ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΜΑΖΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΟΛΗ ΜΙΑΣ ΤΑΙΝΙΑΣ

Σε μία πρόσφατη συνέντευξη του ο Κακογιάννης είπε κάτι που μου θύμισε παλιές και καλές κινηματογραφικές εμπειρίες, τότε που ο κινηματογράφος ήταν ουσιαστικά μια από τις βασικότερες διασκεδάσεις του κόσμου, με αποτέλεσμα το κοινό να συμμετέχει στα δρώμενα επί της οθόνης.
Ο Κακογιάννης αναφέρεται σε μια εποχή ηρωική για τον κινηματογράφο.
Είναι τότε που γίνεται η στροφή από τον βωβό στον ομιλούντα: «Πηγαίναμε σ' ένα χειμερινό, το "Μαξίμ". Μια από τις πρώτες ταινίες που είχα δει ήταν γαλλική, περί έρωτος. Υπήρχε ένα "amour" στον τίτλο και ήταν ομιλούσα, parlant. Ο ήχος όμως ήταν αίσχος, δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Έτσι όταν κάποια στιγμή ένας από τους ηθοποιούς είπε bonjour, μια λέξη επιτέλους διακριτή, σύσσωμο το κοινό τού απάντησε επίσης με ένα ηχηρό bonjour».
Δεν θυμάμαι σε πια πρόσφατη ελληνική ταινία η γιαγιά που παρακολουθούσε τηλεόραση απαντούσε και αυτή με την καλησπέρα της στον Χατζηνικολάου όταν εμφανιζόταν για τις ειδήσεις!
Είναι γνωστό δε ότι το εκλεκτό κοινό των δύο κινηματογράφων της Πατησίων Ροζικλέρ και Αλάσκα που γαλούχησαν, με τις δύο ταινίες που έπαιζαν ,γενεές σκασιαρχών, λούστρων, λούμπεν και αργόσχολων χωρίζονταν σε δύο ομάδες στις αστυνομικές ταινίες ,ενθαρρύνοντας με φωνές οι μισοί τον αστυνομικό και οι άλλοι μισοί τον κακοποιό!
Την πρώτη μαζική συμμετοχή κοινού την έζησα πιτσιρικάς σε ένα θερινό σινεμά στο Ηράκλειο της Κρήτης.
Στο εύλογο ερώτημα τι γύρευα στο Ηράκλειο ή απάντηση είναι απλή.
Η μητέρα μου είχε δεχτεί να αντικαταστήσει για ένα μήνα το καλοκαίρι ένα συνάδελφο της που απουσίαζε εκεί και στην συνέχεια πήρε και την κανονική της άδεια για να μπορέσουμε να γυρίσουμε την Κρήτη.
Ο πατέρας μου δεν μπορούσε να φύγει από την Αθήνα και έτσι έβαλε τον μονογενή του στο αεροπλάνο, είπε και στη αεροσυνοδό να " προσέχει το παιδί" και με ξαπέστειλε.
Η ευγενέστατη αεροσυνοδός ήρθε και με ρώτησε πρώτο πρώτο αν θέλω μια πορτοκαλάδα ή τίποτα άλλο και βέβαια είπα όχι γιατί πρώτη φορά ταξίδευα μόνος μου, οπότε δεν ήξερα αν πληρώνουμε ότι παίρνουμε στα αεροπλάνα και ντρεπόμουνα να ρωτήσω!
Περιττόν να σας πω ότι έσκασα από το κακό μου όταν είδα όλους τους επιβάτες να σερβίρονται και εγώ μόνον να μένω με το στόμα κολλημένο από την δίψα!
Στο Ηράκλειο λοιπόν είδα για πρώτη φορά το κοινό να έχει άμεση συμμετοχή στα δρώμενα επί της οθόνης και όρθιο να ενισχύει ενθαρρύνοντας με κραυγές και χειροκροτήματα τον πρωταγωνιστή.
Έπαιζε μια παλιά ταινία του Ταρζάν με τον Johnny Weismuller και την Maureen O Sullivan η οποία παρεμπιπτόντως είναι η μητέρα της Mia Farrow. Αφού ο Ταρζάν είχε τραβήξει τα πάνδεινα από τους κακούς σε όλη την διάρκεια της, η ταινία έφτανε στο τέλος της, όπου βέβαια υπήρχε η κάθαρση με νίκη του ήρωα μας και κατατρόπωση όλων των κακών με την απαραίτητη βέβαια βοήθεια όλης της κρητικής πιτσιρικάδας άλλα και αρκετών ενηλίκων.΄
Τον Johnny Weismuller και την Maureen O Sullivan μπορείτε να τους δείτε στο trailer μιας από τις επιτυχημένες ταινίες τους.



Στις αρχές της 10ετίας του 60 έκανε θραύση στην νεολαία μια 16χρονη μικρή τραγουδίστρια η Brenda Lee που τραγουδούσε το I'm sorry ένα περιπαθές μπλούζ που αποτελούσε ,μόλις έπεφτε στο πικ απ και μια πολύ καλή ευκαιρία στα διάφορα πάρτυ που γινόντουσαν με βερμούτ και σβηστά φώτα, όταν οι γονείς αποσύρονταν αναγκαστικά στα ενδότερα του σπιτιού, να χορέψεις τσικ του τσικ με το κορίτσι που σου άρεσε.



Τώρα το να χορέψεις, είναι τρόπος του λέγειν γιατί στο μισοσκόταδο όλο και οι πιο τολμηροί άπλωναν το χέρι τους σε συνήθως απαγορευμένα μέρη και προσπαθούσαν με το στόμα να φιλήσουν ότι ήταν διατεθειμένη η κοπέλα να επιτρέψει.
Οι πιο συμμαζεμένοι απολάμβαναν τουλάχιστον την επαφή με τα στητά νεανικά στήθη, και ευφραινόταν η καρδιά τους από το άρωμα γυναίκας, όπως ο Βιττόριο Γκάσμαν αρχικά και πρόσφατα ο Αλ Πατσίνο στην ομώνυμη ταινία, ενώ απέφευγαν την επαφή της λεκάνης τους με την νεαρά για να μην καταλάβει εκείνη, εκείνο το πυρωμένο σίδερο που υπήρχε ανάμεσα στα σκέλια τους ,όπως το λέει χαρακτηριστικά ο Καζαντζάκης.
Εθιμικά λοιπόν εκείνα τα χρόνια όταν παίρναμε από το σχολείο το πρόγραμμα των εξετάσεων του δεύτερου εξαμήνου σύσσωμος η μαθητιώσα νεολαία λάμβανε την άγουσα σε κάποιο από τους κεντρικούς κινηματογράφους της Αθήνας που η πρώτη προβολή άρχιζε στις 10 το πρωί.
Έτσι λοιπόν βρέθηκα σε ένα κατάμεστο από μαθητές ΟΡΦΕΑ που δεν υπάρχει πια, και έχει γίνει κατάστημα ,και ήταν στην Σταδίου πάνω από το θέατρο ΚΟΥΝ.
αθηνα ορφεας 1-2
Η φωτογραφίες από εδώ .Στην δεύτερη φαίνεται και η είσοδος του θεάτρου Τέχνης.

Έπαιζε την μεγάλη επιτυχία Ζήσαμε στην αμαρτία ( Butterfield 8 ) με την Elizabeth Taylor και τον Laurence Harvey. (Το trailer της ταινίας εδώ)
Σε μια στιγμή λέει λοιπόν η Τέηλορ I'm sorry ! και τότε ακούστηκε η πιο συγχρονισμένη πολυάριθμη χορωδία που υπήρξε ποτέ να απαντάει μελωδικά στο ρυθμό του τραγουδιού τραγουδώντας :So sorry!
Τέλος στον ίδιο κινηματογράφο ακούστηκε η πιο μονολεκτική, μαζική και ηχηρή κατάπληξη από όλο το φιλοθεάμον κοινό.
Ήταν όταν έπαιζε την κλασσική πλέον ταινία της Lina Wertmüller ,Μίμης ο Σιδεράς (Mimì metallurgico ferito nell'onore ) με τον Giancarlo Giannini και την Mariangela Melato .
Σε μια σκηνή εμφανίζεται στα 3/4 της οθόνης ένα μπεζ χρώμα που κανένας δεν καταλαβαίνει τι είναι και σιγά σιγά ενώ ο φακός παραμένει σταθερός αρχίζει να απομακρύνεται από αυτόν όποτε αυτό που βλέπουμε προκαλεί την κατάπληκτη, χορωδιακή ιαχή των θεατών με μία μόνο λέξη: ΚΩΛΟΣ!
Ήταν ο τεράστιος κώλος της Elena Fiore σε όλη του την μεγαλοπρέπεια!
Την κλασσική πλέον αυτή σκηνή με ένα μοναδικό ταγκό στην αρχή μπορείτε να απολαύσετε στο παρακάτω βίντεο.



H τελευταία πάντως φορά που είχα την εμπειρία σύσσωμο όλο το κοινό να συμμετέχει στα δρώμενα επί της οθόνης ήταν στην προβολή της Εμμανουέλλας το 1974.

Όπως έχω ξαναγράψει ,για πρώτη φορά παιζόταν στην Αθήνα ένα σοφτ πορνό στους μεγάλους κεντρικούς κινηματογράφους, και πριν να απαγορευτεί η προβολή της, όπως τελικά και έγινε, είχα τρέξει με την γυναίκα μου να δούμε και μείς, όπως άλλοι 340.000 εξ ίσου περίεργοι θεατές , αυτήν την ταινία που είχε προκαλέσει τόσο θόρυβο. Η Εμμανουέλλα είναι από τις πιο επιτυχημένες γαλλικές ταινίες με 300.000.000 θεατές παγκοσμίως, και παιζόταν για 11 χρόνια συνεχώς στον κινηματογράφο Arc de Triomphe στο Παρίσι.
Την βλέπαμε στο ΝΙΡΒΑΝΑ της λεωφόρου Αλεξάνδρας, σε ένα κατάμεστο κινηματογράφο με αρκετούς όρθιους οπότε σε μία σκηνή που ο πρωταγωνιστής πηδώντας την Εμμανουέλλα αγκομαχάει, αφήνοντας συνεχή α α α α, κάποτε επιτέλους ολοκληρώνει αφήνοντας ένα δυνατό ΑΑΑΑ!.
Όποτε με μια φωνή όλος ο κινηματογράφος αναφωνεί και αυτός ανακουφισμένος: ΑΞΙΟΣ!