Η ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ KAI Η ΠΡΟΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ

Μετά τις πρόσφατες εξελίξεις με την Χρυσή Αυγή είναι ενδιαφέρον να δει κανείς πως φτάσαμε σήμερα αυτό το ναζιστικό μόρφωμα και τα στελέχη  του να αποτελούν κύριο θέμα  στην πολιτική μας ζωή.

Η τραμπούκικη συμπεριφορά των χρυσαυγιτών βουλευτών  που απολαύσαμε αυτές τις μέρες στις τηλεοράσεις με βρισιές, κλωτσιές και φτυσίματα σε οπερατέρ και φωτογράφους  που οι φουκαράδες κάνουν την δουλειά τους, δεν είναι αποτέλεσμα ψυχικής οργής λόγω των κατηγοριών που αντιμετωπίζουν αλλά αποτελούν μια συνήθη σε αυτούς βίαιη συμπεριφορά.

Και αυτή η βίαιη συμπεριφορά μπροστά στις κάμερες είναι πολύ ήπια μπροστά σε όσα κάνουν εν κρυπτώ με τα τάγματα εφόδου τους.

Τις απόψεις μου για την βία γενικότερα τις έχω εκθέσει πρόσφατα στο ποστ μου ΘΑ ΑΝΕΧΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΚΑΙΡΟ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΒΙΑ;

Πριν 10 μέρες στην στήλη του ΒΗΜΑΤΟΣ Το Επταήμερο του Διόδωρου διάβασα ένα εξαιρετικό κείμενο που δίνει μια εύλογη εξήγηση για την υπάρχουσα ατμόσφαιρα βίας στην ελληνική κοινωνία που συντέλεσε στην  γέννηση της ΧΑ.

Σας μεταφέρω ένα απόσπασμα από το κείμενο. (Οι υπογραμμίσεις με τα bold είναι δικές μου)

Γιατί υπάρχουν δύο θέματα με τη Χρυσή Αυγή· το ένα είναι η δράση της, το άλλο η επιρροή της. Για να αντιμετωπιστεί το πρώτο υπάρχουν νόμοι, διατάγματα, αστυνομία, δικαστήρια. Ο Νίκος Δένδιας έχει απαντήσει άμεσα και σωστά ως τώρα κάθε φορά που υπήρξαν προκλήσεις της Χρυσής Αυγής - όπως και ο δήμαρχος Γιώργος Καμίνης που απαγόρευσε «διανομές τροφίμων για Ελληνες» στις πλατείες επειδή ήσαν παράνομες - δεν τους εμπόδισε να το κάνουν στα γραφεία τους και καλά έκανε.

Η νομιμότητα είναι η ίδια η δημοκρατία μας, δηλαδή η ουσία της εκπεφρασμένη σε ρυθμίσεις. Εντάξει, δεν είναι τέλειες οι ρυθμίσεις αλλά μήπως είναι τέλεια η ιδέα που έχουμε οι Έλληνες για το τι είναι δημοκρατία; Το αντίθετο θα έλεγα: δημοκρατία θεωρείται το δικαίωμα να παραβαίνεις κάθε κανόνα της, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για πολιτικές και συνδικαλιστικές κινητοποιήσεις. Καιρός είναι να αναστοχαστούμε πάνω στις ιδέες μας, που λένε και οι σοβαροί διανοούμενοι.

Όμως επιρροή (πολιτιστική, ιδεολογική, πολιτική) της Χρυσής Αυγής δεν αντιμετωπίζεται με τους νόμους και ούτε είναι κάτι που θα γίνει σύντομα. Γιατί η Χρυσή Αυγή είναι δυστυχώς γέννημα της κουλτούρας μας, της εθνικιστικής, πολεμοχαρούς και βίαιης κουλτούρας μας. Όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν, αυτή η κουλτούρα γέννησε τη ΧΑ - και η κουλτούρα των λαών δεν αλλάζει από τη μία ημέρα στην άλλη, είναι μακρά διαδρομή και πρέπει να θέλουμε να την ακολουθήσουμε.

Διαβάζω αυτές τις ημέρες το βιβλίο κάποιου Δημήτρη Ψυχογιού που κυκλοφόρησε το καλοκαίρι, κατακαλόκαιρο:

«Η πολιτική βία διαιωνίζεται επειδή αποθεώνεται η πολεμική βία των πραγματικών ή φανταστικών προγόνων μας. Πρόκειται για την αγωνιστική ανάγνωση της ιστορίας που η Δεξιά αποκαλεί "πολεμική αρετή των Ελλήνων" και η Αριστερά "αντιστασιακό ήθος του ελληνισμού". Η εκπαίδευση, η βίαιη ρητορική κομμάτων, συνδικάτων και μέντια εκμηδενίζουν τις δυνατότητες δημοκρατικού διαλόγου και συμβιβασμών. Υποκινούν τους πολίτες σε συγκρούσεις, σε αγώνες που μιμούνται και δικαιώνουν κάποιους που προηγήθηκαν - που και αυτοί δικαίωναν κάποιους προηγούμενους».

Και διαβάζω τη δήλωση του Μίκη Θεοδωράκη που αναγγέλλει, πικραμένος, την αποχώρησή του από την πολιτική: πίστευε, γράφει, πως κατά το 2011-12 υπήρχε «λύση εφικτή και αναίμακτη έξω από το Σύστημα. Και ότι αν τη χάσουμε, αυτό σημαίνει ότι στα 1821 δεν έγινε Επανάσταση. Στα 1843 δεν κερδήθηκε Σύνταγμα. Στα 1912 δεν έγιναν οι Βαλκανικοί πόλεμοι, στα 1940 με το ΟΧΙ δεν έγινε Εθνική Αντίσταση και στα 1973 με το Πολυτεχνείο δεν έπεσε η Χούντα».

Ευτυχώς, δεν εισακούστηκε

Δηλαδή, αυτό που έβλεπε ο Μίκης όταν η χώρα χρεοκοπούσε, ήταν η ευκαιρία να συνεχιστεί η αλυσίδα πολέμων, επαναστάσεων, εξεγέρσεων της ελληνικής Ιστορίας. Να δικαιωθεί και να μην ακυρωθεί η αλυσίδα, να προστεθεί ακόμα ένας κύκλος. Όπως ακριβώς οι φοιτητές και μαθητές στις καταλήψεις, όταν φωνάζουν το σύνθημα «εμπρός για της γενιάς μας τα Πολυτεχνεία». Μπορεί και να έχει δίκιο αυτός ο Ψυχογιός, δεν μου μοιάζει να είναι ψυχογιός του συστήματος από το οποίο θέλει να μας βγάλει ο Μίκης - γιατί η δήλωσή του λέει πως δεν πρέπει να βγούμε από αυτό, πρέπει να το διαιωνίσουμε.

Υπάρχουν όμως και σοβαρότερες αποκαλύψεις στις εξηγήσεις του Μίκη Θεοδωράκη για την πικραμένη αποχώρησή του: υπήρχαν δύο λύσεις το 2011 κατά την άποψή του, «μέσα ή έξω από το σύστημα εξουσίας. Το "μέσα" σήμαινε συμμετοχή στις εκλογές με στόχο την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής Εξουσίας. Το "έξω", να βάλουμε όλοι μας το όποιο βάρος μας για τη δημιουργία ενός Παλλαϊκού Μετώπου Αντίστασης». Δηλαδή, να κατακτηθεί η εξουσία με μη κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Αυτές τις βαθύτατα δημοκρατικές ιδέες του τις συζήτησε με τους Τσίπρα, Δραγασάκη, Γλέζο, γράφει. «Δεν εισακούστηκα» - ανέβηκαν αμέσως στην εκτίμησή μου και οι τρεις μόλις το διάβασα. Σκέφτομαι τι θα είχε ακολουθήσει αν συμφωνούσαν στις «αναίμακτες διαδικασίες» που πρότεινε, επικαλούμενος τις αιματηρότερες περιόδους της Ιστορίας μας, και με πιάνει ρίγος, ημερολόγιό μου.

Και εντάξει, καθένας μπορεί να σκέφτεται ό,τι θέλει και να το συζητά με όποιον θέλει, δημοκρατία έχουμε. Αλλά, τον Μάιο του 2011 η «Σπίθα» οργάνωσε συγκέντρωση στα Προπύλαια - μετά τη συγκέντρωση το πλήθος κατευθύνθηκε στη Βουλή και επιτέθηκε, έγινε προσπάθεια κατάληψής της. Ήταν η βιαιότερη επίθεση που έγινε ποτέ, ήταν η ημέρα που οι πολιορκημένοι βουλευτές διέφυγαν από τον Εθνικό Κήπο - που θα πει, η «Σπίθα» προσπάθησε να βάλει σε εφαρμογή την άποψη του Μίκη «να κατακτηθεί η εξουσία με μη κοινοβουλευτικές διαδικασίες».

Τα δύο άκρα υπάρχουν

Άλλο να συζητάς, άλλο να πράττεις - τις πράξεις τιμωρεί ο νόμος και τώρα καταλαβαίνουμε ότι μάλλον δεν ήταν τυχαίο, αυθόρμητο γεγονός εκείνη η επίθεση. Υπήρχε σχέδιο - που δεν το οργάνωσε μόνος του ο Μίκης Θεοδωράκης, είχε όργανα η «Σπίθα». Σχέδιο για κατάληψη της Βουλής, κατάκτησης της εξουσίας. Δεν πρέπει να διερευνηθεί η υπόθεση; Δεν πρέπει να κληθούν να λογοδοτήσουν όλοι αυτοί;

Εντάξει, ο Μίκης έχει γενική ασυλία, όπως και ο Γλέζος. Οι υπόλοιποι; Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης, που ήταν εκ των οργανωτών και κεντρικός ομιλητής, μαζί με τον Μίκη, στην επαναστατική εκδήλωση, είναι δυνατόν να παραμένει πρύτανης τώρα που αποδεικνύεται πως, έστω άθελά του, βοήθησε τα σχέδια εκτροπής από τον κοινοβουλευτισμό του συνθέτη;

Η θεωρία των δύο άκρων δεν είναι λάθος, ημερολόγιό μου. Αν η «17Ν» λειτουργούσε σήμερα και συνέχιζε να δολοφονεί, δεν θα ήταν απολύτως συμμετρική προς τη Μολυβένια Αυγή; Οι ένοπλες επαναστατικές ομάδες που υπάρχουν σήμερα δεν σκοτώνουν; Οι αναρχοαυτόνομοι δεν καταστρέφουν, δεν δέρνουν, δεν ρημάζουν; Αυτά που σχεδίαζε ο Μίκης δεν είναι συμμετρικά προς τη σκέψη της ΧΑ για «επαναστατικό εθνικό λαϊκό κράτος»; Τα δύο άκρα υπάρχουν - μάθαμε πως ευτυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δέχθηκε να ενταχθεί στο «εξωσυστημικό» άκρο. Η ευθύνη του έγκειται στην αποδοχή της βίας του ακροαριστερού άκρου - και στη μόχλευσή της με τη ρητορική της ηγεσίας του.

Το μόνο που μπορώ να πω είναι μακάρι ο Παύλος Φύσσας να είναι το τελευταίο θύμα της πολιτικής βίας στη χώρα μας. Αλλά δεν φθάνουν οι ευχές, πρέπει και κάτι να κάνουμε, ημερολόγιό μου.

Μια εξ ίσου ενδιαφέρουσα άποψη για το θέμα είναι και αυτή που αναπτύσσει ο Κώστας Καρακώτιας, (Νομικός - κριτικός βιβλίου) στο ΕΘΝΟΣ. (και εδώ τα bold είναι δικά μου)

Η ιδεολογική αντιμετώπιση του τοπικού ναζιστικού φαινομένου είναι κι αυτή δύσκολη. Παρά την υπερχειλίζουσα ρητορική καταδίκη της ακραίας ακροδεξιάς, υπάρχει μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα η οποία είναι το κατάλληλο θερμοκήπιο για την άνθηση και την ανάπτυξή της. Η ελληνική κοινωνία είναι δέσμια ενός ισχυρότατου πλέγματος θεωρημάτων τα οποία είναι ενσαρκωμένα στους ιδεολογικούς και κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους αλλά και διάχυτα ως κανονικότητα στην τρέχουσα λαϊκή καθημερινότητα.

Η απίστευτα εθνοκεντρική εκπαίδευση, η εθνοφυλετική καθαρότητα ως κρατική επιλογή, όπως εκφράζεται με την άρνηση απόδοσης της ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στη χώρα, η αντίληψη του περιούσιου και πανταχόθεν βαλλόμενου ανάδελφου λαού, η πίστη σε αναφαίρετα εθνικά δίκαια και η διαρκής θυματοποίηση της Ελλάδας ως άθυρμα των Μεγάλων Δυνάμεων, οι εξωφρενικές συνωμοσιολογικές δοξασίες, ο διάχυτος λαϊκός και εκκλησιαστικός αντισημιτισμός είναι μερικά από τα στοιχεία που συνθέτουν το υπαρκτό εγχώριο ιδεολογικό περιβάλλον. Όλα αυτά πρέπει να ιδωθούν εκ νέου με κριτήριο τον ορθό λόγο και χωρίς το φαντασιακό τους ιστορικό φορτίο. Μόνον τότε ο ναζισμός και ο φασισμός θα μείνουν σαν ψάρια χωρίς νερό.