Η ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ (β΄ μέρος)

 

Συνέχεια από εδώ.

Β΄ ΔΙΑΦΥΛΕΤΙΚΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ

Στο παρελθόν οι διαφυλετικοί γάμοι απαγορεύονταν στην ναζιστική Γερμανία, την εποχή του απαρτχάιντ στην Νότιο Αφρική και στις ΗΠΑ. Το 1960 απαγορεύονταν με νόμο σε 31 πολιτείες της. Έπρεπε να εκδοθεί το 1967 απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου που έκρινε τον νόμο αντισυνταγματικό για να σταματήσει αυτή η απαράδεκτη κατάσταση.
Έτσι οι διαφυλετικοί γάμοι από το 2% που ήταν το 1970, ανήλθαν στο 7% το 2005 και στο 8,4% το 2010 και στο 12% το 2013.
Το 2012 το 43% ήταν θετικό για αυτούς τους γάμους, το 11% αρνητικό και το 11% αδιάφορο.
Το 2021 αυτοί που τους αποδέχονται έχουν ανέλθει στο 94% παρά το ότι μερικές έρευνες έχουν διαπιστώσει αυξημένο ποσοστό διαζυγίων σε αυτούς του γάμους.
 Το ¼ των μαύρων ανδρών που παντρεύτηκαν το 2013, παντρεύτηκαν γυναίκα που δεν ανήκε στην μαύρη φυλή σε αντίθεση με τις μαύρες γυναίκες που μόνο 12% παντρεύτηκαν άνδρες από άλλη φυλή.
Οι γυναίκες όμως ασιατικής καταγωγής κατά 37% παντρεύτηκαν άνδρες άλλης φυλής, αντίθετα από τους άνδρες που μόνο στο 16% επέλεξαν γυναίκες άλλης φυλής.
Στον κινηματογράφο από το ξεκίνημα του υπήρξαν ελάχιστες ταινίες που εμφανιζόταν ζευγάρι με άτομα διαφορετικής φυλής.

Το 1957 για πρώτη φορά στην  ταινία Island in the Sun του Robert Rossen με τους James Mason, Joan Fontaine, Joan Collins και Dorothy Dandridge βλέπουμε για πρώτη φορά να φιλιούνται άτομα από διαφορετικές φυλές.

Τα επόμενα χρόνια παίζονται μερικές ταινίες, όπως η Σαγιονάρα, Χιροσίμα αγάπη μου, Ο κόσμος της Σούζι Βόνγκ, West Side Story  στις οποίες οι διαφυλετικές σχέσεις είναι μεταξύ λευκών και ασιατών ή λατίνων.

Το 1959 ο Τζων Κασσαβέτης στην ταινία του Shadows μας δείχνει την ερωτική ιστορία μιας ανοικτόχρωμης μαύρης κοπέλας με ένα λευκό αγόρι που δεν γνωρίζει όμως ποια είναι η φυλή της.
Έκτοτε 2 ή 3 μόνο ταινίες υπάρχουν με ερωτική σχέση μεταξύ ατόμων της λευκής και της μαύρης φυλής.
Το 1967 ο βραβευμένος με 2 Όσκαρ Στάνλεϊ Κράμερ κάνει την επανάσταση με την ρομαντική του κωμωδία  Μάντεψε ποιος θα έρθει το βράδυ, στην οποία παίζουν κορυφαίοι ηθοποιοί του Χόλυγουντ όπως ο Σπένσερ Τρέισι, η Κάθριν Χέπμπορν και ο Σίντεϊ Πουατιέ στον ρόλο του υποψήφιου γαμπρού της κόρης τους.

 Έκτοτε γυρίστηκαν πολλές ταινίες με διαφυλετικά ζευγάρια μέχρι που σήμερα δυστυχώς φτάσαμε στο άλλο άκρο!
Δεν υπάρχει πλέον σχεδόν καμία ταινία ή τηλεοπτικό σήριαλ στα οποία το πρωταγωνιστικό ζευγάρι να μην είναι άτομα από διαφορετικές φυλές δίνοντας την αίσθηση στον θεατή ότι στις ΗΠΑ δεν υπάρχουν πλέον ζευγάρια που ανήκουν στην ίδια φυλή!
Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι  Το πολύ το «Κύριε ελέησον» το βαριέται κι ο παπάς.
 
Γ΄ RACEBENDING

Ο αμερικανικός κινηματογράφος για πολλά χρόνια ήταν στην ουσία ρατσιστικός από την εποχή του βωβού και είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ντέιβιντ Γκρίφιθ, που θεωρείται ως ο πατέρας της σκηνοθεσίας στο σινεμά, στην κλασσική του ταινία Η Γέννηση ενός έθνους εκθείαζε την Κου Κλουξ Κλαν για τον ρόλο της στον εμφύλιο.
Αντί να προσλάβει μαύρους ηθοποιούς έβαφε μαύρους τους λευκούς ηθοποιούς του και οι αφροαμερικανοί εμφανίζονταν σαν άγριοι που βίαζαν τις λευκές γυναίκες.
Έκτοτε και μέχρι τα τελευταία χρόνια οι έγχρωμοι ηθοποιοί όταν έπαιζαν σε ταινίες ήταν μόνο σε ρόλους  υπηρετικού προσωπικού, εργατών κτλ       
Έπρεπε να φτάσουμε το 1939 για να βραβευθεί με Όσκαρ μαύρος ηθοποιός και αυτή ήταν η Hattie McDaniel  για τον ρόλο της στο Όσα παίρνει ο Άνεμος.
Ο Sidney Poitier μετά 24 χρόνια το 1963 ήταν ο δεύτερος  στην ιστορία του Χόλυγουντ που βραβεύτηκε με Όσκαρ.
Έκτοτε άρχισαν να αυξάνουν οι ταινίες με μαύρους ηθοποιούς σε πρωταγωνιστικούς ρόλους με αποτέλεσμα στον αιώνα μας 39 να έχουν πάρει Όσκαρ.
Σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο της Νότιας Καλιφόρνιας το 2016, η ποικιλομορφία στην διασκέδαση (ιστορίες, ταινίες, ραδιοφωνικές, και τηλεοπτικές σειρές) ήταν 71,7% (63,3%) με Λευκούς, 12,2%(16,2%) με Μαύρους, 5,8%(16,2%) Ισπανούς / Λατίνους, 5,1%(4,9%) Ασιάτες, 2,3% από Μέση Ανατολή και 3,1%(1%) άλλους. Στις παρενθέσεις η αντίστοιχη αναλογία στον πληθυσμό.

Πριν περίπου μια 10ετία ο Ridley Scott μετά την κυκλοφορία της ταινίας του Exodus: Gods and Kings, αντιμετώπισε την κατηγορία του whitewashing λόγω των λευκών ηθοποιών Christian Bale, Joel Edgerton και άλλων που επιλέχθηκαν να παίξουν τους ρόλους των Αιγυπτίων, ενώ οι μαύροι ηθοποιοί είχαν μόνο ρόλους σκλάβων και κλεφτών. Εξήγησε ότι: «Δεν μπορώ να φτιάξω μια ταινία αυτού του προϋπολογισμού, όπου πρέπει να βασιστώ σε φορολογικές εκπτώσεις στην Ισπανία και να πω ότι ο πρωταγωνιστής μου είναι ο Μωχάμετ τάδε. Απλώς δεν πρόκειται να την χρηματοδοτήσουν.»
Η σχετική αυτή αναντιστοιχία μεταξύ της αναλογίας λευκών και εγχρώμων ηθοποιών σήμερα τείνει σχεδόν να αναστραφεί, φτάνοντας στο άλλο άκρο στο racebending, δηλαδή ηθοποιοί από διάφορες φυλές να εμφανίζονται σε ρόλους που ιστορικά ήταν λευκοί.
Έτσι στο μιούζικαλ Hamilton ηθοποιοί διαφορετικών φυλών εμφανίζονται σε ρόλους ηγετών της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας!
Κάτι αντίστοιχο έχει γίνει και στο ιστορικό σήριαλ  Bridgerton και στην πρόσφατη (2022) ταινία εποχής Mr. Malcolm's List.

Θυμηδία μου προκάλεσε η σκέψη να γυριστεί Ιαπωνική ταινία και στον ρόλο του Χιροχίτο να είναι ο Μόργκαν Φρήμαν, ή σε ελληνική τον ρόλο του Κολοκοτρώνη να παίζει ο Τσάκι Τσάν!
Ακόμη και μαύροι σχολιαστές, όπως η  Candace Owens, έχουν αρχίσει να αντιδρούν σε αυτούς τους ιστορικούς παραλογισμούς.

Έτσι όταν έμαθε πως η μαύρη Τζόντι Τέρνερ  πρόκειται να υποδυθεί την Αν Μπολέιν  έγραψε πως: «Πραγματικά είμαι πολύ καλά με την Τζόντι Τέρνερ που παίζει το ρόλο της Αν Μπολέιν, εφόσον η ριζοσπαστική αριστερά υπόσχεται να κρατήσει το στόμα της κλειστό αν στο μέλλον επιλεγεί ο Χένρι Κάβιλ για να παίξει τον Μπαράκ Ομπάμα και η Ρέιτσελ ΜακΆνταμς μπορεί να παίξει τη Μισέλ. " Όχι δύο μέτρα και δύο σταθμά»
 
Το πρώτο μέρος εδώ
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.