Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ (α΄μέρος)

 

Α΄ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΙ

Να ξεκαθαρίσω αρχικά ότι δεν έχω τίποτα με τους ομοφυλόφιλους, είτε άνδρες είτε γυναίκες. Δεν έχω επίσης καμιά αντίρρηση στο να παντρεύονται μιας και έτσι κατοχυρώνεται και τα κληρονομικά δικαιώματα σε άτομα που για χρόνια ζουν μαζί. Τέλος δεν έχω επίσης αντίρρηση για το μεγάλωμα παιδιών είτε δικών τους από λεσβίες, είτε από δύο άνδρες, παιδιών που μπορεί να βρουν περισσότερη αγάπη από ένα τέτοιο ζευγάρι απ΄ότι πολλά παιδιά από ζευγάρια ετερόφυλων.
Δεν είχε τύχει  μέχρι τώρα στην ζωή μου να έχω στενή φιλία με ομοφυλόφιλα άτομα αλλά έτυχε να έχω συμφοιτητή ένα έξυπνο και αξιαγάπητο παιδί που ήταν από τα πρώτα άτομα στην Ελλάδα που έκανε αλλαγή φύλου. Στην δουλειά μου, που υπηρετούσαν πάνω από 500-600 άτομα, υπήρχε ένας εμφανώς ομοφυλόφιλος που συγκέντρωνε την γενική συμπάθεια και ανεχότανε με χιούμορ και ανταπέδιδε με έξυπνες ατάκες τα πειράγματα που του γίνονταν. Υπήρχε επίσης άλλος ένας, που όλοι γνώριζαν ότι ήταν ομοφυλόφιλος ο οποίος όμως ήταν κύριος και εξαιρετικός στην δουλειά του και δεν έδινε σε κανένα το δικαίωμα να του πει οτιδήποτε. Ταυτόχρονα με την αξιοπρέπεια που τον διέκρινε, όσοι δεν τον ήξεραν δεν μπορούσαν να καταλάβουν τον διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό του.
Τέλος υπήρχαν 2 ακόμα άνδρες και 1 γυναίκα που κυκλοφορούσαν ανεπιβεβαίωτες φήμες για την ιδιαιτερότητα τους.

Στον κινηματογράφο υπήρχαν μερικές ταινίες που είχαν θέμα την ομοφυλοφιλία όπως οι δύο ταινίες του πρόσφατα χαμένου Γουίλιαμ Φρίντκιν το The boys in the band μια ματιά στην γκέι κοινότητα της Νέας Υόρκης στα τέλη της δεκαετίας του 60 και το Ψωνιστήρι  (Cruising) ταινίες όμως που συγκέντρωσαν την μήνι των ομοφυλόφιλων που τον κατηγόρησαν για ομοφοβία και  ρατσισμό απέναντι τους.
Πιο περιθωριακή ήταν η ταινία Sebastiane (1976) του Ντέρεκ Τζάρμαν για την οποία γράφω στο ποστ μου ΑΓΙΟΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ-Ο ΑΓΙΟΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ,  όπως και οι ταινίες του  Τζον Γουότερς με την Divine.

Στο ευρύτερο κοινό πέρασαν ταινίες όπως Θάνατος στη Βενετία (Death in Venice, 1971) του Λουκίνο Βισκόντι, H Χρονιά με τα 13 Φεγγάρια (In Einem Jahr Mit 13 Monden, 1978) του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ το Ωραίο μου Πλυντήριο (My Beautiful Laundrette, 1985) του Στίβεν Φρίαρς, το Maurice (1987) του Τζέιμς Αϊβορι

Μετά, η επιδημία του AIDS έδωσε ένα καίριο πλήγμα στις ταινίες με θέμα την ομοφυλοφιλία που συνδυάστηκε με τον νόσο και έδωσε την Φιλαδέλφεια (1993) με τον Τομ Χάνκς σε ένα συγκλονιστικό ρόλο και τον έκανε διάσημο.

Όμως η συγκλονιστικότερη ταινία που είχα δει εκείνα τα χρόνια ήταν το ουσιαστικά αυτοβιογραφικό  Αγριες Νύχτες (Les Nuits Fauves, 1992) του Σιρίλ Κολάρ με τον ίδιο, ένα πανέμορφο αγόρι, πρώην ροκ σταρ, να το γράφει και να πρωταγωνιστεί αλλά και να πεθαίνει από AIDS, λίγες μέρες πριν το φιλμ κερδίσει το βραβείο Σεζάρ καλύτερης ταινίας.
Μετά λόγω της νόσου σταμάτησε για χρόνια να γυρίζονται σχετικές ταινίες. 

Όταν λοιπόν το 2005 είδαμε στις οθόνες το Brokeback Mountain είχα πει ότι επιτέλους γυρίστηκε μια ταινία που μας δείχνει με πολύ τρυφερό τρόπο μια υπαρκτή πραγματικότητα, που τα τελευταία χρόνια  ο κινηματογράφος απέφευγε να μας την δείξει!
Τι ήταν να το πω!
Δεν υπάρχει σήμερα σχεδόν καμία ταινία, ή σήριαλ  που να μην έχει τουλάχιστον ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι μεταξύ των ηρώων της!
Έφτασε δε να γυρίζονται μέχρι ρομαντικές κομεντί με γκέι, με αρκετά τολμηρές σκηνές όπως το φετινό RED WHITE AND ROYAL BLUE (2023) στο οποίο ο γιός της προέδρου των ΗΠΑ ερωτεύεται τον πρίγκιπα αδελφό του βασιλιά της Αγγλίας!

Έβλεπα δε επίσης αυτές τις μέρες το βρετανικό σήριαλ The Full Monty  που αποτελεί ουσιαστικά της συνέχεια της ομώνυμης ταινίας (Άνδρες με τα όλα τους του 1997)
Στο σήριαλ δύο εκ των πρωταγωνιστών της παλιάς ιστορίας είναι παντρεμένοι, οπότε για να μην μένουν παραπονεμένες οι γυναίκες υπάρχει και λεσβιακή σχέση στην νεότερη γενιά!
Τελικά η προσωπική μου άποψη είναι ότι αυτή η υπερπροβολή  μιας μειονότητας με τον προφανή  σκοπό αυτή να γίνει αποδεκτή σε ένα κοινό που διακατέχεται δυστυχώς σε σημαντικό ποσοστό από ομοφοβία, οδηγεί σε ένα αντίθετο αποτέλεσμα από το επιδιωκόμενο.
Οι Ρομά είναι για μένα μια ιδιαίτερα συμπαθής μειονότητα. Θα με ενοχλούσε όμως αν σε κάθε ταινία που έβλεπα υπήρχαν για λόγους της υποτιθέμενης πολιτικής ορθότητας και  2-3 Ρομά γιατί κάτι τέτοιο δεν υφίσταται στην πραγματική ζωή.
 
Συνεχίζεται εδώ-Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ (β΄ μέρος)

 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.