Πέμπτη 28 Ιουλίου 2016

TO PHOTOSHOP ΚΑΝΕΙ ΘΑΥΜΑΤΑ !















ΠΡΙΝ 



                                  ΜΕΤΑ
        (Ε, μια κουβέντα είναι  πως το PHOTOSHOP μπορεί να κάνει παντού θαύματα!)








Κυριακή 24 Ιουλίου 2016

ΕΝΑ ΠΟΝΗΡΟ ΑΙΝΙΓΜΑ ΓΙΑ ΕΞΥΠΝΟΥΣ ΛΥΤΕΣ !




Σερφάροντας στο ιντερνετ για να βρω στοιχεία για τον Ιωάννη Κολώνια,
τον σατιρικό ποιητή του προηγουμένου μου ποστ  ΤΟ ΕΣΩΒΡΑΚΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΥΦΩΝΟΣ, βρήκα εδώ ένα έξυπνο και περιπαικτικό αίνιγμα που ιδίου.
Το «Αίνιγμα» περιλαμβανόταν στο ετήσιο σατιρικό ημερολόγιο του Κολώνια, που έφερε τον τίτλο: 
«Του Κουτούζη Καζαμίας με ολίγας προφητείας, του χιλιοστού εννιακοσιοστού κι ενδεκάτου κι ο σκοπός του γνωστός πάνω-κάτου.
 Εν Ζακύνθω που λασκάρει κάθε βίδα εγκεφάλου
 και εκ του τυπογραφείου Μίμη του Καψοκεφάλου. 1910». 
«Κουτούζης» ήταν ο τίτλος της έμμετρης σατιρικής εφημερίδας που έγραφε ο Κολώνιας στη Ζάκυνθο του 1894.


   ΑΙΝΙΓΜΑ:

Ως μια παλάμη είναι μακρύ και βάζεται στο χέρι,
πράγμα που στο κεφάλι του μια σχισματίδα φέρει.
Έχει το άκρο μαλλιαρό, την κεφαλή του λεία·
μόνο ξερό εργάζεται, αλλιώς δεν έχει αξία.
Κινείται και στο κίνημα την ιδιότητα έχει
από τη σχισματίδα του ένα υγρόν να τρέχει.
Υγρόν όπου τον άνθρωπο στον κόσμο διαιωνίζει
- και αν τις θέλει να μου πει
ότι αυτά είναι ντροπή
θα πω αυτός πως σφάλλεται και κόσμο δε γνωρίζει.



  


 ΛΥΣΗ: Το όργανον δια του οποίου γίνονται γνωστοί οι ποιηταί, που ενίοτε τυγχάνει να είναι η πέννα από πτερόν χήνας.


Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016

ΤΟ ΕΣΩΒΡΑΚΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΥΦΩΝΟΣ




Στο προηγούμενο μου ποστ  ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΤΩΜΑΤΟΛΕΙΨΑΝΟΛΟΓΙΑΣ έγραφα για το σατιρικό ποίημα του Ιωάννη Κολώνια με τον παραπάνω τίτλο και από καιρό είχα υποσχεθεί ότι θα το δημοσιεύσω.
Η επαφή που είχαν τα Επτάνησα  με τον Δυτικό Πολιτισμό και το έντονο πνεύμα του Διαφωτισμού της εποχής, είχε σαν αποτέλεσμα να είναι η πρώτη περιοχή της Ελλάδας στην οποία αναπτύχτηκε η  σάτιρα η οποία δεν ορρωδεί στο να καυτηριάσει ανελέητα όλη την υποκρισία που υπάρχει και υπήρχε στο εκκλησιαστικό κατεστημένο.
Ο γνωστότερος εκπρόσωπος του σατιρικού αυτού πνεύματος μπορεί να είναι ο Κεφαλλονίτης Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901) αλλά προΰπαρξαν δύο εξίσου σημαντικοί, αν και όχι τόσο γνωστοί σήμερα, Ζακυνθινοί ποιητές, που έγραψαν επίσης σημαντικά σατιρικά κείμενα.
Ο πρώτος είναι ο Νικόλαος Κουτούζης (1742-1813) ποιητής, αλλά και σημαντικός ζωγράφος, που χειροτονήθηκε και ιερέας.
Ο δεύτερος είναι ο Ιωάννης Κολώνιας (1868-1917) Με την καυστική του σάτιρα στα γραπτά του δημιούργησε μεγάλες αντιπάθειες στο νησί του.
Φεύγοντας από εκεί διορίστηκε σαν υπάλληλος στην Εθνική Βιβλιοθήκη. Από την Αθήνα βρέθηκε μετά να δουλεύει στο τηλεγραφείο Καλαμών και τελικά κατάληξε στις Καρυές του Αγίου Όρους όπου και πέθανε αλκοολικός.
Το γνωστότερο από τα κείμενα του είναι το ποίημα «Το εσώβρακον του Αγίου Γρύφωνος» που είχε δημοσιευτεί  στον Καζαμία του, που κυκλοφόρησε την Πρωτοχρονιά του 1896.
«Κουτούζης» ήταν ο τίτλος της έμμετρης σατιρικής εφημερίδας που έγραφε ο Κολώνιας στη Ζάκυνθο του 1894.
Στοιχεία για τις επόμενες δημοσιεύσεις του ποιήματος εδώ.


Ιεροκήρυξ ξακουστός και ρήτωρ εκ των πρώτων
εγύριζεν σ΄Ανατολήν, Δύσιν, Βοράν και Νότον
κηρύττων με ευφράδειαν πολλήν και ευγλωτίαν
προτρέπων εις μετάνοιαν εκάστην κοινωνίαν.

Τους δε πιστούς εφείλκυε με τη ρητορικήν του
ως εφελκύει σίδηρον ο πόλος του μαγνήτου.
Είχε δε λείψανα πολλά οσίων και μαρτύρων
δια των πολλών θαυμάτων του τον θαυμασμόν ενσπείρων.

Και νόσους εθεράπευε πολλάς και μαλακίας
δια των λειψάνων του αυτών της θείας ενεργείας.
Περιοδεύων έφθασε εις μίαν κάποιαν πόλι
ένθα τον απεθαύμαζον  οι κάτοικοί της όλοι.


Κατέλυσε δε εν αυτή εις ένα μοναστήρι
ένθα πολλοί ετρέφοντο παπαδοκαλλογήροι.
Ο της μονής ηγούμενος, γέρων μεγάλης φήμης
θεοσεβής, ενάρετος, αγνός, αρχαίας ζύμης.

Πάντες τον υπελήπτοντο, πάντες τον ετιμούσαν
και ως αγίου την δεξιάν με σέβας του φιλούσαν.
Κηρύττων εκ του άμβωνος ο ρήτωρ διακρίνει,
σε πλήθος άλλων γυναικών, μια νιά σαν μπουγαρίνι


 μπουγαρίνι ,ή φούλι (Jasminum sambac) είναι ένα είδος αναρριχώμενου γιασεμιού.

Όσον κι αν είναι τις παπάς τ'ωραίον τον ελκύει
γιατί τα άνθη εις την γην ο πλαστουργός εκφύει,
βεβαίως ν'απολαύωμεν αυτών την ευωδίαν
να απολαύσει ήθελε κι εκείνος την κυρία.

Νέος κομψός και ο παπάς και ευτραφής κι ακμαίος
ως Πραξιτέλειος Ερμής στο σώμα του ωραίος.
Δέστε τον κ΄εβουρλίστηκε! Σ΄εκάστην ομιλίαν
τα μάτια του προσήλωνε επάνω στην κυρίαν.


"Τι άγγελος", εσκέπτετο "μα τι ουράνιον πλάσμα
αυτή δεν θα ΄ναι άνθρωπος, αγγέλου θα ΄ναι φάσμα!"
Αλλ΄αφ΄ετέρου και αυτή, μάλλον εκ της μορφής του
κατελθεχθείσα δυνατά ή της ρητορικής του,

τα μάτια της προσήλωνε πάντα ατενώς σ΄εκείνον
κι εσκέπτετο ρόδον εγώ κι εκείνος είναι κρίνον.
Προξενηταί εγένοντο τα βλέμματα αλλήλων΄
ο έρως στην καρδίαν τους άναψ΄ευθύς σαν ξύλον.

 Η νέα ήτο σύζυγος κόντε τινός ζαπλούτου.
την είδε, την ηγάπησε, έχασ' ευθύς τον νού του.
Ήτο πτωχή! Τι προς αυτό αφού πονεί η καρδία!
τα πλούτη δεν μας φέρουνε τελείαν ευτυχία.

Έρως και αφοσίωσις, ομόνοια κ' ειρήνη
την ευτυχίαν φέρουσι παντού την ευφροσύνη.
Εκείνος την ελάτρευε την είχε 'κόνισμα του
το ίνδαλμα του βίου του, η τέρψις, η χαρά του.

Τον ηγαπούσε και αυτή, αλλ' όσο μια γυναίκα!
Που έχει στην καρδίαν της χώρο για άλλους δέκα.
Ο έρως πάσης γυναικός πυρκαϊά π΄ανάβει
και καίει σπίτια όσα βρει και βρίσκουσα δεν παύει.


Ο κόντες ετοιμάστηκε μίαν λαμπρά πρωία
να πάη εις το κτήμα του στην εξοχή μακρία...
Ετοίμασαν την άμαξαν, στην κάμερά της μπαίνει
την χαιρετίζει, την φιλεί κατόπιν κατεβαίνει.

Ετράβηξε στην εξοχή πλην είχε που προσκρούσει
κι εχάλασεν η άμαξα και πρύμνα είχε ανακρούσει.
Ως ότου πάει και ελθεί ο κόντες εις την πόλι
ας δούμε ποιοι στο σπήτι του εχόρευον διαβόλοι. 

Εκείνη: "Να περίστασις!" στην κουβερνάντα λέει,
διότι της είχε προειπεί το πάθος που την καίει.
"Τρέξε αμέσως στου παπά, πόνοι με έχουν ζώσει
να φέρει τ' άγια λείψανα ευθύς να με σταυρώση"»


"Ωϊμένα το κεφάλι μου" εφώναζ΄ εβογκούσε
κι από την υπηρεσίαν της βοήθειαν εκαλούσε.
Μόλις εισήλθεν ο παπάς με τ΄άγια λείψανά του,
τους λέγει Τώρα όλοι σας να κατεβείτε κάτου.

Αν κάτι μου χρειασθεί, μ΄αρκεί η καμεριέρα
έφυγον όλοι κι έμειναν μονάχοι εκεί πέρα.
Εκράτει δε τα λείψανα  ο υποτακτικός του
νέος ως είκοσι ετών κι επερπατούσε εμπρός του.

Εισέρχονται στην κάμερα και δίχως διατυπώσεις
τι μέσα εκεί εγένετο σ΄αφήνω εσέ να νιώσεις.
Επήρε την κυρά ο παπάς, ο δε την καμεριέρα
και συ στοχάσου μόνος σου τι έγιν΄εκεί πέρα. 


 Πλην πριν να τελειώσουνε, πριν επανέλθ' η τάξις,
ακούεται εις την αυλήν ο θόρυβος αμάξης.
Επέστρεφεν ο κύριος και βλέπων μαζευμένους
δούλους και δούλες στην αυλήν πολύ τεταραγμένους,

"Πώς τι συμβαίνει;" ερωτά. Κ' εκείνοι: "Η κυρία
μόλις εφύγατ' έπαθεν από  κεφαλαλγία
κ' είναι επάνω ο παπάς αυτός και την σταυρώνει
με τ' άγια του λείψανα να μαλαχθούν οι πόνοι"»


Τρέχει αμέσως έντρομος, στην κάμερά της ΄μβαίνει,
την βλέπει στο κρεβάτι της επάνω ξαπλωμένη.
Μόλις προφθάσας ο παπάς το ράσο του να βάλη
εστάθη και την σταύρωνε επάνω στο κεφάλι.

Κατόπιν με ευλάβειαν και σέβας τους βλογάει,
τα άγιά του λείψανα επήρε και κινάει.
Μόλις κατέβη πλησιάζει αυτός στην κλίνη
"Τι έχεις φως μου" την ρωτά "Πεθαίνω", λέγει, εκείνη.

"Κεφαλαλγία δυνατή! αγάπη μου, μου μπήκε
αφ΄τη στιγμή που έφυγες αερικό μ΄ευρήκε.
Κι έφερα αυτόν τον άγιον παπά να με σταυρώση
και με το σταύρωμα ευθύς μού έχει ταπεινώσει."

Εκάθησε πλησίον της, την χάιδευε, την εφίλιε
λόγια παρηγορητικά άναριθμα της μίλιε.
"Ψυχή μου μη εκτίθεσαι στο ψύχος, κάνεις τρέλλαις"
πλην κάτω αφ' το προσκέφαλο εξείχον δυό κορδέλλαις.

Ταις τράβηξε κι απόρησε κ' είχε μεγάλο δίκιο
γιατ' έβγαλ' ένα 'σώβρακο, πολύ μεγάλο, ανδρίκιο!»
Είχε ξεχάσει ο παπάς αφ΄την μεγάλη βία
 το σώβρακό του, στου ερχομού αυτού τη φασαρία.

Εκείνη απαθέστατα και δίχως να τα χάση 
 «Ως ότου το κεφάλι μου, ψυχή μου, μου περάσει
τώχει αφήσει ο παπάς τους πόνους να μου γιάνη
είναι τ' Αγίου Γρύφωνος όπου για πόνους κάνει.


Είναι πολύ θαυματουργός αφού το σώβρακό του
αμέσως μ' εθεράπευσε, σκέψου το κόκκαλό του.
Ω! Αγιέ μου Γρύφωνα πολύ θα σε δοξάζω
και την αγίαν μνήμην σου με νηστεία θα γιορτάζω»

 Όταν απομακρύνθηκε αυτός απ΄ εκεί πέρα
στέλλει και πάλιν στου παπά ευθύς την καμαριέρα.
"Ήσο εδώ και ήκουσες και ξέρεις τι συμβαίνει
πήγαινε πες τα του παπά να δούμε τι θα γένη".

Σαν ήκουσεν ο ιερεύς από την καμαριέρα
πως άφησε το σώβρακο τ΄αγίου εκεί πέρα,
το πνεύμα απεθαύμασεν της ευφυούς κυρίας
την ετοιμότητα αυτής κι εγέλασ΄ εκ καρδίας.

Αλλ΄όμως μη γνωρίζοντας κι εκείνος τι να κάμηι
προσέτρεξε στον ΄γούμενον σ΄αυτό να τον συνδράμη.
Ο ΄γούμενος οργίζεται αγανακτεί, θυμώνει
"Σε ξένα σπίτια, χριστιανέ, βγάζουν το πανταλόνι;"


Σε σπίτι ξένο έβγαλα ποτέ το σώβρακό μου;
πολλές φορές το έβγαζα΄μα πού; μες στο δικό μου!
Για υποθέσεις σαν αυτάς σαν πας σε ξένο σπίτι
θε να ΄χεις του λαγού τ΄αυτί και του σκυλιού τη μύτη.

Καημένοι χρόνοι και καιροί, μωρέ ζωή που χάνεται!
γερνάτε  σεις οι σημερνοί και πείρα δεν λαμβάνετε.
Αχ! να ξαναγυρίζανε οι περασμένοι χρόνοι
αφήκα αμαγάριστο στα νιάτα μου σαλόνι;

Μα πες μου, μ΄εκατάλαβε η άλλη μου μερία
επήρε σύζυγος ποτέ για μένα υποψία;
Μα τώρα βάρτου ρήγανη! μ΄επήρανε οι χρόνοι
τέλος ας οικονομηθή κι αυτό το πανταλόνι."

Αμέσως δίνει διαταγάς να ενδυθούν παπάδες,
Διακόνοι, εξαπτέρυγα, θυμιατά, λαμπάδες.
Διότι τ' αγίου Γρύφωνος το 'σώβρακο θα φέρουν
εις τον ναόν και με ωδάς και ύμνους θα γεραίρουν.
γεραίρω = τιμώ, βραβεύω


Όλη αυτή η ιερά λοιπόν ακολουθία
επήγανε στου δυστυχούς του κόντε την οικία.
Ανέρχεται ο  γούμενος την κεφαλήν του γέρνει
και με πολλήν ευλάβειαν το εσωβράκι παίρνει. 

Το έφερε να τ' ασπασθούν όσ' ήσαν παρουσία
τ' ασπάζεται κι ο σύζυγος εν πίστει κ' ευλαβεία.
Ευγνωμονών ο δυστυχής δια την θεραπείαν
ακολουθούσε ευλαβώς κι΄αυτός την λειτανείαν.

Προσέφερ΄ένα τάλληρον και άναψε λαμπάδα
γιατί του καθηγίασε την νυφική παστάδα.
Μεγάλως δε τον ΄Αγιον τον Γρύφωνα ετίμα
ως ότου αποκόπηκε το της ζωής του νήμα.



Μετά το δείπν΄ο γούμενος μεγάλον λόγον κάνει
πείρας και γνώσεων μεστόν
στους ρασοφόρους συνιστών
σε ξένο σπήτι ΄σώβρακο κανείς του να μην βγάνη.
" Ο απειθήσας εξ ήμών (τον λόγον τελειώνει),
νάχη την λέπραν του Ιώβ του Ιούδα την αγχόνη"

Ο τρέφων στην γυναίκα του μεγάλη εμπιστοσύνη
με φίλον της συνομιλεί το σώβρακο του φιλεί
και περιπαίζουν τον φτωχόν αυτός μαζί μ΄εκείνη.
Τον σύντροφό σου ν΄αγαπάς είναι καλόν και θείον
πλην να την εμπιστεύεσαι σαν βρίσκεσαι πλησίον.


Σάββατο 16 Ιουλίου 2016

ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΠΤΩΜΑΤΟΛΕΙΨΑΝΟΛΟΓΙΑΣ






Πρόσφατα διάβασα πολλά ειρωνικά ή καταγγελτικά   σχόλια για την έκθεση σε λαϊκό προσκύνημα των γυαλιών και των πλαστικών  παντουφλών  του νεότερου αγίου της Ορθοδοξίας.
Δεν μπορούν να καταλάβουν πολλοί ότι αυτό αποτελεί σημαντική πρόοδο στην πτωματολειψανολογία γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν χρειάζεται πλέον να παίρνουν οι ευσεβείς ιερείς ένα πριόνι και να κόβουν από ένα κομμάτι κάποιου αγίου για ενίσχυση του παγκαριού τους.



Έτσι πλέον προσκυνώντας οι πιστοί τα γυαλιά, τα πέδιλα, τις κάλτσες, τις παντούφλες, τα κινητά, τους ονυχοκόπτες,  τις φανέλες αλλά και τα σώβρακα των αγίων  δεν θα χρειάζεται να αφήνουν τα πτώματα κουλά κόβοντας συνήθως τα χέρια τους .








Η ιδέα δε για την προσκύνηση των σώβρακων των αγίων υπάρχει εδώ και 100 χρόνια, από την εποχή που ο  σπουδαίος Ζακυνθινός σατιρικός Ιωάννης Κολώνιας (1868-1917) έγραψε το απολαυστικό   Το Εσώβρακον του Αγίου Γρύφωνος, που πρόσφατα παρουσιάστηκε και στο θέατρο.
Έτσι πλέον και οι άγιοι θα μπορούν να λιώνουν ολόκληροι και να μην σκορπίζονται κομμάτια τους στα πέρατα του κόσμου, όπως πχ  το Λείψανο του Τιμίου Προδρόμου που βρίσκεται κομματιασμένο σε 12 διαφορετικά μέρη!Μεγαλύτερη διασπορά βέβαια σε όλο τον κόσμο έχουν μόνο τα "πετσάκια" από την περιτομή του Χριστού που ξεπερνούν μέχρι στιγμής τα 17!
Δεν αποκλείεται όμως να διαβάσουμε στο 857ο βιβλίο με προφητείες του Παΐσιου πως είχε προφητεύσει πως αν μετά θάνατον αρχίσουν να τον τεμαχίζουν θα κατέβει το ξανθό γένος και αφού πρώτα μας δώσουν την Πόλη ο αρχηγός τους θα κάνει στους τεμαχιστές του ότι έκανε ο Λωτ στις κόρες του!
Και αν ο Τόμυ Λι Τζόουνς στην  αριστουργηματική του ταινία Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα φροντίζει για την ταφή του λαθρομετανάστη από το Μεξικό, στην Ελλάδα αντίθετα 3 φορές ξέθαψαν τον Άγιο Νεκτάριο μέσα σε 30 χρόνια!


Σχετικά σας μεταφέρω εδώ από το ποστ μου της 12-1-2010 ΠΤΩΜΑΤΟΛΕΙΨΑΝΟΛΟΓΙΑ…. το σχετικό απόσπασμα.

Βέβαια ένας άλλος τρόπος για να μπορέσει κανείς να διατηρήσει το σώμα του ακέραιο μετά θάνατο είναι να ΜΗΝ τον ανακηρύξουν σε άγιο!
Δεν φτάνει δε που συνηθίζεται τους αγίους να τους τεμαχίζουν, γιατί τα λείψανα τους θεωρούνται απαραίτητα για τον καθαγιασμό (εγκαίνια) των εισπρακτικών καταστημάτων των παπάδων, αλλά υπάρχει και ανταγωνισμός μεταξύ τους για την απόκτηση τους γιατί σύμφωνα με τον θεολόγο Δημήτριο Παναγόπουλο  “πάντες ημείς οι Ορθόδοξοι πιστεύομεν εις την χάριν των Αγίων Λειψάνων και πολλάκις έχομεν και θαύματα εξ αυτών.”.
Βέβαια όμως τις περισσότερες φορές το χριστεπώνυμο πλήθος θέλει ολόκληρο τον τοπικό άγιο του και όχι χωρίς δάκτυλα και πόδια ή χέρια.
Έτσι στις 5 Δεκεμβρίου 1979 διαδήλωση 3000 ατόμων πολιόρκησε το μέγαρο της μητρόπολης στο Αργοστόλι με αίτημα την απομάκρυνση του μητροπολίτη Προκόπιου Μενούτη γιατί οι πιστοί κατηγορούσαν τον ιεράρχη ότι μαζί με άλλους προέβη σε τεμαχισμό του σκηνώματος του Αγίου Γερασίμου, προκειμένου να το “αξιοποιήσει”. Ο Προκόπιος έκανε ενάμιση χρόνο για να ξαναπατήσει στο νησί με αεροταξί βέβαια, έχοντας μαζί του σαν μπράβους άλλους δύο μητροπολίτες οι οποίοι όμως άρπαξαν και αυτοί μερικές ελαφρές ψιλές από τους 7000 κατοίκους που μαζεύτηκαν για να τους εκδηλώσουν την αγάπη τους !
Εκείνον δε που μέσα σε 30 χρόνια τον έθαψαν και ξέθαψαν 3 φορές, μάλλον για να διαπιστώσουν εάν συνεχίζει να ευωδιάζει, ήταν ο Άγιος Νεκτάριος.
Βέβαια το 1962 πολιτευτής του Πειραιώς με καταγωγή από την Αίγινα φρόντισε μέσω του μητροπολίτου Ύδρας να πάρει το στέρνο του Αγίου ο ανεγειρόμενος στον Πειραιά ναός της Αγίας Τριάδος, ενώ ο μητροπολίτης δεν άφησε παραπονούμενη, δυστυχώς όμως μόνο με ένα δάκτυλο την Χίο ,και με άγνωστο ποιό κόκαλο την Κρήτη.
Εκείνος δε ο ασεβέστατος Μπόστ βρήκε την ευκαιρία να σατιρίσει αυτή την κοκαλομοιρασιά.

 Το πρόβλημα όμως είναι ότι από την εποχή που γράφτηκε (1806) η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ του ανωνύμου του Έλληνος υπάρχουν σε πολλές περιπτώσεις αμφιβολίες αν τα κόκαλα αυτά είναι και τα γνήσια των αγίων γιατί όπως γράφει: Αυτοί έχουν εν κιβωτίδιον γεμάτον από ανθρώπινα κόκκαλα και κρανία ακέραια, τα οποία ασημώνοσι, και έπειτα ονοματίζουσιν, άλλα μεν του Αγίου Χαραλάμπους και άλλα του Αγίου Γρηγορίου. Έν ένί λόγω, δεν αφήνουν άγιον, χωρίς να έχουν μέρος από τα κόκκαλα του.Έγώ, έως τώρα βέβαια ,είδα έως τέσσαρας κεφαλάς του Αγίου Χαραλάμπους…Έτσι μεγάλο θέμα πρόεκυψε και το 1964, με την επιστροφή της κάρας του Αγίου Ανδρέα που αμφισβητήθηκε ότι είναι γνήσια.
Αυτό το πρόβλημα όμως το έχει λύσει αποτελεσματικά στην “Κανονική Επιστολή” του ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης.
“Τα άγια λείψανα εισίν αδιάφθαρτα, ωραία, ευώδη, εξηραμμένα, ήμερα και ευπρόσιτα, ωσάν να είναι κοιμισμένα. Και προς τούτοις, βρύουσι και διάφορα θαύματα.” (Κανών Ζ’, ερμηνεία στο “Πηδάλιον”). Εν αντιθέσει προς αυτά, τα λείψανα των αφορισμένων “είναι αδιάλυτα, είναι άσχημα και δυσειδή, είναι δυσώδη και βρωμερά, είναι φουσκωμένα ως τύμπανα και προκαλούν φόβο και φρίκη”..
Από τα παραπάνω γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί η εκκλησία δεν θέλει το κάψιμο των νεκρών.
Ο πιστός θέλει να προσκυνήσει κάποιο κομμάτι ενός αγίου που το βλέπει όμορφα στολισμένο, όπως το παρακάτω κρανίο και έτσι μετά από αυτή την ψυχική ανάταση, να ακουμπήσει τον πλούσιο οβολό του ευχαριστημένος στο παγκάρι.



Ένα δοχείο με στάχτη δεν μπορεί να του δημιουργήσει την ίδια ευφορία  οπότε και ο οβολός του θα είναι ιδιαίτερα τσιφούτικος.
Μόνο η γκαρνταρόμπα της Παναγίας μπορεί να ενδυναμώσει την πίστη κατά τον ίδιο τρόπο με τα λείψανα, αλλά και αυτή λόγω του διαθέτει μόνο  3 ζώνες δεν μπορεί να καλύψει τις ανάγκες  του χριστεπώνυμου πλήθους.
Έτσι λοιπόν ο εκσυγχρονισμός της πτωματολειψανολογίας με τα πέδιλα, τα γυαλιά κτλ για  προσκύνηση των πιστών, αποτελεί ένα θετικό και ελπιδοφόρο βήμα που ανοίγει νέους ορίζοντες στην εισπρακτική αφαίμαξη  των προβάτων του ποιμνίου από τους ποιμένες της εκκλησίας μας.


Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΑΠΛΗ ΑΝΑΛΟΓΙΚΗ




Η απλή αναλογική φαντάζει στα μάτια πολλών πως είναι το δικαιότερο εκλογικό σύστημα γιατί με αυτήν υπάρχει πλήρης αντιστοιχία εκλεγμένων βουλευτών με τους ψηφοφόρους.
Αυτή η άποψη  ίσως θα είχε κάποια επαφή με την πραγματικότητα αν στις εκλογές κατέβαινε όποιος θεωρούσε τον εαυτό του άξιο να αντιπροσωπεύσει τους συμπολίτες του, χωρίς όμως να υπάρχουν κόμματα, σε ένα ενιαίο ψηφοδέλτιο.
Στην υποθετική όμως αυτή περίπτωση, το ενιαίο ψηφοδέλτιο θα κινδύνευε να είναι σαν το ρολό του χαρτιού υγείας από τους υποψήφιους σωτήρες της χώρας !
Αλλά   με την ύπαρξη των κομμάτων ήδη αναγκαστικά η αντιπροσώπευση των πολιτών  σε ένα σημαντικό βαθμό εξαρτάται από  τις κομματικές επιλογές των υποψηφίων από τα αντίστοιχα επιτελεία των κομμάτων, με τα γνωστά μαγειρέματα. Ετσι αντί για αξιόλογα άτομα που έχουν διακριθεί στην επιστήμη τους ή στο επάγγελμα τους, βλέπουμε να επιλέγονται συχνά άτομα με μοναδικό και ουσιαστικό τους προσόν την τηλεοπτική τους αναγνωρισιμότητα.Οπότε στην ουσία αυτό που αντιπροσωπεύει ο βουλευτής δεν είναι ο ψηφοφόρος του αλλά το κόμμα το οποίο τον έχει κάνει δεκτό στις αγκάλες του.
΄Ομως  και μετεκλογικά  για να σχηματιστεί κυβέρνηση απαιτείται αναγκαστικά συνεργασία κομμάτων η οποία αναπόφευκτα  είναι προβληματική, λόγω των διαφορετικών πολιτικών θέσεων των κομμάτων και της διαπιστωμένης πλέον από χρόνια αδυναμίας των Ελλήνων να συνεργαστούν, με αποτέλεσμα να προκύπτουν αρκετές φορές τερατογενέσεις ή και προβληματικές συνυπάρξεις όταν χρειάστηκε συνεργασία .
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σημερινή κυβέρνηση της αριστεράς με το  πιο ακροδεξιό κόμμα, εκτός του ναζιστικού, τους ΑΝΕΛ.



Στο Ισραήλ, που είναι σήμερα το μόνο κράτος που εφαρμόζει την απλή αναλογική, για να σχηματιστεί κυβέρνηση χρειάστηκε να συμμετάσχουν 5 κόμματα μεταξύ των οποίων το υπερδεξιό κόμμα του Λίμπερμαν, γνωστού για τις εμπρηστικές του δηλώσεις κατά των Αράβων, ο οποίος μάλιστα  ανέλαβε στο υπουργείο Άμυνας, αρμόδιος για τη διοίκηση των κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών!
Στην ιστορία της Ελλάδας ήταν τελείως καταστροφική η κατάληξη όποτε εφαρμόστηκε η απλή αναλογική.
Στην πρώτη εφαρμογή της  στην Ελλάδα ,το 1936, είχαμε 22 κόμματα στην Βουλή. Δεν μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση, γιατί τα κόμματα δεν ήθελαν να συνεργαστεί το ένα με το άλλο και έτσι ανέθεσαν στον Ιωάννη Μεταξά, που είχε πάρει 3,94% και είχε μόνο 7 βουλευτές, να σχηματίσει κυβέρνηση, με το μοιραίο αποτέλεσμα να καταλήξουμε στην δικτατορία της 4ης Αυγούστου.
Μετά τις εκλογές του 1946, που έγιναν με απλή αναλογική με ευρεία περιφέρεια, μέχρι τις εκλογές του 1950 σχηματίστηκαν 10 κυβερνήσεις συνασπισμού μιας και λόγω του εκλογικού συστήματος, κυρίως, αλλά και των πολλών κομμάτων που έλαβαν μέρος στις πρώτες μεταπολεμικές εκλογές, κανένα από τα κόμματα της Βουλής δεν διέθετε την απόλυτη πλειοψηφία.
Οι επόμενες εκλογές του Ιουνίου 1989 που  διεξήχθησαν με το νόμο 1847/1989 (παραλλαγή της απλής αναλογικής ) είχε σαν αποτέλεσμα μέσα σε 10 μήνες να γίνουν 3 εκλογικές αναμετρήσεις  για να εξασφαλίσει η ΝΔ μιαν ισχνή πλειοψηφία 150-152 εδρών, με ποσοστά πάνω από 47% του εκλογικού σώματος!
Δεν θέλει και πολλή σοφία για να καταλάβει κανείς ότι με την "απλή και άδολη αναλογική" αποκτάς μια αδύναμη και εξαρτημένη κυβέρνηση, από τις συνήθως  ανεδαφικές και παράλογες απαιτήσεις των μικρών κομμάτων που συμμετέχουν σε αυτήν, ενώ ταυτόχρονα μέσω αυτών διάφορες οικονομικές ή τοπικές ομάδες μπορούν να εξασκούν πιέσεις για την διατήρηση χαριστικά δοσμένων δικαιωμάτων ή και προνομίων με αποτέλεσμα να αποτρέπεται οποιαδήποτε μεταρρύθμιση ή και εκσυγχρονισμός των υπαρχουσών αναποτελεσματικών δομών.



Εάν λοιπόν οι τελευταίες εκλογές είχαν γίνει με απλή αναλογική  τότε από τα 19 κόμματα που συμμετείχαν, θα είχαν μπει στην Βουλή γύρω στα 14!
Τόσα συγκέντρωσαν  πάνω από 0,25% του συνόλου των ψήφων. Εκτός  από τα 8 κόμματα που ξεπέρασαν  το 3%, άλλα 5 κόμματα και σχηματισμοί θα ξεπερνούσαν το 0,33% και θα εξέλεγαν τουλάχιστον ένα βουλευτή , ενώ και 1 ακόμα θα εξέλεγε βουλευτή με λίγο χαμηλότερο υπόλοιπο!
Θα είχαμε δηλαδή ένα πλήθος από  κομματίδια,ένα με 9 βουλευτές, δύο με 3 βουλευτές, δύο επίσης με  2 βουλευτές και ένα με 1 βουλευτή δηλαδή 20 διασκορπισμένους βουλευτές που αν επρόκειτο να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση θα ζητούσαν πιθανώς σε αντάλλαγμα να γίνουν και υπουργοί! (τα στοιχεία από εδώ)
Αλλιώς  για να σχηματίσει κυβέρνηση με τα μεγαλύτερα κόμματα,εκτός ΧΑ και ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να συνεργαστεί με την Δημοκρατική Συμπαράταξη, το Ποτάμι, τους ΑΝΕΛ και την Ένωση Κεντρώων  για να αποκτήσει μια εύκολα ανατρεπόμενη πλειοψηφία μόνο 151 εδρών!
Ισχυρή κυβέρνηση θα προέκυπτε μόνο με την συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ αλλά και στις δύο αυτές περιπτώσεις, το τραγικό αποτέλεσμα  θα ήταν ότι αξιωματική αντιπολίτευση θα ήταν η σπορά των ηττημένων του 1945!
Τα μικρά κόμματα, που είναι υπέρ της απλής αναλογικής γιατί ευελπιστούν ότι έτσι θα αυξήσουν τους βουλευτές τους, δεν συνειδητοποιούν ότι αν η χώρα με αυτήν οδηγηθεί σε κυβερνητική αστάθεια και συχνές εκλογικές αναμετρήσεις το αποτέλεσμα θα είναι για αυτούς  αυτό που περιγράφει γλαφυρά η παροιμία:  Όταν στο βάλτο τσακώνονται τα βουβάλια την πληρώνουν τα βατράχια
Η έντονη πόλωση θα είναι η κατάληξη και αυτή θα φέρει αναπόφευκτα συσπείρωση  των ψηφοφόρων στα δύο μεγαλύτερα κόμματα, με αποτέλεσμα την επανεμφάνιση του μεγάλου δικομματισμού σε βάρος βέβαια όλων των μικρών κομμάτων.  



Το ισχύον εκλογικό σύστημα στην ουσία ευνοεί απαράδεκτα με το μπόνους των 50 εδρών το πρώτο κόμμα και αφαιρεί έδρες από το δεύτερο, αλλά για τα υπόλοιπα κόμματα που ξεπερνούν το 3%, λειτουργεί σαν την απλή αναλογική με πολύ μικρές διαφορές  στις έδρες.
Το επιχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ πως η απλή αναλογική ήταν "πάγιο αίτημα" του, θα ήταν πραγματικό αν αυτός μετά την πρώτη εκλογική του νίκη το έφερνε στην Βουλή.
Ας δεχτούμε όμως πως τότε ήταν η εποχή που το κύριο μέλημα του ήταν οι φαντασιώσεις και "αυταπάτες"του Τσίπρα να αλλάξει την Ευρώπη, χρησιμοποιώντας το, κατ΄αυτόν, υπερόπλο Βαρουφάκη, μέχρι  που αυτό αποδείχτηκε τελικά δυστυχώς ότι δεν ήταν ούτε νεροπίστολο!
Η δεύτερη ευκαιρία για να εκπληρωθεί το "πάγιο αίτημα" της αριστεράς για απλή αναλογική δόθηκε πριν τις δεύτερες εκλογές όταν το ΠΑΣΟΚ είχε καταθέσει πρόταση για την εφαρμογή της. Αλλά και  τότε πάλι ο Τσίπρας έγραψε στα παλιά του παπούτσια το "πάγιο αίτημα" της αριστεράς, μιας και το μπόνους των 50 εδρών βόλευε απόλυτα το κόμμα του στις επερχόμενες εκλογές.



Τώρα πλέον που η δημοσκοπική κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ είναι σαφής και συνεχής, ξαναθυμήθηκε το "πάγιο αίτημα" για να ανακόψει την αναμενόμενη πορεία της ΝΔ προς την εξουσία.
Ακριβώς το ίδιο που είχε κάνει ο αλήστου μνήμης Κουτσόγιωργας με τον περιβόητο νόμο του  που το 1989 άλλαξε, ως υπουργός Εσωτερικών,  τον ισχύοντα τότε εκλογικό νόμο, για να εμποδίσει την έλευση τότε της ΝΔ στην εξουσία, προκαλώντας τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σε δέκα μήνες, όπως έχω ήδη γράψει παραπάνω.
Άθλιες μικροκομματικές ίντριγκες, που αποβλέπουν μόνο στην με πάση θυσία διατήρηση της εξουσίας και όχι βέβαια στο τι συμφέρει την χώρα και τον λαό της.



Η χώρα στην κατάσταση που την έχουν φέρει τόσο οι προηγούμενοι, όσο και οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αυτό που χρειάζεται είναι κυβερνητική σταθερότητα και όχι συνεχείς εκλογικές αναμετρήσεις.
Σαφώς πρέπει να μειωθεί το μπόνους των 50 εδρών και  σαφώς πρέπει να διατηρηθεί το 3%  για να μην δούμε στην Βουλή τίποτα βουλευτές σαν την Τσιτσιολίνα ή τον Βεργή που αγανακτισμένοι ή και φιλοπαίγμονες συμπατριώτες μας δεν θα είχαν πρόβλημα να τους στείλουν στην Βουλή.



Η πιο ενδιαφέρουσα πρόταση για αλλαγή του εκλογικού νόμου είναι αυτή του ΠΟΤΑΜΙΟΥ που μεταξύ άλλων προβλέπει την μείωση των βουλευτών στους 250 + 5 βουλευτές εκλεγόμενους από τους Έλληνες του εξωτερικού , τη δυνατότητα να ψηφίσει κανείς τον υποψήφιο που επιθυμεί στη μονοεδρική, ακόμη και αν ανήκει σε άλλο κόμμα από αυτό που ψηφίζει στην ευρεία περιφέρεια και να επιλέξει για την επικράτεια το κόμμα που επιθυμεί.  Το πρώτο κόμμα λαμβάνει bonus μισή έδρα για κάθε εκλογική μονάδα (π.χ. 18 έδρες για 36%) των ψήφων και διατηρείται βέβαια το 3%.





  Τέλος η άλλη λαϊκίστικη πρόταση για ψήφο στα 17 το μόνο που θα πετύχει είναι ότι θα επιβεβαιώσει τον στίχο του Σαββόπουλου   Είμαι δεκαεξάρης σας γαμώ τα Λύκεια! γιατί θα μεταφέρει την πολιτική αντιπαράθεση στον χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με αποτέλεσμα πράγματι να γαμηθούν τα Λύκεια!

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 30-7-2016
Δύο ενδιαφέροντα αποσπάσματα από το άρθρο Ποιον ευνοεί τελικά η απλή αναλογική; του Γιώργου Τσεμπελή που είναι  καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης, κάτοχος της έδρας Anatol Rapoport στο Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν (ΗΠΑ).

Η απλή αναλογική δεν επιφέρει «αναρχία» και «ακυβερνησία». Παρότι οι συνταγματικές διατάξεις για σχηματισμό κυβέρνησης είναι δύσκολο να υλοποιηθούν (μόνο 4 προκαθορισμένες προσπάθειες, με στενά χρονικά όρια), κυβερνήσεις θα σχηματιστούν. Ομως η πληθώρα κομμάτων που θα συμμετέχουν θα καταστήσει την επιλογή συγκεκριμένων κυβερνητικών πολιτικών πρακτικά αδύνατη (θυμηθείτε πόσο δύσκολο ήταν για την τρικομματική κυβέρνηση Σαμαρά να παίρνει αποφάσεις και προσθέστε άλλο ένα η δύο κόμματα). Η στασιμότητα (αδυναμία επιλογής πολιτικής) και όχι η αναρχία είναι το αποτέλεσμα πολυκομματικών κυβερνήσεων. Συνέπεια της στασιμότητας είναι η διαιώνιση της νομοθεσίας της προηγούμενης κυβέρνησης.
.............................................
το μπόνους των 50 εδρών που θα απολαύσει (η ΝΔ) στις επόμενες εκλογές δεν πρόκειται να επαναληφθεί. Και αυτό, θα αυξήσει τη συνοχή της ΝΔ και τη μακροβιότητα της κυβέρνησης που θα σχηματιστεί στις επόμενες εκλογές.