ΜΕΡΙΚΕΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΑΚΑΟΥΝΑΚΗ

Το τι φάσκελα και κρητικά μπινελίκια θα ρίχνει από ψηλά
βλέποντας όσα λέγονται και ακούγονται στην τηλεόραση
τις τελευταίες ημέρες από άσχετους και ορκισμένους
εχθρούς δεν περιγράφεται...
.
Μ.Πετ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 8-1-10



Όλες αυτές τις μέρες βρισκόμαστε μάρτυρες μιας διαμάχης της οικογενείας και των γιατρών που χειρούργησαν τον Κακαουνάκη αλλά και μιας απίθανης μπουρδολογίας από διάφορους άσχετους αλλά παντογνώστες δημοσιογράφους.
Να ξεκαθαρίσω εξ αρχής ότι δεν γνωρίζω ούτε εξ όψεως κανένα από τους γιατρούς ή από την οικογένεια και δεν είχα ποτέ μου καμία σχέση με τον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ η το ΙΑΣΩ General, ούτε και έχω και κάποια από αλλού πληροφόρηση εκτός αυτών που έχουν ειπωθεί δημοσίως .
Αρχικά λοιπόν θα έλεγα ότι αυτές τις ιστορίες είναι απαράδεκτο να γίνονται αντικείμενο τηλεοπτικών συζητήσεων ,και οι γιατροί, ή καλύτερα το νοσοκομείο, θα έπρεπε να έχει εκδώσει ένα σύντομο ενημερωτικό δελτίο για το κοινό, αλλά και οι συγγενείς πριν να μιλούν για ιατρικά λάθη να έχουν ζητήσει την διενέργεια νεκροτομής η οποία κακώς από ότι φαίνεται ότι δεν ζητήθηκε από αυτούς.
Τα όσα ειπώθηκαν, ότι δεν τον πρόσεξαν κτλ, τα θεωρώ τελείως ανόητα γιατί, σαν γνωστός δημοσιογράφος που ήταν, αυτό αποκλείεται, και μερικές φορές μάλιστα το υπερβολικό ενδιαφέρον που συγκεντρώνουν οι επώνυμοι αποβαίνει σε βάρος τους.
Είναι γνωστή η ιστορία γάλλου διακεκριμένου χειρουργού, που πήγε και χειρουργήθηκε σε ένα νοσοκομείο της Γαλλίας που δεν τον ήξεραν, ακριβώς για να αποφύγει τις επιπλοκές από το ενδιαφέρον που θα έδειχναν γι΄ αυτόν οι γνωστοί του γιατροί!
Ο Κακαουνάκης ,72 ετών, με σακχαρώδη διαβήτη, αντιπηκτική αγωγή (γιατί άραγε; μάλλον για καρδιοαγγειολογικά προβλήματα) και τουλάχιστον από τις τηλεοπτικές εμφανίσεις του με εμφανώς κακή λειτουργία του αναπνευστικού , προφανώς θα είχε κάποια συμπτωματολογία που τον οδήγησε στο να υποβληθεί σε κολοσκόπηση στην οποία διαπιστώθηκε ένας λαχνωτός πολύποδας με ευρεία βάση.
Οι πολύποδες του εντέρου μπορούν να αφαιρεθούν ενδοσκοπικά, αλλά μάλλον σωστά κατά την γνώμη μου, προτιμήθηκε η χειρουργική αφαίρεση της περιοχής του πολύποδα, γιατί σε αυτές τις ηλικίες υφίσταται σημαντική πιθανότητα να πρόκειται για κακοήθεια οπότε η περιοχή του πολύποδα πρέπει να αφαιρεθεί με υγιή ιστό γύρω, και η ευρεία βάση δεν επιτρέπει την ενδοσκοπική του αφαίρεση σε υγιές έδαφος. Ταυτόχρονα υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει διάνοιξη του εντέρου ή/και αιμορραγία λόγω της αντιπηκτικής αγωγής που λάμβανε, με αποτέλεσμα ένα επείγον χειρουργείο με όλα τα προβλήματα που έχει αυτό.
Έτσι έγινε δεξιά ημικολεκτομή (αφαίρεση τμήματος του παχέως εντέρου με τον πολύποδα ), τα ιστολογικά αποτελέσματα της οποίας δεν τα ξέρουμε, και την δεύτερη μετεγχειρητική ημέρα έκανε κολπική μαρμαρυγή που μπορεί να προήλθε από την χειρουργική επέμβαση, αλλά και από την γενικότερη κατάσταση της υγείας του, η οποία όμως ανατάχτηκε μετά από ένα 24ωρο που πέρασε σε μονάδα, και η οποία δεν επηρέασε την ομαλή μετεγχειρητική του πορεία, με αποτέλεσμα να εξέλθει από το νοσοκομείο την 7η μέρα προφανώς σε καλή κατάσταση, όπως συνηθίζεται και στις ΗΠΑ, ενώ συνήθως στην Ευρώπη εξέρχονται την 12-13 ημέρα .
Βέβαια και η μητέρα μου 84 ετών καλής γενικής κατάστασης , που είχε υποβληθεί σε δύο συγχρόνως ημικολεκτομές, εξήλθε την 8η μέρα από το νοσοκομείο.
Δώδεκα μέρες μετά το χειρουργείο όμως ,ο Κακαουνάκης ξαναγύρισε με συμπτωματολογία οξείας χειρουργικής κοιλίας και λογικώς η πιθανή διάγνωση που τέθηκε ήταν να έχει γίνει ρήξη της αναστόμωσης σε κάποιο σημείο με αποτέλεσμα εκροή περιεχομένου του εντέρου στην κοιλιά ή εμβολή θρόμβου στο μεσεντέριο, από εκεί δηλαδή που αγγειούται το έντερο, το δε έμβολο να έχει δημιουργηθεί από την κολπική μαρμαρυγή που είχε κάνει.
H συρραφή των κολοβωμάτων του εντέρου, η αναστόμωση δηλαδή που επαναφέρει την συνέχεια του εντέρου, παλιότερα γινόταν με το χέρι αλλά τώρα πια σχεδόν κατ΄ αποκλειστικότητα χρησιμοποιείται ένα ειδικό συρραπτικό που κάνει αυτόματη συρραφή με δύο σειρές από απορροφήσιμους συνδετήρες και η ρήξη της αναστόμωσης είναι σπάνια χωρίς βέβαια ποτέ να μπορεί να αποκλειστεί.
Το πρόβλημα συνήθως με την ταχεία έξοδο μετά από ένα χειρουργείο έγκειται στο ότι ο ασθενής με μεγάλη απροθυμία, όπως είναι και φυσιολογικό, εάν εμφανίσει κάποια επιπλοκή ξαναεπιστρέφει στο νοσοκομείο , και συνήθως αναγκάζεται να το κάνει όταν τα πράγματα φτάσουν στο απροχώρητο, γεγονός που είναι και πολύ πιθανό να έγινε και στην συγκεκριμένη περίπτωση.
Ορθώς λοιπόν ξανανοίχτηκε οπότε και διαπιστώθηκε η ύπαρξη παραλυτικού ειλεού με πεπαχυσμένο μεσόκολο και μεσεντέριο (από όπου τρέφεται και νευρούται το έντερο) , που οφειλόταν σε μια πράγματι τελείως σπάνια κατάσταση για την οποία διεθνώς δεν υπάρχει καμία ουσιαστική εμπειρία λόγω του ελάχιστου και διάσπαρτου αριθμού των περιστατικών που έχουν αναφερθεί, την οστεοποιό μεσεντερίτιδα ή Mesenteritis ossificans ή ΗΜΟ (Heterogenic Mesenteric Officiation),διάγνωση που επιβεβαιώθηκε ιστολογικώς και από το νοσοκομείο Johns Hopkins, ενώ αντίστοιχα η αναστόμωση δεν είχε πρόβλημα.
Ο ειλεός, δηλαδή η παράλυση του εντέρου, προφανώς οφειλόταν σε όλη αυτή την διόγκωση του μεσοκόλου και του μεσεντερίου με σκλήρυνση των μαλακών ιστών της περιοχής με άμεσο αποτέλεσμα πρόβλημα στην νεύρωση αλλά και την αγγείωση του εντέρου.
Από εδώ και πέρα τα πράγματα παίρνουν την κάτω βόλτα γιατί 4-5 μέρες μετά, φαίνεται ότι από την αναστόμωση, λόγω της πάρεσης, υπήρχε διαφυγή μικρής ποσότητας εντερικού περιεχομένου οπότε ανοίγεται για 3η φορά γιατί θα είχε κάνει πλέον από ότι είναι πολύ πιθανό περιτονίτιδα, αφαιρείται η παλιά και γίνεται νέα αναστόμωση ,τον διασωληνώνουν ξανά και προφανώς σε βαρειά κατάσταση η οικογένεια ζητάει και άλλη μια γνώμη χειρουργού εκτός νοσοκομείου.
Στο σημείο αυτό οι ιατρικές απόψεις περί του πρακτέου διίστανται πλήρως.
Οι ως τώρα χειρουργοί πιστεύουν ότι χειρουργικώς πλεον δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα ουσιαστικό, γιατί φαίνεται ότι κάπως είχε αρχίσει να κινητοποιείται το έντερο, οπότε ο χρόνος πιθανώς να βελτιώσει την κατάσταση, ενώ ο άλλος χειρουργός πίστευε ότι η βαρεία πλέον εμπύρετη κατάσταση οφείλεται σε απόστημα το οποίο όμως δεν είχε διαπιστωθεί στον έλεγχο με αξονική.
Εάν αληθεύει ο ισχυρισμός της οικογένειας ότι οι χειρουργοί του δεν προσήλθαν στο ιατρικό συμβούλιο που συγκλήθηκε, αυτό είναι απαράδεκτο από μέρους τους, γιατί σε αυτές τις περιπτώσεις όταν πρόκειται για την ζωή ενός ασθενούς ποτέ δεν είναι άχρηστη και μια άλλη γνώμη και τις όποιες διαφωνίες έχεις με αυτήν τις διατυπώνεις και τις υποστηρίζεις με τα δεδομένα που θεωρείς ουσιαστικά.
Επίσης παραβλέπεις ακόμα και τις τυχόν κακόβουλες επιθέσεις των συγγενών που μπορεί να έχεις υποστεί ,γιατί δικαιολογημένα έχουν την αγωνία τους για τον άνθρωπό τους που τον βλέπουν να χειροτερεύει.
Τελικά οι συγγενείς τον μεταφέρουν στο ΙΑΣΩ όπου και χειρουργείται 4η φορά με ερευνητική λαπαρατομία, μάλλον έχοντας εμφανίσει την ίδια μέρα και πνευμονία ,χωρίς από ότι φαίνεται να έχει αναπτύξει εμφανές απόστημα, και τελικά καταλήγει μετά από μικρό διάστημα.
Στις καλλιέργειες είχαν απομονωθεί διάφορα μικρόβια που δυστυχώς αποτελούν το μεγάλο πρόβλημα στους μετεγχειρητικούς ασθενείς με τέτοια εξέλιξη, αλλά και από την μακρά παραμονή αυτών των ασθενών σε μονάδες εντατικής θεραπείας και εμφανίζονται σε άτομα με μειωμένη αντίσταση , δυστυχώς δε δεν αντιμετωπίζονται ακόμα και με την χορήγηση κοκτέιλ πανίσχυρων αντιβιοτικών .
Δεν είναι εύκολο να πεί κανείς, ακόμα και εκ των υστέρων, αν το 4ο χειρουργείο οδήγησε στον θάνατο και τι θα είχε γίνει αν το είχε αποφύγει.
Προφανώς η γενική του κατάσταση ήταν κακή ήδη μετά το 3ο χειρουργείο με αυτή την τελείως ασυνήθη και σπάνια επιπλοκή που επιβάρυνε την κατάσταση και πιθανώς η κατάληξη τελικά να ήταν η ίδια .
Απλά οι συγγενείς ,όπως και πολύς κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει ότι η ιατρική έχει όρια και οι αποφάσεις που παίρνονται σε τέτοιες καταστάσεις δεν βασίζονται δυστυχώς, τόσο για τους γιατρούς όσο και για τους ασθενείς, σε μαθηματικούς κανόνες.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση μια βαρειά μεν αλλά συνήθης πλέον εγχείρηση όπως η κολεκτομή δημιούργησε μια τελείως απίθανη και μη αντιμετωπίσιμη αντίδραση στο μεσεντέριο οπότε οι περαιτέρω χειρισμοί βασίστηκαν στην αντιμετώπιση των επακόλουθων επιπλοκών δυστυχώς χωρίς την αναμενόμενη από όλες τις πλευρές επιτυχία και με την αναπόφευκτη σε αυτές τις περιπτώσεις συνεχή επιβάρυνση του ασθενούς ,με αποτέλεσμα την πλήρη αποδιοργάνωση όλων των ζωτικών του λειτουργιών με κατάληξη τον θάνατο, ιδίως σε άτομα με σακχαρώδη διαβήτη και με όχι πολύ καλή γενική κατάσταση .