ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ β΄μέρος

Αλυσοδεμένος και με ράκη για ρούχα ξαναβρίσκεται στην Αθήνα ο Ανδρούτσος μόνο που αυτή την φορά αντί να τον δοξάζουν τον βρίζουν, τον καταριούνται και τον φτύνουν. Φυλακίζεται στον φράγκικο πύργο της Ακρόπολης* στα Προπύλαια.
Προσπαθούν δε με ξυλοδαρμούς, πείνα δίψα και αϋπνία να τον κάνουν να τους πει που έχει κρύψει τον θησαυρό του Αλή Πασά που πίστευαν  πως του τον  είχε εμπιστευτεί και ο οποίος βέβαια δεν βρέθηκε ποτέ.

Εν τω μεταξύ εισβάλει στην Πελοπόννησο ο Ιμπραήμ οπότε η κυβέρνηση προ της επερχόμενης πανωλεθρίας απελευθερώνει τον Κολοκοτρώνη και του αναθέτει την αρχιστρατηγία του Μοριά και διατάζει την μεταφορά του Ανδρούτσου στην Ακροκόρινθο για τον δικάσουν εκεί.

Η γενική αμνηστία των φυλακισμένων αγωνιστών είναι προ των πυλών οπότε ο Γκούρας στέλνει οργισμένος επιστολή στην κυβέρνηση λέγοντας: «Με βάλατε στον χορό να φάω τους φίλους μου, να κάνω οχτρούς και τώρα εσείς βιάζεστε να τους κάνετε πάλι φίλους. Θα σιγουράρω κι εγώ τη φαμίλια μου στην Ευρώπη και θα φυλάξω το κεφάλι μου, αφού θα ζήσουν ο Κολοκοτρώνης και οι άλλοι».

Ο Γκούρας προβλέποντας την βέβαιη οργή του Ανδρούτσου αν τον απελευθέρωναν στέλνει στον υποτακτικό του Μαμούρη σημείωμα στο οποίο γράφει «πούλα το λάδι πριν πέσει η τιμή»

Αυτή είναι στην ουσία  η εντολή δολοφονίας  του Ανδρούτσου.

Τα μεσάνυχτα 3 προς 4 Ιουλίου 1825  οι Ιωάννης Μαμούρης, Παπα-Κώστας Τζαμάλας ,  Μήτρος της Τριανταφυλλίνας και ο στρατιώτης Θεοχάρης από το Λιδωρίκι, δολοφονούν τον Ανδρούτσο αφού προηγουμένως  τον βασανίζουν  και του συνθλίβουν τους όρχεις με περιστροφή τους, πετάνε στην συνέχεια το πτώμα του από τον πύργο. Για να φανεί πως σκοτώθηκε καθώς  προσπαθούσε  να δραπετεύσει κρέμασαν ένα φθαρμένο σχοινί.

Όπως γράφει ο εχθρικά διακείμενος στον Οδυσσέα  Δ Σουρμελής: Ο εκτελεστής του θανάτου ήτο ιερεύς στρατιωτικός, όστις εξεδικήθη εναντίον αυτού, διά το προς τους ιερείς μίσος, καταδρομήν και κακά, πραχθέντα υπ' εκείνου.

Στην Εφημερίδα των Αθηνών δημοσιεύεται η επίσημη εκδοχή για τον θάνατο του:

Περί τας 5 ώρας της νυκτός κρεμιέται ο Οδυσσεύς από τα υψηλά του Φράγκικου Πύργου Κούλια της Ακρόπολης με τριχιαίς η οποία φαίνεται ότι ήταν από τα γαϊδούρια όπου ανέβαιναν εις το Κάστρον, παλαιαίς κατά  κακήν του τύχην αι τριχιαίς και αδύναταις.

Έτσι έχοντας ζωσμένην εις την μέσην του την μια τριχιά και προτού φτάσει εις τα μέσα του Πύργου, κατεβαίνοντας αυτή σπα και πίπτει ο άθλιος …θύμα ελεεινόν της κακοβουλίας και πανουργίας του ..

Μετά την εύρεση του πτώματος στο λιθόστρωτο έδαφος της Απτέρου Νίκης  καλούν γιατρό για στην έκθεση αυτοψίας.

Επειδή όμως η έκθεση αυτή δείχνει σημεία στραγγαλισμού την σχίζουν.

Η δεύτερη έκθεση, γραμμένη στα ιταλικά, συντάχτηκε απ΄τον ιταλό γιατρό Vitali υποπρόξενο του Βασιλείου της Νάπολης στην Αθήνα και μιλάει για θάνατο εκ πτώσεως.

Γράφει ο υποπρόξενος:

Είδα το πτώμα του Οδυσσέα και παρατήρησα κάταγμα του κροταφικού οστού…Το ύψος του πύργου Κούλια, απ΄τον οποίον κατεκρημνίσθη είναι 108 ποδών (33μέτρα). Τα δε θραύσματα του κροταφικού, προσβάλοντα τον εγκέφαλον, έφεραν, επέφεραν αυτοστιγμεί τον θάνατον άξιον εις κακούργον και προδότην (!!!)…

Μετά  73 χρόνια από το θάνατο του Οδυσσέα, στις 25 Δεκεμβρίου του 1898, δημοσιεύεται στην εφημερίδα «ΚΑΙΡΟΙ» η αφήγηση ενός αυτόπτη μάρτυρα της δολοφονίας του Οδυσσέα, του ταγματάρχη της Φάλαγγας  Κωνσταντίνου Καλατζή. Την αφήγηση είχε διασώσει ο δικηγόρος Σπ. Φόρτης ο οποίος θυμόταν καλώς πότε του την διηγήθηκε ο γέρων πλέον τότε Καλατζής:
Ήτο η Τρίτη των Χριστουγέννων του 1863 έτους ημέρα, ενθυμούμε καλώς την εποχήν την εσημείωσα διότι μοι επροξένησε βαθειά αύτη εντύπωσιν και φρίκην εξ όσων κατ’αυτήν ήκουσα και απεμνημόνευσα.

Τη επιμόνω  παρακλήσει του Φόρτη διηγήθηκε  ο Καλατζής:
…ακούστε πως συνέβη του στρατηγού ο θάνατος. Από καιρόν τον είχαν φυλακίσει εις την μεγάλην της Ακροπόλεως Κούλιαν. Του είχαν βάλει εις τα χέρια και τα πόδια σίδερα με μπάλαις  βαριαίς .Τροφήν δεν του έδιδαν τακτικά ούτε καλήν ούτε στρώμα. Όταν εγώ τον είδα εις την φυλακήν ήτο ανάλλαγος , λερωμένος κουρελιασμένος με ένα κοντοκάππι και με τον ιστορικόν του καλογηρόσκουφον λυγδωμένον από την λέραν.

Την νύκτα εκείνην οπού εχάθη εγώ ήμουν σκοπός εις την πόρτα της Κούλιας.

Οι 4 δολοφόνοι τον αντικατέστησαν στην σκοπιά και τον έστειλαν για ύπνο αλλά αυτός  υποπτευθείς απαίσια δια τον στρατηγόν κρύφτηκε και παρακολούθησε τα γενόμενα και άκουσε τον Οδυσσέα να τους λέει:

Ωρέ ξέρω καλά ποιος σας έστειλε σας εδώ και γιατί ήρθατε τέτοια ώρα εδώ μέσα. Δε  μ΄ λύνετε τόνα μου χέρι να σας δείξω ποιος είμαι και πως με λένε;Αυταίς εδώ τις σαπιοκοιλιαίες   δεν τις συνερίζομαι, μα εσύ μωρέ Γιάννη γιατί:

Εις ταύτα αμέσως , ως ενόησα  εκ της ταραχής η οποία ηκολούθησεν,επετέθησαν κατά του δεσμίου. Ήκουσα το βόγγημα, τους αναστεναγμούς  και το μούγκρισμα του λιονταριού εκείνου και η καρδιά μου εραγίζετο. Και μετά ταύτα σιωπή τέλεια..

Την επόμενη μέρα πήγε και είδε το πτώμα του νεκρού και δίνει την εξής περιγραφή:
«Το στόμα του ήταν καταματωμένον, το επάνω και κάτω χείλος του ήταν κομμένα σαν δαχτυλίδι στρογγυλά, σα να τα χτύπησε κανείς, να τα 'κοψε με το στόμα ντουφεκιού ή πιστόλας. Ο λαιμός του είχε μαυρίλαις και σημάδια από νύχια. Εστάλη ένας άλλος ιατρός να κάμη νεκροψίαν και έκθεσιν περί του θανάτου του. Εμαθα δε ότι επειδή επιστοποίησεν ότι ο θάνατος προήλθεν εκ βίας, διότι τα σημεία αυτής ήσαν φανερά, έσχισαν την έκθεσιν αυτού και έκαμαν άλλη διά της οποίας εβεβαιούτο ότι του στρατηγού ο θάνατος προήλθεν εκ πτώσεως αυτού από μέρους υψηλού»

Ο νεκρός Οδυσσέας τάφηκε σαν το σκυλί στο μικρό Ναό των Ασωμάτων στους πρόποδες της Ακροπόλεως και μετά από οκτώ χρόνια η γυναίκα του πραγματοποίησε εκταφή των οστών, τα οποία κατέθεσε σε κάποιον από τους ναούς της πόλης. 
Τελικά μετά 40 χρόνια από τον θάνατο του το 1865 το κράτος δικαίωσε τον Ανδρούτσο, όταν έγινε με μεγάλη επισημότητα και στρατιωτικές τιμές η μετακομιδή των οστών του στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, όπου σήμερα υπάρχει ο τάφος του, αφού προηγήθηκε νεκρώσιμη ακολουθία στην Μητρόπολη.

Στην εφημερίδα ΕΛΠΙΣ του Φεβρουαρίου 1865 μετά μια εβδομάδα διαβάζουμε:
Ο Κωλέττης ηθέλησε να άρη εκ του μέσου τον μόνον οπλαρχηγόν, τον μεγίστην εξασκούντα επί των Ρουμελιωτών επιρροήν, ήν ήθελε να έχη προνόμιον ο ίδιος. Αναμφισβητήτως ο Οδυσσεύς ήτο ο άνθρωπος όστις ηδύνατο να συγκεντρώσει εις τα χείρας του την εξουσίαν του,διότι οι στρατιωτικοί ηγέτες του παρεχώρουν τα πρωτεία, και να την μεταχειριστή προς όφελος της πατρίδος, ως την μετεχειρίσθη κατόπιν ο Καραϊσκάκης.Ο βίαιος αυτού θάνατος απήλλαξε τον Κωλέττην ισχυρού κατά της φιλοδοξίας του προσκόμματος, εστέρησεν όμως της πατρίδος ανδρός εμπειροπολέμου, ανδρείου και οξυδερκούς.

Στις 15 Ιουλίου 1967 ο στρατηγός Θρασύβουλος Τσακαλώτος, μετέφερε με πολεμικό σκάφος στην Πρέβεζα μεταλλικό κουτί με τα οστά του Οδυσσέα Ανδρούτσου από το Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Τα οστά τοποθετήθηκαν στη βάση του αγάλματος που υπάρχει στην ομώνυμη πλατεία του, και του οποίου τα αποκαλυπτήρια έγιναν με μεγαλοπρεπή τελετή την ίδια ημέρα.

ΤΑ ΚΑΠΑΚΙΑ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ ΑΝΔΡΟΥΤΣΟΥ ΚΑΙ Η ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ α΄μέρος.

*Ο Φράγκικος Πύργος στην Ακρόπολη κατεδαφίστηκε το 1874. Είχε τετράγωνο σχήμα. Τον Ανδρούτσο τον φυλάκισαν στο κάτω μέρος του πύργου της Ακρόπολης.

Μερικές αναρτήσεις μου σχετικές με την 25η Μαρτίου.

ΤΟ 1821, Ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ, ΟΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ.

 Η ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ

ΕΙΧΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ; 

 Η 25 ΜΑΡΤΙΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΜΑΤΙ 

ΕΝΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ, Ο ΠΑΛΑΙΩΝ, Ο ΠΑΤΡΩΝ ΚΑΙ Ο ΓΕΡΜΑΝΟΣ

Η ΦΙΛΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΚΑΙ Η ΠΑΝΕΜΟΡΦΗ ΟΔΗΣΣΟΣ

Η ΜΥΚΟΝΟΣ ΚΑΙ Η ΜΑΝΤΩ ΜΑΥΡΟΓΕΝΟΥΣ

Ο ΑΘΕΟΦΟΒΟΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ 5- Η ΠΑΡΕΛΑΣΗ ΚΑΙ Η ΔΕΞΙΩΣΗ ΤΗΣ 25ης ΜΑΡΤΙΟΥ

H 25η ΜΑΡΤΙΟΥ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ