ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ

Είναι ωραίοι οι ανώνυμοι
καθώς στο πανηγύρι έρχονται
Μ΄ενα γαρύφαλο στο χέρι
για να τιμήσουν τους νεκρούς
Μα πιό ωραίοι είναι όταν φεύγουν
Κρατώντας στο ίδιο χέρι
ένα σουβλάκι της ώρας
πραγματικά ξελιγωμένο
από την υπερένταση της συγκίνησης
.
Αργύρης Μαρνέρος από τα Χειροκροτήματα 1991
.
.
Θυμάμαι με τι συγκίνηση συμμετείχαμε, από νωρίς το μεσημέρι, στην πορεία του Πολυτεχνείου τα πρώτα χρόνια μετά την χούντα.
Με τα χρόνια όμως ενώ η εικόνα των γεγονότων εκείνων των ημερών παρέμενε ανεξίτηλα χαραγμένη, ζωντανή και τραυματική στην μνήμη μου , όπως ήδη το έχω περιγράψει στο ποστ μου 17 ΝΟΕΜΒΡΗ –ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ, η πορεία και όλη η εικόνα της εκμετάλλευσης της από πολλούς και διαφόρους, μου έδινε την αίσθηση ενός τεχνητά και για διαφορετικούς λόγους διατηρούμενου απολιθώματος.
Ήδη όσοι έχουν πατήσει πια και τα 40 δεν έχουν καμιά ανάμνηση από τα γεγονότα και η σχέση τους με αυτά είναι σαν την δική μου με τον εμφύλιο, ή του πατέρα μου με την μικρασιατική καταστροφή, δηλαδή μόνο μέσα από τις διηγήσεις των μεγαλυτέρων και τα βιβλία.
Τα ιστορικά γεγονότα μένουν ζωντανά στην μνήμη αυτών που τα έζησαν και όσο αυτοί εκλείπουν μπαίνουν στα βιβλία της ιστορίας, ξεθωριάζουν και απασχολούν όσους την μελετούν.
Οι περισσότεροι, από τους σημερινούς συμμετέχοντες, λαμβάνουν μέρος κυρίως με κάποιο κομματικό μπλοκ, προβάλλοντας τις πολιτικές τους θέσεις για το σήμερα,αλλά και ορισμένοι, χωρίς καμία ιδεολογία, συμμετέχουν γιατί εκεί βρίσκουν την ευκαιρία και την δυνατότητα για συγκρούσεις με την αστυνομία όπως κάνουν και στους ποδοσφαιρικούς αγώνες.
Δεν υπάρχει δε τίποτα πιο εύκολο από αυτό όταν απέναντι τους έχουν μια ανίκανη αστυνομία που πιστεύει βλακωδώς πως ραντίζοντας με δακρυγόνα δικαίους και αδίκους μπορείς να αντιμετωπίσεις μια έκρυθμη κατάσταση.
Ξέρω πως αν προτείνει κανείς πως έφτασε η ώρα να σταματήσει όλη αυτή η φιέστα, θα συναντήσει την λυσσώδη αντίδραση μιας κομουνιστικής αριστεράς που από χρόνια προσπαθεί ,και σε ένα μεγάλο βαθμό έχει πετύχει, να καπελώσει την εκδήλωση χρησιμοποιώντας την σαν ετήσια αγωνιστική γυμναστική και επίδειξη δύναμης.
Όμως την εποχή της δικτατορίας το παράνομο ΚΚΕ έβλεπε με καχυποψία την κατάληψη του Πολυτεχνείου και θεωρούσε τους πρώτους 350 καταληψίες σαν πράκτορες της ΚΥΠ(!!!), όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει στην πολυσυζητημένη Πανσπουδαστική Νο 8 της Αντι ΕΦΕΕ που ανήκε στο ΚΚΕ.
Το ίδιο βέβαια υπονοείται επίσης σε δήλωση του τότε γραμματέα του ΚΚΕ εσωτερικού Μπάμπη Δρακόπουλου, που θεωρούσε πως: σκοτεινές δυνάμεις...οργανώνουν προκλήσεις για να δικαιολογήσουν την επιβολή στρατοκρατικών μέτρων, σε ανακοίνωση μάλιστα δημοσιευμένη στις 17-11-1973 στην Μακεδονία.
Η εξήγηση για αυτή την στάση είναι απλή.
Όλη αυτή η εξέγερση δεν ελεγχόταν από τις κομματικές οργανώσεις της αντι ΕΦΕΕ (ΚΚΕ) και του Ρήγα Φεραίου (ΚΚΕ-εσ), και γι΄ αυτό σε αυτή εμφανιζόντουσαν ανεξέλεγκτα συνθήματα πηγαία από το πλήθος, αλλά και πολλών αναρχικών, μαοϊκών, αλβανόφιλων( ναι υπήρχε και τέτοιο είδος!), αναρχοαυτόνομων, ακροαριστερών, τροτσκιστών κτλ όπως "Κάτω το κράτος", "Θα γίνει Ταϋλάνδη", Κάτω το κεφάλαιο", "Κάτω η Εξουσία" ,"Γενική Απεργία", "Μάης του 68" κτλ
Οι παράνομες κομματικές οργανώσεις δεν μπορούσαν να κατανοήσουν την μοναδική αυτοδύναμη δυναμική που είχε μια πηγαία, ανεξάρτητη, χωρίς καθοδηγητές, ανεξέλεγκτη από αυτούς εξέγερση και έχοντας και από το παρελθόν ιδιαίτερα ανεπτυγμένη την χαβιεδοφοβία την έβλεπαν με ιδιαίτερη καχυποψία.
Η εξέγερση όμως του Πολυτεχνείου ήταν αυθόρμητη, με φοιτητές και νέους που τους ένωνε μια κοινή ιδεολογία , η αντίδραση στην χούντα, και ταυτόχρονα είχε και την αμέριστη συμπαράσταση του λαού, πέρα από κάθε πολιτική και κομματική τοποθέτηση , που έβλεπε σε αυτή την εξέγερση την δυνατότητα κατάρρευσης του σαπισμένου πλέον καθεστώτος των συνταγματαρχών.
Όλο αυτό το κλίμα που υπήρχε τότε είναι ανεπανάληπτο και χαρακτήριζε μια εποχή που οι ανοχές του κόσμου στην δικτατορία και την έλλειψη ελευθερίας είχαν φτάσει σε κρίσιμο σημείο. Το Πολυτεχνείο απετέλεσε την θρυαλλίδα που δυστυχώς αντί να οδηγήσει στην πτώση της Χούντας οδήγησε σε σκληρότερη δικτατορία που για να πέσει χρειάστηκε να το πληρώσουμε με την τραγωδία της Κύπρου.
Τίποτα από αυτό το κλίμα και την ενότητα του λαού εκείνης της εποχής δεν εκφράζουν πλέον η σημερινές πορείες με τα καλώς διαχωρισμένα και περιφρουρούμενα κομματικά μπλοκ που το καθένα προβάλει τα δικά του συνθήματα.
Προσωπικά πιστεύω πως σήμερα μια σεμνή τελετή στο Πολυτεχνείο χωρίς πανό και κομματικούς διαχωρισμούς, όπως ήτανε και τότε, με όλο τον κόσμο ενωμένο θα ξαναέφερνε πίσω όσους σαν και μένα απέχουμε από την πορεία αλλά στην μνήμη μας το Πολυτεχνείο εξακολουθεί να ζει.
Μέχρι τότε απλά θα τιμώ από το σπίτι μου όλο αυτό τον κόσμο που αγωνίστηκε τότε, και θα υπενθυμίζω σε όσους δεν ξέρουν τους νεκρούς εκείνης της εποχής που μπορεί να τους διαβάσει κανείς σε ένα παλιότερο ποστ που έχω γράψει.
ΟΙ ΝΕΚΡΟΙ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΦΑΝΕΙΣ ΗΡΩΕΣ