ΤΙ ΜΑΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΤΕΙ Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΠΙΘΕΣΗ

Δύο αξιόλογα κείμενα  σχετικά με την υπόθεση του πολέμου στην Ουκρανία δημοσιεύτηκαν αυτές τις μέρες και αξίζει να διαβαστούν
Αρχικά η  ανάλυση του Γιάννη Πρετεντέρη  στο κύριο άρθρο στο ΒΗΜΑ, θέτει το θέμα στις σωστές του βάσεις και για τον λόγο αυτό την αναδημοσιεύω ολόκληρη.

Στις 27 Σεπτεμβρίου 1938, ο βρετανός πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεν διαβεβαίωνε σε ραδιοφωνικό μήνυμα πως η χώρα του δεν προτίθεται να αναστατωθεί για «έναν καβγά σε μια μακρινή χώρα μεταξύ ανθρώπων για τους οποίους δεν ξέρουμε τίποτα».
Δύο μέρες αργότερα, στις 29 Σεπτεμβρίου 1938, η «μακρινή χώρα» που αρνιόταν να αποδεχθεί τις συνοριακές απαιτήσεις της χιτλερικής Γερμανίας εκχωρήθηκε με τη Συμφωνία του Μονάχου και τη σύμφωνη γνώμη του Τσάμπερλεν στη… χιτλερική Γερμανία.
Και διαμελίστηκε. Σε λιγότερο από έναν χρόνο, «οι άνθρωποι για τους οποίους δεν ξέρουμε τίποτα» βομβάρδιζαν το Λονδίνο.
Τους μάθαμε.
Αλλά βέβαια όπως θύμισε απερίφραστα προ ημερών ο αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Μάρκο Ρούμπιο και για την Ουκρανία (17/8):
– Δεν είναι δικός μας πόλεμος!
Δεν ξέρω πώς διαλέγει πολέμους και εχθρούς ο Ρούμπιο και μάλιστα σε αντίθεση με την προκάτοχό του αμερικανική κυβέρνηση, ούτε ποιες χώρες θεωρεί «μακρινές».
Σίγουρα όμως δεν φαίνεται να συμμερίζεται την επισήμανση του γάλλου προέδρου Εμ. Μακρόν ότι:
– Ο Πούτιν είναι ένα αρπακτικό. Ενα τέρας στις πόρτες μας. Του χρειάζεται να συνεχίσει να τρώει για να επιβιώσει.
Ο Μακρόν εξηγούσε πως «από το 2007-2008, ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν σπανίως τήρησε τις δεσμεύσεις του» ενώ «υπήρξε διαρκώς μια δύναμη αποσταθεροποίησης που επιδιώκει την αναθεώρηση των συνοριακών καθεστώτων για να επεκτείνει τη δύναμή του» (συνέντευξη LCI, 19/8).
Αν έχει δίκιο ο Ρούμπιο, τότε ίσως υπάρχει νόημα να προσφέρει η αμερικανική κυβέρνηση στον Πούτιν μια αξιοπρεπή διαφυγή για να τελειώσει ο πόλεμος.
Αν όμως έχει δίκιο ο Μακρόν, τότε η αμερικανική κυβέρνηση καταλαβαίνει τον λάθος πόλεμο με έναν λάθος εχθρό και θα επιδιώξει μια λάθος ειρήνη.
Για τον απλούστατο λόγο ότι σε έναν πόλεμο δεν χρειάζεται να τους ξέρεις όλους για να καταλάβεις τι συμβαίνει. Αρκεί να αναγνωρίζεις τον πιο επικίνδυνο.
Και έως τώρα από πουθενά κι από κανέναν δεν έχω ακούσει ότι η Ουκρανία απειλεί την παγκόσμια ειρήνη ή την ισορροπία της ευρωπαϊκής ασφάλειας.
Αντιθέτως, οι περισσότεροι που έχω στο μυαλό μου συμμερίζονται (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο…) την ανάλυση του Μακρόν.
Μόνο που τελικά στα διεθνή πράγματα είναι άλλο να έχεις δίκιο κι άλλο να το βρεις.
Η δημοκρατική Ευρώπη διατυπώνει στην προκειμένη περίπτωση τα ισχυρότερα επιχειρήματα, τα οποία όμως απέναντι σε μια αστάθμητη Αμερική δεν έχει τη δύναμη να επιβάλει.
Έτσι ο Πούτιν μπορεί και κάνει ανεμπόδιστα παιχνίδι σε έναν πόλεμο που είναι όλο και περισσότερο δικός του.

Το δεύτερο του Μανώλη Βασιλάκη, πιο εκτεταμένο, δημοσιεύτηκε στο τεύχος 174 του Athens Review  of Books στις 26-8-2025 και αναδημοσιεύω μια ενδιαφέρουσα πρόταση που κάνει σε αυτό.

 Η απάντηση των Βρυξελλών στον Πούτιν αλλά και στον Τραμπ πρέπει να είναι η ένταξη «εδώ και τώρα» της Ουκρανίας στην ΕΕ με fast track διαδικασίες. Διότι η Ουκρανία μάχεται για την Ευρώπη, για την ελευθερία και τη δημοκρατία σε όλη την γηραιά ήπειρο. Η Ουκρανία είναι η ψυχή και η καρδιά της Ευρώπης. Αν ηττηθεί η Ουκρανία θα έχει ηττηθεί η Ευρώπη, η Δύση, η ελευθερία, η δημοκρατία. Και «η ψευδαίσθηση ότι η οικονομική διάσταση από μόνη της εξασφαλίζει οποιαδήποτε μορφή γεωπολιτικής ισχύος», όπως είπε ο Μάριο Ντράγκι, όχι μόνο θα διαλυθεί, αλλά θα διαπιστώσουν σύντομα και την ραγδαία συρρίκνωση της οικονομικής ισχύος. Ούτε η αχαρακτήριστη εκ μέρους του Τραμπ αντιμετώπιση της Ευρώπης και όλης της Δύσης τους χάλασε τον quiet sleep: συνεχίζουν να κινούνται με τους γραφειοκρατικούς ρυθμούς Βρυξελλών.
Στις έκτακτες περιστάσεις όμως απαιτείται έκτακτη αντιμετώπιση. Μια μετριότητα Αντόνιο Κόστα είναι Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, τη στιγμή που χρειαζόμαστε έναν πανευρωπαϊκού/διεθνούς κύρους έμπειρο ηγέτη, που είναι εδώ, αλλά δεν τον καλούμε. Ο πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεν παραιτήθηκε τον Μάιο 1940 και σχηματίστηκε κυβέρνηση συνασπισμού υπό τον Ουίνστον Τσώρτσιλ περιλαμβανομένου και του αντιπάλου του Κλέμεντ Άττλι. Οι μετριότητες της ΕΕ δεν καλούν λ.χ. τον Μάριο Ντράγκι να ηγηθεί, αφού οι πολιτικοί τύπου Κόστα εξασφαλίζουν την ψευδαίσθηση της διαρκούς ειρήνης και τον quiet sleep, ενώ οι ευρωδίαιτες ΜΚΟ θα συνεχίσουν να μας διδάσκουν τις ανθρώπινες αξίες. Δεν διανοούνται να εκφράσουν, με πράξεις, ένα “Whatever it takes” προς τον δικτάτορα του Κρεμλίνου. Λ.χ., δεν διανοούνται να χρησιμοποιήσουν τα δεσμευμένα στην Ευρώπη 300 δισ. κρατικών περιουσιακών στοιχείων της Ρωσίας για τον στρατιωτικό εξοπλισμό της Ουκρανίας και εν συνεχεία για την ανοικοδόμησή της. Δεν διανοήθηκαν να επιβάλουν τις κυρώσεις με τρόπο που θα στραγγάλιζαν την ετοιμόρροπη ρωσική οικονομία, αλλά ανέχθηκαν την συστηματική παραβίαση και ακύρωσή τους μέσω Τουρκίας! Δεν διανοούνται να συγκροτήσουν ένα έκτακτο νέο όργανο, ένα Πανευρωπαϊκό Πολεμικό Συμβούλιο (ή αν το προτιμούν Αμυντικό), στο οποίο να μετέχει οπωσδήποτε η Μεγάλη Βρετανία.

Τα σχόλια δημοσιεύονται μετά από έγκριση.