ΤΑ ΛΕΦΤΑ ,ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΤΑ ΛΕΦΤΑ;

Ένας μακαρίτης φίλος μου ,σαφώς αυτόχειρας από τα 3 πακέτα τσιγάρα που κάπνιζε την ημέρα, δεν γούσταρε τις πολυπρόσωπες συνεστιάσεις και τις απέφευγε για ένα απλό λόγο.
Μερικοί έτρωγαν πολύ και παράγγελναν συνέχεια, ενώ αυτός που είχε χειρουργήσει το στομάχι του όσο και να προσπαθούσε δεν μπορούσε να τους συναγωνιστεί αλλά δυστυχώς, με μεγάλη του δυσφορία, την ώρα του λογαριασμού πλήρωνε το ίδιο με αυτούς!
Η ιστορία αυτή μου έρχεται στο μυαλό όταν ακούω από αρκετούς ότι την κρίση να την πληρώσουν τα μονοπώλια και το μεγάλο κεφάλαιο και όχι οι εργαζόμενοι.
Προφανώς δεν θα είχα καμιά αντίρρηση σε αυτή την πρόταση γιατί ούτε μονοπώλιο έχω ούτε ανήκω στο μεγάλο κεφάλαιο.
Όμως μόνο τα μονοπώλια και το μεγάλο κεφάλαιο επωφελήθηκαν από τα λεφτά που μπήκαν στην Ελλάδα και κανένας άλλος;
Το 1980 πήγα και γύρισα στην Βουδαπέστη με ΙΧ μέσω της τότε Γιουγκοσλαβίας από δύο διαφορετικές διαδρομές . Το αίσθημα που απέκτησα επιστρέφοντας στην Αθήνα ήταν μια βαθύτατη απογοήτευση για την εικόνα της ελληνικής επαρχίας με τα κακοχτισμένα σπίτια με ελλενίτ και λαμαρίνες ,σε αντίθεση με την εικόνα μιας Γιουγκοσλαβικής υπαίθρου με ένα έντονο οικοδομικό οργασμό που παρουσίαζε τότε.
Κάπου 15 χρόνια μετά πήγα για μια ομιλία στην Κομοτηνή όποτε occasione data κάναμε με την γυναίκα μου την διαδρομή με το αυτοκίνητο εκδρομή, πηγαίνοντας και επιστρέφοντας από διαφορετικούς δρόμους.
Η εικόνα της ελληνικής επαρχίας που είχα στο μυαλό μου είχε εξαφανιστεί και ένα πλήθος από σπίτια υψηλού κόστους κατασκευής σε νοικοκυρεμένα χωρία, ιδίως στην Μακεδονία, φτιαγμένα εμφανώς με σχέδια αρχιτεκτόνων ήσαν κτισμένα σε αυτά ,με μόνο μελανό σημείο την τοποθέτηση του ηλιακού θερμοσίφωνα σε εμφανή θέση προφανώς για να αποδεικνύει την οικονομική ευμάρεια του ιδιοκτήτη!
Και μιλάω για τα χωριά και τις κωμοπόλεις και όχι για τις επαρχιακές πόλεις που όλες πλέον δεν διαφέρουν σε τίποτα σε οικιστική ανάπτυξη από την Αθήνα χάνοντας βέβαια δυστυχώς την δική τους ταυτότητα ,αλλά από την άλλη μεριά εξασφαλίζοντας ιδιόκτητη στέγη στο 80% των Ελλήνων σε σχέση με μόνο το 60% των Ευρωπαίων.
Δεν συζητάω βέβαια ότι η χώρα μας βρίσκεται στην έκτη θέση της κατάταξης στην Ευρώπη σε αυτοκίνητα , αφού ο αριθμός επιβατικών αυτοκινήτων αυξήθηκε από 170 ανά 1.000 κατοίκους το 1990 σε 393 ανά 1.000 κατοίκους το 2005, δηλαδή κατά 131%, ενώ ο αντίστοιχος ευρωπαϊκός μέσος όρος ήταν 31%.
Από την άλλη μεριά έχετε δεί να ψωνίζει σε σουπερμαρκετ ή να αγοράζει πχ κρέας ο Εγγλέζος και ο Έλληνας ;
Έχει γίνει ανέκδοτο στην παρέα ,η ιστορία του κουμπάρου μου που έχοντας κάνει για 3 χρόνια το PhD του στην Αγγλία, απέκτησε φίλους ένα ζευγάρι πανεπιστημιακών που τον βοήθησαν εκεί ,οπότε όταν επέστρεψε τους κάλεσε να έρθουν στην Αθήνα να τους φιλοξενήσει.
Όταν το ζεύγος ήρθε στην Αθήνα και ρώτησαν οι άνθρωποι ποιός είναι ο ρυθμός του σπιτιού για να προσαρμοστούν, παραξενευτήκαν στην αρχή όταν τους είπαν ότι κοιμούνται καμία ωρίτσα το μεσημέρι.
Βέβαια ήδη από την πρώτη μέρα μετά το τρίτο διαφορετικό πιάτο φαγητού που έφαγαν το μεσημέρι ,το ζεύγος των Εγγλέζων ξύπνησε στις 7 το απόγευμα!
Όταν αντίστοιχα οι δικοί μου προσκλήθηκαν από τους Εγγλέζους κάποια Χριστούγεννα βρέθηκαν μπροστά σε μία ευμεγέθη turkey βάσει της παραδόσεως.
Αφού ευχαριστήθηκαν το Εγγλέζικο χριστουγεννιάτικο φαγητό η νοικοκυρά ξεκοκάλισε την γαλοπούλα και τις επόμενες μέρες έτρωγαν turkey με πουρέ, turkey με πιλάφι κτλ μέχρι να τελειώσει!
Μπορείτε να φανταστείτε ότι κάτι αντίστοιχο θα μπορούσε να γίνει ποτέ σε ένα έστω σπίτι κάποιου από αυτούς τους τροφαντούς αγροτοπατέρες που δηλώνουν καθημερινά στις τηλεοράσεις ότι πεινάνε;
Όταν έρεαν τα λεφτά της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής φρόντιζαν αντί να αλλάξουν τις καλλιέργειες και να παράγουν προϊόντα που να τα χρειάζεται η αγορά για να μην πεινάσουν, να πάρουν τα χιλιάδες θηριώδη τρακτέρ που βλέπουμε σήμερα παρατεταγμένα στα μπλόκα, καθένα για 10 στρέμματα χωράφι, και να παίρνουν τις επιδοτήσεις πχ για ένα βαμβάκι που μπορείς να το αγοράσεις πολύ φτηνότερα και σε πολύ καλύτερη τιμή από αλλού.
Για τον επόμενο χρόνο όμως ήξεραν ποια καλλιέργεια θα αποδώσει οικονομικά.
Αυτή θα είναι το εθιμικό φύτεμα των τρακτέρ στις εθνικές οδούς τον χειμώνα , μιας και είμαστε λαός που τηρεί με ευλάβεια τις εποχιακές παραδόσεις του, όπως οι απεργίες των πλοίων το καλοκαίρι, οι καταλήψεις των σχολείων το φθινόπωρο στην συνέχεια τα επεισόδια στην πορεία του Πολυτεχνείου και βέβαια οι απαραίτητοι σκουπιδοσωροί για Χριστουγεννιάτικη διακόσμηση.
Όλα αυτά λοιπόν τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα τρακτέρ, τα καταστήματα πολυτελείας, τα σκυλάδικα δεν ανήκουν στα μονοπώλια και τις πολυεθνικές.
Ανήκουν σε μένα και σε σένα που τα αποκτήσαμε άλλος με τον ιδρώτα του και άλλος με κομπίνα αλλά που όλοι μας δεν υπολογίζαμε όταν τα αποκτούσαμε ότι ένα μεγάλο μέρος τους αποκτήθηκε με δανεικά χρήματα .
Θα μου πει κάποιος πως τα λεφτά τα δανείστηκαν διεφθαρμένες κυβερνήσεις και ότι μεγάλο μέρος πήγε στους κατά Καραμανλή νταβατζήδες.
Βέβαια ξεχνάει ότι αυτές οι κυβερνήσεις είναι αντανάκλαση αυτού του λαού και αυτός ο λαός είναι που τις ψηφίζει.
Αυτός επίσης ο λαός είναι που ζητάει τον παράνομο διορισμό του παιδιού του στο δημόσιο ή την αργομισθία για τον εαυτό του , που φοροδιαφεύγει ασύστολα , που λαδώνεται αλλά και λαδώνει για να κάνει την δουλειά του αλλά και την παρανομία του, που εισπράττει τελικά διάφορα και ποικίλα επιδόματα για να σταματήσει μια απεργία, που παίρνει αναπηρική σύνταξη και μετά ασχολείται με τον αθλητισμό, που εισπράττει επιδοτήσεις που αντιστοιχούν σε χωράφια μιας διπλάσιας σε έκταση Ελλάδας, που κτίζει παράνομα με ανασφάλιστους αλλοδαπούς εργάτες, που κλέβει από το δημόσιο έργο για ένα χαντάκι στο χωριό του μέχρι τα έργα σε εθνικό επίπεδο και όλα αυτά που συνθέτουν την θλιβερή Ελληνική πραγματικότητα και είναι τοις πάσι γνωστά.
Βεβαίως και οι νταβατζήδες σε αυτό το μπάχαλο θα φάνε την μερίδα του λέοντος αλλά μαζί με αυτούς τρώει και ένα τεράστιο πλήθος από το λαό.
Έτσι λοιπόν σήμερα βρισκόμαστε στην θέση του μακαρίτη που ανέφερα στην αρχή όταν έρχεται ο λογαριασμός που πρέπει να πληρώσουμε χωρίς να έχουμε φάει τα ίδια.
Οι Ευρωπαίοι όμως σαν τον εστιάτορα δεν ξέρουν τι έχει φάει ο καθένας ξεχωριστά αλλά ξέρουν πολύ καλά τι χρωστάει η παρέα σαν σύνολο.
Έτσι λοιπόν και ο τελευταίος που ήρθε στην παρέα θα πληρώσει τον κοινό λογαριασμό έστω και αν πρόλαβε να τσιμπήσει ελάχιστα ενώ οι άλλοι χλαπάκιασαν τον άμπακο.
Τελικά βέβαια όταν δεν θα υπάρχουν λεφτά για να πληρωθεί ο λογαριασμός θα αναγκαστούμε όλοι μαζί αφού πλύνουμε πρώτα τα πιάτα του εστιατορίου, μετά να τρώμε ότι βρίσκεται στο σπίτι, δηλαδή ψωμοτύρι άντε μαζί και με καμιά ελιά από τους συγγενείς στο χωριό, ενώ τα μονοπώλια και το μεγάλο κεφάλαιο θα συνεχίσουν να γλεντάνε στο πάλαι ποτέ εστιατόριο που τώρα πλέον θα έχει υποβαθμιστεί σε συνοικιακή ταβέρνα.