Είναι δυνατόν να ξέρεις πως σύντομα θα πεθάνεις και όμως να μιλάς για την ζωή σου και να μεταδίδεις στους ακροατές σου ένα αίσθημα αισιοδοξίας και ευφορίας από αυτά που ακούς;Και όμως είναι δυνατόν!
Ο καθηγητής Randy Pausch (1960-2008), προσβλήθηκε από καρκίνο του παγκρέατος τον Σεπτέμβριο 2006, χειρουργήθηκε και υποβλήθηκε στην συνέχεια σε χημειοθεραπεία και ακτινοθεραπεία ,και τον Αύγουστο 2007 ενημερώθηκε από τους γιατρούς,ότι του μένουν ακόμα 3-6 μήνες ζωής σε καλή φυσική κατάσταση και χωρίς ιδιαίτερα ενοχλήματα.
Έτσι έδωσε στις 18 Σεπτεμβρίου 2007, στο Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon ,που ήταν καθηγητής computer science and human-computer interaction and design, την τελευταία του ομιλία με θέμα :Πως να πετύχετε τα όνειρα της παιδικής σας ηλικίας.
Χωρίς καμία μεμψιμοιρία για την τύχη του, με πολύ χιούμορ , με την χαρακτηριστική έλλειψη ανόητης σοβαροφάνειας και με την αμεσότητα που χαρακτηρίζει τους μορφωμένους αμερικανούς, κάνοντας μια αναδρομή στην ζωή του, μας δίνει τις βασικές αρχές που του έδωσαν οι γονείς του και αυτές που εφάρμοσε ο ίδιος στην μετέπειτα πορεία του.
Η ομιλία του είναι ένα μάθημα ζωής που το παρακολούθησαν πάνω από 12.000.000 άτομα στο you tube και την επαναλαμβάνει εδώ στην δημοφιλή και με μεγάλη ακροαματικότητα εκπομπή της Oprah Winfrey.
Μετά την μοναδική επιτυχία που είχε αυτή η ομιλία του πρόλαβε πριν να πεθάνει να γράψει ένα βιβλίο με το ίδιο θέμα και τίτλο Η τελευταία ομιλία, που έγινε best-seller στους New York Times.
Βλέποντας το σύντομο αυτό βίντεο(με ελληνικούς υπότιτλους), είναι αδύνατο να μην καταλήξεις με θολά μάτια αλλά και ένα χαμόγελο στο στόμα .
Αξίζει τον κόπο να το δείτε και δεν θα μετανιώσετε γι΄αυτό.
Μου 'χτύπησε" στο μάτι πέρσι στην "Πρωτοπορία" και το αγόρασα χώρίς να έχω διαβάσει τίποτε γιάυτό:ως συνήθως,το εξασκημένο μου ένστικτο δεν έσφαλλε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑληθινό,μοναδικό,βαθιά συγκινητικό, Μάθημα Ζωής που εμπνέει...Το να καταφέρεις να κάνεις κάτι τέτοιο ενώ πεθαίνεις στο απόγειο της ακμής σου (και με 3 μικρά παιδιά...)είναι κάτι που νομίζω στην Ελλάδα δεν μπορούμε να το φανταστούμε...
Περιττό να πω οτι έχω χαρίσει αρκετά αντίτυπά του σε φίλους,και βέβαια,ότι ήθελα από τότε να αφιερώσω μια ανάρτηση,αλλά πότε αμέλεια,πότε δυσκολία να μετριάσω τους διθυράμβους,έμεινε ημιτελής...
Χαίρομαι που το βλέπω εδώ...
ΥΓ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο βιβλίο δεν το "έγραψε' ο ίδιος.
Το έγραψε ένας συνεργάτης του χρησιμοποιώντας τόσο τον σκελετό της μνημειώδους ομιλίας του,όσο και συζητήσεις/διηγήσεις του Pausch,ενώ...έκανε ποδήλατο μαζί του,μια και ο σπουδαίος αυτός Ανθρωπος είχε αποφασίσει να μην αφήσει τον Θάνατο να του αλλάξει τις συνήθειες ή να του χαλάσει την φυσική του κατάσταση πριν το πραγματικό "τέλος",και βέβαια είχε πολλά πράγματα να κάνει στους λίγους μήνες που του έμεναν.Πρόλαβε όμως να κληροδοτήσει έτσι αυτό το αξέχαστο μάθημα ζωής στα παιδιά του και σε όλους μας...
Καταπληκτικό το βίντεο. Το βιβλίο δεν το ΄χω διαβάσει, αλλά θα το κάνω. Θέλει τρομερή δύναμη για να αγνοήσεις τον θάνατο που έρχεται. Θέλει κουράγιο και μεγάλη αυτοπειθαρχία για να μην αλλάξεις τη ζωή σου, να μην είσαι στεναχωρημένος, να μην κάνεις σκέψεις δυσάρεστες συνέχεια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό Αθεόφοβε, ξένο προς την ελληνική κουλτούρα, αλλά μάθημα ζωής για όλους μας.
Ναι, καταπληκτικός.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχα αναρτήσει το βίντεο αυτό ακριβώς πριν λίγες μέρες.. θαυμάσιος!
squarelogic-
ΑπάντησηΔιαγραφήNdN -
Roadartist-
Το βίντεο αυτό μου το έστειλε με e-mail η κόρη μου και συγκλονίστηκα μόλις το είδα.
Δεν ήξερα τίποτα για τον Παους, δεν είχα δεί ούτε το βιβλίο του στα βιβλιοπωλεία, και δεν είχε τύχει να δω ούτε την ανάρτηση της Roadartist παρά το ότι παρακολουθώ ανελλιπώς το μπλογκ της.
Ψάχνοντας στο διαδίκτυο είδα ότι ευτυχώς το βίντεο έχει κάνει εντύπωση και στην Ελλάδα και το έχουν αναρτήσει αρκετοί.
Το βιβλίο - Η τελευταία διάλεξη-με 281 σελίδες, έχει εκδοθεί από τον Πατάκη σε μετάφραση Ηλιοφώτιστης Παπαστεφάνου και έχει γραφτεί σε συνεργασία του Παους με τον τον Τζέφρυ Ζάζλοου, αρθρογράφο στην Wall Street Journal όπως σημειώνει και ο squarelogic.
Περιττό να σας πω ότι θα το πάρω το ταχύτερο δυνατό.
Μου έκανε εντύπωση ότι σε 50 χρόνια, ξέχασε το χάλκινο αστέρι :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ασταμάτητη δύναμη της ζωής φαίνεται πιο συντριπτικά στο ότι αν και υπάρχει ο θάνατος, ο θάνατος δεν μπορεί να ακυρώσει τη ζωή. Μπορεί να την σταματήσει, αλλά δεν μπορεί ποτέ να την κάνει να μην υπάρξει. Ανάμεσα στις άπειρες εκφράσεις της η ζωή εκφράζεται και από τον άνθρωπο, ο οποίος συνεχώς ψάχνει για το επόμενο σύνορο -το πιο πρόσφατο το καζάνι της Αμερικής -και ακούγοντας την ζωή να μιλάει στο βίντεο αυτό αισθάνομαι ευλογημένος, όχι μόνο για το ότι άκουσα τα λόγια, αλλά γιατί μέσα στα λόγια γνώρισα το δώρο που με κι εμένα μ' άφησε να κάνω δικό μου η ίδια κοινωνία που δημιούργησε τον άνθρωπό αυτόν τον συγκεκριμένο. Μιλάει μέσα στην ψυχή μου γιατί καταλαβαίνω από που έρχεται, το ξέρω μέσα μου, είναι γνώριμο... το μέρος όπου δεν υπάρχουν όρια, όπου δεν υπάρχουν δικαιολογίες, όπου δεν υπάρχει "όχι", ή "αδύνατο"... ένα μέρος όπου η ελευθερία σημαίνει προσωπική δύναμη, μια ελευθερία πραγματική και ανθρώπινη. Happy travels Randy, imagine your dream, imagineer, and that's where we'll meet.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου το είχαν στείλει κι εμένα πριν λίγες μέρες και το βαλα να το δω, μπορώ να πω με κάποια επιφύλαξη. Όμως, πραγματικά με εντυπωσίασε η ψυχραιμία και η δύναμη αυτού του ανθρώπου. Στο τέλος του έβγαλα το καπέλο.
ΑπάντησηΔιαγραφήόπως σημειώνει και ο thinks,η μενταλιτέ πίσω από αυτην την ομιλία είναι ξένη προς το βαλκανικό μοιρολατρικό πνεύμα κι έχει να κάνει με αυτήν την μέχρι αφελείας(για μας..)αμερικανική πρακτικότητα και αίσθηση σκοπού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπόψιν,οτι το βίντεο αυτό στην εκπομπή της Όπρα είναι μια σύντμηση της ομιλίας που έδωσε στο Carnegie,με την ίδια δομή(αρχίζει εξορκίζοντας "τον ελεφαντα στην αίθουσα" δηλ.τους όγκους του,δείχνοντας την αξονική του,και κάνοντας push ups για να τεκμηριώσει οτι παρά την εικόνα που βλέπουν τα μάτια του κοινού είναι σε καλύτερη φυσική κατάσταση απ τους περισσότερους),και απότι ξέρω επαναλήφθηκε και σε άλλες εκπομπές.
Δηλ.ο άνθρωπος αυτός,τους τελευταίους μήνες της ζωής του,πέρα απ τις πρακτικές διευθετήσεις που είχε να κάνει στα της ζωής του,ασχολείτο ενεργά με την προώθηση αυτού,που από 'Τελευταία Διάλεξη" είχε γίνει έργο Ζωής,και μάλλον Σκοπός Ζωής!
Σε μας εδώ,αυτό μπορεί να φαίνεται ματαιοδοξία ή ματαιοπονία...Υποψιάζομαι οτι είναι αντίστοιχο με κάποιον που ξέροντας οτι το τέλος πλησιάζει αλλά όντας ακόμα καλά,συνεχίζει να πηγαίνει στην εργασία του,φοβούμενος ίσως να μείνει μόνος με την σκέψη του θανάτου.
Πράγματι η μανταλιτέ αυτής της ομιλίας είναι τελείως έξω από την δική μας βαλκανική μοιρολατρία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιακρίνεται για αυτό που λέει χαρακτηριστικά ο thinks, πως δεν υπάρχει "όχι", ή "αδύνατο" σε αυτές τις κοινωνίες, αλλά επίσης και από την διάθεση η προσωπική τραγωδία αντί να οδηγήσει σε αυτολύπηση και κλείσιμο στον εαυτό μας, να γίνει μάθημα προσφοράς και αισιοδοξίας στο κοινωνικό σύνολο.
Επίσης δε αντί της φοβίας που διακατέχει την δική μας κοινωνία απέναντι της νόσου του καρκίνου, και της γενικότερης αποφυγής ακόμα και της αναφοράς του, με το ξορκισμένο, η επάρατος κτλ εδώ βλέπει κανείς την σαφή αναφορά σε αυτήν και την πλήρη επίγνωση της τελικής έκβασης.
Είναι δε ,όπως έχω ξαναγράψει κάπου, χαρακτηριστικό πως εδώ έχουμε Ελληνική ΑΝΤΙκαρκινική Εταιρεία, ενώ οι αμερικανοί Αμερικανική Εταιρεία Καρκίνου!
Μόλις πάω σπίτι τσεκάρω...
ΑπάντησηΔιαγραφή............πως τόπες; θολά μάτια;
ΑπάντησηΔιαγραφή...........
πως να υπάρξει εταιρεία καρκίνου, αφού ακόμα και οι καρκινοπαθείς, φοβούνται να πούνε " έχω καρκίνο".
Οι δέ περισσότεροι (από τους υπολοίπους) τους αποφεύγουν μήπως και κολλήσουν;
δ
Πράγματι, όταν ήρθα από την Αμερική και μου είπαν στο νοσοκομείο ότι η μητέρα μου είχε καρκίνο προσκολλημένο στο δεξί πνευμόνι, με πολλαπλές μεταστάσεις και στα δύο, συν μεταστάσεις που ήδη είχαν καταστρέψει τρία θωρακικά οστά, τους είπα ότι η μάνα μου είναι δυνατός άνθρωπος και θα το παλέψει μέχρι το τέλος. Μου απαγόρευσαν οι γιατροί να της πω τι έχει και την αφήσαμε να αναρωτιέται γιατί πονάει και γιατί είναι στο νοσοκομείο. Εννέα βδομάδες μετά, πίσω στην Αμερική εγώ, η μάνα μου κι ο πατέρας μου στο τηλέφωνο, με ρωτάει η μάνα μου, Δημήτρη, μήπως έχω καρκίνο; Της απάντησα, Ναι, μανούλα, έχεις. Ο πατέρας μου μουρμούρισε "Μπράβο σου Δημήτρη". Και συνέχισα, αλλά θα το πολεμήσουμε μαζί. Και πράγματι το πολέμησε η γυναίκα, μόνη της πια, άλλους τέσσερεις μήνες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπλά να επαναλάβω αυτά που είπα και παραπάνω που τόσο όμορφα και σωστά απόδωσε και ο Αθεόφοβος στη απάντησή του.
Καταπληκτικο βιντεακι μπραβο για την αναρτηση σου..Μαθηματα ζωης και οχι μονον απο εναν ανθρωπο που εβλεπε και ενοιωθε το τελος του να πλησιαζει.Αν φιλοσοφουσαμε ποσο αναλωσιμοι και ποσο ευαλωτοι ημαστε σε αυτην την ζωη και ποσο ματαια ειναι τα πιο πολλα πραγματα με τα οποια καταπιανομαστε,τοτε σιγουρα ο κοσμος μας θα ηταν καλυτερος.Καλο σαββατοκυρικο να εχετε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πιο γοητευτικό είναι η αφοβία προς τον θάνατο, σαν να μην υπάρχει, μεγάλη γενναιότητα .....
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίχε μάθει μάλλον από μικρός να μη φοβάται. Στα “Βαλκάνια” κάποτε θα γινότανε τραγούδι, τώρα δεν ξέρω.
Για άλλη μια φορά υπόχρεοι!
ΥΓ: Ας το στείλει κάποιος με email στον "παλιόφιλο" Νικόδημο , αν δεν το έχει δει, σίγουρα θα το βρει ενδιαφέρον ..........!
Πράγματι συγκλονιστικός...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά συγκλονιστικό βίντεο. Θα πάρω και το βιβλίο με την πρώτη ευκαιρία. Πράγματι δίνει μαθήματα ζωής σε μας που θεωρούμε ότι θα ζήσουμε για πάντα...
ΑπάντησηΔιαγραφή