Η ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΓΚΡΑΦΙΤΙ ΜΕΧΡΙ ΤΟΥΣ ΣΟΦΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Μετά το προηγούμενο ποστ που ασχολιόταν με τα πτώματα σήμερα σαν φυσιολογικό επακόλουθο είναι να δούμε τι έχουν πει μερικοί για τον θάνατο.
Ας αρχίσουμε με δύο ανώνυμα γκράφιτι που τα λένε όλα!

Το πρώτο: Ο θάνατος είναι κληρονομικός.
και το δεύτερο :Ο θάνατος θεραπεύει το κάπνισμα.(όχι θα γλυτώνατε οι καπνιστές!)

Έξω δε από το νεκροταφείο της Καισαριανής υπάρχουν άλλα 3 εξαιρετικά γκράφιτι .
1- Μην σπρώχνεστε, έχει θέση για όλους.
2-Συνεχείς αναχωρήσεις.
3-Εργαστήριο Θεολογικής σχολής.
Στην Ρωσία δύο μεγάλοι Ρώσοι που δεν τα πήγαιναν καλά με τις διάφορες εξουσίες, πέταξαν με ευθυβολία τα βέλη τους εναντίον τους.
Ο πρώτος που είναι βέβαια ο Τολστόι, λίγο πριν να πεθάνει είχε αρνηθεί να συμφιλιωθεί με την εκκλησία που τον είχε αφορίσει λέγοντας:
Ακόμα και στην κοιλάδα στης σκιάς του θανάτου δύο και δύο δεν κάνουν έξη.

Ο δε άλλος ο Γιόζεφ Μπρόντσκι, βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1987, που δούλευε σε νεκροτομείο ως την σύλληψή του από τις Σοβιετικές αρχές το 1964 και την μετέπειτα καταδίκη του σε πέντε χρόνια καταναγκαστικής εργασίας με την κατηγορία του κοινωνικού παρασιτισμού, είπε:
Η αρρώστια και ο θάνατος είναι ίσως τα μόνα κοινά που μπορεί να έχει με τους υπηκόους του ένας τύραννος .

Ό μεγάλος μας ζωγράφος Νίκος Κεσανλής, που και αυτός προφανώς δεν είχε ιδιαίτερες μεταφυσικές ανησυχίες ,πριν να πεθάνει είχε πει με σαρκασμό:
Κι΄ αν τελικά υπάρχει κόλαση ,δεν βαριέσαι.
Ας με σουβλίσουν όλοι μαζί οι διαβόλοι !

Με μεγαλύτερο σαρκασμό όμως είχε γράψει για τον θάνατο του και ο Σκαρίμπας.
Σαν θάρθει η ώρα να -ανεπιστρεπτί- επιστρέψω στην Μάνα Γή,δυό πράγματα θα είναι της ταπεινότητας μου η κορυφαία ταπείνωση: που από την μια μεριά θε να με βάλουνε μ΄εκείνο το «συγχώρεσον τον ανάξιον δούλον σου»- εμ δούλος εμ και ανάξιος! κι΄ απ΄την άλλη οι στην κοινωνία του κατεστημένου τα πρώτα φέροντες, έχουνε να κάνουνε καραγκιοζομπερτελίκια αυτοί!
Κι εγώ τι να σου κάνω, πεθαμένος άνθρωπος;
Ο Robert Frost σαν επιτάφιο της ζωής του είχε πεί:
And were an epitaph to be my story I'd have a short one ready for my own. I would have written of me on my stone: I had a lover's quarrel with the world.

Ένας άλλος κάτοχος βραβείου Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1989, ο Καμίλο Χοσέ Θέλα είπε και αυτός για τον εαυτό του σε σχέση με τον κόσμο:
Θέλω να γραφτεί στον τάφο μου
Ενθάδε κείται κάποιος που προσπάθησε να γαμήσει τους συνανθρώπους του όσον το δυνατόν το λιγότερο

Ένας Άγγλος κωμικός είχε ζητήσει αντίστοιχα να γράψουν στον τάφο του, 'Best Before' και μετά την ημερομηνία θανάτου του, δηλαδή όπως γράφουν οι συσκευασίες 'Ανάλωση κατά προτίμηση πριν από....

Ο επίσης Άγγλος, αλλά συγγραφέας αυτός, Σάμιουελ Μπάτλερ έχει πει μια μεγάλη αλήθεια που κάτι σχετικό έλεγε και ο πατέρας μου όταν μεγάλωσε :
Οι νεκροί, είναι πλειοψηφία. Είναι φυσικό λοιπόν νάχουμε περισσότερους φίλους ανάμεσα τους παρά ανάμεσα στους ζωντανούς.
Ο δε Edmond de Goncourt γνωρίζοντας καλά ότι συνήθως η αξία ενός ανθρώπου αναγνωρίζεται αφού αυτός πλέον έχει πεθάνει, είπε χαρακτηριστικά: Ιδιοφυΐα είναι το ταλέντο ενός νεκρού.

Ο Νίκος Καζαντζάκης δε αντί να ορίσει τον θάνατο προτίμησε να ορίσει την ζωή λέγοντας: Προερχόμαστε από μια σκοτεινή άβυσσο. Καταλήγουμε σε μία σκοτεινή άβυσσο. Το μεταξύ αυτής φωτεινό διάστημα λέγεται ΖΩΗ.
Την σκοτεινή αυτή άβυσσο που καταλήγουμε, οι Αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν Άδη και πίστευαν ότι εκεί:
Τα γεγενημένα ουκ απογίγνονται και εν τω Άδει ουκ εστί μετάνοια
Για όσους δε προτιμούν τον θάνατο από την ζωή έχει γράψει ο Τόμας Μπράουν στο Religio Medici πως :είναι γενναία πράξη να περιφρονεί κανείς τον θάνατο. Αλλά αν η ζωή είναι πιο τρομερή από τον θάνατο, τότε η αληθινή ανδρεία είναι να τολμάς να ζείς.

Ας δούμε όμως πως αντιμετωπίζουν το θάνατο και μερικοί ποιητές.
Στην Μποτίλια στον ουρανό η Έλενα Χουζούρη (Ελληνικά Γράμματα) μας δίνει με την ποίηση συναισθήματα που όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε νιώσει.
Και ξαφνικά ένα πρωί
έρχονται οι νεκροί και μας κατοικούν.
Τους βλέπουμε στον καθρέφτη.
Κοιταζόμαστε στο βλέμμα τους.
Φοράμε τις κινήσεις τους.
Από την πολλή συγκατοίκηση,
βαραίνει σιγά σιγά το πρόσωπο μας.
Το μέτωπο.
Τα βλέφαρα.
Τα χείλη.
Δύσκολο πια να χαμογελάσεις.
Δύσκολο να κοιτάξεις
μ΄ορθάνοιχτα μάτια.
«Δεν είναι τίποτα. Μεγάλωσες»,
πετάνε με κακεντρέχεια
οι ανυποψίαστοι.
Εσύ όμως ξέρεις καλά
πόσο ωραίος και αήττητος
πρέπει να διατηρείσαι ,
για να τους κουβαλάς,
τόσους νεκρούς ,
στο πρόσωπο σου.
Ο Τάσος Λειβαδίτης, με το Επιτύμβιο του με 6 στίχους καταφέρνει να μας δώσει ένα χαρακτήρα ανθρώπου που δυστυχώς δεν είναι σπάνιος
Ενθάδε κείται κάποιος,
που, ο φόβος "οι άλλοι τι θα πουν"
κι η επιθυμία ν' αρέσει
τόσο πολύ του κλέψανε
ό,τι είχε πιο δικό του
ώστε δεν μένει εδώ κανείς.
Βέβαια δεν μπορώ παρά να κλείσω αυτό το κείμενο με τον μοναδικής ευθυβολίας στίχο του Ντίνου Χριστιανόπουλου
Φαγώθηκαν να με θάψουν αλλά ξέχασαν ‘ότι ήμουν σπόρος!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ
Στα σχόλια μπορείτε να διαβάσετε το ποιήμα του Τάσου Λειβαδίτη Σταχτύς Θάνατος ευγενική προσθήκη στο ποστ από την Βάσσια.

ΤΑ ΑΛΛΑ  "ΘΑΝΑΤΕΡΑ" ΠΟΣΤ

ΠΤΩΜΑΤΟΛΕΙΨΑΝΟΛΟΓΙΑ….

ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΑ «ΘΑΝΑΤΕΡΑ» ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΕΠΙΤΥΜΒΙΑ

ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΚΟΜΑ ΤΑΦΟΙ ΜΕ ΧΙΟΥΜΟΡ

ΑΡΑΓΕ… ΕΙΝΑΙ Ο ΤΑΦΟΣ ΑΠΟ ΟΠΟΥ ΕΜΠΝΕΥΣΤΗΚΕ Ο ΜΠΟΣΤ;