ΠΩΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΣΤΗΝ ΙΝΔΙΑ ΝΑ ΚΑΙΝΕ ΤΙΣ ΧΗΡΕΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ ΤΟΥΣ

Ο Τσαρλς Τζέιμς Νάπιερ (1782-1853) ήταν αξιωματικός του βρετανικού στρατού που συμμετείχε στον πόλεμο της Ιβηρικής Χερσονήσου εναντίον της Γαλλίας του Ναπολέοντα και στον πόλεμο του 1812 εναντίον την Ηνωμένων Πολιτειών.
Στο σημερινό άρθρο το ενδιαφέρον για τον Νάπιερ αρχίζει μετά τη συμμετοχή του σε αυτούς τους πολέμους,  αρχικά για την σχέση που είχε με την χώρα μας.
Επισκέφτηκε την Κέρκυρα το 1819 ως απεσταλμένος των βρετανικών αρχών. Το 1820 βρισκόταν σε μυστική αποστολή στα Γιάννινα, όταν εκεί κυβερνούσε ο Αλή Πασάς, και το 1821 έγινε ένθερμος υποστηρικτής του Ελληνικού Αγώνα για την Ανεξαρτησία.
Το 1822, ο Νάπιερ στάλθηκε από την Κέρκυρα στην Κεφαλονιά, όπου υπηρέτησε ως κυβερνήτης για οκτώ χρόνια, κυβερνώντας ως απόλυτος μονάρχης. Ωστόσο, φρόντισε για την κατασκευή δρόμων στο νησί και τη βελτίωση διαφόρων θεσμών. Εκεί συνάντησε τον Λόρδο Βύρωνα, όταν ήταν καθ' οδόν για την εξεγερμένη Ελλάδα.

Έγραψε ένα ενδιαφέρον βιβλίο για την Κεφαλλονιά στο οποίο γράφει για  το οδικό σύστημα της Κεφαλλονιάς και περιέχει τις προτάσεις του για τη βελτίωσή του. Το κείμενο περιγράφει επίσης τις αρχαιότητες του νησιού, με παραπομπές από Λατίνους συγγραφείς. Ο Νάπιερ κάνει επίσης διάφορες προτάσεις, συμπεριλαμβανομένου του προϋπολογισμού, για την ενίσχυση των οχυρώσεων του Αργοστολίου, την αποξήρανση των ελών και την κατασκευή φυλακών και στρατιωτικών καταλυμάτων. Στο τέλος του κειμένου, παρέχει αναλυτικά θερμοκρασιακά διαγράμματα για κάθε τρίμηνο, καθώς και δημογραφικούς πίνακες σε είκοσι χωριά της Κεφαλονιάς, με στοιχεία για τον πληθυσμό, τα επαγγέλματα, τα κτίρια και τον εξοπλισμό, τις πηγές και τους χείμαρρους, τα τοπικά προϊόντα, την πανίδα και τους αλιευτικούς στόλους. . Ο Νάπιερ ήταν επίσης συγγραφέας των «Ο πόλεμος στην Ελλάδα» (1821), «Η Ελλάδα το 1824 και οι αποικίες… των Ιονίων νήσων ιδιαίτερα…» (1833).(Πληροφορίες από εδώ)
Είκοσι χρόνια αργότερα το 1841 ο Νάπιερ στάλθηκε στην Ινδία και το Πακιστάν  που ανήκε τότε σε αυτήν και εκεί  διορίστηκε κυβερνήτης της Β. Ινδίας.
Και συνεχίζω από το άρθρο του Δημήτρη Δημητράκου με τίτλο Πολυπολιτισμικότητα και ανοχή για την ευφυή πολιτική που εφάρμοσε στην Ινδία για να σταματήσει το βάρβαρο έθιμο να καίνε τις συζύγους μαζί με τον άντρα τους όταν αυτός πέθαινε. 

 Έμαθε για το ινδουιστικό έθιμο «σατί»^⁎ που επικρατούσε εκεί, δηλαδή να καίγονται ζωντανές οι χήρες μαζί με τους νεκρούς συζύγους τους, και αποφάσισε την απαγόρευσή του. Πολλοί εναντιώθηκαν στην απαγόρευση εφόσον το «σατί» ήταν παμπάλαιο έθιμο και θα έπρεπε να το σεβαστεί ο νέος κυβερνήτης.
Ο πολυπολιτισμικός Napier τους έδωσε δίκιο. Απέσυρε την απαγόρευση. Τους είπε, μάλιστα, ότι έπρεπε ο καθένας να σέβεται τα έθιμα του άλλου. «Εσείς έχετε το έθιμο να καίγονται οι χήρες. Σεβαστό. Κι εμείς έχουμε ένα έθιμο: κρεμάμε τους άντρες που καίνε γυναίκες. Λοιπόν, θα στήνετε την πυρά, κι εμείς δίπλα θα στήνουμε μερικές κρεμάλες. Και θα ακολουθεί απαγχονισμός όσων συμμετείχαν στην καύση. Ο καθένας το έθιμό του». Το έθιμο αυτό εξαφανίστηκε σε σχετικά μικρό διάστημα.
Το άγαλμα του Νάπιερ βρίσκεται στην πλατεία Τραφάλγκαρ στο Λονδίνο.

^⁎Η Sati ή suttee είναι η αρχαία Ινδική και στο Νεπάλ, πρακτική της καύσης μιας χήρας στην νεκρική πυρά της συζύγου της ή η ταφή της ζωντανή στον τάφο του. Αυτή η πρακτική συνδέεται με τις ινδουϊκές παραδόσεις. Το όνομα προέρχεται από τη θεά Σάτι, σύζυγο του Σίβα, που έκαψε τον εαυτό της για να διαμαρτυρηθεί για την κακομεταχείριση του πατέρα της για τον σύζυγό της.
Σύμφωνα με το έθιμο, η ινδική σατί έπρεπε να είναι εθελοντική και συχνά θεωρήθηκε ως το σωστό τέλος σε έναν γάμο.
Πολλές φορές όμως γυναίκες αναγκάστηκαν σε σατί είτε ναρκωμένες είτε δεμένες πριν τοποθετηθούν στην πυρά ή στον τάφο.
 Οι Μουσουλμάνοι αυτοκράτορες  Mughal, απαγορεύσαν την σατί  πολλές φορές. Ο Ακμπάρ ο Μέγας πρώτος την απαγόρευσε γύρω στο έτος 1500.O Αurangzeb    προσπάθησε να την σταματήσει  πάλι το 1663, μετά από ένα ταξίδι στο Κασμίρ όπου την είδε.
Το 1861, η Βασίλισσα Βικτώρια εξέδωσε μια διακήρυξη απαγόρευσης της σατί σε όλη την Ινδία. Το Νεπάλ το απαγόρευσε επισήμως το 1920.
Ο Νόμος της Ινδίας για την Πρόληψη της Ζωής (1987) καθιστά παράνομη τον εξαναγκασμό ή την παρότρυνση σε οποιονδήποτε να διαπράξει σάτι αλλά παρ΄όλα αυτά  τουλάχιστον τέσσερις περιπτώσεις έχουν καταγραφεί μεταξύ του έτους 2000 και του 2015.
 
Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.