κάνουν τελικά ένα μεγάλο έλλειμμα.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το παρακάτω φυλλάδιο που έλαβα ταχυδρομικώς χθες.

Πολύ θα ήθελα να μου εξηγήσει κανείς ποιά η σκοπιμότητα και η αναγκαιότητα της έκδοσης του και της ταχυδρομικής αποστολής του, σε άγνωστο σε μένα αριθμό ατόμων, πλην της προσωπικής προβολής των δύο υπομειδιώντων σε αυτό προσώπων.





Αλλά ας δούμε και την άλλη αιτία της δημιουργίας του ελλείμματος δηλαδή την φοροδιαφυγή.

Εδώ ,για να μην θεωρηθώ καπιταλιστής, θα χρησιμοποιήσω τα λεχθέντα από την Αλέκα από την εισηγητική της ομιλία στη συνέντευξη τύπου στη τελευταία ΔΕΘ

Κατ΄ αρχάς δεν μπορώ παρά να μην θαυμάσω το βάθος της πολιτικής της σκέψης όταν διαπιστώνει το αυτονόητο:

Οι επιχειρηματίες κάνουν επενδύσεις για κέρδη, δεν κάνουν για να λύσουν το πρόβλημα της ανεργίας.

Δηλαδή βρίσκεται σε πλήρη συμφωνία με τον Βγενόπουλο που είπε:

Δεν υπάρχουν κακοί κερδοσκόποι, όπως επίσης επειδή χρησιμοποιούμε τη λέξη κερδοσκόπος, έχετε ακούσει ποτέ να υπάρχει η λέξη χασοσκόπος;

Δικαίως δε με ατράνταχτη λογική εξηγεί η Αλέκα πάλι τα αυτονόητα:

Γιατί να φοροδιαφύγει ο Λάτσης και ο Βαρδινογιάννης; Αφού έχει αμύθητα κέρδη. Αφού έχει επιχειρήσεις παντού, σε όλο τον κόσμο. Ό,τι θέλει δηλώνει στην Ελλάδα ή θα δηλώνει ένα μέρος στην Ελλάδα.

Οπότε πως μπορούμε να τους κάνουμε να πληρώσουν;

Εδώ μένω έκθαμβος από την πρωτότυπη λύση που βρήκε η Αλέκα

Φορολογία 45%, 50% στις μεγάλες επιχειρήσεις.

Μα μόλις παραπάνω δεν μας είπε ότι οι επιχειρηματίες κάνουν επενδύσεις για κέρδη και έχουν επιχειρήσεις παντού, σε όλο τον κόσμο;

Δεν θα είναι λογικό τότε να πάρουν τις επιχειρήσεις τους σαν γνήσιοι κερδοσκόποι και να τις πάνε εκεί που δεν θα πληρώνουν 50% εφορία;

Τελικά λοιπόν ποιοί φοροδιαφεύγουν στην Ελλάδα;

Εδώ η Αλέκα κάνει μια ειλικρινέστατη παραδοχή.

Ναι, φοροδιαφεύγουν μεσαίοι και μικροί. Γιατί; Γιατί άμα πληρώσουν και τους φόρους τελειώσανε, κλείσανε τα μαγαζιά. Το ίδιο το σύστημα τους αναγκάζει. Δεν είναι λύση αυτή ούτε τους χειροκροτούμε. Ίσα-ίσα τους λέμε είναι αυταπάτη αυτό που έχουν. Και φοροδιαφεύγοντας δεν πρόκειται να διατηρήσουν τις επιχειρήσεις τους ή δεν πρόκειται να επιβιώσουν.

Αφού λοιπόν είτε κλέψουν την εφορία είτε δεν την κλέψουν αφού το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο, δηλαδή να κλείσουν, δεν δίνουν και κανένα φράγκο στην εφορία μπας και ελαφρώσουν τα μόνιμα και γνωστά θύματα των περικοπών ή θεωρούν ότι καλύτερα είναι σαν τον Σαμψών να αναφωνήσουν κλείνοντας :Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων

Τελικά λοιπόν αυτοί που δεν φοροδιαφεύγουν, γιατί δεν μπορούν, είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι και γι΄ αυτό, αυτούς βρήκε πρόσφορους η κυβέρνηση και τους έδωσε και κατάλαβαν.

Και που είστε ακόμη!