Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008

ΕΙΘΕ………..



ΕΙΘΕ
Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ
ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΤΟΣΟ ΟΜΟΡΦΗ
.
.
.
ΝΑ ΜΗΝ
ΞΑΝΑΚΟΥΣΟΥΜΕ
ΠΟΛΙΤΙΚΟ
ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΕΙ ΞΕΔΙΑΝΤΡΟΠΑ
ΠΩΣ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΗΘΙΚΟ
.
.
.
ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΑΥΤΑ
ΑΚΟΜΑ ΜΕΡΙΚΑ
ΛΑΜΟΓΙΑ



ΝΑ ΒΡΕΘΟΥΝ ΦΥΛΑΚΗ
.
.
.

ΣΑΝ ΚΑΙ
ΑΥΤΑ
ΤΑ ΔΥΟ
.
.
.
ΠΑΡΕΑ ΜΕ
ΟΣΟΥΣ ΤΑ ΠΗΡΑΝ

ΧΟΝΤΡΑ
.
.
.
ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ
ΤΗΝ ΤΥΧΗ
ΝΑ ΑΠΟΚΤΗΣΟΥΜΕ
ΜΕΡΙΚΟΥΣ
ΑΚΟΜΑ ΕΛΛΗΝΕΣ
ΣΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΝ
ΠΟΥ ΧΑΣΑΜΕ
.
.
.
ΝΑ ΜΗΝ
ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ
ΝΑ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ
ΓΙΑ ΔΙΑΚΟΠΕΣ
ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ

ΣΤΗ ΜΥΚΟΝΟ
.
.
.

Η ΑΛΛΟ ΠΑΙΔΙ
ΝΑ ΤΟ
ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟΣ

ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΙΑ
.
.
.
Η ΖΑΡΝΤΙΝΙΕΡΕΣ
ΝΑ ΣΠΑΝΕ ΣΤΟ ΞΥΛΟ
ΠΕΡΑΣΤΙΚΟΥΣ
.
.
.
ΝΑ ΜΗΝ ΞΑΝΑΚΑΕΙ

Η ΑΘΗΝΑ
.
.
.


ΟΥΤΕ ΝΑ ΞΑΝΑΓΙΝΕΙ
ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΣΑΝ ΤΗΣ
ΒΟΜΒΑΗΣ
.
.
.
ΕΙΤΕ
ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ


ΣΑΝ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ
.
.
.

ΚΑΙ ΕΙΘΕ
ΝΑ ΜΗΝ
ΚΙΝΔΥΝΕΥΕΙ ΠΙΑ

Η ΕΙΡΗΝΗ
ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
.
.
.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΗ Η ΝΕΑ ΧΡΟΝΙΑ



Είχα γράψει αυτό το ποστ όταν βρήκα το περιοδικό ΣΥΛΛΟΓΗ του Ιανουαρίου του 1969 και μέσα σε αυτό τις μοναδικές γελοιογραφίες του ΚΥΡ που και μετά από 40 χρόνια διατηρούν αναλλοίωτη την φρεσκάδα τους .
Βέβαια μεσούσης της δικτατορίας ο πάντα καυστικός ΚΥΡ αναγκαστικά ασχολείται με ανώδυνα θέματα ενώ με το πενάκι του θα μπορούσε, αν δεν ήταν σαν όλους μας τότε φιμωμένος, να διακωμωδήσει την τραγική πραγματικότητα της εποχής εκείνης που ήταν πολύ χειρότερη από την σημερινή.









ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΟΥΝ

Κυριακή 28 Δεκεμβρίου 2008

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΥΤΑΡΑΣ-ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ





Συχνά διαβάζουμε στις εφημερίδες να τίθεται ,σε σχέση με τα τελευταία γεγονότα ,το ερώτημα, που είναι η πνευματική ηγεσία της χώρας;
Ε, λοιπόν όταν αυτή η ηγεσία βγαίνει να πει την γνώμη της ευθαρσώς και με πόνο ψυχής ,η φωνή της καλύπτεται από σωρεία δευτερευόντων θεμάτων και ειδήσεων.
Στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ της 22-12-08 για να διαβάσουμε ένα από τα πιο ουσιαστικά κείμενα που έχουν γραφτεί αυτές τις μέρες για τα γεγονότα, του
Δημήτρη Μυταρά, έπρεπε να φτάσουμε στην σελίδα 56 της εφημερίδας ακριβώς πριν τα οικονομικά !
Δεν ξέρω αν γι΄ αυτό είναι υπεύθυνος ο φίλτατος
kairos ,που ειρήσθω εν παρόδω, γρήγορα βαρέθηκε ή κουράστηκε το μπλογκάρισμα και σπανίως πλέον ποστάρει.
Αναδημοσιεύω λοιπόν αυτή την σπαρακτική κραυγή αγωνίας και απελπισίας ενός ανθρώπου που γνωρίζει τα πράγματα εκ των ένδον και τιμά την Ελλάδα σε όλο τον κόσμο με το έργο του και προσυπογράφω κάθε του λέξη.

Πώς φτάσαμε στην καταστροφή

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΜΥΤΑΡΑ*

Το ηφαίστειο της Σαντορίνης εξερράγη πριν από χιλιάδες χρόνια, αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στο νησί, προκάλεσε καταστροφές στο Αιγαίο και εξαφάνισε τον μινωικό πολιτισμό.
Τι προκάλεσε την έκρηξη; Σίγουρα αλληλοσυγκρουόμενες πιέσεις, κινήσεις προς πάσαν κατεύθυνση και ασύμμετρες μετατοπίσεις στα έγκατα της Γης...
Οι ίδιοι λόγοι ακριβώς προκάλεσαν την έκρηξη και τις καταστροφές που συντάραξαν τον τελευταίο καιρό το πανελλήνιο και ακόμα μας ταλαιπωρούν οι μετασεισμικές δονήσεις. Ολοι περιγράφουν την εικόνα και πολύ λίγο ασχολούνται «με τους λόγους και τις αιτίες που μας αφήνουνε μισούς».
Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Πρώτον: Ο δαίμονας της ψηφοθηρίας.
Όλα τα κόμματα ανεξαιρέτως και με διάφορους τρόπους και οποιοδήποτε τίμημα, προσπαθούν να κερδίσουν έστω και ελάχιστες ψήφους, υποσχέσεις, προτάσεις ανεφάρμοστες· λαϊκισμοί, συχνά με ανυπολόγιστο οικονομικό κόστος, σπατάλη λόγων, σπατάλη ανθρωπίνων ψυχών. Όλα στο βωμό της ψήφου!!!
Πολιτικοί, που η άμετρη φιλοδοξία τους είναι πολύ περισσότερη από τις ικανότητές τους να διοικούν και να καθοδηγούν λαούς.
Το κάθε ένα από αυτά τα 5 κόμματα έχει διαχωρίσει απολύτως τις θέσεις του από τα υπόλοιπα, χωρίς καμιά επαφή σε οποιοδήποτε σημείο, ώστε να μοιάζουν σαν να αφορούν διαφορετικά κράτη!!!
Ότι και αν προταθεί από το ένα κόμμα απορρίπτεται τελείως από τα άλλα, έχουν μοιραστεί την πίτα του ελληνικού λαού και τον τραβούν από τα «5 σημεία» του ορίζοντα!!!
Ούτε ίχνος συνεργασίας δεν φαίνεται να υπάρχει. Αν γινότανε παγκόσμιος πόλεμος, το ένα κόμμα θα κήρυττε τον πόλεμο στη Γερμανία, το άλλο στη Ρωσία, άλλο στην Ιταλία και μερικοί θα κολυμπούσαν για την Αμερική. Σε στιγμές κρίσεων, όπως η συγκεκριμένη, ο κάθε ένας προσπαθεί να εκμαιεύσει ψήφους.
Φυσικά η δυσπιστία και η ανασφάλεια είναι αποτέλεσμα της αναξιοπιστίας που δημιουργούν τα κόμματα!!! Όλα δε μαζί ζητούν συνεχώς, και αναλόγως με την εποχή, μονίμως εκλογές!!! Σαν κάποιος που ποντάρει συνεχώς στο καζίνο, μπας και κερδίσει.
Στο παιχνίδι της ψηφοθηρίας οι πάντες προσφέρουν τα πάντα σε υποσχέσεις που δεν είναι δυνατόν να πραγματοποιηθούν. Τη στάση αυτή γενικώς θα τη θεωρούσα επιζήμια, ανεύθυνη και αντεθνική για την έρημη την Ελλάδα!!
Δεύτερον: Παιδεία.
Σαν πανεπιστημιακός δάσκαλος θα εντόπιζα το πρόβλημα με 5 λέξεις: έξω τα κόμματα από τα πανεπιστήμια. Έχοντας ζήσει σ' αυτό τον χώρο 30 χρόνια, έχω να πω και πάλι ότι τα πανεπιστήμια πριν απ' όλα είναι χώρος γνώσης και μετά όλα τα άλλα!!
Εάν δεν εξυπηρετείται η γνώση, τότε είναι άχρηστα και θα έπρεπε να μεταβληθούν σε κομματικά γραφεία. Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, με σκόπιμη αποσιώπηση του προβλήματος, σας λέω ότι ο νόμος-πλαίσιο του '83 έχει υποβαθμίσει τα πανεπιστήμια, διότι έχει δώσει την απόλυτη ευχέρεια στους ήδη υπηρετούντες να αυτοεξελίσσονται μέσω των συντεχνιακών συμφερόντων, αποκλείοντας οποιονδήποτε υποβάλλει υποψηφιότητα εκτός συντεχνίας. Οι δε μόνιμες απεργίες, καταλήψεις, οι οποίες μειώνουν τον χρόνο διδασκαλίας στο 1/4, προκαλούν ανυπολόγιστες βλάβες στη διδασκαλία και τη γνώση και μας τοποθετούν μόνιμα χαμηλά στην αξιολόγηση ποιότητος πανεπιστημίων.
Το δε πανεπιστημιακό άσυλον πρέπει να αναθεωρηθεί εκ βάθρων ώστε να λειτουργεί θετικά. Είναι τραγικό να υβρίζονται, να ταλαιπωρούνται, να δέρνονται και να στέλνονται στο νοσοκομείο καθηγητές και πρυτάνεις χωρίς να διαμαρτύρεται κανείς. Είναι άθλιο να καίγονται πανεπιστημιακά κτήρια και βιβλιοθήκες και να μην διαμαρτύρονται υπουργοί και πρωθυπουργοί γι' αυτή την κατάντια!!!
Όλα αυτά είναι ανάξια ευρωπαϊκού κράτους που θέλει να έχει θέση στην πανεπιστημιακή κοινότητα!!!
Εγκλήματα κοινού ποινικού δικαίου διαπράττονται μέσα στα άσυλα πανεπιστημίων και δεν μιλάει κανείς!! Οι μεν καθηγητές για να μην χάσουν τη βολή τους και τα κεκτημένα, οι δε πολιτικοί για να μη χάσουν τις φοιτητικές ψήφους!!!
Και οι 15χρονοι μαθητές των γυμνασίων, κάτω απ' το μαύρο σύννεφο της μελλοντικής τους εξέλιξης, αποτελούν το καινούργιο επαναστατικό στράτευμα που έδειξε τη μάχιμη ικανότητά τους στις τελευταίες ταραχές!!!!
Δεν θέλουμε να πιστέψουμε τελικά ότι στην Ελλάδα τα κανονικά σχολεία είναι τα φροντιστήρια, και τα δημόσια σχολεία παίζουν τον ρόλο του συμπληρώματος που παρέχει γνώσεις. Παγκόσμια πρωτοπορία!!! Διότι πουθενά αλλού στον κόσμο δεν γίνεται αυτό. Αυτό δεν έχει ενοχλήσει ούτε υπουργεία ούτε τους εκπαιδευτικούς και στις 3 βαθμίδες, ώστε να κάνουν κάποια απεργία γι' αυτό...
Τους ενοχλεί μόνο όταν θίγονται προσωπικά και συνδικαλιστικά συμφέροντα.Δεν τους ενοχλεί η άθλια και πλημμελής λειτουργία των πανεπιστημίων.
Δεν τους ενοχλεί ο τρόπος εκλογής των καθηγητών, δεν ενοχλούν οι ατελείωτες και χρονοβόρες επεμβάσεις των συνδικαλιστών και των κομμάτων, δεν τους ενοχλεί ότι είμαστε στον πάτο της εκπαιδευτικής πολιτικής στον κόσμο.
Δεν καταλαβαίνουν και ούτε το σχολιάζουν ότι χιλιάδες Έλληνες πηγαίνουν να σπουδάσουν εκτός Ελλάδος σ' όλες τις χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, ξοδεύοντας τεράστια ποσά συναλλάγματος, δεν τους ενοχλεί ότι η φοιτητική κοινότητα δεν διαθέτει ερευνητικά προγράμματα, δεν τους ενοχλεί ότι τα κόμματα τούς εκμεταλλεύονται για να μαζεύουν ψήφους και απορούν διότι, λόγω αγραμματοσύνης, δεν θα βρίσκουν δουλειά ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη, δεν γνωρίζουν ότι με 3 απουσίες αδικαιολόγητες χάνεις το έτος σου από οποιοδήποτε σοβαρό πανεπιστήμιο. Τέλος δεν τους ενοχλεί ότι πολλοί σπουδάζουν στη Ρουμανία, στην Ιταλία ή αλλού και μέσω του παλιού ΔΙΚΑΤΣΑ παίρνουν την ισοτιμία, ότι τα ΤΕΙ αναβαθμίζονται στα χαρτιά ισοδύναμα των πανεπιστημίων ενώ στην πραγματικότητα η επιλογή του προσωπικού και τα προγράμματα σπουδών παραμένουν στην παλιά κατάσταση με χαμηλότερα κριτήρια, αρκεί να έχουμε μερικές ψήφους περισσότερο. Δεν είδα καμιά μαρτυρία ή συμπαράσταση στον πρύτανη που στείλανε στο νοσοκομείο πράγμα που θεωρώ έσχατη αθλιότητα.
Πότε θα συνέλθουμε και θα αντιμετωπίσουμε τα σοβαρά προβλήματα που μας κατατρύχουν στην Παιδεία; Είναι ευθύνη όλων!!!!
Και επαναλαμβάνω... «Έξω τα κόμματα από την Παιδεία».
* Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών


Οι υπογραμμίσεις με τα μαύρα γράμματα στο κείμενο είναι δικές μου.





Τρίτη 23 Δεκεμβρίου 2008

Ο ΑΛΕΚΟΣ, Ο ΑΛΕΞΗΣ, Η ΠΕΪΛΙΝ, Ο ΘΟΔΩΡΟΣ ΚΑΙ Ο SCHMID




Διάβαζα στο ΒΗΜΑ της ΚΥΡΙΑΚΗΣ :
Ο ΣΥΡΙΖΑ δέχεται όμως και την πίεση των δημοσκοπήσεων, οι πρώτες δύο εκ των οποίων (μετά τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου) έδωσαν τα χαμηλότερα ποσοστά που έχει λάβει τον τελευταίο χρόνο, φτάνοντας από το άλλοτε... αστρονομικό 18% στο 7,5%. «Και στο-10% να έφτανε ο ΣΥΡΙΖΑ, τουλάχιστον εγώ θα στήριζα τις θέσεις που πιστεύω ότι είναι σωστές» έλεγε ο κ. Αλαβάνος,….
Και έκανα την απλή σκέψη ,εάν οι θέσεις του είναι σωστές, τότε προφανώς θα είναι λάθος ο λαός που θα τον πάει στο –10% !
Το μόνο καλό πάντως με το –10% είναι ότι κανένας δεν πρόκειται του ζητήσει συνεργασία μαζί του, οπότε τουλάχιστον θα γλιτώσει από τις γραμμές του τραίνου ο Αλέξης που θα έπεφτε σ΄ αυτές αν το ΠΑΣΟΚ του έδινε 40 έδρες για να συνεργαστούν!
Ίσως όμως για τις τόσο σαφείς δηλώσεις του οι κακές γλώσσες τον έχουν ήδη βαπτίσει η Σάρα Πέιλιν του Αλαβάνου!
Σίγουρα δε δεν πρόκειται να τους ζητήσει συνεργασία ο Πάγκαλος που με το απύλωτο στόμα του θεωρεί ότι όταν μιλάει για συνεργασία δεν :εννοούμε το χώρο του Συνασπισμού δεν εννοούμε τον κ. Τσίπρα και τον κ. Αλαβάνο. Εξάλλου, θα πρέπει να τους βρούμε, να τους πείσουμε να βγάλουν τα κοντά παντελονάκια, να τους πείσουμε ότι δεν είναι μαθητές, ότι πλέον τελειώσαμε με τις μαθητικές διαδηλώσεις και άλλα τέτοια
Άσε δε που μετά τον Αλαβάνο και τον Τσίπρα δεν γλύτωσε και ο υπόλοιπος ΣΥΡΙΖΑ που ενοχλεί και την μύτη του με τις ακτιβιστικές του ενέργειες! (Τα πανό στην Ακρόπολη και οι άλλες αθλιότητες μυρίζουν ΣΥΡΙΖΑ τόσο έντονα όσο μια φτηνή κολόνια σε μια "κατάλληλη" κυρία )

Άραγε διαβάζοντας όλα αυτά γιατί μου ήρθε αμέσως μετά στο μυαλό αυτό που έχει πει ο Carlo Schmid *:
Όταν ήμουνα νεώτερος πίστευα ότι ο πολιτικός πρέπει να είναι ευφυής.
Τώρα γνωρίζω ότι η ευφυΐα δεν βλάπτει τουλάχιστον !

*Γερμανός πολιτικός και συνταγματολόγος.
.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ
ΣΕ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΩΠΑ

Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου 2008

ΕΜΠΡΟΣ ΛΟΙΠΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΒΑΡΥΜΠΟΜΠΗ!



Επιτέλους!
Έχει κάνει η πεφωτισμένη, λόγω ονόματος, Φωτεινή Πιπιλή μια μεγάλη και σοφή πρόταση.
Γιατί να μην γίνονται οι διαδηλώσεις στην Βαρυμπόμπη αντί στο κέντρο της Αθήνας;
Ήταν οι πιο σωστή πρόταση που ακούστηκε αυτές τις μέρες.
Την άκουσαν οι προοδευτικοί και μαχόμενοι με τις μολότωφ αντιεξουσιαστές, που μερικοί κακόπιστοι τους αποκαλούν με τον μη εγκριθέντα εισέτι από τον Μπαμπινιώτη νεολογισμό, μπαχαλάκηδες και την έκαναν πραγματικότητα!
Μόνο που αυτό έγινε από την ανάποδη μεριά.
Ήρθε η Βαρυμπόμπη στο κέντρο της Αθήνας.
Έβλεπα χθες το τηλεοπτικό πλάνο με την Βασιλίσσης Σοφίας, μετά τα επεισόδια, παντελώς άδεια από ανθρώπους και αυτοκίνητα και αναγάλλιασε η ψυχή μου.
Επιτέλους λύθηκε έτσι και το κυκλοφοριακό γιατί φαίνεται ότι δεν υπάρχουν πολλοί συνειδητοποιημένοι αγωνιστές που να διαθέτουν το αυτοκίνητο τους να γίνει οδόφραγμα στην Πανεπιστημίου ούτε να γίνεται στον ίδιο δρόμο περήφανος πυρσός που να μεταλαμπαδεύει στα πέρατα της οικουμένης το επαναστατικό φως της Αθήνας.
Ευτυχώς όμως που υπάρχουν αγωνιστές καταστηματάρχες που προσφέρουν στον αγώνα καταστήματα και εμπορεύματα ώστε αφ΄ ενός μεν το καιόμενο κατάστημα τους να συμβάλλει στην τουριστική ανάπτυξη της χώρας προσελκύοντας όλους τους πυρομανείς της υφηλίου, αφ΄ ετέρου δε συνεισφέροντας στην ισοκατανομή του πλούτου προμηθεύοντας με κινητά, γυαλιά πολυτελείας , ρούχα, κοσμήματα μέχρι τσάντες Louis Vuitton, γνήσιες, τον λαό συμβάλλοντας ταυτόχρονα και στην εξύψωση του αισθητικού του κριτηρίου που μέχρι τώρα είχε υποβαθμιστεί με τις άθλιες απομιμήσεις που κυκλοφορούν από τους μαύρους
Αλλά τα εύσημα για αυτό το επίτευγμα δεν ανήκουν μόνο σε όλους αυτούς.
Πρωταρχικά ανήκουν σε αυτή την κυβέρνηση που έχει μια βαθιά και στερεή γνώση της λαϊκής μας σοφίας και παράδοσης.
Εμπνέεται από το ευφυές πνεύμα του Καραγκιόζη που όταν τον δέρνουν με θυμοσοφία κάθεται ήσυχα και τις τρώει λέγοντας:
Άστους ,θα βαρέσουν ,θα βαρέσουν ,θα ιδρώσουν ,θα κρυώσουν , θα πάθουν πνευμονία και θα πεθάνουν !
Μετά ανήκει σε αυτή την άκρως αποτελεσματική αστυνομία, που σε μεγάλο της μέρος αποτελείται από αγνά παιδιά της υπαίθρου που με συγκίνηση φέρνουν στο μυαλό τους τις εικόνες από την παιδική τους ηλικία όταν ψεκάζουν με δακρυγόνα τους διαδηλωτές όπως ψέκαζαν σαν παιδιά τα δέντρα στο χωράφι μαζί με τον πατέρα τους.
Όταν δε πετύχουν και κανένα διαδηλωτή τότε ξαναθυμούνται τη παιδική τους ηλικία όταν έπαιζαν στο σχολείο το δημοφιλές παιχνίδι –πάνω χέρι ,κάτω χέρι.
Ιδιαίτερη όμως μνεία πρέπει να γίνει και στην Πανεπιστημιακή κοινότητα για την προάσπιση του ασύλου.
Όλες αυτές οι μέρες ήσαν οι πιο δημιουργικές για την προώθηση των δημοκρατικών θεσμών, της ακαδημαϊκής ελευθερίας, της διακίνησης των ιδεών και της προόδου της επιστήμης και της έρευνας.
Χάρις στο άσυλο έγινε δυνατή η αποθήκευση των μολότοφ και των πετρών απαραίτητων στοιχείων για τον επίλογο κάθε διαδήλωσης.
Πως αλλιώς θα μπορούσε κανείς να βρει τόσες μολότωφ και πέτρες στο κέντρο μιας πόλης;
Τα γραφεία των καθηγητών έχασαν την στυλέ τους εμφάνιση και απέκτησαν μια δημιουργική ακαταστασία, ενώ η καταστροφή αρχείων και μελετών όπως και η κλοπή κομπιούτερ τους οδήγησε σε νέες φρέσκες ερευνητικές εργασίες και σε προμήθεια νέων καλύτερων και ισχυρότερων υπολογιστών από αυτούς που διαθέτουν και Vista.
Έτσι δόθηκε και η ευκαιρία να ανακαινιστεί το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης και να γλιτώσουμε από τα παλιά και ξεπερασμένα βιβλία της Νομικής της Αθήνας που προσέφεραν ένα μεγαλειώδες θέαμα με το κάψιμο τους .
Δεν είναι δε σαφώς καλύτερη η νέα βιβλιοθήκη της Αλεξανδρείας από το να μας είχε μείνει εκείνη η αρχαία;
Τέλος δεν μπορώ να μην εξάρω την συμβολή των διαφόρων που καλούν σε συγκέντρωση τον κόσμο πότε στο Σύνταγμα ,πότε στα Προπύλαια ή ακόμα καλύτερα στην Ομόνοια.
Μπορεί μερικοί να αμφισβητούν τον αριθμό των συγκεντρωμένων αλλά ευτυχώς που υπάρχουν άτομα που με σθένος τους διαψεύδουν.
Έλεγε χθες μια ομιλούσα κεφαλή στην τηλεόραση ότι ήσαν 3.000 άνθρωποι στην συγκέντρωση του ΚΚΕ.
Δυστυχώς όμως γι΄ αυτόν είχε καλέσει την όψιμη μεν αλλά μαχητική νυν, κομουνίστρια Λιάνα Κανέλλη η οποία στεντορεία τη φωνή τον διέψευσε λέγοντας :
Ήσαν 7000,ήσαν 7000 χιλιάδες (δις, για να μας εντυπωθεί το νούμερο).
Καταπτοημένος ο τηλεπαρουσιαστής με αυτό το φοβερό νούμερο και ταυτόχρονα από το άγριο βλέμμα που του έριχνε η Λιάνα, δεν τόλμησε να της κάνει τον έξυπνο και να της πει ότι το λεκανοπέδιο έχει 4.000.000 κατοίκους.
Βέβαια αυτές τις μέρες υπάρχουν αρκετοί διεστραμμένοι, όπως και εγώ, που θέλουν να βλέπουν στους δρόμους κίνηση και κόσμο.
Μία λύση λοιπόν υπάρχει.
Να πάμε στην Βαρυμπόμπη!

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2008

ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΔΕΝ ΤΑ ΦΟΡΑΝΕ ΚΑΙ ΤΑ ΓΙΑΟΥΡΤΙΑ ΔΕΝ ΤΑ ΤΡΏΝΕ ΤΙ ΤΑ ΚΑΝΟΥΝΕ;




Όπως είδατε χθες στις ειδήσεις, ένας, δυστυχώς άστοχος, Ιρακινός δημοσιογράφος πέταξε δυο παπούτσια στον πρόεδρο Μπούς ο οποίος όμως κατάφερε να αποφύγει και τα δύο τεχνηέντως, αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι είναι ακόμα αναγκαία η παρουσία των Αμερικανών στο Ιράκ για αντιμετώπιση των τρομοκρατών, όταν οι Ιρακινοί από τα 3 μέτρα δεν μπορούν να πετύχουν ούτε την κεφάλα του Μπους .
Αντιθέτως οι Έλληνες είναι πάντα πιο εύστοχοι και αποτελεσματικοί χρησιμοποιώντας δε σαφώς πιο ήπια μέσα.
Έχουν οικολογική συνείδηση και πετάνε μόνο βρώσιμα προϊόντα όπως ντομάτες, αυγά και κυρίως γιαούρτια αφ΄ ότου ο Σαββόπουλος μετά την μεταπολίτευση τραγούδησε τον Πολιτευτή λέγοντας χαρακτηριστικά:

Χαρά να σε γιαούρτωνα εκεί που ρητορεύεις
εκεί που με χειροκροτάς χωρίς να το πιστεύεις
παίρνεις την αλήθεια μου και μου την κάνεις λιώμα
απ΄το πόδι με τραβάς βαθειά μέσα στο χώμα


Έτσι λοιπόν βλέπουμε ο Αλογοσκούφης να τιμάται με αυγά

σε αντίθεση με τον Κυριάκο που εκτός από αυγά τον τίμησαν και με γιαούρτια.
Χθες δε χρησιμοποιήθηκε ένας νέος πρωτότυπος συνδυασμός γιαουρτιού με αλεύρι (!) από ευφάνταστους μαθητές που συνέβαλλε ιδιαιτέρως στην διακόσμηση των ΜΑΤ.
Το γιαούρτι πάντως είναι το κατ΄εξοχήν είδος που έχουν τιμηθεί δημοσιογράφοι όπως ο Θέμος Αναστασιάδης ,συνδικαλιστές όπως ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ ,

νομάρχες όπως ο Ψωμιάδης ,αλλά και υπουργοί όπως ό Αντώναρος
Μήπως ήρθε η ώρα να τιμηθούν με τον ίδιο τρόπο και δικηγόροι όταν χωρίς ντροπή λένε- Από 'κει και πέρα αν ΕΠΡΕΠΕ ή όχι να πυροβολήσει ο αστυνομικός, αν θα ΕΠΡΕΠΕ να χαθεί αυτό το παιδί και ποιο αδίκημα θα αποδοθεί στον αστυνομικό, θα το κρίνει η Δικαιοσύνη»;
Επειδή ποτέ μου για λόγους αρχής δεν έχω πετάξει και δεν πρόκειται να πετάξω τίποτα σε κανένα ,δεν μου μένει παρά να βγάλω το άχτι μου διαδικτυακώς με ένα φωτομοντάζ στολίζοντας με ένα γιαούρτι τον μοντελοπνίχτη λέγοντας του – σίγουρα αυτό το γιαούρτι ΕΠΡΕΠΕ να χαθεί !




UPDATE 23-12-08
Έάν θέλει κανείς να δοκιμάσει την δική του ικανότητα στο να πετύχει με το παπούτσι του τον Μπούς μπορεί να δοκιμάσει εδώ!
Μέχρι στιγμής τον έχουν πετύχει 50,543,250 !

Σάββατο 13 Δεκεμβρίου 2008

ΟΤΑΝ ΣΤΑ 84 ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΚΑΙ Η ΨΥΧΗ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΝΕΑ..



Υπάρχουν μερικοί πολιτικοί που πολλές φορές οι τοποθετήσεις τους δημιούργησαν έντονες αντιδράσεις από τους άλλους πολιτικούς χώρους.
Ένας από αυτούς είναι ένας παλιός μεν στην πολιτική αλλά νέος στο μυαλό και την ψυχή πολιτικός, ο Λεωνίδας Κύρκος.
Από κανένα πολιτικό χώρο δεν ακούστηκε ποτέ σε όλη την πολυτάραχη ζωή του άσχημη κουβέντα για την εντιμότητα και το ήθος του.
Έχοντας αποσυρθεί καιρό από την πολιτική ζωή του τόπου και λόγω της ηλικίας του ο λόγος του είναι ανυστερόβουλος και τον μόνο σκοπό που έχει ,όταν αρθρογραφεί, είναι να προσφέρει σαν γνήσιος πατριώτης που είναι την έμπειρη και κατασταλαγμένη ματιά του στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Είχα γράψει μέχρι εδώ όταν διάβασα το ποστ του Χρήστου Μιχαηλίδη που πρόλαβε και έγραψε πριν από μένα και πολύ καλύτερα, αυτά που θα έγραφα στην συνέχεια οπότε σας το αναδημοσιεύω ολόκληρο.

Παλαιότερα, όταν κάτι στράβωνε στη κοινωνία μας, όταν δεν πηγαίναν καλά τα πράγματα και κάποια κρίση κτυπούσε τη πόρτα, υπήρχαν οι πνευματικοί μας άνθρωποι που έβγαιναν, έλεγαν δυο-τρείς μεστές κουβέντες, και αυτό ήταν: η περίσκεψη υπερίσχυε του παραλογισμού, του φανατισμού και όλων των αρρωστημένων «-ισμών».
Το ξέραμε ότι θα «έβγαιναν». Και τους περιμέναμε.
Θυμάμαι εκείνες τις μέρες που την Ελλάδα έπνιγε ο καταπράσινος, τότε, βόρβορος της «Αυριανής». Που έφτασε στο σημείο να σπιλώσει υπολήψεις, να «δολοφονήσει» ανθρώπους με τη λάσπη και τον κιτρινισμό της, να εκθρέψει μια καινούργια κάστα ανθρώπων διεφθαρμένων, αγενών, άξεστων, που έβαλαν γερά το χέρι τους και στη σαβούρα που βιώνουμε σήμερα.
Τότε, λοιπόν, βγήκε ένας Χατζιδάκις, και με μια μόνο κουβέντα του αποκάλυψε πλήρως το προσωπείο του δηλητηριώδους εκείνου φιδιού, και έκαναν όλοι μόκο.
Το ίδιο έκαναν, σε άλλες περιπτώσεις ο Τσαρούχης, ο Ελύτης, ο Αναγνωστάκης, ο Πατρίκιος – αργότερα, και ως σήμερα αραιά και που, ο Μίκης Θεοδωράκης.
Τούτες τις μέρες τις αδέσποτες, η ψύχραιμη σκέψη φωτισμένων, γενναίων και καθαρών ανθρώπων, είναι όσο ποτέ άλλοτε αναγκαία. Τέτοιος, ήταν πάντα και είναι ακόμα ο Λεωνίδας Κύρκος. Και το άρθρο του, που δημοσιεύτηκε την Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008 στην «Ελευθεροτυπία», είναι από τα λίγα που βάζουν τα πράγματα στη θέση τους. Γιατί, μιλήσαμε και μιλάμε όλοι. Είναι πολύς ο θόρυβος, και λίγη η σκέψη. Περισσεύει η κραυγή και το σύνθημα, και λείπει ο τεκμηριωμένος λόγος και η λογική.
Το αναδημοσιεύω το άρθρο, προσυπογράφοντας κάθε του λέξη.


Η κρίση, το χάος, η έξοδος
Του ΛΕΩΝΙΔΑ ΚΥΡΚΟΥ

Βρισκόμαστε σε μια περίοδο δύσκολη, που μέσα από μια σοβαρή κρίση γεννοβολάει κάτι καινούργιο. Κανείς δεν είναι έξω απ' αυτή την κρίση. Το ζήτημα δεν είναι να την περιγράψουμε απλώς, να την ξορκίσουμε ή να την εκμεταλλευτούμε μικροκομματικά. Το ζήτημα είναι να την κατανοήσουμε, να την αναλύσουμε και αναζητήσουμε διεξόδους ρεαλιστικές προς όφελος των πολλών, των εργαζομένων και συνολικά της πατρίδας μας.
Το κείμενο είχε γραφεί πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα στην Αθήνα και στις άλλες μεγάλες πόλεις. Έκρινα αναγκαίο να περιλάβω μερικές σκέψεις.
Με κατέχει, όπως όλους, μια ασυγκράτητη οργή και αγανάκτηση. Πρώτα για τον φόνο του νεαρού μαθητή, του Αλέξη, που βύθισε σε βαθύ πένθος ολόκληρη την Ελλάδα. Και στάθηκε η θρυαλλίδα μιας πρωτοφανέρωτης έκρηξης που κινητοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, με πρώτη τη νεολαία. Οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις ήταν η αυθόρμητη απάντηση στο έγκλημα και ήταν μια υγιής, υγιέστατη αντίδραση της κοινωνίας που έδειξε πως ζει, πως υπάρχει. Ως εδώ. Από κει και ύστερα οι εμπρησμοί, οι καταστροφές, οι λεηλασίες ήταν μια οικτρή συνέχεια που μόνο προβοκάτορες, άθλια υποκείμενα, κινούμενα από σκοτεινές επιδιώξεις ορκισμένων εχθρών της Δημοκρατίας που έχουν σαν στόχο το ειρηνικό μαζικό κίνημα, μπορούσαν να το αποτολμήσουν. Οι τάχατες αντιεξουσιαστές, οι τάχατες αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι ποικιλώνυμοι δειλοί ταραχοποιοί και κάποιοι ανώριμοι νεαροί που κάνουν σύγχυση ανάμεσα στα επαναστατικά γεγονότα και σε ευκαιρίες για πλιάτσικο και κάποιοι άλλοι που αρέσκονται να παίζουν τους κλέφτες και αστυνόμους ήταν οι ήρωες αυτών των ταραχών που βύθισαν στην απόγνωση εκατοντάδες καταστηματάρχες και χιλιάδες εργαζομένους, που έχασαν τις δουλειές τους και το γλίσχρο μεροκάματο. Όλους αυτούς που τους κατηγορώ στο όνομα της ιστορίας του εργατικού κινήματος, τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ να επικαλούνται το όνομα της Αριστεράς. Δεν έχουν, ούτε μπορούσαν να έχουν καμία σχέση μαζί της. Και τους κατηγορώ ακόμα μία φορά σαν προβοκάτορες, εχθρούς της Δημοκρατίας. Και τους καλώ, αν έχουν κουκούτσι μυαλό και αίσθημα ευθύνης, να εγκαταλείψουν τις άθλιες μεθόδους τους και να εξαφανιστούν από τη δημόσια ζωή.
Μας λένε, το φαινόμενο της κρίσης είναι παγκόσμιο. Ναι είναι! Αλλά αυτό ταυτόχρονα χρησιμοποιείται για να συγκαλύψει τις ελληνικές ιδιαιτερότητες, τις ευθύνες των ντόπιων που συμπορεύτηκαν χρόνια με τους μεγάλους, τους ξένους. Και τους ακολούθησαν στις συνταγές του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, στον ξέφρενο δρόμο της συμπίεσης των λαϊκών εισοδημάτων, της εξουδετέρωσης των κατακτήσεων των εργαζομένων, της συρρίκνωσης της ζήτησης, της υπερχρέωσης των νοικοκυριών, της εμφάνισης με απειλητικές διαστάσεις του φαινομένου της ανεργίας, της νέας φτώχιας, της διάλυσης του παραγωγικού ιστού, της συστηματικής επίθεσης κατά του κράτους πρόνοιας, με όλες τις οικτρές συνέπειες στην υποβάθμιση των κοινωνικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα υγείας - παιδείας. Σ' αυτά να προσθέσουμε την εκτίναξη της διαφθοράς, την επιδημία των σκανδάλων, την καταβύθιση των αρχουσών τάξεων σ' ένα βούρκο απίστευτου εγωισμού και ηθικής αμβλύτητας, που μετράται με την εξοργιστική απόσταση ανάμεσα στα εισοδήματα και τον τρόπο ζωής διαφορετικών ομάδων του πληθυσμού. Μια χαρακτηριστική εικόνα μάς προσφέρει το σκάνδαλο του Βατοπεδίου, όπου παπάδες και πολιτικοί τους προστάτες συναγωνίζονταν σε μια ευρηματική επιχείρηση διαρπαγής και λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας υπό την ηγεσία ενός σατανικού ηγούμενου.
Αυτή τη ζοφερή κατάσταση καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση της Ν.Δ. Ήρθε στην εξουσία με την υπόσχεση να εφαρμόσει πολιτική σεμνότητας και ταπεινότητας. Επέλεξε λάθος πεδίο αναμέτρησης. Γιατί οι δυνάμεις στο εσωτερικό της, που βιάζονταν όχι για την επανίδρυση του κράτους, αλλά για την ανακατάληψή του και την αδίστακτη νομή του, ήταν ασυγκράτητες. Και οι σεμνότυφες επαγγελίες παραβιάστηκαν γρήγορα. Τώρα πια έγινε φανερό ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει το γρηγορότερο. Και ποιος θα έρθει στη θέση της;
Κάποιοι στην Αριστερά προωθούν την ιδέα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς ή με κύριο πυρήνα την Αριστερά (ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ). Ευχολόγιο και άκρατος βολονταρισμός!
Δεν ήρθε ακόμα η ώρα. Χρειάζεται πάρα πολλή δουλειά για να 'ρθει. Και θα 'ρθει. Αν κερδίσουμε τον νου και την καρδιά του Λαού μ' ένα ρεαλιστικό πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς. Και συγκροτήσουμε για στήριξη τη μεγάλη κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία που από χρόνια κηρύχνει η ανανεωτική Αριστερά, χωρίς δογματισμούς, αποκλεισμούς και χωρίς -σήμερα, θα έλεγα- περιττές ηθικολογίες.
Το πρώτο βήμα που προτείνω είναι η συνάντηση των δύο μεγάλων ρευμάτων του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ. Όχι απλώς μια συνάντηση κορυφής, αλλά συνάντηση, συνεργασία, ώσμωση των δύο μεγάλων ρευμάτων με κοινή δράση, κοινές συζητήσεις, κοινές προγραμματικές κατευθύνσεις. Αυτό το τελευταίο θέλει ιδιαίτερη προσοχή. Όσο είναι απαραίτητο, όχι σαν φράσεις, αλλά ουσιαστικά, τόσο είναι παγιδευτικό γιατί κάποιοι το επικαλούνται σαν άλλοθι -ότι δηλαδή δεν είναι δυνατό να βρεθεί κοινή βάση για συμφωνία- για να μην προχωρήσει οποιαδήποτε διαδικασία για την εξεύρεση κοινής βάσης που παρά τις διαφορές είναι δυνατή αν υπάρξει ισχυρή βούληση γι' αυτό.
Βλέποντας σε μεγάλους ορίζοντες, μπορούμε να πούμε ότι το ΠΑΣΟΚ μέσα και από την κρίση του ωρίμασε περισσότερο, κατανοεί πιο πολύ στη βάση του αλλά και στην ηγεσία του ότι η υπεροψία της εξουσίας, η αλαζονεία δεν του έκανε καθόλου καλό, δημιούργησε σκοτεινές περιοχές στη διακυβέρνησή του, που προκαλούν δυσπιστία απέναντι σε θετικές του διακηρύξεις. Πρέπει να πούμε ότι και ο δικός μας καταγγελτικός λόγος και η υπερφίαλη διεκδίκηση, ότι εμείς έχουμε σε όλα δίκιο, δημιουργούν εύλογες απώσεις και από την άλλη πλευρά. Για να 'μαστε ρεαλιστές, δυσκολίες και διαφορές υπάρχουν και θα υπάρξουν. Παρ' όλα αυτά πρέπει να καταβληθούν έντιμες και φωτισμένες προσπάθειες να προσεγγίσουν τα δύο μεγάλα δημοκρατικά ρεύματα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ(ΣΥΡΙΖΑ) για να ασφαλίσουν την έφοδο προς τη Δημοκρατική Αναγέννηση και τον δημοκρατικό σοσιαλισμό που έχει ανάγκη ο τόπος. Σ' αυτή την κατεύθυνση πρέπει να αναλάβουμε προσπάθειες για μιαν ευρύτερη συνάντηση με το ρεύμα της Σοσιαλδημοκρατίας, τώρα που ο νεοφιλελευθερισμός χρεοκόπησε και χρεώθηκε την ευθύνη για τη σημερινή παγκόσμια κρίση. Η παρουσία του Γ. Παπανδρέου ως προέδρου της Σ.Δ. Διεθνούς αποτελεί θετική συγκυρία. Χρειάζεται κι εδώ να απαλλαγούμε από τους σεκταρισμούς μας και να καταλάβουμε σε βάθος το μήνυμα ότι μπήκαμε σε νέα εποχή και ότι η Ιστορία αλλάζει σελίδα.

Τα σημαντικότερα, κατά την γνώμη μου, σημεία του άρθρου τα έχω τονίσει με μαύρα γράμματα

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΑΛΛΟΥΣ «ΗΡΩΕΣ»



Οι μανάδες
και οι πατεράδες

του Σωτήρη 23 ετών
του Διομήδη 17 ετών


του Μιχάλη 15 ετών




Του Αλέξανδρου 15 ετών





Γέννησαν
παιδιά
που έγιναν
χωρίς να το θέλουν
ο καθένας τους
ο ήρωας μιας γενιάς

ΦΤΑΝΟΥΝ ΟΜΩΣ ΑΥΤΟΙ

ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΙΑ ΑΛΛΟΥΣ «ΗΡΩΕΣ»




ΘΕΛΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΝ ΚΙ΄ ΑΥΤΑ
ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ
ΝΑ ΖΟΥΝ
ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΓΕΡΝΟΝΤΑΣ
ΣΤΟ ΚΡΕΒΑΤΙ ΤΟΥΣ
ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΑ
ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟΙ
ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΧΕΡΙ




Το προηγούμενο ποστ άρχισα να το γράφω εν θερμώ το βράδυ της Κυριακής και το τελείωσα την Δευτέρα το πρωί.
Σήμερα 3 μέρες μετά, δεν θα άλλαζα τίποτα στο κείμενο το μόνο που θα προσέθετα θα ήταν δύο μόνο παραγράφους στο τέλος.
Αυτές είναι οι εξής:



Ελπίζω επίσης να μην αρχίσουν να οργανώνονται ομάδες αυτοάμυνας από πολίτες, συνήθως ακραίους, όπως άρχισε στην Πάτρα και την Λάρισα ,γιατί αυτές θα είναι τελικά ανεξέλεγκτες και μπορεί να θρηνήσουμε ακόμα και νεκρούς από εύκολους στόχους όπως είναι οι διάφοροι φτωχοδιάβολοι μετανάστες που πλιατσικολογούν τα καταστήματα που έχουν προηγουμένως σπάσει οι άλλοι.
Τέλος θα έλεγα στους γονείς που έχουν νέα παιδιά μικρής ηλικίας στους δρόμους να τα μαζέψουν σπίτι.
Τα παιδιά δεν έχουν σε αυτές τις ηλικίες την συναίσθηση του κινδύνου και αντιμετωπίζουν πολλές φορές τον πετροπόλεμο με την αστυνομία όπως παλιότερες γενιές παιδιών τον πετροπόλεμο μεταξύ αντιπάλων συνοικιών της Αθήνας.
Δεν σκοτώνουν όμως μόνο οι σφαίρες.
Σκοτώνουν και οι πέτρες και τα δακρυγόνα.
Μην ξεχνάμε ότι ο Σωτήρης Πέτρουλας δεν σκοτώθηκε από σφαίρα.
Σκοτώθηκε από το βλήμα δακρυγόνου που τον τραυμάτισε θανάσιμα.


Ο Θεοδωράκης έγραψε αμέσως το παρακάτω τραγούδι για τον θανατό του





Η κηδεία του Σωτήρη Πέτρουλα

Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝ ΘΕΡΜΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ



Είναι η δεύτερη φορά που ένα 15 χρονο παιδί χάνει την ζωή του από σφαίρα αστυνομικού.
Και αν μεν η δολοφονία του Καλτεζά έγινε σε μια τεταμένη ατμόσφαιρα πορείας Πολυτεχνείου, η χθεσινή δολοφονία έγινε χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένη αιτία γι΄ αυτήν, πλην μιας δυστυχώς υπαρκτής από καιρό βεντέτας μεταξύ αστυνομίας και των ονομαζομένων από τις εφημερίδες γνωστών –αγνώστων .
Δεν έχει στα μάτια μου καμιά διαφορά αυτή η δολοφονία από την δολοφονία του νεαρού φιλάθλου του Παναθηναϊκού στην Παιανία ή την παρ’ ολίγον δολοφονία του φοιτητή με την ζαρντινιέρα στην Θεσσαλονίκη από τους αστυνομικούς.
Είτε φίλαθλοι, είτε αστυνομικοί είτε κουκουλοφόροι αισθάνονται ότι είναι μέλη μιας ομάδας που τους ενώνει ένα κοινό μίσος απέναντι σε αυτούς που θεωρούν εχθρούς και η μοναδική τους επιθυμία είναι να τους τσακίσουν.
Νομίζω ότι ο στίχος των Goin' Through αποδίδει καλύτερα από οποιαδήποτε άλλα λόγια αυτό το συναίσθημα

Είναι το μίσος που θάβει ό,τι ωραίο είχες φτιάξει
Σου γκρεμίζει τα κομμάτια που είχες ταιριάξει
Η ζωή σου δεν μοιάζει με την δική μου
Η φωνή σου δεν ακούγεται σαν τη δική μου.

Από όλους αυτούς η αστυνομία όμως δεν έχει καμιά δικαιολογία να διακατέχεται από μίσος για οποιαδήποτε κοινωνική ή πολιτική ομάδα.
Υποτίθεται ότι αποτελείται από άτομα που έχουν επιλέξει αυτό το επάγγελμα γιατί πιστεύουν ότι προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο, έχουν την εκπαίδευση να αντιμετωπίζουν κάθε μορφή βίας από όπου και αν αυτή προέρχεται, χωρίς χρήση πυροβόλων όπλων και χωρίς άσκοπη βία όταν είναι αναγκαία η σύλληψη υπόπτων για έκνομες πράξεις.
Τίποτα όμως δυστυχώς δεν ισχύει από τα παραπάνω.
Οι περισσότεροι βρέθηκαν εκεί για να εξασφαλίσουν ένα μισθό γιατί δεν κατάφεραν ή δεν προσπάθησαν για κάτι καλύτερο, η εκπαίδευση τους είναι της κακιάς ώρας, οι συνθήκες δουλειάς για όσους βρίσκονται στο δρόμο άθλιες και εξαντλητικές.
Αντί δε να τους καλλιεργείται η νοοτροπία ότι αποτελούν ένα σώμα που σκοπός του είναι η ασφάλεια και η προστασία του πολίτη οι διάφοροι Πολύδωρες τους κανακεύουν προάγοντας τους σε praetoris urbani .
Επιπρόσθετα δε η οπλοφορία, τους δημιουργεί ένα συναίσθημα υπεροχής σαν να είναι Ράμπο ,με αποτέλεσμα σε έκρυθμες καταστάσεις , εκεί που θα έπρεπε να τηρήσουν τις νόμιμες διαδικασίες για να επαναφέρουν την τάξη, αυτοί να καταλήγουν σε συμπεριφορές σαν αυτές της ζαρντινιέρας, της δολοφονίας του Σέρβου στην Θεσσαλονίκη ή της σημερινής .
Και όλα αυτά γιατί έχουν πλέον μίσος για κάθε ένα που βρίσκεται απέναντι τους και διαδηλώνει είτε είναι συνταξιούχοι είτε είναι κουκουλοφόροι.
Και οι μεν συνταξιούχοι δαρμένοι αναγκαστικά θα διαλυθούν, οι άλλοι όμως είναι επικίνδυνοι όταν κρατάνε καδρόνια ,σου πετάν πέτρες και μολότωφ και έχουν και αυτοί το ίδιο μίσος και αίσθημα εκδίκησης.
Γι΄ αυτή την τραγική κατάσταση που ζούμε αυτές τις μέρες όλοι μας έχουμε ευθύνες.
Γενικότερα ζούμε σε μια κοινωνία που ο ένας δεν σέβεται τον άλλο.
Σχεδόν καθημερινά το κέντρο της πόλης είναι κλειστό από διάφορες ομάδες που διαδηλώνουν για τα δίκαια τις περισσότερες φορές αιτήματά τους, αδιαφορώντας όμως για την κοινωνική αναστάτωση που προκαλούν στην πόλη.
Το ίδιο κάνουν και οι αγρότες αποκόπτοντας την χώρα στα δύο, το δε πανεπιστημιακό άσυλο έχει καταντήσει μια έννοια χωρίς νόημα και οποιοσδήποτε τραμπούκος μπορεί να το χρησιμοποιεί σαν ορμητήριο του ή να εισβάλει και να διαλύει οποιαδήποτε συγκέντρωση ή συνέλευση που δεν είναι του γούστο του προκαλώντας καταστροφές και σωματικές βλάβες. Και όλα αυτά με την ανοχή και την παθητική στάση μιας κοινωνίας και μιας πολιτείας που είναι ανίκανη να επιβάλει στοιχειώδεις κανόνες εύρυθμης λειτουργίας του κράτους.
Είναι πια συχνό φαινόμενο πορείες και συγκεντρώσεις για δίκαια αιτήματα που διοργανώνονται από διάφορους φορείς και κόμματα να καταλήγουν σε ανεξέλεγκτες καταστροφές από διάφορες μη ελεγχόμενες ομάδες.
Ακούγονται από διάφορες μεριές απόψεις ότι τις καταστροφές της προκαλούν διάφοροι αγνώστου προέλευσης προβοκάτορες.
Τα ίδια ακριβώς είχαν ακουστεί από την εποχή του Πολυτεχνείου το 1973, και για το λόγο αυτό το παράνομο τότε ΚΚΕ επειδή δεν μπορούσε να ελέγξει και να εξηγήσει την κατάσταση είχε αντίθετη θέση.
Δυστυχώς από την αρχαιότητα το αίσθημα της καταστροφής είναι πανίσχυρο όταν ο άνθρωπος παύει να λειτουργεί σαν άτομο και γίνεται όχλος.
Σχεδόν πάντα η κατάληψη μιας πόλης είχε σαν επακόλουθο την καταστροφή της και το πλιάτσικο .
Ποιοι άραγε και για ποιο λόγο προβοκάτορες καταστρέφουν ό,τι βρεθεί στην διάβα τους μετά από ένα ποδοσφαιρικό αγώνα που έχασε η ομάδα τους ή όταν εισβάλλουν σε ένα σχολείο που έχει γίνει κατάληψη και τα κάνουν όλα λίμπα;
Από χρόνια όσοι το βράδυ κατεβαίνοντας την Ιπποκράτους θέλουν να στρίψουν στην Καλλιδρομίου, που βρίσκεται το αστυνομικό τμήμα Εξαρχείων θα την βρουν κλειστή.
Ο λόγος είναι απλός.
Να μην μπορούν περνώντας με ένα μηχανάκι να τους πετάξουν μολότοφ, όπως είχε γίνει συχνά στο παρελθόν. Από την άλλη μεριά η αστυνομική βαναυσότητα όταν ελέγχουν τα νέα παιδιά που κυκλοφορούν στην περιοχή είναι γνωστή και το μίσος και από τις δύο μεριές αλληλοτροφοδοτούμενο.
Η αστυνομική βαρβαρότητα όμως δεν έχει εκδηλωθεί μόνο στην περιοχή των Εξαρχείων.
Για το λόγο αυτό δεν χρειάστηκαν προβοκάτορες για να πάρουν φωτιά όλες οι μεγάλες πόλεις της Ελλάδας όταν ένας στρατόκαυλος ανεγκέφαλος αστυφύλακας σαν να βρίσκεται στο Φαρ Ουέστ βγάζει το περίστροφο του και καθαρίζει ένα άοπλο παιδί.
Τα χθεσινά λοιπόν γεγονότα δείχνουν ότι στην Ελλάδα σήμερα υπάρχει μια υποβόσκουσα οργή κυρίως στις νεότερες ηλικίες, οι οποίες μαστίζονται από την ανεργία ή τους χαμηλούς μισθούς ,ενώ συγχρόνως βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα εκπαιδευτικό σύστημα ατελέσφορο, που δεν προσφέρει προοπτικές και ένα μέλλον που προοιωνίζεται σκοτεινό και αβέβαιο.
Από την άλλη μεριά ζουν σε μια κοινωνία χωρίς ηθικές αρχές που έχει αναγάγει ως κριτήριο επιτυχίας την απόκτηση πλούτου και την επίδειξη του.
Η καταστροφή λοιπόν και το κάψιμο καταστημάτων και τραπεζών αποτελεί την εκτόνωση αυτής οργής και δεν έχει στο μεγαλύτερο μέρος της ταξική βάση.
Όταν το 1995 έγινε η σύλληψη των 500 ατόμων που είχαν κλειστεί στο Πολυτεχνείο με έκπληξη οι περισσότεροι διαπίστωσαν ότι τα περισσότερα ήσαν τα παιδιά της διπλανής τους πόρτας.
Μέσα στη γενικότερη συνωμοσιολογία που μας διακατέχει, πολλοί είπαν ότι η κυβέρνηση άφησε τα γεγονότα να εξελιχθούν έτσι ώστε η προσοχή της κοινής γνώμης να απομακρυνθεί από το Βατοπέδιο.
Μπορεί πράγματι για λίγες μέρες το Βατοπέδιο να έρθει σε δεύτερη μοίρα.
Όμως προσωπικά πιστεύω ότι η κυβέρνηση είναι έντρομη μπροστά στα γεγονότα αυτά, τα οποία ξεπερνούν τις ανεπαρκείς ικανότητες που έχει για να τα τιθασεύσει.
Ταυτόχρονα δε δεν τρέφει ψευδαισθήσεις για τις δυνατότητες μιας κομματικοποιημένης , αποδιοργανωμένης, αποδυναμωμένης και εξίσου έντρομης αστυνομίας που η ηγεσία της προτιμά να παρακολουθεί αμέτοχη τις καταστροφές από το να κινδυνεύσει να βρεθεί με έναν ή πολλούς νέους νεκρούς από ανεξέλεγκτα αστυνομικά όπλα .
Ας ελπίσουμε όμως ότι δεν θα βρεθούμε να θρηνούμε κανένα άλλο νεκρό από το όπλο κάποιου απελπισμένου καταστηματάρχη όταν θα βλέπει ότι πάνε να καταστρέψουν ό,τι με κόπο και ιδρώτα έχει καταφέρει να αποκτήσει στη ζωή του.

Παρασκευή 5 Δεκεμβρίου 2008

ΜΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗΝ κ. ΑΘΕΟΦΟΒΟΥ



Η κ. Αθεόφοβου είναι άτομο που ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την πολιτική.
Παρακολουθεί συχνά τις ειδήσεις στην τηλεόραση και επικροτεί ή αποδοκιμάζει όσα βλέπει και ακούει με αντίστοιχα σχόλια και χειρονομίες, οι οποίες όταν διαφωνεί έχουν τον χαρακτήρα της πενταδάκτυλης παρασημοφόρησης του προσώπου που παρουσιάζεται στην οθόνη.
Μία μέρα λοιπόν βλέποντας την να εκφράζει εμπράκτως την αποδοκιμασία της, ενώ μιλούσε ο Αλογοσκούφης και ο εκφωνητής έλεγε ότι θέλει να φύγει από αυτό το υπουργείο, της απηύθυνα το ερώτημα γιατί δεν θεωρεί ικανό για υπουργό ένα ολόκληρο διδάκτορα του London School of Economics και καθηγητή στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Η απάντηση, απόσταγμα βαθείας πολιτικής ανάλυσης, ήταν βραχεία και περιεκτική.
-Γιατί τα έχει κάνει σκατά!
Δεν ζήτησα περαιτέρω ανάλυση της λέξης που έχει κάνει διάσημο τον Καμπρόν, γιατί ήμουνα σίγουρος ότι θα αρχίσει πάλι να μου λέει για την περίφημη Απογραφή ,που μας οδήγησε στην επιτήρηση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στην αύξηση του ΦΠΑ και στην αναθεώρηση του ΑΕΠ που το CNN την περιέλαβε στον κατάλογο με τις 101 χειρότερες οικονομικές αποφάσεις για το έτος 2006.
Της απάντησα λοιπόν ειρωνικά:
-Μήπως έχουν και κανένα καλύτερο ;
-Βεβαίως και έχουν και το έχει αποδείξει μάλιστα και εμπράκτως και χωρίς διδακτορικά από το London School of Economics και χωρίς καθηγεσίες στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών !
-Και ποιος είναι μωρέ αυτός και δεν τον ξέρω;
-Ο Εφραίμ
μου απάντησε θριαμβευτικά.
Αυτός μαζί με τον Αρσένιο απέδειξαν έμπρακτα ότι η Athonian School of Economics κατά πολύ παλιότερη από την Αγγλική με πείρα αιώνων στο να αυξάνουν οι σπουδαστές της τον κορβανά τους είτε με Ζώνες της Παναγίας είτε με οικόπεδα φιλέτα και κτηματομεσιτικές εργασίες, θα έκανε θαύματα, επειδή αφ’ ενός είναι ικανοί αλλά επίσης γιατί έχουν και την βοήθεια της Παναγίας μιας και ζουν στο περιβόλι της.
Όλοι όσοι έχουν κήπο δεν προσέχουν να είναι ευχαριστημένοι οι κηπουροί τους;
Προ των ακαταμάχητων αυτών επιχειρημάτων πήγα πάσο αλλά σε λίγο την άκουσα να θριαμβολογεί.
-Τι έγινε πάλι, ρώτησα από το διπλανό δωμάτιο.
-Σύμφωνα με την νέα δημοσκόπηση το ΠΑΣΟΚ πάει για αυτοδυναμία.
-Και γι΄ αυτό χαίρεσαι ;
-Όχι ,αλλά γιατί έτσι τιμωρείται η αλαζονεία.
-Τι εννοείς;
-Θυμάσαι τι είχε πει ο Τσίπρας όταν οι δημοσκοπήσεις έδειχναν τον ΣΥΡΙΖΑ σε διψήφια ποσοστά και τον ρώταγαν αν θα συνεργαστεί με το ΠΑΣΟΚ;
«Είναι κρίμα και άδικο να συζητάμε για την ανάγκη να παντρέψουμε με το ζόρι έναν 65χρονο, ο οποίος έχει κάνει δύο γάμους με την εξουσία και έχει αποτύχει, και μια 20χρονη κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά»…
και από την άλλη μεριά έλεγε ότι είναι κατά του δικομματισμού;
Φαίνεται ότι ο κόσμος που του είχε δώσει το διψήφιο ποσοστό αφού βλέπει ότι η 20χρονη νύφη δεν θέλει τον γάμο αποφασίζει να προτιμήσει να μείνει ο γαμπρός μπακούρης γιατί δεν αντέχει άλλο την γεροντοκόρη που έχει για κυβέρνηση!
-Δηλαδή πιστεύεις ότι μπορεί να κατέβει και κάτω από το 8,5% που δίνουν σήμερα οι δημοσκοπήσεις;
-Άμα αρχίσει η κατρακύλα δύσκολα ανακόπτεται.
Μόνο το ένδοξο ΚΚΕ διατηρεί σταθερό και αμετάβλητο το ποσοστό του όπως σταθερή και αμετάβλητη παραμένει και η ηγεσία του. Σκέπτομαι δε αν το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ πέσει κάτω από του ΚΚΕ, το θριαμβευτικό ύφος της Αλέκας που θα αναλύει ότι αυτά παθαίνουν όσοι αλλάζουν αρχηγούς σαν πουκάμισα, αντί να έχουν σταθερή και μόνιμη ηγεσία όπως το δικό της και τα ένδοξα κόμματα των πάλαι ποτέ Σοσιαλιστικών χωρών που αν δεν πέθαινε ο αρχηγός η ηγεσία δεν άλλαζε.
Το μόνο καλό με την αυτοδυναμία του ΠΑΣΟΚ είναι ότι δεν θα προσφέρει 40 έδρες στον ΣΥΡΙΖΑ για να συνεργαστούν και έτσι δεν θα κινδυνεύσουμε να δούμε τον Τσίπρα
να πέφτει στις γραμμές του τραίνου, όπως είχε δηλώσει.
Ευτυχώς που το δελτίο ειδήσεων είχε φθάσει πλέον στις αθλητικές ειδήσεις οπότε η κ .Αθεόφοβου ,ως παντελώς άσχετη δεν είχε πλέον άλλο θέμα για να σχολιάσει και έκλεισε την τηλεόραση .

Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2008

ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΓΕΜΑΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ



Η εβδομάδα που μας πέρασε ήταν μια εβδομάδα που η μουσική έπαιξε σημαντικό ρόλο στην καθημερινότητα μου.
Την περασμένη Κυριακή, αφού πήρα τις εφημερίδες μου , έβαλα να ακούσω τα 3 πρώτα CD από τη σειρά Μίκης Θεοδωράκης του ΒΗΜΑΤΟΣ.
Κομμάτια όλα γνωστά πολλές φορές φθαρμένα πλέον από τη συχνή τους ακρόαση.
Μερικά όμως από αυτά είχα αρκετά χρόνια να τα ακούσω και έτσι ένιωσα την ίδια συγκίνηση όταν με την μοναδική φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση ακούστηκαν οι πρώτες στροφές από το Κράτησα τη ζωή μου, ένα τραγούδι που βρίσκεσαι διχασμένος ανάμεσα σ' αυτή την εκτέλεση και στην εκτέλεση με τον Καλογιάννη που του δίνει άλλη διάσταση χρησιμοποιώντας περισσότερους στίχους από το ποίημα του Σεφέρη .

Εδώ με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση (2:23) και στην συνέχεια με τον Καλογιάννη.(9:04)
Στο τέλος του ποστ ολόκληρο το ποίημα του Σεφέρη* και με τους στίχους που δεν μελοποιήθηκαν
.





Ακούγοντας αυτή τη μουσική του Μίκη,που σημάδεψε τα χρόνια της νιότης μας, αισθάνθηκα την ίδια συγκίνηση σαν την πρώτη φορά που το είχα ακούσει ,όταν η φωνή του Μπιθικώτση ξεκίνησε να τραγουδά

Μ' αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ' τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά

πιστεύω ότι πιο άμεσοι στίχοι από αυτούς του Λειβαδίτη ,που ευτύχησαν να τους μελοποιήσει ο Μίκης δεν έχουν γραφτεί έκτοτε.
Όσες φορές και να ακούσεις στην ζωή σου τους στίχους

Πάρ' το στεφάνι μας, πάρ' το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί

τα συναισθήματα που σου δημιουργούν θα είναι πάντα τα ίδια

Η Δραπετσώνα με τον Μπιθικώτση (3:38)



Μερικές φορές υπάρχουν τραγούδια που ενώ είναι υπέροχα, η συχνή τους επανάληψη σου δημιουργεί μια απώθηση στο να τα ξανακούσεις. Χαρακτηριστικά θυμάμαι την απώθηση που αισθανόμουνα ακούγοντας ξανά και ξανά το Χάρτινο φεγγαράκι του Χατζιδάκι , τον καιρό της χούντας , όταν όλα τα τραγούδια του Θεοδωράκη ήσαν απαγορευμένα .
Το ίδιο αίσθημα είχα μετά τη μεταπολίτευση , με την συχνή τότε επανάληψη του όταν άκουγα το Γελαστό παιδί.
Όμως την Κυριακή , ακούγοντας ξανά μετά από πολλά χρόνια την κρυστάλλινη φωνή της Μαρίας Φαραντούρη να το τραγουδά το τραγούδι αυτό είχε ξανά αποκτήσει την ίδια μαγεία που είχε όταν πρωτακούστηκε.
Περιττό βέβαια να σας πω ότι η ολόκληρη πολυκατοικία σείστηκε από την στεντόρεια και φάλτσα φωνή μου που συνόδευε την Φαραντούρη όταν τραγουδούσε

Ανάθεμα στη ώρα
κατάρα στη στιγμή
σκοτώσαν οι εχθροί**μας
το γελαστό παιδί

Η Μαρία Φαραντούρη τραγουδάει το Γελαστό παιδί το 1974 σε ζωντανή εκτέλεση με τον Μίκη Θεοδωράκη σε μια από τις μεγάλες συναυλίες που έγιναν μετά την μεταπολίτευση (2:03)
Είναι από την ταινία του Νίκου Κούνδουρου Τα τραγούδια της φωτιάς.




Την Τρίτη όμως ακολούθησε μια τελείως διαφορετική μουσική απόλαυση .
Ήταν η μία και μοναδική ,συναυλία του Herbie Hancock στο Μέγαρο. Ήδη ήταν sold out από την πρώτη μέρα που κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια.
O Herbie Hancock είναι ένας πιανίστας και συνθέτης που έχει καταφέρει να ενσωματώσει στη μουσική του όλα τα είδη της τζαζ. Οι ευρύτερες επιδράσεις του εκτός από την κλασική τζαζ παράδοση είναι τόσο από την ποπ και την σόουl όσο και από το ηλεκτρονικό φανκ .
Οι πέντε μουσικοί που τον συνόδευαν ήσαν ο καθένας τους και ένας ξεχωριστός σολίστας.
Αυτός πάντως που εντυπωσίασε περισσότερο απ' όλους παίζοντας φυσαρμόνικα, όργανο που δεν είναι συνηθισμένο σε τζαζ συγκρότημα, ήταν ο Ελβετός Gregoire Maret.
O Herbie Hancock έπαιξε πάνω από δύο ώρες χωρίς διάλειμμα και ενθουσίασε το κοινό που τον χειροκροτούσε όρθιο στο τέλος.

Εδώ παίζει keyboards πρόσφατα στο Δουβλίνο με τους ίδιους ακριβώς μουσικούς που παρουσιάστηκε στην Αθήνα και στο απόσπασμα αυτό σολάρει με την φυσαρμόνικα ο Gregoire Maret.(2:39)



Στο βίντεο αυτό μια από τις μεγάλες επιτυχίες του, το Rockit ( 3:26)



Το τραγούδι του Watermelon men (3:11) έγινε μεγάλη επιτυχία με τον μακαρίτη Mongo Santamaria.Στο τέλος εξηγεί και ο ίδιος πως το εμπνεύστηκε. Υπάρχουν πάνω από 200 διαφορετικές εκτελέσεις αυτού του τραγουδιού.
.


Εδώ μια καταπληκτική live εκτέλεση του Watermelon men μαζί με τον Miles Davis (9:07)




Την Πέμπτη είχαμε επιστροφή στην ελληνική μουσική σκηνή.
Πριν από αρκετές μέρες μια διαδικτυακή φίλη με είχε ενημερώσει με e-mail ότι το ίδρυμα Τζένη Καρέζη διοργανώνει μια βραδιά στο Κέντρο Αθηνών με τους Δημήτρη Μητροπάνο - Μπάμπη Στόκα –Μανώλη Λιδάκη και Ελεωνόρα Ζουγανέλη.
Όταν το διάβασα μου δημιουργήθηκε μια έντονη αμφιθυμία γιατί από τη μια μεριά με ενδιέφερε να ακούσω αυτό το σχήμα, αλλά από την άλλη η κακή εμπειρία του παρελθόντος από αυτά τα κέντρα με απωθούσε. Τελικά όμως αποφασίσαμε με την παρέα μου να πάμε .
Οι χειρότεροι φόβοι μου δυστυχώς από την αρχή επαληθεύτηκαν. Μετά από την πάνω από μία ώρα όρθια ταλαιπωρία, γιατί δεν βρισκόταν στις καταστάσεις το τραπέζι μας από κακή διοργάνωση του ιδρύματος, τελικά ευτυχώς βρεθήκαμε να καθόμαστε σε ένα καλό τραπέζι σε σχέση με τη σκηνή, λόγω όμως του ότι δεν είχαν έρθει αυτοί για τους οποίους ήταν κρατημένο.
Βέβαια σε αυτά τα κέντρα οι καρέκλες είναι τόσο στριμωγμένες που αν καθίσουν δύο ευτραφείς πλάτη με πλάτη ο ένας πρέπει να ανασαίνει όταν όλος εκπνέει!
Επίσης όσοι έχουν την ατυχία να μη βλέπουν προς τη σκηνή πρέπει να διαθέτουν εύκαμπτο σβέρκο και να μην πάσχουν από αυχενικό να είναι δε διατεθειμένοι να στρίβουν το κεφάλι τους αδιαμαρτύρητα και συνεχώς προς τη σκηνή.
Εξαιτίας προφανώς της οικονομικής κρίσης, το κέντρο ήταν πλήρες και δεν έπεφτε καρφίτσα και μάλλον αποτελεί καταφύγιο ανεπάγγελτων, άεργων και αργόσχολων γιατί προφανώς όταν το πρόγραμμα αρχίζει καθημερινή, μετά τις 11 και μισή και στις 3 και μισή που φύγαμε ήταν ακόμη γεμάτο, όλοι αυτοί η δεν εργάζονται ή κάνουν το πρωί ότι εργάζονται.
Η πολυμελής ορχήστρα παίζοντας δυνατά και με ισοπεδωμένο τον ήχο από τα μεγάφωνα ανεβασμένα στο διαπασών για να καλύπτουν τη βαβούρα από τον κόσμο, πιστεύω ότι κατέστρεψαν τα τραγούδια του Στόκα και του Λιδάκη.
Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι και οι δύο αυτοί πολύ αξιόλογοι καλλιτέχνες δεν είναι για αυτούς χώρους.
Η αποζημίωση όμως της βραδιάς ήταν ο Δημήτρης Μητροπάνος.
Με μια αναλλοίωτη φωνή, ανεπηρέαστη από την προσωπική του περιπέτεια , σεμνός και σοβαρός στην πίστα έδωσε τον καλύτερο εαυτό του και μας αποζημίωσε για όλη αυτή την ταλαιπωρία που είχαμε υποστεί μέχρι τότε.
Ήταν σαν να μην έχουν περάσει όλα αυτά τα χρόνια από όταν τον είχα πρωτακούσει να τραγουδά νεαρός τότε, τον Άγιο Φεβρουάριο του Δήμου Μούτση.
Τραγούδησε όλες τις μεγάλες επιτυχίες του μόνος του ή και ντουέτο κυρίως με τον Λιδάκη αλλά και με την Ζουγανέλη που έδειξε ότι έχει φωνή και είναι εξελίξιμη και η παρουσία της εκεί δεν είναι χάριν του φαλακρού πατέρα της .
Πάντως τα τεράστια αυτά κέντρα με τον κόσμο παστωμένο είναι τελείως απρόσωπα και πιστεύω ότι ούτε ο καλλιτέχνης μπορεί να έχει επαφή με τον κόσμο αλλά ούτε ο κόσμος μπορεί να διασκεδάσει, όταν για να κουνήσει το πόδι του πρέπει να συνεργαστεί με αυτόν που κάθεται δίπλα του και πίσω του.
Η μουσική πανδαισία αυτής της εβδομάδας ,κάνοντας τον κύκλο της, συμπληρώθηκε την Κυριακή που μας πέρασε όταν βάζοντας το 4ο CD της σειράς του Θεοδωράκη στην σιντιέρα, η κ. Αθεόφοβου άκουσε το τραγούδι που πάντα ξεκινούσε να το τραγουδά, έξω φωνή όταν βρισκόμαστε σε παρέες που διατελώντας σε κέφι το είχαν ρίξει στο τραγούδι, συμβάλλουσα αποφασιστικά στο γενικότερο κλίμα ευθυμίας.
Έτσι λοιπόν από την κουζίνα που έβραζε ένα μπρόκολο ακούστηκε να μου τραγουδά περιχαρής, στεντορεία τη φωνή συνοδεύοντας τον Μπιθικώτση :

Στον άλλο κόσμο που θα πας…


*ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ

Τʼ ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τʼ ασφοδίλια
το σταμνί που δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεβάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου χρυσά.
Τʼ άστρα του Κύκνου κι εκείνο τʼ άστρο ο Αλδεβαράν

Κράτησα τη ζωή μου κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξιάς
καμιά φωτιά στη κορυφή τους. βραδιάζει.

Κράτησα τη ζωή μου. στʼ αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο του περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί που φύσεξε ο βοριάς καθώς ακούω
γύρω στη παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.

Τα πρόσωπα που βλέπω δε ρωτούν μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή βυζαίνοντας το παιδί της
Ανεβαίνω τα βουνά. μελανιασμένες λαγκαδιές. ο χιονι-
σμένος κάμπος, ως πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν
μήτε ο καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκλήσια μήτε
τα χέρια που απλώνουνται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.
Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή
δεν ξέρω πια να μιλήσω μήτε να συλλογιστώ. ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνή σου λέγοντας “ευτυχία”.
Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απʼ τον πάγο το χαμογέλιο της θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες που μου ξεφεύγουν
εκεί που τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ο άνθρωπος
που βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι της σιωπής

Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό που σʼ αγγίζει
στάλες βαριές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή
βρίσκοντας ένα κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους που έφυγαν εκείνους
που χάθηκαν μέσα στον ύπνο τους σε πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα που αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια των πλατάνων εκεί
που στάθηκε μια αχτίδα του ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε η καρδιά σου,
ο δρόμος δεν έχει αλλαγή, κράτησα τη ζωή μου

Το χιόνι
και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων


**Μετά την δολοφονία του Λαμπράκη ο στίχος τραγουδιόταν ως:

..σκοτώσαν οι φασίστες..
Το τραγούδι όμως είχε γραφτεί πολύ πιο πριν από την δολοφονία του Λαμπράκη.
Είχε γραφτεί για το θεατρικό έργο Ένας Όμηρος του ιρλανδού Μπρένταν Μπρίαν που είχε ανεβάσει το 1962 στο Κυκλικό Θέατρο ο Λεωνίδας Τριβιζάς σε μετάφραση του Βασίλη Ρώτα που έχει γράψει και τους στίχους του τραγουδιού.
Στο θέατρο έπαιζε και το τραγουδούσε, η σήμερα συγγραφέας, Ντόρα Γιαννακοπούλου με τον Δημήτρα Φάμπα στην κιθάρα οπότε και ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά.
Το είχε ηχογραφήσει επίσης το 1964 ο Δημήτρης Φάμπας σε δύο διαφορετικές εκδόσεις (πιάνο φωνή και με συνοδεία ορχήστρας) αλλά η ανεπανάληπτη εκτέλεση της 19χρονης τότε Φαραντούρη, το 1967, το έκανε πασίγνωστο.


Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2008

Ο ΤΗΛΕΝΟΜΑΡΧΗΣ ΚΑΙ Η ΑΥΤΑΠΟΔΕΙΚΤΗ ΑΛΗΘΕΙΑ



Υπάρχουν μερικοί κακοήθεις που γέλασαν όταν άκουσαν τον τηλενομάρχη να λέει στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής:
Δεν έχω σχέση με κανένα έγγραφο, καλώς ή κακώς .
Εξήγησε δε με πλήρη πειστικότητα ότι :ο ίδιος ενημερώθηκε για την υπόθεση από τον δήμαρχο Μίκρας και όχι από τις υπηρεσίες του, οι οποίες διεκπεραιώνουν, ήδη από την προηγούμενη διοίκηση της νομαρχίας, ανάλογες υποθέσεις, μονάχες τους.
Η αλήθεια των λόγων του είναι προφανής.
Δείτε τις παρακάτω φωτογραφίες με την αυταπόδεικτη αλήθεια.








Όπου γάμος και γιορτή η Κοντύλω πρώτη.
Νομίζετε ότι μένει χρόνος να ασχοληθεί με την Νομαρχία;
Πότε λοιπόν περιμένατε να έχει δει τα έγγραφα αυτά;
Έχει δε επιπροσθέτως την μαρτυρία όλων των Έλλήνων που βλέπουν τηλεόραση και ακούν ραδιόφωνο. Ο άνθρωπος εμφορούμενος από γνήσιες δημοκρατικές αρχές δεν έχει ποτέ αρνηθεί να εμφανιστεί σε τηλεοπτικό σταθμό ή και σε ραδιοφωνική εκπομπή ακόμα και του σταθμού της Άνω Κακοράχης.

.

Ένα μικρό ποτ πουρί από τηλεοπτικές εμφανίσεις.
http://www.youtube.com/watch?v=KyCBsnaoNDk 2:11


Είδαμε ότι είναι Ζορό όχι όμως και Σούπερμαν για να τα προλαβαίνει όλα!
Επιτέλους σήμερα αποκαθιστούμε την αλήθεια με τα παραπάνω φωτογραφικά ντοκουμέντα.
Για τα πάντα λοιπόν είναι σαφές ότι φταίνε οι υπάλληλοι της Νομαρχίας ,αφού αυτοί είναι εκεί και πρέπει να προσέχουν τα έγγραφα που υπογράφουν.
Τι περιμένουν οι αντίπαλοι του να αφήσει την Πανελλήνια προβολή της Νομαρχίας του και να τρέχει για πουρνάρια ;
Ε, όχι βέβαια!
Δόξα και τιμή λοιπόν στους Θεσσαλονικείς που ο ένας στους 2 τον ψήφισε και έτσι μπορούμε και εμείς να απολαμβάνουμε τις μέρες και τα έργα του μοναδικού Πανίκα άσχετα αν μερικοί κακοήθεις τον επιβραβεύουν με αυτόν τον τρόπο.


Εάν δε θέλετε να τον απολαύσετε εν δράσει, δείτε και αυτά τα βίντεο.
.
http://www.youtube.com/watch?v=2jl-_gIBFwA Μια μοναδική επιλογή των σημαντικών δραστηριοτήτων του πολυτάλαντου Νομάρχη 3:43
.
http://www.youtube.com/watch?v=CDO3hXw6y6I Εξίσου καλό συμπλήρωμα με δείγματα της λεκτικής του ευφράδειας ! 6:30
.
http://www.youtube.com/watch?v=T1yAmXwzmAA Εδώ πολεμάει το σύστημα ,τραγουδάει και κουβεντιάζει με ένα κομμάτι της ψυχής του ,τον Λιάνη που όμως τον περνάει γενεές 14! 2:41
.
http://www.youtube.com/watch?v=2SYihPs1yBs Μοναδικές στιγμές σε γιορτή για τα καρπούζια ! (είναι δυνατόν να λείπει από εκεί;) 0:38

.
http://www.youtube.com/watch?v=Hlxz1qmUdCM Πετώντας χαρταετό ! 1:25
.
http://www.youtube.com/watch?v=SiEyI36yWFc&feature=related Απολαυστική συνομιλία Καλαμούκη με τον εκπρόσωπό του για μια στολή κολομπίνας για τον Νομάρχη .! 3:56
.
Εδώ με σημαντικές προσωπικότητες της πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής του τόπου.

.
Με Λιακόπουλο 0:35



.
Και η προσωπική του συμβολή στον πολιτισμό και την τέχνη (προσφορά από τον Αταίριαστο)