Δευτέρα 29 Μαρτίου 2021

ΠΩΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ 1821.



Καθώς είναι ακόμα πρόσφατος ο εορτασμός των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση είναι ενδιαφέρον να δούμε την εικόνα που έχουν για αυτήν οι Έλληνες, επισημαίνοντας μερικά ενδιαφέροντα στοιχεία από την δεύτερη κατά σειρά δημοσκόπηση του Κέντρου Φιλελεύθερων Μελετών – Μάρκος Δραγούμης που καταγράφει την πρόσληψη της Επανάστασης του 1821, τόσο στη σημερινή ελληνική κοινωνία συνολικά, όσο και στις επιμέρους ομάδες που την συγκροτούν. 
Στην πλειονότητα το 91,6% των πολιτών θεωρούν, βεβαίως, ότι η Επανάσταση ήταν κυρίως Εθνική. 
Οι συντηρητικοί (96,8%), οι φιλελεύθεροι (94,7%), οι ψηφοφόροι της ΝΔ (94,9%) και του ΚΙΝΑΛ (94,8%) αναγνωρίζουν σαφέστατα τον εθνικό χαρακτήρα της Επανάστασης ενώ το ίδιο, αλλά σε σαφώς μικρότερο ποσοστό πιστεύουν και οι  κομμουνιστές (76%) και οι ψηφοφόροι του ΚΚΕ (69,9%) καθώς ένα μέρος τους επιλέγει να απαντήσει «εν μέρει», καθώς θεωρεί ότι η Επανάσταση είχε και κοινωνικά χαρακτηριστικά που δεν πρέπει να υποτιμηθούν. (Ενδιαφέρον και σχετικό με το θέμα είναι το ποστ μου  Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ 1821 ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ)
Οι ομάδες που αναγνωρίζουν εντονότερα θρησκευτικό χαρακτήρα στην Επανάσταση,είναι οι απόφοιτοι πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (85,9%), οι οικονομικά λιγότερο ισχυροί (82,2%), οι εθνικιστές (83,9%), οι συντηρητικοί (81,9%) και οι ψηφοφόροι της ΝΔ (80,4%), ενώ τα ποσοστά είναι χαμηλότερα ανάμεσα στα άτομα με υψηλότερο εισόδημα (60,8%), τους σοσιαλιστές (66,1%) αλλά κυρίως τους κομμουνιστές (40%).

Στην ερώτηση να αναφέρουν αυθόρμητα το σημαντικότερο κατά τη γνώμη τους γεγονός της Ελληνικής Επανάστασης, αυτά ήσαν κυρίως πολεμικά γεγονότα σε ποσοστό 59,3%, με κυριότερα τα Δερβενάκια και την νίκη κατά του Δράμαλη και την Άλωση της Τρίπολης.
Από τα αναφερθέντα στις απαντήσεις γεγονότα, τα 6 διαδραματίζονται στην Πελοπόννησο, τα 2 στην Ανατολική Ρούμελη, το 1 στη Δυτική Ρούμελη, τα 3 στο Αιγαίο (δεν περιλαμβάνουν όμως ναυμαχίες), το 1 στη Μολδοβλαχία και το 1 στην Ήπειρο (αλλά 18 χρόνια πριν την έναρξη της Επανάστασης).
Ένα αξιόλογο όμως ποσοστό (20,9%) επιλέγει πολιτικά γεγονότα και γεγονότα της εσωτερικής σύγκρουσης μεταξύ των Επαναστατών, όπως την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας, την κήρυξη της Επανάστασης, τις Εθνοσυνελεύσεις, τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη μετά το τέλος της δεύτερης φάσης του Εμφυλίου, τον ίδιο τον Εμφύλιο, και τη δολοφονία του Καποδίστρια. 
Ένα αξιοσημείωτο ποσοστό (20,8%) αναφέρει τραγικά γεγονότα, ήττες και σφαγές (Μεσολόγγι, Ζάλογγο, Σούλι, Μανιάκι, Αλαμάνα, Ψαρά, Χίος). Αν προσθέσουμε και τα πολιτικά γεγονότα με αρνητικό πρόσημο (π.χ. εμφύλιος, δολοφονία Καποδίστρια) το ποσοστό αυτό φτάνει το 23,9% των απαντήσεων ή, ακριβέστερα, το 30% περίπου των απαντησάντων.
Ένα ομοίως αξιοσημείωτο ποσοστό (17,2%) αδυνατεί να ανακαλέσει κάποιο γεγονός της Επανάστασης. Τα ποσοστά όσων δηλώνουν άγνοια ή αδυναμία ανάκλησης είναι υψηλότερα κυρίως στις γυναίκες (22,7%), τους νέους (25,6%), τους απόφοιτους πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης (34,6%), τους οικονομικά αδύναμους (24,4%), τους φιλελεύθερους (17,8%) και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ (19,9%), ενώ χαμηλότερα ποσοστά καταγράφονται στους άντρες (11,8%), τους μεσήλικες και τους ηλικιωμένους (11,6 % και 12,9% αντίστοιχα), τους απόφοιτους τριτοβάθμιας εκπαίδευσης (11,5%), τους ευπορότερους (7,6%), τους συντηρητικούς (6,5%), τους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ (6,2%) και του ΚΚΕ (10,3%).

Ο Κολοκοτρώνης με δεύτερο τον Καραϊσκάκη θεωρούνται από τους σημαντικότερους πρωταγωνιστές της επανάστασης και είναι τα πρώτα ονόματα που έρχονται στην μνήμη των περισσοτέρων.

Ως θετικός ή πολύ θετικός αναγνωρίζεται ο ρόλος των περισσοτέρων από τους πρωταγωνιστές της επανάστασης  με τον Κολοκοτρώνη, την Μπουμπουλίνα και τον Καραϊσκάκη να βρίσκονται με ποσοστά πάνω από 98%.

Από τις ξένες δυνάμεις στο ερώτημα ποιες  είχαν θετική συμβολή στην Επανάσταση πρώτη έρχεται η Ρωσία με 38,2%  γεγονός που  παραμένει αναλλοίωτο από τότε λόγω ορθοδοξίας και στην συνέχεια ακολουθούν η Γαλλία με 22,6% και η Μεγάλη Βρετανία με 19,4%.


Σχετικά με τα 2 δάνεια που πήραν οι Επαναστατικές κυβερνήσεις το 38,2% πιστεύει πως είχαν θετικό ρόλο ενώ το 32,8% αρνητικό.


Η επιτυχία της Επανάστασης το 61,3% πιστεύει ότι οφείλεται στις στρατιωτικές επιτυχίες, ενώ το 35,2% στην επέμβαση των ξένων δυνάμεων.


Σχεδόν όλοι οι Έλληνες (97%) είναι πεπεισμένοι πως ο ρόλος της Φιλικής  Εταιρείας  με τους Φιλέλληνες στην συνέχεια συνέβαλαν  θετικά για την επιτυχία της Επανάστασης.


Εκεί που είναι χαρακτηριστική ή άγνοια των ερωτηθέντων είναι στις  ερωτήσεις που αφορούν τις Εθνοσυνελεύσεις και τα Συντάγματα που ψηφίστηκαν σε αυτές. Ένας περίπου στους 2 δεν γνωρίζει σχετικά.


Η μυθολογία του κρυφού σχολειού κρατάει γερά με το 71,1% να το θεωρεί ως ιστορικό γεγονός , όπως επίσης και ένα 45,8% πιστεύει πως η επανάσταση ξεκίνησε στις 25 Μαρτίου  στην Αγία Λαύρα.
Αντίθετα πραγματικά ιστορικά γεγονότα όπως τον αφορισμό του Αλέξανδρου Υψηλάντη και του Μιχαήλ Σούτσου από τον Γρηγόριο Ε´ μόνο 1 στους 3 Έλληνες γνώριζε ότι συνέβη.
Για τη σφαγή στην Τριπολιτσά το  46,7% γνωρίζει ότι αυτή αποτελεί ένα από τα θλιβερά επεισόδια της Επανάστασης ενώ το 26,1% θεωρεί πως είναι μύθος!


Το 39,3% πιστεύει πως τα 200 χρόνια που πέρασαν δικαίωσαν τις προσδοκίες των επαναστατών, ένα υψηλό ποσοστό (28,3%) είναι αμφίθυμο, και το 30,1% θεωρεί ότι η νεότερη Ελλάδα δεν τις δικαίωσε.



Στην ερώτηση ποιο είναι το σημαντικότερο επίτευγμα της χώρας αυτά τα 200 χρόνια το 18,1% δεν μπορεί να σκεφτεί κάποιο, ενώ το υψηλότερο ποσοστό 11,6%  συγκεντρώνει  η συμμετοχή στην  Ευρωπαϊκή  Ένωση.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2021

Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΗΣ ΦΙΛΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ




Πριν από 7 χρόνια είχα γράψει για το ταξίδι μου στην Οδησσό και βέβαια για την απαραίτητη επίσκεψη που έκανα στο μουσείο της Φιλικής Εταιρείας που υπάρχει εκεί.( Η ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΟΔΗΣΣΟΣ)
Από αυτό είναι και η φωτογραφία του εγγράφου με τους αρχηγούς της Φιλικής Εταιρείας.
Όπως είδαμε στο προηγούμενο ποστ Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ 1821 ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ .όταν γίνεται «ιδεολογική χρήση της ιστορίας», όπως κάνουν οι κομουνιστές ιστορικοί, το 1975 μπορούν να γράφουν πως το 1821 :«ήταν έργο και δημιούργημα πρώτα και κύρια της φτωχολογιάς της πόλης και του χωριού» ενώ αντίθετα το 1924 να γράφουν πως ήταν αστική επανάσταση και πως η ελευθερία ήταν : «ελευθερία», δια τους οικονομικούς κρατούντας, δια τους αστούς και κοτζαμπάσηδες.
Είναι προφανές βέβαια πως η κοινή λογική μας λέει πως μια επανάσταση, σαν την Ελληνική του 1821, δεν ξεκινά από την αγράμματη τότε φτωχολογιά της πόλης και του χωριού όπως και δεν πετυχαίνει επειδή την αποφάσισαν μόνο οι αστοί χωρίς την συμμετοχή του λαού.
Τις πρώτες σπίθες για την δημιουργία μιας μικρής βαλκανικής αυτοκρατορίας άναψε ο Ρήγας, ενώ ο Κοραής διατύπωσε μια πολιτική στρατηγική όπως το ίδιο επίσης και ο Ανώνυμος της Ελληνικής Νομαρχίας.
Χάρις στην Γαλλική επανάσταση υπήρχε ήδη στην Ευρώπη ένα επαναστατικό πνεύμα εναντίον των απολυταρχικών εξουσιών που υπήρχαν τότε σε αυτήν. Το πνεύμα αυτό ήταν διάχυτο στους υπόδουλους λαούς της Οθωμανικής αυτοκρατορίας  και στην Ελλάδα βοήθησαν οι μορφωμένοι και οι λόγιοι του έθνους να αρχίσει να αποκτά και εθνική συνείδηση παρά την αντίθεση του Πατριαρχείου.
 Αυτό είχε εξασφαλίσει από τους Τούρκους εξουσία όχι μόνο θρησκευτική αλλά και πολιτική, ως ανώτατη αρχή όλων των ορθόδοξων λαών των υποκείμενων σε αυτούς, συμπεριλαμβανομένων, Σέρβων Βουλγάρων, Αλβανών και Ελλήνων.
Ο Πατριάρχης ήταν ενάντιος σε οποιαδήποτε νεωτεριστική ιδέα θα μπορούσε να δημιουργήσει προβλήματα στην οθωμανική διακυβέρνηση. Πχ το 1819 καταδίκασε με εγκύκλιό του τη διδασκαλία των Μαθηματικών και των Φυσικών Επιστημών στα σχολεία, σαν «τερατώδη» και «σατανική» καινοτομία που διαφθείρει τους νέους και τους καθιστά «επιβλαβείς εις τα πολιτεύματα»
Ο Πατριάρχης ήδη το 1798 διέταξε τους υφιστάμενούς του ιεράρχες ν’ αναζητήσουν και να καταστρέψουν τα «θολερά» γραπτά του δολοφονημένου Ρήγα. Όταν οι Τούρκοι τον απαγχόνισαν, σαν αποτυχημένο αξιωματούχο της Πύλης, παρά το ότι είχε αφορίσει την επανάσταση,  σχολίασε ο Κοραής:  «Ω τον ηλίθιον Σουλτάνον! Τους φίλους του σφάζει» («Επιστολαί», Εν Αθήναις 1885, σ.164).
Η Φιλική εταιρεία ήταν αυτή που από το 1814, ξεκίνησε από μια δράκα ανθρώπων και με την κοινωνική της αποδοχή από τις ηγετικές ομάδες στον ελληνικό χώρο, κατάφερε να εξαπλωθεί και να ενσπείρει το πνεύμα της ανεξαρτησίας σε ευρύτερα στρώματα του πληθυσμού.
Έτσι τελικά υπέρ της ελευθερίας στην επανάσταση θυσίασαν την ζωή τους περίπου 250.000 Έλληνες και Ελληνίδες, από όλες τις κοινωνικές τάξεις, όταν ο πληθυσμός της χώρας ήταν τότε μόνο 900.000.
Σύμφωνα με τον ομότιμο καθηγητή Ιστορίας κ. Πέτρου Πιζάνια : από την ιστορική έρευνα γνωρίζουμε την κοινωνική ιδιότητα 1112 μελών της Φιλικής Εταιρείας έως τον Ιανουάριο 1821.
Από αυτά το 98% ανήκε σε ελληνικές ηγετικές ελίτ και σε όλες σχεδόν τις κλίμακες ισχύος στο εσωτερικό της κάθε ομάδας.
Πρόκειται για 455 εμπόρους, από τους οποίους πολλοί μεγάλοι κεφαλαιούχοι,189 διανοούμενους, 134 πρωτεύοντες και δευτερεύοντες αρματωλούς,134 καραβοκυραίους μεταξύ των οποίων σχεδόν όλοι οι εξέχοντες, 145 προεστούς στους οποίους περιλαμβάνονται μέλη από τις ισχυρότερες οικογένειες της Πελοποννήσου και της Ανατολικής  Στερεάς.34 αξιωματούχους του κλήρου, από τους οποίους 12 επίσκοποι και μητροπολίτες (και όχι το Ορθόδοξο Πατριαρχείο) και τέλος 22 διάφορους όπως ο Στέφανος Στεφανόπουλος ωρολοτεχνίτης στη Τρίπολη και ορισμένοι βιοτέχνες ενοικιαστές μπαρουτόμυλων στην Δημητσάνα και στο Μαυρίλο Φθιώτιδος.
 Για τους Μανιάτες και τους Σουλιώτες η ένταξη στην Φιλική Εταιρεία των μεγάλων πατριαρχών οδηγούσε την πατριά να ακολουθήσει. Μάλιστα, οι ισχυροί του κάθε τόπου αποτελούσαν κατά κανόνα τις τοπικές Εφορείες, τους ηγετικούς πυρήνες  της οργάνωσης μαζί με αρκετούς μικρούς ανώνυμους, οι οποίοι απέκτησαν σημαντική δύναμη τον πρώτο χρόνο της Επανάστασης. Η πράξη ανάληψης της ηγεσίας επιβάλλει να δεχτούμε ότι είχαν ενταχθεί στην Φιλική αποφασισμένα.
Ο Frangos, G. στο βιβλίο του The Philike Etaireia 1814-1821. A social and historical analysis (New York 1971), σελ. 286-295, στηριζόμενος σε στοιχεία που προέρχονται από την αλληλογραφία των Φιλικών, αναφέρει ότι έχουν καταγραφεί 23 κατηγορίες και υποκατηγορίες επαγγελμάτων. Η πλέον πολυπληθής κατηγορία ήταν των εμπόρων, η οποία αντιστοιχούσε στο 53,7% των μελών της Εταιρείας. Στη δεύτερη επαγγελματική κατηγορία εντάσσονταν εκείνοι των οποίων τα επαγγέλματα απαιτούσαν εκπαίδευση ανώτερη του μέσου όρου (γιατροί, δικηγόροι, δάσκαλοι, φοιτητές αλλά και Φαναριώτες). Η τρίτη επαγγελματική κατηγορία, που αποτελούσε το 11,7% της σύνθεσης των Φιλικών, ήταν προεστοί, κυρίως από την Πελοπόννησο. Κληρικοί όλων των βαθμίδων αποτελούσαν το 9,5% των εταιρικών. Επίσης, οι στρατιωτικοί –κυρίως πρώην αρματολοί και κλέφτες– που είχαν υπηρετήσει ή υπηρετούσαν ακόμη σε ξένους στρατούς αποτελούσαν την πέμπτη κατηγορία και αντιστοιχούσαν στο 8,7%. Τέλος, οι αγρότες, που αποτελούσαν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού των ελληνόφωνων περιοχών, αντιστοιχούσαν μόλις στο 0,6% των μελών της Εταιρείας. Οι Έλληνες αγρότες, όπως γενικότερα και οι Βαλκάνιοι, προσκολλημένοι στην παραδοσιακή κοινωνία, έμεναν ακόμη μακριά από τις διαδικασίες εθνικής συγκρότησης, που επηρέασαν περισσότερο τις αστικές κοινότητες και τις κοινότητες της Διασποράς.
 
Διαπιστώνουμε λοιπόν πως ο σπόρος του Ρήγα βρήκε γόνιμο έδαφος και βλάστησε σε διάφορα κοινωνικά στρώματα Ελλήνων,από λόγιους και  εμπόρους της διασποράς, ναυτικούς, στρατιωτικούς, προεστούς, φωτισμένους κληρικούς και Φαναριώτες μέχρι μικροεπαγγελματίες. Όλοι αυτοί κατάφεραν τελικά να εμφυσήσουν και στους αγρότες το μήνυμα της επανάστασης με αποτέλεσμα σε αυτήν να συμμετάσχει το σύνολο των δυνάμεων του γένους.


 
ΜΕΡΙΚΕΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΕΣ ΜΕ ΤΟ 1821
2007-ΕΙΧΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ;
2007-Ο ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ, Η 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
2008-Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ
2009-Η ΜΥΚΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ
2010-Η 25 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΜΑΤΙ
2013-ΕΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, Ο ΠΑΛΑΙΩΝ, Ο ΠΑΤΡΩΝ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ
2014-ΤΟ 1821, Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ, ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.
2014-Η ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΟΔΗΣΣΟΣ
2015-Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 5- Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΩΣΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ
2017-H 25η ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ
-Η ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΜΑΣ ΥΜΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΝΤΙΑΡΝΤ ΚΙΠΛΙΝΓΚ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΑ
2018- ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ α΄μέρος.
ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ β΄μέρος
2019-Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ
2020-ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΠΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΘΗΚΕ 200 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ.
 
 Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

Κυριακή 21 Μαρτίου 2021

Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ 1821 ΑΠΟ ΤΟ ΚΚΕ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ




 

Η ιστορία δεν μπορεί ποτέ να είναι αντικειμενική. Πάντα θα ενέχει την προσωπική θεώρηση αυτού που την γράφει και πολλές  φορές καταλήγει σε αυτό που με ενάργεια περιέγραψε ο Φίλιππος Ηλιού  ως  «ιδεολογική χρήση της Ιστορίας»
Εκεί βασίζεται και η επίσημη εκδοχή της Ιστορίας που κάθε κράτος προωθεί μέσω της Εκπαίδευσης του, ωραιοποιώντας αυτά τα ιστορικά γεγονότα που θεωρεί πως προωθούν και προάγουν τον εθνικό μύθο του, ενώ ταυτόχρονα αποσιωπά ή υποβαθμίζει αυτά που τον καταρρίπτουν.
Έτσι από την εποχή του Παπαρηγόπουλου η κρατούσα βασική θεώρηση της Ελληνικής Επανάστασης  έχει παραμείνει ουσιαστικά ή ίδια . 
Αντίθετα την  πιο μεγάλη «ιδεολογική χρήση της Ιστορίας» για την επανάσταση του 1821  την έχει κάνει η κομμουνιστική Αριστερά. Οι θέσεις της απέναντι στην επίσημη ιστορία μεταβάλλονταν ανάλογα με την εποχή και τα γεγονότα της.
Αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει διαβάζοντας τα πρωτοσέλιδα του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ την 25η Μαρτίου σε διαφορετικές χρονολογίες.



Έτσι το 1924, λίγα μόνο χρόνια από την Ρωσική Επανάσταση, η Ελληνική  Επανάσταση αντιμετωπίζεται, στο κύριο άρθρο της εφημερίδας, από την κομμουνιστική Αριστερά ως αστική επανάσταση, που δεν ελευθέρωσε τον λαό αλλά τους οικονομικά ισχυρούς.
Δεν θεωρεί πως έγινε από φιλοπατρία αλλά ήταν αποτέλεσμα της τότε μεγάλης ανάπτυξης της αστικής τάξεως. «Ελευθερία» δε απέκτησαν μόνο οι τότε οικονομικώς κρατούντες.



Στο ίδιο μοτίβο και το 1929 την Εθνική γιορτή την γιορτάζουν οι μπουρζουάδες  φωνάζοντας Ζήτω το Έθνος, Ζήτω η Πατρίς! ενώ οι κομμουνιστές φωνάζουν Ζήτω η Προλεταριακή  Πατρίδα!
Ταυτόχρονα  αντί για την 25η Μαρτίου, που θεωρούν πως αφορά τους αστούς, εορτάζουν την επέτειο της Κομμούνας του Παρισιού!



Το 1945 η εικόνα, στην αριστερά, της ελληνικής επανάστασης αλλάζει άρδην και το 21 γίνεται μεγαλόπρεπο και συνταρακτικό!
Έτσι το 1821 είναι η πρώτη μεγάλη απελευθερωτική  και δημοκρατική εξόρμηση του έθνους, η οποία ολοκληρώθηκε με την δεύτερη, την εθνική αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, που ήρθε να συμπληρώσει το έργο των πατέρων μας που ονομάζονται  πλέον  λαός! 



Φτάνοντας στο 1975 διαπιστώνουμε πως η επανάσταση δεν έγινε από τους αστούς και τους κοτζαμπάσηδες του 1924 αλλά «ήταν έργο και δημιούργημα πρώτα και κύρια της φτωχολογιάς της πόλης και του χωριού»  και βέβαια είχε τις ρίζες της στην κλεφτουριά!
Διαβάζοντας όλη αυτή την κολοτούμπα  της ιστορίας μου ήρθε στο μυαλό το συγκλονιστικό έργο του Λουίτζι ΠιραντέλλοΈτσι είναι αν έτσι νομίζετε στο οποίο υπάρχει η φοβερή φράση:
«Ποιος είναι τρελός; Αυτό δεν μπορείς να το πεις. Τις αποδείξεις που ψάχνετε τις έχουν καταστρέψει οι ίδιοι, μέσα τους, μέσα στην ψυχή τους.»

 

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

 


Τετάρτη 17 Μαρτίου 2021

17+,17Ν




Είναι αρκετές φορές που όταν διαβάζω άρθρο  του Δημήτρη Ψυχογιού έχω την αίσθηση πως όταν το έγραφε πρέπει να είχε συνδεθεί με κάποιο τρόπο με τις σκέψεις μου! Αυτό έγινε όταν διάβασα χθες το παρακάτω άρθρο του, 17+,17Ν  στα ΝΕΑ.




 Εδώ, το κείμενο υποστήριξης του καταδίκου (και όχι πλέον δολοφόνου κατά Κούρτοβικ)   Κουφοντίνα  και οι υπογράφοντες , για τους οποίους όπως δήλωσε μετά την διακοπή της απεργίας πείνας αισθάνεται πως : με την καρδιά και το μυαλό είμαι κι εγώ εκεί, ανάμεσά σας.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.


Κυριακή 14 Μαρτίου 2021

Ο ΑΛΙΒΙΖΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΛΑΒΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ




 Ο Νίκος Αλιβιζάτος είναι Ομότιμος Καθηγητής  Συνταγματικού Δικαίου. Το 2015 το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι τον είχαν προτείνει  για Πρόεδρο της Δημοκρατίας  τότε που βγήκε ο Παυλόπουλος.
Το 2017  ανέλαβε Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής των Εκλογών για την ανάδειξη του νέου Επικεφαλής της Κεντροαριστεράς και πρώτου Προέδρου του Κινήματος Αλλαγής, με τη συμμετοχή περίπου 211.000 πολιτών στον Α' Γύρο και περίπου 155.000 πολιτών στον Β' Γύρο.
Τον Νοέμβριο του 2019 ορίστηκε από τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη  πρόεδρος της νεοσυσταθείσας Επιτροπής για την παρακολούθηση της εφαρμογής των πορισμάτων του Συνηγόρου του Πολίτη σχετικά με τα περιστατικά αστυνομικής βίας .
Ο κ. Αλιβιζάτος, ως επικεφαλής της επιτροπής,  δέχθηκε κριτική γιατί δεν παρενέβη μετά τα πρόσφατα επεισόδια στη Νέα Σμύρνη.
Ο ίδιος δήλωσε πως η Επιτροπή έχει παύσει από έτους και πλέον να υπάρχει  γιατί, μετά το γνωστό περιστατικό στο Κουκάκι (υπόθεση Ινδαρέ) δεν υπήρξε κανένα ενδιαφέρον από πλευράς των αρμόδιων κρατικών αρχών να συνεχίσει το έργο της. Αυτό έδειξε και η τύχη που επιφυλάχθηκε στο από 4.5.2020 πόρισμά της Επιτροπής προς τον Υπουργό Προστασίας του Πολίτη.
Κινούμενος στον χώρο της  Κεντροαριστεράς το 2019 είχε φανεί ότι  είχε γοητευθεί από τον Τσίπρα  αλλά σε πρόσφατο άρθρο του στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ φαίνεται να έχει αλλάξει τελείως γνώμη.
Στο θέμα αυτό αναφέρεται η δημοσιογράφος και πρώην βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ Σοφία Γιαννακά στο άρθρο της Ακόμη και ο Αλιβιζάτος κατάλαβε την παλαβή Αριστερά.


Διάβασα προσεκτικά το πρόσφατο άρθρο του Νίκου Αλιβιζάτου στην «Καθημερινή», για τον ΣΥΡΙΖΑ, και είδα τον καθηγητή πολύ θυμωμένο. Του ήταν δύσκολο να καταλάβει γιατί ο Αλέξης Τσίπρας, μετά από 4,5 χρόνια στην εξουσία, και ενώ έδειξε «σοβαρά δείγματα ωρίμανσης», συμπορεύεται πάλι ανοιχτά με τους Κουφοντίνες και τους «θιασώτες της βίας» -είναι τα λόγια του.
Ο κ. Αλιβιζάτος, στο άρθρο του, κατακεραυνώνει, μάλιστα, τον ΣΥΡΙΖΑ για τη σύμπλευση με τους τρομοκράτες της «17Ν» και ζητάει, ουσιαστικά, από τον κ. Τσίπρα να απομακρυνθεί από ένα περιθωριακό «ρεύμα ιδεών κάποιων αμετανόητων υποστηρικτών της ένοπλης βίας», ώστε να βγει η χώρα μας από το σπιράλ της έντασης.
Χωρίς να παρεξηγηθώ, και, φυσικά, χωρίς καμία διάθεση σύγκρουσης, θα ήθελα να θυμίσω ότι ο καθηγητής, το 2019, άλλα έλεγε για τον Αλέξη Τσίπρα. Μιλώντας, τότε, στη δημοσιογράφο Κατερίνα Ανέστη, δήλωνε ότι ο κ. Τσίπρας «πιάνει πουλιά στον αέρα», ότι θα κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ κεντροαριστερό κόμμα, και συμπλήρωνε, εντυπωσιασμένος από τη γνωριμία μαζί του: «Έχει το μεγάλο προσόν που είχε και ο Ανδρέας Παπανδρέου να είναι πολύ γοητευτικός στη συνομιλία. Και πολύ συμπαθής».
Πόσο άτοπα ακούγονται αυτά τα εγκώμια, μετά από μόλις δύο χρόνια! Και πόσο πικραμένος θα πρέπει να νιώθει ο κ. Αλιβιζάτος που όταν απέτυχε το εγχείρημά του να δημιουργήσει τον νέο φορέα της Κεντροαριστεράς, το 2017, με Φώφη, Σταύρο Θεοδωράκη, Μεταρρυθμιστές, ΚΙΔΗΣΟ και ΔΗΜΑΡ, στήριξε, όπως φαίνεται (αλλά μάταια, όπως αποδεικνύεται), τις ελπίδες του στον Αλέξη Τσίπρα.
Έτσι, σήμερα, ένας κεντροαριστερός, υποτίθεται, Τσίπρας, που πιάνει πουλιά στον αέρα, έφτασε να συμπορεύεται με τον Κουφοντίνα και να υποδαυλίζει την πολιτική βία -ο Αλιβιζάτος τα λέει. Πέφτει, λοιπόν, οριστικά η αυλαία στην παράσταση ή φαντασίωση που πολλοί εξέθρεψαν (κάποιοι επιμένουν ακόμη) του κεντροαριστερού ΣΥΡΙΖΑ: ποτέ ο κ. Τσίπρας δεν έδειξε «σοβαρά δείγματα ωρίμανσης» και είναι δύσκολο, έως αδύνατο, να γίνει Ανδρέας Παπανδρέου ο δεύτερος. Ας το καταλάβουμε, ώστε να διαγνώσουμε γρήγορα το εν εξελίξει φαινόμενο στην αξιωματική αντιπολίτευση.
Όσα έγιναν πριν και μετά τα έκτροπα της Νέας Σμύρνης τι δείχνουν; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με την ίδια άνεση που αξιοποίησε τους Αγανακτισμένους για να πάρει την εξουσία το 2015, τώρα ποντάρει στους οπαδούς του Κουφοντίνα και στις εφεδρείες του αντάρτικου πόλης για να μπετονάρει την εκλογική του βάση. Αυτό δεν το λες ούτε Κεντροαριστερά, ούτε πολιτική ωρίμανση. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερο άλλοθι για τη διαιώνιση της αστυνομικής βίας από το να προσφέρει η αξιωματική αντιπολίτευση πολιτική κάλυψη στα τάγματα εφόδου του αντιεξουσιαστικού χώρου και στους χούλιγκανς.
Όσο για την όλη στάση του ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα Κουφοντίνα, δείχνει μάλλον το οριστικό διαζύγιο με τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του χώρου που κάποιοι «γεφυροποιοί» ονειρεύτηκαν, και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας επιδίωξε κάποια στιγμή: θυμηθείτε όταν σύχναζε στις συνόδους των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, στις Βρυξέλλες, και στεκόταν αμήχανος σε μια γωνιά, κάπου πίσω από τη Φώφη. Τελικά, καμία μετακίνηση δεν υπάρχει, ούτε ένα εκατοστό.
Αυτή τη στιγμή, αν πιστέψουμε τον Παναγούλη (;), ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει να ταυτίζεται με μια διαθέσιμη δύναμη «επαγγελματιών μπαχαλαίων», περίπου 2-3 χιλιάδες άτομα, μαζί με γηπεδικούς και χουλιγκάνους, που δημιουργούν, με κάθε πρόσχημα, από μικροεπεισόδια έως ανεξέλεγκτο σπιράλ βίας, το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε πολιτική αποσταθεροποίηση. Και εδώ συμφωνώ με τον κ. Αλιβιζάτο, όταν διαπιστώνει ότι αυτό οξύνει επικίνδυνα την πολιτική αντιπαράθεση και απομακρύνει τις συναινέσεις, τις τόσο αναγκαίες για να προχωρήσουν ορισμένα πράγματα.
Αλλά ενώ όλοι καταλαβαίνουμε γιατί ποινικοί, τρομοκράτες, αντιεξουσιαστές και παραβατικοί, που διαδηλώνουν, είναι υπέρ της κατάργησης της αστυνομίας, της έννομης τάξης και της κανονικότητας, έρχονται τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, με δηλώσεις τους, να ρίξουν σπίρτο στο μπαρούτι: Κάποιοι απειλούν με «κάθε μέρα Νέα Σμύρνη» (Κυρίτσης), άλλοι απειλούν την «ασφάλεια του κράτους» (Κούρτοβικ), αρκετοί έχουν για καραμέλα τη «χούντα», λες και την εύχονται! Ο αθεόφοβος Κούλογλου, στο ερώτημα πώς γίνεται να καλεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε διαδήλωση εν μέσω πανδημίας, απάντησε (στα σοβαρά) «δηλαδή, αν γίνει πραξικόπημα δεν θα κατέβουμε να διαδηλώσουμε»; Κάποιος συριζαίος, φίλος του Πολάκη, ζωγράφισε τον Μητσοτάκη ως Χίτλερ, ενώ τα πιο γκροτέσκα μυαλά βλέπουν στην Ελλάδα του 2021 επανάληψη της «Νύχτας των Κρυστάλλων» και του Άουσβιτς.
Με άλλα λόγια, κάποιοι χαλασμένοι εγκέφαλοι παλεύουν να θέσουν την Ελλάδα σε ομηρεία: κάπου ανάμεσα στον Εμφύλιο, τον Άρη Βελουχιώτη και τη χούντα των συνταγματαρχών. Αντί για την Κεντροαριστερά του Αλιβιζάτου, εδώ ζούμε την αντεπίθεση της Παλαβής Αριστεράς, όπως έγραψε και η «Πανδώρα» στα «Νέα»!

 Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.


Τετάρτη 10 Μαρτίου 2021

«Πώς να κάνεις την Ιλιάδα βαρετή στη Β’ Γυμνασίου»




Στην φωτογραφία είναι η Αναστασία Στόγια μαθήτρια της Β΄Γυμνασίου. Κρατήστε στην μνήμη σας αυτό το όνομα, γιατί από αυτό  το κορίτσι είμαι σίγουρος πως θα διαβάσουμε στο μέλλον και άλλα κείμενα της. Με καταπληκτική ενάργεια και σαφήνεια περιγράφει το μεγάλο πρόβλημα που υπάρχει στην εκπαίδευση των παιδιών μας στο να αντιληφθούν την ομορφιά των κειμένων της ελληνικής κλασικής γραμματείας, όπως διδάσκονται στα σχολεία μας.
Είχα την τύχη να έχω στις τελευταίες τάξεις του τότε 6τάξιου γυμνασίου, ένα εμπνευσμένο φιλόλογο που αντί να δίνει, όπως οι περισσότεροι τότε συνάδελφοι του, σημασία στην γραμματική και την σύνταξη των αρχαιοελληνικών κειμένων, έδινε σημασία στο νόημα που αυτά περιείχαν. Έτσι μας έβαλε να διαβάσουμε την Αντιγόνη από λογοτεχνική μετάφραση και μαγεμένοι 60 μαντράχαλοι τον ακούγαμε να μας αναλύει με πάθος το πανανθρώπινο νόημα του έργου.
Έκτοτε άλλαξε τελείως η άποψη που είχα σχηματίσει για το πόσο βαρετά είναι τα αρχαία κείμενα, με αποτέλεσμα, πριν να τελειώσω το γυμνάσιο, να κάτσω να διαβάσω ένα αρκετά δύσκολο για την ηλικία μου τότε βιβλίο, το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην μετάφραση του Συκουτρή.
Το κείμενο της Στόγια δημοσιεύτηκε στον ΠΟΛΙΤΗ  και αναδημοσιεύτηκε σε ένθετο των ΝΕΩΝ.
 
Αν ρωτήσετε έναν μαθητή δευτέρας  γυμνάσιου ποιο είναι το αγαπημένο του μάθημα, οι απαντήσεις κυμαίνονται. Οι πιο συνηθισμένες είναι —πέρα από τη γυμναστική— τα μαθηματικά και η φυσική, μαθήματα που θεωρούνται «δύσκολα». Πολύ σπάνια θα βρούμε να αρέσει το μάθημα της αρχαιογνωσίας στους μαθητές, κάτι που προσωπικά βρίσκω λυπηρό. Στη δευτέρα γυμνασίου διδάσκεται η Ομήρου Ιλιάδα, ένα κείμενο που κανονικά θα έπρεπε να είναι ακαταμάχητο. Για ποιο λόγο όμως δεν μπορούν οι μαθητές να εκτιμήσουν την ομορφιά της και οι φιλόλογοι να μοιραστούν μαζί τους την αγάπη που τρέφουν για το έπος αυτό;
Οι αρχαίοι Έλληνες καταφέρνουν κάτι εξαιρετικά δύσκολο, όχι μόνο στην Ιλιάδα αλλά και στην αρχαία τραγωδία. Ενώ η Ιλιάδα  απαγγελλόταν πριν από σχεδόν 3000 χρόνια είναι πολύ σύγχρονη, δίνει χώρο για ταυτίσεις στους σημερινούς αναγνώστες. Οι ήρωες τσακώνονται, ζηλεύουν, έχουν ελαττώματα. Όχι μόνο οι κοινοί θνητοί όπως ο Αγαμέμνονας και ο Αχιλλέας, αλλά και οι ίδιοι οι θεοί. Για παράδειγμα, δεν υπάρχει τίποτα πιο αστείο από το να βλέπεις τον Δία και την Ήρα να έχουν ένα συζυγικό καβγαδάκι (ράψ. Α στιχ. 540-567), τον Άρη να μυξοκλαίγεται στον πατέρα του γιατί τραυματίστηκε από την Αθηνά (ραψ. Ε στιχ. 873-898).
Στην τάξη έχει ειπωθεί πολλές φορές πως υπάρχει ανθρωπομορφισμός (δηλαδή ότι οι θεοί έχουν ανθρώπινα χαρακτηριστικά, ζηλεύουν, ερωτεύονται, κάνουν χατίρια στους αγαπημένους τους ήρωες) αλλά ουδέποτε έχει διαβαστεί ένα τέτοιο απόσπασμα, κάτι που είναι οξύμωρο. Είναι σαν κάποιος να φοβάται να ρίξει τους ήρωες (θνητούς και αθάνατους) από ένα ιδεατό βάθρο.
Υπάρχουν άπειροι λόγοι για τους οποίους θα μπορούσε ένας απλός μαθητής να αγαπήσει την Ιλιάδα. Σε κάθε σελίδα βρίσκουμε συγκλονιστικές σκηνές (όπως η συνάντηση Έκτορα και Ανδρομάχης, ο διάλογος Αχιλλέα- Πρίαμου, ο θρήνος για τον Έκτορα). Παραδέχομαι ότι αυτές οι σκηνές είναι όντως δύσκολο να διδαχθούν και να κατανοηθούν στο πλήρες εύρος των σημασιών τους. Προσωπικά θεωρώ πιο σημαντικό οι μαθητές να απολαύσουν το κείμενο παρά να μάθουν απ’ έξω και ανακατωτά την ανάλυση για να τη γράψουν στο διαγώνισμα. Ο μέσος φιλόλογος σε αυτή την ιδέα πανικοβάλλεται. Το αποτέλεσμα είναι πως οτιδήποτε λένε ή κάνουν οι ήρωες να χρειάζεται διδακτική ανάλυση. Ακόμα κι αν αυτή η ανάλυση είναι απολύτως σωστή, γίνεται υπερβολική και πνίγει το κείμενο.
Αυτό το φαινόμενο της συνεχούς διάσπασης της ροής του κειμένου συμβαίνει λίγο-πολύ κατά την διάρκεια όλης της χρονιάς. Ποιο είναι το αποτέλεσμα; Μέχρι το καλοκαίρι έχουν συνήθως διαβαστεί μόνο  χίλιοι (το πολύ) από τους δεκαπέντε χιλιάδες στίχους. Πώς να βγάλει νόημα ο μαθητής όταν από τις είκοσι τέσσερις ραψωδίες έχει διαβάσει τελικά μικρά αποσπάσματα από τέσσερις-πέντε;
Πιστεύω ότι είναι αδικαιολόγητο να αποφεύγεται σκόπιμα οποιοδήποτε απόσπασμα περιέχει ίχνος μυθολογίας και μάχης. Βασικοί πολεμιστές όπως ο Διομήδης, οι δύο Αίαντες (Τελαμώνας, Λοκρός), Ιδομενέας, Μηριόνης, Αντίλοχος, Αινείας, Σαρπηδόνας και Γλαύκος, αναφέρονται δυο-τρεις φορές ή καθόλου μέσα σε όλη τη διάρκεια τους διδακτικού έτους. Βασικό χαρακτηριστικό στη γραφή των αρχαίων Ελλήνων (και σε μεγαλύτερο βαθμό στον Όμηρο) είναι ότι αφιέρωναν εκατοντάδες στίχους για να εξιστορήσουν μύθους και να παρουσιάσουν ολόκληρα γενεαλογικά δέντρα. Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η συνάντηση ανάμεσα στον Διομήδη και τον Γλαύκο (ραψ. Ζ). Περιττό να σχολιάσω ότι αυτή η σκηνή διδάσκεται «περιληπτικά», δηλαδή —ουσιαστικά— καθόλου.
Σκηνές όπως οι πιο πάνω φαντάζουν σε πολλούς καθηγητές ανιαρές, χωρίς κανένα ενδιαφέρον. Μάλλον φοβούνται ότι οι μαθητές θα βαρεθούν. Αυτό όμως είναι μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δυστυχώς αυτό το μήνυμα περνά στους μαθητές.
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μου αρέσει η μυθολογία. Η αλήθεια είναι ότι η καλύτερη γνώση της μυθολογίας βοηθά τα μέγιστα στην αρχαιογνωσία. Η έντονη άποψή μου είναι πως θα ήταν πολύ χρήσιμο να διαβάζονται μερικοί από αυτούς τους υπέροχους μύθους στο δημοτικό. Δεν γίνεται οι μαθητές να έρχονται για πρώτη φορά σε επαφή με τον υπέροχο κόσμο που έχουν κτίσει οι αρχαίοι όταν είναι ήδη έφηβοι.
Στο εξωτερικό, σε χώρες όπως οι Η.Π.Α, η Αγγλία και η Γερμανία τα παιδιά γνωρίζουν περισσότερα για την Ιλιάδα από τα παιδιά στην Ελλάδα και στην Κύπρο. Μιλάμε συνεχώς στο σχολείο για την παράδοση και τον πολιτισμό, και τελικά δεν μαθαίνουμε το μοναδικό πράγμα που είναι ταυτόχρονα δικό μας και παγκόσμιας εμβέλειας.

   Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.

 

Σάββατο 6 Μαρτίου 2021

8 ΜΑΡΤΙΟΥ-ΠΩΣ ΚΑΘΙΕΡΩΘΗΚΕ ΩΣ ΔΙΕΘΝΗΣ ΗΜΕΡΑ ΓΥΝΑΙΚΑΣ



Μεθαύριο, 8 Μαρτίου είναι η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας.
Στην Νέα Υόρκη στις 28 Φεβρουαρίου 1909 το Σοσιαλιστικό Κόμμα διοργάνωσε  την Εθνική  Ημέρα της Γυναίκας. Τα επόμενα χρόνια η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γινόταν μεταξύ τέλους Φεβρουαρίου και αρχών Μαρτίου. Το 1914 έγινε στην Γερμανία την Κυριακή  8 Μαρτίου και έκτοτε καθιερώθηκε να εορτάζεται αυτή την μέρα σε όλες τις χώρες.

Στις 8 Μαρτίου του 1917 (σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο) στην Αγία Πετρούπολη οι εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας έκαναν απεργία και διαδήλωσαν με αίτημα «Ψωμί και Ειρήνη» απαιτώντας έτσι να σταματήσει ο πόλεμος. Επτά μέρες μετά παραιτήθηκε ο τσάρος Νικόλαος Β΄ και η προσωρινή κυβέρνηση χορήγησε στις γυναίκες δικαίωμα ψήφου.
Μετά την επικράτηση της επανάστασης το 1917 η Αλεξάνδρα Κολοντάϊ, Κομισάριος Κοινωνικών Υπηρεσιών και ο Λένιν την καθιέρωσαν ως εργάσιμη ημέρα γιορτής μέχρι το 1965. Το ίδιο έκαναν και οι υπόλοιπες κουμουνιστικές χώρες παγκοσμίως. 
 Ενώ ο φεμινισμός του πρώτου κύματος επικεντρώθηκε κυρίως στην ψήφο και στην ανατροπή των νομικών εμποδίων στην ισότητα των φύλων (π.χ. δικαιώματα ψήφου και δικαιώματα ιδιοκτησίας), το δεύτερο κύμα φεμινισμού που ήρθε το 1967,διεύρυνε τη συζήτηση σε ένα ευρύτερο φάσμα θεμάτων: σεξουαλικότητα, οικογένεια, χώρος εργασίας, αναπαραγωγικά δικαιώματα , de facto ανισότητες και επίσημες νομικές ανισότητες, θέματα ενδοοικογενειακής βίας μαζί και του συζυγικού βιασμού, και επέφερε αλλαγές στη νομοθεσία περί επιμέλειας παιδιών και στον νόμο περί διαζυγίου.
Το 1977, η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών κάλεσε τα κράτη μέλη να κηρύξουν την 8η Μαρτίου ως Ημέρα των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των γυναικών και την παγκόσμια ειρήνη.
Ο Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης προβλέπει στο Άρθρο 23 - Ισότητα γυναικών και ανδρών :
Η ισότητα γυναικών και ανδρών πρέπει να εξασφαλίζεται σε όλους τους τομείς, μεταξύ άλλων στην απασχόληση, την εργασία και τις αποδοχές.
Η αρχή της ισότητας δεν αποκλείει τη διατήρηση ή τη θέσπιση μέτρων που προβλέπουν ειδικά πλεονεκτήματα υπέρ του υποεκπροσωπούμενου φύλου.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αφιερώνει τη φετινή Ημέρα της Γυναίκας στον παγκόσμιο αγώνα των γυναικών κατά της κρίσης του COVID-19.
Οι γυναίκες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του αγώνα κατά της πανδημίας του κορονοϊού, καθώς αποτελούν την πλειοψηφία των εργαζομένων που απασχολούνται στις υπηρεσίες υγειονομικής περίθαλψης.
Ήδη από χρόνια οι γυναίκες έχουν κατακτήσει πλέον ακόμα και τις υψηλότερες θέσεις στην διακυβέρνηση των κρατών φτάνοντας μέχρι  την προεδρία, όπως στην χώρα μας, αλλά  και την πρωθυπουργία. Εδώ ο σχετικός κατάλογος των 58 γυναικών που έφτασαν να γίνουν πρωθυπουργοί παγκοσμίως. 
Η Europeana ή Ευρωπαϊκή Ψηφιακή Βιβλιοθήκη, δημοσίευσε  φωτογραφίες από την εποχή που οι σουφραζέτες αγωνίζονταν να αποκτήσουν ψήφο οι γυναίκες αλλά και πίνακες και φωτογραφίες με γυναίκες να εργάζονται σε κάθε είδους εργασία.
Μεταφέρω μερικές από αυτές εδώ.




















Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.


Τρίτη 2 Μαρτίου 2021

ΟΙ ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΗΤΙΚΩΝ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΤΟ 1898.




 Για να καταλάβει κανείς γιατί έγινε αυτή η  εκτέλεση των Ισμανάκη και Χαλιλάκη, θα πρέπει να γνωρίζει μερικά ιστορικά γεγονότα που έγιναν στα τέλη του 1898 στην Κρήτη, λίγο πριν αναχωρήσουν από το νησί οι Τούρκοι.
Οι μεγάλες δυνάμεις που βρίσκονταν εκεί είχαν αναλάβει την ευθύνη των Xανίων οι Γάλλοι, του Ρεθύμνου οι Ρώσοι, του Ηρακλείου οι  Άγγλοι και του Λασιθίου οι Ιταλοί.


 
Στο Ηράκλειο είχαν μαζευτεί περίπου 40.000 Τουρκοκρητικοί και είχαν παραμείνει μόνο 1000 Χριστιανοί Κρήτες, καθώς πολλοί από τους κατοίκους της είχαν φύγει λόγω της βίας που εξασκούσαν επάνω τους οι φανατισμένοι Τουρκοκρητικοί.
Στα πλαίσια της προετοιμασίας παράδοσης της εξουσίας από τους Τούρκους στους Έλληνες, στις 25 Αυγούστου 1898 (6 Σεπτεμβρίου στο νέο ημερολόγιο), ένας Άγγλος αξιωματικός πήγε με δύο Έλληνες υπαλλήλους, τους Αλεξίου και Βολονάκη, στο φορολογικό γραφείο που είχαν μέχρι τότε οι Τούρκοι για να το παραλάβουν.
Ο Αλεξίου εκδότης και επιφανής παράγοντας της πόλης, είναι ο πατέρας  της Γαλάτειας Καζαντζάκη και της Έλλης και του Λευτέρη Αλεξίου.
Οι Τούρκοι αρνήθηκαν να το παραδώσουν, ήρθε και ο Ισμαήλ βέης πολιτικός διοικητής του Ηρακλείου και ο καυγάς από λογομαχία στην αρχή κατέληξε σε επίθεση των Τούρκων κατά του Άγγλου και των Ελλήνων υπαλλήλων.
Περίπολοι Άγγλων στρατιωτών  έτρεξαν εκεί και επετέθησαν κατά των Τούρκων και μέχρι το μεσημέρι τα στρατεύματα των Άγγλων άρχισαν να μάχονται με τους εξαγριωμένους Τουρκοκρητικούς και με τους Τούρκους στρατιώτες.
Ο Τουρκικός όχλος πήγε στο Προξενείο της Αγγλίας και του έβαλε φωτιά. Οι μάχες σταμάτησαν μόνο όταν τα αγγλικά πλοία άρχισαν να βομβαρδίζουν την πόλη.
Μέχρι τότε ο όχλος των Τουρκοκρητικών είχε σφάξει τουλάχιστον 450-800 από τους χριστιανούς κατοίκους της καθώς και 18 Βρετανούς στρατιωτικούς.
Ο  Βρετανός Υποπρόξενος Λυσίμαχος Καλοκαιρινός με την οικογένειά του, κάηκαν ζωντανοί μέσα στο σπίτι τους.
Στο ΣΚΡΙΠ της 27-8-1898 περιγράφονται με λεπτομέρεια τα γεγονότα.

Στις επόμενες εικόνες αρχικά η εικόνα της πόλης στις φλόγες μετά τον βομβαρδισμό και μια σπάνια φωτογραφία του Ηρακλείου μετά την 25 Αυγούστου. Από τo περιοδικό  The Graphic” της 5ης Νοεμβρίου 1898 είναι τα σκίτσα από την σφαγή, ενώ στις φωτογραφίες η εικόνα που παρουσίαζε η πόλη τις επόμενες μέρες.






Τα γεγονότα δεν ήσαν κεραυνός εν αιθρία. Ήδη από τις 11 Ιανουαρίου ο Ιωάννης Σφακιανάκης πρόεδρος της κρητικής συνέλευσης είχε περιγράψει στους Ναυάρχους των Δυνάμεων το όργιο βίας των Τούρκων εναντίον των Ελλήνων του Ηρακλείου.
Η σφαγή του Ηρακλείου  επιτάχυνε το τέλος της οθωμανικής κυριαρχίας στην Κρήτη και δύο μήνες αργότερα ο τελευταίος Οθωμανός στρατιώτης εγκατέλειπε το νησί.
Στις 9 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου εγκαθιδρύθηκε το πολίτευμα της αυτονομίας, και έφτασε στα Χανιά ως ύπατος αρμοστής ο δευτερότοκος γιος του μονάρχη των Ελλήνων, πρίγκιπας Γεώργιος.
Έπρεπε να περάσουν ακόμα  δεκαπέντε χρόνια μέχρι την 1η Δεκεμβρίου 1913, μέχρι να ενωθεί η Κρήτη με την Ελλάδα.
Πριν όμως να αναχωρήσουν οι Μεγάλες δυνάμεις ανάγκασαν με τελεσίγραφο την τουρκική διοίκηση να παραδώσει τους πρωταγωνιστές της σφαγής οι οποίοι μετά από δίκη απαγχονίστηκαν τον Οκτώβριο   στο Ηράκλειο.






Οι υπόλοιπες εκτελέσεις έγιναν  με τυφεκισμό στα Χανιά από όπου και η πρώτη φωτογραφία. Η εκτέλεση εκ των όπισθεν είναι ατιμωτική και τα καθίσματα είναι στερεωμένα ώστε να μην πέσουν προς τα πίσω μετά τον θάνατο του εκτελεσθέντος.
Έχει ενδιαφέρον η περιγραφή των εκτελέσεων στην εφημερίδα ΣΚΡΙΠ της 14-11-1898.