ΟΙ ΠΑΝΟΥΡΓΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ του Χρήστου Χωμενίδη.

Είναι συγκλονιστικό το κείμενο που δημοσίευσε το ΣΚ στα ΝΕΑ ο Χρήστος Χωμενίδης με τίτλο ΠΑΝΟΥΡΓΟΙ ΠΙΘΗΚΟΙ, γιατί χαρακτηρίζει εύστοχα όχι μόνο την σημερινή απαράδεκτη ποιότητα αυτών που κυβερνούν αλλά  και την παθητική αποδοχή της εξουσίας τους από τους ανθρώπους.
 
Πάρε τον έναν, χτύπα τον άλλον… Από όσους πρωταγωνιστούν στην παγκόσμια σκηνή ενώ ο πλανήτης πυρπολείται, υπάρχει ένας -ένας έστω- που θα στεκόσουν στο πλευρό του; Που θα τον διάλεγες για ηγέτη σου;
Ο κοινωνιοπαθής Τραμπ, σε γεροντικό παραλήρημα μεγαλείου, να επιτίθεται εντός των συνόρων του σε θεσμούς και αξίες, να απειλεί τις βάσεις και τις εγγυήσεις του αμερικάνικου πολιτεύματος; Να κορδώνεται συνάμα ως ο ειρηνοποιός της οικουμένης ενώ οι πρωτοβουλίες του -ανιστόρητες, φανφαρόνικες, φαιδρές- ρίχνουν λάδι στη φωτιά;
Ο διεφθαρμένος Νετανιάχου που είδε τον πόλεμο ως σανίδα της προσωπικής του σωτηρίας και σκότωσε εν ψυχρώ κάθε προοπτική ειρηνικής συνύπαρξης στην περιοχή; Που εξαπολύοντας τέτοια φρίκη στη Γάζα, αμαύρωσε διεθνώς το Ισραήλ, το καταδίκασε να επιβιώνει σε βάθος δύο γενεών με το δάκτυλο στη σκανδάλη;
Τα καθάρματα της Χαμάς; Οι Αγιατολάδες του Ιράν; Το σκοταδιστικό Ισλάμ, που θέλει τους πιστούς του αναλώσιμους, πρόθυμους να ανατιναχθούν για τον Αλλάχ; Που στερεί από τις γυναίκες στοιχειώδεις ελευθερίες; Και όποιον είναι αλλιώτικος τον λιώνει;
Ο Πούτιν μήπως, το παγωμένο αίμα, ο καγκεμπίτης με τις αυτοκρατορικές ονειρώξεις;
Ή ο μουλωχτός Σι Τζι Πινγκ; Πήγαινε στην Κίνα να φρίξεις. Δώδεκα ώρες δουλειά, έξι μέρες την εβδομάδα, αδιάκοπη παρακολούθηση των πάντων από τις κρατικές κάμερες, απόλυτη λογοκρισία, μια ελίτ επηρμένη κι ένας λαός υποταγμένος, που φτύνει τον κόρφο του επειδή έχει τα στοιχειώδη, ίσως και κάτι παραπάνω. Έτσι επιτυγχάνονται τα οικονομικά θαύματα.
Μονάχα ο Ζελένσκι διασώζεται. Του κλήρωσε να υπερασπιστεί την εθνική ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση της Ουκρανίας. Και το έκανε παλικαρίσια. Μπορεί να έχει χίλια στραβά μα ούτε παραδόθηκε ούτε δραπέτευσε. Αρκεί αυτό, στους καιρούς μας, για να του υποκλιθούμε.
Ποιοί να του υποκλιθούμε; Εμείς. Οι οπαδοί της ανοιχτής κοινωνίας, οι ένθερμοι υπερασπιστές των δικαιωμάτων του πολίτη. Που ομνύουμε στον αυτοπροσδιορισμό του καθενός, αγκαλιάζουμε τις διαφορετικότητες, πιστεύουμε στη συμπερίληψη.
Πόσοι είμαστε εμείς; Μια ισχνή μειονότητα. Σύμφωνα με ανεξάρτητους οργανισμούς, το ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού που ζει σε φιλελεύθερες δημοκρατίες κυμαίνεται από 6% έως 15%. Αποτελούμε την πρωτοπορία; Δίνουμε ελπίδα στους καταπιεσμένους του πλανήτη, παράδειγμα για να ξεσηκωθούν και να ανατρέψουν τα στυγνά καθεστώτα; Έχουμε υπαρξιακή ανάγκη να το πιστεύουμε.
Και αν συνιστούμε απλώς μια παραξενιά; Όσο διασταλτικά κι αν την ορίσουμε, η δημοκρατία κατά τον ρου της ιστορίας στάθηκε η εξαίρεση. Δισεκατομμύρια άνθρωποι έζησαν και πέθαναν ως υπήκοοι, καθόλου λίγοι ως δούλοι. Ουδαμώς συμμετείχαν στη διακυβέρνηση, πότε δεν άκουσαν για λαϊκή νομιμοποίηση της εξουσίας, για καθολική ισχύ των νόμων, για κοινωνική δικαιοσύνη. Τους μαστίγωναν και σταυροκοπιόνταν. Εάν ο βίος τους ήταν τόσο αβίωτος, θα εξεγείρονταν. Δεν θα άφηναν κανέναν να τους κάτσει στο σβέρκο. Παρατηρούμε αντιθέτως ότι συχνά την επανάσταση διαδέχεται μια καινούργια εκδοχή τυραννίας.
Ρωτάω και ανατριχιάζω. Μήπως ο άνθρωπος τρέμει όσο τίποτα την ευθύνη του εαυτού του; Και ανακουφίζεται όταν την αναλαμβάνει κάποιος χαρισματικός ηγέτης στο όνομα του έθνους ή του Θεού ακόμα καλύτερα; Σκεφθείτε μόνο τι βασανιστικά διλήμματα -μέχρι και τραγωδίες- γεννάει η ελεύθερη επιλογή ερωτικού συντρόφου. Πόσο πιο ασφαλείς μέσα στην πλήξη τους αισθάνονταν όσοι μικροπαντρεύονταν με προικοσύμφωνο και είχαν τα στέφανα στο εικονοστάσι. Κάποιοι μαράζωναν, έσκαγαν κυριολεκτικά σε τέτοιους γάμους. Μα οι συντριπτικά περισσότεροι πορεύονταν, ψιλοαγκομαχώντας που και που. Η ευτυχία άλλωστε -πόσω μάλλον η σεξουαλική ηδονή- είναι αίτημα νεωτερικό.
Διεκδικούμε μαχητικά την χειραφέτηση. Μα νοσταλγούμε σαν παράδεισο τη βρεφική μας ηλικία, όταν άλλοι αποφάσιζαν για εμάς. Ναρκισσευόμαστε να μιλάμε για τον Άνθρωπο με άλφα κεφαλαίο. Για την Ανθρωπιά… Ξεχνώντας ότι είμαστε μια βελτιωμένη απλώς εκδοχή χιμπατζή, με κατά 98,8% όμοιο γονιδίωμα. Ένας άτριχος, πανούργος, φονικός συχνά πίθηκος που επί 290.000 χρόνια ζούσε σε αγέλες, υπό την αρχηγία του πιο δυναμικού.
Έχουμε πάρα πολύ ακόμα δρόμο να διανύσουμε. Εάν δεν αυτοκαταστραφούμε στην επόμενη στροφή.-
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.