ΔΕΝ ΜΑΣ ΧΕΖΕΤΕ ΜΗΤΕΡΑ !

Όταν κατέβηκα για πρώτη φορά στην Κρήτη για να γνωρίσω τα μελλοντικά πεθερικά μου προέκυψε το γνωστό σε πολλούς πρόβλημα όταν βλέπουν για πρώτη φορά τους γονείς της γυναίκας τους ,πως τους αποκαλείς;
Μάμα, μητέρα, μάνα, μπαμπά, πατέρα, και πως τους μιλάς, στον πληθυντικό ή στον ενικό;
Στο σπίτι μου δεν χρησιμοποιούσα ποτέ πληθυντικό ευγενείας για τους γονείς μου και δεν είχα κανένα πρόβλημα να φωνάζω την μάνα μου από την εφηβεία με το όνομα της και όχι με το υποκοριστικό που την φώναζε ο πατέρας μου.
Μου φαινόταν ιδιαίτερα γελοίο ένας μαντράχαλος σαν εμένα να φωνάζει μαμά, αλλά και αυτήν δεν την ενοχλούσε που την φώναζα με το όνομα της.
Το ίδιο γελοίο μου φαινόταν όταν άκουγα μεγάλοι άνθρωποι να μιλάνε στον πληθυντικό στους γονείς τους και τελικά να προκύπτουν άκρως ιλαρές καταστάσεις όπως αυτή που άκουσα από ένα γνωστό μας, που τσακωνόταν με την μάνα του, η οποία τον είχε πρήξει με την επιμονή της και την ξεροκεφαλιά της, να της λέει αγανακτισμένος το αμίμητο:
Δεν μας χέζετε μητέρα!
Σε μια φράση, και χέσιμο αλλά και εκτός από τον πληθυντικό ευγενείας και πληθυντικός μεγαλείου!
Ξεπέρασε και τον Χάρυ Κλιν στην γνωστή του ατάκα ως μεθυσμένος που ακούγοντας τον Πάριο να τραγουδά λέει: δεν μας χέζεις βρε Νταλάρα !
Η γυναίκα μου μιλούσε στον πατέρα της στον πληθυντικό και στην μάνα της στον ενικό.
Επειδή πάντα μου αρέσουν οι καθαρές καταστάσεις, ξεκαθάρισα στην μέλλουσα σύζυγο ότι στους γονείς της θα μιλάω στον ενικό και θα τους φωνάζω με τα ονόματα τους πράγμα που έγινε αποδεκτό και από αυτήν αλλά αναγκαστικά και από τους ίδιους.
Τον πεθερό μου τον έλεγαν Μιχάλη και πολλές φορές με την οικειότητα που είχα μαζί του τον φώναζα χαϊδευτικά Μιχαλάκη.
Μου ήταν ιδιαίτερα αγαπητός σαν άτομο γιατί ήταν καλός οικογενειάρχης και έντιμο πρόσωπο που είχε καταφέρει τόσα χρόνια να επιζήσει χωρίς να του στρίψει σε ένα σπίτι γυναικοκρατούμενο από μία σύζυγο και 3 στην σειρά κόρες μεταξύ των οποίων την πρωτοκαθεδρία είχε η ημετέρα σύζυγος.
Ευτυχώς γι΄ αυτόν, αλλά και για την γυναίκα του ,που έφερε βαρέως το ότι δεν κάνει αγόρια, μετά από αυτήν την συνεχή θηλυγονία ήρθε επιτέλους και ο περιπόθητος διάδοχος να αποκαταστήσει την επί τόσα χρόνια τρωθείσα κρητική τους υπόληψη.
Τώρα πλέον δεν έμενε παρά να αποκτήσει και ένας εγγονός το όνομα του, ώστε να μπορέσει να αποδημήσει εις Κύριον έχοντας εκπληρώσει πλέον πλήρως όλες του τις επί γης επιθυμίες.
Δυστυχώς όμως πρώτη γεννήθηκε η κόρη μου ,δεύτερος βγήκε ο γιός μιας άλλης του κόρης που πήρε το όνομα του πεθαμένου παππού του από τον πατέρα του, και εκεί που περίμενε τον εγγονό από τον γιό του μας βγήκε και αυτό κορίτσι.
Ευτυχώς όμως οι ενδόμυχες ευχές, που έκανε σίγουρα στα κρυφά μέσα του, ευοδώθηκαν και έτσι τελικά ο Μιχάλης έγινε για 4η φορά παππούς από τον μονάκριβο γιό του που απέκτησε το πολυπόθητο αγόρι.
Ε, όπως ήταν αυτονόητο ο εγγονός αυτός δεν θα μπορούσε παρά να ονομαστεί παρά μόνο με το ένδοξο όνομα Μιχάλης !
Ο Μιχάλης είναι ένα σκατόπαιδο που το έχω μέσα στην καρδιά μου γιατί είναι έξυπνο, τρυφερό, χαριτωμένο και πάρα πολύ αγαπησιάρικο παιδί .
Όταν τον πρωτοείδα μωρό μέσα στην κούνια του και μου χαμογέλασε ,με τον πεθερό μου δίπλα να καμαρώνει σαν γύφτικο σκεπάρνι, τον γαργάλησα στο πόδι λέγοντας του με τρυφερότητα: Α, ρε Μιχαλάκη κούκλος είσαι!
Όποτε γυρνάει σοβαρός ο πεθερός μου και μου λέει : Ε, όχι και Μιχαλάκη το παιδί Μιχάλη να το λές, Μιχάλη!
Προφανώς πάνω από 25 χρόνια που φώναζα τον ίδιο Μιχαλάκη τον ενοχλούσε αφόρητα αυτό, αλλά αξιοπρεπής όπως ήταν δεν μου είχε πει τίποτα ούτε είχε κάνει ποτέ κάποιο παράπονο στην κόρη του!
Έκτοτε μέχρι που πέθανε δεν τον ξαναείπα Μιχαλάκη και ούτε ξαναφώναξα τον ανηψιό μου έτσι.
Ας είναι λοιπόν ελαφρύ το χώμα που σε σκέπασε Μιχάλη μου και να είσαι σίγουρος ότι τον εγγονό σου σε όλη μας την ζωή Μιχάλη θα τον φωνάζουμε!