Ο Τσίπρας κατάφερε να αποσπάσει την αριστερά από την ιδεολογική καθαρότητα που την απασχολούσε μέχρι τότε και να την οδηγήσει στον επιστρωμένο με αριστεροσύνη λαϊκισμό, που εύρισκε ευήκοο ους σε όσους είχαν πλέον αρχίσει να αντιμετωπίζουν προβλήματα από την επερχόμενη οικονομική κρίση. Έτσι αγκάλιασε ότι ακραίο και λαϊκίστικο κίνημα υπήρχε, όπως πχ το Δεν πληρώνω, μέχρι να φτάσει στην κορυφαία μπαρούφα της κατάργησης με ένα νόμο και ένα άρθρο των μνημονίων, που του εξασφάλισε όμως και την άνοδο στην εξουσία με την σύμπραξη του με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ.
Έτσι οι για χρόνια αποκλεισμένες μάζες από την εξουσία της αριστεράς, μαζί με τις αντίστοιχα αποκλεισμένες από τον Σημίτη μάζες των αυριανιστών, χόρευαν ενθουσιασμένες στο Σύνταγμα μετά ακόμα και από την κολοτούμπα, καθώς η ιδεολογία που τους ένωνε ήταν μόνο η παραμονή στην εξουσία. Η γλύκα της εξουσίας είχε εκτοπίσει κάθε ιδεολογική αξία της αριστεράς καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πλέον δεχτεί στις αγκάλες του και υπουργοποιήσει ακόμα και γνωστά δεξιά πρόσωπα όπως η Μακρή ή η Κουντουρά.
Αντίστοιχα δε δεν είχε κανένα πρόβλημα, προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία , να υπουργοποιήσει σχεδόν όλους τους βουλευτές των ΑΝΕΛ, μέχρι ακόμα τον σήμερα ασχολούμενο με την αστρολογία Χαϊκάλη!
Εκτός όμως από την καταστροφική πορεία που οδήγησε τον ΣΥΡΙΖΑ ο Τσίπρας, ίσως η χειρότερη κληρονομιά του είναι ότι εμφύσησε στον κόσμο του ότι αυτό που έχει αξία δεν είναι η ιδεολογική του συνέπεια αλλά η με κάθε τρόπο επανακατάληψη της εξουσίας.
Έτσι προσγειώθηκε ως κομήτης εξ ΗΠΑ ένας 35χρονος που φόρεσε γραβάτα και πρόταξε ως προσόντα όλα όσα δαιμονολογούσε ο ΣΥΡΙΖΑ επί τόσα χρόνια: αριστεία, επιχειρείν, καλές σπουδές στο εξωτερικό κοκ.
«Το «γεγονός Κασσελάκη» είναι η κατάληξη μιας διαδρομής κατά την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ βαθμιαία άδειαζε από προγραμματικό περιεχόμενο, απλοποιούσε την κοινωνική πραγματικότητα, αντικαθιστούσε την αριστερή ιδεολογία με τη λαϊκιστική εχθροπάθεια και συγκέντρωνε την κομματική εξουσία στα χέρια του Αρχηγού»
Στα ξαφνικά λοιπόν, χάρις και στην παιδική ασθένεια της αριστεράς, αναπτύχτηκε τάχιστα μια έντονη προσωπολατρία γι αυτόν !
Δικαίωμα των πολιτών να είναι ακόμα και απολίτικοι. Να παλεύουν όχι για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής, όχι για τα εργασιακά και ασφαλιστικά τους συμφέροντα, για την παιδεία, για την υγεία … αλλά για να έρθει από το πουθενά ένας ντελικανής και να ξεδοντιάσει τη δικαιοσύνη και τον τύπο. Ο λαϊκισμός, με λούστρο ή χωρίς, είναι σύμφυτος με τη δημοκρατία. Όσο μεγαλώνω, τόσο δυσκολότερα χαλάω τη ζαχαρένια μου. Τόσο συχνότερα θυμάμαι το παλιό ανέκδοτο. "Δυό φίλοι περπατούν στον δρόμο. "Μιά μπανανόφλουδα μπροστά μας!” λέει ο ένας. "Αμάν! Πάλι θα πέσουμε!" απαντάει ο άλλος."
Τα
σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.