17 ΝΟΕΜΒΡΗ –ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

Οι 3 μέρες πριν την 17 Νοέμβρη ήταν περίεργες .
Χαιρόσουν ένα καινούργιο αέρα ελευθερίας που είχε αρχίσει να διαπερνά την πόλη ,να ανοίγουν στην δουλειά σου τα μέχρι τότε κλειστά από τον φόβο στόματα και να εκφράζουν συναισθήματα καταπιεσμένα και κρυμμένα για χρόνια, τα τρανζίστορ στο περίπτερο ή στο κατάστημα να είναι συντονισμένο δυνατά στο σταθμό του Πολυτεχνείου και το βλέμμα του περιπτερά ή των πελατών να σου χαμογελά με ένα αίσθημα συμμετοχής σε κάτι κοινό.
Χαιρόσουν να βλέπεις τα τρόλεϊ της Πατησίων να έρχονται στολισμένα με αντιδικτατορικά συνθήματα και να μεταφέρουν μηνύματα ελευθερίας σε όλη την Αθήνα.
Αισθανόσουν βέβαια ένα καρφί στην πίσω μεριά του μυαλού σου ότι κάτι γίνεται χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς είναι αυτό, αν καθοδηγείται από πουθενά ,γιατί το αφήνουν να εξελιχθεί και μέχρι που μπορεί να φτάσει.
Όλοι ξέραμε ότι κάτι θα γίνει αλλά κανένας δεν μπορούσε να μαντέψει ποια θα ήταν αυτή η εξέλιξη.
Εκείνο το απόγευμα βρισκόμουν στην Γλυφάδα στα γενέθλια ενός βαφτιστηριού μου.
Μόλις είχαμε κόψει την τούρτα όταν μας πήραν τηλέφωνο από την Αθήνα ότι έχουν αρχίσει επεισόδια στο κέντρο και ακούστηκαν και πυροβολισμοί .
Αφού γυρίσαμε πίσω, άφησα την γυναίκα μου με το μωρό στο σπίτι ,τότε στα Ιλίσια και κατέβηκα στο πατρικό μου στο κέντρο, στην Ασκληπιού .
Εκεί υπήρχε ραδιόφωνο με βραχέα που έπιανε την Ντόϋτσε Βέλλε που είχε εκπομπή, αν θυμάμαι καλά στις 10 παρά τέταρτο το βράδυ . Η εκπομπή ξεκίναγε με την επιβλητική φωνή του Αλέξανδρου Σχινά που πιστεύω ότι είναι από τις καλύτερες φωνές που έχουν ακουστεί στις ραδιοφωνικές συχνότητες.
Οι πληροφορίες που είχαν από την Αθήνα ήταν συγκεχυμένες και δεν μπορούσες να καταλάβεις τι γίνεται ακριβώς.
Μετά το τέλος της εκπομπής κατέβηκα με το αυτοκίνητο μέχρι τη πλατεία Εξαρχείων και έφτασα μέχρι την Πατησίων. Στην γωνία Πατησίων και Στουρνάρη ήταν κάθετα τοποθετημένο ένα λεωφορείο από τους φοιτητές , η ατμόσφαιρα μύριζε δακρυγόνα, φωτιές υπήρχαν στους κάδους, οι πόρτες του Πολυτεχνείου ήταν κλειστές και οι δρόμοι άδειοι από κόσμο αλλά και από αστυνομία προς την μεριά των Εξαρχείων .
Η όλη ατμόσφαιρα σου δημιουργούσε την σκέψη ότι κάτι άσχημο θα γίνει.
Το τρομακτικότερο δε ήταν ότι χωρίς να υπάρχει πουθενά μαζεμένος κόσμος δακρυγόνα έσκαγαν αραιά και πού χωρίς να βλέπεις από πού πετάγονται .
Πρέπει αστυνομικοί να είχαν ανέβει στις ταράτσες των πολυκατοικιών και από κει να τα πέταγαν για εκφοβισμό. Αυτό είναι ένα γεγονός που ποτέ δεν το είδα να γράφεται από κανένα.
Ο φόβος ενός βλήματος δακρυγόνου , σαν αυτό που σκότωσε τον Σωτήρη Πέτρουλα, που δεν ξέρεις από πού σου έρχεται, με έκανε να γυρίσω πίσω προς τα Εξάρχεια.
Στο δρόμο είδα δύο που υποβάσταζαν έναν νεαρό μα αίματα στο ένα πόδι και τον απομάκρυναν από το Πολυτεχνείο.
Γυρίζοντας στο σπίτι βρήκα την γυναίκα μου, σε έντονη ψυχολογική φόρτιση από τις εκκλήσεις για βοήθεια που άκουγε από τον σταθμό του Πολυτεχνείου, να θέλει να κατέβουμε να προσφέρουμε ότι μπορούμε.
Της εξήγησα την κατάσταση που είδα ,ότι οι πόρτες του Πολυτεχνείου είναι κλειστές γιατί φοβόντουσαν την είσοδο προβοκατόρων ή αστυνομικών με πολιτικά αλλά και το βασικό πρόβλημα ότι εκτός αυτών δεν είχαμε που να αφήσουμε το μωρό.
Μείναμε να ακούμε τον σταθμό, να σπαράζει η καρδιά μας για το αναμενόμενο τέλος και να μιλάμε συνέχεια στο τηλέφωνο ανταλλάσσοντας πληροφορίες με τους φίλους μας.
Αργά την νύχτα με πήρε ο κουμπάρος μου και μου είπε ότι έρχονται τανκς προς την Αθήνα.
Ύστερα λίγο μετά την δραματική έκκληση του εκφωνητή στους φαντάρους, σταμάτησε να εκπέμπει και ο σταθμός και έμειναν μόνο μερικοί ερασιτέχνες από διάφορα σημεία της Αθήνας να μεταδίδουν ότι ήξερε ο καθένας.
Βγήκα στο μπαλκόνι γιατί είχα ανάγκη από καθαρό αέρα και είδα τις γύρω μου πολυκατοικίες σκοτεινές χωρίς φώτα.
Όλοι κοιμόντουσαν !
Δεν είχα αισθανθεί μέχρι τότε μεγαλύτερη απογοήτευση.
Την επόμενη το πρωί η Πατησίων είχε μια ασυνήθιστη κίνηση αυτοκινήτων στο ρεύμα προς Ομόνοια γιατί το άλλο ήταν κλειστό .
Έξω από την πεσμένη πύλη αστυνομικοί με μάνικες καθάριζαν την περιοχή.
Αυτό που δεν είχαν προλάβει να καθαρίσουν ήταν η τρομακτική εικόνα μέσα στο κέντρο της Αθήνας από τα αυτοκίνητα που είχαν πατηθεί και ισοπεδωθεί από τα τανκ από όπου δεν χωρούσαν να περάσουν.
Την ίδια μέρα πήγα σε κατάστημα με ηλεκτρικές συσκευές και αγόρασα ραδιόφωνο με βραχέα. Άλλοι τρεις ζητούσαν το ίδιο δίπλα μου.
Η δικτατορία του παρανοϊκού Ιωαννίδη θα άρχιζε σε λίγο και δυστυχώς δεν θα τελείωνε εύκολα αν δεν την πλήρωνε τελικά η Κύπρος.