Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 21ου ΑΙΩΝΑ ΚΑΤΑ ΤΟ BBC. A΄ΜΕΡΟΣ




Μέχρι στιγμής έχω στο παρελθόν δημοσιεύσει δύο λίστες με τις καλύτερες ταινίες του κινηματογράφου,  παλιότερα   ΤΑ 100 ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΑ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ LES CAHIERS DU CINEMA και πρόσφατα με το ποιες είναι ΟΙ 250 ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
Επίσης σύμφωνα με το  περιοδικό Sight and Sound ποιες είναι ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΟΥ 2015
Πριν λίγες μέρες το BBC δημοσίευσε μια νέα και πολύ ενδιαφέρουσα λίστα, με τις καλύτερες ταινίες του αιώνα μας, δηλαδή από το 2000-2016.
Η λίστα βασίζεται στις απόψεις 177 κριτικών από 36 χώρες από όλο τον κόσμο. Αναλυτικότερα 81 από ΗΠΑ,19 από Βρετανία, 5 αντίστοιχα από Καναδά, Κούβα, Γαλλία και Γερμανία,  4 αντίστοιχα από Αυστραλία, Κολομβία, Ινδία, Ισραήλ και Ιταλία. Οι υπόλοιποι ήσαν από πολλές άλλες χώρες όπως πχ Λίβανος, Εμιράτα, Κίνα, Μπαγκλαντές,Ναμίμπια, Καζακστάν κτλ Δεν υπήρξε συμμετοχή Έλληνα κριτικού στην λίστα.
 Οι 122 κριτικοί ήσαν άνδρες και οι 55 γυναίκες.
Ο κάθε κριτικός πρότεινε 10 ταινίες .Οι ταινίες ομιλούσαν  20 διαφορετικές γλώσσες, αλλά πάνω από το ήμισυ  (57) είχαν αγγλικούς διαλόγους  ενώ 13 γαλλικούς . Μόνο 12 ταινίες είχαν σκηνοθέτη γυναίκα.

Έχει διατηρηθεί πρώτος ο αγγλικός τίτλος που έχει η λίστα και έχει προστεθεί ο γνήσιος τίτλος της και ο τίτλος με τον οποίο προβλήθηκε στην χώρα μας, εάν βέβαια είναι διαφορετικοί από τον αρχικό.
Οι ταινίες με αυτό το χρώμα δεν έχουν προβληθεί στην χώρα μας.
Με κόκκινα γράμματα είναι όσες έχω δει και γράφω γι΄αυτές μια συνοπτική δική μου κριτική
Με έντονα γράμματα είναι όσες έχω βαθμολογήσει με 3 έως 5 αστεράκια.




100. Toni Erdmann (Maren Ade, 2016)

100. Requiem for a Dream Ρέκβιεμ Για Ένα Όνειρο (Darren Aronofsky, 2000)

100. Carlos (Olivier Assayas, 2010)  3 ½
Μπορεί για τις ανάγκες της συναρπαστικής αυτής ταινίας να έχει δωθεί μια μυθιστορηματική δομή στις σχέσεις των προσώπων αλλά η ταινία αναπαριστά με πιστότητα την εποχή και τα γεγονότα σαν ντοκυμαντέρ, δίνοντας χωρίς να πάιρνει θέση και τα κίνητρα όσων συμμετείχαν εκείνα τα χρόνια στην διεθνή τρομοκρατία.

99. The Gleaners and I- Les glaneurs et la glaneuse - (Agnès Varda, 2000)

98. Ten (Abbas Kiarostami, 2002)

97. White Material -
Λευκή υπεροχή (Claire Denis, 2009)  2
Η Ιζαμπέλ Ιπέρ αποδίδει με ρεαλισμό μια Γαλλίδα  που αγωνίζεται με κάθε τρόπο να διασώσει την φυτεία  της σε μια αφρικανική χώρα που έχει εξεγερθεί.

96. Finding Nemo-Ψάχνοντας τον Νέμο(Andrew Stanton, 2003)  4
Ευρηματικό, αστείο και τρυφερό καρτούν που οριοθετεί με την ποιότητα του μια νέα εποχή σε αυτού του είδους τις ταινίες.

95. Moonrise Kingdom-Ο Έρωτας του Φεγγαριού(Wes Anderson, 2012) 2 ½
Σουρεαλιστική, δροσερή, συγκινητική και απολαυστική κωμωδία που καταφέρνει να διακωμωδήσει με απολαυστικό τρόπο όλη την κοινωνία ενός μικρού νησιού κατά την διάρκεια των διακοπών.

94. Let the Right One In-Άσε το κακό να μπεί(Tomas Alfredson, 2008) 2
Υπερεκτιμημένη ταινία τρόμου λόγω της διαφορετικής αντιμετώπισης του φθαρμένου πλέον θέματος με τα βαμπίρ και της μετάθεσης του στην παιδική ηλικία.

93. Ratatouille-Ο Ρατατούης (Brad Bird, 2007) 3 ½
Καρτούν με καλόγουστο σχέδιο και έξυπνο σενάριο που βλέπεται ευχάριστα από όλες τις ηλικίες.

92. The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford-
Η δολοφονία του Τζέσε Τζέιμς από τον δειλό Ρόμπερτ Φόρντ (Andrew Dominik, 2007) 2 ½
Εξαιρετική ερμηνεία του Πιτ σε μια ταινία που βασίζεται στην ζωή από πραγματικούς ήρωες της Αμερικής και την απομυθοποίηση ενός ειδώλου από τον νεαρό τελικά δολοφόνο του.

91. The Secret in Their Eyes- El Secreto De Sus OjosΤο Μυστικό στα Μάτια της (Juan José Campanella, 2009) 4
Εξαιρετική ταινία που το παρόν καθορίζεται από το παρελθόν σε ένα πρωτότυπο σενάριο με ανατροπές και με σκηνοθετική αντίληψη με προσωπική άποψη.

90. The Pianist (Roman Polanski, 2002) 3
Μια από τις καλύτερες ταινίες του Πολάνσκι με ένα πρωταγωνιστή που δείχνει να είναι κομμένος και ραμμένος για αυτό τον ρόλο.

89. The Headless Woman (Lucrecia Martel, 2008)

88.
Spotlight- Όλα στο φώς (Tom McCarthy, 2015) 4
Από τις σημαντικότερες ταινίες της χρονιάς που συνδυάζει εξαιρετικές ερμηνείες, ηθοποιών, ένα σωστά δομημένο σενάριο και την αποκάλυψη μιας πραγματικής ιστορίας που η καθολική εκκλησία δεν θα ήθελε να αποκτήσει τόσο ευρεία δημοσιότητα. 

87. Amélie (Jean-Pierre Jeunet, 2001) 5
Μια από τις αριστουργηματικότερες ταινίες του γαλλικού κινηματογράφου που με το ονειρικό περιβάλλον που δημιουργεί και την χαριτωμένη πρωταγωνωνίστρια του σε κάνει να μην θέλεις να τελειώσει ποτέ.

86. Far From Heaven Ο Παράδεισος είναι Μακριά(Todd Haynes, 2002)

85. A Prophet-Προφήτης (Jacques Audiard, 2009) 3 ½
Σκληρή ταινία που δείχνει την αμείλικτη πραγματικότητα των φυλακών και την "ωρίμανση" ενός νεαρού στο έγκλημα.

84. Her -Δικός της (Spike Jonze, 2013) 2
Ενδιαφέρουσα ιδέα σεναρίου που όμως με την εξωπραγματική της διάσταση θα έπρεπε να είναι πιο σύντομη σε διάρκεια η ταινία.

83. A.I. Artificial Intelligence Α.Ι Τεχνητή Νοημοσύνη (Steven Spielberg, 2001)     2 ½
Μια ταινία με πρωτότυπη  βασική σεναριακή ιδέα και ενδιαφέρουσα εξέλιξη η οποία όμως σου αφήνει τελικά την αίσθηση ότι κάπου ο σκηνοθέτης της χάνει την έμπνευση του.

82. A Serious Man-Ένας σοβαρός άνθρωπος  (Joel and Ethan Coen,       2009) 3
Μια εξαιρετική ταινία των Κοέν με μια έντονα διαβρωτικότερη σάτιρα των θρησκευτικών προκαταλήψεων, εδώ των Εβραίων, που τους ξέρουν εκ των έσω πολύ καλά.
Η ταινία ξεκινάει με την αποφασιστική σύζυγο που σκοτώνει το φάντασμα του ραβίνου σε αντίθεση με τον πρωταγωνιστή και τελειώνει με τον σοφό ραβίνο που ξέρει την Γκραίης Σλικ! και τον τυφώνα που σαρώνει τα πάντα.

81. Shame (Steve McQueen, 2011) 3
Η ταινία μπορεί να έχει ερωτικές σκηνές αλλά δεν έχει καμία σχέση με πορνό γιατί εδώ το σεξ έχει καταλήξει από πηγή ευχαρίστησης να είναι δυστυχίας και μοναξιάς. Στην τελική σκηνή ήρθε στην μνήμη μου αντίστοιχη σκηνή από την Σιωπή του Μπέργκμαν.
Εντελώς πρωτότυπη αντιμετώπιση της συναισθηματικής αποξένωσης του ανθρώπου στις μεγαλουπόλεις με ένα καταπληκτικό πρωταγωνιστή κατάλληλα καθοδηγημένο από ένα ευρηματικό σκηνοθέτη. 

80. The Return-VOZVRASHCHENIYE-Η επιστροφή  (Andrey Zvyagintsev, 2003) 2
Υπερεκτιμημένη ταινία μακρυά από την μεσογειακή μας νοοτροπίο και με ελλειπτικότητα στην κατανόηση των κινήτρων και της ψυχοσύνθεσης του πατέρα.Το κιβώτιο θύμιζε αμυδρά το ομότιτλο βιβλίο του Αρη Αλεξάνδρου μόνo πού εκεί ήταν καθοριστικό γιά τον μύθο. 

79. Almost Famous (Cameron Crowe, 2000) 3 ½
Μια ολόκληρη εποχή σκιαγραφείται χαριτωμένα αλλά και με νοσταλγία σε αυτή την γεμάτη με ωραία μουσική ταινία.

78. The Wolf of Wall Street (Martin Scorsese, 2013) 3
Αρκετά υπερτιμημένη ταινια, ουσιαστικά μαύρη σάτιρα του κόσμου των αεριτζήδων χρηματιστών, κερδίζει τον θεατή χάρις στον ρυθμό της και την ερμηνεία του Ντι Κάπριο.

77. The Diving Bell and the Butterfly-To Σκάφανδρο και η Πεταλούδα(Julian Schnabel, 2007) 3 ½
Βασισμένος σε μια πραγματική ιστορία παραπληγικού ο Τζούλιαν Σνάμπελ με την συμβολή του καταπληκτικού Ματιέ Αμαλρίκ,κατάφερε να γυρίσει μια ταινία πρωτότυπη, τρυφερή και συγκινητική και ο θεατής να φεύγει με ένα αίσθημα πληρότητας από αυτό που είδε. 

76. Dogville (Lars von Trier, 2003) 4
΄Oσοι πάνε για 2 ευχάριστες ώρες μακριά! όσοι θέλουν να σκέφτονται στην διάρκεια & μετά την ταινία τρέξτε! 

75. Inherent Vice-Έμφυτο ελάττωμα(Paul Thomas Anderson, 2014) 1 ½
Κάθε μεγάλος σκηνοθέτης δικαιούται να έχει και αυτός μια αποτυχία στην καριέρα του.
Το έμφυτο ελάττωμα είναι η πλήρης αποτυχία του Αντερσον.
Η ταινία παρά το καλό καστ, την ατμοσφαιρα εποχής και το χρώμα της, εξ αιτίας του φιλολογικού, χαοτικού και τελικά αδιάφορου σεναρίου της καταντά κουραστική και βαρετή

74. Spring Breakers (Harmony Korine, 2012) 1 ½
Η ταινία δεν προβλήθηκε στην Ελλάδα γιατί ορθά οι εισαγωγείς προέβλεψαν ότι η θεματολογία της αλλά και η σκηνοθετική της αντίληψη με τα 4 κορίτσια που μπλέκουν στις διακοπες τους στην Φλόριντα δεν προκαλεί ούτε στοιχειωδώς το ενδιαφέρον του Έλληνα θεατή.

73. Before Sunset-Πριν το ηλιοβασίλεμα(Richard Linklater, 2004) 4
Εξαιρετική ταινία , με τους 2 πρωταγωνιστές και τον σκηνοθέτη να έχουν δουλέψει μαζί το σενάριο, με αποτέλεσμα να βλέπεις το συναισθηματικό παιχνίδι 2 πρώην εραστών να εκτυλίσεται στον πραγματικό χρόνο της ταινίας ξεκινώντας από την αμηχανία να ξαναφουντώνει ενα ξεχασμένο αίσθημα. 

72. Only Lovers Left Alive-Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί(Jim Jarmusch, 2013) 1 ½
Καλή μουσική,εξαιρετικά ντεκόρ και ατμόσφαιρα αλλά και μοναδικοί πρωταγωνιστές δεν καταφέρνουν τελικά να βγάλουν από την μετριότητα την ταινία του Τζάρμους που πάσχει από έλλειψη σεναρίου.
Η χειρότερη ταινία ενός μεγαλοφυούς σκηνοθέτη
.

71. Tabu-Χαμένος Παράδεισος (Miguel Gomes, 2012) 1 ½
Ιδιόρρυθμη χαμηλών τόνων υπερεκτιμημένη ταινία που θα ήθελε να επαναλάβει την πρωτοτυπία και την επιτυχία που είχε το αριστουργηματικό The artist αλλά δεν το πέτυχε.

70. Stories We Tell (Sarah Polley, 2012)

69. Carol (Todd Haynes, 2015) 2
Μια φαινομενικά "χαλαρή" ταινία με καλή απεικόνιση της εποχής και μια νεα πρωταγωνίστρια που αποδίδει καλύτερα στον ρόλο της γυναίκας που συνειδητοποιεί τον σεξουλικό της προσανατολισμό, από την εδώ μάλλον αμήχανη Μπλάνσετ.

68. The Royal Tenenbaums-Η οικογένεια Τανανμπάουμ (Wes Anderson, 2001) 1
 Το ιδιόρυθμο χιούμορ του Αντερσον μαζί με  το σημαντικό καστ ηθοποιών της ταινίας δεν καταφέρνουν να πάρουν με το μέρος τους τουλάχιστον ελληνικό  κοινό αυτής της ταινίας.

67. The Hurt Locker (Kathryn Bigelow, 2008) 2
Καλοσκηνοθετημένη πολεμική ταινία σχετική με την κατάσταση στο Ιρακ στην οποία όμως οι Ιρακινοί είναι απλά μόνο στόχοι!

66. Spring, Summer, Fall, Winter…and Spring-Άνοιξη, Καλοκαίρι, Φθινόπωρο, Χειμώνας ...και Άνοιξη (Kim Ki-duk, 2003) 4
Πανέμορφη εικαστικά και αισθητικά ταινία που δίνει μια άλλη διάσταση στην κινηματογραφική απόλαυση.

65. Fish Tank (Andrea Arnold, 2009) 3 ½
Ταινία χαμηλών τόνων με την κάμερα να τονίζει τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών και με την εξαιρετική πρωταγωνίστρια να έχει μπεί στο πετσί του ρόλου μιας εφήβου σε μία διαλυμένη οικογένεια που προσπαθεί με κάθε τρόπο να πιαστεί από κάπου. 

64. The Great Beauty- La Grande Bellezza-Η τέλεια ομορφιά (Paolo Sorrentino,    2013) 2
Ένας εστέτ Ρωμαίος περιδιαβάζει στην Ρώμη και την νυκτερινή ζωή της, σαν μια άλλη εκδοχή του Μαστρογιάννι στην Ντόλτσε Βίτα του Φελίνι, σε μια ταινία που έχεις την αίσθηση ότι ο σκηνοθέτης την αυτοσχεδίασε κατα το γύρισμα.

63. The Turin Horse -Το Άλογο του Τορίνου (Béla Tarr and Ágnes Hranitzky, 2011) 1 ½
Εκτός από την φωτογραφία και την μουσική υπόκρουση που είναι σε πλήρη συμφωνία με την εικόνα η υπόλοιπη ταινία είναι μια επίδειξη του δήθεν "ποιητικού" και "ποιοτικού" κινηματογράφου.
Σε ατελείωτες επαναλαμβανόμενες σκηνές μαθαίνουμε πως ντύνονται και γδύνονται οι 2 πρωταγωνιστές, πως τρώνε καθημερινά πατάτες, πως ζεύουν και ξεζεύουν το άλογο και πως βγάζουν νερό από το πηγάδι .
Με ένα σωστό μοντέρ που θα είχε περιορίσει τα 146 ατέλειωτα λεπτά της ταινίας σε 80, ίσως η ταινία θα πετύχαινε να αποδώσει πολύ καλύτερα το νόημα της. 

62. Inglourious Basterds-Άδωξοι Μπάσταρδη (Quentin Tarantino, 2009)     
½
Η ταινία είναι κλασσικός Ταραντίνο που έχει γαλουχηθεί με όλη την κινηματογραφική παραφιλολογία των ταινιών δεύτερης διαλογής που πχ ο Ηρακλής πάλευε έναντίον του Μασίστα.
Ή ταινία διαθέτει όλα τα χαρακτηριστικά αυτών των ταινιών από υπόθεση, ρόλους, διαλόγους  και διάχυτο χιούμορ από την απιθανότητα των διαδραματιζομένων και εκεί είναι και η γοητεία της, μαζί με την αποκάλυψη του Κρίστοφ Βαλτς που πλάθει ένα μοναδικό πρόσωπο.

61. Under the Skin-Κάτω από το δέρμα(Jonathan Glazer, 2013) 1
Ταινία καλών προθέσεων αλλά αποτυχημένου αποτελέσματος.

60. Syndromes and a Century (Apichatpong Weerasethakul, 2006)

59. A History of Violence-Το τέλος της Βίας(David Cronenberg, 2005)

58. Moolaadé (Ousmane Sembène, 2004)

57. Zero Dark Thirty (Kathryn Bigelow, 2012) 3
Η ταινία έχει ρυθμό,και στρωτή σκηνοθεσία, αρκετή επαφή με την πραγματικότητα, χωρίς να είναι ντοκιμαντέρ και βέβαια αναπόφευκτα είναι η αμερικανική άποψη των γεγονότων δείχνοντας παρ΄όλα αυτά ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. 

56. Werckmeister Harmonies-Οι αρμονίες του Βερκμάιστερ (Béla Tarr, director; Ágnes Hranitzky, co-director, 2000)

55. Ida (Paweł Pawlikowski, 2013) 4
Επιτέλους μια ταινία που μας θύμισε το υψηλό επίπεδο που έχει η Πολωνική κινηματογραφία. Έξαιρετική χρήση του ασπρόμαυρου φιλμ,κάδρα μοναδικής αισθητικής, άψογοι ηθοποιοί και σενάριο που διαβρώνει το συναίσθημα του θεατή και πετυχαίνει στο τέλος να καταλάβει κανείς τις επιλογές της ηρωίδας άσχετα αν αυτές δεν θα ήσαν ποτέ η δική του επιλογή.

54. Once Upon a Time in Anatolia- Bir Zamaniar Anadolu’ Da-Κάποτε στην Ανατολία (Nuri Bilge Ceylan, 2011) 2 ½
Ταινία στους ρυθμούς του Αγγελόπουλου με εξαιρετική φωτογραφία και ηθοποιούς που έχουν μπει στο πετσί του ρόλου τους αλλά σαφώς κατώτερη από τους "πιθήκους" του ιδίου. 

53. Moulin Rouge! (Baz Luhrmann, 2001) 4
Εξαιρετικής αισθητικής και με πλήθος σκηνοθετικών ευρημάτων μιούζικαλ που ανανεώνει πλήρως το είδος και του δίνει μια νέα τελείως διάσταση.

52. Tropical Malady-Τροπική ασθένεια(Apichatpong Weerasethakul, 2004)

51. Inception (Christopher Nolan, 2010) 1
Με μία επίπλαστη πρωτοτυπία με τα όνειρα και τα όνειρα μέσα στα όνειρα επαναλαμβάνεται σε μοντέρνο περιτύλιγμα η κλασσική ταινία δράσης ιδιαίτερα κουραστική λόγω και της διάρκειας της.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΣΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ !




Το Σαββατοκύριακο 20-21 Αυγούστου στα ΝΕΑ ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ συμμετείχε στον εορτασμό του δεκαπενταύγουστου με ένα απολαυστικό κείμενο του με τον τίτλο Μες του Αιγαίου τα νησιά.
Το παραθέτω ολόκληρο, με κατάνυξη,  χωρίς περιττά σχόλια. 


Δεκαπενταύγουστου αργία η Δευτέρα και χάζευα μια τον ουρανό και μία την τηλεόραση.Νόμιζα πως έπαιζε κάτι σε ανταπόκριση από την Τήνο γιατί είχε προηγηθεί ένας πηχυαίος τίτλος τίγκα στα κεφαλαία, "Η ΚΥΡΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ"
Και τότε, τι θέλανε αυτά τα τετράποδα στο βάθος του πλάνου που σερνόντανε με άτσαλο βαρύ βηματισμό σαν απειλητικές σκιές;
Μήπως το γύρισε η ρεπόρτερ σε ντοκιμαντέρ στην άγρια ζούγκλα του Αμαζονίου ή στα σκοτεινά παρθένα δάση της μαύρης Αφρικής;
Μηδέ του Αμαζονίου ήτανε
Μηδέ της Αφρικής
Μηδε΄και της Ινδίας
Μον΄ ήτανε Προσκυνητές
Εικόνας Παναγίας.
Είχα ξεχάσει είναι η αλήθεια το λεπταίσθητο εκείνο έθιμο των ορθοδόξων Ελλήνων που έχουν κάνει τάμα να το πάνε στην εκκλησία γονατιστοί.
Θυμάμαι βέβαια ένα καλοκαίρι, θα΄ναι και δέκα χρόνια. Διέκοπτα την ζωή μου στα Υστέρνια, .ένα πανέμορφο χωριουδάκι στην αγκαλιά της θάλασσας. Δεν το κούναγα ρούπι για την χώρα. Με στένευε αυτό το ακαθόριστο τοπίο στο λιμάνι.Ούτε χωριό ούτε πόλις. Ούτε νησί ούτε βουνό.Ένα πράγμα που έλεγε και η Έλενα, σαν Μπραχάμι με θάλασσα. Εκεί το πρωτοείδα δια ζώσης.
Μια κυρία καθως πρέπει φαινόταν, αν και μπρουμουτιασμένη στα γόνατα, μπουσούλαγε να φτάσει στην Παναγία.
Είχε μπαντάρει τα γόνατα με κάτι βάτες, τυλιγμένες σε μεταξωτό μαντίλι, και δίπλα της μια φίλη για παρέα ως φαίνεται για να της δίνει κουράγιο.
-Έλα Τιτίκα, λίγο έμεινε ακόμα, κάνε υπομονή χρυσό μου.
Το χρυσό της έβγαζε κάτι μυκηθμούς που εναλλάσσονταν με εκ βαθέων μουγκρητό.
-Αγρρργκ, αγρρργκ.
Ως που ξαφνικά έκοψε την μέρα, σαν το μαχαίρι το πεπόνι, ένας ήχος στριγκός  εντελώς εκτός τόπου και χρόνου.
-Μπλουμπλουμπλιμπλόμ, μπλουμπλουμπιμπλόν.
Ένα κινητό! Η μουγκρίζουσα κυρία πανικοβλήθη σφόδρα.
-Το κινητό. το κινητό μου.
-Που τόβαλες χριστιανή μου, κυριολεκτούσε η συνοδός.
-Στο μπροστινό τσεπάκι.
Το φερμουάρ με σβαρόφσκι άνοιξε. Η συνοδός το βρίσκει επιτέλους.
-Εμπρός, α εσύ είσαι Νώντα, ναι εδώ την έχω δίπλα μου εκτελεί το τάμα.
-Δως το, δώσ΄το μου Τιτίκα.
Η Τιτίκα, φίλη με κατανόηση, της το δίνει αλλά πως να το κρατήσει  η γονυπετής κυρία, πως να περπατήσει στα τέσσερα χωρίς το ένα χέρι. Οπότε συνέβη ένα άλλο θαύμα της Χριστιανοσύνης που με αξίωσε ο Θεός, αλλά και η Παναγία δεν μπορώ να πω, να δώ με τα ίδια μου τα μάτια. Μια κυρία να μπουσουλάει και να μιλάει στον Νώντα της, ενώ της κρατούσε το ακουστικό περπατώντας αργά δίπλα της η στοργική της φίλη.
Δεν ήταν μόνο αυτό όμως που με βοήθησε να αισθανθώ θρησκευτικό ρίγος.



Με αποτελείωσε μια άλλη γυνή λαϊκής καταγωγής, αυτή την φορά. Σ΄ένα από αυτά τα αναρίθμητα μαγαζάκια που πουλάνε εικονίτσες, σταυρουδάκια και άλλα χριστιανικά αξεσουάρ η εν λόγω λαϊκή ύπαρξις, βλέποντας μια αυτοσχέδια ταμπέλα να γράφει ΠΩΛΕΙΤΑΙ ΑΓΙΑΣΜΟΣ ρώτησε πόσο κάνει.
- Πέντε ευρώ το μπουκαλάκι μαντάμ.
Και της έδειξε ένα πλαστικό κατασκεύασμα σαν λιλιπούτεια νταμιτζάνα, με ανάγλυφη πλέξη που κατέληγε στην μία μεριά σε σταυρό και στην άλλη σε Παναγίτσα, και μάλιστα βρεφοκρατούσα.
-Πέντε ευρώ το νταμιτζανάκι; αναρωτήθηκε η μαντάμ. Χύμα δεν έχετε;
Δεν άντεχα άλλη κατάνυξη. Έπεσα με τα ρούχα στην θάλασσα και...
Και χρόνια πολλά. 

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Η ΛΑΙΔΗ ΜΕ ΤΟΥΣ 27 ΕΡΑΣΤΕΣ!




Η Λαίδη Worsley σε πίνακα του 1775/6 με την στολή ιππασίας του συντάγματος του συζύγου της. Πίνακας που βρίσκεται σήμερα στο Harewood House
Ο ζωγράφος του πίνακα όπως και ο αντίστοιχος του συζύγου της με την ίδια στολή είναι ο Joshua Reynolds 


Η ιστορία της ζωής της Seymour Fleming (1758-1818) μετέπειτα  Λαίδης Worsley είναι από αυτές που ούτε ο πιο ευφάνταστος μυθιστοριογράφος   θα μπορούσε να σκεφτεί.
Την εποχή που έζησε η γυναίκα αυτή, μια σύζυγος θεωρείτο ιδιοκτησία του άντρα της όπως η γη, το σπίτι και τα ζώα!
Ο πατέρας της Sir John Fleming, 1st Baronet του Brompton Park και δύο από τις αδελφές πέθαναν όταν ήταν  5 χρονών και αυτήν και την μεγαλύτερη της αδελφή Jane, που την χαρακτήριζαν ως "πρότυπο αρετής", τις μεγάλωσε η μητέρα τους, η οποία και ξαναπαντρεύτηκε ένα πλούσιο βαρόνο.


Η αδελφή της Jane το 1779 σε πίνακα από τον ίδιο ζωγράφο, λίγους μήνες πριν το γάμο της .


Καταλαβαίνει κανείς ότι η όμορφη και πλούσια  κοπέλα, η προίκα της  οποίας υπολογιζόταν σε £70,000 ήταν μια πολύφερνος νύφη και έτσι σε ηλικία 17 ετών, το 1775,  παντρεύτηκε τον  Sir Richard Worsley, 7th Baronet του Appuldurcombe HouseIsle of Wight .


Στο συμβόλαιο του γάμου της υπήρχε ο όρος ότι την προίκα της θα διαχειριζόταν ο σύζυγός της μέχρι το θάνατο του, ενώ αυτή θα λάμβανε μόνο £400 τον χρόνο.
Ο Worsley πολιτευόταν με τους Τόρις και από διάφορες πολιτικές και διπλωματικές θέσεις με αμοιβές και δωροδοκίες το ετήσιο εισόδημα του έφτανε τις £2000- 3000 ετησίως.
Ήταν επίσης ένας άπληστος συλλέκτης αρχαιοτήτων ταξιδεύοντας σε διάφορες  χώρες όπως στην Ιταλία, την Ελλάδα, την Αίγυπτο, την Τουρκία.
Σύμφωνα με όσα είπε αργότερα η Λαίδη τους 3 πρώτους μήνες μετά τον γάμο της, ήταν σαν να ζούσε με τον αδελφό της!
Από ότι φαίνεται ο άντρας της είχε σεξουαλικά προβλήματα και σαν γνήσιος ηδονοβλεψίας ερεθιζόταν συνήθως βλέποντας παρά δρώντας!
Το ζεύγος απέκτησε ένα αγόρι που πέθανε 19 ετών  σε  ατύχημα.
Στο Λονδίνο ο κύκλος που κυκλοφορούσε η Seymour διακρινόταν για τα πολλά πάρτυ που έκαναν, τον τζόγο, το μπεκρούλιασμα, το μοδάτο ντύσιμο και την σεξουαλική ελευθεριότητα.
Η Seymour απέκτησε και μια κόρη από τον εραστή της Maurice George Bisset την οποία όμως για να αποφύγει το σκάνδαλο την αναγνώρισε ως δική του ο Worsley.
Ο Bisset, όπως και άλλοι εραστές της ήταν στενός φίλος και γείτονας των Worley.
Τον Νοέμβριο 1781 η Λαίδη Worsley με τον εραστή της  Bisset έφυγε από το σπίτι.
Αντιδρώντας στην εγκατάλειψη του αυτή και στο αναπόφευκτο σκάνδαλο, ο Worley μήνησε τον Bisset ζητώντας σαν αποζημίωση για αποπλάνηση της συζύγου του, το  τεράστιο ποσό των £20,000 (2015: £2,220,000)  Στην ουσία η αποζημίωση ήταν γιατί με την αποπλάνηση αυτή μειωνόταν η αξία της συζύγου του που ήταν ιδιοκτησία του!
Αντί δε να ζητήσει διαζύγιο το αίτημα του ήταν για δικαστικό χωρισμό, έτσι ώστε η γυναίκα του να μην μπορεί να ξαναπαντρευτεί.
Εάν το δικαστήριο καταδίκαζε τον Bisset να καταβάλει  αυτό το ποσό, το αποτέλεσμα θα ήταν αυτός να χρεοκοπήσει.
Όμως μπροστά σε αυτό το ενδεχόμενο η Λαίδη Worsley δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τις μαρτυρίες 5 από τους 27 εραστές  της, γνωστούς στον άντρα της, οι οποίοι κατέθεσαν ότι αυτός όχι μόνο ήταν γνώστης του τι έκαναν με την γυναίκα του, αλλά τους ενθάρρυνε μάλιστα ενεργά!
Ένας κατέθεσε ότι φεύγοντας από την κρεβατοκάμαρα βρήκε τον σύζυγο στο καμαρίνι της , ενώ άλλος ότι τον έβαλε να βλέπει από ένα παράθυρο την γυναίκα του να ντύνεται.
 Ο γιατρός της μάλιστα κατέθεσε ότι είχε κολλήσει αφροδίσιο νόσημα από τον Μαρκήσιο του Graham.
Η πιο καταλυτική όμως μαρτυρία ήταν μιας γυναίκας που είχε τα λουτρά που πήγαινε η Λαίδη.
Για όσους απορήσουν γιατί μια πλούσια Λαίδη κατέφευγε σε λουτρά αντί να έχει ένα στο σπίτι της, η απορία τους θα λυθεί αν διαβάσουν το ποστ μου ΟΤΑΝ Η ΑΠΛΥΣΙΑ ΚΑΙ ΒΡΩΜΑ ΘΕΩΡΗΘΗΚΑΝ ΩΣ ΥΓΕΙΑ!
Η υπεύθυνη λοιπόν στα λουτρά κατάθεσε ότι μια ηλιόλουστη μέρα είχαν πάει σε αυτά οι Worley και ο  Bisset.
Όταν βοήθησε την Λαίδη να γδυθεί άκουσε τον άνδρα της απ΄ έξω από ένα παράθυρο να της φωνάζει: Seymour, Seymour ο Bisset σε βλέπει!
Ο μόνος όμως τρόπος να μπορέσει να την δει, γιατί το παράθυρο ήταν ψηλά, ήταν να έχει ανέβει στους ώμους του άνδρα της!
Μετά έφυγαν γελώντας και οι τρεις μαζί.
Όπως είναι αυτονόητο η μαρτυρία αυτή προκάλεσε ένα πλήθος από χιουμοριστικά σκίτσα και βέβαια οδήγησε το δικαστήριο να αποφασίσει  να αποζημιώσει τον Worley με 1 σελίνι! (2015: £5.54)



Ο Worley δεν έδινε διαζύγιο στην Seymour και το γεγονός αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να χωρίσει αυτή με τον  Bisset  μετά από 18 μήνες, όταν αυτός  αντιλήφθηκε ότι αν δεν πέθαινε ο άνδρας της δεν θα μπορούσαν να παντρευτούν.
Η Seymour  εκ των πραγμάτων κατέληξε να γίνει επαγγελματίας ερωμένη πλουσίων ανδρών ή  demimondaine, ένας όρος που ήταν εν χρήσει στα τέλη του 19ο με τις αρχές του 20ου και αναφερόταν σε γυναίκες που ζούσαν πέραν των συνηθισμένων τότε αρχών της άρχουσας  τάξης, φτάνοντας στα όρια της πορνείας.
Είχε αποκτήσει δύο ακόμα παιδιά, το ένα  από τον Bisset πριν την εγκαταλείψει το 1783.
Το εισόδημα της ήταν οι £400 από το γαμήλιο συμβόλαιο. Το δικαστήριο  είχε αποφασίσει  να της δίνει ο άνδρας της άλλες £600 αλλά αυτός δεν τις τα έδωσε ποτέ.
Ο Worley μετά το σκάνδαλο είχε φύγει για το εξωτερικό και στην Αίγυπτο είχε παρανόμως αγοράσει σαν σκλάβο ένα παιδί το οποίο το ξυλοφόρτωνε συνεχώς και αδίκως. Μερικοί από τους Βρετανούς υπηρέτες του, είχαν παραιτηθεί για ανάλογη συμπεριφορά απέναντι τους.
Το 1788, ο Richard επέστρεψε στην Αγγλία και υπέγραψε τελικά την συμφωνία χωρισμού τους. Συμφώνησε να πληρώσει όλα τα χρέη της  Seymour ( πάνω από £ 3500) αλλά αρνήθηκε να πληρώνει τις £ 600 που είχε επιδικάσει το δικαστήριο.
Έθεσε όμως ως όρο ότι η Seymour δεν θα επιστρέψει στο Ηνωμένο Βασίλειο για τέσσερα χρόνια αλλιώς δεν θα τις δώσει τίποτα.
Απελπισμένη αυτή δέχτηκε τον όρο, υπέγραψε  και μετακόμισε στο Παρίσι.



Μετά όμως ένα χρόνο έγινε η Γαλλική Επανάσταση και με το κυνήγι  των αριστοκρατών που είχε αρχίσει δεν μπορούσε να επιστρέψει στην χώρα της . Την συντηρούσαν εραστές της και είναι πιθανόν ότι ήταν η Mrs Neylour που είχε φυλακιστεί στις φυλακές Carmes μεταξύ 1793 και 1794.
Στην Γαλλία γέννησε και ένα ακόμα κορίτσι που το υιοθέτησαν Γάλλοι γονείς.
Επέστρεψε τελικά στην Αγγλία το 1797 άρρωστη και χρεωμένη, οπότε αφού την συγχώρησαν οι δικοί της, την περιμάζεψαν κοντά τους και  έτσι συνέχισε να ζει  στο Brompton προσέχοντας εκεί να μην δημιουργεί σκάνδαλα.
Τελικά με τον θάνατο το 1805 του Worley ,επέστρεψαν σε αυτήν οι £70,000 της προίκας της, οπότε ένα μήνα αργότερα παντρεύτηκε σε ηλικία 47 ετών, τον  26χρονο Σουηδό μουσικό εραστή της!
Επίσης τον ίδιο μήνα απαλλάχτηκε με βασιλική άδεια από το όνομα Worsley και ξαναπήρε το πατρικό της το οποίο πήρε και ο νέος σύζυγός της.
Σύντομα μετά τον γάμο, τους επισκέφτηκε ένα ζευγάρι και η κοπέλα ισχυρίστηκε πως είναι κόρη της με τον Worley και ότι είχε δοθεί για υιοθεσία σε Γάλλους, διεκδικώντας έτσι την κληρονομιά του.
Είχε γεννηθεί 5 χρόνια μετά την δίκη για την οποία όμως δεν γνώριζε σχετικά. Παρά το ότι ξεκίνησε μια νομική διαδικασία για διεκδίκηση της κληρονομιάς, για άγνωστους λόγους είτε γιατί ήταν πράγματι κόρη της είτε γιατί δεν είχε πλέον το κουράγιο για μια νέα δικαστική περιπέτεια συμφώνησε να της δώσει  £1000 λίρες και άλλες £3000 για τον γάμο της.
Η ζωή της μυθιστορηματικής αυτής γυναίκας τελείωσε το 1818 σε ηλικία 60 ετών. Ο άνδρας της παρά το ότι ξαναπαντρεύτηκε μετά τον θάνατο της , όταν πέθανε και αυτός το 1836 τον εθαψαν δίπλα της, όπως είχε ζητήσει ο ίδιος.
Την βιογραφία αυτή παρακινήθηκα να την γράψω αφού είδα την τηλεταινία του BBC2, The Scandalous Lady W, που βασίζεται στο βιβλίο της Hallie RubenholdLady Worsley's Whim, και στην οποία πρωταγωνιστεί η Natalie Dormer.



Τετάρτη 17 Αυγούστου 2016

ΤΟ ΖΩΟΠΡΑΞΙΣΚΟΠΙΟ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΚΙΝΗΣΗ ΣΤΗΝ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ




Το περίεργο αυτό μηχάνημα στην φωτογραφία είναι το Ζωοπραξισκόπιο (Zoopraxiscope) ένα από τα 71 που έχουν διατηρηθεί μέχρι τις μέρες μας.
Με αυτή την συσκευή που εφευρέθηκε το 1879 από τον Βρετανό φωτογράφο  Edward Muybridge (1830-1904) έγινε η πρώτη προσπάθεια να αποκτήσει κίνηση η φωτογραφία.


Αποτελείται από δύο κύρια μέρη, την ξύλινη συσκευή προβολής που έμοιαζε με φανάρι που περιέχει φακό, λάμπα, ρυθμιζόμενο κλείστρο, μηχανισμό περιστροφής  και τους γυάλινους δίσκους πάνω στους οποίους υπήρχαν κυκλικά διαδοχικές φωτογραφίες, ώστε όταν  οι γυάλινοι αυτοί δίσκοι περιστρέφονταν με μεγάλη ταχύτητα πάνω στη βάση του μηχανήματος ,η παράσταση αποκτούσε δράση και ρυθμό.
Αρχικά ο  Μάιμπριτζ χρησιμοποίησε το Ζωοπραξισκόπιο για να παρατηρήσει καλύτερα την κίνηση των ζώων, θέλοντας μάλιστα να αποδείξει, ότι καθώς το άλογο τρέχει υπάρχουν στιγμές που και τα τέσσερα πόδια του βρίσκονται στον αέρα, όπως μπορεί να δει κανείς και στην σειρά από τις ιστορικές πλέον αυτές φωτογραφίες.


Εκείνη την εποχή υπήρχε έντονη διαμάχη για αυτό το θέμα και ο πρώην  κυβερνήτης της Καλιφορνίας και ιδιοκτήτης αλόγων κούρσας,  τον είχε προσλάβει για αυτό τον σκοπό.
Μια ενδιαφέρουσα παρουσίαση της λειτουργίας του Ζωοπραξισκόπιου υπάρχει στο παρακάτω σύντομο βίντεο.


Το 1874 ο Muybridge σε ηλικία 44 ετών, δολοφόνησε εν ψυχρώ τον Major Harry Larkyns που τον υποψιαζόταν σαν εραστή της 23χρονης γυναίκας του. Η βασική γραμμή της υπεράσπισης του ήταν ότι μετά από ένα ατύχημα στο οποίο είχε τραυματιστεί στο κεφάλι είχε αλλάξει η προσωπικότητα του. Παρά τις αντίθετες οδηγίες του δικαστή, το δικαστήριο τον αθώωσε χαρακτηρίζοντας την πράξη του ως "ως δικαιολογημένη ανθρωποκτονία" 
Με λιμπρέτο βασισμένο σε αυτή την δίκη είναι η όπερα The Photographer, που έχει συνθέσει ο Philip Glass.


Το 1880 το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβανίας χρηματοδότησε την έρευνα του Muybridge για την κίνηση ανθρώπων και ζώων, με την χρήση διαδοχικών φωτογραφικών μηχανών σε στούντιο .
Χρησιμοποίησε γυμνά μοντέλα σε διάφορες δράσεις, φωτογράφισε την κίνηση ζώων  από τον ζωολογικό κήπο της Πενσυλβάνιας, αθλητικές εκδηλώσεις κτλ με αποτέλεσμα μεταξύ 1883 και1886 να έχει τραβήξει πάνω από 100000 φωτογραφίες.
Ένα μικρό δείγμα της δουλειάς του υπάρχει στο παρακάτω βίντεο.


Το 1887 δημοσιεύτηκαν  3 βιβλία του με 20.000 φωτογραφίες του  και μέχρι σήμερα θεωρούνται ότι έχουν συμβάλει σημαντικά στην ανάπτυξη της Εμβιομηχανικής και στην μηχανική των αθλητών.
Μετά το Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας ο Muybridge ταξίδεψε σε πολλά μέρη και έδινε διαλέξεις  μαζί με προβολές της δουλειάς του.
Το 1893 στο Σικάγο στην  World's Columbian Exposition παρουσίασε  μια σειρά διαλέξεων με θέμα  "Science of Animal Locomotion" στο  Zoopraxographical Hall που είχε στηθεί ειδικά για αυτόν τον σκοπό. Η προβολές αυτές με εισιτήριο με το Ζωοπραξισκόπιο θεωρούνται ως η αρχή του εμπορικού κινηματογράφου.



Το 1894 ο Muybridge επέστρεψε στην Βρετανία όπου και πέθανε το 1904.
Τα βιβλία του Animals in Motion (1899) και The Human Figure in Motion (1901),  παραμένουν σε κυκλοφορία ακόμα και 100 χρόνια μετά τον θάνατο του.
Μπορεί σήμερα η φωτογραφία να είναι κάτι σύνηθες και συχνό εκείνη όμως την εποχή ήταν κάτι το πρωτοποριακό, νέο και βέβαια ακριβό.
Ο κόσμος πλήρωνε για να δει φωτογραφίες και για τον λόγο αυτό διάφορες συσκευές προβολής τους, όπως πχ το  Kaiserpanorama  είχαν διαδοθεί παντού. Καθισμένος σε μια θέση ο θεατής έβλεπε στερεοσκοπικά ένα αριθμό από κυκλικά κινούμενες διαφάνειες.


 Από το 1890 που  πατενταρίστηκε, μέχρι  το 1910 είχαν τοποθετηθεί στην Ευρώπη πάνω από 250 μηχανήματα και τα κεντρικά αρχεία της επιχείρησης είχαν πάνω από 100000 διαφάνειες.   
 Μετά  την 28 Δεκεμβρίου 1895, που είναι η επίσημη μέρα των γενεθλίων  του κινηματογράφου με την προβολή των αδελφών Λυμιέρ στο Παρίσι, αυτός άρχισε πλέον να μπαίνει σιγά σιγά στην ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων  σε όλο τον κόσμο.
 Όμως η επίδραση του έργου  του Muybridge έφτασε μέχρι τους   μεταϊμπρεσιονιστές . Αυτοί ήσαν ένα ρεύμα που δημιουργήθηκε μετά τους ιμπρεσιονιστές στα τέλη του 19ου αιώνα και ενώ αυτοί εξακολουθούν να διατηρούν τις τεχνικές του Ιμπρεσιονισμού, ωστόσο επιδιώκουν να προσδώσουν μεγαλύτερο συναισθηματισμό στα έργα τους και να μην  αποτυπώνουν μόνο την άμεση εντύπωση (impression) που προκαλεί ένα αντικείμενο ή μια καθημερινή εικόνα.
Σε αυτούς συγκαταλέγονται μεταξύ άλλων ο Πώλ Σεζάν, ο Πωλ Γκογκέν, ο Ζώρζ Σερά, ο Βαν Γκογκ και ο Marcel Duchamp.
Για τον τελευταίο  έχω γράψει στο παρελθόν το ποστ Η ΣΤΕΦΑΝΗ,Ο DUCHAMP ΚΑΙ ΤΟ ΜΠΑΝΙΣΤΗΡΙ


Οι φωτογραφίες της γυμνής γυναίκας που κατεβαίνει την σκάλα του Muybridge , τον οδήγησαν το 1912 στον περίφημο πίνακα του Γυμνή κατεβαίνοντας μια σκάλα Νο2
Στην φωτογραφία ο πίνακας και δίπλα του η φωτογραφική του εξήγηση,  που βασίζεται στην μελέτη της κίνησης από τον Muybridge.



Σάββατο 13 Αυγούστου 2016

ΕΝΑ ΚΑΥΣΤΙΚΟ ΑΛΛΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ ΤΟΥ 1907!





Ο Τίμος Μωραϊτίνης (1875 - 1952) ήταν  θεατρικός συγγραφέας (κωμωδίας - επιθεώρησης), εκδότης, δημοσιογράφος, πεζογράφος και ποιητής. Σαν Χρονογράφος, επέβαλε το χρονογράφημα ως λογοτεχνικό είδος και του αποδόθηκε ο τίτλος του κορυφαίου δίνοντας στο είδος αυτό την οριστική του μορφή.
Υπήρξε χρονογράφος για μεγάλο διάστημα στην εφημερίδα «Εμπρός» αλλά και σε πολλές άλλες εφημερίδες και περιοδικά της εποχής.


Στο παρακάτω χρονογράφημα του που δημοσιεύτηκε στο ΕΜΠΡΟΣ στις 25-5-1907 μπορεί να διακρίνει κανείς το καυστικό του πνεύμα, καθώς με την ευκαιρία της καταστροφής ενός ρολογιού που είχε τοποθετηθεί στην πλατεία Συντάγματος,  καυτηριάζει με χιούμορ τους δημοσίους υπαλλήλους, τους πολιτικούς και την αντίδραση πολλών σε κάθε πρόοδο.
Απολαύστε το  γιατί παραμένει διαχρονικό.



Τρίτη 9 Αυγούστου 2016

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΟΙ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΕΙΧΑΝ ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ ΚΟΣΤΟΣ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ!




Πρόσφατα δημοσιεύτηκε εκτεταμένα και σχολιάστηκε πικρόχολα  ένα κείμενο του  δημοσιογράφου Nico Hines της Daily Beast στο οποίο οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας συγκαταλέγεται στους 5 χειρότερους της  ιστορίας τους λόγω του κόστους τους.
Είναι όμως αυτή η αλήθεια;
Μια νέα Βρετανική μελέτη, από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, που δεν έχει βέβαια κανένα λόγο να είναι ευνοϊκή για την Ελλάδα, ανατρέπει πλήρως αυτή την ευρέως διαδεδομένη άποψη.
Αντιγράφω σχετικά από εδώ (οι υπογραμμίσεις δικές μου):



The Oxford Olympics Study 2016 καταρρίπτει αυτή τη μυθολογία και εμφανίζει τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ως τους Αγώνες με το χαμηλότερο κόστος συνολικά, ανά αθλητικό γεγονός και ανά αθλητή, άρα δεν μπορούν να ευθύνονται για τη διόγκωση του δημόσιου χρέους και για την οικονομική κατάρρευση της χώρας.
Η μελέτη αυτή καταμέτρησε το κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 σε 2,94 δισ. δολάρια, που είναι μικρότερο από το κόστος της Βαρκελώνης, της Ατλάντας, του Σίδνεϊ, του Πεκίνου, του Λονδίνου (που πραγματικά εκτροχιάστηκε) και του Ρίο. 
Η μελέτη έχει αναγάγει τα ποσά σε τιμές 2015 ώστε να είναι συγκρίσιμα και επικεντρώνεται στο κόστος των έργων που θεωρούνται υποχρεωτικά για τη διοργάνωση των Αγώνων. Εξαιρείται, επίσης, το κόστος των έργων που δρομολογήθηκαν από τις διοργανώτριες πόλεις για τη βελτίωση των υποδομών τους.
Τον Ιανουάριο του 2015 το ΙΟΒΕ δημοσίευσε μελέτη για «το αποτύπωμα των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην ελληνική οικονομία». Από την ανάλυση αυτή προκύπτει ότι οι δημόσιες δαπάνες για τους Αγώνες ήταν 4,1 δισ. ευρώ, αν ληφθούν υπόψη τα υποχρεωτικά ολυμπιακά έργα και οι δαπάνες για την ασφάλεια. Οι δαπάνες διαμορφώνονται στα 6,5 δισ. ευρώ, αν προστεθούν έργα που είχαν χαρακτηρισθεί ολυμπιακά χωρίς να είναι υποχρεωτικά για τους Αγώνες. Και σε αυτή την περίπτωση όμως δαπάνες ύψους 6,5 δισ. ευρώ αντιστοιχούν σε μόλις 1% των κρατικών δαπανών της αντίστοιχης περιόδου και σε λιγότερο από 2% του ακαθάριστου χρέους της γενικής κυβέρνησης στο τέλος του 2013.
Σύμφωνα με το ΙΟΒΕ «οι Αγώνες είχαν αισθητά θετική επίδραση στην οικονομική δραστηριότητα και στην απασχόληση», αν δεν είχαν γίνει «το επίπεδο του ΑΕΠ θα ήταν κατά 2,5% χαμηλότερο, ενώ η απασχόληση θα ήταν μειωμένη κατά περίπου 44.000 θέσεις εργασίας. 
Σημαντική ήταν και η αύξηση των τουριστών ως και το 2008, που η ανοδική πορεία ανακόπτεται λόγω της δυσμενούς διεθνούς οικονομικής συγκυρίας. Σε σύγκριση με την τετραετία 2000 - 2004, την περίοδο 2005 - 2009 ο αριθμός των επιπλέον τουριστών ξεπέρασε τα 14 εκατομμύρια αφήνοντας έσοδα ύψους 10,7 δισ. ευρώ ετησίως.
Από την πλευρά του δημοσιονομικού οφέλους, εκτιμάται ότι περίπου 1,5 δισ. ευρώ επέστρεψαν στα ταμεία του κράτους υπό τη μορφή άμεσων και έμμεσων φόρων και εργοδοτικών εισφορών. Αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι στην κατηγορία κατασκευαστικά έργα, σε κάθε 1 ευρώ τα 0,38 επέτρεψαν στα δημόσια ταμεία, το παραπάνω ποσό φθάνει στα 2,9 δισ. ευρώ! «Το κυριότερο θετικό αποτέλεσμα των Ολυμπιακών Αγώνων στην ελληνική οικονομία πηγάζει κυρίως από τη θετική σηματοδότηση (signaling) που στέλνει η χώρα με την ανάληψη και την επιτυχημένη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων» επισημαίνει η μελέτη.
Η Ελλάδα ήταν η μικρότερη χώρα που διοργάνωσε ποτέ Ολυμπιακούς Αγώνες, ήταν η πρώτη φορά που αναλάμβανε μια τόσο σύνθετη διοργάνωση και, επιπροσθέτως, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας ήταν οι πρώτοι που διοργανώθηκαν υπό το αυστηρό νομοθετικό πλαίσιο της ΕΕ.
Δεν είχαν οι Αγώνες της Αθήνας ένα σκοτεινό πρόσωπο;
 Η μελέτη της Οξφόρδης επισημαίνει ότι όλες οι ολυμπιακές διοργανώσεις υπερβαίνουν τον προϋπολογισμό τους επειδή η νομική δέσμευση που αναλαμβάνει η διοργανώτρια πόλη και χώρα ότι εγγυώνται την κάλυψη των επιπλέον εξόδων λειτουργεί σαν «λευκή επιταγή για υπέρβαση των δαπανών». Για την Αθήνα η υπέρβαση του αρχικού προϋπολογισμού υπολογίστηκε στο 49%. Στο Μόντρεαλ η υπέρβαση ήταν 720%, στη Βαρκελώνη 266%, στην Ατλάντα 151%, στο Σίδνεϊ 90%, στο Πεκίνο 2% (με την υποσημείωση ότι η Κίνα δεν φημίζεται για την αξιοπιστία των στοιχείων της), στο Λονδίνο 76% και στο Ρίο 51%. Κατά μέσο όρο η υπέρβαση δαπανών στους θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες υπολογίστηκε στο 176% του αρχικού προϋπολογισμού τους.
Στην Αθήνα πολλά από έργα που χρηματοδοτήθηκαν από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων «βαφτίστηκαν» ολυμπιακά, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν. Γιατί έγινε αυτό; 
Οπως εξηγούν συντελεστές της προσπάθειας, για να κερδίσουν τα έργα από τη δυναμική των Αγώνων και να ολοκληρωθούν, μολονότι εκ των υστέρων αναγνωρίζουν ότι ίσως να ήταν τελικά μια λάθος προσέγγιση, καθώς δόθηκε η εντύπωση ότι τα Ολυμπιακά έργα ήταν πολύ περισσότερα
Η μεγαλύτερη αποτυχία των Αγώνων του 2004 ήταν η επιλογή της κυβέρνησης Καραμανλή να αφήσει τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις να σαπίσουν, αντί να χαράξει μια στρατηγική αξιοποίησης της υλικής και άυλης κληρονομιάς των Αγώνων.
Σύμφωνα με το ΙΟΒΕ «η ελλιπής αξιοποίηση της ολυμπιακής κληρονομιάς μετά το πέρας των Αγώνων απομείωσε το ΑΕΠ μακροχρόνιας ισορροπίας της χώρας κατά περίπου 0,2%». Στη διάρκεια της προετοιμασίας, η διοίκηση απέδιδε καλύτερα, οι προθεσμίες ήταν σαφείς, η πόλη ανταποκρινόταν σε νέους κανόνες λειτουργίας, είχαν αναπτυχθεί συνέργειες αδιανόητες για την ελληνική πραγματικότητα, οι απαλλοτριώσεις κόστιζαν λιγότερο

Όλα χάθηκαν γρήγορα, η δυναμική της οικονομίας, η καλή εικόνα στο εξωτερικό, η ολοκλήρωση του ευρύτερου σχεδίου αστικής αναζωογόνησης της πρωτεύουσας, το κύμα των εθελοντών... Οι Ολυμπιακοί Αγώνες έγιναν το πολιτικό άλλοθι για τα δημοσιονομικά προβλήματα, για το ξεπερασμένο και υπερβολικά κοστοβόρο Ασφαλιστικό (ο Τάσος Γιαννίτσης εκτιμά ότι τα 70 από τα 90 δισ. ευρώ επιβάρυνσης του δημόσιου χρέους στο διάστημα 2004-2009 αντιστοιχούν στο κακό ασφαλιστικό σύστημα) και εντέλει για το υπέρογκο δημόσιο χρέος.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ 10-8-2016
Ένα ακόμα σχετικό άρθρο του Σπύρου Βλέτσα από την Athens Voice
Οκτώ χρόνια σε κρίση, όλοι οι μύθοι έχουν καταρρεύσει, αλλά η έλλειψη αυτογνωσίας εξακολουθεί να κυριαρχεί. Πολλοί δεν θέλουν ακόμη να παραδεχτούν ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε επειδή για χρόνια το κράτος της ξόδευε πολύ περισσότερα από όσα εισέπραττε και η χώρα κατανάλωνε πολύ περισσότερα από όσα παρήγαγε. Γι’ αυτό και τους αρέσει να πιστεύουν ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε από την Ολυμπιάδα.